'Maar, kameraad premier, dat is gemakkelijk te verklaren,' zei Wu Aiping met wanhoop in zijn stem. 'Ziet u, het geld dat ik van mijn ministerie heb geleend is overgemaakt naar de Hongkongse firma Five Star Pacific.'

'O, dat weet ik best, Wu Aiping,' zei de premier. 'Ik weet alles van u en Five Star Pacific.' De toon van zijn stem verkilde Wu Aipings bloed. Op dat moment wist hij dat zijn leven niets meer waard was. Maar hoe had dit kunnen gebeuren? Hóe?

'De documenten waarover ik en mijn staf ons vannacht zo naarstig gebogen hebben, waren niet uw armzalige valse bewijsstukken maar een volledig dossier, samengesteld door Shi tong zhi en Zhang tong zhi. Ze bewijzen uw bemoeienis met Five Star Pacific, een firma waarin Sir John Bluestone sinds enige jaren is geïnfiltreerd. Dank zij Shi Zilin hebben we ontdekt dat deze Bluestone de hoogste KGB-agent in dat deel van Azië is.'

'De Sovjets?' zei Wu Aiping gesmoord. 'Maar dat is onmogelijk! De faan-gwai-loh is Shi Zilins agent; hij zit tot aan zijn nek in Five Star Pacific.'

'Integendeel, Wu tong zhi,' zei de premier gedecideerd, 'het zijn u en uw medestanders die tot aan hun nek in deze door de Sovjets beheerste firma zitten. Voor twaalf miljoen Amerikaanse dollars. Ontkent u deze geldovermakingen?'

'Nee, maar -'

'Ontkent u dat uw komplot tegen Shi tong zhi de eerste stap was ter bevordering van uw eigen macht binnen deze regering?'

'Met alle respect, ik verwerp het denkbeeld -'

'U zult dit tribunaal naar waarheid beantwoorden, Wu tong zhi, anders zult u de consequenties moeten dragen.'

'Mijn loyaliteit is boven alle twijfel verheven. Ik moet protesteren -'

'Hoe durft u tegen dit tribunaal over loyaliteit te spreken! Alle rechten en privileges worden u hierbij ontnomen. Voorts wordt u in afwachting van verdere stappen in bewaring gesteld.'

'Dit is allemaal een vreselijke vergissing, kameraad premier. U bent misleid.'

'Bijna, Wu tong zhi, bijna. Maar dank zij Shi tong zhi en Zhang tong zhi bent u in uw eigen spel gevangen.'

Op dat moment slaakte Zhang Hua, die gedurende deze geladen woordenwisseling steeds meer was gaan beven, een zachte kreet. Met een krampachtige siddering schoot hij los uit Zilins heimelijke ondersteuning en viel voorover op zijn gezicht.

'Ah, Boeddha!' steunde Zilin. Met moeite liet hij zich op zijn knieën zakken, hoewel de pijn martelend was.

'Zhang Hua,' riep hij. 'Zhang Hua!'

De premier gaf een teken, waarop zijn gardesoldaten toesnelden om de gevallen minister bij te staan. Een ogenblik later spoedde de lijfarts van de premier zich de hal binnen. Hij ging op zijn knieën naast Zhang Hua's onbeweeglijke lichaam zitten, en draaide hem zo voorzichtig op zijn rug dat Zilin in tranen uitbarstte. Tot het moment van zijn dood zou Zilin zich dit moment met kristallen helderheid blijven herinneren, de zachte handen van de onbekende arts die Zhang Hua omdraaiden zodat zijn lijkbleke gezicht naar het hoge plafond staarde.

Zijn hoofd vertelde hem dat dit joss was, slechte joss voor hen beiden. Maar zijn hart schreeuwde het uit van verdriet. Wat voor waarde had dit moment van overwinning op de qun, na elf jaar? Het was zinloos nu Zhang Hua er niet meer was om het met hem te delen. Zhang Hua, die zijn plicht had gekend en zijn leven voor Zilin had gegeven.

Is dit het einde van een held? vroeg Zilin zich af.

Hij voelde het verlies van zijn oude vriend met dezelfde scherpte als waarmee hij de amputatie van een been zou voelen. Nu was hij werkelijk een kreupele. Misschien was hij in zekere zin zijn hele leven wel een kreupele geweest.

Hij wist niet waar hij moest beginnen met een poging deze opwelling van droefheid te omvatten. Hij werd erdoor overspoeld, niet alleen door de jaren die hij in het gezelschap van deze man had doorgebracht, maar ook door de momenten waarop hij Athena, Jake, Sheng Li, en de baby die Nichiren was geworden, had opgegeven.

Het verdriet was te groot om te dragen. Hij boog zijn hoofd onder het gewicht en zijn hart voelde aan als lood, bonkend in zijn borst als een wond die nooit meer zou genezen.

Joss, dacht hij. Joss.

En toen: dit mag mijn zoons niet overkomen.

'Ik ben bang dat ik niets meer kan doen,' zei de dokter even later tegen de premier, een overbodige bevestiging van wat Zilin had geweten op het moment dat Zhang Hua voorover was gevallen. De dokter stond voor de premier als een gevangene in de beklaagdenbank. 'Zijn hart is gewoon stil blijven staan. Ik vermoed een zwaar hartinfarct, maar zonder autopsie kan ik niets met zekerheid zeggen.'

De premier gaf zijn gardesoldaten een wenk. 'Breng Wu tong zhi weg,' zei hij. 'De uitdrukking op zijn gezicht maakt mijn maag van streek.'

Als verdoofd liet Wu Aiping zich uit de zaal voeren. Hij zei niets. Zijn ogen stonden glazig.

Nu kwam de premier van zijn bank naar beneden. Het was een kleine man, veel kleiner dan de verschrompelde Zilin.

Hij ging vlak bij zijn minister staan. Zijn oude ogen zagen hoe Zilin Zhang Hua's hoofd in zijn schoot hield.

Ten slotte bukte hij zich en hielp Zilin overeind. 'Kom,' zei hij vriendelijk.

'Kom met me mee.'

Achter hun rug werd Zhang Hua op een baar weggebracht. 'Dit is een groot verlies, mijn vriend, ik weet het,' zei hij zacht. 'Maar het wordt verzacht door de wetenschap van uw succes. Op dit moment worden de andere leden van de qun gearresteerd. Voor de partijleider en de minister van defensie wordt een aanhoudingsbevel opgesteld. Maar we moeten behoedzaam te werk gaan. Ze hebben zich zeer veel invloed toegeëigend. Voordat ik uw bewijsmateriaal had gelezen, zou ik nooit geloofd hebben dat deze mensen - deze qun - zo'n diepgewortelde macht konden hebben.'

'Ze stegen op sterke vleugels naar ongekende macht.'

