14
‘Hoe is het met hem?’ vroeg Eve zodra Montalvo uit de slaapkamer kwam. ‘Wat zei de dokter?’
‘Hij is niet in levensgevaar, al heeft hij veel bloed verloren. Hij krijgt nu een bloedtransfusie, Soldono heeft dezelfde bloedgroep als hij,’ zei Montalvo. ‘Hij moet aan allebei zijn handen geopereerd worden. Daar stuur ik hem voor naar een specialist. Het is nog een geluk dat zijn armen over het kruis heen waren gelegd, en op die manier dus een deel van zijn gewicht werd opgevangen. Maar alles komt goed. Daar zal ik zeker voor zorgen. Hij heeft ook nog twee gebroken ribben. Díaz liet hem eerst in elkaar slaan en heeft hem daarna op dat kruis laten spijkeren. Maar behalve die ribben gelukkig geen interne verwondingen.’ Zijn mond verstrakte. ‘Miguel zei dat hij nog geluk had gehad. Díaz verzekerde hem ervan dat hij hem vermoord zou hebben als hij jou geen boodschap had willen sturen.’
‘En de boodschap is dat Díaz Joe heeft?’
Hij knikte. ‘Miguel heeft hem gezien op het kasteel. Díaz’ mannen hebben hem in de bossen vlak bij het dorp te pakken gekregen.’
‘En Galen?’
‘Galen was er niet bij.’
‘Wat?’
‘Misschien zijn ze wel uit elkaar gegaan en is alleen Quinn gevangengenomen. Galen wordt zeker niet vastgehouden op het kasteel.’
Eve fronste haar voorhoofd. ‘Galen zou Joe nooit in de steek laten.’
Montalvo haalde zijn schouders op. ‘Ik kan je alleen maar zeggen wat Miguel me heeft verteld.’
En dat betekende dus dat haar laatste hoop vervloog dat Díaz loog over het feit dat hij Joe gevangenhield.
‘Wat is er gebeurd? Hoe is Miguel gevangengenomen?’
‘Miguel denkt dat het door een verklikker komt. Díaz’ mannen doorzochten het dorp.’
‘Die Destando waar je het over had?’
‘Je kunt erop rekenen dat ik die met een bezoekje ga vereren.’
‘Mag ik naar Miguel toe?’
Hij knikte. ‘Maar niet lang. En misschien praat hij wel wartaal. Hij zit zwaar onder de pijnstillers.’
‘Ik ga hem heus niet het vuur na aan de schenen leggen. Ik wil alleen maar zeggen dat hij op me kan rekenen als hij me nodig heeft. Ik denk dat ik me nogal schuldig voel over het aandeel dat ik heb gehad in het feit dat hij op het territorium van Díaz is beland.’
‘Voel jíj je schuldig?’ vroeg Montalvo bitter. ‘Jij hebt daar geen enkel aandeel in. Het was zijn eigen fout dat hij orders heeft genegeerd, en mijn verantwoordelijkheid dat ik hem een opdracht heb gegeven die heel gevaarlijk voor hem kon zijn.’ En hij voegde er grimmig aan toe: ‘En dat dus ook was.’
‘Ik was boos. Misschien heeft dat je beïnvloed.’
‘Helemaal niet. Ik heb gewoon gedaan wat ik altijd doe als een van mijn mannen een order negeert. Als je een fout maakt, moet je hem ook zelf herstellen.’
Harde woorden en een harde man. En desondanks leken zijn woorden sterk op de gedachte die als leidraad gold in haar eigen leven. Die spiegel. Weer. ‘Ik geloof er niets van dat het zo zwart-wit voor je ligt.’
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei hij ruw. ‘En op dit moment zou ik er alles voor over hebben als ik met hem mee was gegaan naar dat dorp.’
‘Had hij in zijn eentje niet meer kans?’
‘Dat verjaagt het beeld niet van hem aan dat kruis, tegen die muur, met een prop in zijn mond, zodat hij het niet kon uitgillen van de pijn.’ Hij draaide zich om. ‘Ik moet nu een specialist aan de Emory Universiteit in Atlanta gaan bellen om de operatie voor Miguel te regelen.’
‘En dan?’
‘Dan ga ik een manier verzinnen om Díaz te pakken te krijgen en aan een kruis te nagelen.’ Hij beende weg.
De wreedheid van zijn woorden schokte haar niet. Het beeld dat eerder die avond op haar netvlies was gebrand, was nog veel te levend. Montalvo geloofde nu eenmaal in wraak en het was vanzelfsprekend dat hij de man wilde straffen die de jongen waar hij erg op gesteld was, zoiets vreselijks had aangedaan. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Eve voelde zich woedend en bang doordat Díaz er blijkbaar van uitging dat hij het recht had om wild om zich heen te hakken, te verminken en te doden als hem dat uitkwam. De boodschap die hij haar had gestuurd, was overduidelijk. Doe wat ik je heb opgedragen of Joe is het volgende slachtoffer. Wat moest ze in vredesnaam doen?
