Hoofdstuk 2

 

 

 

De kussens onder Calebs knie gleden weg, waardoor hij een felle pijnscheut in zijn been voelde. Met een van pijn vertrokken gezicht keek hij naar de klok: nog een uur voordat hij zijn volgende pijnstiller mocht. Dan zat er niets anders op dan diep adem te halen, achterover te leunen en rustig te blijven. Hij probeerde zijn gedachten te verzetten door de vrouw naast de bank te bestuderen.

Onder normale omstandigheden zou hij alles om zich heen vergeten als hij zo’n mooie vrouw binnen handbereik had, maar dit waren geen normale omstandigheden. Zijn knie herinnerde hem er voortdurend aan dat deze vrouw niet alleen mooi, maar ook erg gevaarlijk was. Per slot van rekening was het haar schuld dat hij hier lag.

Natuurlijk was het hem de vorige avond al opgevallen dat ze mooi was. Hij was een groot liefhebber van vrouwelijk schoon, het leek wel alsof hij er een extra antenne voor had. Binnen twee tellen had hij gezien dat ze lang en slank was, dat ze satijnzacht, zwart haar en prachtige, groene ogen had. Het volgende moment had ze hem echter onderuit gekegeld, waarna Caleb geen zin meer had gehad om haar te bestuderen. In plaats daarvan had hij haar signalement in zijn geheugen opgeslagen, zodat hij op straat met een grote boog om haar heen zou kunnen lopen, en dat was voldoende.

Inmiddels was hij echter een halve dag verder. Na een uitermate onplezierige nacht in het ziekenhuis en een oncomfortabele, frustrerende ochtend was hij tot de conclusie gekomen dat deze kat-vrouw hem misschien nog van nut kon zijn. Alleen was het wel erg toevallig dat ze nu net uit zichzelf bij hem langskwam. Wilde zij soms ook iets van hem? Nadat hij haar een paar tellen met samengeknepen ogen had bekeken, kwam hij tot de conclusie dat ze er veel te zenuwachtig uitzag om iets met hem van plan te zijn. Gerustgesteld leunde hij achterover in de kussens om haar nog eens op zijn gemak te bekijken.

Ze was net zo mooi als in zijn herinnering. Vandaag droeg ze haar dikke, zwarte haar in een sierlijke knot in haar nek, en in plaats van een kattenpak droeg ze nu een elegant broekpak, in een tint die hem aan de heuvels aan de voet van de Rocky Mountains deed denken. Het kapsel en de outfit gaven haar een capabel, efficiënt uiterlijk. Zo zie je maar dat schijn aardig kan bedriegen, dacht Caleb wrang. ‘Ga zitten,’ zei hij, gebarend naar een gemakkelijke stoel vlak bij de bank.

Ze zette het plastic tasje op de grond, legde de bos bloemen op de salontafel en ging op het puntje van de zwarte, leren fauteuil zitten.

Jammer dat ze zo onhandig is, dacht Caleb. Hij vond haar een van de sierlijkste wezens die hij ooit had gezien.

‘Ik heb een paar tijdschriften voor u meegebracht,’ zei ze. ‘Ik hoop dat de tijd daarmee wat sneller gaat.’ Haar stem klonk erg nerveus. ‘Ik hoorde van Jake dat uw knie gelukkig niet is gebroken.’

‘Nee, ik heb hem verrekt.’ Bij het zien van haar opgeluchte blik kon hij het niet nalaten om haar weer een schuldgevoel te bezorgen. ‘Volgens de doktoren is dat nog vervelender dan een breuk. Het herstel duurt langer, en in de toekomst moet ik de knie blijven ontzien.’

‘O,’ mompelde ze met een klein stemmetje.

‘Ik moet in ieder geval twee weken met deze ellendige spalk op de bank blijven liggen,’ vervolgde hij, wijzend op de verstevigingen aan weerszijden van zijn knie. ‘Daarna moet ik nog een poos met krukken lopen. Het ziet ernaar uit dat het maanden gaat duren voordat ik weer de oude ben.’

Haar gezicht werd bleek.