De premier knikte. 'Hedendaagse Boxers, ja. Ze waren uit op de vernietiging van dit regime. Daarin had u gelijk. Uw plan was nodig om hen te betrappen, om door alle lagen van bedrog heen te dringen. De qun bestond uit veel meer kameraden dan ik voor mogelijk had gehouden. Opnieuw heb ik mijn leven aan u te danken. Hoe vaak moet u deze onwaardige redden voordat u tevreden bent?'

'Het is mijn taak u te beschermen, kameraad premier,' zei Zilin. 'Degenen die u ten val willen brengen hebben in mij een onverzoenlijke vijand. Ze verspillen al hun energie in pogingen mij te passeren.'

'Alle wegen in Peking leiden door Shi Zilin.' De premier legde zijn hand op de schouder van zijn vriend. 'Zo is het altijd al geweest, oude vriend, heyal Wij allen moeten offers brengen.'

'Ik vrees dat de prijs ditmaal veel te hoog is geweest.'

'We zullen doen wat we kunnen. Zhang Hua zal in een openbare plechtigheid herdacht worden als Held van de Revolutie. Zijn oudste zoon zal de medaille in ontvangst nemen die -'

'Kameraad premier, met alle respect, ik verzoek u met klem, geen plechtigheden. Laat de doden in vrede rusten.'

'Shi Zilin, het land moet het weten.'

'Wij weten het, kameraad premier. Misschien is dat al te veel.'

Ze waren nu aan het eind van de Hal van Hoogste Harmonie. Ramen waren hoog boven hun hoofden, lang en smal, als kristallen zwaarden.

'Hoe is het met uw pijn?'

Zilin haalde zijn schouders op. Wat voor zin had het te antwoorden?

De grijze regen geselde de ramen. Het gekletter vulde de lucht.

'Op het laatst blijven alleen de elementen over,' zei de premier. 'Dat vertelt Boeddha ons.'

'Welke plaats heeft Boeddha in onze moderne staat?'

De premier glimlachte traag. 'Het is Boeddha die u al deze lange jaren overeind heeft gehouden, nietwaar?' Het was een retorische vraag, en Zilin deed er wijselijk het zwijgen toe. 'Dacht u dat ik niet wist van uw tochten naar de Tempel van de Slapende Boeddha? Of van uw uren van meditatie daar?'

'Het is anti-thetisch,' zei Zilin.

'U bent anti-thetisch, als het erop aan komt.' De premier sloeg zijn handen achter zijn rug, vouwde ze los in elkaar. 'Ik moet bekennen dat ik u benijd om die - hoe zullen we het noemen - die volmaakte vrede die uw meditaties in Wofosi u brengen.'

'Niet volmaakt.' Zilin schudde zijn hoofd. 'Zonder mijn zoons voel ik niets dat zelfs maar op vrede lijkt.'

'Wat kan daaraan gedaan worden?'

'Ik moet naar Hongkong gaan.'

Er viel een diepe stilte tussen hen, die de regen probeerde op te vullen met zijn anarchistische geroffel.

'Bent u dat steeds al van plan geweest?'

Zilin glimlachte flauw en ironisch. 'Er zijn dingen, kameraad premier, die zelfs ik niet van te voren kan weten.'

'Dus u zult gaan. En wat dan ?' vroeg de premier. 'U weet dat het daarmee niet afgelopen kan zijn.'

'Toch wel, als Boeddha wil.'

Ze waren onzichtbaar geworden, omhuld door de mist van de eeuwen, die zich met kleine spookhandjes aan hen vastklemde. In China bleef het verleden altijd voortleven.

'En als hij dat niet wil?'

'U weet de rest,' zei Zilin. 'Dan zal ik niet naar Peking terugkeren.'

Ergens, leek het, schreeuwden de geesten van alle voorvaderen als met één stem. 'Wat moet ik zonder u beginnen?' vroeg de premier. Zijn stem werd gedempt door de mist, of misschien door het weeklagen van de geesten.

'De wind zal altijd door de bergen gieren; de Gele Rivier zal altijd rijzen en dalen.'

'Wat zal China zonder uw leiding beginnen ? We zijn nog altijd kinderen hier, hoezeer we ons ook - of beter, juist omdat we ons - vastklampen aan het denkbeeld dat wij de enige werkelijk beschaafde natie ter wereld zijn.'

'We zijn bloeddorstig geweest in ons streven naar beschaving.'

'We zijn zo omzichtig mogelijk te werk gegaan.'

'Dat is, meen ik,' zei Zilin, 'de ernstigste aanklacht tegen ons politieke systeem.'

'Misschien,' zei de premier afwezig. 'Misschien.'

Zilin voelde zich vermoeid. En zijn reis was nog niet eens begonnen.

'Yuri Lantin, onze grote vijand, is onschadelijk gemaakt. En generaal Karpov, het meesterbrein achter Maansteen, eveneens.'

De premier schudde zijn hoofd. 'U hebt vanaf het begin gelijk gehad wat Daniëlla Vorkuta betrof. Ik moet toegeven dat ik aan uw plan getwijfeld heb, Shi Zilin. Ik voor mij vind de persoonlijkheden van faan-gwai-loh ondoorgrondelijk. Ik begrijp absoluut niet hoe u ze kunt peilen. En bovendien, zij is een vrouw.'

'Zoals Laotse me geleerd heeft, premier, gebruik ik iedereen in overeenstemming met zijn of haar talenten. Er bestaat niet zoiets als een nutteloos individu. Ik heb meer dan tien jaar gestudeerd op de krachtlijnen binnen en buiten het Sovjet spionnenapparaat dat bekend staat als de KGB. Vanaf het begin ging het mij erom dat ik hen wilde laten doen waar we zelf niet toe in staat waren.

Om dat te bereiken bestudeerde ik mijn dossiers. Ik stuitte op Daniëlla Vorkuta. Haar unieke geest verschafte me de kiem van het idee.'

'Ik begrijp nog steeds niet hoe u een situatie kon creëren die zowel Anatoly Karpov als Yuri Lantin de kop zou kosten.' De premier had wat moeite met de buitenlandse namen.

'Wat dat betreft heb ik niets gecreëerd. Ik zag alleen een latent patroon tussen hen, en door Daniëlla Vorkuta met bepaalde valse spionagerapporten te voeden heb ik dat patroon in beweging gezet. De kern was steeds aanwezig, en wachtte slechts op ontkieming. Ik dank Boeddha dat generaal Vorkuta de geestkracht en de alles verterende ambitie bezat die ik in haar zag. Zij ging tot daden over, ja zeker, zij ging tot daden over. Daar had ik niets mee te maken. Ik heb haar alleen maar op het toneel gezet.'

'Maar alleen u, Shi Zilin, kon zien hoe het moest aflopen. U hebt de zege gecreëerd uit de ether die ons omringt. Nu begrijp ik waarom men dat "het stelen van het licht" noemt.'

'Ik deed slechts mijn plicht, kameraad premier,' zei Zilin zacht. Hij dacht aan het verlies van Zhang Hua, en hij vond deze lof ongepast.

