Vijftien

Er was een raar geluid. Een vreemd gepiep wekte Melanie. Ze dook op uit een diepe slaap naar de grijsheid van de vroege ochtend en droomde half dat er ergens in de kamer een zielig vogeltje opgesloten zat die de hele nacht bezig was geweest een ontsnappingsroute te vinden, maar tegen de ochtend maar was overgegaan op een piepen om hulp. Toen schoot ze overeind en gingen haar gedachten naar allerlei rampen, naar brand en rook en alleen opgesloten zitten boven aan een brandend trapgat. Maar het rook niet naar brand en ineens drong het tot haar door dat het de telefoon was die haar aandacht vroeg. Ze nam op en hoorde een computerstem zeggen dat ze 'nu moest ophangen'. Ze probeerde zich te herinneren wie ze het laatst gebeld had. Ze had toch niet vergeten neer te leggen nadat ze de vorige ochtend Cherry had teruggebeld? Waarom had dat stomme apparaat niet eerder gewaarschuwd? Ze glimlachte toen ze de trap afliep om thee te zetten - daar moest ooit op het hoogste niveau over vergaderd zijn door het telefoonbedrijf. Directeuren in keurige pakken hadden rond een vergadertafel gezeten en ernstig gediscussieerd over hoe lang een telefoon van de haak mocht liggen voor er iemand gewaarschuwd moest worden. De vrouwen zouden een langere periode kiezen dan de mannen, dacht ze toen ze de borden en het bestek van gisteren in de vaatwasser deed. Zij zouden zich genoeg situaties kunnen voorstellen waarin iemand de telefoon van de haak zou willen laten. De mannen waren waarschijnlijk wat terughoudender - sommigen zouden voor een maximum van tien minuten kiezen, niet vanwege de noodzaak altijd bereikbaar te zijn, maar omdat ze zich ongemakkelijk voelden als er iets elektronisch in huis was dat niet functioneerde.

Mel gaapte en rekte zich uit; ze zag haar warrige haren in de spiegel op het buffet. Haar nieuwe stekelige kapsel was wel bedoeld om eruit te zien alsof ze net uit bed kwam, maar zo verward en in de knoop als het nu was zou er alleen sexy uitzien bij iemand van twintig. Misschien had haar moeder wel gelijk. Hoe verleidelijk was ze als ze 's ochtends vroeg door het huis schuifelde in een oeroude veel te grote grijze pyjama? Maar goed, voor wie moest ze verleidelijk zijn als ze Neil niet uitnodigde om haar 's nachts gezelschap te houden?

Toen ze zich omdraaide, stond Max haar aan te kijken door het raam van de achterdeur en voelde ze hoe al haar zenuwen ineens opsprongen. 'God, Max, ik schrik me wezenloos!' zei ze toen ze de deur van het slot haalde en opendeed.

'Dat zie ik,' zei hij met een grijns terwijl hij de keuken binnenstapte en zijn modderige laarzen uitschopte. 'Ik dacht dat je tegen het plafond zou springen! Sorry. Je ziet er leuk uit,' voegde hij eraan toe. Hij grijnsde naar haar met wat zij als een spottende blik interpreteerde.

'Ja hoor,' antwoordde ze en dacht dat ze zijn sardonische humor op dit vroege tijdstip wel kon missen. Hij zette de ketel weer op het vuur, pakte een mok uit de kast en een theezakje uit het pakje. 'Ik meende het toevallig, maar je reageert zo vreselijk defensief dat ik het niet zal herhalen. Het is trouwens ijskoud buiten. Een van die dagen dat ik zeker weet dat ik het verkeerde vak heb gekozen. Ik was bijna thuisgebleven om de belastingpapieren in te vullen en dat zie ik niet vaak als een aantrekkelijk alternatief.'

