18
‘De operatie in Panama City is mislukt,’ zei Koppel terwijl hij ophing. ‘Het plaatselijke nieuws meldt twee ontplofte auto’s binnen een tijdsbestek van vijftien minuten.’
‘Dan kan het geen mislukking zijn,’ zei Pavski. ‘Een van die auto’s moet die van Kirov zijn geweest.’
Koppel schudde zijn hoofd. ‘Een van die auto’s werd gereden door “de populaire bareigenaar Dane Niler”.’
Pavski vloekte binnensmonds. ‘En de andere?’
‘We denken dat het onze mannen zijn. Ze achtervolgden een auto die veel leek op de huurauto waarin volgens Niler Kirov reed.’
‘Zoek het uit.’
Koppel knikte en begon weer te bellen.
Pavski probeerde de golf van woede die door hem heen ging onder controle te krijgen en luisterde amper naar het gesprek. Hij had gedacht dat hij Kirov te pakken had, maar die was hem weer ontglipt. Hij begon te begrijpen waarom zijn mannen Kirov een spook hadden genoemd.
Die verdomde Kirov. Hij moest hem voor eens en voor altijd uitschakelen. Hij kon elk moment een telefoontje van Danzyl krijgen en kon het risico niet nemen dat Kirov hem in de weg zou lopen.
Koppel hing op. ‘Onze mannen in Panama City zijn niet te bereiken.’
Bevestigd.
Godallemachtig.
‘Wat doen we nu?’ vroeg Koppel.
‘Nou, wat we niet doen is hier een beetje hulpeloos rondhangen en stomme vragen stellen.’ Pavski dacht erover na. ‘Heb je gedaan wat ik gevraagd heb en toegang gekregen tot Kirovs telefoon?’
‘Ja, we zijn via Bradworths telefoon gegaan, zoals je gezegd had. Maar we kunnen Kirov niet opsporen. Hij moet gebruikmaken van relayeren.’
‘Ik wilde hem ook niet opsporen. Ik wil met hem praten.’
‘Waarom?’
Omdat het tijd was. Omdat hij genoeg had van dat kat-enmuisspel. Omdat hij het niet kon verdragen dat Kirov zou denken dat hij hem voor gek had gezet. ‘Zorg dat ik hem aan de telefoon krijg.’
Hij kon niet zien wie er belde.
Kirov aarzelde, maar nam op toen de telefoon voor de vierde keer overging.
‘Je hebt me weer gemist, kapitein. Ik zou denken dat je ontmoedigd raakt. Of moet ik je Kirov noemen? Ja, dat doe ik maar. Van de trotse kapitein van de Bliksemflits is niets meer over.’
Hij zweeg. ‘Pavski?’ Natuurlijk was het Pavski. ‘En jij hebt mij gemist. Je verliest langzaamaan alle steun die je had. Binnenkort zul je je rug recht moeten houden en mij onder ogen moeten komen.’
‘Ik hoef me niet te meten met een man die binnen enkele dagen dood zal zijn. Het is heel toepasselijk dat je de naam van een dode hebt aangenomen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat je je bij Ivanov zult voegen.’
‘Ben jij degene die Bradworth een tip heeft gegeven?’
‘Natuurlijk. Ik vermoedde al een jaar dat je nog in leven was. De beschrijvingen die ik kreeg van het “spook” passen veel beter bij jou dan bij Ivanov. De FSB is een onderzoek begonnen nadat ze drie jaar geleden geruchten hoorden van de mensen in het dorp die beweerden dat ze een gewonde man hadden gezien die gestorven was en daar was begraven. Afgaande op de beschrijving kon het Ivanov zijn, maar de FSB vond het met zijn beperkte budget de moeite niet waard het onderzoek voort te zetten. Ik besloot de geruchten door Bradworth te laten bevestigen.’
‘Ik moet je helaas teleurstellen. Je hebt niet veel problemen voor me veroorzaakt. Ik was al bezig afstand te nemen van Bradworth.’
‘Dan kun je in elk geval geen hulp bij hem zoeken wanneer ik tijd heb om achter je aan te gaan.’
‘O, en Niler dan? Geef toe. Je hebt het verknald, Pavski.’
Stilte. ‘Verkneukel je maar. Ik ben degene die uiteindelijk zal winnen. Niemand kan me ervan weerhouden om…’
‘Je bent een misdadiger en een massamoordenaar. Het enige lot dat je ten deel zal vallen is dat van Stalin en Attila de Hun. Dit wordt je ondergang, Pavski. En ik zal daarvoor zorgen.’
‘Wat een passie. Dat herinner ik me nog van jou. Mijn officieren zeiden dat je bijna gek van woede werd toen je over de dood van je bemanning hoorde.’ Zachtjes voegde hij eraan toe: ‘Dat heb ik je aangedaan. Ik heb ze vermoord. Ik heb je vrouw vermoord. Ik heb je pijn gedaan. Ik heb je leven kapotgemaakt. Ik geniet van de gedachte daaraan. Dat wilde ik je laten weten.’
‘Heb je me daarom gebeld?’
