12

Seth en Kate boekten in de vroege uurtjes van de ochtend een kamer in het Summit Hotel in Washington, D.C. Het was uiterst luxueus, heel groot en bijzonder toegankelijk.

'Niet bepaald een doorsnee veilig onderkomen,' merkte Kate droog op toen de liftdeuren dichtgingen en hij op de knop voor de twaalfde verdieping drukte. 'Ik had iets kleiners en discreters verwacht.'

'Zodra je in de openbaarheid treedt, heb je toch geen enkele dekmantel meer. Dit hotel maakt deel uit van een Japanse keten. Ze zijn heel trots op hun service... met inbegrip van hun strenge bewakingsdienst.'

'En ben je van plan om je daarop te verlaten?'

'Nee, maar het is een begin.' De lift stopte en ze liepen de gang in. 'Ik heb nog wel een paar ideetjes.'

'Dat zal vast wel.'

'Ik heb een suite met twee slaapkamers genomen. Een grote zitkamer met aan weerszijden een slaapkamer. Jij doet de deur voor geen enkel lid van het hotelpersoneel open. Ik zal proberen om je zoveel mogelijk privacy te gunnen, maar 's nachts blijven de deuren naar onze slaapkamers openstaan. Begrepen?'

'Helemaal.'

De suite was groot, licht en elegant gemeubileerd. Een groter verschil met haar gezellige en gerieflijke huis kon je je niet voorstellen, dacht Kate. Seth had de linnen tas met de researchdocumenten van RU2 zelf meegebracht en zette die nu neer. 'Tony zal ze wel in een bankkluis leggen, maar we hebben ze morgen misschien nodig als jij met die verslaggeefster spreekt.'

Hij opende de deuren naar de kamers ernaast en controleerde de sloten. 'Ik weet dat je meteen onder de douche en naar bed wilt, maar de chasseur kan ieder moment de koffers komen brengen. Ik blijf bij je tot hij weer weg is.'

Ze haalde haar schouders op. 'Wat je wilt.'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Je bent vast erg moe.'

Ze was moe, ze was eenzaam en ze maakte zich zorgen. Ze wilde helemaal niet hier zijn, in dit luxueuze hotel, met de wetenschap dat ze wekenlang gescheiden zou zijn van haar zoon. Ze wilde weer thuis zijn, samen met Joshua. 'Ik overleef het wel.'

Hij glimlachte. 'Dat is het doel waarnaar wij streven.'

'Is het de bedoeling dat Tony ook in dit hotel logeert?'

'Ja, dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker, maar verwacht niet dat je hem vaak zult zien. Ik vermoed dat het wel tot je is doorgedrongen dat hij mij helemaal niet ziet zitten.'

'Ik had blind moeten zijn om dat niet te merken.' Ze ging op de bank zitten. 'Ik sta ervan te kijken dat hij ons wil helpen.'

'Hij hield van Noah.' Hij ging in een stoel tegenover haar zitten. 'En hij vindt het prachtig dat ik in deze positie ben gemanoeuvreerd. Hij weet hoe erg ik dat vind. Vanaf het begin wilde hij niet dat Noah mij erbij betrok. Mijn manier om in mijn levensonderhoud te voorzien, stuit hem tegen de borst.' Hij zweeg even. 'Dat herinnert me eraan dat ik je nog iets moet vragen. Is er iets in je huidige leven of in je verleden dat Ogden kan gebruiken om je in moeilijkheden te brengen?'

Ze verstijfde. 'Wat?'

'Gedraag je nu niet als een ijspegel. Ik moet het weten. Iedereen heeft iets te verbergen. Ik moet er gewoon zeker van zijn dat niemand in staat is om jouw vuile was buiten te hangen. Is er iets dat ik zou moeten weten?'

Niemand mag het ooit te weten komen.

'Nee.' Ze sprong overeind. 'Wacht jij maar op de koffers. Ik moet naar de wc.'

Er werd op de deur geklopt.

'Gered door de gong,' zei Seth. 'Nu hoef je niet weg te lopen.'

'Ik weet niet wat je bedoelt.'

'Maak je niet druk. Ik zal je heus niet dwingen om je zonden te bekennen. Hoewel ik dat verdomme eigenlijk wel zou moeten doen.' Hij liep naar de deur en bleef even staan met zijn hand op de knop. 'Bedenk alleen maar dat wat je ook hebt gedaan, ik altijd nog een graadje erger ben geweest. Als je toch met me wilt praten, sta ik op elk tijdstip tot je beschikking.'

Ze gaf geen antwoord.

Hij haalde zijn schouders op en liet de chasseur binnen.

'Het is niets anders dan gelul,' zei Meryl Kimbro zonder omhaal. Ze zette haar cassetterecorder uit en stond op. 'En geloof me, na achttien jaar Washington, ben ik een expert op het gebied van gelul.'

'Wacht even.' Tony sprong overeind. 'Je moet jezelf de tijd gunnen...'

'Maar stel je nou voor dat het niet zo is?' vroeg Seth zacht. 'Stel je nou voor dat het allemaal waar is?'

Ze keek naar hem. 'Geen enkel bewijs. Je kunt niets inbrengen tegen Ogden, Longworth of die Ishmaru. Dan zouden we een proces aan de broek krijgen.'

'Laat die namen dan weg. Concentreer je op het verhaal over RU2.'

'En jou gratis reclame bezorgen voor een geneesmiddel dat nog niet eens door de fda is goedgekeurd.'

'Het zou een heleboel levens kunnen redden.'

'Als wat jullie beweren waar is. Er zijn deze week vier demonstraties geweest van groeperingen die tegen genetica-onderzoek zijn. Voor een geneesmiddel dat nog niet eens is getest, hoeft de krant dat soort aanvallen niet te riskeren.'

'Wat ik je heb verteld, is waar,' zei Kate rustig. 'Ik kan je de gegevens zwart op wit geven.'

'Daar zou ik toch niets van begrijpen.'

'Leg het dan voor aan een wetenschapper die wel op de hoogte is.'

De journaliste aarzelde. 'Ik ben niet geïnteresseerd. Het is gewoon gelul.'

Ze liep de hotelkamer uit.

'Nou, dat was dan dat,' zei Tony. 'Ik zal de volgende op ons lijstje wel benaderen.'

'Nee,' zei Kate. 'Wacht nog even.'

'Waarom?'

'Die vrouw is heel professioneel. We hebben haar nieuwsgierigheid gewekt... Geef haar vierentwintig uur voor je iemand anders benadert.'

'Ik geloof niet dat...'

'Vierentwintig uur.' Seth schonk Kate een glimlach. 'Ik heb een groot ontzag voor instinct.'

Tony haalde zijn schouders op. 'Jullie zijn degenen die je nek riskeren.'

Meryl Kimbro belde de volgende middag terug. 'Oké, ik doe mee. Ik wil die gegevens van rto zien.'

'Waarom ben je van gedachten veranderd?' vroeg Kate.

'Ik heb met Dandridge gebeld om dat verhaal van jou na te trekken. Tussen haakjes, je wordt niet langer voor moord gezocht, maar ze willen je wel ondervragen.'

Kate voelde een golf van opluchting opkomen.

'Een zekere rechercheur Eblund heeft het voor je opgenomen en de poten onder die zaak weggezaagd. Het was kennelijk allemaal heel dun.'

Die brave Alan. 'Ze hadden helemaal niets.'

'En ik ben naar het gemeentelijk lijkenhuis gegaan en heb naar die John Doe gekeken die ze uit dat hotel in Georgetown hebben weggehaald.'

Kate vertrok haar gezicht. John Doe. De gedachte dat Noah zo'n onpersoonlijke behandeling onderging, deed haar nog steeds pijn.