Mooi zo, dacht hij. ‘Dat betekent dat ik moeilijk de trap op en af kan,’ ging hij door. ‘Ik kan naar mijn werk, maar alleen als ik daar een stretcher of een ziekenhuisbed laat neerzetten. De rit naar kantoor vormt ook al een probleem, want ik kan natuurlijk niet autorijden of motor rijden.’

‘Als u me een akelig gevoel probeert te bezorgen, dan lukt dat aardig,’ mompelde Sabrina.

‘Noem me maar Caleb. Ik wil je helemaal geen akelig gevoel bezorgen. Ik vertel je alleen dat ik maandenlang in mijn bewegingsvrijheid beperkt zal zijn,’ zei Caleb.

‘Ik heb je al mijn verontschuldigingen aangeboden,’ zei Sabrina.

Hij deed net of hij haar niet hoorde. ‘Wist je dat ik dit weekend eigenlijk wilde gaan parachutespringen?’ Hij zag dat ze boos werd, haar groene ogen leken daarbij net onweerswolken.

‘Wil je dat martelaarstoontje nu alsjeblieft achterwege laten?’ vroeg ze met opeengeklemde kaken.

Caleb deed zijn best om gekwetst te kijken. ‘Mag ik niet eens een beetje medelijden met mezelf hebben?’ vroeg hij.

‘Van mij wel, maar daar is het je niet om te doen. Je probeert op mijn schuldgevoel te werken,’ antwoordde Sabrina. ‘Als je nu hoopt dat ik je een schadevergoeding geef…’

‘Nou, dat lijkt me nog niet eens zo’n gek idee,’ reageerde Caleb peinzend.

‘Voor de schade die ik zogenaamd heb aangericht…’

‘Zogenaamd? Kijk eens naar mijn knie. Ik heb die spalk niet verzonnen.’

‘Het gaat om de schuldvraag, Caleb.’

‘Nou, het lijkt mij wel duidelijk wie de schuldige is.’

‘Niemand had je gevraagd om die fles te kantelen,’ protesteerde Sabrina.

‘Wel waar. Je vroeg of ik je wilde helpen.’

‘Niet door dat hele gewicht in je eentje te dragen,’ zei Sabrina. ‘Ik heb niet veel geld, Caleb. Als je financiële genoegdoening wilt, moet ik je teleurstellen.’

‘Geld is het probleem niet,’ zei Caleb schouderophalend. ‘Er zijn echter andere manieren om een schuld af te lossen. Je zou me ook in natura kunnen betalen.’ Haar blik werd zo koud dat Caleb een rilling over zijn rug voelde lopen.

‘Je bent geen haar beter dan al die andere mannen,’ zei ze ijzig. ‘Na één blik op mijn uiterlijk heb je al besloten dat ik maar voor één ding goed ben.’

‘Dacht je dat ik aan seks dacht?’ Caleb lachte. ‘Dat is wel het láátste waar ik op dit moment behoefte aan heb.’

Haar wangen kleurden bekoorlijk rood. ‘Sorry. Het was erg arrogant van me om te veronderstellen dat je me aantrekkelijk vond.’

Aha, ze heeft een zwakke plek, dacht Caleb vergenoegd. ‘Ik vind het veel erger dat je suggereert dat ik het soort man ben dat een vrouw moet chanteren om haar in bed te krijgen,’ zei hij.

Ze sloeg haar ogen neer.

‘Ik vind je heus wel aantrekkelijk, maar na gisteravond zou ik wel gek zijn om nog dichter in je buurt te komen,’ vervolgde hij.

‘Heel leuk. Wat had je dan precies in gedachten?’ informeerde Sabrina.

Caleb keek haar een paar tellen aan voordat hij antwoord gaf. Het kon geen kwaad om haar even lekker te stangen. ‘Zoals ik al zei, ben ik de komende tijd beperkt in mijn bewegingsvrijheid,’ zei hij.

‘Je hebt toch een butler?’ vroeg Sabrina.

‘Jawel, maar Jennings houdt van een huishouding die als een goed geoliede machine loopt,’ antwoordde Caleb.

