18

'Ben je bijna klaar met pakken?' vroeg Phyliss.

'Bijna.' Kate liep weer met een armvol kleren van het bureau naar de koffer op het bed. 'Hoe staat het met jou en Joshua?'

'Joshua heeft alles ingepakt.' Ze zweeg even. 'Ik ben nog niet begonnen.'

'Dan zou ik maar opschieten als ik jou was. Seth had op de valreep nog wat instructies voor Tony, maar ik denk dat hij zo terug is.'

'Hoezo instructies?'

'Je denkt toch niet dat ik het heb opgegeven om de proefnemingen met RU2 erdoor te drukken? Dat zal niet gemakkelijk zijn, ook al heeft Longworth ons nu zijn steun betuigd.'

'Het zou veel sneller gaan als je hier bleef om het er zelf door te drukken.'

Phyliss glimlachte. 'Je bent een kampioen doordrukken.'

'Ik moet naar Amsterdam toe. Ik kan daar waarschijnlijk al binnen drie maanden met de proeven beginnen. Voor bepaalde mensen begint de tijd te dringen.'

'Zoals voor je vader.'

Ze knikte. 'Maar het gaat niet alleen om papa. Zo egoïstisch ben ik niet.'

Ze deed de koffer dicht. 'Maak dat je wegkomt. Je moet gaan pakken.'

'Ik ga nergens heen.'

Kate draaide zich om en keek haar aan. 'Wat?'

'Ik blijf hier.'

'Waarom?'

'Ik zal RU2 wel dwars door de barricades rammen die door die idioten worden opgeworpen. Ik kan zelf ook goed doordrukken.'

'Waarom heb je me dat niet eerder verteld?'

'Ik wist het pas toen ik erover ging nadenken. In zekere zin is Michael ook voor RU2 gestorven. Misschien dat ik daar eindelijk de zin van in kan zien als ik ervoor zorg dat RU2 alle kans krijgt.'

'Maar Joshua zal...'

'Joshua zal me missen. Jij zult me ook missen. Zelfs die schooier van een Seth zal me missen. Daar moeten jullie maar mee leren leven. Er zijn nog bepaalde dingen die ik in mijn leven wil doen.'

Kate keek haar ontsteld aan. 'Ik heb je nooit dwars willen zitten.'

'Dat heb je ook niet gedaan. Het is gemakkelijk om in een sleur te vervallen met mensen om wie je geeft. Het wordt tijd dat ik die sleur doorbreek.'

Ze glimlachte. 'Dus ga ik me lekker zakelijk opdoffen en Tony zoveel werk bezorgen dat hij jullie zal smeken om terug te komen.'

'Ik weet niet wat ik zonder jou moet beginnen.'

'Je hebt Joshua. En ik denk dat je Seth ook kunt hebben.' Ze was even stil.

'Als je hem wilt. Wil je hem?'

'Het is nogal ingewikkeld.'

'Wil je hem?'

Seth die haar vader voorzichtig in zijn armen droeg. Seth die Joshua plaagde. Seth die haar rustig tegen zich aanhield en met haar praatte. Seth in bed. Geef het nou maar toe. Hou op met verstoppertje spelen. Wees eerlijk tegenover jezelf en tegenover Phyliss. 'O ja, ik wil hem. Geen twijfel mogelijk.'

'Hij is niet gemakkelijk, maar het zal de moeite waard zijn. En trouwens, jij vindt het nooit leuk als iets te gemakkelijk gaat.'

'Waar heb je het over? Ik was volkomen tevreden met mijn leven voordat deze hele toestand begon.'

'Je bedoelt dat je jezelf in een keurslijf hebt gedwongen omdat je vanwege je vader aan Dandridge gebonden was. Mensen met een sterke wil kunnen zichzelf van alles aanpraten. Ik heb al eerder tegen je gezegd dat we nooit meer ons oude leven zouden kunnen oppakken. Dat betekent niet dat we geen fijn leven kunnen hebben.' Ze sloeg haar armen om Kate heen. 'En hou nou op met zo treurig te kijken. Dit is voor mij echt de juiste stap.'

Kate knikte en hield haar nog steviger vast. 'Dat weet ik wel. Alleen...' Ze pakte dit helemaal niet goed aan. Ze deed een pas achteruit en zei abrupt:

'Als Seth terugkomt, zullen we je van alles op de hoogte moeten brengen en we kunnen maar beter iedere week een telefonische vergadering beleggen om alle problemen door te praten.'

'De eerste maand zal dat twee keer per week moeten. Daarna zal ik me uitstekend kunnen redden.' Ze liep naar de deur. 'Ik zal Joshua op de hoogte brengen.'

Kate zat op het bed naar de koffer te staren toen Seth een tijdje later binnenkwam. Hij bleef staan. 'Wat is er verdomme nou weer mis? Is Longworth teruggekomen op zijn...'