'Als hij Noah Smith niet is, dan is het zijn tweelingbroer. Ze dachten dat ik stapelgek was toen ik vroeg of ze zijn vingerafdrukken wilden vergelijken met die van de Noah Smith die bij die ontploffing was omgekomen, maar ik denk wel dat ze het zullen doen. De rest van het verhaal kan best kolder zijn, maar ik heb genoeg om er wat meer tijd in te steken. Ik kom die RU2documenten over veertig minuten ophalen.'

'Nee, ik ga mee als je ze na laat kijken.'

'Je wilt er een oogje op kunnen houden? Oké, mij best.'

Kate draaide zich om naar Seth toen ze de telefoon had neergelegd. 'Nou, ik word niet langer gezocht wegens moord en ze wil iemand naar RU2 laten kijken.'

'Dan hebben we haar te pakken,' zei Seth. 'Ik durf te wedden dat ons verhaal morgen in de krant staat.' Hij zweeg even. 'En dan zal iedereen precies weten waar je zit. Weet je wel zeker dat je dat wilt?'

'Nee, maar zo moeten we het wel doen.' Ze trok een gezicht. 'Het is in ieder geval niet allemaal slecht nieuws. De politie zit niet meer achter me aan.'

'Nou, hou je maar goed vast. Nu wordt het pas echt een gekkenhuis.'

Ze waren weg!

Ishmaru kon het wel uitschreeuwen van ellende toen hij de grot binnenkwam. Hij knielde en woelde wanhopig door de zwartgeblakerde overblijfselen. Na een kwartier had hij slechts één verbrande staak gevonden. Na een uur haalde hij een gouden aansteker te voorschijn. Verder niets. Geen enkel teken van de wachtposten.

Hij wiegde heen en weer met zijn armen stijf om zijn lichaam geslagen. In doodsangst wachtte hij op hun komst.

Ze kwamen al dichterbij en cirkelden krijsend in de duisternis om hem heen.

'Ga weg,' jammerde hij. 'Horen jullie me? Ga weg.'

Hij vluchtte de grot uit.

Pas toen hij bij de rand van het bos was aangekomen, hield hij stil. Onder een grote iep zonk hij op de grond. Wie had dit gedaan? Wie had hem van zijn macht beroofd?

Emily.

Wie anders dan een geest kon weten dat geesten hem zwakker konden maken? Hij had haar woede gewekt en ze had teruggeslagen. Hij ziedde plotseling van woede. Dat zal ik je betaald zetten, Emily. Ik zal je betaald zetten dat je ze hebt bevrijd.

Hij keek neer op de gouden aansteker die hij nog steeds in zijn hand hield. Het metaal was beschadigd en geschroeid, maar de initialen waren duidelijk te lezen. Jimenez. Die onhandige stommeling had zelfs een aanwijzing achtergelaten, maar wacht even. Waren er geen tekenen geweest in de grot, dat nog iemand anders had rondgelopen en alles had doorzocht? Ze had Jimenez gebruikt als wapen om hem deze vreselijke klap toe te dienen. Die lafaard zou nooit het lef hebben gehad om dit te doen als hij er niet toe was gedwongen. Wie ze daar ook voor had gebruikt, het was Emily die hem dit had aangedaan. Het verhaal stond op de voorpagina. Het ging vrijwel uitsluitend over RU2, Kate en de John Doe wiens vingerafdrukken identiek waren gebleken aan die van Noah Smith. Geen woord over Ogden en een mogelijke samenzwering.

'Zelfs geen "naar verluid"-verwijzing naar Ishmaru,' zei Kate. Seth haalde zijn schouders op. 'Ze is voorzichtig, maar ik durf te wedden dat ze het nu wel verder gaat uitspitten. En ze wekt de indruk dat wij redelijk bij ons verstand en betrouwbaar zijn. Daar zul je bij de boulevardpers niet op hoeven te rekenen. Over twee dagen staat elk vod dat in de supermarkt te koop is bol van de verhalen over die verzonnen aanklacht tegen jou en over mijn uiterst beruchte reputatie.'

Kates ogen waren nog steeds op de krant gevestigd. 'Wat denk je? Is dit genoeg?'

Seth schudde zijn hoofd. 'We moeten nog wat meer heisa veroorzaken. Laat me even nadenken.' Hij liep naar het raam en keek neer op het verkeer dat beneden voorbij raasde. 'Het is voor jou nog steeds riskant om je in het openbaar te vertonen. Ogdens zware jongens zullen je waarschijnlijk wel met rust laten nu je de zaak wereldkundig hebt gemaakt, maar dat betekent niet dat hij die demonstranten niet kan opjutten.'

'Het zal niet de eerste keer zijn dat ik daarmee word geconfronteerd. Ik wil er nu een eind aan maken. Wat moet ik doen?'

'Bel Meryl Kimbro op en vertel haar dat we vanmiddag op bezoek gaan bij senator Longworth. Ik bel de televisiestations wel op.'

'Hij zal toch niet met ons willen praten.'

'Als jij komt opdagen met een stoot verslaggevers en televisieploegen in je kielzog, zal hij je echt wel ontvangen. Politici houden er niet van om in het openbaar de indruk te wekken dat ze iemand proberen te ontwijken.'

'Je weet net zo goed als ik dat ik hem nooit zal kunnen overhalen om dat wetsontwerp in te trekken.'

'Maar als je sympathiek genoeg overkomt, maai je hem misschien het gras voor de voeten weg.'

'En dan?'

'Daarna brengen we een bezoek aan senator Ralph Migellin.'

'Nog een politicus?'

'Maar Ralph Migellin is een van die buitenbeentjes: een eerlijke en betrouwbare politicus. Bovendien is hij een idealist. Als we hem zover kunnen krijgen dat hij in het geweer komt tegen Longworth zal dat een oponthoud betekenen voor het wetsvoorstel.'

Ze schudde haar hoofd. 'Hoe komt het dat je zoveel afweet van de kringen in Washington?'

'Je zou ervan staan te kijken hoe nuttig het voor mijn werkzaamheden is om te weten wie er wat in de melk heeft te brokkeH.' Hij draaide zich om en keek haar aan. 'En ik ben de naam van Ralph Migellin nog nooit tegengekomen op de lijsten met omkoopbedragen die ik onder ogen heb gehad.' Hij liep naar de deur. 'Ga je omkleden. Doe je best om er professioneel, intelligent en zo sexy als de pest uit te zien.'

'Je vraagt niet veel.'

'Nee, inderdaad niet. Dat is voor jou een fluitje van een cent.' Hij keek om en grinnikte haar toe. 'Maar laat het leer en de zweepjes achterwege, sm zou doorsnee-Amerika een tikje te zwaar op de maag liggen.'

 

Kate stond met haar mond vol tanden toen ze een uur later de deur van haar slaapkamer opendeed. Seth droeg een goedgesneden bruin pak en een zijden das, die zowel een discrete als een dure indruk maakten. Ze had hem nooit iets anders zien dragen dan een spijkerbroek of legergroen, maar hij zag er verrassend elegant uit in die formele kleren.

'Kijk niet zo.' Hij trok een grimas. 'Af en toe kan ik ook best geciviliseerd zijn.'

'Je ziet er heel... aantrekkelijk uit.'

'Ik zie eruit als een advocaat. Maar je kunt er vergif op innemen dat dit geen Armani-pak is.'

Waarom hij zo heftig klonk, was haar een raadsel. 'Armani?'

'Laat maar zitten.' Hij bekeek haar van top tot teen. 'Zwart staat je goed, maar dat pakje is een beetje te streng. Dat moet je iets afzwakken.'

'Ik heb niet geprobeerd om op de lijst van de tien best geklede vrouwen te komen,' zei ze droog.