'U hebt de Tao weer tot macht gebracht,' zei de premier. 'Ik ben u zeer dankbaar. Zolang Maansteen als een zwaard boven ons hoofd hing was het onmogelijk tegen de qun op te treden. Dat was een grote steun in hun rug. Maar tot mijn opluchting is die dreiging nu afgewend.'

'Misschien zullen we op een dag voor Daniëlla Vorkuta even bang moeten zijn als we voor de twee mannen waren,' zei Zilin. 'Hoewel ze er door mijn toedoen van overtuigd is dat ze ons via Hongkong kan ondermijnen, en hoewel we haar via haar Hongkongse netwerk onder controle hebben, kan men nooit weten welke invloed grote macht op de ziel van zelfs het berekenendste individu kan hebben.

Maar binnenkort zullen we Kam Sang hebben. Voorlopig is het gevaarlijke geheim daarvan veilig. Binnen afzienbare tijd, lijkt me, zullen we onze bondgenoten en onze vijanden een glimp moeten gunnen op wat we in Kam Sang hebben gecreëerd. Maar we moeten ons bloeddorstige verleden altijd duidelijk voor ogen houden. Het gaat er ten slotte om dat we Kam Sang hebben, niet dat we het gebruiken.

Wat dat aangaat, waren Yuri Lantin en Wu Aiping uit hetzelfde hout gesneden. Beiden wilden ons tot een rampzalige stap aanzetten, de een om onze inferioriteit te bewijzen, de ander om onze superioriteit te bewijzen. U en ik weten dat China's toekomst op een andere weg ligt; de weg door Hongkong. Dat is de enige juiste weg voor ons. En nu moet ik gaan, kameraad premier.'

De andere man schrok op uit zijn gedachten. 'Natuurlijk. Wat onnadenkend van me.' Hij nam Zilin bij de arm. 'Na uw reis zal ik van u horen.'

Zilin keek de premier in de ogen. 'Van mij, of van hen.'

'Denkt u werkelijk dat dat verstandig is?'

Na een poosje rukte de premier zich los van die magnetische blik. Hij voelde zich vernederd door de macht van de oude man. Zijn stem weergalmde in die grote, oude hal, hoewel alleen zij het konden horen. 'Ik aanvaard uw oordeel, Jian.'

Jake en Bliss op wacht voor de fabriek waar samwrai-krijgers werden gemaakt. Hij had al meer dan twee uur niets gezegd, en Bliss werd onrustig.

'Ik weet niet eens wat we hier doen,' zei ze.

Jake zei niets, maar staarde onafgebroken naar de fabriekspoort. Nadat hij afscheid van Geduchte Sung had genomen, had hij de buitenkant van het gebouw aan een scherp onderzoek onderworpen. Omdat het tussen andere panden lag ingeklemd, was de poort waardoor Jake was gekomen de enig mogelijke uitgang. Aan de achterkant grensde de fabriek aan de raamloze muur van een pakhuis in de achtergelegen straat. Erboven was een blok kleine flats.

'Jake?'

Drie jonge meisjes gingen naar huis. Hun haar, nu zonder banden, glansde in de straatlantaarns.

'Jake, wat is er toch met je?'

'Waarom heb je me nooit verteld dat Drie Eden Tsun je vader is?'

'Ten eerste, omdat je me dat nooit gevraagd hebt, en ten tweede, omdat hij niet mijn echte vader is. Hij heeft me geadopteerd toen ik nog heel jong was. Ik heb mijn echte vader en moeder nooit gekend. Drie Eden Tsun heeft me verteld dat ik in Burma geboren ben, toen mijn moeder op weg was naar het zuiden.'

Ze draaide haar hoofd om en keek naar zijn profiel, zo sterk en machtig.

'Waarom? Is het belangrijk?'

'Dat zou ik wel denken,' zei hij afwezig, 'want Drie Eden Tsun is de draak van de yuhn-hyun.'

Bliss schrok, en voor het eerst verdeelde hij zijn aandacht tussen de toegangspoort en haar gezicht. 'Wie heeft je dat verteld?' vroeg ze.

'Geduchte Sung.'

'Hij vergist zich.'

'Echt waar?'

Ze voelde de spanning stijgen en wendde haar hoofd af. 'Laten we zo niet praten,' zei ze zacht. 'Ik word er akelig van.'

'Dat spijt me dan,' zei Jake sarcastisch, 'maar stel je eens voor hoe ik me voel. Je had beloofd me alles te vertellen. Je hebt me niks verteld.'

'Ik ben van David Oh ook niks wijzer geworden,' zei ze botweg. 'Het enige dat hij zei was huo yan. Ik weet niet wat dat betekent, en jij weet het ook niet. Misschien betekent het wel helemaal niets.'

' Ik heb niet gegarandeerd dat jij iets wijzer zou worden toen ik je meenam naar die afspraak.' Jake was nu heel boos en het kostte Bliss moeite om niets te laten merken van haar angst voor zijn opstijgende woede. Ze had het gevoel dat ze in het open veld stond, in een opstekende tyfoon.

'Je was er nog niet aan toe om te horen -' Ze stopte abrupt, wetend hoe verkeerd haar woorden waren. Ze dacht: ah, Boeddha, nu heb ik het gedaan.

Jakes gezicht was donker van drift en Bliss kromp ineen onder zijn uitbarsting.

'Ik was er nog niet aan tóe? Wie bepaalt dat? Jouw vader? De draak van de yuhn-hyunT

Bliss wist dat ze absoluut geen keus meer had. Niet als ze wilde dat deze stoomketel naast haar niet ontplofte.

'Ja. De draak van de yuhn-hyun,'' zei ze. 'Maar dat is niet mijn vader.'

'Dan vertel je me maar wie dat wel is.'

Bliss haalde diep adem. 'Jouw vader, Jake. Shi Zilin.'

Haar woorden weerkaatsten in zijn hoofd. Maar in hun herhaling verloren ze alle betekenis.

In de verdoofde stilte had Jake Geduchte Sung bijna gemist. De 489

kwam met drie triadeleden uit de fabriekspoort.

'Mijn vader...'

'Wat doen we hier, Jake?'

'Leeft mijn vader dan nog? Maar hoe kan dat? Waarom heeft hij dan nooit contact met me opgenomen?'

'Hij is Shi Zilin, Jake. Shi Zilin. Wat denk je dat er met jouw carrière zou zijn gebeurd als de Quarry had geweten dat een van de belangrijkste ministers in Peking jouw vader was?'

'Boeddha, hij leeft nog.'

