23

De volgende morgen belde ik Milo en vertelde hem wat ik aan de weet was gekomen.

Even zei hij niets, toen: 'Ik heb om elf uur een geschiedenislesje gepland. Misschien dat we dan nog wat losse draden aan elkaar kunnen knopen. '

Hij kwam om tien minuten over tien. We stapten in de Seville en hij dirigeerde me in oostelijke richting, Sunset over. Het was een zondag, dus was de boulevard vrijwel verlaten.

Milo pakte een sigaar, stak hem op en blies zeepkleurige rook naar buiten.

'Is dat een Panamese sigaar?'

'Transylvaans. ' Hij rookte enthousiast. Binnen een paar seconden was de auto gevuld met sigarerook.

We reden langs La Brea, langs Western. Geen cafeetjes meer, alleen snackbars, lommerds, discountzaken en donkere huidskleuren. Gelach en muziek uit transistorradio's, Spaans geschreeuw. Gezinnen liepen te wandelen - ouders die nog zo jong waren dat ze zelf nog kinderen waren, met zwartharige engeltjes in hun kielzog.

'Arme stakkers, ' zei Milo. 'Ze doen alles om hierheen te kunnen komen en dan behandelen wij hen vervolgens als ongedierte en sturen hen terug, alsof Amerika niet door immigranten is opgebouwd, verdomme. Als mijn voorouders niet als verstekelingen met een stoomboot naar Canada waren gegaan en stiekem Amerika in waren gekomen, zou ik nog ergens in County Cork aardappelen aan het poten zijn. ' Daar dacht hij even over na. 'Ik heb wel eens ansichtkaarten van County Cork gezien. Misschien zou ik het daar beter naar mijn zin hebben?'

We reden Hospital Row door, tussen Edgemont en Vermont, gingen langs Western Peds, waar ik zo'n groot deel van mijn leven had doorgebracht.

'Waar gaan we heen?' vroeg ik.

'Rijd nu maar gewoon verder. ' Hij maakte de sigaar uit in het asbakje. 'Luister, ik moet je nog iets anders vertellen. Nadat ik gisteren bij jou was weggegaan, ben ik naar Newhall gereden en heb met Rasmussens vriendinnetje gesproken - Seeber. ' 'Hoe heb je haar gevonden? Ik had je haar naam niet gegeven. '

'Klopt. Ik heb haar naam en adres van collega's doorgekregen. '

'Hoe is het met haar?'

'Ze lijkt zich al aardig te hebben hersteld. Woont al weer samen met een ander vriendje. Magere Casanova met junkie-ogen en smerige armen, die al halverwege het raam was voordat ik hem tot bedaren kon brengen. '

Hij rekte zich uit, geeuwde. 'In ieder geval heb ik haar gevraagd of Rasmussen de laatste tijd nog wel eens had gewerkt. Nee, zei ze, omdat hij te snel ruzie maakte. Niemand wilde hem nog hebben. Ze heeft de laatste zes maanden in het levensonderhoud van hen beiden voorzien. Toen vroeg ik naar die duizend dollars die op haar kussen hadden gelegen en ze deed het bijna in haar broek. Ze was bang dat ik dat geld - of wat er nog van over is - in beslag zou nemen. Ik denk dat Junkie het merendeel daarvan inmiddels wel in zijn arm zal hebben gestoken.

Ik bracht haar weer tot bedaren, zei dat ze het geld mocht houden als ze tot samenwerking bereid was, en ook de rest mocht houden. Ze keek me aan met een blik van: Hoe weet jij dat er nog een rest is? Bingo, dus. Ik vroeg haar hoeveel het was. Eerst wilde ze dat niet zeggen, maar toen kwam het hele verhaal er toch uit. D. J. had de laatste tijd opeens ontzettend veel geld, gaf het met scheppen uit, kocht allemaal dure, nieuwe onderdelen voor zijn vrachtwagentje. Ze wist niet precies hoeveel er was, weet je wel? Maar ze had nog wel eens vierenveertighonderd meer in zijn sokken gevonden, weet je wel. '

'Hoe lang geleden was de laatste tijd?'

'Een paar weken. Minstens een week voordat iedereen begon te overlijden. '

Ik reed verder, langs de wijk Silverlake en Echo Park, naar de westelijke rand van het centrum, waar wolkenkrabbers zilver- en bronskleurig afstaken tegen een modderkleurige lucht.

'Als hij dat geld heeft gekregen om te moorden, is er dus sprake geweest van moord met voorbedachten rade en heeft iemand dat alles zo gepland. '

Hij zei dat ik linksaf moest slaan, een steegje in dat ten noorden van Sunset omhoog liep. Muren vol graffiti, overvolle vuilcontainers, kapotte ramen en in mootjes gehakte kratten. Vierhonderd meter verderop reden we over kapot asfalt, langs met onkruid overwoekerde terreinen, waarop her en der vervallen hutjes stonden. Het steegje maakte een bocht, de weg werd onverhard. Vijftig meter verder liep het dood tegen een muur. Links dor gras, rechts de hoofdweg.

'Parkeren, ' zei Milo.

We stapten uit. Zelfs op die hoogte was het geraas van het verkeer op de hoofdweg nog vrijwel oorverdovend.

Op de muur prikkeldraad. In de muur een van boven afgeronde, houten deur, afgevlakt door de elementen. Geen slot, geen deurkruk. Alleen een roestige metalen spijker in het hout, met een oude koebel aan een leren koordje. Op een tegeltje boven de deur stond rue de oscar wilde.

Ik keek naar het prikkeldraad, zei: 'Waar zijn de geschutskoepels?'

Milo fronste zijn wenkbrauwen, pakte een steen en gooide die naar de bel, die dof klingelde.

Opeens hoorden we allerlei dierengeluiden. Honden, katten, heel veel. Gekakel van kippen. Geblaat van geiten. De geluiden kwamen steeds dichterbij, waardoor het verkeer bijna niet meer te horen was. De geiten mekkerden het hardst. Ze deden me denken aan voodoo-riten en mijn nekharen gingen overeind staan.

'Je zult niet kunnen beweren dat ik je nooit eens interessante dingen laat zien, ' zei Milo.

De dieren krabden aan de andere kant van de muur. Ik kon ze ruiken.