'Draag dat jasje open, zodat je die zijden blouse kunt zien.' Hij was al bezig met de knopen terwijl hij sprak. Hij woelde even door haar haar. 'Zo. Dat is perfect.' Toen hij zag dat haar gezicht betrok, voegde hij eraan toe:

'Rustig maar. Als ik bereid ben om me op te offeren op het altaar van de media, dan zou jij dat helemaal niet erg moeten vinden. Zelfs Marcia Clark heeft een nieuwe garderobe aangeschaft en is naar de kapper geweest voordat ze in het proces van O.J. Simpson als aanklager moest optreden.' Hij liep voor haar de suite uit.

'Dat ben ik geen van tweeën van plan.' Maar ze liet het jasje toch openhangen. 'Waarom maak je je plotseling zo druk over ons uiterlijk?'

'Omdat de media op het punt staan om ons aan reepjes te hakken en op te dienen voor het ontbijt. Maar een foto kan soms meer zeggen dan een verhaal.'

'Ons werk met betrekking tot RU2 spreekt voor zich. Daarvoor is het helemaal niet nodig dat iemand..Ze hield haar mond. Niets sprak voor zich in deze door media-hypes geregeerde wereld. Bij alles werden vraagtekens gezet. 'Oké. Ik lach wel naar de camera's.'

'Je hoeft niet te lachen. Na wat jou is overkomen, verwacht niemand iets anders dan ernst van jouw kant. Je hoeft ze alleen te laten zien dat je niet alleen een wetenschapper bent, maar ook een mens. Alles draait om jou. Ik dien alleen maar als achtergrond.' Hij pakte haar arm. 'En ga dicht bij Longworth staan. Hij is een grote kerel en naast hem zul je zo breekbaar als wat lijken. Het kan geen kwaad om hem af te schilderen als een bullebak die erop uit is om het dappere kleine vrouwtje onderuit te halen.'

'Tegen dat beeld van het "kleine vrouwtje" heb ik me mijn leven lang verzet.'

'Doe wat je niet laten kunt, maar we kunnen beter alle wapens gebruiken die ons ter beschikking staan.'

Ja hoor, gun haar de keuze en zeg dan dat ze de hele strijd kan vergeten als ze de verkeerde maakt. 'Weet je wel zeker dat je zelf nooit aan politiek hebt gedaan?'

'Het enige dat erbij in de buurt kwam, was mijn periode als lijfwacht voor een Colombiaanse rechter en dat heeft niet lang geduurd.'

'Is hij ook vermoord?'

'Nee, hij besloot om de omkoopsom die het kartel hem aanbood te accepteren en toen was ik niet langer nodig.' Hij drukte op het knopje van de lift. 'Maar voordat hij de kop in de schoot legde, heb ik hem acht maanden lang in leven weten te houden. Geen slechte prestatie.'

Het viel Kate op dat William Longworth zich bepaald niet op zijn gemak voelde. Er zat een glimlach op zijn gezicht geplakt, maar hij was heel bleek en de vingers waarmee hij op het bureau zat te tikken, trilden een beetje. Vreemd. Uit wat zij over de senator had gehoord, bleek dat hij zelden zichtbaar over zijn toeren was. Het feit dat ze omringd waren door verslaggevers zou hem niet van zijn stuk behoren te brengen: hij was dol op de media. Maar dit interview was niet verlopen zoals hij had gewenst, dacht Kate met intense tevredenheid. Zij was in staat geweest om feiten op tafel te leggen en hij had zich alleen maar tot retoriek moeten beperken.

'Als RU2 inderdaad het wondermiddel blijkt dat het volgens dr. Denby is, bent u dan bereid om te overwegen uw steun aan het wetsontwerp tegen genetica-research te staken?' vroeg Meryl aan de senator.

'Absoluut niet. Genetica-research is gevaarlijk. Er moet streng toezicht op worden uitgeoefend. Mijn kiezers zouden me het nooit vergeven als ik het zomaar door zou laten gaan. Als dit RU2 inderdaad een wondermiddel is, wat ik betwijfel, dan moet het gecontroleerd en getest worden tot er geen enkele twijfel meer bestaat dat het veilig toegepast kan worden.'

'De testprocedures van de fda zijn de meest zorgvuldige ter wereld,' zei Kate. 'Waarom wilt u het niet aan hen overlaten?'

'Natuurlijk zullen wij ons verlaten op hun deskundigheid. Maar de beslissing moet overgelaten worden aan het Amerikaanse volk.'

'U bedoelt aan u,' zei Kate. 'Het Congres staat bekend om zijn traineringstactieken. Bent u van plan om duizenden mensen te laten sterven terwijl u in allerlei commissies aan het marchanderen bent?'

Longworth wierp een trieste blik op de cameraman van de tv. 'Ziet u wel?

Roekeloos ongeduld. Het Amerikaanse volk verdient meer.' Hij glimlachte tegen Kate. 'Ik ben ervan overtuigd dat u het goed meent, jongedame, maar u gokt op het verkeerde paard. Het publiek beschouwt dat gestoei met genetica als gevaarlijk en tegen Gods wil.' Hij stond op en liep op zijn gemak naar het raam. 'Kijkt u zelf maar.'

Kate kreeg niet eens de kans. Alle verslaggevers holden naar het raam en duwden haar aan de kant. Seth stak zijn hand uit om te voorkomen dat ze haar evenwicht zou verliezen en baande zich toen een weg door de meute die voor het raam stond.

Beneden op straat stond een grote menigte. Kate ving een glimp op van de spandoeken die ze meedroegen.

Hou Ze Tegen

Red Onze Baby's

Wij Willen Hun OnGoddelijke RU2 Niet

Hulde Aan Senator Longworth

'Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen om in die korte tijd zo'n massa mensen op de been te krijgen?' mompelde Kate. 'We hebben hem pas vandaag opgebeld.'

'Uitzendbureau Menigten?' Seth pakte haar elleboog en trok haar weg bij het raam. 'Kom maar. We kunnen net zo goed weggaan. Longworth heeft ons schaakmat gezet. Die verslaggevers zullen alleen oog hebben voor de demonstranten.'

'Hebben we dit dan helemaal voor niets gedaan?'

'Nee, ze zullen heus wel iets van het interview uitzenden.' Hij hield de deur voor haar open. 'Je was echt fantastisch. Het leek wel alsof je met een machete het gras voor zijn voeten wegmaaide.'

'Ik dacht dat ik hem te pakken had.' Ze keek even om naar senator Longworth die geanimeerd met Meryl Kimbro zat te babbelen. Terwijl ze naar hem keek, hief Longworth zijn hoofd op en keek haar recht aan. Hij glimlachte triomfantelijk voordat hij zijn aandacht weer op de verslaggeefster vestigde. 'Ik zou die smeerlap het liefst door het raam willen duwen.'

'Veel te veel getuigen.'

'Je houdt het toch niet voor mogelijk dat iemand zich laat ompraten door die windbuil. Hij lijkt... hij lijkt... gewoon een soort obscene grap.'

'Rustig nou maar. Het is voorbij. Hij heeft de wedstrijd gewonnen, maar jij hebt wel degelijk gescoord. Nu is het tijd voor de volgende stap.' Hij trok de deur open. 'Tony wacht beneden in de limousine van senator Migellin. We nemen de achteruitgang. Die meute herkent je misschien van Kimbro's artikel.'

Tony stond zeker een straat verder te wachten naast een lange zwarte limousine. Hij begon nerveus te zwaaien toen hij Seth en Kate in het oog kreeg.

'Wat is er voor de donder gebeurd? Deze demonstratie zal vast en zeker indruk maken op de senator. Waarom hebben jullie niet gewoon de Amerikaanse vlag verbrand?'

'Zit hij in de auto?'

Tony knikte.