Eve deed de deur open en liep zachtjes Miguels kamer binnen. Hij lag in hetzelfde bed als waarin Joe had gelegen. Allebei zijn handen zaten in het verband en zijn gewoonlijk olijfkleurige huid was nu bleek, zijn mond een streep.
Toen de deur achter haar dichtging, opende hij zijn ogen. ‘Ik… had… Quinn… tegen moeten houden,’ fluisterde hij. ‘Ik had niet gedacht dat ze hem te pakken… zouden krijgen.’
‘Ja, je hebt een fout gemaakt. Ik ga je niet wijsmaken dat dat niet zo is, alleen maar omdat je nu gewond bent.’ Ze liep naar het bed toe. ‘Maar ik wil je wel zeggen dat ik het erg vind dat je zo hebt moeten lijden. Is er iets wat ik voor je kan doen?’
Miguel probeerde een glimlach. ‘Díaz… vermoorden?’
‘Geen slecht idee. Ik kan niemand bedenken die het meer verdient.’
‘Grapje… Niet jouw taak. De kolonel… gaat het doen. Heeft hij… beloofd.’
‘Dan is het al zowat gebeurd. Nog iets?’
‘Niet toegeven aan Díaz. Nooit… toegeven. Ik dacht dat mijn vader een slechte man was. Díaz is…’ Hij huiverde. ‘Niet toegeven. Niemand moet ooit toegeven aan hem. Hij laat Quinn toch niet in leven, wat… u ook doet.’
‘Heeft hij dat gezegd?’
‘Hij is… woedend op u. Hij wil u dood hebben. Hij… wil u pijn doen. En Quinns dood zal u raken.’ Hij keek neer op zijn verbonden handen. ‘Hij houdt ervan om mensen pijn te doen. Hij lachte toen ze de spijkers door mijn handen… sloegen.’
Met tranen in haar ogen stak ze haar hand uit om zijn arm aan te raken. ‘Niet aan denken. Het is voorbij.’
‘Ik denk dat ik de pijn wel zal vergeten. Maar het geluid. Ik blijf dat geluid steeds maar horen. Dat gehamer, de spijker die in mijn…’ Hij stopte met praten. ‘U huilt. Ik wou u niet aan het huilen maken.’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘Het is niet zo erg. Hoewel ik nooit meer piano zal kunnen spelen.’
‘Ja hoor, en dadelijk zeg je dat je nooit eerder piano hebt gespeeld. Dat is al een heel oud grapje,’ zei ze bibberig. ‘En als je piano zou willen spelen, weet ik zeker dat Montalvo ervoor zou zorgen dat je dat zou kunnen.’
‘Ja, ik ook.’ Hij deed zijn ogen dicht. ‘Hij… vindt het erg dat dit is gebeurd. Hij geeft het wel niet toe, maar… hij mag me wel.’
‘Dat is volgens mij publiek geheim.’
‘En hij wil niet dat ik meehelp om… Díaz te vermoorden.’ Zijn woorden waren steeds slechter te verstaan. ‘Maar ik moet er gewoon bij zijn.’
‘Je bent gewond. Je bent helemaal niet in staat om iets te doen.’
‘Dat hield Quinn… niet tegen.’
‘Ja, en die wordt nu gevangengehouden door Díaz.’
‘Ik… moet… helpen. Misschien houdt dat geluid dan op…’
‘Miguel, het belangrijkste is nu dat je je concentreert op je herstel. Er is niets wat…’
Hij sliep. Zijn borstkas ging op en neer, zijn ademhaling was diep en regelmatig. Montalvo had haar al gezegd dat Miguel onder de pijnstillers zat en dat ze niet lang op bezoek bij hem kon en waarschijnlijk was die tijd dan nu wel voorbij. Eve werd verscheurd door medelijden, woede en een soort moederlijke beschermende gevoelens terwijl ze zo bij hem zat. Het was toch nog maar een jongen.
Zachtjes stopte ze het laken steviger in en liep naar de deur.
Niet toegeven aan Díaz.
Makkelijk gezegd. Het allerlaatste wat ze wilde was natuurlijk een order van die schoft opvolgen.
Maar Joe. Hoe moest het dan met Joe?
Miguel had gezegd dat Joe toch zou worden gedood, of ze nou wel of niet deed wat Díaz van haar eiste.
Nee, Joe zou niet sterven. Dat kon ze gewoon niet laten gebeuren.
Denk na. Er moet een uitweg zijn. Díaz is een klootzak die ons leven verpest. Dat mag gewoon niet. Hij mag niet winnen. Al leek het er nu heel veel op dat hij de sterkste troeven in handen had, dacht ze bitter.