'Phyliss gaat niet met ons mee. Ze heeft besloten dat ze op haar eigen houtje verder gaat. Dat zou jou moeten aanspreken. Dat doe jij toch ook altijd?'

'Waar heb je het over?'

'Als Phyliss haar zin krijgt, zal RU2 hier eerder geaccepteerd worden dan in Amsterdam.'

'Als iemand dat voor elkaar speelt, is zij het wel. Vind je dat een probleem?'

'Alleen maar omdat ik haar zal missen. We vormen een gezin.'

'Het is niet zo dat je haar nooit meer zult zien.'

'Pas over een hele tijd.' Ze hief haar ogen op van de koffer om hem aan te kijken. Zigeuner. Peter Pan. Machiavelli. Verzorger. Hij was het allemaal en Phyliss had gelijk, hij zou altijd lastig zijn. Maar wat kon haar dat verdorie schelen? Dat gold voor de meeste fijne dingen. Ze stond op en trok haar schouders recht. Zet hem op. 'Dus heb ik besloten dat jij de leemte maar moet opvullen.'

Hij keek haar achterdochtig aan. 'Wat?'

'Je hebt me wel verstaan. Mijn gezin begint langzaam maar zeker af te brokkelen. Phyliss is weg. Op een dag zal Joshua ook vertrekken. Papa...' Ze haalde even diep adem. 'Dus moet jij met mij een gezin vormen. Ik ga ervan uit dat als je geen stomme dingen doet, je nog zeker een jaar of vijftig meegaat.'

'Wat fascinerend. Ik voel me een soort reserveonderdeel van een afwasmachine.'

'Hou je mond. Denk je dat me dit gemakkelijk valt? Stel je voor dat je genoeg van me krijgt? Of dat je je gaat vervelen? Wat als je besluit om van ons weg te lopen?' Ze stapte in zijn armen en legde haar hoofd op zijn borst.

'Nou, ik laat je niet gaan. Dan kom ik gewoon achter je aan. Het wordt voor jou ook tijd dat je een gezin krijgt. Je zult wel aan ons wennen.'

'Die mogelijkheid zit erin.'

'En je hoeft niet meer zo raadselachtig te doen. Ik weet dat je van me houdt en ik denk dat je ook weet dat ik van jou houd.'

'O ja, maar ik wist niet zeker of je dat zou willen toegeven. Ik dacht dat ik precies wist hoe ik het moest aanpakken. Ik ging ervan uit dat het nog een maand of zes zou duren voor ik je zover zou hebben.' Hij trok haar vaster tegen zich aan. 'Dacht je soms dat ik niet wist dat ik niet precies het soort man ben dat jij wilt hebben? Maar dat geeft niet. Je raakt wel aan het idee gewend. Je zit met me opgescheept. Ik heb voor de hele reis geboekt. Maar ik zal niet veranderen. Je zult me moeten nemen zoals ik ben.'

'Dat doe ik al. Ik wil jou en niemand anders.'

'En wanneer heb je die geweldige ontdekking gedaan?'

'Toen ik je zag met mijn vader in je armen,' zei ze eenvoudig. Hij duwde haar van zich af en legde zijn handen om haar gezicht. Zijn stem klonk gespannen. 'Stel je voor dat je van gedachten verandert? Ik heb je al verteld hoe ik reageer als ik afgewezen word. Dan ben ik niet eerlijk of inschikkelijk. Dan ga ik konkelen en de dingen naar mijn hand zetten en alle smerige trucjes die ik ken gebruiken om te kunnen blijven.'

'Ik verander heus niet van gedachten, verdomme. Ik heb bewondering voor je. Ik heb respect voor je. Ik hou van je. En je krijgt de kans niet om bij me weg te gaan. Dus wil je met me trouwen?'

'Hoort dat erbij?'

'Dat hoort erbij. Ik wil een officieel stempel van goedkeuring voor mijn gezin.'

Er verscheen langzaam een glimlach op zijn gezicht. 'Daar moet ik even over nadenken.'

Ze werd overspoeld door een gevoel van geluk. Het ging gebeuren. 'Ik geef je de tijd tot we in Amsterdam zijn. Daarna ga ik op zoek naar een Hollander.'

'O, zo lang heb ik niet nodig. Oké, ik trouw met je. Op één voorwaarde.'

Zijn ogen glinsterden en zijn gezicht straalde van ondeugd. 'Ik kan bijna niet wachten tot je me vertelt waar het om gaat,' zei ze argwanend.

'Mijn hond. Je zult mijn hond ook moeten adopteren. Dat arme beest. Ik vind het afschuwelijk dat ik hem weer al dat gelazer moet bezorgen. Weet jij toevallig hoe de quarantainebepalingen voor Holland zijn?'

~~~