‘Misschien. En om je te laten weten dat het geen enkele zin had om Eugenia Voltar naar Moskou te sturen. Ze zal niets vinden. Niemand zal met haar praten. Als ze het wel doen, is het al te laat. Dan zal ik alles al hebben wat ik nodig heb.’
‘Dat zullen we wel zien. Eugenia is een opmerkelijke vrouw. Ze kan heel overredend zijn.’ Hij zweeg even. ‘En als ik jou was, zou ik maar niet overwegen om haar uit te schakelen. Ze is bijzonder bekwaam, dus dat kan je nog een man kosten.’
‘Ze is ten dode opgeschreven. Ik had al besloten dat ze een obstakel kon worden. Ik zál de wieg vinden.’
‘Alleen in je dromen.’
‘Je zult het wel merken. Of misschien ook niet. Tenzij je opkijkt uit de hel. Je hebt Hannah Bryson nog bij je. Loopt ze je niet in de weg?’
‘Nee.’
‘Mij wel.’ Hij hing op.
Kirov hing langzaam op. De woede golfde nog steeds door hem heen. Jezus, hij beefde zelfs van woede. Beheers je. Pavski en hij hadden elkaar niet meer gesproken sinds die laatste dag op de Bliksemflits. Het was Pavski’s bedoeling geweest om hem te herinneren aan die dag van gruwel en mislukking, toen hij gevangen was genomen en Pavski had geheerst.
Zet het uit je hoofd. Denk na over het gesprek. Kon hij er iets waardevols uit halen?
Ja, de informatie dat Pavski wist dat Eugenia in Moskou was en achter de informatie aanzat waarvoor Pavski Danzyl op pad had gestuurd. Verder was het niets dan opschepperij, dreigementen en kwaadaardigheid.
En dat laatste dreigement was voor Hannah geweest.
Goed, zijn mobiele telefoon kon niet getraceerd worden. Hij was er zeker van dat ze niet waren gevolgd. Geen reden om je zorgen te maken.
Onzin. Hij maakte zich zorgen. Hij moest haar zien, aanraken.
Hij liep naar de deur.
Ze was weg.
Angst sneed door Kirov heen terwijl hij rondkeek in de verlaten hotelsuite.
Kalm blijven. Er was misschien niets aan de hand, hield hij zichzelf voor terwijl hij de kamer doorzocht. Hannah was van streek geweest toen hij haar een paar uur geleden alleen had gelaten. Ze was misschien een wandeling gaan maken of beneden iets gaan drinken.
Ja, ja. En ze had haar koffer meegenomen.
Geen briefje. Geen telefoontje.
Pavski?
Verdomme, hij was er zeker van geweest dat ze niet waren gevolgd.
Hij liep naar de deur. Ga naar beneden, controleer bij de receptie, stel vragen.
Jezus, hij was bang.
Blijf kalm. Hij zou haar vinden.
Terwijl hij door de gang naar de lift liep, belde hij Eugenia. Hij moest haar waarschuwen dat haar eventuele dekmantel niet meer werkte. Hij had al genoeg zorgen zonder naar Moskou te moeten vliegen om Eugenia in leven te houden.
Eugenia’s mobieltje trilde in haar zak. Ze stapte dieper de vestibule van de bakkerij in, pakte haar telefoon en klapte hem open. ‘Het is een slecht moment, Kirov.’
‘Pavski weet dat je in Moskou bent om informatie te verzamelen.’
‘Natuurlijk weet hij dat. Het moest wel gaan rondzingen toen ik mensen begon te benaderen.’
‘Hij weet het, en jij bent een doelwit. Ik wil niet dat jíj risico’s neemt.’
‘Dat hoort er nou eenmaal bij. Je bereikt niets als je…’ Ineens drong het tot haar door dat Kirov vreemd gespannen klonk. ‘Wat is er? Problemen?’
‘Ik weet het niet. Misschien. Maar ik los het wel op.’
En hij zou haar niet in vertrouwen nemen, besefte ze. ‘Daar ben ik van overtuigd.’ Ze ging terug naar het actuele vraagstuk. ‘Ik ben onmiddellijk tot de conclusie gekomen dat het te lang zou duren om dezelfde informatie te krijgen als Danzyl. Ik volg een kortere weg.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik tap zowel Danzyls telefoon als zijn computer af. Op die manier kom ik alles te weten wat hij te weten komt en aan Pavski vertelt. Dus je moet ophangen. Anders mis ik misschien iets. Ik denk dat hij iets op het spoor is.’
‘Waar ben je?’
‘Bij de universiteit waar Heiser gedoceerd heeft. Hij is om het Literatuurgebouw heen naar de achterzijde van de campus gelopen. Ik ga hem volgen.’ Ze hing op.
Ze moest omzichtig, nonchalant, te werk gaan en hopen dat Danzyl zo opging in wat hij deed dat hij haar niet in zijn kielzog zou opmerken.
Ze had zich geen zorgen hoeven te maken. Danzyl stond voor een standbeeld van een in toga geklede oude man met een baard dat de hele tuin domineerde. Hij zat op zijn hurken en maakte een foto van de inscriptie op de voet.