'Hallo!' riep Milo.

Niets. Hij herhaalde de groet, liet de bel enige malen klingelen. Eindelijk een jammerende, krakende stem, van onbepaald geslacht.

'Houd je verdomme eens even rustig. Wie is daar?'

'Milo. '

'Nou en? Wat wil je dat ik doe? Een Mouton Rothschild opentrekken?'

'Je zou kunnen beginnen met de deur open te trekken. '

'Werkelijk?'

Toch ging de deur open. Een oude man stond in de deuropening, slechts gekleed in een witte boxershort en een roodzijden sjaal om zijn hals, met een schelpenketting op een haarloze borstkas. Achter hem een leger vierpotige dieren: tientallen honden met een onduidelijke stamboom, een paar fiks gehavende straatkatten en op de achtergrond kippen, ganzen, eenden, enige zwarte Nubische geiten, die meteen van plan leken onze mouwen op te eten.

Ophouden!' zei Milo.

'Af, rustig, ' zei de oude man zonder enthousiasme. Hij had een normale lengte, was heel mager, maar had wel een buikje. Zijn huid had door de zon de kleur van bourbon gekregen en glansde als olie. Het haar op zijn hoofd was dun en pluizig, alsof hij zijn schedeldak in de lijm had gedoopt en het vervolgens door een wattenbol had gerold. Hij had een zwakke kin, een grote, scherpe neus en dicht bij elkaar staande ogen die hij zo samengeknepen hield dat het leek alsof ze dicht waren. Verder had hij een witte Fu Manchu-hangsnor, zo lang dat hij tot onder zijn kaak kwam.

Hij bekeek ons, fronste zijn wenkbrauwen en spuugde op de grond. Ghandi met gastritis.

'Goeiemiddag, Ellston, ' zei Milo. 'Leuk te merken dat je zoals gewoonlijk in een opperbeste stemming bent. ' Door het geluid van zijn stem begonnen de honden te janken.

'Rustig. Je maakt ze van streek, zoals je dat altijd doet. ' De oude man liep op mij af en staarde, streek met zijn tong langs de binnenkant van een wang, krabde op zijn hoofd. Hij rook merkwaardig, een mengeling van een kinderboerderij, Franse eau de cologne, mentholzalf.

'Niet slecht, ' zei hij, 'maar Rick was leuker. '

Hij raakte mijn schouder aan. Onwillekeurig verstijfde ik. Zijn blik werd harder en hij spuugde nogmaals.

Milo liep dichter op me af. 'Dit is dr. Alex Delaware. Hij is een vriend. '

'Weer een dokter?' De oude man schudde zijn hoofd en wendde zich tot mij. 'Vertel me eens wat jullie stoere medische hengsten in vredesnaam zien in een lelijke vent als hij?'

'Vriend, ' zei Milo. 'Een vriend, begrijp je wel. Hij is oké en geen homo, Ellston. '

'Zal wel als jij dat zegt, schatje, ' zei de oude man en hij gaf me een arm. 'Wat voor een dokter ben jij, Alex?'

'Een psycholoog. '

'Oooo!' Snel trok hij zijn arm terug, stak zijn tong uit en krulde die op. 'Ik mag jouw type niet. Altijd aan het analyseren, altijd aan het oordelen. '

'Ellston, ' zei Milo, 'je bent door de telefoon al zo tekeer gegaan dat ik er nu genoeg van heb. Als je wilt helpen, is dat prima. Als je niet wilt helpen, even goede vrienden. Dan laten we je verder alleen en kun je weer voor boer gaan spelen. '

'Wat een onbeschofte vlerk, ' zei de oude man. 'Onbeschoft. Altijd boos, omdat hij zichzelf nog altijd niet heeft geaccepteerd zoals hij is en denkt dat hij dat alles wel kan verwerken door voor po-li-tie-a-gent te spelen. '

Milo's ogen schoten vuur.

De ogen van de oude man werden groot. De linkeriris was blauw, de rechter melkgrijs, door staar.

'Mijn hemel, onze arme gendarme is van streek. Heb ik op een zere teen getrapt? Prima. Je bent alleen halfmenselijk als je pissig bent. '

'Ik mag jouw type niet, ' zei Milo. 'Altijd aan het analyseren, altijd aan het oordelen. ' Tegen mij: 'Ik ben het zat. We gaan er weer vandoor. '

We liepen terug naar de auto en bij iedere stap begonnen de honden luider te blaffen.

'Stomme kerel! Geen geduld! Nooit gehad!' riep de oude man. Milo negeerde hem.

'Man, het is toevallig zo dat ik veel weet over het onderwerp waarnaar jij een onderzoek instelt. Ik heb die rotzak zelfs ontmoet. '

'Zal wel, ' zei Milo over zijn schouder. 'En verder heb je met Jean Harlow geneukt. '

'Misschien wel, ja. ' Even later: 'Wat kan ik er wijzer van worden?' De oude man verhief zijn stem om boven de herrie van de dieren uit te komen.

Milo bleef staan, haalde zijn schouders op, draaide zich om. 'Goodwill?'

'Ha!'

'Plus honderd dollar, maar vergeet het verder maar. '

'Je had verdomme op zijn minst beleefd kunnen zijn!' schreeuwde de oude man.

'Dat heb ik geprobeerd, Ellston. Dat probeer ik altijd. '

De oude man stond daar, met zijn handen op zijn heupen. Zijn boxershort wapperde in de wind, zijn haren piekten.

'Dat heb je dan niet hard genoeg geprobeerd. Is er sprake geweest van een juiste, beleefde voorstellingsceremonie?'

Milo gromde. 'Zou dat je gelukkig maken?'

'Sturgis, gelukkig probeer ik al tijden lang niet meer te zijn. Ik zou er wel wat vriendelijker door gestemd kunnen raken. '

Milo vloekte binnensmonds. 'Kom op, ' zei hij tegen me. 'We proberen het nog een keer. '

We draaiden om. Crotty stond met zijn kaken te malen en keek een andere kant op. Hij deed zijn uiterste best zijn waardigheid te behouden, maar dat viel door de boxershort niet mee.

'Ellston, ' zei Milo, 'dit is dr. Alex Delaware. Alex, dit is Ellston Crotty. '

'Onvolledig, ' siste de oude man.