Jake voelde opgetogenheid en angst in zijn innerlijk om de voorrang strijden. Zijn vader leefde! Hij was zo lang alleen geweest in het leven. In zekere zin, zag hij nu in, had hij zichzelf alleen gemaakt, door zich af te keren van de vrouwen die van hem hielden. Waarom? Was het een krankzinnige vorm van boetedoening voor het feit dat hij een wees was geweest die door de Marocs uit pure menselijke goedheid was geadopteerd en bemind tot het moment van hun dood? Dacht hij dat deze staatloosheid, deze kerker waarin hij geen familiebanden had, zijn yoss was, dat hij niets kon doen om eruit te breken?

Op dat moment voelde hij het ^-fragment als een brandende kool tegen zijn dijbeen. Nichirens stuk, maar uit dezelfde bron. Die schakel, hij was er zeker van, had zijn vader uit de doden doen opstaan.

Mijn vader, mijn vader, mijn vader. Wat een heerlijke klank hadden die woorden in zijn hoofd. Ze speelden er een melodie die hijzelf had gecompo-neerd. Zijn vader. Een van de belangrijkste ministers in Peking. Maakte dat hem tot vriend of tot vijand? En wat was Jake dan? Bliss maakte deel uit van de yuhn-hyun. Hij ook, zei ze. Wat was hij dan? Was het niet duidelijk dat de yuhn-hyun een operatie van de Chinese communisten was? En dat hij er zonder het te weten had bijgehoord? Hoe lang al? vroeg hij zich af. Het was ongelooflijk. Hij en Nichiren, doodsvijanden die elkaar over de hele aardbol achtervolgden, waren onderdeel van dezelfde operatie, of ze het nu wisten of niet. Ze stonden aan dezelfde kant. En die kant was de Volksrepubliek China!

Wat is er van me geworden? vroeg Jake zich af. Niet meer dan een stuk in een gigantisch spel wei qi. En Mariana, David Oh. Waarvoor waren zij gestorven? Heb ik er enig idee van?

Hij besefte dat hij dat niet had.

'Geduchte Sung.'

Jake schrok op. 'Wat?'

'Staan we op Geduchte Sung te wachten?'

Jake volgde haar blik, zag de 489 en zijn lijfwacht. Hij knikte. 'Ja,' zei hij. Hij zette zich in beweging, met Bliss als een schaduw op zijn hielen.

'Geduchte Sung zal me rechtstreeks naar Nichiren brengen.'

Als gevolg van de gebeurtenissen in Lantins flat had Daniëlla twee geplande telefoongesprekken met Chimera voorbij laten gaan. Meteen na het gebeurde had ze het te druk gehad met het bestuderen van Lantins documenten om aan iets anders te denken. Ze werd alleen gestoord door de meute bloedhonden die belast waren met het onderzoek naar de dood van kameraad Lantin. Ze hadden de brief gevonden die Daniëlla op Lantins machine had getypt. Daarin had ze de snelle achteruitgang van de geestelijke gezondheid van generaal Anatoly Karpov geschetst; hoe Operatie Maansteen was gecreëerd door iemand die feitelijk al krankzinnig was; hoe Lantin door de krankzinnige op sleeptouw was genomen en hoeveel dat de Sovjetunie had gekost.

'Nu pas,' eindigde de brief, 'besefik dat Maansteen ons op de rand van een atoomoorlog heeft gebracht. Met die wetenschap kan ik niet leven.'

Daniëlla had het papier opgesierd met een voortreffelijke imitatie van Lantins handtekening.

Dat was dat. De bloedhonden waren idioten, wat haar nauwelijks verbaasde. Maar zelfs als ze zo sluw waren geweest als Lantin zelf, zouden ze haar nooit verdacht hebben. Het pakje dat ze van haar cadeau hadden gekregen was zo mooi dat ze precies de goede - maar valse - conclusies trokken. Dat sprak ze aan, met hun anaal-regressieve bewustzijn. Bureaucraten. Wat de dossiers betrof, het was niet zozeer de veelheid van kleine en grotere zonden van de Moskouse eliteministers die haar verbijsterde, als wel het feit dat Yuri Lantin erin was geslaagd zoveel belastend materiaal tegen hen te verzamelen.

De omvang van zijn macht was haar meteen duidelijk geworden, en ze had zich zonder tijd te verliezen in de bres gewrongen die door het wegvallen van Lantin en Karpov was ontstaan. Gezien haar handigheid en de schat aan informatie die ze uit Lantins flat had meegenomen was dat niet bijzonder moeilijk.

En dat betekende dat er een paar dagen verstreken voordat ze kans zag weer contact met Chimera op te nemen. Toen het eenmaal zover was, had ze er spijt van dat ze zo lang door haar interne aangelegenheden in beslag was genomen.

Hij had nog nooit zo'n veelbelovend bericht voor haar gehad. Het geheim van Kam Sang, zo bleek, was niet de waterontziltingsinstallatie.

'Het is militair geheim,' zoemde Chimera's elektronische stem in haar oor.

'En ongetwijfeld tegen ons gericht. Het moet zo gauw mogelijk ontsluierd worden.'

Jawel, dacht Daniëlla, die de verbinding verbrak voor de negentig seconden voorbij waren, dat zullen we ontsluieren. Maar daar hebben we nu de tijd voor.

In bed, uren later, sloot ze haar ogen en zuchtte diep. Nu was ze dubbel opgelucht dat Lantin dood was. Die idiote Maansteen-operatie stond nu boven aan de lijst. Morgenochtend zou ze er meteen een eind aan maken, net als aan de marionettenoorlog van de Vietnamezen tegen de Chinezen. Ik heb gelijk gehad, zei ze bij zichzelf. Hongkong is de sleutel; zo is het altijd geweest. Nu zit ik midden in de Kolonie. Precies waar ik wezen wil. Ze dacht aan het gevaar dat als een donkerogige adder op de loer lag in het hart van Kam Sang, en ze huiverde. Niemand dan zij zou weten wat Lantin en Karpov bijna op de wereld hadden losgelaten. Het onbekende wapen in Kam Sang sliep nog.

En wat het ook was, voor Daniëlla mocht het altijd blijven slapen. Het olieachtige water klotste traag tegen de houten palen. Krakend lag de drijvende stad van de Hakka in de baai. Vlak achter de opeengehoopte jonken glinsterden de rode, gele en groene lichtjes van het Jumbo in het water. De laatste nachtbrakers werden door een motorboot van de schitterend verlichte dekken naar de wal gebracht. Drie Eden Tsun stond bij de voorsteven van zijn jonk. Hij was juist uit de hut benedendeks gekomen, waar hij met Neon Chow had gevrijd. Ze had gewild dat hij tegen haar gladde, plakkerige lichaam bleef aanliggen, totdat haar ademhaling langzaam en regelmatig was geworden. Toen ze sliep was hij weggegaan.

Op het achterschip zag hij drie of vier van zijn kinderen. Ze praatten op gedempte toon met elkaar terwijl ze touwen knoopten en de dikke visnetten herstelden.