Ze verdween achter een boom en wachtte.
Danzyl haalde zijn telefoon tevoorschijn en toetste een nummer in. ‘Ik heb het. Ik stuur je de foto. Ja, het heeft het symbool, maar ik kan… Kijk zelf maar. Ik denk dat er nog een zou kunnen zijn.’ Hij kromp ineen toen hij naar het antwoord luisterde. ‘Natuurlijk, ik zoek het uit.’ Hij vloekte binnensmonds terwijl hij het gesprek beëindigde. Hij maakte nog een foto en wendde zich af van het standbeeld. Even later liep hij weg.
Ze wachtte tot hij om de hoek van het gebouw was verdwenen en liep toen naar het standbeeld.
Het standbeeld was oud, de specie verbrokkelde en de uitvoering van de oude man was middelmatig. Het beeld stond daar met één arm opgeheven en leek twee kleine, vrouwelijke, vogelachtige wezens af te weren.
Ze keek naar de inscriptie.
‘Zoek niet naar rijkdom aan het oppervlak van het leven.’
Daaronder stond het cijfer één.
En daaronder stond het symbool dat Kirov haar had gefaxt.
Ja!
Ze maakte een foto met haar telefoon en stuurde die naar Kirov. Een minuut later, terwijl ze zich achter Danzyl aan haastte, belde ze Kirov terug. ‘Van wie is dat standbeeld?’
‘Waarschijnlijk iemand uit de Griekse mythologie. Ik zoek het op.’
‘Dat doe ik zelf wel. Ik dacht dat je het misschien wist. Dat cijfer één kan betekenen dat dit beeld nummer één is van twee of drie of meer beelden.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Danzyl dacht dat ook. Het kan zijn dat ik van nu af aan heel snel zal moeten handelen. Zegt de inscriptie je iets?’
‘Nee.’
‘Ik zal op het internet zoeken of ik iets kan vinden. Je hoort van me.’ Ze hing op. Ze kon ofwel achter Danzyl aan blijven gaan of wat tijd aan onderzoek besteden. Ze wedde dat Danzyl terug zou gaan naar het GRU-kantoor en hetzelfde ging doen. Ze vertrouwde liever op zichzelf dan dat ze verouderde GRU-bestanden en internetverbindingen zou afluisteren. Ze ging op een bank zitten en pakte haar computer. ‘Oké,’ mompelde ze. ‘Wat weten we? Dat symbool… een kruis in een cirkel. Heiser zegt tegen zijn vader dat hij terug wil gaan naar de rivier de Rioni, waar hij als kind is geweest. Een standbeeld in een tuin van een universiteit in Moskou. Oud. Griekse mythologie. Laten we eens kijken wat we daarmee kunnen…’
BOSTON
COPLEY PLACE MALL
‘Wat is er in godsnaam aan de hand, Cathy?’ vroeg Hannah terwijl ze naast haar op de bank voor de Gap ging zitten. ‘Dat telefoontje heeft me de stuipen op het lijf gejaagd.’
‘Ik kon niet lang praten. Ik heb mijn best gedaan om voorzichtig te zijn, maar ik weet niet hoeveel afluisterapparatuur ze gebruiken.’ Cathy trok een gezicht. ‘Is het niet krankzinnig? Ik klink volkomen paranoïde.’ Ze voegde er ernstig aan toe: ‘Ik wou dat ik paranoïde was. Het alternatief is bijna erger.’
‘Waarom hebben we afgesproken in een winkelcentrum? Waarom kon ik niet naar je huis komen?’
‘Omdat ze dat nou precies willen. Waar is Kirov?’
‘Je zei dat ik hem niet mee moest brengen. Ik heb meteen na het telefoontje een taxi naar het vliegveld genomen.’
‘Goed.’ Ze stond op. ‘Kom, we gaan een stukje lopen. Ik heb niet veel tijd.’
‘Waarom niet?’ Ze haalde haar in. ‘Wat is er in godsnaam aan de hand?’
‘Die slijmbal, Pavski, wil je heel graag te pakken krijgen. Hij wil Kirovs kop en denkt dat hij jou kan manipuleren om die te krijgen. Hij heeft een zendertje in mijn woonkamer geplaatst in de hoop je zo te kunnen vinden. Het is maar goed dat je de laatste tijd geen contact hebt opgenomen.’ Ze keek haar even aan. ‘Hoewel ik klaar was om je zelf te vermoorden toen ik dacht dat je mij niet meer bij de zaak wilde betrekken.’
‘Het was… moeilijk.’
‘Dat kun je wel zeggen. Het is hier ook niet gemakkelijk geweest.’
‘Hoe weet je dat hij een zendertje heeft geplaatst?’
‘Dat heeft George Preston me verteld.’ Haar lippen verdraaiden. ‘Hij moest het vuile werk opknappen.’
Hannah staarde haar geschokt aan. ‘Wat? Waarom?’
‘Pavski wist iets van George. Enkele jaren geleden heeft de NSA een beschikbaarheidslijst opgesteld en de naam van George stond daarop.’
‘Beschikbaarheidslijst?’