Eve deed de deur dicht en liep de hal in naar haar kamer. Neem een douche, doe andere kleren aan en probeer een uitweg voor ons allemaal te bedenken.
Maar voor ze bij de deur van haar kamer was aangekomen, ging haar telefoon.
‘En, hoe vond je mijn boodschap?’ vroeg Díaz. ‘Ik vond het wel een mooie dramatische manier om mijn wensen over te brengen.’
‘Het was walgelijk. Jij bent walgelijk.’
‘Woorden doen geen pijn. Ik heb mijn mannen een honkbalknuppel gegeven om Miguel mee te bewerken, daar heb ik geen woorden voor gebruikt.’
‘En daarna heb je hem laten kruisigen.’
‘Ja, dat vond ik wel passend. Een beetje een bijbels tintje eraan.’
‘Een duivels tintje, bedoel je.’
‘Ach, het is nog niets vergeleken bij wat ik Quinn aan zal doen wanneer je mijn orders niet exact opvolgt. Wist je al dat ik eens iemand in de kokende olie heb gegooid? Het duurde heel lang voor hij doodging. Dat was nog een prettige verrassing voor me. Ik had gedacht dat hij er meteen geweest zou zijn.’ Zijn toon verhardde. ‘Morgenavond wil ik die schedel in handen hebben. En morgenmiddag moet ik de verzekering hebben dat Armandariz denkt dat je een vuile oplichtster bent.’
‘Ik zou wel gek zijn al die dingen te doen zonder dat ik er bewijzen van heb dat je Joe dan vrijlaat. Ik vertrouw echt niet op je woord.’
‘Dat kan zijn. Maar ik ben de baas hier. Dus doe je gewoon wat ik zeg, of Quinn gaat eraan.’
Eve aarzelde. Er tuimelden wel honderd verschillende gedachten door haar hoofd. Wat wist ze van Díaz? Shit, ze was hier niet op voorbereid. Kom, ga op je intuïtie af. ‘En ik zou ook wel dood kunnen gaan. Waarom zou ik mijn leven riskeren als je me geen enkele mogelijkheid op een uitweg biedt?’
‘Omdat jij een zachte vrouw bent en hij je geliefde is.’
Dat was Díaz’ sterkste troef. Die moest ze hem ontnemen. ‘Ik zou het vervelend vinden als er iets met Joe gebeurde vanwege het verleden, maar hij is niet langer mijn geliefde.’
Stilte. ‘Je liegt. Hij is je hierheen gevolgd. Hij heeft een kogel voor je opgevangen.’
‘Maar waarom is hij me hierheen gevolgd? Waarom heb ik deze opdracht aangenomen? Geld? Als je mijn achtergrond had nagetrokken, zou je weten dat geld mij niet echt veel uitmaakt.’
‘Geld is voor iedereen belangrijk.’ Hij wachtte even. ‘Waarom dan?’
‘Montalvo. Ik ben uitgekeken op mijn relatie met Joe. Montalvo is nieuw en opwindend.’
‘Je neukt met hem?’
‘Ieder moment dat ik de kans krijg, ja.’
‘Ik geloof er niets van.’
‘Dan geloof je het maar niet. Ik heb onze relatie geheim proberen te houden omdat ik Joe geen pijn wilde doen zolang ik nog niet officieel met hem heb gebroken. Maar het leven is goed zo en dat gooi ik niet zomaar weg voor een man van wie ik toch niet meer houd. Als ik besluit om aan jouw wensen te voldoen, moet ik zeker weten dat ik er gezond en wel weer uit kom.’
‘Zodat je terug kunt naar Montalvo?’
‘Ja, terug naar Montalvo. En Joe zet ik op een vliegtuig naar Atlanta.’
‘Je doet een slechte ruil. Montalvo zal niet langer leven dan op z’n hoogst een paar weken.’
‘Het is je anders tot nu toe niet gelukt om hem te vermoorden. Montalvo is een overlever. Dat is een van de dingen die ik zo opwindend vind aan hem.’
‘Hoer.’
‘Vuile schoft. Als jij een uitweg voor me regelt, regel ik die schedel voor je.’
Stilte. ‘Ik zal erover nadenken.’ Hij hing op.
Maar als het haar was gelukt om hem te overtuigen, zou hij wel terugbellen. Tegen het einde van het gesprek had ze de indruk gehad dat hij haar misschien wel geloofde. Jezus, ze had een enorme sprong in het diepe gedaan en Joe misschien juist wel de afgrond in geduwd. Maar ze had geen enkele optie gehad. Díaz gebruikte haar liefde voor Joe als een wapen. Een wapen dat hen allebei de dood in kon jagen. De enige manier om hem de macht over de situatie te ontnemen, was dat wapen van hem af te pakken.
