8

Muziek.

Chopin besefte ze vaag. Mooi… Daar had ze altijd van gehouden. Veel troostender dan hij gewoonlijk…

Joe!

Haar ogen vlogen open. Montalvo zat naast haar bed. Eve probeerde rechtop te gaan zitten. ‘Joe. Waar is…’

Montalvo tolde in het rond, de hele kamer draaide.

‘Rustig.’ Montalvo duwde haar zachtjes terug in de kussens. ‘Quinn leeft. Galen leeft. Iedereen wordt goed verzorgd. Rustig.’

Die spastische beweging van Joe’s lichaam dat boven op haar lag, toen hij geraakt werd door die kogel.

‘Hoe kan ik nou in vredesnaam rustig zijn?’ Haar stem trilde. ‘Klootzak, je hebt op Hem geschoten.’

‘Dat was ik niet.’

‘Dan heeft een van jouw mannen het gedaan. Je waarschuwde me al dat dat misschien wel zou gebeuren.’

‘Ja, dat is waar. En daarom wilde ik ook de eerste zijn die je sprak als je wakker werd.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘Ik was het niet en mijn mannen waren het ook niet. Ik weet dat het nu moeilijk voor je is om helder na te denken, maar probeer even logisch te redeneren. De eerste kogel was op jou gericht. Quinn trok je naar beneden en naar opzij, anders was je hoofd er afgeslagen. Joe werd door de tweede kogel geraakt. Er is geen enkele reden waarom ik je zou proberen te doden. Waarom zou ik al dat werk naar het hiernamaals willen sturen?’

‘Weet ik veel. Ik heb er geen idee van hoe jij denkt.’

‘Jawel, dat heb je wel. Je wilt gewoon niet weten hoe goed we elkaar al kennen.’ Hij gaf haar een glas met stukjes ijs en een rietje erin. ‘Drink eerst maar eens wat water. Dat geeft je een moment om dit te overdenken en die uitgedroogde keel van je te smeren. Je bent bijna vierentwintig uur buiten kennis geweest. Je hebt een enorme hersenschudding. Ik begon me al zorgen te maken toen je steeds maar niet wakker werd.’

Met kleine slokjes begon ze te drinken. Haar keel was inderdaad kurkdroog en het koude water was lekker. ‘Joe. Vertel me over Joe.’

‘De kogel drong zijn rug binnen en raakte een rib, waardoor hij van baan veranderde en naar boven afdraaide. Er zijn geen belangrijke organen geraakt, maar hij heeft wel veel bloed verloren. Hij moest een bloedtransfusie hebben.’ Montalvo glimlachte. ‘Ik bleek dezelfde bloedgroep te hebben, dus zit mijn vervloekte bloed nou ook in zijn lichaam. Als hij daarachter komt zal hij wel woedend worden.’

‘Ja, dat weet ik wel zeker.’ Er ging een vlaag van opluchting door haar heen. ‘Hij overleeft het. Weet je dat zeker?’

‘Zeker. Het zal hem een paar weken kosten om weer de oude te worden. Maar ik heb wel ergere verwondingen dan dat overleefd en Quinn is een taaie.’

‘Ja. Ja, dat is zo.’ Ze sloot haar ogen. Goddank. ‘Wanneer kan ik hem zien?’

‘Hij zit nu nog zwaar onder de pijnstillers en is niet van deze wereld. Maar morgen misschien. Kun je nu weer gaan slapen? De dokter zei dat rust het beste medicijn is voor…’

‘Nee.’ Haar ogen vlogen weer open. ‘Galen?’

‘Galen is degene die de schutter ontdekte en hem heeft omgelegd. Hij heeft geen enkele verwonding.’

‘Dan wil ik hem zien.’

‘Dat dacht ik al.’ Hij nam het glas water uit haar handen en zette het op het nachtkastje. ‘Ik zal hem over drie uur naar je toe sturen. Niet eerder. Ik wil dat je eerst dat dutje doet dat dokter Diego je heeft voorgeschreven.’

‘Ik wil hem nu zien.’

‘Dan zul je je bed uit moeten kruipen, het huis moeten doorzoeken en het risico lopen dat je jezelf schade aandoet. In welk geval je van geen waarde meer zult zijn voor Joe of Galen.’ Hij liep naar de deur. ‘Als je gerustgesteld bent door iemand die je vertrouwt, praten we weer verder.’ Hij keek nog even om over zijn schouder toen hij de deur opende. ‘Onthoud goed dat de eerste kogel voor jou was bedoeld.’

‘Maar ik ben er niet door gedood,’ zei ze kortaf. ‘En Joe is nu wel onschadelijk gemaakt. Dat is precies hoe jij het graag had.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik had gehoopt dat je die richting niet op zou redeneren, maar ik had kunnen weten dat je het wel zou doen. Ik weet tenslotte hoe slim je bent. Vraag Galen of die kogel jou gedood zou hebben als Quinn niet tussenbeide was gekomen.’