‘Een chantagelijst. Als een vooraanstaande figuur in moeilijkheden kwam die beschadiging van zijn imago kon betekenen, kwam de NSA erbij en hielp de zaak in de doofpot te stoppen. Maar dat betekende ook dat ze die betreffende persoon konden gebruiken wanneer ze op een of ander gebied hulp nodig hadden. Toen George nog maar net in Washington zat, dronk hij en was betrokken bij een auto-ongeluk waarbij een omstander ernstig gewond raakte. Het had het einde van zijn carrière kunnen betekenen. De NSA kwam te hulp en regelde de zaak.’
‘En de NSA heeft die informatie aan Pavski gegeven?’
‘Nee, vier jaar geleden is de beschikbaarheidslijst uit de databank van de NSA gestolen door een computerfreak die Thomas Carwell heet. Hij woont nu in een paleis in Iran en verkoopt informatie aan de hoogste bieder. Iedereen met geld kan elke informatie krijgen die hij nodig heeft.’
‘En Pavski wilde ons onder druk kunnen zetten en vond George Preston op de lijst.’
‘Dat is wat George me heeft verteld.’
‘Godallemachtig.’
‘Maar Pavski heeft George onderschat. Hij volgde Pavski’s bevelen op tot hij zou kunnen bedenken wat hij moest doen, maar toen het serieus werd heeft hij me verteld wat er gaande was.’ Haar stem beefde even. ‘Pavski zei dat hij mijn kinderen wilde ontvoeren. George kon de gedachte niet verdragen dat er iets met ze zou gebeuren.’
‘De kinderen?’ fluisterde Hannah.
‘Pavski zei tegen George dat hij mij een dienst zou bewijzen als hij me zou kunnen overhalen om te zorgen dat jij tevoorschijn zou komen. Hij zei dat hij de kinderen met rust zou laten als hij jou te pakken zou krijgen.’
Hannah voelde zich misselijk. ‘Ronnie en Donna? God, geen wonder dat je bang bent.’
‘En woest.’ Cathy’s lippen verstrakten. ‘Hoe durft die schoft mijn kinderen te bedreigen.’
‘Je had gelijk dat je me belde. Ik regel het.’
‘Ik heb het al geregeld. Dacht je dat ik je hierheen zou laten komen om hem een handeltje aan te bieden? Ik mag dan zo woest zijn als een moederbeer met jongen, maar dat zou ik je nooit aandoen.’ Cathy perste haar lippen op elkaar. ‘Hij heeft mijn Conner vermoord. We moeten hem uitschakelen.’
‘Eerst de kinderen. Hoe heb je het geregeld?’
‘Ik heb ze naar een goede vriendin van me gestuurd. Miriam Frey. Ik heb haar verteld wat er speelde en ze was bereid te helpen. God, wat ben ik haar dankbaar.’ Bitter voegde ze eraan toe: ‘Lieve hemel, als je me die nacht had kunnen zien, hoe ik de kinderen het huis uit smokkelde nadat George me over die toestand had verteld. Ik schrok van elke schaduw. Hij was er zeker van dat het huis in de gaten werd gehouden en wist niet hoeveel tijd ik nog had voordat Pavski in actie zou komen. Ik moest ze ergens heen brengen waar ze veilig zouden zijn. Ik denk niet dat iemand heeft gezien dat ik ze uit huis haalde en naar Miriam bracht.’
‘Pavski zal ze vinden, Cathy.’
‘Je denkt toch niet dat ik zo dom ben. Dat weet ik. George heeft lijfwachten ingehuurd om het huis te beveiligen. Maar we moeten Pavski stoppen voordat het zover komt.’
Hannah was even stil. ‘Je hebt wel veel vertrouwen in George Preston.’
‘En jij denkt dat hij nog steeds samenwerkt met Pavski?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Hij probeert me er niet in te luizen. Ik geloof hem, Hannah. Hij had me niets hoeven te vertellen. Hij had het gewoon kunnen laten gebeuren.’
Hannah knikte. ‘Mijn achterdochtige aard. Niets is nog wat het lijkt.’
‘Daarom heb ik je met Conners mobieltje gebeld. Ik heb het samen met Conners persoonlijke bezittingen teruggekregen. Ik wist niet of ik in de gaten werd gehouden door Pavski of Bradworth of weet ik veel wie. Maar niemand zou de telefoon van een dode in de gaten houden.’
‘Heel slim. Maar je bezorgde mij bijna een hartaanval.’
‘Ik moest je laten weten wat er gaande was. We hebben niet veel tijd om Pavski te pakken te krijgen. Ik wil dat mijn kinderen thuis zijn en veilig zijn.’
‘Dat zullen ze ook zijn.’ Ze kneep Cathy even in haar schouder. ‘Er zal ze niets overkomen.’
‘Daar zal ik verdomme voor zorgen.’ Ze balde haar handen tot vuisten. ‘Ik vind het vreselijk om niet bij ze te zijn. Ik word er gek van.’ Ze haalde diep adem. ‘Ik moet gaan. Ik heb ervoor gezorgd dat ik niet gevolgd werd, maar ik neem geen enkel risico. Als je me wilt bereiken, bel me dan op Conners telefoon.’ Ze draaide zich om. ‘En je kunt maar beter contact met me houden. We moeten iets doen om hier een eind aan te maken.’ Ze wierp Hannah over haar schouder een blik toe. ‘Wees voorzichtig, Hannah. Pas op jezelf.’
