13

'Kan ik u even spreken?'

MacDuff keek op van zijn bureau. 'Ik heb niet zo heel veel tijd, mevrouw Dunston. Binnen een uur is de politie hier, met een paar mensen van Scotland Yard.'

'Ik zal niet veel van uw tijd in beslag nemen.' Ze liep de bibliotheek binnen. 'We moeten praten.'

'Absoluut. Ik wilde u later te pakken zien te krijgen. Hoe is het met dat jochie?'

'Niet geweldig. Maar dat kun je natuurlijk ook niet verwachten. Ik heb hem maar even gezien voor hij onder de douche ging, maar hij leek wat beter dan gisteravond. En hij heeft vannacht geen nachtmerrie gehad. Dat had ik eigenlijk wel verwacht.'

'Sinds hij hier is, heeft hij er maar één gehad. Misschien ontgroeit hij ze.'

Ze schudde haar hoofd. 'Maar het gaat vooruit.'

'Ga zitten en hou op met dat geaarzel,' zei MacDuff. 'Ik ben dood-en doodmoe, en ik heb een vreselijke nacht achter de rug, maar die verdomde beleefdheid van me houdt me op de been totdat iemand me uit mijn lijden verlost. Het is het kruis dat ik met me meedraag, omdat ik ben opgevoed om de baas te zijn van deze hoop stenen.'

Ze liet zich in de stoel vallen die hij aanwees. 'Maar het is wel een geweldige hoop stenen en nog verrassend comfortabel ook.'

'Dat ben ik met u eens. En dat is ook waarom ik nog steeds strijd voer om het uit de handen van de National Trust te houden. Koffie?' Hij wachtte niet op haar antwoord en schonk een kopje in uit de kan op zijn bureau en gaf dat aan haar. 'Melk?'

Ze schudde haar hoofd. 'U bent enorm vriendelijk voor ons geweest. Ik verwachtte eigenlijk dat u boos op me zou zijn.'

'Ik bén boos. Woedend.' Hij leunde achterover in zijn stoel.

'Maar niet op u. Ik heb Michael hier laten komen en daarmee ben ik degene die verantwoordelijk is voor alle consequenties. Maar ik had verwacht dat alle eventuele acties tegen mij gericht zouden zijn en niet tegen mijn mensen. Die slachting gisteravond was volkomen zinloos.'

Er trok een huivering door haar heen. 'Ja, dat is waar. Royd zei dat het afschuwelijk was. Ik verwachtte dat u zou willen dat Michael en ik meteen zouden vertrekken.'

'En die klootzak van een Sanborne de indruk geven dat hij ook maar iéts gewonnen heeft? Dat hij die killers onze kant maar hoeft op te sturen en ik zo bang word dat ik Michael terugstuur, zodat hij een makkelijk doelwit wordt en een middel om tegen u te gebruiken?' MacDuffs ogen schitterden vervaarlijk van woede. 'Ik zorg ervoor dat jullie hier absoluut veilig zijn, al was het alleen maar om hem dwars te zitten.'

'Maar misschien moeten we hier sowieso weg. Er is een kans dat de politie hier komt, zodra ze erachter zijn dat Michael hier zit.' Haar mond vertrok. 'Waarschijnlijk denken ze dat ik gestoord genoeg ben om mijn eigen zoon iets aan te doen.'

'Ik zal proberen om Scotland Yard hier weg te houden.' Hij fronste zijn voorhoofd. 'Maar ik voel me niet helemaal gerust. Ik vind het niet prettig om Michael hier achter te laten als ik weg ben.'

Ze verstijfde. 'Gaat u weg dan?'

'Waarom verbaast dat u? Devlin heeft mijn mensen vermoord. Ik kan niet toestaan dat hij daarmee wegkomt.' Hij fronste nog een keer zijn voorhoofd. 'Maar maak u geen zorgen, ik zal ervoor zorgen dat hij veilig is.'

'Maar u zei dat u niet het gevoel had dat u dat kon garanderen.'

'Ik zei dat hij hier misschien niet veilig is, tenzij de juiste persoon hier de leiding heeft. En ik ben bezig om dat te regelen.'

'Maar dat hoeft helemaal niet. Hij is mijn verantwoordelijkheid. Ik ben degene die ervoor moet zorgen dat niemand hem iets aandoet.' Ze stond op. 'U doet wat u moet doen en ik zorg voor mijn zoon.'

'Nee, dat doet u niet.'

Ongelovig keek ze hem aan. 'Wat zei u?'

'Ik heb Royd en u misschien nodig. Jullie zitten tot over je nek in deze rotzooi en hebben veel meer informatie en inzicht dan ik. Ik kan het niet gebruiken dat u zich zorgen maakt over uw zoon en niet goed kunt functioneren.'

'Mijn god.' Ze schudde haar hoofd. 'U bent net zo erg als Royd.'

'Bedoelt u om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil? Ja, natuurlijk. Ik zou die jongen sowieso beschermen, maar als ik door u voor een fout te behoeden krijg wat ik wil, kunt u erop rekenen dat ik het doe.' Hij gebaarde met zijn hand. 'Zo, en ga nu maar op zoek naar Michael en Royd. Ik moet me concentreren op de politie en de inspecteur van Scotland Yard die de dood van Dermot onderzoekt. En hou uzelf buiten beeld. Ik wil niet dat ze in de gaten krijgen dat er vreemden hier op de Run zijn.'

'En dat wil ik ook niet,' zei ze droog. 'Ze zouden me waarschijnlijk ook van dié moorden verdenken.' Sophie deed de deur achter zich dicht en liep de gang in. Eigenlijk had ze geen idee wat ze van MacDuff had verwacht, maar hij had haar verrast. Het ene moment arrogant en dwingend, het volgende vol charisma. Het enige wat ze nu écht van hem wist, was dat hij een man was met wie je rekening diende te houden. En dus zou ze op haar tellen moeten passen, anders liep hij gewoon over haar heen.