‘Maak je geen zorgen. Dat zal ik zeker doen.’

Montalvo glimlachte spijtig en boog lichtjes zijn hoofd. ‘Ik had niets minder van je verwacht, Eve.’

Hij liep de slaapkamer uit.

Shit. Ze wilde hier helemaal niet in dat bed liggen en gekweld worden door allerlei zorgen over Joe. Ze wilde hem zien. Galen zou haar wel helpen om hem te kunnen zien. Ze richtte zich op, maar viel meteen weer terug vanwege de pijnscheut die door haar hoofd trok.

Misschien niet meteen. Montalvo had gelijk. Als ze probeerde uit bed op te staan, zou ze eruit moeten kruipen.

Drie uur. Montalvo had beloofd dat hij Galen over drie uur zou sturen…

Galen.

Toen ze haar ogen opende, keek hij glimlachend op haar neer. ‘Nou, dat werd tijd, schat. Ik wilde je net eens flink door elkaar gaan schudden.’

‘Helemaal niet.’ Ze probeerde te glimlachen. ‘Of anders zou ik een hartig woordje met je hebben moeten spreken. Mijn hoofd is nogal kwetsbaar op het moment.’

Zijn glimlach verdween. ‘Daar twijfel ik niet aan. Je hebt me de schrik op het lijf gejaagd toen ik naar jullie toe rende en jullie daar helemaal met bloed doordrenkt zag liggen.’

‘Doordrenkt?’

‘Nou, misschien niet helemaal. Maar in mijn opgewonden toestand leek het wel zo.’

‘Ik wil Joe zien.’

Hij knikte. ‘Dat vermoedde ik al. Vandaag was hij al ietsje beter. Hij is met tussenpozen bewusteloos, maar zal je niet meer zo aan het schrikken maken als gisteren, toen je voor het eerst wakker werd.’

‘Gisteren? Het is toch drie uur geleden dat ik wakker werd.’

‘Sorry, maar daar kan ik het niet mee eens zijn. Montalvo heeft me inderdaad gisteren hierheen gestuurd, maar jij verroerde geen vin. Dus ben ik daarna iedere paar uur naar je komen kijken om te zien of je al wakker was.’

‘Het is niet te geloven.’ Maar ze voelde zich inderdaad beter. Haar hoofd was minder pijnlijk en ze kon helderder nadenken. ‘Heeft hij me verdoofd?’

‘Geen idee. Maar hij is ertoe in staat, volgens mij.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Of misschien was het moeder natuur wel gewoon die je zo lang onder zeil hield. Je was er niet zo goed aan toe.’ Hij wierp een kritische blik op haar. ‘En je ziet er nog steeds heel zwak uit. Zal ik Miguel vragen je wat soep te brengen? Dan kunnen we daarna proberen om Joe te zien. Ik zie het niet zitten dat je flauwvalt en ik gedwongen word je met me mee te slepen.’

‘En ik zie het niet zitten om…’ Maar ze voelde zich nog steeds wel erg zwak. ‘Oké, soep klinkt goed. Dank je wel.’ Ze keek hem na terwijl hij de kamer uit liep en ging toen voorzichtig rechtop in bed zitten. Even was ze duizelig, maar dat ging weer over, en vervolgens zwaaide ze haar benen het bed uit. Ga naar de badkamer, was je gezicht en poets je tanden.

Langzaamaan.

Het leek wel of ze pap in haar benen had.

Maar tegen de tijd dat ze de badkamer had bereikt, voelde ze zich al wat sterker. En op het moment dat ze zich helemaal had opgefrist, voelde ze zich bijna weer een menselijk wezen.

‘Eve?’ Galen klopte op de deur.

‘Niets aan de hand.’ Ze gooide de deur open. ‘Ik voel me al een stuk beter.’

‘Je ziet er ook beter uit.’ Hij gaf haar een broek aan, ondergoed en een wijd wit shirt. ‘Ik heb je koffer doorzocht. Als je je soep op hebt, zal ik je helpen met aankleden.’

‘Dat is niet no…’ Ach, hou toch op met dat onafhankelijke gedoe. Ze moest Joe gewoon zien en dan moest ze iedere hulp aannemen die haar werd geboden. ‘We zullen zien.’ Ze gooide de kleren op het voeteneind en kroop weer met een zucht van verlichting onder de dekens. Ze voelde zich uitgeput, alsof ze de marathon van Boston had gelopen. ‘Jezus, het is maar een oppervlakkige wond, maar zo voelt het helemaal niet.’

‘Het is een hoofdwond met daarbij een hersenschudding en dat is geen kleinigheid.’ Galen stopte haar in. ‘En als de kogel je een paar centimeter verder naar links had geraakt, hadden wij dit gesprek helemaal niet meer kunnen voeren.’