‘Goed geolied?’ herhaalde Sabrina, om zich heen kijkend. ‘Ik noem deze omgeving eerder verwaarloosd.’

‘Ik heb het niet over het huis, maar over de huishouding,’ zei Caleb. ‘Jennings doet de deur open, neemt de telefoon aan, kookt en geeft aanwijzingen aan de schoonmakers. Maar hij zorgt niet voor mij, dat doe ik zelf.’

‘Je meent het.’

‘Op dit moment kán ik echter niet goed voor mezelf zorgen, en ik kan Jennings niet met de extra zorgen belasten, daar is hij te oud voor.’

‘Verwacht je nu dat ik voor je ga zorgen?’

‘Precies. Ik heb iemand nodig die drankjes en boeken voor me haalt, die me mijn krukken aangeeft, mijn pillen brengt en mijn kussens opschudt. Ik wil iemand die om drie uur ’s nachts roomijs voor me gaat halen als ik niet kan slapen…’

‘Zeg maar niets meer, ik begrijp wel wat je bedoelt,’ reageerde Sabrina droog. ‘Ik begrijp alleen niet waarom je daar mij voor moet hebben.’

‘Omdat jij de beste keuze bent. Jake zegt dat jullie bij Rent-a-Wife voortdurend dit soort klusjes doen.’

‘Dat heb je dan niet helemaal goed begrepen,’ zei Sabrina koeltjes. ‘Wij maken het leven van werkende mensen makkelijker door bepaalde dagelijkse klusjes voor hen op te knappen. Er zijn echter grenzen aan de diensten die we bieden. We hebben ons bedrijf Rent-a-Wife genoemd, Echtgenote te Huur, niet Slaaf te Koop.’

‘Probeer het nu eens vanuit mijn standpunt te bekijken, Ms…’ Caleb verschoof ongemakkelijk op de bank. ‘Hoe heet je eigenlijk?’

‘Maakt dat wat uit, dan? Ik dacht dat slaven geen naam hoefden te hebben,’ antwoordde Sabrina kattig. Na een paar tellen zuchtte ze, haar stem werd wat zachter. ‘Ik heet Sabrina Saunders.’

‘Sabrina,’ herhaalde hij zachtjes, alsof haar naam een liefkozing was. ‘Sabrina, jij hebt dit probleem veroorzaakt. Ik verwacht dat je me helpt om het op te lossen.’

‘Kun je niet gewoon een verpleegster huren?’

‘Ik wil geen verpleegster. En ik wil ook geen slaaf. Ik verwacht heus niet dat je met hete soep naar me toe komt hollen zodra ik met mijn vingers knip. In jouw geval zou dat trouwens ook levensgevaarlijk zijn. Langzaam lopen is al riskant genoeg.’

‘Weet je wat ik niet begrijp?’ vroeg Sabrina. ‘Ik snap niet dat je juist mij uitkiest. Ik had verwacht dat er honderden vrouwen op de stoep zouden staan die elkaar zouden verdringen om jou te mogen helpen.’

‘Dat is ook zo,’ meldde Caleb somber.

‘Wat moet je dan met mij? Je weet dat ik het baantje niet wil, en je bent bang dat ik je bij de eerste kop koffie al brandblaren bezorg.’

‘Het probleem is dat die andere dames te gretig zijn. Heb je Angelique toevallig nog gezien?’ vroeg Caleb.

‘Heel even, ja. Ze had blijkbaar haast.’

‘Ze is hier al vanaf zonsopgang. Ze had het liefst de hele nacht willen blijven, maar ze had niets anders bij zich dan dat prinsessenkostuum.’

‘Vind je het vervelend als zij je kussens opschudt? Dat begrijp ik niet.’

‘Angelique wil mijn kussens niet opschudden. Ze wil iets anders van me.’

‘O, nu begrijp ik het.’ Sabrina lachte. ‘Ik neem aan dat je hoofd gisteravond niet naar romantiek stond. Ik kan me voorstellen dat je je een beetje opgelaten voelt als zij voortdurend om je heen vlindert.’