'Je kijkt bezorgd.'

Toen ze opkeek, zag ze Jock in de voordeur staan. Hij glimlachte flauwtjes, maar die glimlach bereikte zijn ogen niet. Hij zag er gespannen en bedroefd uit. En dat was ook logisch, dacht ze vol medeleven. Hij was de hele nacht op geweest om bij de doden te waken. 'Kom je nu pas terug?'

Hij knikte. 'Ik moest blijven tot de inspecteur van Scotland Yard er was, de plaatselijke politie wilde me niet eerder laten gaan.' Hij trok een gezicht. 'Hoewel ze ongeveer de halve nacht met MacDuff aan de telefoon hebben gehangen om hem te laten zweren dat mijn alibi klopte.'

'Jij was natuurlijk ook niet de juiste persoon om achter te blijven. Met jouw achtergrond was het logisch...'

'Ja, dat weet ik. MacDuff was er ook niet blij mee. Maar Mark Dermot was een vriend van me.' Hij veranderde van onderwerp. 'Waarom zag je er zo geërgerd uit? Ik zag je net uit de bibliotheek komen.'

'Dan weet je waarom ik geïrriteerd ben. Die MacDuff van jou is verdomd arrogant. Ik heb hem verteld dat hij net zo erg is als Royd.'

'Ja, er zijn wat overeenkomsten. Allebei meedogenloze en recht-op-het-doel-aftypes. Wat is er gebeurd dat MacDuff je zo tegen de haren heeft ingestreken?'

'Hij deelde me mee dat hij, of ik dat nou wil of niet, voor Michael blijft zorgen, omdat ik veel te nuttig voor hem ben om alleen maar te moederen.'

Jock grinnikte. 'Hij moet goed moe zijn. Normaliter is hij veel diplomatieker. MacDuff kan enorm charmant zijn als hij er zin in heeft.'

'Nou, vanmorgen had hij er duidelijk geen zin in. Hij zei dat ik maar beter kon gaan en ervoor moest zorgen dat ik uit het zicht bleef en dat hij me later nog wel zou spreken.'

'En ga je dat ook doen?'

'Nee, geen sprake van.' Ze zuchtte moedeloos. 'Ja, ik zorg wel dat ik niet gezien word. Het zou natuurlijk stom zijn om dat niet te doen. Ik hoef Scotland Yard niet hijgend in mijn nek te hebben. Maar ik laat me door hem echt niet vertellen wat ik wel en wat ik niet mag doen. Ik neem mijn besluiten zelf.' Ze schudde haar hoofd. 'Hoewel de hemel weet dat ik de laatste tijd zo hard alle kanten op word geslingerd, dat ik wel een dronken matroos in een orkaan lijk.'

'MacDuff heeft het echt goed gedaan met Michael, Sophie,' zei Jock zachtjes.

'Ja, dat heb ik gemerkt. Niet iedere jongen van zijn leeftijd heeft zomaar een echte laird om mee te voetballen. En Michael zei nog iets over een schat. Heeft MacDuff dat verzonnen om hem bezig te houden?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Er zijn allerlei verhalen. In ieder geval zorgt het ervoor dat Michael zich niet verveelt. Hij was tenslotte maar een klein mannetje, dat heel erg ver van huis was.'

'En daar ben ik ook dankbaar voor. Maar dat betekent nog niet dat ik MacDuff over me heen laat lopen.'

'Ik zal wel eens met hem praten.'

'Doe maar wat je niet laten kunt.' Ze draaide zich om en begon de trap op te lopen. 'Ik moet even checken hoe het met Royd is. Hij was nogal zwak. Hij had gisteravond nooit te voet terug moeten gaan naar het kasteel.'

'Ik heb hem aangeboden om een auto voor hem te regelen.'

'Ik geef niemand de schuld, behalve Royd zelf,' zei ze over haar schouder. 'Die idioot denkt dat hij zich moet gedragen als een soort Superman.'

'Je bent niet erg tactvol geweest,' zei Jock tegen MacDuff, toen hij de bibliotheek binnenliep. 'En Sophie houdt er helemaal niet van als ze wordt gecommandeerd wat ze wel en wat ze niet moet doen. Je mag van geluk spreken dat ze Michael niet heeft opgepakt en is vertrokken.'

MacDuff keek op. 'Ik was te aangeslagen om tactvol te kunnen zijn. En ik moest haar natuurlijk vertellen dat ze uit het zicht moet blijven zolang Scotland Yard hier is. Zijn ze al weg?'

'Over een kwartiertje. Hij heet inspecteur Mactavish en is geen onaardige vent.' Zijn glimlach verflauwde. 'Zolang hij me niet beschuldigt van die slachting. Hij dwong me te kijken toen ze dat kleine meisje uit de put naar boven haalden. Ik denk dat hij wilde zien hoe ik reageerde.'

MacDuff mompelde een vloek. 'Ik zei nog dat jij niet degene was die achter moest blijven om op Scotland Yard te wachten.'

'Mark was mijn vriend.' Het was even stil. 'Wanneer gaan we achter Devlin aan?'

'Snel. Ik moet eerst hier een paar dingen oplossen.' En grimmig voegde hij eraan toe: 'Plus Scotland Yard ervan overtuigen dat je geen terugval hebt en weer hartstikke gestoord bent.'

'Sophie gaat heus niet op je zitten wachten,' zei Jock. 'Tenzij je Royd zover krijgt dat hij een goed woordje voor je doet. Hém heeft ze geaccepteerd.'