En wat moest ze nou doen als hij terugbelde? Naar hem luisteren. Luisteren en dan proberen Joe te redden. Het zou in ieder geval even een stoplap zijn. Maar ze moest natuurlijk uiteindelijk iets beters bedenken. Ze moest Díaz de controle afnemen en die zelf in handen zien te krijgen. Initiatief nemen, in plaats van verdedigen. En ze had echt geen idee hoe ze dat voor elkaar moest krijgen.
Maar dat kon ze dan maar beter heel gauw gaan bedenken, dacht ze wanhopig, terwijl ze haar kamer binnenliep. Een plan om de val die Díaz voor haar op zou zetten, te kunnen pareren.
Schiet op. Doe wat je van plan was voor dat klotetelefoontje je helemaal van je stuk bracht. Douchen. Omkleden. Iets eten. En ondertussen blijven nadenken. Blijven zoeken naar een uitweg…
Toen ze klaar was om naar beneden te gaan, had Díaz nog niet teruggebeld. Maar ze had eigenlijk ook niet verwacht dat dat heel snel zou gebeuren. Hij moest natuurlijk eerst nog besluiten of haar woorden waar konden zijn en dan nog of hij haar inderdaad wilde aanbieden wat ze had gevraagd.
Onderweg kwam ze langs een spiegel en vertrok haar gezicht in een grimas. Natuurlijk zag ze er moe uit, ze had tenslotte twee dagen zo goed als niet geslapen, maar ze zag er werkelijk abominabel uit. Díaz zou tevreden zijn als hij haar nu zag. Maar eigenlijk voelde ze zich lang niet zo uitgeput als ze eruitzag, eerder opgewonden.
Montalvo keek op toen ze de bibliotheek binnenkwam. ‘Voel je je wat beter? Miguel verwijt jou echt helemaal niets.’
‘En jou ook niet?’ Ze liet zich in een stoel vallen. ‘Hoewel hij die verwondingen van hem wel eens zou kunnen inzetten om je te manipuleren. Daar is hij zeker toe in staat.’
‘Ja, zeker. En het zou ook best kunnen dat ik hem straks buiten westen moet slaan.’ En hij zei erachteraan: ‘Zodra die klootzak weer is hersteld.’
‘Ja, hij wil per se achter Díaz aan. En hij vertelde dat jij dat niet toestaat. Heel goed.’
‘Misschien. Maar het kan ook beter zijn om hem er een rol in te geven. Na alles wat hij heeft mee moeten maken, verdient hij het om iets terug te kunnen doen.’
‘Ja, dat is waar. Maar ik ben meer geïnteresseerd in het bevrijden van Joe uit dat kasteel dan in jullie behoefte aan wraak.’
‘Zelfs als het een het ander niet uitsluit?’ Maar hij wachtte niet op een antwoord. ‘Heeft Díaz alweer naar je gebeld?’
‘Ja.’
Montalvo verstijfde. ‘En?’
‘Hetzelfde als eerst. Plus een soort leedvermaak over wat hij Miguel heeft aangedaan.’ Ze huiverde. ‘Hij heeft ervan genoten.’
‘Daar twijfel ik geen moment aan.’
‘Nee, ik ook niet.’ Ze ging rechtop zitten. ‘Maar dat laat ik hem Joe niet aandoen. Dus moeten we snel actie ondernemen. Hij wil de schedel. En die ga ik hem bezorgen. Plus alles wat hij verder nog van me vroeg. Díaz wil dat ik Armandariz ervan overtuig dat ik tegen hem heb gelogen over de reconstructie. En bij allebei die dingen heb ik jouw hulp nodig.’
‘Ga je tegen Armandariz zeggen dat je hebt gelogen?’ vroeg hij op kille toon. ‘Geen sprake van.’
‘Ik doe alles wat nodig is om Joe bij hem weg te krijgen. Dus dat wil ik niet horen.’
‘Je gaat hem die schedel echt niet geven.’
‘Als jij een andere manier kan bedenken, doe dan maar een suggestie.’
‘Jij gaat hem die schedel niet geven.’
Ze bleef hem rustig aan zitten kijken.
Hij vloekte. ‘Hij grijpt je en snijdt je keel door als je bij hem in de buurt komt.’
‘Daar ben ik iets op aan het verzinnen. Hij heeft niet de totale controle meer.’
‘Nee, natuurlijk niet!’
‘Ik heb tegen hem gezegd dat ik niet aan zijn eisen voldoe als ik geen goede uitweg krijg aangeboden. Dat ik mijn leven echt niet ging riskeren voor Joe.’
‘En geloofde hij je?’
‘Misschien. Dat moeten we afwachten. Ik heb mijn verhaal zo aannemelijk mogelijk gemaakt.’ Ze keek hem recht aan. ‘Ik heb gezegd dat ik met jou neuk en dat ik Joe toch al wilde verlaten.’
‘O, ja?’ mompelde hij. ‘Hoezo?’