‘Kan het zijn dat ze me opzettelijk hebben gemist?’

‘Nee, jij was het doelwit. En ik hou er niet van om mezelf op te hemelen, maar als ik die klootzak niet precies op dat moment had omgelegd, zat jij nu in de hemel.’

Bij Bonnie. Haar Bonnie.

‘Je lijkt er totaal niet van onder de indruk,’ zei Galen. ‘Het is de waarheid, Eve.’

Ze bewoog haar hoofd om helderder te worden. ‘Dat weet ik, Galen. Vertel me wat er is gebeurd.’

‘Ik onderzocht de omgeving op dingen die mogelijk verdacht waren en ik kreeg iemand in het vizier die in de richting van het pad bewoog waar jij en Quinn stonden. Toen ik dicht genoeg bij hem was, zag ik dat hij neerknielde en zijn geweer richtte. Binnen een paar seconden was ik boven op hem, maar voor ik hem uit kon schakelen, had hij al twee schoten afgevuurd.’

‘En jij had helemaal niets?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Maar het was geen makkelijke, een professional. Als hij niet zo geconcentreerd was geweest op zijn schot, was het me waarschijnlijk niet gelukt om jullie hachje te redden.’

‘Montalvo’s mensen zijn professionals.’

Galen keek haar onderzoekend aan. ‘Jij wilt dat die schutter een van Montalvo’s mannen is. Waarom?’

‘Het is niet dat ik wil dat hij het is. Ik moet alleen alles wat Montalvo doet in twijfel trekken.’ Omdat alles afhankelijk was van het feit of ze Montalvo kon vertrouwen. ‘Wat gebeurde er toen je dat tweede schot had verpest?’

‘Toen brak ik z’n nek. Daarna rende ik naar jullie toe om te zien of jullie nog leefden, en zag dat Soldono er al was en keek hoe het met jullie ging. Hij belde Montalvo en die zorgde ervoor dat zijn rechterhand, Miguel, plus zijn team er in een mum van tijd waren. Zij brachten jullie twee terug naar de compound, waar een paar artsen eerste hulp verleenden en dokter Diego opriepen, die in het dorpje woont en een uur later hier was.’

‘En de schutter?’

‘Miguel dacht dat hij hem herkende als een van de mannen van Díaz. Ene Pablo Duarte. Uiterst dodelijk. Uiterst gevaarlijk. Díaz gebruikt hem voor speciale opdrachten die vereisen…’

‘Hoe weet je dat Miguel de waarheid spreekt?

‘Goede vraag.’ Miguel stond in de deuropening met een glimlach op zijn gezicht en een blad in zijn handen. ‘Ik zou inderdaad liegen voor de kolonel. Dat staat buiten kijf.’ Hij kwam verder de kamer in lopen. ‘En het staat ook buiten kijf dat ik blij ben dat u er beter uitziet vandaag. Ik ben nogal bezorgd geweest om u.’ Hij zette het blad op het tafeltje bij het bed. ‘En de kolonel ook. Hij wilde niet van u weggaan, totdat hij er zeker van was dat u buiten gevaar was.’

‘Ik weet zeker dat dat niet louter belangeloze bezorgdheid was.’

‘Nee, natuurlijk niet. Maar hij heeft u hoog staan. Zelfs als u van geen nut voor hem zou zijn, dan nog zou hij niet willen dat u wordt gedood.’

‘Dat is aardig van hem.’

Hij grinnikte terwijl hij haar een servetje overhandigde. ‘Ik ben niet zo goed met woorden als de kolonel. Die verbetert me altijd.’ Even wierp hij een blik op Galen. ‘U gaat haar naar Quinn brengen?’

‘Ja, dat is wel de bedoeling. Bezwaren?’

‘Nee, de kolonel zei dat ik als ik dacht dat ze er sterk genoeg voor was, me er niet mee moest bemoeien.’ Hij liep in de richting van de deur. ‘Maar ik kan het beter even nagaan bij de dokter. Dat zou mijn besluit kunnen beïnvloeden.’

‘Kan me niets schelen,’ reageerde Eve. ‘Ik ga naar Joe toe.’

‘Dat moet ik aan de dokter vragen,’ herhaalde hij en liep de slaapkamer uit.

‘Koppig ventje,’ mompelde Galen. ‘Maar dat ventje had wel als een doorgewinterde veteraan het commando over de mannen die jullie kwamen redden. Montalvo mag blij zijn dat hij zo’n jongen heeft.’

‘Voor Miguel is het niet zo geweldig. Hij vereert Montalvo als een held.’ Snel lepelde ze haar soep naar binnen. ‘En, zoals hij zelf al zei, zou hij zonder te aarzelen voor hem liegen.’