'Rechercheur Ellston Crotty. '

De oude man stak een hand uit. 'Rechercheur eerste klasse Ellston J. Crotty, politie van Los Angeles, centrale afdeling, gepensioneerd. ' We schudden elkaar de hand. Hij sloeg op zijn borst. 'Dr. Krulhaar, u kijkt naar het paradepaardje van de afdeling zedendelicten. Het is me een waar, angstaanjagend genoegen kennis met u te maken. '

-----

De dieren kwamen achter ons aan, alsof we onderweg waren naar de Ark. We liepen naar een met geteerde platen afgedekt huisje met een brede veranda aan de voorzijde, die vol lag met dozen en oude machine-onderdelen. Naast het huis stond een oude Dodge coupé op blokken. Verder een pleintje, afgezet met kippegaas. Op het pleintje nog meer geiten en kippen. Achter het huis een vervallen kippenhok. De stank was hier erger. Ik keek om me heen. Geen buren, alleen de lucht en de citrusbomen. We bevonden ons bovenop een heuvel. In het noorden vaag zichtbare bergtoppen. Ik kon de geluiden van de hoofdweg nog altijd horen, als een bas naast de sopranen van de kippen.

Tegen het gaas aan stond een zak koren. Crotty gooide een handjevol graan naar de dieren toe.

'Hebzuchtige kliertjes, ' zei hij. Hij strooide vervolgens nog een handje.

De boerderij van Old MacDonald, aan de rand van de stadsjungle. We klommen de veranda op.

'Dit is allemaal verdomd illegaal, ' zei Crotty trots. 'Maar mijn compadres onderaan de heuvel hebben er geen bezwaar tegen. Ze zijn dol op mijn verse eieren en haten de autoriteiten, dus zullen zij me nooit verlinken. Hun kinderen krijgen geld van me om hier schoon te maken, twee dollar per uur, meer dan ze elders ooit zullen kunnen krijgen. Ze vinden me een soort grote witte vader. '

'Grote witte vrek, ' mompelde Milo.

'Wat zei je?'

'Sommigen van die kinderen zijn behoorlijk pienter. '

'Dat weet ik niet, maar ze werken hard en dus betaal ik. Ze denken allemaal dat ik de meest geweldige uitvinding ben na de vondst van het gesneden brood. Hun mamacitas zijn zo dankbaar dat ze me eten in aluminiumfolie brengen - ze zijn dol op aluminiumfolie. Goed eten, bovendien, niet van die fastfoodrommel. '

Hij liep het huis in, zonder de deur voor ons open te houden. Milo hield de deur tegen en wij liepen achter de man aan naar binnen. Het huis was klein en onverlicht, zo vol rommel dat je er nauwelijks kon lopen. We liepen behoedzaam langs stapels oude kranten, torens kartonnen dozen en houten fruitkistjes, bergen kleren, een piano die grijs was geverfd, drie strijkplanken met gedeeltelijk gedemonteerde wekkerradio's erop. De meubels waren van goedkoop, donker hout, fauteuils met antimakassars.

De vloer was van pijnbomenhout, grijs geworden, op sommige plaatsen aan het splinteren. Boven de open haard een schoorsteenmantel met porseleinen beeldjes, de meeste kapot of ledematen missend. De klok erboven was stil blijven staan op kwart over zeven en maakte reclame voor Coca-Cola.

'Ga zitten, ' zei Crotty. Hij veegde kranten van een makkelijke stoel weg en ging zitten. Een wolk van stof, die weer ging liggen.

Milo en ik maakten een bank met kapotte veren leeg, schiepen een eigen stofwolk.

Crotty schraapte zijn keel. Milo haalde zijn portefeuille tevoorschijn en gaf Crotty enige bankbiljetten. De oude man telde ze. 'Oké, laten we het snel afhandelen. Belding, Leland A., kapitalistische klootzak, te veel geld, geen moraal, latent homoseksueel. '

'Waarom zegt u dat?' vroeg ik en ik hoorde Milo kreunen.

'Omdat ik een expert ben op het gebied van dat latente, ' zei Crotty tegen mij. 'Daarom, Dr. Psychologie. U mag dan het diploma hebben, maar ik heb de ervaring. ' Hij grinnikte en voegde eraan toe: 'Ervaring, met mijn eigen handjes. '

'Laten we ons bij Belding houden, ' zei Milo. Crotty negeerde hem.

'Ik ben op dat terrein echt een expert. Heb me er dertig jaar mee beziggehouden. ' Milo geeuwde en deed zijn ogen dicht.

'Hij verveelt zich, ' zei Crotty. 'Als er iemand naar me zou moeten luisteren, is hij dat wel. Je zou verwachten dat iemand in zijn positie zo snel mogelijk naar mij toe zou komen, aan mijn voeten zou neerknielen en me zou smeken hem deelgenoot te maken van mijn verkregen wijsheid. Maar nee. Hoe ik die kerel eigenlijk heb leren kennen? Omdat ik halfdood in het ziekenhuis werd binnengebracht en die lieve Rick mijn hart aan het masseren was om me weer naar het land van de levenden te halen. Toen kwam die vent binnen, keek op zijn horloge en vroeg wanneer Rick vrij was. The Beauty and the Beast, dat was het!'

Hij wendde zich tot Milo en zwaaide met een vinger heen en weer. 'Jij bent altijd al ongevoelig geweest. Ik was aan het doodgaan en het enige waaraan jij kon denken, was je pik!'

'Ellston, overdrijf niet zo. Je had alleen wat last van je maag. '

'Dat zeg jij. ' Tegen mij: 'Zieleknijper, je zou eens met die buurman van je aan de slag moeten gaan. Zal je jaren kosten voordat je door de eerste laag heen bent. '

'Belding, ' zei Milo, 'en zo niet, geef je me het geld terug. ' 'Belding, ' herhaalde Crotty. 'Een kapitalist. Gemeen, omdat hij een latente homo was. Ik weet wat dat bij iemand kan aanrichten. ' Hij stond op, bekeek een paar dozen op de grond, ging voor één ervan op zijn knieën zitten en zocht er met beide handen in.

'Nu komt het, ' zei Milo.

Crotty haalde een bruin plakboek te voorschijn, sloeg bladzijden om, veegde zijn voorhoofd af, ging naast me zitten en wees.