'Ik had niet gedacht dat ik je zou terugzien,' zei ze terwijl ze een paar sneden brood in de rooster deed, 'niet na je grote overwinning.' Ze probeerde het echt, maar slaagde er niet in om de zure ondertoon uit haar stem te bannen. Het was helemaal niet belangrijk, echt niet, ook al had hij haar gevraagd, ook al had ze zich erdoor gevleid gevoeld, bijna vereerd. Als hij had besloten dat hij betrouwbaarder, geloofwaardiger, misschien echt wel beter geïnformeerde Vrienden aan de telefoon had dan zij, nou ja, dan was dat zijn keuze. Het had in ieder geval geholpen. Dat hij haar nu zei dat ze 'er leuk uitzag' voelde een beetje alsof ze een hond was die wel een heel klein botje kreeg toegeworpen.

'Het was best een grote prijs, en enorm welkom, maar natuurlijk niet genoeg om stil te gaan leven! Als ik nou maar zeker had geweten, en ik had het moeten weten, dat er geen chloroplasten in dierlijke cellen zaten...' zei hij lachend. 'Maar het is genoeg om er even tussenuit te gaan en een tijdje te gaan reizen. Een jaar niet werken lijkt me heerlijk. Ik begrijp nooit waarom kinderen die van school komen dat alleenrecht hebben.'

'Ga je meteen weg of heb je nog een paar minuten om mijn planten in te pakken?' Idioot genoeg voelde Mel de tranen achter haar ogen prikken. Ze zocht snel iets te doen, haalde boter en marmelade uit de koelkast en rammelde met serviesgoed.

'Natuurlijk ga ik niet meteen weg. Ik ben er toch? Op tijd op mijn werk? Ik begreep alleen niet...'

'Wat?'

'Waarom zat je gisterochtend zo lang aan de telefoon? Ik had je echt nodig en ik kon er niet doorheen komen. Uiteindelijk heb ik mijn zus moeten vragen met welke schrijver Elizabeth Jane Howard getrouwd was.'

'Kingsley Amis,' antwoordde Mel zonder aarzelen.

'Zie je wel dat jij het wist. Zij twijfelde tussen hem en William Golding. Dat heeft me een fifty-fifty-hulplijn gekost. Als jij bereikbaar was geweest en niet de hele dag had zitten kletsen, had ik nu misschien wel een cheque van een miljoen in mijn handen gehad.'

Melanie lachte. Hij klonk niet alsof hij het heel erg vond. Dus hij had wel geprobeerd haar te bellen. Ze voelde zich een beetje zielig dat zoiets kleins haar helemaal van de kaart bracht. Misschien had haar moeder wel een beetje gelijk en speelden haar hormonen inderdaad op. 'De telefoon lag ernaast. Het was een ongelukje, ik was een beetje afgeleid door de dingen die gebeurd waren. Dat vertel ik je zo wel. Ik was wel verbaasd toen ik je ineens in dat programma zag. Ik viel precies in het gedeelte waar je het beeld uitliep met je cheque. Je had de vorige dag ook helemaal niet gezegd dat je erin zat.'

'Ik wist het niet! Het was die ochtend opgenomen, allemaal op het laatste moment. Ze houden een paar reservekandidaten achter de hand in de studio voor het geval iemand door de zenuwen uitvalt. De vorige avond hadden er vier in de pauze vieze kipburgers gegeten bij een tentje buiten de studio en die zijn acuut ziek geworden. Ik werd gebeld omdat ik dichtbij woon. Toen moesten we vier steden in Wales op alfabetische volgorde zetten. Abergavenny, Aberystwyth, Abersoch en nog een die ik vergeten ben en ik deed het het snelst.'

'Knap van je. Ik zou het te snel willen doen en fouten maken.'

'Dat komt doordat ik veel in plantencatalogi kijk - ik zoek altijd van alles op in het register.'

'Ik dacht dat je van gedachten veranderd was - dat je me achteraf toch niet nodig had.' Ze was helemaal niet van plan geweest het te zeggen. De woorden waren gewoon vanzelf uit haar mond gekomen.