‘Ze is niet de enige die om me heen vlindert,’ bromde Caleb. ‘Sinds het nieuws van mijn val bekend is geworden, hebben er tweeënzeventig vrouwen gebeld en zijn er negentien langs geweest.’

Sabrina haalde haar schouders op. ‘Dat lijkt me een droomscenario voor elke man.’

‘Niet als die man plat op zijn rug ligt en zich niet kan verdedigen,’ zei Caleb. ‘Al die vrouwen willen me vertroetelen, knuffelen of me ervan overtuigen dat ik niet zonder hen kan. Ze zijn meer geïnteresseerd in hun ringvinger dan in mijn knie.’

‘Ben je niet in staat om je daartegen te verdedigen?’ Sabrina schudde haar hoofd. ‘Dat valt me van je tegen, Caleb.’

‘Ik heb geen zin om mijn energie aan hen te verspillen,’ legde Caleb uit. ‘Die besteed ik liever aan beter worden.’

‘En jij noemt jezelf een playboy?’ vroeg Sabrina spottend. ‘Kun je Jennings niet gewoon opdracht geven om de telefoon van de haak te halen en de deur niet open te doen?’

‘Dacht je dat het zo eenvoudig was? Jij bent hier toch ook binnengekomen?’

Sabrina beet op haar lip. ‘Je wilde me spreken.’

‘Dat wist je pas toen je hier al binnen zat,’ riposteerde Caleb. ‘Bovendien is Jennings door zijn leeftijd niet geschikt als lijfwacht.’

Sabrina sloeg haar ogen neer.

Ik heb haar bijna omgepraat, dacht Caleb voldaan. ‘Het is jouw schuld dat ik hier lig, Sabrina,’ ging hij nog even door. ‘Het is jouw verantwoordelijkheid om daar iets aan te doen.’

Sabrina stond op. ‘Je hebt gelijk. Ik ga meteen op pad.’

‘Wat ga je doen?’

‘Naar het asiel, voor een Rottweiler die een hekel aan vrouwen heeft. Met een beetje geluk kan ik hem nog vóór de middag bij je hebben.’

‘Ga zitten, Sabrina.’

‘Maar het is de perfecte oplossing.’

Caleb lachte koeltjes naar haar. ‘Luister goed, Sabrina. Willen jij en je vriendinnen in de toekomst voor Tanner Electronics blijven werken, of zal ik voortaan een ander bureau bellen?’ vroeg hij.

Sprakeloos staarde Sabrina hem een paar tellen aan. Daarna liet ze zich weer op de stoel zakken. ‘Wanneer moet ik beginnen?’ vroeg ze toonloos.

Caleb glimlachte tevreden. ‘Nu meteen,’ zei hij. ‘Ik zou je graag een hand geven om onze afspraak te bezegelen, maar dat zullen we maar overslaan. Ik wil niet het risico lopen dat ik mijn vingers verstuik.’

 

Terwijl Sabrina haar meegebrachte bos herfstbloemen in een vaas schikte, hield ze zichzelf voor dat ze geen andere keuze had gehad. Rent-a-Wife kon het zich niet veroorloven deze belangrijke cliënt kwijt te raken.

Eigenlijk mocht ze nog blij zijn dat Caleb alleen maar een hulp in de huishouding wilde, en dat hij geen poging had gedaan om haar in bed te krijgen. Als hij dat had geprobeerd… Ze vocht tegen het beeld van Caleb Tanners gezicht vlak bij het hare. Ze probeerde niet te denken aan zijn lichaam naast het hare en een verlangende blik in zijn ogen.

Nee, als Caleb Tanner avances had gemaakt, had Rent-a-Wife het gewoon zonder zijn klandizie moeten stellen. Dat zou heel vervelend voor Cassie en Paige zijn geweest, maar Sabrina was ervan overtuigd dat haar vriendinnen het zouden hebben begrepen. Ze wist dat er massa’s vrouwen waren die graag met Caleb naar bed wilden, maar zelf had ze geen hoge dunk van al die dames die stonden te trappelen om Calebs speeltje van de week te worden.