'Daar. '

Zijn vingertop rustte naast een foto van een jongeman in een uniform. Zwart-wit, zaagtandjes, zoals het kiekje van Sharon en Shirlee.

De jongeman droeg een politie-uniform, stond naast een patrouillewagen, op een door palmbomen omzoomde straat. Zijn gelaatstrekken waren delicaat, bijna meisjesachtig, zijn ogen groot en rond. Onschuldig. Dik, golvend zwart haar, met een scheiding in het midden, een kuiltje in de rechterwang. Een aantrekkelijke jongeman.

'Nu hiernaar kijken, ' zei Crotty en hij wees op een andere foto op dezelfde bladzijde. Dezelfde man, in burgerkleding, naast de Dodge die ik net naast het huis had zien staan. Hij droeg sportkleding en hield zijn arm om het middel van een jonge vrouw. Ze had een halter en een short aan, was goed gebouwd. Haar gezicht was met een ballpoint onzichtbaar gemaakt.

'In die tijd was ik een stuk, ' zei Crotty. Hij trok het plakboek uit mijn handen, deed het dicht en smeet het op de grond.

'Die foto's zijn genomen in '45. Ik was net afgezwaaid uit de Amerikaanse marine, had enige lintjes verdiend, dacht dat ik voor vrouwen een godsgeschenk was en bleef mezelf voorhouden dat die korte episodes met de scheepskok — een zweterige Zweedse homp vlees — niets anders dan een nare droom waren geweest. Wat ik met hem had gedaan, had me het idee gegeven dat ik wist wat houden van was, en dus hadden alle grietjes die ik naaide, meer lol daarvan dan ik. '

Hij klopte op zijn borst. 'Ik was even lief als Mary Pickford, maar probeerde mezelf er verdomme van te overtuigen dat ik een Gary Cooper was. Dus wat zou een betere baan voor een overcompenserende macho kunnen zijn dan het dragen van een blauw uniform en een knuppel?'

Hij lachte. 'Zodra ik was afgezwaaid, solliciteerde ik bij de politie. Zodra ik mijn opleiding daar had voltooid, dacht ik dat ik Koning Hetero Dekhengst was. Mijn nieuwe baan zou al mijn problemen oplossen. De bazen keken me even aan en wisten toen meteen waar ze me naartoe moesten sturen. Naar het MacArthur Park, waar ik bij de openbare toiletten moest rondhangen tot alle flikkers ter plaatse wel avances hadden gemaakt. Toen werd ik naar de homobars in Hollywood gestuurd. Ik was geweldig, arresteerde meer flikkers dan alle anderen die als lokaas moesten fungeren. Ik werd gepromoveerd, kwam bij de afdeling zedendelicten, was de eerste tien jaren daarna bezig nóg meer flikkers te arresteren en zoop me iedere avond een gat in mijn kraag. Binnen de kortste keren was ik detective geworden. Zedendelicten was stapel op me. Ik was verdomme hun geheime wapen, knipperde met mijn ogen, maakte invallen tijdens privé-feesten in de heuvels mogelijk. '

Hij boog zich, pakte me bij mijn kraag en maakte zijn goede oog heel groot. Hij zweette en leek bleek te zijn geworden, hoewel ik daar in het vage licht niet helemaal zeker van kon zijn.

'Weet je waarom ik zo verdomd goed was, Krulhaar? Omdat ik diep in mijn binnenste niet aan het acteren was. Even neuken in een steegje, gevolgd door de komst van collega's met hun knuppels. Weer een vleeswagen vol flikkers naar de gevangenis. Eens in de zoveel tijd hing een van hen zich op in zijn cel. Opgeruimd staat netjes, zeiden de jongens dan. Minder papierwerk. Ik lachte het hardst van allemaal. '

Zijn snor trilde. 'Tien jaar lang ben ik medeplichtig geweest aan het oppakken en vermoorden van homoseksuele mannen en bleef me afvragen waarom ik iedere avond naar huis ging om gin te drinken tot mijn lever ervan begon te borrelen. '

Hij liet mijn kraag weer los. Milo keek een andere kant op, staarde in het niets.

'Ik zat volledig met mezelf in de knoop, ' zei Crotty. 'Tot ik een keer op vakantie ging naar het zuiden, Tijuana. Ik ging de grens over, zoekend naar actie, werd stomdronken in een cantina, kijkend hoe een ezel een vrouw pakte, wankelde naar buiten en vroeg een taxichauffeur me naar een hoerentent te brengen. Maar die man liet zich geen rad voor ogen draaien. Hij reed me naar een smerig tentje aan de rand van de stad. Muren turkoois geschilderd, kippen buiten en binnen. Vierentwintig uur later wist ik wie ik was, wist ik dat ik klem zat. Wat ik niet wist, was hoe ik uit die val moest komen. '

Hij speelde met de bankbiljetten, verfrommelde die uiteindelijk in een vuist. 'Ik had het lef niet om zelfmoord te plegen. Pas een jaar later, in februari, kreeg ik een kans. Iemand tipte onze afdeling over een groot feest aan Cahuenga - absintdrinkers en dansende jongens, jazz-band, hasj. Ik ben erheen gegaan, in een matrozenshirt en een rode das - déze das, verdomme. Binnen dertig seconden had ik een vis aan de haak geslagen - leuk ogend, blond joch, roze wangen, goede afkomst. Nam hem mee naar buiten, zorgde ervoor dat de deur open bleef, liet me door hem zoenen en moest mijn uiterste best doen niet te gaan janken toen hij in elkaar werd geslagen. Ze hebben dat huis toen werkelijk ondersteboven gehaald, verdomme, maar ik deed er niet aan mee, had alleen gezorgd voor de arrestatie van dat blonde joch. '

Hij zweeg en veegde weer zijn voorhoofd af. 'De volgende morgen vroeg ging ik naar het bureau om de noodzakelijke formulieren in te vullen, maar alle jongens die waren gearresteerd, waren weer vrij. Hij ook. Ik werd pissig, deed navraag en ontdekte dat hij de zoon was van een lid van het gemeentebestuur, een vaardig atleet, aan Harvard gestudeerd. Smeergeld. Ik werd eervol ontslagen, volledig pensioen, plus een extra uitkering wegens "arbeidsongeschiktheid".