'En vond je het erg?' Max keek alsof hij dat niet kon geloven.

Ze haalde haar schouders op. 'Ja, wel een beetje. Niet heel erg, hoor.'

'Ja, ik snap het. Ga je aankleden, Mel, dan kun je me helpen die planten in te pakken.'

Mel stond onder de douche toen Neil belde. Hij liet een boodschap achter op het antwoordapparaat dat hij die avond zou langs komen en haar mee uit eten zou nemen, en dat hij geen nummer zou achterlaten omdat ze anders de kans had om af te zeggen. Wat een controlefreak, dacht ze, om haar geen keus te laten. Misschien kon ze gewoon weggaan of zich in bed verstoppen met het licht uit. Bij nader inzien echter was het misschien wel goed voor haar om er even uit te zijn, en waarschijnlijk nog wel leuk ook.

'Ik begrijp echt niet waarom hij zich zo uitslooft,' zei ze over de telefoon tegen Sarah. 'Ik heb hem toch echt niet aangemoedigd.'

'Nou, je hebt wel seks met hem gehad, de eerste keer dat je hem weer zag na meer dan twintig jaar,' bracht Sarah haar in herinnering, nogal onnodig vond Mel. 'Misschien denkt hij dat je, als je zo impulsief bent, wel weer eens met leuke ideeën kunt komen op dat gebied.'

'Ik dacht het niet. Zeker niet hier op eigen terrein - ik bewaak mijn bed als een persoonlijk manvrij heiligdom. Maar goed, ik belde je om je te vragen of jij misschien een nummer hebt waarop ik hem kan bereiken. Jij hebt hem toen toch ook voor dat etentje gevraagd.'

'Sorry, schat, ik zou je graag willen helpen, maar het stond op een klein papiertje en ik ben het kwijtgeraakt.'

Melanie stelde zich voor hoe Sarah haar lange slanke vingers gekruist hield. Ze zag voor zich hoe haar brons gelakte nagels snel flitsten om de goden met de leugen te verzoenen. Ze kreeg even zin om naar Sarah's opgeruimde, perfect georganiseerde huis te rijden, een lade open te trekken en onder de 'N' te kijken in haar adresboek. Sarah was niet iemand voor 'kleine papiertjes'. Neil zou gewoon in haar boekje staan, zijn adres en telefoonnummer keurig genoteerd met Sarah's Mont Blanc-vulpen in paarse inkt. Maar Mel kon niet boos op haar zijn. Sarah hield ervan als de dingen goed geregeld waren. Ze probeerde gewoon Mel onder te brengen in een ordentelijke relatie. Het was nu te laat om tegen Sarah te zeggen dat ze Neil niet had willen bellen om af te zeggen, maar alleen om te vragen hoe laat en waarheen. Dan zou ze weten wat ze moest aantrekken. Ze wilde niet in een spijkerbroek en een oude trui bij Ivy belanden of in haar zwarte suède jurkje bij de Pizza Express.

Brian, de zoon van Mrs. Jenkins, was nog groter en steviger dan zijn zuster Brenda. Hij wrong zich door het hek in de schutting Melanies achtertuin in, op het moment dat zij en Max voorzichtig de eerste lagen beschermend folie rond de Washingtonia vouwden en vastplakten met tape. Brian droeg een wollen houthakkersjas die hij vast van zijn zuster uit Canada had gekregen, waarschijnlijk toen hij nog een heel stuk slanker was. Hij bewoog zich traag door de tuin, met voorzichtige stappen en een steelse blik op de palmen. De poedel, die hem had willen volgen, zoals hij gewend was bij Mrs. Jenkins, blafte woedend aan de andere kant van de schutting.

'Ik zag je uit het raam boven,' zei hij tegen Mel. 'Ik dacht dat je me vast niet zou horen als ik bij de voordeur aanbelde.'