Het zag er echter naar uit dat Cassie gelijk had gehad toen ze zei dat Angelique haar langste tijd als Calebs vriendin had gehad. Misschien hadden die andere vrouwen aangevoeld dat Caleb aan verandering toe was. Misschien waren ze daarom na het nieuws van zijn val met tientallen tegelijk toegestroomd. Ineens klaarde haar gezicht op. Het feit dat Caleb zo’n rokkenjager was, werkte misschien wel in haar voordeel. Misschien was hij haar gezelschap wel heel snel beu en snakte hij binnen een paar dagen weer naar bewonderende vrouwen om hem heen. In dat geval hoefde zíj niet lang bij hem te blijven.

Ze schikte de laatste bloemen in de vaas en veegde een paar gemorste druppels water op. Op dat moment kwam Jennings de keuken binnen, die haar zwijgend een draadloze telefoon overhandigde. Sabrina zuchtte. ‘Heeft Mr. Tanner gezegd dat je zijn telefoontjes naar mij moest doorspelen?’

‘Deze mevrouw vroeg speciaal naar u, miss,’ antwoordde Jennings.

Opgelucht haalde Sabrina adem. ‘O, dan zal het wel een van mijn partners zijn. Ik heb vanmorgen een berichtje op haar voice-mail achtergelaten.’ En ik kijk er helemaal niet naar uit om haar te vertellen wat ik Caleb heb beloofd, voegde ze er in gedachten aan toe. ‘Ik ben bijna klaar in de keuken, Jennings,’ vervolgde ze. ‘Kun je me misschien vertellen waar ik de vuilnisbak kan vinden?’

‘Die staat daarginds in de hoek, miss, maar ik ruim het afval van de bloemen wel op.’

‘Waarom staat die vuilnisbak nu helemaal daar?’ vroeg Sabrina verbaasd. ‘Dat is toch niet praktisch? Ik bedoel, ik weet niet veel van keukens, maar…’ Ze hield haar mond toen ze Cassie door de telefoon hard hoorde lachen. ‘Heb ik jou om je mening gevraagd?’ vroeg ze met gespeelde verontwaardiging.

‘Nee, maar je weet inderdaad geen fluit van keukens,’ antwoordde Cassie.

‘Ik weet heus wel of een keuken efficiënt is ingericht!’ protesteerde Sabrina.

‘Over wiens keuken hebben we het nu eigenlijk?’

‘Over die van Caleb.’

Er viel een lange stilte aan de andere kant van de lijn. ‘Geen wonder dat het nummer op mijn voice-mail me vaag bekend voorkwam,’ zei Cassie. ‘Waarom staat je mobieltje niet aan?’

‘Dat is gisterenavond kapotgegaan bij onze val.’

‘O. Wat doe je bij Caleb?’ wilde Cassie weten. ‘Hij heeft je toch wel uitgenodigd, hoop ik?’

‘Nee, ik ben naar binnen geglipt om hem mijn excuses aan te bieden,’ antwoordde Sabrina naar waarheid.

‘Waarom ben je daar nu dan nog? Ga alsjeblieft weg voordat er iets stukgaat.’

‘Lieve help, heb jij ook al zo weinig vertrouwen in me?’ vroeg Sabrina gekwetst. ‘Je doet net of ik nog niet eens tegelijkertijd kan lopen en fluiten.’

‘Sabrina, jij bent de enige vrouw in Denver die over een straaltje zonlicht kan struikelen. Ik heb het zelf gezien, weet je nog?’ zei Cassie. ‘Neem nu maar gewoon geen risico. Je weet hoe belangrijk Caleb voor Rent-a-Wife is. We kunnen het ons niet veroorloven om zijn klandizie te verliezen.’

‘Dat weet ik.’

‘Daarnaast is hij ook nog eens de nieuwe baas van mijn aanstaande echtgenoot,’ vervolgde Cassie. ‘Ik zou het erg fijn vinden als onze relatie met hem niet wordt verstoord.’

‘Cassie, hij heeft me gevraagd om hem een paar dagen te helpen,’ vertelde Sabrina.