'Dan praat ik wel met Royd.' Hij stond op. 'Ik ga naar buiten om met die inspecteur kennis te maken. Ik heb wat frisse lucht nodig.' Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'En blijf jij ook maar uit zijn buurt. Ik wil niet dat hij nog meer van je te zien krijgt.'

'Uit het oog, uit het hart?'

'Wat je wilt, kan mij niet schelen.' Hij liep met flinke stappen naar de deur. 'Als je er maar voor zorgt dat je uit zijn gezichtsveld blijft.'

'Dan zal ik me nu gehoorzaam uit de voeten maken en me schuil gaan houden, samen met de andere ontduikers van de wet. Nog orders?'

'Gehoorzaam? Je weet niet eens wat dat betekent.' Bij de deur bleef hij stilstaan. 'En ja, je kunt iets voor me doen.'

'Tot uw orders.'

'Bel Jane MacGuire en probeer te achterhalen waar ze zit en of ze vanmiddag bereikbaar is voor een telefoontje van mij.'

'Waarom doe je dat zelf niet?'

'Het kan geen kwaad als jij de weg een beetje effent van tevoren. Ze heeft je altijd gemogen en weet dat je haar geen kwaad zult doen.'

'Nee, ze heeft me nooit als bedreigend gezien, ook niet in de tijd dat ik dat eigenlijk wel was. Ongelofelijk.' Hij boog zijn hoofd opzij. 'En jij denkt dat ze jou wél als een bedreiging ziet?'

'Misschien. Bel haar nou maar gewoon.'

Michael was niet in zijn kamer.

Verdomme, ze had toch gezegd dat hij op haar moest wachten.

'Er is niets aan de hand.'

Toen ze zich omdraaide, zag ze Royd in de deuropening staan. 'Michael wacht in mijn kamer op je. Ik kwam hier om te checken of alles in orde was en dacht toen dat jij eigenlijk wel liever zou hebben dat er iemand bij hem was. Dus heb ik hem gevraagd of hij me kon helpen om mijn verband te verschonen. Bezig blijven helpt.'

'Ja, dat klopt. Dankjewel.' Ze bekeek hem aandachtig. 'Je ziet er nog wel een beetje bleek uit, maar al beter dan daarstraks. Heb je goed geslapen?'

'Redelijk. Zou jij beneden wat te eten kunnen regelen?'

'Nu niet. Er is een inspecteur van Scotland Yard hier en MacDuff wil dat we uit het zicht blijven tot hij weg is.'

'Omdat het anders waarschijnlijk op een ramp uitdraait, zullen we daar maar mee akkoord gaan, vind je niet? Heb je al met MacDuff gepraat?'

Ze knikte. 'Je had gelijk. Hij is van plan om achter Devlin aan te gaan en hij wil ons inzetten om hem te vinden. Nee, dat is niet sterk genoeg uitgedrukt. Hij wil ons gebruiken. En hij denkt dat Michael hier niet veilig is als hij er zelf niet is. Dus probeert hij daar iets op te bedenken.'

'En daardoor ben jij van slag? Hoezo?'

'Ik heb geen bezwaar tegen iemand die er hier voor zorgt dat Michael veilig is. Maar het zit me dwars dat MacDuff totaal geen interesse heeft in hoe ik dat graag zou hebben.'

'Ik weet zeker dat jij ervoor zult zorgen dat hij van houding verandert.' Hij vertrok zijn gezicht in een grimas. 'Net zoals je dat bij mij hebt gedaan.'

'We hebben niet veel tijd en ik hoopte dat ik nog een tijdje op MacDuff zou kunnen rekenen.' Ze was stil. 'Denk je dat het Devlins opdracht was om Michael te vermoorden, of ging het om mij?'

'Het kan een van de twee zijn geweest of allebei.'

'Verdomme. Hoe kan ik dan in vredesnaam...'

'Er is iets wat je moet weten. Vanmorgen heb ik een telefoontje van Kelly gehad.'

Ze verstrakte. 'En?'

'Ik had hem opgedragen om dat schip in de gaten te houden. Het is gisteravond uitgevaren.'

'Wat? Maar jij zei dat ze het terrein nog niet helemaal leeg hadden.'

'Blijkbaar hadden ze alles wat ze nodig hebben en konden ze de rest achterlaten.'

'Godver. Hoe gaan ze dan...'

'Rustig. Kelly zit erbovenop. Hij heeft meteen een motorbootje gehuurd en had het schip al ingehaald vóór het echt het kanaal uit was. Hij probeert het schip te volgen en zelf uit het zicht te blijven. Het vaart in zuidelijke richting.'

'En Sanborne?'

Royd haalde zijn schouders op. 'Kelly kan maar op één plek tegelijk zijn. Maar als we het schip blijven traceren is de kans groot dat Sanborne en Boch op de plek waar het aankomt, staan te wachten.'

'En als dat niet zo is?'

'Dan zullen we op dat moment moeten bedenken hoe we ze weer in het vizier krijgen. Althans, ik. In ieder geval vertrek ik hier zo snel mogelijk en ga naar Kelly toe, maar jij hoeft natuurlijk niet mee. Als jij liever bij Michael blijft en...'

'Stil. Je weet best dat ik wel móét gaan.' Maar ze moest Michael ook beschermen. 'En jij hebt zelf beweerd dat je me waarschijnlijk nodig zult hebben. Hoe komt het opeens dat je hebt besloten dat ik overbodig ben?'

'Niemand is overbodig. Maar ik heb het mijn hele leven al zonder jou afgekund. Natuurlijk zou het handig zijn als je erbij bent, maar ik heb niets aan je als je loopt te piekeren over je zoon. Dus blijf maar uit mijn buurt.'