‘Ik beloof het. Jij ook.’ Ze zag Cathy snel naar de roltrap lopen. Cathy’s schouders waren recht, maar stijf van spanning, en ze had duidelijk al haar kracht nodig om op de been te blijven. En dat was logisch, dacht ze gefrustreerd. Zowel Cathy als zij had geen enkele ervaring met mannen die bereid waren kinderen te bedreigen.
Maar dat gold niet voor Kirov. Kirov kende de aard van het beestje.
Hij zou komen als ze hem belde.
Maar als ze hem zou bellen, zou ze precies doen wat Pavski van haar wilde. Hij wilde Kirov dood hebben, en zij zou hem dan aan dat gevaar blootstellen. Ze kon het niet.
De kinderen. Onschuldig. Hulpeloos. Een prooi.
‘God nog aan toe.’
Ze pakte haar telefoon.
Toen hij voor de tweede keer overging, nam Kirov op.
‘Godverdomme!’
‘Jij ook gegroet.’
‘Waar ben je?’
‘Ik ben in Boston.’ Ze maakte haar stem vaster. ‘Pavski is bezig een val voor je op te zetten. Hoewel, voor jou en mij. Maar ik lijk momenteel minder belangrijk te zijn.’
‘Niet voor mij. Waarom heb je niet gewacht en met me gepraat in plaats van ervandoor te gaan?’
‘Cathy vroeg me om je niet… Ik vertel het je later wel.’ Ze was even stil. ‘Als je wilt komen.’
‘Ik ben onderweg. Toen ik erachter kwam dat je een taxi naar het vliegveld had genomen, vermoedde ik al dat je op weg was naar je schoonzus. Ze was de enige die je had kunnen wegroepen. En je nam je mobiele telefoon niet op, verdomme. Waar kan ik je bereiken als ik eenmaal in Boston ben geland? Je blijft uit de buurt van je appartement, klopt dat?’
‘Klopt. Ik ben in het winkelcentrum Copley Place. Ik zie je in Chili’s Restaurant. Bel me wanneer je er bent.’
‘Als je maar opneemt,’ bromde hij.
‘Ik zal opnemen.’ Ze hing op.
Hannah zette zich instinctief schrap, klaar voor de strijd, toen ze hem door de deur van het restaurant zag komen. Ze had zich voorbereid op ergernis, niet op bliksem en donder. Ze had Kirov nog nooit kwaad gezien.
‘Leg uit.’ Hij ging tegenover haar zitten. ‘Vertel me waarom je uit dat hotel bent weggelopen zonder ook maar iets tegen me te zeggen. Is het niet bij je opgekomen dat ik zou kunnen denken dat er iets mis was?’
‘Ik had Cathy beloofd dat ik niemand, ook jou niet, zou vertellen dat ik hierheen ging.’
‘Ik had gedacht dat je me inmiddels wel vertrouwde.’
‘Doe niet zo raar. Ze was bang, en ze had het niet gevraagd als het niet belangrijk voor haar was geweest.’ Ze keek hem aan. ‘En ze heeft het recht om bang te zijn. Als het niet zo was, had ik je niet gebeld. Ik vind het helemaal geen prettig idee jou te vragen hierheen te komen en het risico te nemen dat Pavski…’ Ze haalde diep adem. ‘Maar ik heb het je gevraagd en daar moet ik nu mee omgaan. Dus hou je mond en laat me…’ Haar hand klemde zich om haar koffiebeker. ‘Het gaat om de kinderen, Kirov.’
Hij werd heel stil. ‘Cathy’s kinderen?’
Ze knikte nerveus. ‘En Cathy probeert het zo goed mogelijk aan te pakken, maar ze is bang. Ik ben bang.’
‘Heeft Pavski ze?’
‘Nee, Cathy zegt dat ze voorlopig veilig zijn. Ik weet niet of ze gelijk heeft. Het lijkt mij…’
‘Begin bij het begin. Hoe moet ik in godsnaam door al dat schuldgevoel en nagelbijten heen zien te komen?’ onderbrak Kirov haar, terwijl hij de serveerster gebaarde haar beker te vullen. ‘En maak je geen zorgen voordat er iets is om je zorgen over te maken. We komen er wel uit.’
Zijn botte reactie was vreemd genoeg geruststellender dan vriendelijkheid zou zijn geweest. Hij was aan het werk, dacht na, scheidde het kaf van het koren.
Ze bracht de beker naar haar lippen. ‘Ik bijt niet op mijn nagels.’ Ze glimlachte zwakjes. ‘En ik zal me helemaal niet schuldig voelen als je tegen me blijft brullen.’ Ze bracht hem snel op de hoogte van wat Cathy haar had verteld en eindigde met haar grootste zorg. ‘Hoe goed denk je dat we George Preston kunnen vertrouwen?’