‘Helpen?’ herhaalde Cassie ongelovig. ‘Dat meen je niet.’

‘Jawel. Ik ben ingehuurd als zijn persoonlijke verzorgster.’

‘Is hij gek geworden? Sabrina, wat voor pijnstillers slikt hij? Weet de dokter dat het hem in de bol is geslagen?’

‘Dat betekent dus dat ik mijn andere afspraken voor de komende week moet afzeggen,’ zei Sabrina, die deed of ze haar niet had gehoord.

‘Wat bedoel je daarmee? Moet ik ze soms overnemen?’ vroeg Cassie. ‘Sabrina, je weet toch dat ik tot aan de bruiloft maar halve dagen werk?’

‘Wat zei je daarnet ook weer over de klandizie van Caleb Tanner?’ vroeg Sabrina poeslief.

Cassie knarste met haar tanden. ‘Oké, vertel maar wat er allemaal in je agenda staat.’

‘Bedankt, Cassie. Je bent een schat.’

Tegen de tijd dat Sabrina ophing, had Jennings een grote stapel verpakkingen uit de koelkast gehaald.

‘Wilt u iets speciaals bij de lunch, miss?’ vroeg hij, terwijl hij de doosjes en zakjes op het kleine aanrecht zette. ‘Zegt u maar wat ik moet klaarmaken.’

‘O, je hoeft voor mij geen moeite te doen, hoor,’ haastte Sabrina zich te zeggen.

‘U mag ook zelf iets klaarmaken, als u dat prettiger vindt.’

‘Nee, dank je. Ik ben niet zo handig in de keuken,’ bekende Sabrina. ‘Verbeeld ik het me nu, of is dit een vreselijk onpraktische keuken?’

‘Het is een ramp, miss. We hebben helaas nog geen tijd gehad om er iets aan te doen. Zodra Mr. Tanner weer op de been is, gaat hij op zoek naar een nieuwe keuken.’

‘O, heeft hij het huis nog maar net gekocht? Dat verklaart veel,’ zei Sabrina. ‘Ik was al bang dat het al vele generaties in het bezit van de familie Tanner was.’

Jennings’ mondhoeken krulden bijna omhoog. ‘O nee, mis,’ zei hij. ‘Mr. Tanners ouders wonen in Boulder, en zelf heeft hij tot vorige maand in een appartement aan de andere kant van de stad gewoond.’

‘Echt waar? Waarom heeft hij dit huis dan gekocht?’ wilde Sabrina weten. ‘Klaagden de andere bewoners soms over de grote aantallen vrouwen in de gangen?’

In de gang klonk het astmatische geluid van de oude deurbel.

Angelique, dacht Sabrina. Ze zei dat ze maar een uurtje zou wegblijven.

‘Jennings!’ riep Caleb. ‘De bel! Sabrina, kun jij even hier komen?’

Sabrina liep naar de zitkamer.

Caleb gebaarde dat ze bij hem op de grond moest komen zitten. Zodra ze zat, pakte hij een tijdschrift en deed hij of hij haar iets interessants in het blad aanwees.

‘Hallo, schat,’ klonk Angeliques stem. ‘Heb je lekker kunnen rusten? Ik…’ Geschrokken bleef ze op de drempel van de woonkamer staan.

Caleb legde zijn hand op Sabrina’s schouder. ‘Hallo, Angelique,’ zei hij rustig. ‘Leuk dat je langskomt. Sabrina zei net al dat ze je wilde bedanken voor al je hulp. Zodra ik weer op de been ben, krijg je wel een uitnodiging voor het feestje dat ze voor me geeft.’

Angelique keek zo geschokt dat Sabrina bijna medelijden met haar kreeg.

‘Caleb, dit meen je niet,’ zei ze. ‘Je kunt me niet zomaar de deur wijzen. Je hebt me nodig!’