'Nou, dat is vriendelijk. Je moet echt de meest...' Ze onderbrak zichzelf en staarde verbouwereerd naar zijn dreigende gezicht. 'Mijn god, ik geloof dat je me probeert te beschermen. Bizar.'

'Helemaal niet bizar. Ik heb gezegd dat ik je, als het kon, zou beschermen.'

'En dus gooide je me voor de leeuwen bij elke kans die je kreeg.'

'Ik hoefde je helemaal niet te gooien. Ik heb je alleen de kans gelaten. Je hebt jezélf voor de leeuwen gegooid.' Hij haalde zijn schouders op. 'En nu is het niet langer een optie. Je moet doen wat je moet doen.'

'En dat zal ik ook heus wel doen, dus hou je kop. Vriendelijk en nobel gaat je niet goed af. Onbeschoft en meedogenloos past veel beter bij je.' Ze liep naar het raam en keek naar beneden, naar de binnenplaats. 'Er staat daar een auto geparkeerd. Die zal wel van de inspecteur zijn. We kunnen nog niet weg.' Ze draaide zich om en rommelde in haar tas. 'Dus kunnen we net zo goed die disk die ik van het onderzoekscentrum heb meegenomen, gaan bekijken. Ik stop hem in mijn computer om te zien wat erop staat. Kun jij ondertussen Michael gezelschap houden?'

'Ik wil die disk ook zien.'

'Ik zal je wel vertellen wat erop staat. Misschien is het helemaal niets.'

'Als dat ding in de brandkast lag, moet het wel een bepaalde waarde hebben.'

'Kan ik jullie ergens mee helpen?' Toen ze zich omdraaiden, zagen ze Jock in de deuropening staan. Hij keek van Sophie naar Royd. 'Heb ik het goed als ik zeg dat er hier een zekere spanning in de lucht hangt?'

'Ja, je kunt ons helpen,' zei Royd. 'Kun jij naar mijn kamer gaan en Michael afleiden, terwijl wij wat onderzoek doen?'

'Natuurlijk.' Jock draaide zich om. 'Het duurt niet lang meer voor ik hem mee kan nemen naar de Run. Hij vindt het leuk daar. En de inspecteur zal nu wel zo onderhand klaar zijn met de laird. MacDuff is een uiterst belangrijk man en zelfs Scotland Yard behandelt hem met eerbied.'

'Wacht even,' zei Sophie. 'Waarom kwam je eigenlijk hiernaartoe?'

'Om olie op het vuur te gooien. Niet tussen jou en Royd, maar ik heb met MacDuff gesproken en hij beseft dat hij niet erg tactvol is geweest. Hij wil echt het beste voor jou en je zoon, Sophie. Hij doet er alles aan om een oplossing te bedenken.'

'Zodat hij zijn handen vrij heeft om hier te vertrekken om wraak te nemen op Devlin.'

Jock glimlachte. 'O, dat hoop ik niet,' zei hij vriendelijk. 'Ik hoop dat hij dat voor mij overlaat. Ik heb daar al een paar geweldig gedetailleerde plannen voor.' Hij liep de kamer uit. Terwijl ze hem nakeek, trok er een huivering door haar heen. Zo mooi als de morgenstond, maar zo dodelijk als een adder. Deze kant van Jock kende ze maar nauwelijks. 'Jezus.'

'Jij hebt dat kleine meisje in de put niet gezien,' merkte Royd zachtjes op.

Ze knikte houterig. 'Het... verraste me gewoon.' Meteen draaide ze zich om, liep naar haar weekendtas en haalde daar haar computer uit. 'Ik moet aan het werk. Ik kan Michael niet al te lang alleen laten als hij van streek is.' Ze ging op het bed zitten, klapte haar laptop open en stopte de disk erin. 'Nou, laten we eens kijken wat we hier hebben.'

'Cijfers,' mompelde Royd.

'Formules,' corrigeerde ze afwezig. Ze verstijfde. 'REM-4.'

'Wat?'

'Het is niet mijn formule, maar die hebben ze wel als basis gebruikt.'

'Je wist dat dat was gebeurd.'

'Maar niet dat het zó was.' Haar blik zat aan het scherm vastgekleefd. 'Dit is iets anders.'

'Hoe anders?'

'Dat weet ik nog niet.' Ze scrolde naar beneden, naar de volgende pagina. 'Maar het bevalt me niets. Ga maar weg. Dit gaat nog wel een tijdje duren.'

'Is er iets wat ik zou kunnen doen?'

'Weggaan,' herhaalde ze. Weer scrolde ze naar beneden. Alleen maar formules. Ingewikkelde, complexe formules. Degene die dit had gedaan was briljant.

'Hoeveel tijd gaat het je kosten, denk je?'

Ze schudde haar hoofd.

'Oké, over een paar uur kom ik terug.'

Hij zei nog iets, maar dat hoorde ze niet meer. Ze was veel te verdiept in wat ze op het scherm zag. Ze begon een patroon te zien...

MacDuff belde Jane MacGuire laat in de namiddag. Toen de telefoon voor de tweede keer overging, pakte ze hem al op. 'Wat ben jij van plan, MacDuff? Het is niets voor jou om Jock te laten bellen om de lucht te klaren.'

'Ik moest zeker weten dat je er zou zijn. Ik heb iets te bepraten.'

Even bleef het stil. 'Onzin. Ik vermoed dat jij wilde dat Jock en ik gezellig wat herinneringen aan vroeger ophaalden.'

'Dat kunnen wij samen ook,' zei hij zacht. 'Wij delen dezelfde herinneringen.'

'Maar met Jock zitten er geen scherpe kantjes aan de relatie.'