‘Ik moest iets verzinnen om niet erg veel zin te hebben om Joe uit zijn handen te komen redden. Daardoor heb ik nu meer onderhandelingsruimte.’
‘Als Díaz je tenminste geloofde.’
‘Ik denk van wel. Maar dat weten we pas echt als hij terugbelt.’ En ze voegde eraan toe: ‘En als hij ermee instemt, bepaal ik de plek waar we elkaar ontmoeten.’
‘Nee,’ zei Montalvo botweg. ‘Vergeet het maar. Dat gaat echt niet door.’
Plotseling voelde ze zich ontzettend wanhopig. Ze had zijn weigering misschien wel een beetje verwacht, maar toch hoop gehad, tegen beter weten in. Ze stond op. ‘Is dat je laatste woord?’
Hij knikte en herhaalde het nogmaals: ‘Nee, dat gaat echt niet door. Ik wil je niet van een kruis af moeten halen, Eve.’
Eve draaide zich om en liep de kamer uit.
Mijn god, wat voelde ze zich opeens alleen. Ze had zo graag Montalvo’s hulp gewild en het was overduidelijk dat ze die niet zou krijgen. Natuurlijk kon ze het zich wel indenken. Hij had er jaren over gedaan om Armandariz tot dit inzicht te laten komen en hij wilde het nu niet opgeven. Oké, dan zou ze het dus zelf moeten doen. Maar eerst moest ze een paar uur slapen. De komende tijd zou ze daar niet veel gelegenheid voor krijgen, dacht ze. En daarna zou ze proberen om een oplossing voor deze situatie te bedenken.
Eve had gedacht dat het haar moeite zou kosten om in slaap te vallen, maar ze was bijna meteen weg.
Vier uur later werd ze wakker door het gerinkel van haar telefoon. Díaz?
Met moeite kreeg ze de telefoon, die op het nachtkastje lag, te pakken. ‘Hallo.’
‘Je klinkt slaperig. Wakker worden, Eve. We moeten praten.’
‘Galen?’ Ze zat meteen rechtop. ‘Waar ben je?’
‘Op dit moment? Ik zit verborgen in een eikenboom, ongeveer een kilometer van Díaz’ prachtige kasteel verwijderd en ik kan je vertellen dat dat absoluut geen pretje is. Ik ben niet meer zo gewend aan zo’n ruig leven.’
‘Ik denk dat Joe het ook niet echt een pretje vindt waar hij nu is.’
‘Niet mijn schuld.’ Plotseling klonk Galen heel serieus. ‘Ik kon helemaal niets met hem beginnen. Ik heb echt geprobeerd om hem tegen te houden, ik wilde degene zijn die het hol van de leeuw binnenging, maar daar wilde hij niets van weten. Hij beweerde dat het veel logischer was als hij het deed. En eigenlijk had hij daar ook wel gelijk in. Díaz zou niet veel aan me gehad hebben, behalve misschien als hij mijn knappe kop op zijn schoorsteenmantel had willen uitstallen. Quinn maakte veel meer kans om in leven te blijven, zodat hij zijn taak kon volbrengen.’
‘Díaz vermoorden? Nou, Miguel vertelde dat Joe nog steeds niet bij bewustzijn was toen hij op het kasteel was. Hij mag van geluk spreken als hij er niet doodbloedt.’
‘Waarschijnlijk wordt hij nu zo ongeveer wakker. Ik heb audioapparatuur om het kasteel af te luisteren en ik vind het vreemd dat hij nog niet te horen is. Volgens mij speelt hij gewoon een spelletje. En hij bloedt heus niet dood, tenzij Díaz zijn wonden weer openrijt. Maar dat ligt niet voor de hand. Díaz houdt nu eenmaal van het live-gebeuren. Quinn is voor hem niet interessant als hij bewusteloos is.’
‘Wat?’
‘Quinn is niet dom. Koppig, maar niet dom. Hij besefte heel goed dat hij te zwak was om normaal te kunnen functioneren. Dus besloot hij dat hij de confrontatie moest zien te vermijden totdat hij in de gelegenheid was om die klootzak de keel door te snijden. Hij was niet in topvorm, en wilde daarom het risico niet nemen om dicht bij Díaz in de buurt te moeten komen. Dus besloten we om de boel gewoon op te blazen, we hebben een ongelofelijke hoeveelheid dynamiet rond het kasteel geplant. Die waren we van plan tot ontploffing te brengen zodra wij weer veilig in het bos verdwenen waren, maar de hele omgeving bleek te krioelen van Díaz’ mannen.’
‘Ja, dat vertelde Miguel ook al.’
‘In ieder geval zaten we vast en toen gooide Quinn me de detonator toe en zei dat ik het moest doen. En hij spurtte het bos uit en leidde Díaz’ mannen af omdat hij natuurlijk wist dat we niet allebei weg zouden kunnen komen en dat hij daar ook te zwak voor was.’ Galen was even stil. ‘Hij is moedig, die Joe van jou, schat.’