‘Maar hij loog niet over Duarte. Ik heb zijn zakken doorzocht, maar kon nergens een identiteitsbewijs vinden, dus heb ik een foto van hem gemaakt met mijn telefoon en die naar mijn contact in Bogotá gestuurd. Zijn identiteit werd zes uur later bevestigd. Pablo Duarte. Werkt de laatste drie jaar al voor Díaz. Een hele akelige gast.’

‘En Díaz stuurde hem. Om mij te doden.’

‘Waarschijnlijk wel, ja. Montalvo heeft me verteld waarom Díaz daar een motief voor zou kunnen hebben. Je hebt jezelf wel in de nesten gewerkt, schat.’

En ze had Joe daarin meegesleept. Die lag hier in een andere majestueuze slaapkamer te vechten voor zijn leven omdat zij zich zo roekeloos in deze puinhoop had gestort.

‘Niemand was verplicht om je achterna te komen, Eve,’ zei Galen zachtjes, met zijn ogen op haar gezicht gericht. ‘Jij hebt gezegd dat we hier weg moesten blijven. Dus hou er nou mee op om jezelf de schuld te geven. Wij zijn hierheen gekomen omdat we niet anders konden. Jij had er geen idee van waarin je terecht zou komen.’

‘Ik wist wel dat het heel akelig zou kunnen zijn.’ Na de laatste lepel soep gooide ze de dekens van zich af. ‘Ik moet naar Joe toe. Maar ik voel me nog steeds nogal wiebelig. Kun je me helpen met aankleden?’

‘Dat zal me een genoegen zijn.’ Glimlachend pakte hij haar beha van het bed.

‘Het is alleen maar eerlijk om de rollen nu om te draaien. Jij hebt me al eens naakt gezien.’

Naakt? O, ja, ze was die nacht in Louisiana alweer bijna vergeten. ‘Joe vond het anders helemaal geen genoegen toen je hem dat vertelde, schurk.’

‘Ach, hij moest een beetje opgepord worden.’ Galen hielp haar bij het uittrekken van haar nachthemd. ‘En ik ben altijd bereid om een goede daad te verrichten…’

Montalvo stond bij de deur van Joe’s kamer op haar te wachten toen ze voetje voor voetje door de gang die kant op kwam. ‘Goed om je weer op de been te zien.’ Hij knikte even tegen Galen. ‘Ik neem haar wel mee naar binnen om hem te zien.’

Galen trok zijn wenkbrauwen op. ‘Eve?’

Ze gaf hem een kort knikje. ‘Het maakt mij niet uit. Het enige wat ik wil is Joe zien.’

‘Ik zal haar weer veilig op haar kamer afleveren, Galen.’ Montalvo hield de deur voor haar open. ‘Ze zal niet lang weg zijn.’

‘Daar zou ik maar niet op rekenen.’ Ze liep langs hem heen de kamer in. Er brandde een klein lampje op het nachtkastje.

Joe lag in een enorm bed aan de andere kant van de kamer. Voor zo’n grote man als hij, zag hij er… heel klein uit. Klein en vreemd hulpeloos. Er ging een schok door haar heen. Ze was aan een Joe gewend die er sterk en krachtig uitzag en de hele wereld aankon.

Eve liet zich in de stoel naast het bed zakken.

‘Hij heeft net zijn medicijnen gehad,’ hoorde ze Montalvo achter zich. ‘Dus hij wordt pas over een paar uur weer wakker. En daarom dacht ik dat je wel terug naar je kamer zou willen als je je er eenmaal van had verzekerd dat het niet slechter met hem gaat dan ik je had verteld.’

‘Dan heb je het voor één keer mis gehad wat mij betreft.’ Ze pakte Joe’s hand met twee handen vast. ‘Ik ga nergens heen tot hij weet dat ik nog leef en bij hem ben.’ Ze leunde naar achteren in haar stoel. ‘Dus jij kunt net zo goed iets anders gaan doen, Montalvo.’

‘Straks.’ Hij ging in een stoel zitten die iets verderop stond. ‘Ik zal je een tijdje gezelschap houden.’

‘Dat is nergens voor nodig. Joe is er.’

‘Maar die is er op dit moment niet helemaal bij.’

‘Joe is altijd bij mij.’

Montalvo was even stil. ‘Je moet een uitzonderlijke geschiedenis met hem hebben.’

Joe die haar ’s nachts in zijn armen hield in de tijd dat Bonnie net was verdwenen. Joe die tegen haar praatte, probeerde die vreselijke waanzin een beetje in banen te leiden. Joe die gaf en Joe die nam. Duizend keer het opkomen en ondergaan van de zon met z’n tweeën.