De blonde jongen ging terug naar Boston, trouwde met een rijke vrouw, kreeg vier kinderen en leidde een bank. Ik kocht El Rancho Illegalo, hier, leerde mezelf kennen, probeerde tien jaar goed te maken door anderen te helpen, gaf wijsheid aan diegenen die bereid waren die aan te nemen. ' Hij keek nijdig naar Milo, die hem negeerde, en wendde zich toen weer tot mij. 'Gelukkig einde, nietwaar, dr. Psychologie?'

'Dat denk ik wel. '

'Dan heb je dat verkéérd gedacht, want op dit moment ligt dat blonde joch op een sanatoriumbed in Altadena aan aids te sterven. Alléén te sterven, omdat vrouwlief en de vier kinderen hem volledig uit hun leven hebben verbannen, zoals je snel de hoorn op de haak kunt leggen bij een obsceen telefoontje. Ik ben daar via het netwerk achter gekomen en heb hem opgezocht. Gisteren nog, zelfs, en toen heb ik verdómme zijn luier moeten verschonen. '

Milo schraapte zijn keel. Crotty draaide zich naar hem toe.

'God verhoede dat jij bij het netwerk betrokken raakt. Stel je voor dat jij een hand zou uitsteken om iemand te helpen. Denk je eens in dat jij zou toegeven dat jóuw lever inmiddels ook aan het borrelen is, omdat je niet weet wie je bent. '

'Belding, ' zei Milo. Hij haalde zijn aantekenboekje te voorschijn.

'We zijn hierheen gekomen om over die man te praten. '

'Ah!' zei Crotty, walgend.

Enige tijd lang zei niemand iets.

'Meneer Crotty, waarom denkt u dat Belding een latente homo was?' vroeg ik.

De oude man hoestte, zwaaide met een hand door de lucht. 'Tsja, wie zal dat verdomme met zekerheid kunnen zeggen? Misschien was hij het niet. Misschien ben ik wel aan het ouwehoeren. Eén ding kan ik jullie wel vertellen: hij was geen dekhengst, al schreven de kranten dan ook prachtige verhalen over hem en al die actrices. Ik heb hem ontmoet. Tijdens een feest. Hij nam vaak smerissen tijdelijk in de arm om een feest te bewaken. Die hadden dan geen dienst, en soms ook wel, want ons bureau was bereid zijn rijke kont te likken tot dat glansde. '

'Wees eens wat gedetailleerder, ' zei Milo.

'Oké. Op een keer, het moet in '49 of '50 zijn geweest, werd ik weggehaald van een zaak rond een kinderlokker en kreeg opdracht als bewaker te gaan fungeren bij een van zijn feesten in een huis in Bel Air. Groot feest, voor een of ander liefdadig doel, volledig orkest, rijke mensen, veel welgevormde vrouwen, veel gevrij in de garderobe. Dekhengst Belding deed niets anders dan naar de anderen kijken.

Alsof hij verdomme een soort camera op benen was. Ik kan me nog herinneren dat ik hem toen een kouwe rotzak vond, repressief, latent. '

'Dat bedoelde je toen je zei dat je hem had ontmoet?'

'Ja. We hebben elkaar verdomme een hand gegeven. Oké?'

'U noemde hem verdorven?' zei ik.

'Ja, want moorden vind ik verdorven. '

'Wie heeft hij dan vermoord?' vroeg Milo.

Crotty veegde zijn voorhoofd af en hoestte. 'Duizenden mensen, al diegenen die door die ellendige vliegtuigen van hem zijn gebombardeerd. '

Milo keek walgend. 'Bedankt voor dat politieke commentaar. Wil je ons verder nog iets over Belding vertellen?'

'Ik heb je al heel wat verteld. '

'Hoe zat het met zijn makker, Vidal?'

'Billy de Pooier? Die was ook op dat feest. Heel vriendelijk. Mooi gebit. Werkelijk schitterend gebit. '

'Nog iets anders te melden, behalve dat gezonde gebit?'

'Men zei dat hij degene was die Belding van meiden voorzag. ' 'En hoe zat het met de feesten die hij in de oorlog heeft gegeven voor ambtenaren en zo? Die feesten waardoor er een onderzoek is ingesteld naar zijn doen en laten? Hebben jullie daarbij ook als bewakingsdienst gefungeerd?'

'Zou me niets verbazen. Zoals ik al heb gezegd, waren de bazen en hij dikke maatjes. '

'Geef me eens namen, ' zei Milo, met zijn pen in de aanslag.

'Het is verdomme al heel lang geleden, makker. '

'Luister, Ellston. Ik heb je geen honderd dollar gegeven voor inlichtingen die ik zonder jou ook wel kan krijgen. ' 'Oké, ' zei Crotty. 'Van twee klootzakken weet ik zeker dat Belding hen in zijn zak had, een zekere Hummel en ene DeGranzfeld. Kort nadat ik voor de afdeling zedendelicten was gaan werken, werd Hummel de chauffeur van de hoogste baas. Een jaar later had hij promotie gemaakt en werkte hij op het bureau in Newton. Hij was een racistisch zwijn en genoot ervan zwarte hoeren tot moes te slaan. Droeg altijd varkensleren handschoenen, omdat hij volgens zijn zeggen een infectie wilde voorkomen. '

'Hoe weet je dat hij en die andere vent door Belding werden betaald?'

'Dat was duidelijk op te maken uit het feit dat ze heel snel promotie maakten zonder dat te verdienen. Dus moesten ze connecties hebben. Bovendien waren ze alletwee altijd heel goed gekleed en aten ze goed.

DeGranzfeld had een groot huis in Alhambra, paarden, boomgaarden. Je hoefde geen Sherlock te zijn om te zien dat iemand hen had omgekocht. '

'Maar die iemand hoefde toch zeker niet per se Belding te zijn?'

'Laat me verdomme mijn verhaal afmaken, makker. Later zijn ze alle twee weggegaan bij de politie om voor een waarschijnlijk zesmaal zo hoog salaris voor Belding te gaan werken. '

'Voornamen?' vroeg Milo, schrijvend.