‘Ja, dat hoef je me niet te vertellen.’
‘Maar ik kon het kasteel natuurlijk niet opblazen. Ze hadden Joe mee naar het kasteel genomen. Dus heb ik zitten luisteren naar wat er daarbinnen zoal gebeurde met die audioapparaatjes die ik hier heb, en gewacht op een goede gelegenheid. Ik dacht dat het het beste zou zijn om eerst te weten wat er daarbinnen gebeurt voordat ik wat versterking op zou roepen.’
‘Zeg maar waar je zit en wat ik kan doen om te helpen.’
‘Ik zal je eerst van de belangrijkste gebeurtenissen op de hoogte stellen. Ik weet niet hoe lang ik hier nog verborgen kan blijven zitten. Ze zijn al naar me op zoek sinds ze Quinn te pakken hebben. Het kan zijn dat ik weer op de vlucht moet.’
‘Zeg het dan, schiet maar op.’
Hij lachte. ‘Oké, het is tijd om steno te gaan praten. Eén, ik ga hiermee tegen de orders van Quinn in. Hij wilde jou er niet in betrokken hebben. Maar ik heb ze Miguel op dat kruis het kasteel uit zien dragen. Ik denk dat we wat hulp van buiten nodig hebben.’ Zijn stem werd heel ernstig en hij begon snel te praten. ‘Het eerste wat je moet weten is dat Montalvo…’
Toen Eve een kwartiertje later de telefoon ophing, voelde ze zich opgewonden. Of was het hoop wat ze voelde? Voor het eerst sinds ze had ontdekt dat Joe ervandoor was, had ze het gevoel dat ze misschien een uitweg had gevonden uit alle ellende die Díaz om hen heen had gecreëerd.
Snel gooide ze de dekens van zich af en sprong uit bed. Aankleden. Galen was er gelukkig ook nog en klaar om te helpen. Ze moest haar eigen plannen maken.
Even keek ze naar de telefoon. Het was al uren geleden dat Díaz had gebeld. Probeerde hij haar nou zenuwachtig te maken? Een psychologisch spelletje? Misschien. Hoe kon zij dat in vredesnaam weten?
Kom op, Díaz. Bel. Ik ben er klaar voor.
‘Ik ga niet,’ protesteerde Miguel. ‘Als je mij op een helikopter naar Bogotá zet, kidnap ik die gewoon en kom ik weer terug.’
‘Zoiets stoms ga je heus niet doen,’ reageerde Montalvo. ‘Ik heb je wel beter geleerd.’
‘Je hebt me loyaliteit en teamwork geleerd. Ik was zo stom om gepakt te worden. En ik ben stom genoeg om mezelf aan je op te dringen in een situatie zoals deze.’
‘Met die handen en twee gebroken ribben?’
‘Ik zou alleen maar last hebben van mijn handen. De rest kan ik allemaal best.’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘En mijn vingers werken wel. Daar kun je wel iets aan vastbinden of zo.’
‘Miguel…’ Montalvo haalde zijn schouders op. ‘Ik zal erover nadenken.’
‘Ze gaat je heus niet de tijd geven om lang na te denken,’ zei Miguel. ‘Toen ze hier was, voelde ik haar ongeduld gewoon. Al voelde ze erg met me mee, ze wil gewoon haar man terug.’
Montalvo keek bedenkelijk. ‘Hij is haar man niet. Ze zijn geen van beiden in die zin afhankelijk van elkaar. Dat zit niet in hun karakter.’
Miguel glimlachte. ‘U wilt niet dat dat zo is. Interessant.’
‘Waarom zou het mij iets uitmaken of…’ Montalvo stopte midden in zijn zin. ‘Nee, ik wil inderdaad niet dat het zo is, jij, opmerkzaam ventje. Jij kunt je beter concentreren op je herstel en je niet bezighouden met mijn zaken.’
‘Maar uw zaken zijn mijn zaken. Ik kan er niets aan doen dat ik erbij betrokken ben. Het is uw fout dat u me ervoor hebt behoed dat mijn hoofd er af werd geschoten.’
Montalvo zuchtte. ‘Ik begin er bijna spijt van te krijgen.’
Miguel schudde zijn hoofd. ‘Het helpt niets hoor, dat u dat tegen me zegt. Ik zag uw gezicht toen ze me van dat kruis afhaalden. U was net zo zacht als Maria met Christus was.’
‘Even overgeven? Ten eerste ben jij geen Christus en ik al helemaal geen Maria. Je haalt zelfs de geslachten door elkaar.’
‘Nou ja, zoiets dan.’
‘Ik weet nou al dat je dat Jezusplaatje de rest van mijn leven voor mijn gezicht gaat laten bungelen.’