Seth trok het portier open en ze stapten alle drie in.

'Bent u Kate Denby?' Ralph Migellin glimlachte. 'U hebt heel wat ophef veroorzaakt.' Zijn blik dwaalde af naar de mensenmassa verderop in de straat. 'Ik heb bij mijn laatste verkiezingsbijeenkomst niet zoveel mensen op de been weten te brengen.'

'Seth Drakin.' Seth schudde hem de hand. 'Bedankt dat u bent gekomen.'

'Het was de enige manier om jullie onopvallend te woord te staan. Ik weet niet zeker of ik wel betrokken wil raken bij dat RU2. Dat zou wel eens schadelijke gevolgen kunnen hebben voor mijn carrière.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar af en toe heeft een mens geen keus. Ik hoop dat dit niet zo'n geval is.'

'Heeft Tony u alles uitgelegd?' vroeg Seth.

Migellin knikte. Hij keek opnieuw naar de menigte. 'Zou ik met dat soort oppositie geconfronteerd worden?'

'Ja,' zei Seth.

'Nou, u bent in ieder geval eerlijk.' Hij wendde zich tot Kate. 'En zou uw RU2 dat waard zijn? Is het echt zo'n wondermiddel als u beweert?'

'Noah Smith vond dat het dat wel waard was,' zei Kate. 'Hij heeft er zijn leven voor gegeven.''

'Ik vroeg wat u ervan vindt.'

'O ja, het is een wondermiddel. Maar ik heb mezelf en mijn gezin in gevaar gebracht. Als hun iets overkomt, weet ik niet of ik zou kunnen zeggen dat het dat waard was. Zo onzelfzuchtig ben ik niet.'

'Maar u bent wel hier.'

'Omdat ik boos werd en er genoeg van kreeg om me op m'n kop te laten zitten. Niet omdat ik zo edelmoedig ben.'

'En zal dit RU2 net zoveel levens redden als u beweert?'

'Waarschijnlijk meer. Onze schattingen zijn gebaseerd op de belangrijkste ziekten. Verder onderzoek zal waarschijnlijk een betere kijk op de zaak geven.'

'Ik begrijp het.' Migellin keek haar even aan voor hij een diepe zucht slaakte. 'Ik ben bang dat ik u geloof. Jammer. Ik had me dit jaar verheugd op een rustige verkiezingscampagne.' Hij trok een aantekenboekje te voorschijn, krabbelde er iets in en overhandigde het velletje daarna aan Kate. 'Ik ben er echter nog niet helemaal van overtuigd dat we zelfs maar een kans zullen krijgen. Ik zou u graag allebei willen uitnodigen om morgenmiddag naar mijn landhuis te komen. Ik wil u graag aan een aantal mensen voorstellen.'

'Zoals wie?' vroeg Seth.

'Om te beginnen Frank Cooper. Hij is voorzitter van de Grijze Panters. De lobby van de gepensioneerden is bijzonder invloedrijk hier in Washington.' Hij glimlachte. 'En hun gezondheid ligt hun na aan het hart.'

Kate voelde een golf van opluchting. Hij was bereid om hen te helpen.

'Gaat u proberen om dat wetsvoorstel van Longworth tegen te houden?'

'Dat heb ik niet gezegd. Daar zal ik steun voor nodig hebben en die steun moeten jullie me bezorgen. Zorg dat jullie er morgen zijn. Dan neem ik een besluit.'

'Morgen kunnen we niet,' zei Seth. 'Verzet die afspraak maar naar overmorgen.'

Kate keek hem met een ruk aan. 'Waarom niet?'

'Noah Smith wordt morgenmiddag begraven.'

Migellin knikte. 'Ik begrijp het. Waar wordt hij begraven? Ik zou er graag bij willen zijn.'

'Op de begraafplaats Mount Pleasant buiten de stad. Ik wil de media erbuiten houden.'

'Ik geef je weinig kans. In deze stad lekt altijd alles uit. Maar ik zal er zijn.'

'Waarom?' vroeg Kate. 'U hebt Noah nooit ontmoet.'

'Hij was een dapper man. Ik had hem graag willen leren kennen. Nu kan ik hem alleen nog maar de laatste eer bewijzen. Goed,' voegde hij eraan toe,

'overmorgen dan, om drie uur 's middags in mijn landhuis. Ik ben bang dat ik nu terug moet naar mijn kantoor. Kan ik jullie ergens afzetten?'

'Dat is aardig van u,' zei Kate. 'Het Summit-hotel.' Ze zat naar hem te kijken terwijl hij de chauffeur vertelde waar ze heen moesten. Hij was écht aardig. Een verschil van dag en nacht met Longworth. Hij boezemde haar een warm gevoel van veiligheid en welbehagen in. Het was goed om te weten dat niet alle politici zo waren als die bombastische smeerlap. Haar blik gleed naar Seth. Hij bleef haar verbazen. Vandaag was hij soepel en meegaand geweest en had haar de plek in de schijnwerpers gegund. Maar toch was ze zich er steeds van bewust geweest dat hij in de buurt was, dat hij haar steunde en beschermde.

Hij draaide zijn hoofd om en keek haar aan. 'Oké?'

Ze knikte. 'Wat een idiote dag was dit, hè?'

Hij glimlachte. 'Ik heb wel erger meegemaakt.'

Tony vertrok onmiddellijk nadat Migellin hen had afgezet. Boven in de suite bestelde Seth een maaltijd.

'Het eten komt pas over een minuut of veertig,' zei hij tegen Kate. 'Ga maar even douchen en trek iets gemakkelijks aan. Je ziet eruit alsof je bekaf bent.'

Ze voelde zich inderdaad bekaf. Ze schopte haar schoenen uit en gooide haar jasje aan de kant. 'Waarom heb je niets tegen me gezegd over de begrafenis van Noah?'

'Dat heb ik net vanochtend geregeld. Ik dacht dat jij je beter kon concentreren op Longworth.'

'Ik wist niet eens dat je erover dacht om...'

'Het zat jou dwars dat Noah geen fatsoenlijke begrafenis had gehad. Dat kon ik zien toen Tony ons vertelde wat er was gebeurd.'

'Zat het jou dan niet dwars?'

Hij schudde zijn hoofd. 'En ik geloof ook niet dat Noah zich er druk over had gemaakt. Dood is dood en al die formaliteiten hebben geen moer te betekenen. Maar voor jou maakte het wel iets uit.'

'Ja, voor mij maakt het wel iets uit.' Ze deed haar best om haar stem in bedwang te houden. 'Dank je wel.'

'Graag gedaan.' Hij liep naar zijn slaapkamer. 'Doe maar rustig aan, ik ben wel weer hier voordat de kelner komt. Ik moet alleen Rimilon opbellen om te horen of alles in orde is.'

Ze knikte en liep naar de badkamer.

Even later stond ze onder de warme douche. Noah zou ter aarde worden besteld. Ze zouden de kans krijgen om afscheid te nemen met het respect dat hij verdiende. Het was een van de twee goede dingen die deze nachtmerrieachtige dag had opgeleverd. Het neerstromende water werkte rustgevend en ze begon langzaam maar zeker te ontspannen. Ze was gewend om in een laboratorium te werken, niet om de media te woord te staan en haar werk te moeten verdedigen. En Longworth met zijn verdraaide meute... Niet meer aan denken. Dat was voorbij. Nu moesten ze nadenken over hun volgende stappen, zoals Seth had gezegd. Dat was gemakkelijker voor hem dan voor haar. Het was net alsof hij van boetseerklei was gemaakt, zo plooibaar en onder alle omstandigheden volkomen op zijn gemak. God, ze verschilden zo van elkaar.