'Royal Hummel. Victor DeGranzfeld. Sticky Vicky noemden we hem altijd. Hij was een griezel, te laf om lichamelijk geweld te kunnen gebruiken, maar verder even sadistisch als Hummel. Toen hij op de afdeling zedendelicten werkte, haalde hij altijd de poen op bij bookmakers en pooiers. Zodra Hummel naar Newton was verhuisd, haalde hij DeGranzfeld daar eveneens heen. Boezemvrienden, waarschijnlijk zelf ook latente homo's. Later, in het begin van de jaren vijftig, werden ze samen benoemd als leiding van Metro Narcotics. Iedereen was in paniek geraakt voor het gebruik van verdovende middelen en men wist dat er meer geld binnen zou komen als er opzienbarende invallen werden gedaan. '

'Oké, ' zei Milo. 'Laten we het nu eens hebben over de huizen die het eigendom van Belding waren. De panden waarin die feesten werden gegeven. Ken je adressen?'

Crotty lachte. 'Feesten? Man, waar heb je dat idee vandaan? Er werd niet gefeest, wel geneukt. Meneer Leland Belding had die huizen gekocht voor neukpartijen. Hoge pieten werden uitgenodigd en zodanig in de watten gelegd dat ze op een gegeven moment bereid waren op iedere verdomde stippellijn een handtekening te zetten. Nee, adressen ken ik niet. Voor een van die soirees ben ik nooit uitgenodigd. '

Hij stond op, liep om een muur dozen heen en ging een deur door, naar de keuken, nam ik aan.

'Sorry dat je naar zijn levensverhaal hebt moeten luisteren, ' zei Milo.

'Hindert niet. Het was best interessant. '

'Niet na de duizendste keer. '

'Ben je over me aan het roddelen?' Crotty was de keuken weer uit gekomen en keek nijdig onze kant op, in zijn ene hand een glas water, zijn andere hand tot een vuist gebald.

'Nee, ' zei Milo. 'Ik was alleen het decor aan het bewonderen. '

'Ha!' De man ontspande zijn tot vuist gebalde hand, waardoor we een fikse hoeveelheid pillen zagen.

'Vitaminen, ' zei hij, en hij slikte een paar pillen door. Toen nog een paar, waarna hij over zijn buik wreef. 'Ik word moe. Maak verdom

me dat jullie ophoepelen, zodat ik kan rusten. '

'Ik ben nog niet klaar, ' zei Milo.

'Maak dan een beetje haast. '

'Ik heb nog een paar namen voor je. Actrice, die Linda Lanier heette, één van Beldings grietjes geweest schijnt te zijn. En een arts met wie ze voor een film heeft geneukt. Alex, geef een persoonsbeschrijving van die man. '

Terwijl ik dat deed, werd Crotty bleek en zette het glas op een kist neer. Hij veegde zijn voorhoofd af, leek zijn evenwicht te verliezen, zette zijn handen op de zitting van een door de motten aangevreten stoel. Toen blies hij zijn wangen bol.

'Kom op, Ellston, ' zei Milo.

'Makker, waarom ben je in dit potje aan het roeren?'

Milo schudde zijn hoofd. 'Je kent de regels. '

'Ja, natuurlijk. Hierheen komen, me uitknijpen en me dan een paar kruimeltjes toewerpen. '

'Honderd dollar is meer dan een paar kruimeltjes, ' zei Milo, maar hij pakte zijn portefeuille en gaf de oudere man nog wat geld.

Crotty keek verbaasd. Hij staarde naar de bankbiljetten. 'Linda Lanier, ' zei Milo. 'En die arts in de film. '

'In samenhang met Belding?' vroeg Crotty.

'In samenhang met alles. Voor de draad ermee, Ellston. Daarna mag je van ons over je Zweed gaan dromen. '

'Zulke dromen moeten jou bekend zijn, ' zei Crotty. Hij keek naar de grond, streek over zijn snor, sloeg zijn benen over elkaar. 'Linda Lanier. Mijn hemel. De cirkel wordt altijd gesloten, nietwaar? Zoals mijn kleine blonde bankiertje en alles op deze ellendige rotwereld. ' Hij stond op, liep naar de grijze piano, ging zitten en sloeg een paar toetsen aan. Het instrument moest nodig worden gestemd. Met zijn linkerhand speelde hij een boogie-woogie, met zijn rechter sloeg hij willekeurig hoge noten aan.

Toen hield hij op, even abrupt als hij ermee was begonnen, en zei: 'Dit is ontzettend eigenaardig, makker. Als ik niet beter wist, zou ik woorden gaan gebruiken als het lot. ' Hij sloeg enige akkoorden van een langzame blues aan, liet zijn armen toen slap langs zijn lichaam hangen. 'Lanier en de dokter. Je zei dat ze het voor de film hebben gedaan?'

Milo knikte en wees op mij. 'Hij heeft die film gezien. '

'Ze was beeldschoon, nietwaar?'

'Ja, dat was ze, ' zei ik.

'Kom op, ' zei Milo. 'Steek nu eindelijk eens van wal!'

Crotty gaf hem een zwak glimlachje. 'Toen je me vroeg naar mijn opmerking dat Belding een moordenaar was, heb ik een antwoord daarop in feite ontweken, makker. Ik kwam met dat politieke geouwehoer omdat ik niet wist welke kant je op wilde. Ik bedoelde het eigenlijk letterlijk, maar ik wilde er niet op doorgaan, omdat ik niets echt kan bewijzen. '

'Je hoeft verdomme ook helemaal niets te bewijzen, ' zei Milo. 'Vertel me maar gewoon wat je weet. ' Hij haalde nog meer bankbiljetten te voorschijn, die Crotty uit zijn hand griste. 'Die arts van je, ' zei hij, 'zal naar alle waarschijnlijkheid Neurath zijn. Donald Neurath. Jouw beschrijving, Krulhaar, is volledig op hem van toepassing, en ik weet dat hij en Linda Lanier iets hadden. '

'Hoe weet je dat?' vroeg Milo.

Crotty leek zich opeens slecht op zijn gemak te voelen.

'Kom op, Ellston. '

'Oké, oké. Als ik niet bezig was met het opsporen van flikkers, hield ik me soms bezig met de Schraapclub - illegale abortussen. In die tijd kon een meisje dat in de problemen was gekomen, drie dingen doen. Klerenhangertje in een steegje gebruiken, een slager in een witte jas opzoeken, of naar een bonafide arts gaan die op die manier grof geld wilde verdienen. Neurath was zo'n bonafide arts. Toch was het een ernstig vergrijp en er moest heel wat smeergeld worden betaald om een aanklacht te voorkomen.