'Geeft niets,' zei Mel en veegde haar modderige handen af aan haar das. 'Hoe is het met je moeder?'

Brian stak zijn handen diep in zijn zakken. Hij staarde naar de grond en schopte met de punt van zijn schoen in het grind, schoof het op een hoopje en legde de zwarte beschermlaag eronder bloot. Mel keek even naar Max, die met een woedend gezicht naar Brian keek, als een kunstenaar die iemand in zijn atelier stukjes olieverf van een kostbaar schilderij ziet krabben.

'Het gaat niet goed met haar,' zei Brian ten slotte. 'Ze heeft een flinke dreun gehad en heeft volledige verzorging nodig.' Hij trok een ontzet gezicht bij dit vooruitzicht en terecht, dacht Mei: hij zou haar enige familielid in dit land zijn als Brenda weer naar Canada vluchtte.

'Dus we dachten - we moesten maar eens wat aan het huis doen.' Hij gebaarde met zijn schouder naar het huis van zijn moeder. 'Het een beetje opknappen en verkopen. Het levert genoeg op om haar bij mij in de buurt in een tehuis onder te brengen.'

'Een tehuis?' zei Mel verbijsterd. 'Een verzorgingstehuis, bedoel je? Gaat het zo slecht?'

'Nou, ze kan niet voor zichzelf zorgen, dat is duidelijk - ze ziet niet goed, en door die klap op haar hoofd denken ze dat ze een kleine beroerte heeft gehad. We kunnen haar wel een poosje in huis nemen, tot ze weer zo'n beetje de oude is, maar... nou ja, mijn vrouw...' Zijn toon begon nu boos te worden, defensief, alsof Mel allerlei argumenten tegen zijn besluit had opgeworpen. 'Ik moet ook rekening houden met mijn vrouw. Die is zelf niet gezond.'

'O, wat naar,' zei Mel.

'Het zijn haar zenuwen.' O ja? dacht Mel en voelde woede opkomen die ze probeerde te onderdrukken — wie was zij tenslotte om te zeggen wie wel of niet zijn huis met Mrs. Jenkins moest delen? Tenzij zij zelf bereid was haar in huis te nemen, gaf het geen pas over anderen te oordelen.

'En ik heb mijn werk, dus het zou allemaal op haar neerkomen. Mam komt wel goed terecht. We hebben iets gevonden dat haar wel zal bevallen.'

'O ja?' Max bemoeide zich ermee. 'Goh, dat is snel.'

'Ja, nou ja. We hebben de boel een beetje in de gaten gehouden. Je kunt maar beter voorbereid zijn, niet?'

'Ja,' stemde Max in en keerde zich om om de laatste stukken tape op het folie te plakken. 'Dat is heel verstandig.'

'We nemen de hond, dat is alvast iets.'

'Hm, ja, dat kun je wel zeggen,' mopperde Max.

'Als ze hier in haar eigen huis blijft - kan ik wel een oogje in het zeil houden,' stelde Mel voor.

'Maar dat heb je al gedaan,' benadrukte Brian. 'Je was een goede buurvrouw, dat zei ze steeds. Brenda zegt het ook. Maar toch is dit gebeurd. En de volgende keer valt ze van de trap of zo. En hoe moet het als je weg bent? Op vakantie of zo?'

'Ze zou zo'n alarm kunnen nemen, zo'n ding dat je om je nek hangt, weet je wel, voor het geval dat.'

Brian lachte. 'Dat zou ze niet gebruiken. Ze zou denken dat ze lastig was.'