‘Je hebt er geen idee van,’ reageerde ze met trillende stem. ‘Nee, maar ik wou dat ik dat wel had. Nalia en ik waren maar drie jaar samen. We waren gelukkig. Maar we kregen niet de tijd om ons zo met elkaar verbonden te gaan voelen als Quinn en jij. Dat werd ons afgenomen.’ Hij bleef een tijdje naar het tapijt onder zijn voeten zitten staren. ‘En van haar was er nog zoveel meer afgenomen. Er was nog een hele wereld die ik haar zou gaan laten zien. Ze was opgegroeid in de jungle en kende alleen strijd en oorlog. En toch werd ze… een wonder. Geloof jij dat mensen met een ziel worden geboren?’

‘Ja.’

‘Ik nooit. Niet voor ik haar ontmoette.’ Hij was even stil. ‘Jouw Joe komt weer helemaal in orde. Dat beloof ik je.’

Haar hand greep die van Joe steviger vast. ‘Dat weet ik. Ik laat gewoon niets meer met hem gebeuren.’

Montalvo stond op. ‘En ik heb echt niets te maken met het feit dat hij gewond is, Eve. Ik heb je niet verraden.’

Ze antwoordde niet.

‘Ik weet dat je nu in de war bent en geen tijd wilt verspillen aan iets anders dan Quinn. Dat zal voorbijgaan. De waarheid is belangrijk. We weten allebei dat uiteindelijk haast niets er zo toe doet als de waarheid.’

‘Behalve jouw wraak.’

‘En de jouwe.’ Hij liep in de richting van de deur. ‘Ik laat Miguel de volgende paar uur regelmatig even hier binnen kijken om te zien hoe het met je is. En hij brengt je natuurlijk alles wat je nodig hebt.’

‘Ik heb nu geen wraak nodig. Wat ik nodig heb is dat Joe er weer bovenop komt.’

‘Maar als hij weer beter is, zal dat ook veranderen. En misschien moet je er goed over nadenken wat Quinns reactie dan zal zijn. Wraak is een heel primitief gevoel. En hoe primitief is jouw Joe?’

Eve moest denken aan de Joe die ze die nacht in de jungle had gezien. Primitief? Nou en of! ‘Ik heb geen zin daar nu over na te denken. Ga weg, Montalvo.’

Hij glimlachte. ‘Mijn excuses. Het was niet mijn bedoeling om je te storen.’

‘Nee, maar dat doe je wel. Het hoort bij je.’

‘Misschien. Of het zou ook zo kunnen zijn dat ik me opvreet van jaloezie op het verleden dat je met Quinn hebt. Maar iedere dag wordt er weer nieuwe geschiedenis gevormd. Soms moet je het verleden gewoon achter je laten.’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Waar heb jij het in vredesnaam over?’

‘Iets wat jij niet wilt horen. Welterusten, Eve. Ik zie je morgenochtend. Of als je met me wilt praten, ik sta altijd tot je beschikking.’

Ze keek toe hoe hij de deur achter zich dichtdeed. Zoals gewoonlijk was hij weer een raadsel voor haar, maar daar wilde ze zich op dit moment niet verder mee bezighouden. Ze had al genoeg op haar bord en had al haar aandacht nu voor Joe nodig.

Wat was hij bleek! Montalvo had gezegd dat hij veel bloed had verloren, en dat was inderdaad wel duidelijk.

Wakker worden, Joe.

Kijk naar me. Laat me zien dat je er weer bovenop komt. Wakker worden…

‘Eve?’

‘Eves ogen vlogen open. Joe was wakker en lag naar haar te kijken.

‘Hoi,’ zei ze zachtjes en leunde naar voren om zijn hand te pakken. ‘Het is hartstikke saai als jij alleen maar ligt te pitten. Ik moet zelf in slaap zijn gesukkeld.’

‘Sorry.’ Zijn ogen waren gericht op het verband om haar hoofd. ‘Is alles in orde met je?’

‘Met mij gaat het prima.’

‘Hoe prima?’

Dat had ze kunnen weten. Dat Joe geen zoethoudertje zou accepteren. ‘De kogel is langs mijn slaap gegaan. Het was iets te dichtbij en ik heb een hersenschudding opgelopen. Ik ben een tijdje buiten bewustzijn geweest, anders was ik hier wel eerder naartoe gekomen.’

‘Montalvo is hier geweest. Ik heb hem gevraagd… Hij zei dat je er levend en goed was uitgekomen.’ Zijn lippen vertrokken. ‘De leugenaar.’

‘Nee, gezien de omstandigheden ging het goed met me. En hij wilde niet dat jij je zorgen zou maken.’

‘Heeft hij me daarom steeds volgepompt met medicijnen?’

‘Nee, dat was omdat je anders veel pijn zou hebben gehad. Jij hebt het meeste te verduren gehad van die aanval. Jij hebt mij beschermd met je eigen lichaam.’

‘Niet snel genoeg. Je bent gewond.’