‘Ik heb geen idee.’ Hij trok een gezicht. ‘Dat is niet het antwoord dat je wilde horen, maar meer kan ik er niet over zeggen. oppervlakkig gezien lijkt hij het nu eerlijk te spelen. Aan de andere kant kan het een ingewikkeld dubbelspel zijn.’
‘Hij heeft de controle over de kinderen. Hij heeft lijfwachten voor ze geregeld. Maar als hij hun salaris betaalt, betekent het ook dat hij ze terug kan trekken.’
‘Dan moeten wij ervoor zorgen dat er andere bescherming is.’
‘Je kunt niet naar ze toe. Dat is precies wat Pavski wil.’
‘Dan zal ik zorgen hem niet tegemoet te komen.’ Hij keek haar recht in haar ogen. ‘Vertrouw me. Ik zal die kinderen niets laten overkomen, Hannah.’
Ze voelde zich warm worden, en voor het eerst sinds haar ontmoeting met Cathy vandaag verdween de paniek. ‘Ik vertrouw je. Daarom heb ik je gebeld.’ Haar lippen vertrokken. ‘Ook al wist ik dat ik je in gevaar zou brengen.’
‘Schuldgevoel?’ Hij glimlachte. ‘Laat me eens even bedenken hoe ik dat kan gebruiken.’
‘Ik gebruik jou! Maar goed, hoe kunnen we de kinderen beschermen?’
‘Ik denk erover na.’ Hij sloeg zijn ogen neer en keek in zijn koffie. ‘Behalve dan voor de kinderen is dit misschien niet alleen maar slecht.’
‘Volgens mij kan het niet veel slechter worden.’
‘Pavski is bezig een val op te zetten. Als je je concentreert op het vangen van de vijand denk je minder aan een mogelijke val die voor jou wordt opgezet.’
‘En hoe gaan we Pavski in de val lokken?’
‘Door zijn val tegen hem te gebruiken.’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Maar het lokaas moet onweerstaanbaar smakelijk zijn. Hij hoopt de informatie voor het vinden van de wieg van Danzyl in Moskou te krijgen. Hij mag mij dan dood wensen, maar zijn verlangen om de wieg te vinden is sterker.’ Hij dacht erover na. ‘We zullen de Bliksemflits moeten gebruiken. Als we hem naar de onderzeeër kunnen lokken, is hij kwetsbaar en kunnen we hem te pakken krijgen.’
‘Hij zal nooit het risico nemen om door dat luik naar beneden te gaan.’
‘Misschien kunnen we hem al te pakken nemen voordat hij de haven verlaat. We moeten hem alleen in de openlucht zien te krijgen. Zelfs als hij op de pier is, heb ik wel een kans. Vuurwapens zijn niet echt mijn wapens, maar ik kan goed schieten.’
‘Dat geloof ik wel,’ zei ze afwezig terwijl ze erover nadacht. ‘Het zou wel riskant zijn.’ Maar ze begon weer hoop te krijgen. ‘Dus we kunnen iets doen aan deze puinhoop?’
Hij glimlachte. ‘En of. Als we het goed aanpakken.’
‘Hoe pakken we het aan?’
‘We roepen alle hulp in die we kunnen krijgen van zowel betrouwbare als twijfelachtige bronnen.’ Hij pakte zijn mobieltje. ‘En we beginnen met een paar telefoontjes…’
Ze schudde haar hoofd. ‘Wat zou je toch zonder dat mobieltje moeten?’
‘De gedachte alleen al.’ Hij trok een gezicht. ‘Ik moet er echt niet aan denken.’
Vier uur later kreeg Kirov een telefoontje van Eugenia. ‘Ik heb het, Kirov! Alles begint in elkaar te passen.’
‘Wat heb je ontdekt?’ Hij zette de telefoon op de luidspreker voor Hannah.
‘Er waren twee standbeelden. Ze werden in 1937 door de Griekse regering aan Rusland geschonken als een gebaar van blijvende vriendschap.’
‘Hoe ziet het andere standbeeld eruit?’
‘Geen foto’s. Het is niet hier in Moskou. Blijkbaar hebben we nog geluk dat het in de historische kunstarchieven is opgenomen. Het was geen belangrijk kunstvoorwerp. Maar omdat het Grieks was, heb ik op de Griekse kunstsites gezocht. Ik ben eerst achter het symbool aangegaan en kwam bij een goudmijn terecht. Het is het identificerende merkteken dat door beeldhouwers in een kunstenaarskolonie bij Athene werd gebruikt. Ze hebben hun werk er sinds 1924 mee gesigneerd.’ Ze zweeg een ogenblik. ‘En de figuur moet Phineus en de Harpijen voorstellen. Volgens de mythologie werd Phineus van de Harpijen gered door Jason en de Argonauten. Hij was dankbaar en vertelde Jason waar hij het Gulden Vlies kon vinden. Maar Jason moest naar Midia in Thracië reizen om het Phineus te vragen.’
‘En?’
‘Volgens het verslag van Heisers laatste gesprek met zijn vader nam hij zijn vader na zijn terugkomst mee naar de rivier de Rioni.’