Er was een erkende groep schrapers, bestaande uit zo'n twintig artsen, respectabele kerels met gevestigde praktijken overal in de stad. Ze gaven een deel van hun inkomsten aan de afdeling zedendelicten, voor protectie en de garantie dat iedereen die niet tot de Club behoorde, meteen en stevig in zijn kraag zou worden gegrepen. Het werkte. Maar er was één kerel, een osteopaat ergens in de Valley, die probeerde een van de clubleden het leven zuur te maken door voor de helft van diens prijs te aborteren. Een week nadat hij daarmee was begonnen, werd hij gearresteerd, door het inzetten van een vrouwelijke agent, die toevallig zwanger was. Borgtocht werd geweigerd en hij werd samen met een stel zware jongens opgesloten. Zijn kantoor werd in die tijd in de fik gestoken en zijn dochtertje werd toen ze van school naar huis terug liep, bedreigd. '

'Leuk verhaal, ' zei Milo.

'Zo ging het in die tijd, makker. Ben je er zeker van dat het nu veel beter is geworden?'

'Ben jij er zeker van dat Neurath tot die Club behoorde?'

'Ja, want ik heb wel eens poen bij hem opgehaald. Fraaie suite aan Wilshire, bij Western. ' Hij zweeg, staarde Milo aan. 'Ja, ik heb ook wel eens geld opgehaald. Niet direct een favoriete opdracht, verdom

me, maar ik had in die tijd al genoeg aan mijn kop om me ook nog eens zorgen te kunnen gaan maken over smeergeld, dat sowieso zou worden betaald. Verdomme, tegenwoordig kun je een kliniek inlopen om je te laten aborteren en dan sta je een half uurtje later weer buiten. Dus zo erg was het nu ook weer niet. '

'Ga door, ' zei Milo.

Crotty keek hem even zuur aan. 'Dergelijke zaken handelden we af buiten de normale werktijden. Niemand in de buurt. Ik ging met de lift naar zijn kantoor, controleerde of er echt niemand was en klopte dan op een bepaalde, afgesproken manier aan. Als ik eenmaal binnen was, zeiden we geen van beiden wat, deden net alsof dit niet gebeurde. Hij gaf me een envelop, ik telde het geld vluchtig na en ging dan weer weg. '

'Wat voor een arts was hij?'

'Vrouwenarts. Ironisch, nietwaar? Neurath geeft en Neurath neemt weg. '

'Hoe zat het met hem en Lanier?'

'Op een avond, toen ik het geld had opgehaald, ging ik daar in de buurt een hapje eten bij een Chinees. Ik zat aan een tafeltje achterin en zag Neurath binnenkomen met dat platinablonde stuk. Het was donker en zij zagen mij niet. Ze had hem een arm gegeven en ze leken het prima met elkaar te kunnen vinden. Ze gingen dicht naast elkaar aan een tafeltje zitten en leken een heel intens gesprek te voeren. De vrouw zag er echt elegant uit, niet zomaar een hoertje. Toen ze even later opstond om naar het toilet te gaan, kon ik haar gezicht goed bekijken. Ze droeg een zwarte jurk, rugloos, van voren heel weinig, met nerts afgezet. Door die nerts veronderstelde ik dat ze een rijke tante moest zijn. Ik kon me haar later nog zo goed herinneren omdat ze er echt geweldig uitzag. Perfect gezicht, heerlijk lijf. Maar elegant. Klasse. '

Hij keek nu naar mij. 'Vrouwen laten me niet helemaal onberoerd, dr. Psychologie. Ik kan het soort waarschijnlijk meer waarderen dan de meeste hetero dekhengsten. ' 'Verder?' zei Milo.

'Verder niets. Ze dronken wat, zaten aan elkaar te frunniken en gingen weg, ongetwijfeld naar een of ander motel. Niks bijzonders. Maar ongeveer een jaar later staat het gezicht van dat grietje in alle kranten. Hoe meer ik hoorde, hoe nieuwsgieriger ik werd. '

Hij hoestte weer, krabde zijn middenrif. 'Er werd een inval gedaan, op zoek naar verdovende middelen, waarbij stevig werd geschoten. Ze werd gedood, samen met een vent die haar broer bleek te zijn. Volgens de krant waren ze alletwee bekende handelaren. Zij had een contract met de studio van Belding, maar had nooit in een film gespeeld en dat leek een duidelijk bewijs te zijn van dc stelling dat dat slechts een dekmantel was geweest. Geen woord over het feit dat ze hostess was geweest en er heel wat actrices een contract hadden zonder ooit voor de camera te komen. De broer werkte ook in de studio, als toneelknecht. Niks bijzonders dus. Toch konden ze de huur betalen van een schitterend appartement aan Fountain, tien kamers groot, hadden ze een luxe wagen en gaven ze geld als water uit. De kranten gingen gedetailleerd in op al haar bontjassen en juwelen. Haar echte naam luidde Eulalee Johnson, en ze kwam uit Texas. De broer was een griezeltje, dat Cable heette, niet helemaal zuiver op de graat was, maar nooit ernstige misdaden had begaan. Maar het bureau deed net alsof zij grote onderwereldbonzen waren en dat hebben de kranten als zoete koek geslikt. Er werd hasj gevonden met een waarde van driehonderdduizend dollar en dat was in die tijd heel veel. Het publiek geloofde alles. '

'Maar jij niet. '

'Nee, verdomme. Niemand ten zuiden van Fresno handelde in zoveel hasj zonder connecties te hebben met de mafia — Cohen of Dragna. En zeker geen mensen die als arme sloebers uit Texas waren gekomen. Ik heb het dossier van de broer nagekeken. Opgepakt wegens dronkenschap en wanordelijk gedrag, diefstalletjes en dergelijke. Pokeren met een lage inzet. Geen connecties met wie dan ook - niemand uit dat wereldje had hem ooit ook maar met een stickie gezien. Er zat een smerig luchtje aan. En omdat Hummel en DeGranzfeld degenen waren die hadden geschoten, werd het een heel smerig luchtje. '

'Waarom ben je die zaak nader gaan onderzoeken, Ellston?'