‘Juist wel snel genoeg. Ik leef nog. Volgens Galen zou ik dood zijn geweest als jij me niet zo snel op de grond had gedrukt. De kogel was op mijn hoofd gericht.’

‘Verdomme. De klootzak.’ Hij was even stil. ‘Maar dan was het Montalvo misschien helemaal niet. Het maakt hem niets uit als ik doodga, maar hij wil jou in ieder geval levend hebben.’

‘Galen heeft de identiteit van de schutter nagetrokken. Hij heet Duarte en werkt voor Ramón Díaz. Díaz moet hem hebben opgedragen mij te vermoorden om er zeker van te zijn dat ik de job hier niet kon doen.’

‘Hij kwam er dichtbij.’ Joe’s ogen waren weer gericht op het verband om Eves hoofd. ‘Veel te dichtbij.’

De hardheid die ze in Joe’s stem hoorde, beviel haar niks. Ze herkende die hardheid, meestal betekende dat een woede die hij nog maar nauwelijks in kon houden. ‘Maar het is niet gebeurd, Joe.’

‘Hij heeft je verwond.’

‘Lang niet zo erg als jou.’

‘En nu denk je dat Díaz niet weer een keer achter je aan zal komen? Je zit midden tussen hem en Montalvo in. Díaz blijft volhouden tot hij je voorgoed heeft uitgeschakeld.’

‘Dat gaat niet gebeuren. Kom, hou op met daarover na te liggen denken. Concentreer je liever op je herstel. Daar gaat het nu om.’

Hij knikte kortaf. ‘Ja, daar gaat het om. Tegen het einde van de week ben ik mijn bed uit.’

‘Dat lijkt me niet.’

‘Nou, mij wel.’ Joe sloot zijn ogen. ‘Zeg tegen Galen dat ik hem wil spreken.’

‘Hé, probeer je van me af te komen of zo?’

‘Nee, gekkie, natuurlijk niet.’ Hij deed zijn ogen niet open, maar kneep zachtjes in haar hand voor hij die losliet. ‘Ik wil alleen zeker weten dat niemand anders van je af probeert te komen.’

En hoe primitief is jouw Joe?

De woorden van Montalvo kwamen weer in haar hoofd op terwijl ze op Joe neerkeek. Toen Montalvo die opmerking had gemaakt, had ze er niet eens over na willen denken of dat zo was. Want als Joe inderdaad primitief zou reageren, zou de beerput echt opengaan. En die mogelijkheid spookte nu al de hele tijd achter in haar hoofd. Er was niemand beschermender, maar ook niemand wraaklustiger dan Joe Quinn als de situatie zich voordeed.

En de situatie deed zich nu overduidelijk voor.

‘Hou op met je druk te maken en haal Galen voor me.’

‘Ik zit me niet druk te maken, ik zit me in te houden om je niet eens flink door elkaar te schudden.’

Joe deed zijn ogen open en glimlachte flauwtjes. ‘Op dezelfde manier als ik jou door elkaar wilde schudden toen je niet met me mee terug wilde gaan naar Bogotá? Ga maar geen ruzie maken. Ik luister toch niet naar je.’

Eve kneep haar handen samen van de machteloze frustratie die ze voelde. ‘Joe, dit is niet het moment…’

‘Galen,’ herhaalde hij.

Eve sprong op. ‘Ik ga Galen halen omdat je gewond bent en het niet goed voor je is om je op te winden.’ Met flinke stappen liep ze naar de deur. ‘Maar dit is niet het einde van deze discussie.’ Ze rukte de deur open. ‘Waar heb ik het eigenlijk over? Je geeft me niet eens de gelegenheid om je een beetje tot rede te brengen.’

‘Ik ben heel redelijk. Het is de oudste logica uit de geschiedenis: oorzaak en gevolg. Actie en reactie.’

‘Logica. De pot op.’ Ze gooide de deur achter zich dicht. En leunde er meteen tegenaan om weer op adem te komen. Duizelig.

En boos.

En bang.

‘Gaat het?’ hoorde ze Miguel naast zich vragen. ‘Kan ik u helpen?’

‘Het gaat.’ Helemaal niet. Absoluut niet. ‘En ja, je kunt me ergens mee helpen. Ga Galen halen en zeg hem dat hij naar Joe toe moet gaan.’

‘Zodra ik u terug naar uw kamer heb gebracht.’

‘Ik wil helemaal niet naar mijn kamer. Waar is Montalvo?’

‘In zijn slaapkamer. Het is al na drieën in de nacht. Hij slaapt.’

‘Waar is zijn slaapkamer?’

Miguel knikte naar een kamer aan het einde van de gang. ‘Ik kan hem wel wakker maken en naar u toe sturen.’

‘Nee, ga jij alsjeblieft Galen halen. Als hij niet snel hier is, komt Joe waarschijnlijk z’n bed uit om hem te gaan zoeken. Die idioot kent zijn eigen grenzen niet.’