'Ik heb je alle tijd gegeven om die scherpe kantjes eraf te laten slijten. In die hele periode heb ik je maar twee keer gebeld. En ik was heel vaak in de verleiding, Jane.'

'Wat moet je van me, MacDuff?'

'Hoe gaat het met die fantastische Eve Duncan van je?'

'Doe niet zo sarcastisch. Ze is fantastisch.'

'Ik deed helemaal niet sarcastisch. Ik bewonder haar. Hoe gaat het met haar?'

'Zoals gewoonlijk werkt ze zichzelf te pletter. Ze is door de artsenopleiding in Washington gevraagd om daar les te geven.'

'En Joe? Is Joe met haar mee?"

'Nee, Joe is hier gebleven.' Weer was het even stil en toen herhaalde ze: 'Wat moet je van me, MacDuff?'

'Een kleine gunst. Een stukje van je tijd.'

'Ik heb het ontzettend druk. Over een maand heb ik een expositie.'

'Ach, maar ik weet zeker dat je voor familie wel wat tijd vrij kan maken.'

'Ik ben geen familie van je.'

'Laten we daar nou maar niet over ruziën. Familie of geen familie, ik weet dat je een groot hart hebt en niet zou willen dat een onschuldig kind iets overkomt.'

'MacDuff.'

'Ik heb je echt nodig, Jane. Wil je naar me luisteren?'

'Ik laat me niet gebruiken door jou.'

'Een kind, Jane.'

Stilte. Een diepe zucht. 'Verdomme. Vertel het maar.'

Sophies handen waren helemaal klam. Rustig ademen. Het was nu al de derde keer dat ze door de formules heen was gegaan, om er zeker van te zijn dat ze alles goed had begrepen. Tegen beter weten in had ze gehoopt dat ze het mis had. Maar ze had het bij het rechte eind. De laatste paar zinnen op de disk gaven dat ook nog eens aan, maar ze had het eerst gewoon niet willen geloven. Ze haalde de disk uit de computer en deed hem terug in het doosje. Het schemerde al. Bijna zonsondergang. Sta op en ga het aan Royd vertellen. Hij was drie keer komen kijken hoe het ging en ze had hem drie keer genegeerd. Maar nu wilde ze deze nachtmerrie graag met iemand delen. In de badkamer gooide ze wat water in haar gezicht. Dat was beter.

'Handdoek?' hoorde ze Royd vragen, die in de deuropening bleek te staan en een handdoek naar haar ophield.

'Bedankt.' Ze depte haar gezicht.

Vervolgens reikte hij een mok hete koffie aan. 'Je hebt de pot die ik voor je neer had gezet koud laten worden, dus ik denk dat je dit onderhand wel kunt gebruiken.'

'Ja.' De koffie was heet en sterk. 'Waar is Michael?'

'Ik kom net bij hem vandaan. Jock en ik hebben hem om de beurt gezelschap gehouden. Ze zijn nu op de Run.'

'Ik moet naar hem toe om hem te vertellen waarom ik niet bij hem kon zijn.'

'Straks. Leg mij eerst maar eens wat dingen uit,' zei Royd.

'Ten eerste waarom je zo wit ziet als een doek en staat te beven als iemand die aan malaria lijdt.'

'Ik sta helemaal niet te beven.' Maar opeens voelde ze dat dat wel zo was. Zo kon ze Michael niet onder ogen komen. En ze wilde inderdaad met Royd praten. 'Ik ben van m'n stuk.' Ze liep de slaapkamer weer in en liet zich op het bed neervallen. 'Ik heb het drie keer gecheckt, Royd. Het is gewoon waar.'

'Wat is gewoon waar?'

'Na Garwood is Sanborne een stap verder gegaan. Hij heeft een wetenschapper ingehuurd om de mogelijkheden van REM-4 uit te bouwen.'

'Uitbouwen?'

'REM-4 kon alleen in kleine hoeveelheden worden gefabriceerd. Dat was een van de problemen waaraan ik werkte. Het zou enorm kostbaar worden om voldoende te produceren voor het grote publiek.'

'En het is Sanbornes wetenschapper blijkbaar gelukt om dat probleem op te lossen?'

'Hij heeft de potentie van het middel enorm verhoogd, zodat het in water kan worden opgelost zonder zijn eigenschappen te verliezen.'

'Water?' Zijn blik was strak op haar gericht. 'Een glas water?'

Ze schudde haar hoofd. 'Een vat. Weet je nog dat die vrachtwagenchauffeur het had over vaten die op het schip werden geladen?'

Hij knikte. 'Ga verder.'

'Aan het einde van die lijst met formules stond er wat tekst. Hoewel er in het begin veel problemen waren, leken de uiteindelijke resultaten veelbelovend. Ene Gorshank belooft dat het eilandexperiment een succes zal blijken.'

'Eiland? We zoeken naar een eiland.'

'Waarschijnlijk.'

'Kennen we ook de voornaam van Gorshank?'

Ze schudde haar hoofd. 'Hij moet een van Sanbornes wetenschappers zijn, maar ik heb nooit van hem gehoord.'

'En het experiment?'

'Waarom zou Sanborne al die vaten met REM-4 nodig hebben?' Ze maakte haar lippen nat. 'We hebben het hier niet over een gecontroleerd, gelimiteerd experiment.'

'Wat denk je dan?'

'Dat hij die vaten ergens in een waterbron op het eiland gooit en dan afwacht wat er gebeurt.'

Hij knikte. 'Klinkt logisch.'

'Hoe kun je nou toch zo kalm reageren? Hij wil kijken of het lukt om zombies van die mensen daar te maken.'

'En de nieuwe formule daarna verkopen aan de hoogste bieder, die het dan weer in ónze waterleidingen kan laten belanden,' vulde Royd aan. 'Rampzalig.'

