'Ik heb een ander idee, Simone.' Erica keek nog eens naar het huis en ze wisselde een blik van verstandhouding met Gerard. Hij knikte instemmend. 'Als we de kinderen nou eens meenemen naar St. Hilaire, dan heb jij ook eens een paar dagen vrijaf. Om een beetje tot jezelf te komen.'

'Nee, joh, ben je gek. Dat hoeft niet. Het gaat prima.'

'Kom, Simone, je hoeft jezelf niet stoerder voor te doen dan je bent. Kijk eens naar jezelf. Je ziet eruit als een lijk, verdorie. We nemen Bastian en Isabelle lekker mee naar de camping, we houden ze daar wel bezig. Dan kunnen ze lekker zwemmen en crêpes bakken en dan heb jij ook een paar dagen rust.'

Bastian kwam onder de tafel vandaan en keek me verwachtingsvol aan. 'Ah, mam, mag het? Bij Erica en Gerard is een zwembad, wist je dat? En we willen zwemmen! Van jou mag dat nooit!'

Bastian zocht steun bij Isabelle. 'Isabelle, wil jij ook zwemmen?'

Ze knikte opgetogen, lichtjes verschenen in haar ogen. Daarna trok er een schaduw over haar gezichtje. 'Maar dat mag toch niet van mama.'

Uiteindelijk stemde ik toe. Wat moest ik anders?

Ik liep naar de caravan om twee tasjes te halen en zocht hun zwemspullen bij elkaar, extra kleding, Kanijn en een paar autootjes. Toen ik terugkwam op de binnenplaats zaten Isabelle en Bastian al achter in de Opel. Gerard was bezig hun gordels vast te gespen.

'Je hebt ons mobiele nummer, toch?' vroeg Erica, terwijl ze de rassen aannam.

'Ja, dat heb ik.'

Ze kuste me ten afscheid en kneep in mijn schouder. 'Als je zin hebt om langs re komen morgen, dan ben je van harte uitgenodigd hoor, maar ik denk dat het beter is als je het even rustig aan doet. Neem die tijd voor jezelf, meid.' Ze keek om zich heen. 'Jezus, als je dit de hele dag om je heen hebt, die herrie en die drukte, tot acht uur 's avonds, dan ben je wel even toe aan een paar dagen volstrekte stilte. Heb je boeken?'

'Ja, genoeg.'

'We komen de kinderen zondag in de loop van de dag weer terugbrengen. Maak je nergens zorgen over, we houden ze wel bezig. En als je ze eerder wilt zien, bel je gewoon even, dan leg ik wel uit hoe je moet rijden.'

'Is goed,' hoorde ik mezelf zeggen.

Terwijl de Opel luid toeterend naar he: pad reed en ik hen uitzwaaide, zag ik Michel. Hij zat een shagje te draaien tegen de muur van de schuur en keek me recht aan.

'Rijk voor je alleen?' vroeg hij. 'Gaan ze logeren?'

Ik knikte en bleef staan. Zijn ogen gleden over me heen. Ik vergat te ademen. De manier waarop hij naar me keek - ik kon zijn blik fysiek voelen, die boorde zich dwars door me heen.

Ja, ik was alleen vanavond. De eerste avond sinds we in Frankrijk waren komen wonen.

En Michel wist het.

Ik slikte. Bleef nog even staan, wist niet wat te zeggen.

Michel hield zij n hoofd scheef om zijn shagje aan te steken. Nam toen een trek en legde zijn hoofd tegen destenen muur, terwijl hij zijn ogen geen moment van me afhad gehouden. 'Zal ik langskomen?' vroeg hij, uiteindelijk.