‘Ik heb je dagen geleden al gezegd dat ik er een punt achter wilde zetten, Angelique,’ zei Caleb zacht. ‘Je zei toen dat je nog naar het Halloween-feest wilde omdat je daar zoveel moeite voor had gedaan. Dat vond ik goed, maar nu is het feest voorbij. Mijn knie verandert niets aan mijn beslissing.’

‘Je had me niet verteld dat je al een ander had,’ siste Angelique, met een woedende blik in Sabrina’s richting.

‘Sabrina staat hier buiten, Angelique. Zij heeft niets met onze breuk te maken.’

‘Dat geloof je zelf niet. Ze was er vast als de kippen bij toen je rond begon te kijken.’ Vol haat keek ze naar Sabrina. ‘Denk maar niet dat jij de laatste bent, meisje. Geniet er maar van zolang het kan, want hij zoekt snel genoeg weer een ander!’

Ze gooide haar lange haren over haar schouders en beende het vertrek uit. De klap van de voordeur vertelde dat ze dit keer niet had gewacht tot Jennings haar netjes uitliet.

Nijdig sloeg Sabrina met het tijdschrift op de grond. ‘Ik heb nog nooit van mijn leven zoiets onbeschofts meegemaakt,’ zei ze.

Caleb legde zijn hand op haar schouder. ‘Tja, Angelique is nu eenmaal geen wonder van tact,’ zei hij, zich weer comfortabel op de bank nestelend. ‘Maar ik had niet verwacht dat ze zo ruw zou zijn.’

‘Ik heb het niet over haar, ik heb het over jóú,’ snauwde Sabrina, zich naar hem omdraaiend. ‘Hoe durf je mij af te schilderen als een van je vriendinnetjes om alle anderen op een afstand te houden?’

Caleb was allerminst uit het veld geslagen door haar uitbarsting. ‘Weet jij soms een betere manier om die vrouwen te ontmoedigen?’ vroeg hij.

‘Jazeker! Huur een helikopter met verpleger en ga op vakantie naar Costa Rica!’

‘Wees nu even serieus, Sabrina. Als de dames denken dat ik een nieuwe vriendin heb, is het toch logisch dat ze me met rust laten?’

‘Het kan ook zijn dat ze twee keer zo hard hun best gaan doen om je te veroveren. Met een beetje pech belegeren ze dit huis.’

‘Als ze jou hebben gezien, druipen ze wel af.’ Calebs stem klonk zeer zelfverzekerd. ‘Daarom ben je juist zo geschikt voor dit klusje, Sabrina. Je bent precies mijn type.’

Sabrina ontplofte bijna. ‘Als je dat nog eens zegt, krijg je een schop tegen je knie!’

Verbaasd keek hij haar aan. ‘Waarom vind je het beledigend als ik zeg dat je mijn type bent?’

‘En ook nog een schop tegen je gezonde knie!’

Caleb haalde zijn schouders op. ‘Volgens mij moet het werken. Als ze zien hoe mooi jij bent, weten ze dat ze geen kans hebben.’

Sabrina rolde met haar ogen.

‘Wat zij echter niet weten, is dat ik totaal immuun ben voor jouw charmes.’

‘Gelukkig wel,’ mompelde Sabrina.

‘Wij begrijpen elkaar, Sabrina. Jij weet dat ik niet op je val, maar sinds gisteravond sta je bij me in het krijt. In tegenstelling tot al die andere vrouwen, koester jij tenminste niet de illusie dat je me in je netten kunt verstrikken.’

Hij klonk zo serieus en zelfgenoegzaam dat Sabrina alleen maar gefascineerd naar hem kon staren.

‘Jij houdt die dames keurig op afstand tot ik voldoende ben hersteld om me te kunnen verdedigen. Ondertussen loop ik geen gevaar bij jou. Als ik eenmaal weer op de been ben…’ Hij glimlachte breeduit. ‘Dan zijn wij met elkaar klaar, Sabrina.’

En dan gaat de deur weer wagenwijd open voor een nieuwe lading kirrende vrouwen, dacht Sabrina. Wat mij betreft, kan die dag niet snel genoeg aanbreken!

‘Het is gewoon een perfect plan,’ zei Caleb tevreden. ‘Vind je ook niet?’