‘Eugenia, vanwege die ene terloopse verwijzing is er al heel wat onderzoek gedaan. Onder anderen door mij. Het was verspilde tijd.’
‘Doordat je er niet op de juiste manier naar keek. Je zag geen verband met de mythologie. De mensen in dat gebied beweren dat het Gulden Vlies gebaseerd was op feiten.’
‘Feiten?’
‘Eeuwenlang wasten de boeren in dat gebied hun schapenhuiden in die rivier en anderen om het goud op te vangen dat omlaag spoelde uit stroomopwaarts gelegen bezinksels. Daar zou Jason zijn Gouden Vlies hebben gevonden.’
‘En jij denkt dat het tweede beeld zich daar bevindt?’
‘Misschien. Het zou kunnen. Maar ik gok op Midia. Ik denk dat Heiser de rivier de Rioni noemde om zijn vader erop te wijzen dat hij aan het Gulden Vlies moest denken. Midia was ooit de stad Salmydessus in het oude Thracië. Jason moest daarheen om het antwoord op zijn zoektocht te vinden. Alles draait om Phineus en de plaats waar hij woonde.’
Eugenia sprak snel en haar stem trilde van opwinding. ‘Begrijp je het niet? Welke andere stad zou zo’n voor de hand liggende kandidaat zijn geweest om dat tweede beeld te krijgen? Ik heb geen enkele verwijzing kunnen vinden die erop duidt dat Midia het zou hebben ontvangen, maar ik wed dat ik het daar vind.’ Ze voegde eraan toe: ‘Ik ga er nu heen. Ik zal de kunstenaarskolonie bij Athene bellen en vragen of ze enig idee hebben waar het tweede beeld heen is gegaan, maar ik wacht niet op antwoord. Danzyl is goed. Hij zal er ook achter komen. Ik moet zorgen dat ik daar eerder ben dan hij. Ik bel je als ik het gevonden heb.’ Ze hing op.
Hannah schudde haar hoofd. ‘Jeetje, ze is goed. Maar het blijft een gok.’
‘Eugenia vindt van niet.’ Kirov glimlachte. ‘En haar intuïtie is uitstekend.’
‘Nou, haar intuïtie vertelt haar dat Danzyl haar zou kunnen verslaan.’ Ze huiverde. ‘En jij hebt gezegd dat Pavski hem al opdracht heeft gegeven om haar uit de weg te ruimen.’
‘Dat zal niet eenvoudig zijn. En ik zou haar nu niet meer kunnen stoppen, al zou ik het willen. Heb je haar stem niet gehoord? Ze is alert, opgewonden, op jacht.’
Ja, Hannah had al die emoties in Eugenia’s stem bespeurd. Ze had haar nooit levendiger horen klinken.
Ze hoopte alleen dat ze in leven zou blijven.
God, hij verveelde zich.
Dananka drukte het afluisterapparaat stevig tegen zijn oor. Hij had een bloedhekel aan dat wachten en waken. Zijn talent lag in andere richtingen. Ze hadden iemand anders moeten aanwijzen voor die rotklus om Cathy Brysons inkomende telefoontjes af te luisteren. Hij had alleen berichten gehoord over vergaderingen van oudercommissies en deelnemingstelefoontjes die haar lieten weten wat een fantastische vent haar man was geweest.
Weer een telefoontje.
Hij keek naar zijn scherm. Geen naam.
Telefonische verkoper?
‘Cathy?’
‘Lieve hemel, Hannah. Waarom heb je me niet eerder gebeld? Ik ben doodongerust geweest. Alles goed?’
Dananka zat meteen rechtop in zijn stoel. De jackpot, verdomme.
‘Zo goed als mogelijk is gezien de situatie.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Laat maar. Hoe is het met jou en de kinderen?’
‘Prima. Ik ben een beetje gespannen, dus heb ik de kinderen voor een paar dagen naar Miriam Frey gestuurd. Haar zoon Bobby is Ronnies beste vriendje.’ Ze zweeg een ogenblik. ‘Hannah, laat George je alsjeblieft helpen. Die Kirov deugt niet.’
‘Ik weet het,’ zei Hannah grimmig. ‘Het interesseert hem niet of ik blijf leven of niet, als hij die andere plaat maar in handen krijgt.’
‘Welke andere plaat? Je zei dat Pavski alles gestolen had wat je gevonden had.’
‘Dat was veiliger voor jou.’
‘O, Hannah, verdomme.’
‘Het was eerlijk gezegd niet op die platen geëtst. Blijkbaar had Heiser geen tijd meer of werd gestoord of werd zieker en moest naar zijn hut om die laatste coördinaten op een plaat te etsen. Ik heb hem achter het bureau in de kapiteinshut gevonden toen ik terugging met Kirov.’
‘Geef hem dan aan Bradworth.’
‘Dat kan niet. Ik heb hem overboord gegooid.’
‘Wat?’
‘Doe niet zo geschokt. Ik vertrouw Bradworth niet en ik vertrouw Kirov niet. Ik wilde niet dat een van beiden die plaat in handen zou krijgen. Stel dat ze zouden besluiten Pavski te vergeten en ervandoor te gaan. Als het moet, kan ik me de plaat voor de geest halen en reconstrueren.’