‘Dat heeft de kolonel ook. En daarom lukt het hem zo vaak om iets voor elkaar te krijgen wat onmogelijk lijkt. Misschien is Quinn ook zo?’

‘Onmogelijke pogingen om iets voor elkaar te krijgen, kunnen ook je dood zijn.’ Eve liep naar het einde van de gang. ‘En jij bent al even erg als al die andere verdomde macho’s hier. Winnen en wraak. Het maakt niet uit of er nauwelijks kans…’

‘Weet u zeker dat ik de kolonel niet wakker hoef te maken voor u?’

‘Ik doe het zelf wel. Heb je niet gehoord wat hij zei? Hij staat altijd tot mijn beschikking.’

‘Ik weet zeker dat dat ook zo is. Maar misschien moet ik u waarschuwen dat hij altijd naakt slaapt.’

‘En dus?’

‘Niets.’ Miguel draaide zich om en liep de gang door. ‘Gewoon een stukje informatie waarvan ik dacht dat het misschien interessant voor u zou zijn. Galen is binnen een kwartiertje bij Quinn. Ik hoop dat dat naar wens is.’

‘Nee, dat is helemaal niet naar mijn wens. Absoluut niet. Maar daar kun jij niets aan doen.’ Eve klopte op de deur van Montalvo’s slaapkamer en gooide die meteen daarna open. ‘Ik moet je spreken, Montalvo.’

‘Geen probleem. Kom binnen.’

Het was donker, maar ze kon de contouren van zijn lichaam net onderscheiden in het enorme bed dat aan de andere kant van de kamer stond. ‘Doe het licht aan.’

‘Natuurlijk.’ Hij deed het lampje naast zijn bed aan. ‘Sorry, ik verwachtte geen gasten.’ Hij glimlachte. ‘Hoewel ik er zeker van ben dat het feit dat ik naakt ben, jou niets uitmaakt.’

‘Nee, dat maakt me niets uit.’ Maar hij was wel een prachtig exemplaar van zijn soort, dacht ze. Groot, gespierd en het toonbeeld van een sensuele man.

Hij zuchtte diep. ‘Daar was ik al bang voor. Maar je kunt altijd hoop hebben.’ Hij trok het laken over zijn onderlichaam en ging rechtop zitten. ‘Jouw “geschiedenis” is op dit ogenblik te moeilijk om aan voorbij te gaan.’

‘Jezus, jij laat ook niets na om je zin te krijgen, is het niet?’ Ze ging in een stoel bij het raam zitten. ‘Seks is niet iets wat ik als wapen gebruik of accepteer. Ik had gedacht dat je intelligent genoeg was om dat te beseffen.’

‘O, dat doe ik ook. Ik zou het nooit als wapen gebruiken. Maar ik ben een eenzaam man en ik kom niet vaak een vrouw tegen die ik zowel geestelijk als lichamelijk aantrekkelijk vind.’ Hij glimlachte. ‘En we hebben ook een bepaalde intimiteit, die interessant zou zijn om verder te onderzoeken.’ Hij hief zijn hand op toen ze haar mond opendeed om iets terug te zeggen. ‘Maar omdat je hier niet bent gekomen om dat te onderzoeken, zullen we het er niet verder over hebben. Als het niet tot morgenochtend kan wachten, moet het wel urgent zijn.’

‘Behoorlijk urgent, ja.’

‘Wil je iets drinken?’

‘Nee,’ antwoordde ze ongeduldig. ‘Ik zei dat ik met je moet praten.’

‘Ik luister.’

‘Joe wil achter Díaz aan gaan.’

‘Ik dacht al dat hij dat misschien zou doen. En ik weet zeker dat je als je jezelf had toegestaan om erover na te denken, tot dezelfde conclusie zou zijn gekomen. Weet je het zeker?’

‘Bedoel je of hij me heeft verteld dat hij dat wil gaan doen? Nee, maar ik ken hem langer dan vandaag en ik betwijfel het geen moment. Hij wilde Galen spreken. Hij wil informatie hebben en vraagt misschien zijn hulp. Hij zal ervoor zorgen dat hij razendsnel weer op de been is en dan meteen in actie komen.’ Ze kneep haar handen samen in haar schoot. ‘Hij is woedend en wil me beschermen. Het lukt me nooit om hem dit plan uit zijn hoofd te praten.’

‘En wat wil je dat ik eraan doe? Hem platspuiten? Opsluiten in zijn kamer?’

‘Nee, Joe vindt altijd wel een manier om te ontsnappen. Hij is slim en gewiekst.’

‘Dat laat je weinig te kiezen over, is het niet?’

‘Dat weet je best.’

‘Wat ga je eraan doen?’

‘Zit je me te pesten?’

‘Omdat ik glimlach? Ik glimlach omdat ik denk dat ik eindelijk een heel gelukkig man ga worden. Is dat waar?’