Het zijn goede kinderen, dacht hij terwijl hij naar hen keek. Ik wil er niet één kwijtraken. Hij wendde snel zijn hoofd af, zodat alleen de zee zijn ogen kon zien. Bij de geest van de Witte Tijger, ik ben geen egoïstisch mens. Enkel een liefhebbend mens.

Hij hoorde een beweging en voelde op hetzelfde moment de lichte verandering in de beweging van de jonk toen iemand aan boord kwam. Hij keek om zich heen, zag de schaduwen naderen. Hij had geen licht nodig om de manier van lopen te herkennen.

'Het is gevaarlijk om zomaar hier te komen,' zei hij toen de gestalte vlak bij hem was.

'Ik wist datje me op de vooravond van de top niet op onze gewone plaats kon ontmoeten.'

'Hij komt,' zei Drie Eden Tsun. 'Na al deze jaren verlaat hij Peking.'

'Onze broer,' zei de andere man. 'Het is haast niet te geloven.'

'Morgen komt er een eind aan de yuhn-hyun zoals we die in de loop der jaren hebben gekend.'

De gestalte bewoog zich een beetje, zodat de gekleurde lichtjes van het Jumbo op zijn gelaatstrekken vielen. 'Dat betekent dat alleyü-fragmenten eindelijk bij elkaar zullen komen,' zei T.Y. Chung. 'De concurrentiestrijd die we in het leven hebben geroepen zal niet meer nodig zijn.'

'Vijftig jaar lang hebben we deze list volgehouden,' zei Drie Eden Tsun hartstochtelijk. 'Deze strijd was noodzakelijk opdat de andere taipan ons niet van samenwerking zouden verdenken. Anders had ik nooit met Pak Hanmin kunnen beginnen; en Sir John Bluestone had nooit jouw partner kunnen worden. We hadden nooit zoveel maatschappijen kunnen kopen; Tang Shan godowns, Donnelly and Tung's tankervloot, Southchina Electronics, Fan Man Metalworks. Terwijl iedereen naar onze vete keek, verwierven wij alle middelen die we nodig hadden voor ons deel van de yuhn-hyun.

Nu wacht nog maar één vraag op antwoord: wat zal er gebeuren als de

/u-fragmenten verenigd zijn. Zelfs ik weet dat niet. Het is duidelijk dat de yuhn-hyun nog niet compleet is.'

'Wie heeft het vierde stuk van defuT

'Tot morgen is dat het geheim van Oudste Broer. Maar wel is al duidelijk dat we alle vier de stukken moeten hebben, anders hebben we niets.'

T.Y. Chung keek uit over de zee. Zijn gezicht was vol droefheid. 'Niets,'

weerkaatste hij de woorden van zijn broer, 'misschien eindigt het met niets. En intussen moet je eens kijken wat de yuhn-hyun ons heeft aangedaan. Twee broers die nooit voor hun verwantschap konden uitkomen, die nooit hun leven konden delen.

In plaats daarvan stel jij je pleegdochter bloot aan het grootste gevaar, en moet ik mijn avonden doorbrengen met die adder, stronthoop Bluestone.'

Drie Eden Tsun zuchtte. 'Als wij niet wisten wat plicht inhield, mijn broer, zouden we niet beter zijn dan de barbaarse gwai loh.'

T.Y. Chung spoog overboord. 'Laat ik je dan vertellen dat ik het soms betreur dat ik een beschaafd mens ben.'

'We zouden alleen blijdschap moeten voelen nu onze Oudste Broer zijn vijanden in Peking heeft verslagen. Dat betekent dat de yuhn-hyun zal slagen. Jij en ik en iedereen in Hongkong moeten bidden dat het slaagt, want anders is de Kolonie gedoemd, ondanks het respijt van vijftig jaar dat Oudste Broer heeft doorgedrukt. De strijd is nog niet gestreden. Ik ben er zeker van dat er anderen in het noorden zijn die maar al te graag zouden zien dat onze Welriekende Haven onder communistisch bestuur zou worden gesteld.'

T.Y. Chung kwam naast zijn broer staan. Als toevallig raakten hun schouders elkaar. 'We moeten hem hier goed beschermen, zowel tegen de draken als tegen de verneukeratieve autoriteiten. Als die achter zijn identiteit zouden komen, zou alles waarvoor we ons halve leven hebben gewerkt teniet gedaan worden.

Zijn veiligheid is van het hoogste belang. Onze Oudste Broer is een icoon. Hij is uit jade gemaakt. Misschien is hij wel helemaal geen mens, zoals jij wel eens hebt gezegd. Volgens mij heeft hij zichzelf in de loop der jaren gemaakt tot wat hij als kind geloofde dat hij was: een Hemelse Bewaker van China.'

Boven aan de kajuitstrap bedwong Neon Chow haar enorme opwinding. Toen ze vlak na Drie Eden Tsun met ingehouden adem de trap was opgeslopen, had ze zich afgevraagd wat T.Y. Chung, Drie Eden Tsuns bittere rivaal, hier aan boord deed. Nu wist ze het.

Dew neh loh moh, dacht ze. Wie zou vermoed hebben dat Drie Eden Tsun en T.Y. Chung broers waren? Boeddha, wat een fantastisch nieuws!

Drie uur tevoren, toen Peter Ng zijn afspraak met Sir John Bluestone niet was nagekomen, was zij in dienst geroepen. Zoals Daniëlla aan Yuri Lantin had verteld, er zaten specifieke hulpagenten in haar netwerken. Neon Chow herinnerde zich het eerste codebericht dat ze had verzonden, een paar weken geleden. Op grond van haar instructies had ze de postbus gebruikt nadat ze het uit haar hoofd geleerde lokale nummer had gedraaid. Maanden geleden had ze Drie Eden Tsun en Bliss afgeluisterd, toen ze het over defu hadden. Neon Chow wist wat een/M was, ze snapte alleen niet wat zo'n ding in de moderne wereld nog te betekenen had. Nog geen week later had ze Drie Eden Tsun van de jonk zien glippen en via een sloep aan boord van een lorcha zien klimmen.

Ze onderdrukte haar opwinding en had geduld. Ze had zijn routine ontdekt: tweemaal per week, op nachten dat de maan onder of door wolken verduisterd was. Neon Chow besloot hem te volgen, maar ze wist dat ze zo'n gevaarlijke actie maar één keer kon ondernemen.

Ze had de lange-afstand zender-ontvanger gezien en had ieder woord gehoord dat Drie Eden Tsun in het Mandarijns had gesproken. Er waren maar weinig dialecten die Neon Chow niet kende; daarom was ze zo waardevol als agent.

De fu. Drie Eden Tsun en een onbekende spraken over defii. Ze spraken over macht. Macht die Hongkong als een ring kon omcirkelen en die onberekenbare rijkdom kon brengen aan hem die de gehele/ü bezat. Die nacht had ze opgebeld en het ene woord 'Mitre' in het mondstuk gesproken. De volgende ochtend lag haar rapport in de postbus. Neon Chow leefde in een wereld zonder gezichten, zonder contacten. Ze vroeg zich vaak af of men op grond van haar rapport tot actie was overgegaan. Een-of tweemaal, toen ze erg in de put zat, vroeg ze zich af of het wel was gelezen. Ze kon niet weten of haar ontdekking belangrijk of triviaal was.