Ze had een spijkerbroek en een sweatshirt aangetrokken en zat net haar haar droog te föhnen toen Seth op de deur van de badkamer klopte. 'Het eten staat klaar.'

'Ik kom eraan.'

Toen ze de zitkamer binnenkwam, stond Seth bij de tafel de servetten recht te leggen en de deksels van de schalen te pakken. Noah.

Hij keek op en zag haar gezicht. 'Wat is er aan de hand?'

'Niets.' Ze liep naar hem toe. 'Je deed me alleen aan Noah denken. Hij was altijd heel precies over hoe de tafel gedekt moest worden. Ik deed het nooit goed naar zijn zin.'

'Vergeet het maar,' zei hij. 'Ik lijk totaal niet op Noah. Ik ben geen gourmet-kok en de enige maaltijden die ik klaarmaak, zijn rantsoenen tijdens een veldtocht. Ik ben best tevreden met hotelmaaltijden.'

Zijn stem klonk zo scherp dat ze verrast opkeek. Ze ging aan tafel zitten en pakte haar vork op. 'Het spijt me.'

'Wat spijt je? Dat hij dood is? Je kunt hem niet terugbrengen door te proberen iets van hem terug te vinden in elke man die je ontmoet.'

Ze werd ineens boos. 'Maak je niet ongerust, die fout zou ik bij jou nooit maken. Noah was altijd aardig voor me.'

'Daarom ben je nu ook zo vrolijk en zorgeloos. Daarom zit je zoon nu in een schuilkelder.'

Ze leunde achterover en keek hem recht aan. 'Wat zit je dwars? Ik dacht dat Noah je vriend was.'

'Hij was inderdaad mijn vriend, maar hij is dood, verdomme. Ik hoef niet net te doen alsof hij volmaakt was. Ik heb geen zin...' Hij hield zijn mond en Kate zag hoe een wirwar van emoties over zijn gezicht trok. 'Ach, wat dondert het ook.' Hij ging tegenover haar zitten en prikte heftig in een stukje tomaat in zijn salade.

'Nu ben je volgens mij niet eerlijk. Noah deed wat zijns inziens juist was. Hij mag jou er dan tegen je zin bij betrokken hebben, maar is het al eens bij je opgekomen dat jij, omdat hij jou RU2 heeft nagelaten, dankzij hem hoogstwaarschijnlijk miljardair bent geworden?'

Hij gaf geen antwoord.

'En hij stierf voor iets waarin hij...'

'Goed, goed, hij was volmaakt,' zei Seth. 'Hou erover op, wil je?'

'Nee, het is helemaal niet goed.' Ze haalde haar schouders op. 'Maar ik zal erover ophouden. Ik heb geen zin om in discussie te gaan met een nukkig klein jongetje.'

'Klein jongetje?' Hij sloeg zijn ogen op en keek haar aan. 'Dat is in dit geval niet bepaald toepasselijk, Kate.'

Ze bleef doodstil zitten toen ze de uitdrukking op zijn gezicht zag. Ze kon haar ogen niet afwenden.

'Ik lijk totaal niet op Noah,' zei hij zacht. 'Je bent kwetsbaar, je bent eenzaam en morgen moeten we mijn beste vriend begraven. Maar dat maakt niet uit. Als ik ook maar dacht dat ik je vanavond mijn bed in zou kunnen krijgen, dan zou ik het doen.'

Ze kon hem alleen maar aanstaren. Ze was zich plotseling scherp bewust van zijn lichamelijke aanwézigheid, van de krachtige schouders onder dat wollen overhemd, de verleidelijke welving van zijn brede, beweeglijke mond en het intense blauw van zijn ogen. Ze liet haar tong langs haar lippen glijden. 'Geniet van iedere minuut?'

'Reken maar.' Hij wachtte af.

Ze schudde haar hoofd.

Een ondefinieerbare uitdrukking gleed over zijn gezicht. 'Ik had het ook niet verwacht.'

'Het is niet... We zijn niet... Het zou een vergissing zijn.'

'Je hoeft niet zo verdomd geschokt te kijken. Je zou het helemaal niet erg vinden om met mij naar bed te gaan. Ik wist vanaf het begin dat dat er voor ons best inzat. Ik vraag je niet om me levenslang trouw te zweren.'

Hij wist het dus. Dat zou geen schok voor haar moeten zijn. Ze wist immers al dat hij haar iedere keer opnieuw kon verrassen. 'Dat zal wel komen omdat ik er niet aan gewend ben om van iedere minuut te genieten. Ik heb altijd vooruit moeten denken en plannen.' Ze zweeg even. 'En trouwens, de toestand is nu veel te warrig. Ik weet zeker dat je er spijt van zou krijgen als je...'

'Om de donder niet.' Hij lachte overmoedig. 'Jij hoeft me niet te vertellen waar ik spijt van zou krijgen. Ik zou het geen seconde betreuren. Ik heb al heel lang geleden geleerd dat het enige waar ik ooit spijt van heb, dingen zijn die ik niet heb gedaan en ik wil al met je naar bed vanaf het eerste moment dat ik je zag.'

Haar ogen werden groot. 'Je hebt nooit gezegd... dat heb ik me nooit gerealiseerd.'

'Omdat ik dacht dat jij vastgebakken zat aan Noah. Goeie genade, jullie waren net Barbie en Ken zoals jullie daar in dat laboratorium zaten te spelen. Hij was mijn vriend. Ik heb nog wel wat scrupules. Hoewel, als ik geweten had dat hij zo stom was, dan was ik daar waarschijnlijk wel overheen gestapt.'

'Hij gedroeg zich verstandig.'

'Stom,' herhaalde Seth. Hij duwde zijn bord van zich af en stond op. 'Ik ga naar mijn kamer. Ik geloof dat ik mijn best heb gedaan om ons allebei de eetlust te benemen.'

'Dit mag voor ons geen verschil gaan maken. Er is veel te veel te doen om...'

'Gelul.' Zijn stem stond bol van de spanning. 'Het zal wel degelijk verschil maken. Ik zou niet anders willen. Ik wil dat je weet dat je alleen maar een hand hoeft uit te steken om mij te krijgen.' Hij liep naar zijn kamer.

'Zorg dat je morgenmiddag om drie uur klaar bent.'

'Je veroorzaakt echt een onmogelijke situatie.'

'Niet onmogelijk. Moeilijk. Maar daar is niets mis mee. Helemaal niets.'

De deur sloeg achter hem dicht.

Ze duwde haar bord weg. Hij had gelijk. Ze was zo overstuur dat ze geen trek meer had. Ze was geschokt, boos en in de war. De toestand was al moeilijk genoeg, het was echt iets voor Seth om nu ook nog een spaak in het wiel te steken. De egoïstische smeerlap. Hij was zo explosief als een vaatje buskruit, zo sensueel als Pan, de god met de bokkenpoten, en zo zelfzuchtig als...

Sensueel.

Ze wilde niet denken aan dat gevoel van herkenning toen hij tegen haar zei dat hij naar haar verlangde. Ze wilde niet op die manier aan Seth denken. Ze hoefde geen avontuurtje voor één nacht. Waar zij behoefte aan had, was duurzaamheid, toewijding en gemeenschappelijke interesses. Ze zou zich doodongelukkig voelen in een relatie met zo'n woesteling als Seth. Ik vraagje niet om me levenslang trouw te zweren. Maar dat was juist wat zij wel wilde. Ze had geen behoefte aan een verzengende passie die binnen de kortste keren opgebrand zou zijn. Ze had een carrière en een zoon. Het zou volkomen onverantwoordelijk zijn om te nemen... Wat ze wilde? Wilde zij Seth echt? Wees nou eens eerlijk. Ze dacht terug aan die dag in het bos, aan wat er net was gebeurd. O ja, ze wilde wel degelijk met hem naar bed.