Hij had gelijk, dat wist Mel ook wel. Mrs. Jenkins zou niet meer thuiskomen. Ze zou het ziekenhuis verlaten in de auto van Brian en ergens in Somerset gaan wonen waar ze niemand kende. Zij en Mel zouden elkaar kerstkaarten sturen. Mel zou af en toe schrijven om haar de laatste nieuwtjes te vertellen, bijvoorbeeld als Rogers nieuwe baby was geboren, of als Rosa afstudeerde. Geleidelijk aan, naarmate de tijd verstreek, zou haar oude buurvrouw er steeds minder van begrijpen, maar ze zou nog altijd blij zijn met de brieven. Mel wist hoe verrukt ze was als ze post kreeg. Een bejaardenverzorgster zou de brieven aan haar voorlezen - ze zou misschien wel haar leesbril voor haar zoeken zodat ze het zelf kon doen. Ze zou iedereen vertellen dat ze tweeëntachtig was, en zou het met enig geluk nog weten als ze drieëntachtig werd. Dan zou Mel op een dag een kort briefje ontvangen van Brian waarin stond dat Mrs. Jenkins was overleden. Hij zou zeggen 'dat ze er niet meer was'. De begrafenis zou al achter de rug zijn en geen van haar vroegere vrienden en buren zou erbij zijn geweest om haar te begeleiden op haar gang over de horizon naar het volgende leven.

Brian ging terug door het tuinhek om de bezittingen van zijn moeder in te pakken. Mel hoopte dat hij en Brenda niet het meeste zouden weggooien, maar ze zou niet verbaasd zijn als er voor het weekend een container voor de deur stond.

Mel ging net naar buiten om haar manuscript in de stad te gaan kopiëren toen Ben voor haar neus stond. 'O, ga je weg?' zei hij toen hij zag dat ze een jas, een das en handschoenen aan had.

'Goed gezien, Ben, wil je de computer gebruiken?'

Hij schuifelde wat heen en weer op het pad. 'Nou, als je het niet erg vindt...' zei hij. 'Ik zal nergens aankomen.'

'Het is nog nooit in me opgekomen dat je dat zou doen,' zei ze. 'Kom binnen, maak een kop thee of koffie en neem een paar biscuitjes. Ik ben over een uur weer terug.'

Zou hij echt denken dat ze bang was dat hij ergens aankwam, vroeg ze zich af toen ze naar de stad reed en bij Waitrose parkeerde. Misschien dat tienerjongens zoveel aan seks dachten (alleen dachten) dat hij zich wel kon voorstellen dat zij bang was dat hij haar lingerie zou doorzoeken zodra zij de deur uit was. Nou, Patty was daar heel duidelijk over geweest - ze hoefde niet meer overtuigd te worden dat Ben geen enkele belangstelling voor haar of haar ondergoed had.

Kerstmis was in volle gang in de stad. De etalage van Dickins and Jones hing vol lampjes en kleren in die typische combinatie van fluweel en pailletten die elk jaar weer tevoorschijn kwamen voor wat de bladen het feestseizoen noemden. Het was vreemd, dacht Mel toen ze erlangs liep, dat dezelfde kleren er passé en overdreven uitzagen zodra Driekoningen voorbij was. Alsof je de kerstversiering te lang laat hangen. Misschien bracht het wel ongeluk als je na 6 januari uitging in een fluwelen jurk met glitters, zeker als de jurk rood was met bandjes en met een bijbehorende stola met pailletjes, zoals die waar ze nu even bij stilstond.

'Zoek je iets om vanavond aan te trekken?' Sarah was opeens naast Mel opgedoken.

'O, hallo Sarah. Vanavond? Nee! Ik stond me net af te vragen wie in vredesnaam zulke dingen koopt. En waar je ze draagt.'

'Ze worden gekocht door directeursvrouwen die botox gebruiken en ze dragen ze op het jaarlijkse kerstgala. De stola is niet om warm te blijven, maar om flubberarmen mee te verhullen.'

Mel lachte en ging verder. 'Maar na een paar drankjes, als het een beetje warmer wordt, valt de stola op de grond en...'

'Gaat de directeursvrouw de dansvloer op om alles eens lekker te laten schudden op "Dancing Queen".'