Dat was een van de eigenaardigheden van haar wereld.

Het was vervelend om alleen maar te wachten. Dat deed hij nu al zo lang. Acht uur geleden was het avond geweest en stonden hij en Bliss bij de plastic sawurai-fabriek.

In een huurauto waren ze Geduchte Sung en zijn lijfwacht gevolgd naar de villa van 489 aan de Peak Gap Road in het centrum van Hongkong. Er was niemand naar binnen gegaan nadat Geduchte Sung zich voor de nacht had teruggetrokken. Er was ook niemand naar buiten gekomen. Dat was ongewoon. De triadedraak hield van het nachtleven van de Kolonie. Toen Jake dat tegen Bliss had gezegd, was haar reactie: 'Er gaat iets gebeuren.'

'Die triadetop.'

Bliss schudde haar hoofd. 'Ze maken elkaar af.'

'Tenzij Nichiren hun een dwingende reden geeft om dat niet te doen.'

'Maar waarom zouden ze zelfs maar naar hem luisteren? Hij is een Japanner. Een geboren vijand.'

Jake herinnerde zich Mikio's dossiers, waaruit bleek dat Nichiren met zijn moeder naar Japan was geëmigreerd toen hij nog geen jaar oud was. Waar was hij vandaan gekomen? Inderdaad, waarom zouden Chinezen naar hem luisteren? Tenzij...

'En als Nichiren nou eens een Chinees is?'

» Bliss had hem aangestaard. 'Wat?'

'Op die manier slaat het ten minste ergens op, deze triadetop.'

'Ik dacht dat zijn moeder een Japanse was.'

'Was ze ook,' zei Jake peinzend. 'Maar wie weet of ze zijn echte moeder was. Trouwens, zelfs als ze dat was, kan zijn vader nog wel een Chinees zijn geweest.'

'Dus geen Japanner, en ook geen Chinees. Dan zouden ze hem nog meer haten.'

'Dat hoeft niet. Hij hoort bij de yuhn-hyun, dus we moeten aannemen dat hij wordt geleid door de Chinezen, niet door de Russen. Ze laten hem een dubbelrol spelen, en dat doen ze heel handig.

Ik geloof nooit dat mijn vader zou willen dat de triadedraken erachter zouden komen waar de uiteindelijke macht van de yuhn-hyun ligt. Geduchte Sung zelf gelooft dat Drie Eden Tsun de draak van de ring is. Volgens mij kunnen we veilig aannemen dat de andere draken er ook zo over denken. Nichirens betrokkenheid bestendigt de list, maar geeft er bovendien een internationale draai aan. Hoe denk je dat ze zouden reageren op het bericht dat de belangrijkste Sovjet agent in het geheim met hen verbonden is?'

'Dat zou een sterke prikkel zijn om mee te doen,' gaf Bliss toe, 'ondanks hun onderlinge ruzies.'

'Precies.' Jake dacht even na. 'Wie zit er nog meer in de yuhn-hyunT

'Dat weet ik niet.'

Jake keek strak in haar ogen. 'Is dat de waarheid?'

'Ja.'

'Goed.'

Boven hun hoofden verbrak een wolk, schitterend van maanlicht, de zwartheid van de hemel. Als er ogen in te zien waren geweest, had het een opgerolde draak kunnen zijn.

'Jake,' zei ze, 'elke dag dat we bij elkaar zijn, heb ik het gevoel dat er wel duizend dingen zijn die we verzuimd hebben tegen elkaar te zeggen. De tijd gaat zo snel voorbij. Soms, als ik naar je kijk, zie ik een man wiens handen op zijn rug zijn gebonden. Begrijp je wat ik bedoel?'

Hij zei niets, staarde in de duisternis. Maar Bliss bespeurde een subtiele ontroering in hem. Als ze hem maar zover kon krijgen dat hij het gif uitspoog dat hij zo lang in zich had meegedragen. Wat was het voor duister geheim dat hij met niemand meende te kunnen delen?

Vandaag of morgen richt hij zichzelf te gronde. Die gedachte overviel Bliss en benam haar de adem. Ze wist dat ze hem op de een of andere manier van zijn pad moest afbrengen. Ze herinnerde zich een gedicht dat Fo Saan vaak had aangehaald als zij niet onder woorden kon brengen wat haar dwars zat. Zou hij dat bij Jake ook hebben gedaan? Om daar achter te komen zei ze het op.

' "Bij de bron - de echo van de roep van een pluvier. Dat is alles."'

Jake ging in hun rotsnis zitten. 'Dat herinner ik me,' zei hij zacht. 'Het is heel lang geleden dat ik besefte wat het betekent.' Bliss voelde de verzachting van zijn innerlijk even duidelijk alsof het haar eigen emotie was. Ze zei geen woord.

Eindelijk, toen Jake voelde hoe zijn kern nieuwe vorm kreeg in het midden van zijn kloppend hart, begon hij te spreken. 'Je weet dat ik tweemaal getrouwd ben geweest. De eerste keer was ik nog erg jong. In die dagen, en in de dagen erna, kwam de Quarry op de eerste plaats. Maar Ting was nog jonger dan ik. Ze kon alles begrijpen, behalve waarom ik nooit bij haar was.

Het huwelijk is niets voor jonge mensen, heb ik geleerd. Wanneer je nog naar de sleutel tot jezelf zoekt, moet je niet de verantwoordelijkheid voor een ander op je nemen. Of anderen.'

Hier zweeg Jake en streek met zijn tong over zijn droge lippen. Het leek wel of zijn mond vol watten zat. Hij dwong zichzelf tot een diepe en regelmatige ademhaling.

'Ik was erg dom in die tijd, Bliss. Ik wilde alles: een vrouw, een gezin, een leven in de Quarry. Dat was onmogelijk.

Ting was Chiu-chow, maar ze was zeer doorkneed-in de gebruiken van de gwai loh. We kregen een dochter. Toen Lan opgroeide, werd de kloof tussen mij en mijn vrouw steeds breder. Het werd steeds moeilijker voor ons allebei. Vooral voor mij.

Natuurlijk deden onze ruzies, de spanningen tussen ons, hun invloed op Lan gelden. Ze begreep niet - ze kón niet begrijpen - dat het niet om haar was dat ik nooit thuis was.

Hoe dan ook, ze werd opstandig. Thuis was ze ongelukkig, dus ze vluchtte. Dat was in Hongkong, natuurlijk. Ze ging de straat op en vond de anarchistische wildheid die ik als kind ook bezeten had. Die maakte ze zich eigen.