‘Misschien wel.’ Miguels glimlach verdween. ‘Ik heb u verteld wat ik echt moet doen. Dus regel dat gewoon, zodat mijn missie de weg plaveit voor die van u.’
‘En daar heb ik je het antwoord al op gegeven.’
Miguel keek hem doordringend aan. ‘En ik heb u het uwe gegeven. Ik geef niet toe. Het kan me niets schelen als het alles alleen maar moeilijker maakt. Regel het gewoon.’
Montalvo stond op. ‘Misschien. Het hangt allemaal van Eve af. Ik heb er geen idee van wat er op dit moment aan het gebeuren is.’ Hij liep naar de deur. ‘Ga intussen nog maar wat slapen en hou op met allerlei dingen te bedenken om me te kwellen.’
‘Dat is mijn plicht.’ Miguel sloot zijn ogen. ‘Ik moet ervoor zorgen dat u nederig blijft, kolonel. En die taak neem ik met genoegen op me.’
‘Ja, dat geloof ik graag,’ antwoordde Montalvo en liep de slaapkamer uit.
Dat verdomde joch, dacht hij geprikkeld. Natuurlijk was het een opluchting dat Miguel zo snel herstelde, maar niet dat zijn wilskracht even hard toenam als zijn fysieke kracht. Hij was altijd al veel verder geweest dan bij zijn leeftijd paste, maar het gebeuren op het kasteel had hem veranderd. Nee, niet veranderd, het had zijn karakter verdiept, verhard.
En waarom zou dat ook niet zo zijn? Een ervaring zoals hij nu had meegemaakt, was voldoende om sommige mensen knettergek te maken. Hij had geluk dat het Miguel alleen maar harder had gemaakt. Het was een ongelofelijk jong.
En het werd hoog tijd om tegen die vuile verrader op te treden die dat allemaal voor Miguel had veroorzaakt, dacht Montalvo grimmig.
Hij liep naar beneden om een bezoek te brengen aan Destando.
Vier uur later kwam eindelijk het telefoontje van Díaz.
‘Goed,’ zei hij. ‘Ik zal een ontmoeting op een andere plaats dan in het kasteel regelen om de schedel in ontvangst te nemen, op voorwaarde dat mijn informanten me vertellen dat Armandariz geen probleem zal gaan vormen.’
Eve voelde een vlaag van opluchting. ‘Hij zal geen probleem zijn. Waar?’
‘In de bossen aan de andere kant van het dorp.’
‘Waar je zo’n dertig scherpschutters kunt installeren die ons neerhalen zodra je de schedel hebt? Ik dacht het niet.’
‘Graag of niet.’
‘Niet dus. Ik ga echt mijn leven niet opofferen voor een verhouding die is uitgeblust. Ik heb je gezegd dat ik wil leven. Jij geeft me gewoon geen enkele kans.’
‘Dan zal ik Quinn doden.’
‘Als je denkt dat je dat moet doen. Bel maar terug als je van gedachten verandert.’
‘Wacht.’ Díaz aarzelde even voordat hij met een zure stem zei: ‘Misschien kunnen we tot overeenstemming komen. Wat beschouw jij als een veilige uitwisseling?’
‘Een helikopter die Joe en mij meteen nadat jij de schedel hebt, naar Bogotá brengt. Ik zal Venable van de CIA vragen om een helikopter te sturen waarmee we weg kunnen. Waar ligt jouw landingsplaats voor helikopters?’
‘Achter het kasteel.’
‘Te gevaarlijk voor mij. Waar kan hij nog meer landen?’
‘Vlak bij het kerkhof aan de rand van het dorp is ook een plek waar het zou kunnen.’
Eve was even stil. ‘Het kerkhof ligt te veel in het open veld. Daar zou ik een makkelijk doelwit zijn. Nog meer plekken?’
‘Misschien de kerk op het terrein van het kerkhof.’
Já! Ze probeerde een beetje onzeker te klinken. ‘Ik weet niet…’
‘Ik heb genoeg van dit gezeur met jou. Het is de kerk of helemaal niets.’
Eve wachtte een paar seconden en zei toen onwillig: ‘Ik denk dat de kerk misschien wel veilig genoeg is. Ik breng de schedel niet met me mee, maar die zal dicht in de buurt liggen. Als ik zie dat jij de enige bij de kerk bent, zal ik hem gaan halen. En ik zal de piloot vragen om met infrarood de bossen tegenover het kerkhof te onderzoeken, om er zeker van te zijn dat daar niemand zit te wachten om een kogel in de benzinetank van de helikopter te schieten zodra we opstijgen.’
‘Nou, nou, wat ben jij wantrouwend.’
‘Ik neem niet eens de moeite om daarop te antwoorden. Ik heb gezien wat je Miguel hebt aangedaan, je bent een slager.’
‘Montalvo mag die jongen. Ik had het idee dat hij mijn actie wel eens vervelend zou kunnen vinden.’