'Kent ze de tekst uit haar hoofd?'

'Ja, en ze zingt ook mee. Ik kan het weten. Mijn naam is Sarah en ik ben die directeursvrouw.' Sarah trok een gezicht vol neptragiek.

'Ga weg, zulke armen heb jij niet.'

'Dat is waar.' Ze wierp een laatste blik op de jurk. 'En ik zou hem in zwart kopen, niet in het rood. Je bent tenslotte niet de kerstman. Laten we onszelf verwennen, Mel, nu het toch bijna Kerstmis is, laten we naar All Bar One gaan en een spritzer nemen.'

Het was er lawaaierig en vol met mensen die na de lunch waren blijven hangen en winkelende mensen met tassen om zich heen die zichzelf oplaadden om nog een paar uur door te kunnen gaan.

'Twee spritzers, alstublieft!' schreeuwde Mel boven het lawaai uit.

'Ik breng ze wel, zoek maar een plekje!' riep de barman terug.

'Oké, we zitten...' zei Melanie en keek rond of er een tafeltje vrij was. 'Kijk nou eens wie we daar hebben,' zei ze tegen Sarah toen ze Neil aan een tafeltje zag zitten met een vrouw die een stuk jonger was dan zij. 'Laten we hier bij het raam gaan zitten, ik heb helemaal geen zin om hem nu te...'

Ze had beter niets kunnen zeggen - in deze drukte was hij Sarah waarschijnlijk niet eens opgevallen. Maar het was te laat. 'O ja, wat leuk! En er zijn nog stoelen vrij aan zijn tafel.' Sarah luisterde niet of hoorde haar niet en beende tussen de tassen en de mensen door.

'We zitten daar aan dat hoektafeltje,' zei Mel tegen de barman en rende achter Sarah aan in de hoop haar nog in te halen voor ze iets raars, dubbelzinnig of regelrecht beschuldigends zou zeggen.

'Hallo Neil, mogen we erbij komen zitten?' zei Sarah toen ze bij het tafeltje aankwam.

'O!' Neil keek op, ietwat geschrokken. 'Eh, hallo Sarah, Mel, hoe is het?' vroeg hij.

Mel ging op de stoel tegenover zijn tafelgenote zitten die een beetje verward rondkeek. Ze was een mooie vrouw, halverwege de dertig, schatte Mel, met halflang blond haar dat zo steil was dat het leek of iemand het gestreken had. Ze droeg een zwart mantelpak dat Sarah luid bewonderde.

'Zijn jullie kennissen van Neil van het werk?' vroeg de vrouw.

'O nee!' begon Sarah. 'We kennen hem van...'

'Eigenlijk, Charlotte,' viel hij haar nogal bot in de rede, vond Mel, 'zijn dit twee van mijn leerlingen die ik lang geleden les heb gegeven. We kwamen elkaar onlangs op een reünie weer tegen.'

'Heb je ze lesgegeven?' Hoe oud zijn jullie dan wel?' Charlotte richtte haar vraag niet tot Neil, maar tot Sarah, die heftig knipperde en even geen woord meer kon uitbrengen.

'Het was zijn eerste baan.' Sarah zou nooit haar leeftijd noemen, daartoe zou iemand eerst haar fijn gemanicuurde nagels moeten uittrekken. 'Hij was net begonnen, gewoon een baby in onze armen. Was in onze handen,' zei Sarah met een suggestieve knipoog tegen haar.

'Twee spritzers?' De barman kwam aanlopen. Mel voelde zich ongemakkelijk en begon met veel te grote slokken van haar drankje te drinken. Ze wilde weg, de frisse lucht in.

'Was!' Charlotte tuitte haar glanzende lippen naar Neil. 'Ik zou nooit hebben gedacht dat dat het juiste woord voor jou was, schat.'