De triaden wilden haar niet hebben. Ze lachten haar uit. Ze was pas twaalf. Ze was een meisje. En ze was een halve gwai loh. Dus moest ze het verderweg zoeken.

Drie jaar geleden werd ik uitgestuurd op een uiterst geheime missie. Ik moest naar een klein dorpje aan de Sumchun. Er ging iets fout, vreselijk fout. Misschien waren we in de val gelokt. Het werd een complete veldslag. Het leek wel een oorlog. In het klein.' Hoe dichter Jake bij de kern van zijn verhaal kwam, des te korter en hakkelender werden zijn zinnen. Zijn adem was heet in zijn keel en hij zweette hevig.

'Midden in de veldslag wist ik het. Alle operaties tegen ons hebben een ander karakter. Afhankelijk van wie erachter zit. Als een vingerafdruk. In codetaai zeggen we een "vuist".

Ik kreeg door dat er een meesterbrein achter hun defensie zat. Een strateeg. Het had de precisie van een wei gi-eindspel. Je moet begrijpen dat wij bliksemsnel aanvielen. De tegenaanval was net zo. We waren niet voorbereid op die strategie. Sommige van mijn mannen raakten de kluts kwijt. Ze verloren hun efficiëntie. Wij werden verslagen. En een nederlaag betekent de dood.

Overal was bloed. Het zakte in de grond, het droop van de bladeren, het dreef in de modderstroom van de Sumchun.

Nichiren was er, hij leidde het verzet alsof hij zijn stukken over het wei qi-boró schoof. Maar hij hield zich niet afzijdig. Hij doodde twee van mijn mannen. Er dreigde een verwarde vlucht.

Toen werd ik me bewust van een nieuw element in het gevecht. Chinezen. Ik herkende hen als een ultra-radicale splintertriade die aan de grens opereerde en mensen uit de Volksrepubliek bracht.'

Jake slikte. Zijn ogen staarden met een soort maniakale intensiteit naar Bliss. 'Ik geloof dat ik al een poosje naar haar stond te kijken voordat tot me doordrong wie ze was. Ze was zo veranderd. En toch, ze was nog altijd mijn kleine meisje. Mijn Lan.'

Toen viel er een langdurige stilte. Jake was verzonken in de chaos van zijn gedachten die hij op het mooie gezicht van Bliss weerspiegeld zag. Hij begon pas weer te spreken toen Bliss een beweging maakte.

'Ik zag hoe ze de keel van een van Nichirens mannen doorsneed.' Jakes stem had nu een vreemde, afwezige klank. 'Ze deed het heel handig, met de dierlijke woestheid die een leeuwin vertoont als haar welpen bedreigd worden. Ik kon zien dat ze er niet werkelijk van genoot. Ze deed gewoon haar plicht. Het was iets waarin ze geloofde. Iets dat noch haar moeder noch ik haar konden geven.

En op het volgende moment stroomde het bloed uit haar lichaam. Ze werd geknakt als een riethalm in de wind. Kogels doorzeefden haar. Vlogen door haar heen.

Nichiren rende weg van wat hij had gedaan. En ik, ik rende achter hem aan.

Niet erg ver, natuurlijk. De jungle had hem opgeslokt. Toen ik terugkwam was mijn dode dochter verdwenen, meegenomen door haar triadegenoten.'

Bliss staarde een hele poos naar Jake, zonder met haar ogen te knipperen. Ten slotte sloot hij zijn ogen. Met het maanlicht dat glansde op zijn oogleden leek het alsof hij nog steeds naar haar keek. De Taiwanees had een pestbui. Twee dagen geleden was zijn broer verdronken in het binnenbad op Morrison HUI, de bom die hij in Macao had geplaatst had het beoogde slachtoffer niet geëlimineerd, en alsof dat allemaal nog niet genoeg was zat hij hier al meer dan acht uur als een ineengedoken beer zijn kans af te wachten.

Hij bracht de infrarood nachtkijker naar zijn rechteroog en tuurde weer. Eerst zag hij Bliss' hoofd, daarna dat van Jake. Stom van die vent, dacht hij, om een vrouw mee te nemen in een situatie als deze. Geen wonder dat hij eraan ging.

De Taiwanees had hen gevonden via het bedrijf waar ze hun auto hadden gehuurd. Een makkie. Hij had allang thuis moeten wezen. In Taipei had hij een blind grietje, Mo heette ze, dat hem kon laten klaarkomen door met haar blote voeten over zijn naakte rug te lopen. Niet van deze wereld, die griet, dacht hij nu. Hij miste haar. Sinds het begin van deze opdracht had hij geen seks gehad en zijn ballen waren hard en pijnlijk, zo vol zaten ze. Als hij die vent geëlimineerd had, dacht de Taiwanees, zou hij dat Chinese wijf pakken. Ze zou wel niet zo goed zijn als Mo, maar hij zou het ermee moeten doen.

Dat was een goed idee. De Taiwanees wist dat de geur van bloed hem hitsig maakte. Hij zou ervoor zorgen dat er wat bloed was als hij dat wijf pakte. Dan kon hij ten minste even vergeten dat hij niet thuis was, bij Mo. Gelukkig was het geen westerse. Westerse wijven, daar kreeg hij de zenuwen van.

De Taiwanees ging verzitten en hij voelde zijn ballen zwaar tussen zijn benen hangen. Hij richtte de kijker nog eens op het grietje. De kijker zat op het Lyson TY-6000 machinepistool. Dat was tamelijk nieuw speelgoed voor hem. Hij had altijd de Zweedse Kulspruta gebruikt, omdat hij wist dat dat het krachtigste machinepistool ter wereld was. Maar dat was voordat zijn nieuwe bazen hem de Lyson hadden gegeven. Die schoot achthonderdvijftig kogels per minuut, van de munitie waar hij het meest van hield: Parabellum.

De Taiwanees dacht aan zijn instructies: meteen schieten. Maar dat was voordat die vent zijn broer had verzopen. Nu had hij hem pal in het vizier, spookachtig verlicht door het infrarood. Hij hoefde alleen maar de trekker over te halen, en binnen drie seconden zou er niks van de vent en het wijf over zijn dan twee klodders op de rotsen. Simpeler kon niet. Maar de Taiwanees piekerde er niet over. Nu niet meer. Hij bezat een zwarte band in tae kwon do. De vent in zijn vizier had zijn broer gedood. Nu was het een zaak van eer, die gewroken moest worden. Nu was het een zaak tussen twee mannen, oog in oog. Het had helemaal niks meer te maken met achthonderdvijftig Parabellum-kogels per minuut.

De Taiwanees zette de Lyson neer. Hij liet zich van de rots glijden waarop hij had gezeten.