Maar dat betekende niet dat ze het ook zou doen. Volwassen mensen maakten keuzes; in tegenstelling tot Seth pakten ze niet zomaar wat ze wilden zonder aan de gevolgen te denken. Misschien is het wel goed om af en toe een zijsprong te maken. Waarom moest ze nu ineens denken aan wat Phyliss over Noahs aanpak had gezegd? Waarschijnlijk omdat Seth zelf in feite een zijsprong was. Een erotische, krachtige afwijking van alles wat veilig en vertrouwd was. En Kate bezondigde zich nooit aan zijsprongen.

'Ben je zover? Tony heeft beneden de auto klaarstaan,' zei Seth zodra ze de volgende dag de deur opendeed.

Ze knikte. 'Ik ben zover.'

'Mooi zo.' Hij keek haar aandachtig aan. 'Je doet je best om me niet aan te kijken. Maak je geen zorgen. Deze dag is voor Noah. Ik zal niet proberen om je weer uit je evenwicht te brengen.'

'Je hebt me niet uit m'n evenwicht gebracht,' jokte ze, hoewel ze een golf van opluchting voelde opkomen. 'Maar ik ben blij dat je... je hebt gelijk. Deze dag is voor Noah.'

Er stond slechts een handjevol mensen om het graf. Tony, Seth, senator Migellin en iemand van wie ze aannam dat hij een assistent was. De dienst, die werd geleid door een geestelijke, was kort.

Ze voelde de tranen achter haar oogleden branden toen ze toekeek hoe de kist wegzakte in het graf.

Iemand pakte haar hand en toen ze opkeek, zag ze Seth. Hij stond ook naar de kist te staren en zijn ogen waren vochtig. 'Vaarwel, Noah,' fluisterde hij. 'Fijn om je gekend te hebben.'

Zij had Noah slechts een paar weken gekend. Met Seth was hij jarenlang bevriend geweest. Ze greep zijn hand steviger vast.

'Ik moet weg.' Ze draaide zich om en ontdekte dat senator Migellin naast haar stond. Hij kneep haar voorzichtig in de schouder. 'Ik vind dit echt heel vervelend. Ik ben bang dat het lek op mijn kantoor heeft gezeten. Ze schijnen zelfs te weten wanneer ik naar de wc ga.'

Ze keek hem niet-begrijpend aan. Toen hoorde ze de onderdrukte vloek van Seth en volgde zijn blik naar de ingang van de begraafplaats, een paar honderd meter verderop.

Buiten de hekken had zich een menigte verzameld.

Demonstranten? Mijn god, konden ze hen zelfs op een moment als dit niet met rust laten?

Nee, geen demonstranten, maar verslaggevers en cameramensen. Een busje van een tv-ploeg stond langs het trottoir geparkeerd.

'U kunt beter met mij meerijden naar de stad,' zei Migellin terwijl hij in de richting van de hekken begon te lopen. 'Mijn assistenten houden hen tegen. Zij moeten ons veilig bij de limousine kunnen brengen. Ze weten precies hoe ze zich een weg moeten banen door een menigte.' Hij wierp een blik op Seth. 'Tenzij u wilt blijven staan om een verklaring af te leggen? Nu kan Longworth u niet dwarszitten.'

Hij pakte Kates arm. 'Vandaag niet.'

Nee, vandaag niet. Deze dag was voor Noah. Ze boog haar hoofd en liep snel achter de senator aan.

Zodra ze de hekken waren gepasseerd, leek het alsof ze door een zwerm wespen werden overvallen.

Ze werden omspoeld door mensen. Ze kreeg microfoons onder haar neus geduwd. Ze werd bij Seth weggetrokken.

'Kate!' riep Seth ergens achter haar.

Ze kon hem niet meer zien.

Ze kon de senator die voor haar liep niet meer zien.

Ze probeerde zich erdoor te worstelen, maar ze werd opzij getrokken en hard tegen een van de verslaggevers geduwd.

'Sorry.' Ze richtte zich op. 'Mag er ik alstublieft even door...'

Ishmaru.

Hij glimlachte. 'Hallo, Kate.'

Christus, nee.

Ze deinsde achteruit en belandde weer tussen de verslaggevers. Ze zag hem niet meer.

Maar in die menigte kon hij best naast haar staan.

Of achter haar.

Of hij stond te wachten tot ze zich uit de mensenmassa had bevrijd. Een hand viel op haar schouder.

Ze gilde en sloeg met haar gebalde hand om zich heen.

'In godsnaam, Kate.'

Het was Seth.

'Neem me mee. Haal me hier weg.

Zijn arm lag om haar heen en hij baande zich een weg door de menigte. Een camera viel op de grond.

Een verslaggever vloekte.

Waar was hij?

De auto van de senator stond voor hen. Veiligheid.

Maar Noah had die laatste dag ook gedacht dat hij veilig was. Noah was dood.

Ze zat in de auto.

'Waardoor raakte je nou verdomme ineens in paniek?' vroeg Seth terwijl hij naast haar ging zitten en het portier dichtsloeg. De limousine draaide weg van de parkeerplaats en reed met een vaartje de straat in.

'Ish... Ishmaru.' Ze kreeg de naam nauwelijks over haar lippen. 'Ishmaru.'

Senator Migellin fronste. 'Tussen de mensen?'

Ze knikte bevend.

'Stop,' zei Seth.

'Nee.' Ze greep hem vertwijfeld bij zijn arm. Niet Seth. Hij zou net als Noah sterven. 'Hij is inmiddels allang weg. Ik heb hem maar heel even gezien.'

'Weet je zeker dat je het je niet hebt verbeeld?' vroeg Tony. 'Je hebt vandaag natuurlijk voortdurend aan hem gedacht.'

'Ik heb me helemaal niets verbeeld,' zei ze heftig. 'Ik lag praktisch in zijn armen. Hij glimlachte tegen me en zei iets.'

'Oké, oké,' zei Tony kalmerend. 'Het lijkt alleen raar dat hij het risico zou nemen om naar Noahs begrafenis te komen.'

'Het is een rare klootzak,' zei Seth. 'Hij is gek.'

'Ik zal tegen de chauffeur zeggen dat hij de politie via de radio waarschuwt om terug te gaan en de zaak te onderzoeken,' zei de senator terwijl hij zich vooroverboog en op de ruit tikte.

'Te laat,' mompelde Tony.

'Waarom heb je daarginds niets tegen me gezegd?' vroeg Seth. 'Waarom heb je verdomme niks tegen me gezegd toen ik nog.

'Hou je mond,' zei ze. 'Ik was bang en het enige waar ik aan kon denken was dat ik zo snel mogelijk bij hem uit de buurt moest komen. Ik ben geen gestoorde macho die met een pistool loopt te zwaaien en...' Ze moest even ophouden om haar stem weer in bedwang te krijgen. 'En waag het niet om nog eens tegen me te schreeuwen.'

'Ik schreeuwde niet.' Maar Seths stem klonk strak van spanning en de lijnen om zijn mond waren nog strakker. Hij keerde zich van haar af en keek uit het raam. 'Je hebt een fout gemaakt. Ik had hem te pakken kunnen nemen.'

'Goed, ik heb een fout gemaakt.' Kate gooide haar jasje en haar tas op de bank. 'Ik had moeten schreeuwen of het meteen tegen je moeten zeggen.'

'Daar kun je donder op zeggen,' zei Seth kil.

'Ik was doodsbang. Dat had ik nooit verwacht, maar hij overviel me en ik raakte in paniek. Het zal niet weer gebeuren, dat beloof ik je.'