Sarah kneep haar ogen toe. 'Neil, je hebt ons nog niet voorgesteld aan je vriendin. Ik ben Sarah,' zei ze, zonder hem een kans te geven om zijn slechte manieren te herstellen, 'en dit is Melanie... en jij bent...'

'O, ik ben Charlotte. Heeft hij het niet over mij gehad op de "reünie"? Ik ben zijn vrouw.'

O, oké, dacht Mel, natuurlijk ben je dat. Dom ben ik ook - geen wonder dat hij geen telefoonnummer achterliet.

'We moeten gaan, lieverd,' kirde Charlotte tegen Neil. 'De kinderen ophalen...'

'Ah, dus ik begrijp dat het etentje vanavond niet doorgaat?' zei Melanie rustig tegen Neil.

Het was moeilijk om waardig de aftocht te blazen, gehinderd door een jas en doordat ze zich door de menigte moest worstelen, maar toen ze op straat diep inademde, had ze geen spijt van wat ze gezegd had.

'Ooh, dat was moedig van je!' proestte Sarah toen ze Mel ter hoogte van Matches inhaalde.

'Nee, dat was het niet. Het was rancuneus en kinderachtig,' zei Mel. 'Maar het kan me geen donder schelen.'

Nee, de dag kon niet veel slechter worden, dacht Mel toen ze naar huis reed. In ieder geval was Een moord te veel nu veilig op de post naar Dennis. Aan Tina Keen kon ze nu niets meer doen, behalve hopen dat zij en haar laatste zaak fantastisch zouden worden ontvangen door de mensen die ertoe deden.

Er brandde licht in haar huis toen ze aan kwam rijden. Dat betekende dat Max er nog was, wat goed was, al kon ze zich niet voorstellen wat hij nog te doen had. Misschien was het planten van de bamboe tegengevallen en had het hem uren gekost om ze te schikken en te herschikken. Of misschien was het pas herstelde muurtje omgevallen. Wat het ook was, ze zou dolblij zijn hem te zien.

Het geluid van luide, boze stemmen werd hoorbaar toen ze de voordeur naderde. De ene was een vrouw, hoog en huilerig. Een rustige mannenstem leek zijn best te doen haar te kalmeren. O nee, dacht Melanie toen ze de sleutel in het slot stak, laat het niet waar zijn dat Max ook een vrouw heeft die is komen kijken waarom die klus die toch maximaal twee weken zou mogen duren, nog niet af is...

Maar het was Patty, die beneden aan de trap stond te tieren tegen haar zoon die boven haar op de overloop stond. Max stond naast Patty en hield haar duidelijk tegen om naar boven te rennen en iemand te slaan. Ben schermde Lee-Ann van hiernaast af - niet erg overtuigend, want zij was tweemaal zo breed als hij en zag er prachtig roze en gewelfd uit in haar paarse bh en string.

'En als ik de moeder van die kleine hoer gesproken heb...!' gilde Patty net, maar toen Melanie achter haar verscheen, richtte ze haar aandacht op haar. 'En jij! Ik geef jou de schuld! Jonge jongens in je huis halen en je huis als bordeel laten gebruiken! Weet je eigenlijk wel hoe oud hij is?'

Dat wist Melanie wel. Wat ze niet wist, was wat er gebeurd was terwijl zij in Richmond was, al kon ze het wel begrijpen.

'Kom, laten we naar de keuken gaan...' Mel pakte Patty's arm en probeerde haar uit de gang te manoeuvreren.

'En wat? Een lekker kopje thee drinken?' Patty barstte bijna uit elkaar van woede. Achter haar rug gebaarde Max naar haar en zei geluidloos 'Sorry!', al wist Mel niet waarvoor.

'Ja. Een lekker kopje thee. Ik snak ernaar, ook als jij niet wilt, dus kom op.' Toen fluisterde ze tegen Max: 'Bemoei jij je even met die twee,' en wees naar boven. Hij knikte.