'Zo ver was ik nog niet eens,' zei Sophie. 'Ik wilde nog niet verder denken dan de ramp die zich gaat voltrekken op dat eiland.' Maar tegelijkertijd besefte ze dat die gedachte eigenlijk steeds in haar achterhoofd had gezeten. 'Het is nog in de experimentele fase. Er kunnen wel mensen aan doodgaan.'

'Of ze kunnen er heel dociel van worden en toelaten dat een terroristische beweging gewoon over ze heen loopt.'

'We moeten het zien te stoppen.'

'Ja.' Royd liep naar de deur. 'Maar we hebben in ieder geval een begin. Gorshank. Misschien is het vrijwel onmogelijk om Sanborne en Boch te lokaliseren, maar misschien kunnen we Gorshank wel te pakken krijgen.'

'Als we wisten wie of waar hij is.' Ze liep hem achterna de hal in. 'Jij hebt contacten. Kun je daar niet achter komen?'

'Ik kan het proberen. Maar we moeten snel zijn. We moeten alle hulp aannemen die we maar kunnen krijgen.' Over zijn schouder keek hij haar aan. 'Ik betrek MacDuff erbij. Ik kan er niets aan doen als jij nog steeds boven op de kast zit wat hem aangaat. Ik heb met Jock gesproken en hij beweert dat MacDuff toegang heeft tot informatiebronnen die ik niet kan bereiken. Hij heeft overal contacten: van het Britse parlement tot en met de Amerikaanse politie.'

'Ik doe er niet moeilijk over.' Ze vertrok haar gezicht in een grimas. 'Hoewel ik niet geloof dat de politie ook maar naar iemand zal luisteren als het over mij gaat. Maar ik laat MacDuff natuurlijk alles doen wat hij kan om Sanborne te stoppen. Het is Michael over wie we het niet eens zijn.'

'Dat is iets tussen jullie twee.' Hij begon de trap af te lopen.

'Dat vechten jullie samen maar uit.'

'Bedankt,' zei ze ironisch. 'Je bent te vriendelijk.'

'Dat wil je toch van mij, is het niet?' antwoordde hij ruw. 'Je wilt niet dat ik me ergens mee bemoei en je dan misschien in de weg sta. Je hebt het wel vaak over hoe goed het is als mensen elkaar helpen, maar je bent al even erg als ik. Je bent al zo vaak gekwetst, dat je bang bent dat ik dat ook weer zal doen. En ja, misschien zal ik je ook wel ooit pijn doen, maar niet als het aan mij ligt. En iedereen die jou kwaad probeert te doen, zal ik vermoorden. Of je dat nou leuk vindt of niet.'

Geschokt door zijn uitbarsting bleef ze stilstaan om hem aan te staren.

'Te direct voor je?' Hij keek van haar weg en liep de trap verder af. 'Jammer dan. Slik het maar. Ik moest het kwijt. Ik heb me voor mijn doen heel diplomatiek gedragen en het zat me hoog.'

'Diplomatiek? Jij?'

'Ja, verdomme,' zei hij verongelijkt. 'En als je mee wilt naar MacDuff, zou ik maar gauw maken dat ik beneden kwam.' Hij liep de hal door naar de bibliotheek.

Langzaam volgde ze hem de trap af. De bazige boerenlul. Eigenlijk moest ze nu woedend op hem zijn. Hij had onbeschoft, veroordelend en zelfs dreigend gedaan.

Maar de dreigementen waren niet tegen haar gericht. Mijn hemel, hij had gezegd dat hij voor haar zou doden. En het echt gemeend.

'Schiet op,' beet hij haar over zijn schouder toe. Instinctief versnelde ze haar pas. Hij had gelijk. Ze moesten deze laatste ramp aan MacDuff voorleggen en kijken of hij hen kon helpen. Dit was niet het juiste moment om te gaan zitten piekeren over het raadsel dat Matt Royd heette.

'Gorshank,' herhaalde MacDuff. 'Geen initialen? Geen voornaam?'

'Alleen zijn achternaam,' antwoordde Sophie. 'Vanmiddag heb ik hem op internet proberen te vinden en bij allerlei universiteiten en wetenschappelijke instituten gezocht, maar niets gevonden.'

'Misschien is het wel geen Amerikaanse wetenschapper?'

Ze knikte. 'Misschien. Maar ik heb de internationale organisaties ook gecheckt. Geen Gorshank.'

'Er zijn veel Oost-Europese wetenschappers die in de voormalige Sovjet-Unie aan zeer kwalijke projecten hebben gewerkt. En het werd hun niet in dank afgenomen om zichzelf of het onderzoek waarmee ze bezig waren, aan de grote klok te hangen,' merkte Royd op. 'Na de ineenstorting raakten ze over de hele wereld verspreid.'

'Als hij bij een bepaalde groep hoort, zou hij wel ergens op een lijst kunnen staan,' zei MacDuff. 'Waarschijnlijk is hij dan bekend bij de cia. Ik ken daar wel een paar man. Ik zal kijken wat ik voor elkaar kan krijgen.'

'Hoe lang duurt dat, denk je?'

MacDuff haalde zijn schouders op. 'Ik wou dat ik dat wist. Zelfs als ze hem kunnen identificeren, dan betekent dat nog niet dat ze hem ook kunnen vinden. Het kan zijn dat hij al op dat onbekende eiland zit.'

'Laten we dan maar hopen dat Sanborne hem daar niet nodig heeft voordat hij er zelf aankomt,' zei Sophie. 'Ze zijn ontzettend voorzichtig met die REM-4-formule en ik denk niet dat ze het risico willen lopen dat een wetenschapper die die formule kent, onderweg wordt opgepikt door een van hun klanten.'