Seth gaf geen antwoord. Hij liep zijn kamer in en trok de deur dicht. Hij had het recht om boos te zijn. Ze hadden een kans gehad om Ishmaru te pakken en zij had alles verpest. God, ze had zich als een grienende lafaard gedragen. Seth kwam de kamer weer binnen met een kussen en een deken onder zijn arm. Hij smeet ze op de bank in de zitkamer.

'Wat doe je nou?' vroeg ze.

'Ik slaap hier.'

'Dat hoef je niet te doen. Ik heb je al gezegd dat hij me overviel. Ik ben niet bang meer.'

Hij negeerde haar. 'Bel het restaurant en bestel iets te eten. Ik ga Rimilon opbellen voor de dagelijkse controle.'

Tijdens het eten zei hij geen woord. Ze was blij dat ze na afloop naar haar slaapkamer kon vluchten. Ze was niet gewend dat Seth zo boos en afstandelijk deed. Ze had zich niet gerealiseerd hoezeer ze zich had verlaten op zijn kalme, rustige en af en toe humorvolle steun. Ze nam een douche, trok haar slaapshirt aan en pakte haar boek. Ze zou naar bed gaan en proberen hem uit haar hoofd te zetten.

Ze lag nog steeds te lezen toen na middernacht de telefoon naast haar bed overging.

'Het was fijn om je vandaag te zien, Emily.'

Ishmaru.

Haar hart stond stil en begon vervolgens op dubbele snelheid te kloppen.

'Waarom noem je me steeds Emily? Ik heet Kate.'

'Probeer je nog steeds om me een rad voor ogen te draaien? We weten allebei wie je bent. Waar is de kleine jongen?'

Ze greep de telefoon steviger vast. 'Veilig.'

'Niemand is veilig. We balanceren allemaal op de rand van de afgrond. Toen jij vandaag van me wegliep, was ik ontzettend teleurgesteld. Dat was niets voor jou. Ik was bang dat je door Emily was verlaten.'

Wie voor de dónder was Emily? 'Ik was verrast. Waarom kom je nu niet hierheen?'

Hij lachte. 'Je wilt me in de val laten lopen. Nee, ik kies zelf het tijdstip wel. Ik kon m'n ogen niet geloven toen ik dat krantenartikel zag. Ik was bang dat ik heel lang naar je zou moeten zoeken, maar daar was je gewoon. Je weet toch dat ik je vandaag had kunnen vermoorden? Maar dat zou te snel zijn geweest.' Zijn stem werd scherper. 'Ik ben heel boos op je, Emily. Jij hebt je boodschapper gestuurd om mijn wachtposten weg te halen.'

'Ik heb niemand gestuurd.'

'Jij hebt Seth Drakin gestuurd om mij te vernietigen. Jimenez heeft tegen me gezegd dat hij het heeft gedaan, maar ik weet best dat jij het eigenlijk was. Nu kan ik niet meer slapen. Maar dat geeft niet, dan heb ik tijd om na te denken over hoe ik je pijn kan doen. Ik had je als een krijger willen laten sterven. Misschien doe ik dat nog wel, maar ik wil je eerst laten lijden. Je had ze nooit weg mogen halen.'

'Ik weet niet waar je het over hebt. Ben je bang om naar mij toe te komen?'

'Nee, maar ik wil dat jij naar mij toe komt.'

'Waar ben je dan?'

'Niet nu, maar binnenkort. Binnenkort kom je naar me toe. Maar niet voordat ik jou evenveel pijn heb gedaan als jij mij.'

Hij verbrak de verbinding.

'Seth!' Ze sprong uit bed en rende naar de zitkamer.

'Ik heb alles gehoord.' Hij legde de hoorn neer op het tweelingtoestel naast de bank..'Ik heb tegelijk met jou opgenomen.'

'Kunnen we het gesprek laten traceren?'

Hij schudde zijn hoofd.

'Wat kunnen we dan doen?'

'Op hem wachten. Je hebt gehoord wat hij zei, hij wil dat je naar hem toe komt.'

'Hij wist waar ik was.'

'We hebben niet geprobeerd ons te verstoppen. We wisten dat die kans erin zat.'

'Ik wil dat je Rimilon opbelt. Ik wil zeker weten dat Joshua veilig is.'

'Hij vroeg waar Joshua was.'

'Dat kan me niets schelen. Hoe kunnen we er zeker van zijn dat hij het niet weet? Hij lijkt al het andere ook te weten. Bel hem op.'

Hij ging rechtop zitten en pakte zijn digitale telefoon. Hij toetste het nummer in. 'Ik weet dat het laat is, verdomme. Is alles veilig?'

Hij verbrak de verbinding. 'Rimilon kampeert vlak bij de ingang en er is niemand in de buurt geweest.'

'Ik wil Joshua spreken.'

Hij keek haar aan. 'Weet je dat zeker?'

'Ja. Nee.' Ze wilde dat Joshua veilig achter die stalen deur bleef. Ze wilde zijn stem horen. 'Nee, ik veronderstel van niet.'

'Goed zo.'

'Hij is stapelgek,' fluisterde ze. 'Hij bleef maar over zijn wachtposten zeuren. Ik heb zijn wachtposten weggehaald. Verdomme, ik weet niet eens waar hij het over heeft.'

'Dat weet ik.'

Ze keek hem met een ruk aan. Haar ogen werden groot. 'Maar jij wel, hè?'

Hij knikte. 'Ik weet het wel.'

'Hij noemde jou de boodschapper.'

'Ik ben wel van erger beschuldigd.'

'Verdomme, wat hou je voor me verborgen?'

'Ik hoopte dat je het niet zou hoeven horen. Het is niet leuk.' Zijn mond verstrakte. 'Hoe kon ik verduiveld weten dat hij jou dat in de schoenen zou schuiven?'

'Wat heb je gedaan?'

'Ik heb zijn oude maatje Jimenez zover weten te krijgen dat hij me meenam naar een grot die hij zijn medicijntent noemde. Daar ging hij naartoe om weer op krachten te komen of als de nachtmerries te erg werden. Dan ging hij midden tussen zijn kring van wachtposten zitten om wierook te branden.'

'Wachtposten?'

Hij zweeg even en zei toen kortaf: 'Scalpen. Palen waarbovenop de scalpen van zijn slachtoffers bevestigd waren.'

Haar maag draaide zich om. 'God.'

'Voordat ik naar de blokhut ging, ben ik daarnaartoe gegaan en heb alles verbrand, met uitzondering van bewijsmateriaal dat ik naar het kantoor van de officier heb gestuurd. Ik weet niet waarom de smeerlap jou daarmee in verband brengt.'

Hij scheen haar overal de schuld van te geven, dacht ze dof. 'Waarom noemt hij dat zijn wachtposten?'

'Dat heb ik nagekeken in het boek dat ik in zijn grot heb gevonden. De Plains-indianen geloofden in geesten. Als je de scalpen van je slachtoffers bij de hand hield, konden ze nergens naartoe en waren machteloos. Hij heeft zichzelf waarschijnlijk aangepraat dat die kring hem in ieder geval tegen een paar van zijn slachtoffers beschermde.'

'Ik wil dat boek zien.'

'Dat denk ik niet.' Hij liep naar zijn slaapkamer. Hij kwam terug met het boek en gaf het haar. 'Hij heeft bepaalde bladzijden dubbelgevouwen en dingen onderstreept. Ik denk dat je de passages over de verschillende manieren van scalperen maar beter over kunt slaan.'

Ze liet voorzichtig haar hand over het omslag glijden. Ishmaru had dit aangeraakt. Ishmaru had hier geboeid in zitten lezen. Ze opende het boek en haar oog viel op een met geel gemarkeerde uitdrukking. Coup.

Er werd pagina's lang uitgewijd over de methoden en de rituelen om in een lijf-aan-lijf-gevecht een vijand om te brengen.