‘Dan zul je wel blij zijn om te horen dat je opzet is gelukt. Montalvo wijkt niet van Miguels zijde.’
‘En dat maakt het weer makkelijker voor jou om mij die schedel te leveren,’ reageerde hij ironisch. ‘Dan zal hij je niet missen in zijn bed.’
‘In deze situatie zal niets gemakkelijk zijn. Ik heb te maken met een man die allerlei plannen bedenkt om te krijgen wat hij wil en me dan ook nog wil doden. Zelfs al zou ik Joe veilig in Bogotá krijgen, dan zal ik toch ook weer terugkomen en Montalvo onder ogen moeten komen. Die zal woedend op me zijn omdat ik zijn plannen heb verpest.’
‘Dat is waar. Misschien vermoordt hij je wel.’
‘Nee, dat doet hij niet. We hebben het te goed met elkaar. Maar ik zal heel omzichtig te werk moeten gaan.’
‘Ach, maar voor even. Ik heb je al gezegd dat ik van plan ben om hem binnen een paar weken de wereld uit te hebben geholpen. Het zou verstandiger zijn als je gewoon in Bogotá bleef.’
‘Fijn dat je zo meedenkt, maar ik regel mijn eigen zaakjes wel, bedankt,’ reageerde ze sarcastisch.
‘Wat kunnen mij die zielige zaakjes van jou nou schelen. Quinn en jij zijn helemaal niets voor me.’ Zijn stem werd ijskoud. ‘Die schedel moet morgen om middernacht worden afgeleverd. Zo niet, dan krijg je Quinn in een stuk of twaalf verschillende kistjes terug.’
Niet laten merken dat dat beeld haar met een vreselijke angst vervulde. ‘Je begint een beetje fantasieloos te worden. Dat kruis was veel effectiever.’
‘Zit je ironisch tegen me te doen? Jij vindt jezelf wel erg sterk en intelligent. Ik walg van vrouwen die denken dat ze tegen een man op kunnen. Op het laatst komen ze er wel achter hoe zwak ze zijn.’
‘Net als je moeder zeker, Díaz. Daar is inderdaad wel een echte man voor nodig om de vrouw die je heeft gebaard en opgevoed te doden.’ Stil. Ze had wat ze wilde en ze moest nu niet alles gaan verpesten doordat hij haar woedend maakte. ‘Ik zal er zijn, morgen om middernacht in de kerk. Als ik de schedel niet op tijd in handen kan krijgen, zal ik…’
‘Geen gemaar. Je bent er gewoon,’ reageerde hij bot. Even was het stil. ‘Je mag dan wel uitgekeken zijn op Quinn, maar je bent ook dol op Jane MacGuire. Dacht je nou echt dat je haar altijd voor me verborgen kon houden?’ Hij hing op.
Bluf.
Jane was veilig.
Maar ze moest het zeker weten.
Meteen belde ze Venable. ‘Díaz had het net over Jane en hij klonk erg overtuigend.’
‘Ze is veilig.’ En hij voegde eraan toe: ‘Oké, we denken inderdaad dat haar onderduikadres ontdekt was. Een van de agenten werd op de terugweg naar het huis gevolgd, maar had dat in de gaten. Een paar uur later zijn ze daar weggegaan en ze zit nu in Flagstaff.’
Jezus. Dat was op het nippertje. Heel erg op het nippertje. ‘En ze zijn niet gevolgd toen ze naar Flagstaff reden?’
‘Mijn mensen zijn heel voorzichtig, Eve. Maak je geen zorgen over je dochter, die zorgen kun je je beter over jezelf maken. Wat je van plan bent bij Díaz, is heel riskant.’
‘Niet als jij op het juiste moment die helikopter aan de grond hebt.’ Nee, hij had gelijk. Ook al zou alles gesmeerd verlopen, dan nog bleef het een gevaarlijke onderneming. ‘Ik moet dit gewoon doen, Venable.’
‘Ik weet het,’ antwoordde hij vermoeid. ‘Ik wou dat we je er beter bij konden helpen.’
‘Soldono heeft me de delicate werking van jullie onderhandelingen duidelijk gemaakt,’ zei ze sarcastisch. ‘De CIA wil natuurlijk geen schoften als Díaz tegen zich innemen.’
‘Het is een vuil spel, met vaste regels. We doen wat we kunnen om de beloning zo klein mogelijk te maken voor degene die wint. Bel me als je de compound verlaat en ik zal ervoor zorgen dat die helikopter in de buurt hangt.’ Hij hing op.
Jane was veilig. Venable deed wat hij kon om haar te helpen. Het was haar gelukt om Díaz in de hoek te krijgen waar ze hem hebben wilde. Alles liep goed, hoewel er natuurlijk niets goed kon zijn zolang Díaz Joe nog had.