Crotty glimlachte. 'Altijd nuttig om een stok te hebben om zonodig de hond mee te slaan, makker. Maar dit was te griezelig en ik wilde er niet verder bij betrokken raken. Toch ben ik het niet vergeten en nu ben jij dat alles weer aan het oprakelen. ' 'Hoe is dat alles in zijn werk gegaan?' vroeg Milo.

'Volgens zeggen had iemand Metro Narc een tip gegeven. Hummel en DeGranzfeld gingen erheen, met enige versterking, maar lieten de anderen buiten wachten terwijl zij binnen het terrein verkenden. Eerst is alles nog rustig, dan wordt er opeens geschoten. De geüniformeerde smerissen rennen naar binnen. Beide Johnsons liggen aan flarden geschoten op de grond van de huiskamer. Hummel en DeGranzfeld duikelen die gigantische voorraad hasj op. Volgens het bureau hadden ze aangeklopt, werd er meteen op geschoten, hadden ze de deur ingetrapt en waren ook meteen gaan knallen. Leuk, nietwaar? Een hostess en een miezerig mannetje, die op Narco-stieren gaan schieten. '

'Is er later een onderzoek ingesteld naar die schietpartij?' vroeg Milo.

'Heel geestig, makker!'

'Ondanks het feit dat er een vrouw was doodgeschoten?'

'Het was '53, man, de McCarthy-koorts en paniek rond drugs. Lanier werd door het bureau tot Satans bruid verklaard, verdomme. Hummel en Sticky Vicky waren meteen de grote helden. Ze hebben van de burgemeester zelf een lintje opgespeld gekregen!'

Het was '53. Net voordat Leland Belding in een playboy was veranderd.

Het jaar waarin Sharon en Shirlee waren geboren.

'Had Linda Lanier kinderen?' vroeg ik.

'Nee, ' zei Crotty. 'Dat zou ik me hebben herinnerd. Zoiets zou de kranten hebben gehaald. Hoezo? Zijn familieleden op wraak belust?'

'Wraak op wie?' vroeg Milo.

'Belding. Die moet achter die inval hebben gezeten. '

'Waarom zeg je dat?'

'Hummel en DeGranzfeld waren zijn jongens. Lanier werkte ook voor hem en dat huis aan Fountain moet door hem zijn gefourageerd. Ik kwam erachter dat Lanier ook wel eens naar het privé-kantoor van Belding ging, op het terrein van de studio, waar ze dan enige uren bleef en stralend van geluk weer vertrok. Dat wisten ze op het bureau, maar het is nooit in de kranten gekomen. Ik meende dat ze Belding ernstig moest hebben beledigd en dat hij zich op die manier van haar had ontdaan. '

'Hoe beledigd?' vroeg Milo.

'Wie zal het zeggen? Misschien begon zij te veel te zeuren, misschien had haar broertje de verkeerde figuur onder druk gezet. '

'Die arts, Neurath, kan haar suikeroompje zijn geweest, ' zei Milo. Crotty schudde zijn hoofd. 'Neurath had financiële problemen, want zijn vrouw was aan gokken verslaafd. Dat is trouwens de reden waarom hij aan een vriendinnetje is begonnen. En verder was Belding de eigenaar van het flatgebouw waarin Lanier woonde, zoals ik, geloof ik, al heb gezegd. '

Milo en ik keken elkaar aan.

'Die rotzak had eens de helft van L. A. in zijn bezit, ' zei Crotty.

'Neurath was een vrouwenarts, ' zei ik. 'Misschien ging Linda Lanier om die reden naar hem toe. '

'Een zwangerschap?' zei Crotty. 'Om Belding onder druk te zetten wegens het vaderschap? Zou best kunnen. '

'Hoe snel zijn Hummel en De-hoe-heet-hij-ook-al-weer na die schietpartij vertrokken?' vroeg Milo.

'Niet lang daarna, misschien een paar maanden. Nadat ze die lintjes hadden gekregen en promotie hadden gemaakt. Vertel me nu eens wat meer over die film met Lanier en Neurath. '

'Arts-patiënte-toestand, ' zei ik. 'De arts wist niet dat hij werd gefilmd. '

'Zou het broertje daar de hand in hebben gehad?' vroeg Milo.

'Zou kunnen, ' antwoordde Crotty.

'Hoe zouden ze die Neurath dan precies hebben kunnen chanteren?'

'Wie zal het zeggen? Misschien vanwege de Schrapersclub, of het gokprobleem van zijn vrouw. Beide zouden zijn reputatie ernstig hebben geschaad. Hij had rijke patiënten, die tot het conservatieve establishment behoorden. Aardige, dikke dames, die wachtten tot ze met hun benen in de stijgbeugels moesten. '

'Woont hij hier nog in de buurt?'

'Wie zal het zeggen?'

'Hoe zit het met Hummel en DeGranzfeld?'

'DeGranzfeld is een paar jaar na zijn vertrek naar Nevada overleden. Affaire met een getrouwde vrouw en een nogal snel aangebrande echtgenoot. Voor zover ik weet zit Hummel nog in Vegas. Eén ding staat vast: hij heeft binnen het politiewereldje nog steeds behoorlijk wat in de melk te brokkelen. In ieder geval was dat een paar jaar geleden nog zo. '

'Hoezo?' vroeg Milo.

'Hij had een neef, een echte fascist, zuiplap, bijna van de politie-academie getrapt, de klier. Uit hetzelfde rothout gesneden als zijn oom, verdomme. Hij was betrokken bij dat schandaal rond die inbraken in Hollywood, een paar jaar geleden. Hij had zonder meer aangeklaagd en veroordeeld moeten worden. Dat gebeurde echter niet. Hij werd domweg overgeplaatst naar Ramparts. Toen was hij opeens volledig bekeerd, een ware christen, en werd hij benoemd tot brigadier in West L. A. ' Hij zweeg, staarde naar Milo, grinnikte als een kind op kerstochtend.

'Daar gaat het dus om!'

'Wáár om?' vroeg Milo onschuldig.

'Je bent een linke gozer, makker. Je bent van plan die rotzak te grazen te nemen, nietwaar? Uiteindelijk toch bereid eens een goede daad te stellen. '