'Ja, laten we daar maar op hopen,' zei MacDuff. 'Ik ga meteen aan het werk. Ik wil niet...'

Royds telefoon ging. 'Excuseer me even.' Hij drukte een toets in. 'Royd.' Hij luisterde. 'Shit. Nee, daar kun je niets aan doen. Je moet ook wel gesloopt zijn zo onderhand. Bel me als je weer terug bent in de haven.' Hij hing op. 'Kelly is de Constanza uit het oog verloren.'

'O, nee,' fluisterde Sophie.

'Hij is in een windhoos terechtgekomen. Het is nog een geluk dat hij daar levend uit is weten te komen. Maar hij kon ondertussen natuurlijk niet in de gaten houden waar de Constanza heenvoer. En tegen de tijd dat alles voorbij was, was er geen spoor meer van het schip te bekennen.'

Ze liet zich terug in de stoel zakken. 'Is er geen methode om het weer op te sporen?'

'Als hij de beschikking had over de allermodernste radarapparatuur, maakte hij misschien een kans. Maar toen hij dat bootje huurde was er geen tijd om meer te eisen dan alleen snelheid. Het was óf meteen in actie komen, óf het schip kwijtraken.' Hij keek MacDuff aan. 'Dus jij kunt beter aan het werk gaan en proberen een andere manier te vinden om ze te traceren.' Hij stond op. 'En ik ben hier weg. Ik wil niet aan de verkeerde kant van de oceaan zitten als je belt om te zeggen waar ik Gorshank en dat eiland kan vinden.' Hij liep met flinke stappen de bibliotheek uit.

'En jij wilt met hem mee.' MacDuff keek Sophie aan.

'Ik moet wel met hem mee.' Sophies handen balden zich samen. 'Ik heb deze beerput geopend en dus moet ik hem ook weer dicht zien te krijgen.'

MacDuff knikte langzaam. 'Michael?'

'Ja, natuurlijk is het Michael. Ik kan hem hier niet achterlaten als Jock en jij er niet zijn. Tenzij je van gedachten bent veranderd?'

'Nee, zodra ik heb gedaan wat jullie me hebben opgedragen, ben ik hier weg.' Even was het stil. 'Maar misschien heb ik wel een oplossing.'

'Oplossing?'

'Ik heb een vriendin die op het moment hiernaartoe op weg is. Binnen een paar uur moet ze hier aankomen.'

'Wie?'

'Jane MacGuire. Ze brengt haar adoptievader met zich mee en zij zullen hier zo lang blijven als nodig is.'

'En waarom zou ik er dan gerust op moeten zijn?'

'Omdat ik dat ook ben.' Hij glimlachte. 'En omdat haar vader rechercheur bij het politiekorps van Atlanta is en ik hem een van de slimste en capabelste mannen vind die ik ken.'

'De politie? Ben je gek geworden? Die nemen Michael meteen met zich mee. Ze denken dat ik een moordlustige maniak ben.'

'Ik heb de hele toestand uitgelegd. Joe Quinn denkt buiten de geijkte hokjes en hij weet heel goed dat de dingen niet altijd zo zijn als ze lijken. En hij houdt veel van Jane en vertrouwt haar. Wanneer hij ergens aan begint, blijft hij ook tot het eind. Ik laat Campbell en een aantal van mijn mannen hier achter, met de instructie dat ze Quinns orders onvoorwaardelijk moeten opvolgen. Dat zal geen problemen geven.'

Maar ze was nog steeds niet overtuigd. Een rechercheur op wie MacDuff vertrouwde. Het klonk veilig voor Michael. 'Ik weet niet...'

'Jane MacGuire is sterk, slim en heeft een goed hart,' zei MacDuff. 'Eigenlijk doe jij me een beetje aan haar denken. Daarom kwam ik er ook op om haar te vragen. Buiten het feit dat ze een doordouwer is, zat ze in wel twaalf verschillende pleeggezinnen voor ze werd geadopteerd. Ze weet heel goed hoe het is om alleen te zijn of om mishandeld te worden. En hoe ze terug kan vechten. Michael zal haar zeker mogen en ik kan niemand bedenken die beter met Michaels psychologische problemen om kan gaan dan Jane.' Hij glimlachte. 'Hoewel ik niet weet of ze ook kan voetballen. Dat zou wel eens een groot minpunt kunnen zijn.'

'Weet je zeker dat Michael...'

'Die zal echt veilig zijn. Dat weet ik zeker. En niet alleen veilig, maar er zal ook goed voor hem worden gezorgd. Dat kun je wel aan Jane overlaten. Het is een prima oplossing. Je kunt hem hier met een gerust hart achterlaten. Dat meen ik.'

Ja, dat geloofde ze nu ook wel. 'Ik wil haar en haar vader graag spreken.'

'Dat zal dan over de telefoon moeten,' zei MacDuff. 'Ik denk niet dat Royd op hun komst zal wachten.'

'Die wacht wel,' zei ze grimmig. 'Kan me niet schelen, al moet ik hem vastbinden. Ik moet eerst met Michael praten en dan bel ik Jane MacGuire. En misschien wil ik Joe Quinn ook wel spreken. Ik laat Royd er heus niet zonder mij vandoor gaan.'

'Je zult nog heel wat met hem te stellen hebben. Volgens mij is hij op zoek naar een excuus om jou hier achter te laten.'

'Hoezo denk je dat?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Intuïtie? Royd zit misschien wel in een heel moeilijke positie. Hij moet kiezen tussen twee kwaden. En dat moet niet makkelijk zijn voor iemand die gewend is om zo rigoureus en recht op zijn doel af te gaan als hij. Aan de ene kant wil hij niet dat jij gevaar loopt, maar aan de andere kant ben jij degene die hem waarschijnlijk kan helpen om Sanborne te pakken te krijgen.'