Ik zal er drie bi) hebben als jullie allemaal dood zijn. Ze sloeg het boek dicht. 'Je hebt gelijk, ik wil dit niet lezen. Niet nu.'

Hij stak zijn hand uit naar het boek.

'Nee, ik wil het bij me houden. Ik moet het lezen. Alleen niet nu.'

'Nou, zeg dan iets,' zei hij ruw. 'Scheld maar tegen me.'

'Waarom? Je dacht dat je juist handelde. Je kon niet weten dat het als een boemerang zou werken. Je had gelijk om die... dingen naar de officier van justitie te sturen.'

'Gelul. Het is waarschijnlijk de enige keer dat ik me in de afgelopen vijftien jaar keurig aan de wet heb gehouden.' Zijn lippen krulden spottend. 'En nu moet jij de rekening betalen. Nu moeten we allebei de rekening betalen. Mijn verdiende loon.'

'Wist Noah wat je gedaan had?'

'Nee, hij wilde niets meer horen over Ishmaru toen hij jou eenmaal in de blokhut had. Hij wilde net doen alsof er geen Ishmaru bestond.' Hij haalde zijn schouders op. 'Daar was niets tegen in te brengen, dus heb ik het voor me gehouden.'

'Je had het mij moeten vertellen.'

'Je had al nachtmerries over Ishmaru. Als ik je dat van die scalpen had verteld, zou je helemaal doodsbang zijn geworden.'

Bij de gedachte daaraan werd het haar koud om het hart. 'Ik moet weten wat me te wachten kan staan.' Ze hield even haar mond. Waar moest ze mee beginnen? 'Ik wil weten wie Emily is.'

'Ik bel wel een paar mensen op om te zien of ik daar achter kan komen.'

Hij aarzelde. 'Ik neem aan dat je niet bereid bent om dit alles te vergeten en de zaak aan mij over te laten?'

'Ik kan het niet aan jou overlaten. Ik ben degene die hij te pakken wil nemen. Wat zou jij kunnen doen?'

'Wat ik vanaf het begin heb gewild. Hem zoeken. Hem van kant maken.'

'Voordat hij mij vindt... of Joshua?'

'Verdomme.' Hij ontplofte plotseling. 'Dat laat ik niet gebeuren. Kun je me dan niet vertrouwen?'

'Ik kan niemand vertrouwen.'

Zijn ogen schoten vuur toen hij haar aankeek. 'Prima. Geweldig.' Hij ging liggen en sloot zijn ogen. 'Ga dan maar weer naar bed.'

Dat was het dan. Ga weer naar bed. Vergeet dat monster. Wacht maar tot hij weer belt. 'Je hoeft me niet te commanderen.' Haar stem trilde van woede en angst toen ze zich omdraaide. 'Je hoeft me nooit... ik doe precies wat ik zelf wil. Ik weet dat jij denkt dat ik geen lef heb, maar ik laat je niet. Hij pakte haar bij de schouder en draaide haar om zodat ze hem aan moest kijken. 'Verdomme nog aan toe.' Hij trok haar in zijn armen. 'Hou je mond!'

'Ik wil mijn mond niet houden.'

'Wil je dan ophouden met beven?' Hij begroef zijn gezicht in haar haar.

'Wil je alsjeblieft ophouden met beven?'

'Denk je dat ik dat gewoon aan en uit kan zetten? Ik ben niet zoals jij. Jij zou waarschijnlijk nog lekker slapen als je de paus had vermoord. Ik ben menselijk.'

'O, ja.'

'En je hoeft hier niet te slapen. Ik kan best voor mezelf zorgen.'

'Ik blijf hier.'

'Ik wil niet dat je hier blijft.'

'Jammer dan.'

'Taat me los.'

'Zo meteen.' Hij duwde haar van zich af en keek op haar neer. 'Ik denk niet dat je geen lef hebt. Ik denk dat je juist veel te veel lef hebt, meer dan goed voor je is. Je hebt net Ishmaru opgeblazen tot je eigen privé-Nemesis. Wie zou jou nu iets kwalijk kunnen nemen?'

'Waarom was je dan zo verdomd kwaad op me?'

Hij pakte haar gezicht tussen zijn handen. 'Het scheelde maar een haar of je was vermoord. Het was mijn taak om te zorgen dat je veilig zou zijn en ik heb je bijna door die smeerlap laten vermoorden. En nu krijg ik alles wat ik heb gedaan met rente retour.'

Ze verstijfde. 'Dus je was boos op jezelf en dat reageerde je op mij af? Zo gedraagt een...'

'Stil.' Hij kuste haar. Zacht en teder, het leek zelfs niet op Seth. 'Stil.' Hij wiegde haar heen en weer. 'Ik zal alles doen wat je zegt, als je nu even rustig blijft en me hiervan laat genieten.'

Geniet van elke minuut.

Ze genoot er zelf van. Ze voelde de warmte in zich omhoogkruipen en ze beefde niet langer. En als dat wel zo was, dan was het niet van angst. Ze had ergens gelezen dat het verlangen naar sex het heftigst was als je net doodsbang was geweest. Heftig? O ja, dit was wel degelijk heftig. Ze rook de geur van Seths aftershave en voelde hoe gespierd en hard hij was. 'Ik geef je een duwtje,' fluisterde hij. 'Merk je dat?'

Ze merkte het.

Hij schoof haar van zich af. 'Maar niet echt hard. Ik voel me veel te schuldig. Je zult terug moeten duwen.'

Ze kon weglopen. Ze kon teruggaan naar haar slaapkamer en verstandig zijn... en koud, eenzaam en bang.

Of ze kon hier blijven en van elke minuut genieten.

Ze kwam een stapje dichterbij en haar armen gleden om hem heen. 'Ik duw terug.'

Ze was nog steeds dezelfde, dacht Ishmaru opgelucht. Op de begraafplaats was hij bang geweest dat ze was veranderd, maar dat was een moment van zwakte geweest. Ze had hem uitgedaagd. Ze verlangde net zo naar de strijd als hij.

Maar het kon niet gebeuren op een plaats waar ze omringd was door mensen die haar konden helpen. Zij geloofde niet in het principe van coup, dus dan zou zij in het voordeel zijn. Zij hoefde niet bij hem in de buurt te komen. Maar eerst moest hij haar kwellen. Hij moest haar evenveel angst aanjagen als hijzelf iedere nacht onderging. De jongen? Dat zou in ieder geval de meest logische keuze zijn. Hij pakte de telefoon op en belde Blount.

'Lieve god, moet je me echt midden in de nacht uit mijn bed bellen?'

'Ja. Jij hebt gezegd dat er misschien nog een andere manier was om Kate Denby te pakken te krijgen. Weet je al hoe?'

'Ogden zou het vast niet goedvinden als ik je nog meer inlichtingen gaf.'

'Ogden kan doodvallen.'

Blount lachte. 'Mijn idee. Hij gedraagt zich nog walgelijker dan gewoonlijk sinds die vrouw RU2 wereldkundig heeft gemaakt.'

'Dat is jouw probleem. Ik heb Smith gedood.'

'En daar schieten we niets mee op, aangezien hij al een erfgenaam had aangewezen. We hebben de druk op Washington moeten opvoeren en die stomme Longworth wil meer geld hebben.'

Waarom dacht Blount dat hem dat interesseerde? 'Heb je een manier waarop ik Kate Denby kan pakken of niet?'

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ja, maar je zult het verder moeten uitzoeken. Het kan een strik zijn, maar het is allemaal heel dun.'

Als de strik maar sterk genoeg was, dan kon hij daarmee de sterkste krijger de keel snoeren. 'Laat maar horen.'

'Nee, nog niet. Ik moet het eerst regelen.' Blount zweeg even. 'En in ruil moet je iets voor mij doen.'