‘En Kirov weet van die plaat?’
‘Hij was op de onderzeeër toen ik hem vond. Hij was razend toen hij zag dat ik hem in zee gooide. Sindsdien probeert hij me te dwingen om hem te reconstrueren. Ik heb gezegd dat ik dat zou doen als hij me Pavski’s kop zou brengen.’ Ze zweeg even. ‘Maar ik heb niet veel tijd meer. Kirov breekt net zo lief mijn nek als dat hij naar me kijkt.’
‘Geef hem die plaat. Daarna bellen we Bradworth om hem op te pakken.’
‘Vergeet het maar. Ik geef Kirov helemaal niets. Hij had Conner kunnen redden en heeft het niet gedaan,’ zei Hannah. ‘Hij is nu onderweg naar de onderzeeër om te kijken of hij die plaat kan opduiken.’
‘Is dat mogelijk?’
‘Hoe moet ik dat weten? Misschien wel. Het water is vrij kalm in de haven en het is er niet vreselijk diep. Maar hij zit mij in elk geval niet meer op mijn nek. Met een beetje geluk rijgt Pavski hem aan een harpoen. Die plaat kan me geen moer schelen.’ Vermoeid voegde ze eraan toe: ‘Het enige wat voor mij belangrijk is, zijn jij en de kinderen. Ik bel je alleen om te zeggen dat je kalm moet blijven en voorzichtig moet zijn. Ik heb geen idee wat Kirov zal doen als hij die plaat niet vindt. Hij denkt dat hij Pavski uit de tent kan lokken met dat verdomde ding.’
‘Kan hij dat?’
‘Misschien. Ik vlieg er vanmiddag heen om te kijken of hij hem gevonden heeft.’
‘Bel me terug,’ zei Cathy. ‘Ik maak me zorgen om je.’
‘Ik bel je zodra het kan.’ Hannah Bryson hing op.
Dananka was al druk bezig met het verifiëren van het nummer en het model van haar mobiele telefoon. Na 9/11 eiste de FCC van alle telefoonmaatschappijen dat ze in staat moesten zijn gesprekken via mobiele telefoons tot honderd meter of minder te kunnen traceren. Dat betekende dat elk mobieltje een ingebouwd gps-systeem had dat onder de juiste omstandigheden kon worden afgeluisterd. Hij verstuurde een opdracht om de dichtstbijzijnde mast te vinden en initieerde vervolgens een zoekactie. Twee minuten later had hij haar locatie gevonden.
‘Hebbes, kreng.’
Hij pakte zijn telefoon en belde Pavski.
Hannah wendde zich tot Kirov. ‘Wat denk je?’
‘Als Pavski’s mannetje geen complete amateur is, heeft hij je telefoontje opgepikt en kan hij je nu volgen, naar de hel en terug.’ Kirov glimlachte. ‘Bij voorkeur alleen naar de hel. Einde verhaal.’ Hij ging opzij zodat ze in de helikopter kon stappen. ‘Als het niet zo is, zul je nog een telefoontje moeten plegen.’
‘Ik ben net zo lang aan de telefoon gebleven als je zei.’
‘En je was gepast beledigend.’ Hij gebaarde naar de piloot dat hij kon starten. ‘Was het uiten van al die onderdrukte vijandigheid bevredigend?’
Ze wierp hem een zijdelingse blik toe. ‘Misschien.’
‘Nou, laten we hopen dat je overtuigend was.’
‘Denk je dat Pavski erin trapt?’
‘Dat zou best eens kunnen. Hij heeft de kans om mij te vermoorden en de plaat in handen te krijgen. En als alternatief heeft hij de kans jou te pakken en je te dwingen de plaat te reconstrueren. Wat hem betreft is dat allemaal goed.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Over een uur moeten we in Rock Bay Harbor zijn. Ik wed dat Pavski ons op de hielen zit.’
‘Het signaal op haar telefoon geeft aan dat ze in noordelijke richting gaat,’ zei Dananka. ‘Ze gaat naar de onderzeeër. Wat zal ik doen? Haar volgen met de helikopter?’
Pavski dacht erover na. Een geweldige opwinding maakte zich van hem meester. Jezus, alles viel op zijn plaats. Hij had geweten dat Cathy Bryson de sleutel zou zijn. ‘Nee, je blijft hier. Ik neem Koppel mee en de twee nieuwe mannen, Lepin en Norzalk. Voor jou heb ik iets anders te doen.’
‘Wat?’
‘We hebben misschien nog een extra drukmiddel nodig voor als ik die plaat niet vind. Ga achter die kinderen aan.’ Hij stond op. ‘En er moet er in elk geval één in leven blijven, Dananka.’
‘Maar één?’
‘Gebruik je eigen hersens. Wat mij betreft mag je Hannah Bryson laten merken wat ze kan verwachten als ze niet meewerkt.’ Hij hing op en liep naar de deur.
De Gouden Wieg schitterde in de verte, maar kwam steeds dichterbij.
Bijna in zijn handen, bijna hier…