'Geloof mij nou maar: Royd is niet gevoelig genoeg om zijn verstand door emoties te laten beïnvloeden.'

Ik zou voor je doden.

'Je herinnerde je net iets.' MacDuff keek aandachtig naar de uitdrukking op haar gezicht. 'Ik beweer niet dat Royd een gevoelige man is. Maar ik heb het idee dat hij reageert op een prikkel die niet in verband staat met de wraak, waardoor hij al zo lang wordt gemotiveerd. En dat zou hem wel eens onvoorspelbaar kunnen maken.'

'Nou, hij is al onvoorspelbaar sinds het moment dat ik hem leerde kennen.' Ze liep naar de deur. 'Kun jij voor mij een telefoongesprek met Jane MacGuire regelen? Ik ben binnen een uur terug.'

Hij knikte. 'Ik zal het proberen. Ze hangt nu ergens boven de Atlantische Oceaan, dus het kan wat tijd vergen.'

Plotseling schoot haar iets te binnen. 'Is ze zomaar op weg gegaan, zonder enig contact met mij gehad te hebben? Jullie twee moeten elkaar goed kennen.'

Hij glimlachte. 'Je zou kunnen zeggen dat we zielsverwanten zijn. Maar ze komt hier niet voor mij. Ze komt hier voor Michael. Toen ik haar over hem vertelde, kon ze niet wegblijven.' Hij pakte de telefoon. 'Nu kun jij Royd het beste gaan zoeken, terwijl ik Jane probeer te pakken te krijgen. Je gunt me niet veel tijd.'

Haastig liep ze de kamer uit de gang door. Royd had gezegd dat Michael en Jock op de Run waren, maar ze moest eerst Royd spreken. Ze had wel tegen MacDuff beweerd dat hij altijd al onvoorspelbaar was geweest, maar het leek toch wel of er iets was veranderd. Dat idee had ze nog veel sterker dan MacDuff. Ze zou niét toestaan dat hij zonder haar ging, omdat hij plotseling een geweten begon te ontwikkelen over het feit dat hij haar leven in de waagschaal stelde.

Ze rende de trap op. Eerst zijn kamer. Dan de stallen, waar hij de huurauto had geparkeerd.

Hij zat op het bed, aan de telefoon. Zijn tas lag open naast hem. Zodra ze binnenstormde hing hij op. 'Kom je gedag zeggen?'

'Nee. Ik kwam je vertellen dat ik met je meega. MacDuff heeft een uitstekende vervanging geregeld, die voor Michael zal zorgen.'

'Echt waar?' Hij stond op en ritste zijn tas dicht. 'Weet je dat zeker?'

'Ja, en hou op met te proberen mijn vertrouwen aan het wankelen te brengen.' Haar handen knepen samen. 'Dit is wat ik moet doen. Ik weet het zeker.'

'Vertel me dat nog maar eens als je vijftienhonderd kilometer van je zoon af zit.'

'Verdomme.' Haar stem klonk onvast. 'Toen we begonnen had je er geen problemen mee om mij te gebruiken. Wat is er in vredesnaam veranderd?'

Hij ving haar blik. 'De manier waaróp ik je wil gebruiken.'

Haar adem stokte. Ze voelde een hete prikkeling in zich opvlammen.

'Dat wist je,' zei hij schor. 'Het zat er dik in en ik ben er de man niet naar om zijn gevoelens te verbergen.'

Ze likte langs haar lippen. 'Maar ik had niet gedacht dat seks een obstakel zou worden voor wat voor ons beiden zo belangrijk is.'

'Ik ook niet. Dus misschien is het helemaal geen seks.' Zijn mond vertrok. 'Daar schrok je van. Als het alleen maar seks is, is het in ieder geval sterk genoeg om me volkomen van m'n stuk te brengen. En dus betekent het dat je problemen met me zult krijgen. Ik ben niet zo koel en beschaafd als je ex. Dus ik zou er goed over nadenken, voordat je met mij ergens naartoe gaat.'

'Probeer je me nou bang te maken of zo?' Ze schudde haar hoofd. 'Je zult me heus niet verkrachten.'

'Nee, maar ik ga misschien wel alle andere dingen uit mijn trukendoos proberen.'

'Ik ga toch gewoon mee.'

'Prima. Goed. Wat zal ik me druk maken? Ik wil alleen maar ongelofelijk hard met je neuken, voordat je om zeep wordt gebracht.' Hij greep zijn tas. 'Ik heb een vliegtuig geregeld. Ik wil hier over een halfuur weg.'

'Dan zul je toch moeten wachten. Ik moet eerst met Michael praten. Is hij nog steeds met Jock op de Run?'

'Voor zover ik weet wel.'

'Zodra ik klaar ben, kom ik naar de auto toe.'

'Ik moet Jock nog spreken, dus stuur hem maar naar de binnenplaats.' Hij liep de kamer uit. Sophie slaakte een diepe zucht. Jezus, ze beefde helemaal. Maar ze voelde ook opwinding. Het verwarde haar. Het ene moment was ze nog een en al zorgen en angst om Michael geweest en het volgende werd ze opeens volkomen in beslag genomen door dit overweldigende gevoel van verlangen. Haar respons was intens en instinctief geweest, bijna dierlijk. Maar ze was nu eenmaal geen dier dat er alleen maar op gericht was om te paren met Royd, omdat hij zo'n sterke seksuele uitstraling had en...

Ophouden. Ga doen wat je moet doen.

Michael zoeken. Hem proberen uit te leggen waarom zijn moeder alwéér weg moest, terwijl hij net had gehoord dat zijn vader was vermoord.

Hoe moest ze dat in godsnaam aanpakken?