Epiloog

MacDuffs Run

Een halfjaar later

'Sophie.'

Daar was hij!

Ze draaide de zee de rug toe en zag Royd met grote stappen het pad afkomen. Hij liep snel, ongeduldig, en had een intense uitdrukking op zijn gezicht. Haar hart ging zó tekeer dat ze even niets kon uitbrengen. 'Je ziet er goed uit.' Ze moest haar stem onder controle zien te krijgen. 'Hoe voel je je?'

'Hartstikke kwaad. Ik werd de volgende morgen wakker in dat kloteziekenhuis en kreeg te horen dat jij het land had verlaten. Wat was dat voor onzin?'

'Ik besefte gewoon dat ik niet kon blijven.'

'Michael.'

'Onder andere. Hij had me harder nodig dan jij.'

'Om de dooie dood niet.' Hij hield even zijn mond dicht.

'Hoe is het met hem?'

'Goed. Hij heeft de laatste maand maar twee aanvallen gehad. Ik denk dat hij echt vooruitgang boekt.'

'Goed zo. En wat was de andere reden dat je vertrok?'

'De andere reden was persoonlijker. Ik voelde me verward en had tijd nodig om eruit te komen.'

'Zonder mij.'

'Zonder jou. Ik heb moeite om helder te denken als jij in m'n buurt bent.'

'Mooi.'

Ze keek hem aan. 'En jij had ook tijd nodig. Je verdiende tijd om op adem te komen en je verdiende een kans om uit mijn leven te verdwijnen en te vergeten dat ik besta. Om iedere afschuwelijke gebeurtenis die je door mijn schuld hebt meegemaakt te vergeten.'

'Maar je hebt ook een heleboel goede dingen in mijn leven gebracht. Hoe lang gaat het duren voordat ik je er eindelijk van kan overtuigen dat je je schuld hebt ingelost?' Hij wachtte niet op een antwoord. 'Dus heb je MacDuff zover gekregen dat je met Michael hierheen mocht komen en mij te vertellen dat ik uit je buurt moest blijven.'

'Tot ik er klaar voor was.' Ze glimlachte. 'Ik moest nog een paar dingen doen, toen mijn naam eenmaal gezuiverd was. Het is Jane MacGuire en mij gelukt om een groot gedeelte van het geld dat nodig is om de waterzuiveringsinstallatie op San Torrano weer op te bouwen, bij elkaar te verzamelen. Jane is echt een heel bijzondere vrouw.'

'Ja, dat heb ik gehoord.' Het was even stil. 'Wist je dat ik bijna een commando-eenheid had georganiseerd om het hier te bombarderen?'

'Maar uiteindelijk deed je dat niet.'

'Ik had je nog één maand gegeven om me hier uit te nodigen.'

Hij maakte een grimas. 'Misschien word ik uiteindelijk toch nog beschaafd.'

'Daar geloof ik niets van. Maar je bent slim en je weet dat het goed was om het zo te doen.'

'Misschien goed voor jóu. Ik had die tijd helemaal niet nodig. Ik wist wel wat ik wilde.' Hij deed een stap naar haar toe.

'Maak ik een kans, denk je?'

'En wat wil je dan? Seks?'

'Ja. En dat je tegen me praat en dat ik je mag leren kennen. En dat we bij elkaar gaan wonen en van die dingen doen als naar de film gaan en samen naar de supermarkt of naar een voetbalwedstrijd van Michael.'

'Michael. Je begrijpt dat hij bij de deal inzit?'

'Ja, natuurlijk, ik ben niet gek. We komen er wel uit. Hij is een deel van jou.' Ondertussen was hij echt vlak bij haar. 'Net zoals ik een deel van je wil zijn. Bij alles wat je doet. Beangstigt dat je?'

'Beangstigt het jóu?'

'Toen ik begon te beseffen wat ik voor je voel: ja. Nu ben ik eraan gewend.' Hij haalde heel diep adem. 'Ik... hou... van... je.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Jezus, dat was moeilijk om te zeggen. Ik hoop dat het het waard was.'

Er ging een schok van blijdschap door haar heen. 'O ja, het was het zeker waard.'

'Je hoeft het echt niet terug te zeggen. Liefde betekent verschillende dingen voor verschillende mensen. Je zult aan mij moeten wennen. Als we er samen een jaar op hebben zitten, moeten we er eens over praten.'

'Wat ruimhartig van je.' Ze legde haar handen liefdevol om zijn gezicht en keek stralend naar hem op. 'Maar ik geloof dat we er nu meteen over gaan praten.'

~~~