Ze duwde Patty de keuken in en smeet haar bijna op een stoel. 'Nou, wat is er aan de hand?'

'Wat is er aan de hand? Het is toch duidelijk wat er aan de hand is! Ik kom langs, op zoek naar Ben. Hij zei dat hij huiswerk had, hij zei dat hij nog wat Frans moest afmaken...' Ze stopte even en mompelde: 'Ja, hij zal me wel hebben uitgelachen toen hij dat zei. Erg grappig. Erg leuk!'

'En toen vond je hem...'

'Je tuinman-vriend liet me binnen. En brutaal als hij is, zegt hij: "O ja, Ben is hier, hij is boven met dat meisje van hiernaast!'"

Melanie probeerde haar lachen in te houden. Arme Patty, haar beminde baby zo in de vlezige klauwen van Lee-Ann aan te treffen. Ze hoorde voetstappen in de gang, de voordeur ging open en er werden wat besmuikte afscheidswoorden gezegd. Max en Ben kwamen de keuken in. Ben zag er schaapachtig uit, en had zich blijkbaar in razende haast aangekleed.

'We kunnen maar beter gaan,' zei Patty bedroefd. 'Je begrijpt zeker wel dat hij hier niet langer zijn huiswerk komt maken. Zoals ik al zei, ik geef jou de schuld...' Ze wees naar Mel.

'Het is Mels schuld niet,' protesteerde Ben dapper, vond Mel. 'Ze heeft er niets mee te maken. Ze wist het niet eens.'

'Gelegenheid geven.

'Het gaat toch niet om drugs,' zei Max. Hij opende de koelkast en pakte er een biertje uit. 'Iemand wat drinken?' vroeg hij. Patty negeerde hem. Mel knikte en hij gaf haar een blikje. 'Je kunt toch niet vervolgd worden, of zelfs maar een waarschuwing krijgen, als twee mensen met de toegestane leeftijd een potje neuken in je huis?' Ook Max probeerde niet te lachen. Ben snoof en kreeg een onbeheerste gniffelbui.

'Eruit, Ben. Nu,' zei Patty. Ze stond op en gaf haar zoon een harde zet tegen zijn schouder. Ze vertrokken, Patty woedend, Ben giechelend.

'Nou, dat was leuk. Wat is er gebeurd?' Mel dronk het bier rechtstreeks uit het blikje en keek in de koelkast of er nog iets te eten was, nu ze niet zou worden gefêteerd door de overspelige Neil. Het zou wel weer een combinatie van kaas, pasta en iets te oude paddestoelen worden.

'Ik weet het niet. Lee-Ann kwam binnen via de tuin en trof Ben. Even later belde Patty aan en omdat ze niet beneden waren, zei ik haar dat ze wel boven moesten zijn. Volstrekt logisch. Dus ze rent de trap op, met twee treden tegelijk, en betrapt ze op heterdaad.'

'Arme kinderen, ik hoop dat het geen blijvend effect heeft op hun seksleven,' zei Mel.

'En toen kwam ze net zo snel als ze omhoog was gerend weer naar beneden. Ik maakte net een kop thee.' Hij keek naar Mel en er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Ik heb haar er een aangeboden.'

'Een aangeboden?'

'Kop thee, malle, een kop thee.'

'Waarom kwam Patty hem zoeken, denk je?' vroeg Mel zich hardop af. 'Ze had toch naar zijn mobiel kunnen bellen.'

Max keek haar even doordringend aan. 'Omdat ze hem wilde betrappen,' zei hij.

'Met Lee-Ann? Arme kinderen.'

'Nee, niet met Lee-Ann. Misschien ben je vergeten waar ze het laatst over had toen ze bezopen was, maar zij dacht daar beslist nog aan. Voor haar ben je een gevaarlijke vrouw - aantrekkelijk, alleenstaand. Ze dacht dat ze haar lieve zoontje met jou zou betrappen.