‘Ik zal die reconstructie van je doen. Zorg er maar voor dat de schedel hier komt.’

‘En de voorwaarden ?’

‘Jij houdt je aan je belofte dat je Bonnie zult vinden. En je gaat meteen achter de schedel aan, geen gewacht tot het juiste moment. Ik wil morgenavond eraan beginnen te werken.’

‘Hoezo?’

‘Volgens mij weet je dat wel. Hoe sneller ik haar schedel af heb, hoe sneller jij Díaz te pakken kunt gaan nemen. Joe kan de komende twee weken echt nog niet zover herstellen dat hij Díaz te grazen kan nemen. En tegen die tijd zul jij, met een beetje geluk, Díaz en zijn tuig al hebben neergemaaid.’

‘Wat een aardig plan.’ Montalvo grinnikte. ‘Maar je geeft me wel heel kort de tijd. Hoe weet je of dat wel kan?’

‘Toen je jezelf die deadline oplegde met Marty, zat je er uiteindelijk heel dichtbij. Jij houdt wel van een uitdaging. En deze heb je al in je hoofd sinds de dood van je vrouw. Volgens mij werd je er gek van dat je alleen maar duimen kon draaien en niet in actie kon komen.’

‘In het begin wel. Maar ik heb geleerd om geduldig te zijn. Dat moest ik wel. Net als in jouw geval, Eve.’

‘Maar ik zal hier niet geduldig in zijn. Joe mag niet achter Díaz aan. Hij beweert dat ik klem zit tussen Díaz en jou, maar het was mijn keuze om hierheen te komen. En ik wil niet dat Joe in de vuurlinie terechtkomt.’ Eve leunde naar voren en haar stem was zacht maar onvermurwbaar: ‘Ik geef jou wat je wilt en jij houdt je beloftes, Montalvo. Je komt nu in actie en snel. En er wordt geen haar op Joe’s hoofd gekrenkt, terwijl jullie twee criminelen elkaar aan stukken scheuren. Begrepen?’

‘Je had niet duidelijker kunnen zijn.’ Hij gooide het laken van zich af en kwam zijn bed uit. Na een lichte buiging haar kant op, liep hij naar de badkamer. ‘Snelheid wil je en snelheid zul je krijgen. En ik zal proberen om Díaz uit de weg te hebben geruimd voor Quinn zijn ziekbed uit komt gestrompeld.’

‘Niet proberen. Doen.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Gebruik een van die raketten van je als het moet.’

‘Jee, wat word jij gewelddadig zodra je emoties erbij zijn betrokken. Quinn is niet de enige die zich beschermend gedraagt.’

‘Ja, zo gaat dat nu eenmaal in een relatie.’

Over zijn schouder zond hij haar een klein lachje. ‘Of in de geschiedenis die je samen hebt? Ik heb je al eerder gezegd dat het verleden een taaie vijand is om te overwinnen.’ Hij verdween in de badkamer en deed de deur dicht. Even later hoorde ze de douche.

Het was gebeurd. Ze had zich verplicht. Ze had Montalvo opgestookt om zijn aanval op Díaz in een hogere versnelling te zetten. Niet dat hij dat echt nodig had gehad. Ze had gezien hoe gepassioneerd en gretig hij kon zijn als hij iets echt wilde.

Hoe zou die gretigheid in bed worden vertaald?

Er ging een schok door haar heen bij die gedachte. Dat was zomaar uit het niets in haar opgekomen. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst een seksuele gedachte had gehad over een andere man dan Joe.

En het had natuurlijk ook niets te betekenen, stelde ze zichzelf snel gerust. Het kwam gewoon omdat ze het laatste kwartier in één kamer had doorgebracht met een sterke, viriele, naakte man. Ze was tenslotte geen non en het was heel natuurlijk dat haar instincten zich roerden op zo’n moment. En het betekende absoluut niet dat ze minder van Joe hield, of dat ze ooit haar instincten zou volgen. Het was net zoiets als Brad Pitt in een film zien en denken dat het geen straf zou zijn om…

Hou op. Zet het uit je hoofd. Je hebt nu wat je wilt van Montalvo, en een snelle neukpartij in dat enorme bed was gewoon niet wat ze van hem had gewild. Wel dat Joe veilig was en ze de kans had om haar Bonnie te vinden.

Als alles tenminste goed zou verlopen voor Montalvo en zijn mannen vannacht. Het hing er nu van af of het hem zou lukken ongemerkt in dat dorpje te komen en die schedel op te graven, voor Díaz in de gaten kreeg dat hij daar was.

Eve stond op en liep naar de deur van Montalvo’s slaapkamer.

Nerveus dacht ze dat het alleen maar om een mogelijkheid ging. Een angstwekkende en grimmige mogelijkheid.