Deze keer voelde Jake iemand naderen. Hij was diep in chahm hai geweest, het verzinken in de omgeving. Hij was een deel geworden van de vochtige nacht, vol drijvende wolken, zoemende cicaden, rondsluipende nachtdieren, de wind in de bomen. Fo Saan had hem geleerd meer te doen dan alleen naar de nacht te luisteren. Hij had Jake bijgebracht hoe hij er één mee kon worden. Zo kwam het dat Jake de nadering van de Taiwanees voelde. Voor zijn hypergevoelige zintuigen was het alsof er een donkere, vijandige tunnel was verschenen - een zwartheid dieper dan de nacht.

Hij draaide zich om. Maar hij moest over de rots klimmen waardoor ze in de rug werden gedekt. Op deze tijd van de nacht was die glad van de dauw. Hij verloor enkele fracties van een seconde. In die korte tijd hoorde hij het zachte zoeven en in plaats van zichzelf te beschermen schopte hij de verschrikte Bliss tegen de grond toen ze opstond, zodat haar geen kwaad meer kon overkomen.

Jake herkende een nunchaku als hij er een hoorde. Het wapen had een kenmerkende klank, trillend als van een leeuwerik, niet passend bij de nacht.

Zijn bezorgdheid voor Bliss kostte hem tijd, en misschien had de Taiwanees wel gelijk gehad. Het zou heel anders zijn gelopen als hij hierboven alleen was geweest, op de haviksnesten van de rijken.

Het uiteinde van de ketting-en-metalen-staafjes nunchaku trof hem op de heup en zijn hele rechterzij raakte verdoofd. Viel op zijn gezicht in het natte gras.

Zag Bliss op de schaduw afduiken, hem beetpakken en op de grond smijten. Zwak maanlicht, steeds wisselend door de voortdrijvende, stille wolken, bescheen de Taiwanees. Met zijn platte, glanzende gezicht ging hij helemaal op in zijn werk. Hij zag eruit als een stenen god. Een kilte was in Jakes lichaam binnengedrongen en hij vocht ertegen. Hij verspilde geen tijd met pogingen zich te bewegen. Dat zou dwaasheid zijn geweest. In plaats daarvan concentreerde hij zich en probeerde de verdoving uit zijn lichaam te verjagen. De Taiwanees lag boven op Bliss. Haar benen waren onder hem gespreid alsof ze paarden. De intensiteit van hun geworstel was vol seksuele implicaties. Hierbuiten in de nacht, met alleen de maan en de wolken als stomme getuigen, was het een surrealistisch gezicht.

Jake zag dat Bliss de lever van de Taiwanees bestookte met een atemi. Hij rolde half van haar af, maar ramde tegelijkertijd zijn knie omhoog. Bliss, die nog gedeeltelijk onder hem bekneld lag, kon die aanval op haar bekkenbeen niet ontwijken. Jake hoorde haar kreunen.

Meteen nam de Taiwanees het initiatief; met zijn knokkels liet hij een regen van stootslagen op haar borst en buik neerdalen. Karate, dacht Jake. Nu ging het erom dat zijn bezorgdheid voor Bliss hem niet afleidde van wat hij moest doen. Hij lag zijn tijd niet te verdoen. Hij moest een indruk krijgen van de stijl van de Taiwanees: zijn sterke en zwakke punten, zijn geest.

In zijn ledematen keerde het gevoel alweer terug. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling, steeds trager en dieper. Het was belangrijk zijn lichaam te helpen door veel zuurstof binnen te halen.

Zo te zien wilde de Taiwanees snel een eind maken aan zijn worsteling met Bliss. Ze was taaier dan hij had verwacht. Ze had gezien dat Jake buiten gevecht was gesteld, en wist dat zij de Taiwanees moest bezighouden, zodat Jake de tijd had om zich te herstellen.

Maar de Taiwanees had er genoeg van en verhevigde zijn aanval. Hij was nijdig dat deze vrouw de macht scheen te hebben om hem tegen zijn wil hier te houden. En misschien was het zijn woede die haar redde. Woede heeft geen plaats in een handgemeen. Emoties hebben een nadelige invloed op beslissingen die in fracties van een seconde gemaakt moeten worden. Hij gooide er een schepje bovenop, maar zijn slagen waren slordiger, gemakkelijker af te weren. Natuurlijk was hij zich daar niet van bewust, en zijn onmacht om de winnende klap uit te delen maakte hem alleen maar nijdiger.

Onder hem voelde Bliss de pijn en zwelling elke paar seconden driemaal zo erg worden. De Taiwanees was heel sterk, en hij kende zijn karate. Hij bracht haar zwaar letsel toe, ondanks haar felle afweer. Eenmaal dacht Bliss dat ze het bewustzijn had verloren. Ze was elk tijdsbesef kwijt, en dat was iets vreselijks. Ze was op drift op een zee van pijn, alsof ze in een kuil vol vlammen was geworpen. Haar zenuwen schreeuwden haar toe dat ze het op moest geven, dat ze zich moest laten gaan. Maar ze dacht alleen maar aan Jake en ze hield vol, doorvechtend tegen deze machtige vijand met al haar tanende krachten.

Jake rolde zich op zijn buik. Hij was nauwelijks een meter van de vechtenden verwijderd. Het leek wel een kilometer. Hij trok zijn voeten omhoog en zoog de vochtige lucht in. Hij hijgde als een hardloper die uit vorm is. Hij dacht aan wat Kamisaka tegen hem had gezegd. Dook op de Taiwanees af. Met een dubbele atemi, de zijkanten van zijn ineengestrengelde handen in het zachte vlees boven 's mans nieren. Die klap kwam aan. Al zijn kracht en zijn vaart zaten erachter. Bliss zag hoe het gezicht van de Taiwanees vertrok van de pijn, zijn leverkleurige lippen weken van zijn tanden in een vreselijke grimas. Hij maakte geen enkel geluid, afgezien van een onwillekeurig gepiep toen alle lucht uit zijn longen ontsnapte. Zijn handen staakten hun aanval. Hij rolde helemaal van haar af, en door de opheffing van de spanning kreeg zij vlekken voor haar ogen.

De Taiwanees kwam achter Jake aan. Hij lette niet op de pijn. Hij nam niet de moeite de nunchaku op te zoeken. Voor zijn ogen zweefde alleen het beeld van het opgezwollen gezicht van zijn broer, met doffe en wazige ogen van de chloor.

Jake ging in sumi otoshi: hij greep de Taiwanees bij zijn uitgestrekte rechterarm. Zodra hij contact had trok hij hem naar zich toe, onderwijl linksom draaiend.

Daardoor verloor de Taiwanees zijn evenwicht en kon Jake zijn rechterarm boven de schouder van zijn tegenstander heffen. Hij sloeg hem tegen de zijkant van zijn gezicht en trok de rechterarm naar beneden. De resulterende krachtvectoren waren onontkoombaar. De Taiwanees smakte op de harde grond. Meteen trapte hij van zich af en raakte Jakes enkel. Jake viel en de Taiwanees sloeg hem in het gezicht.

Bloed gutste uit Jakes neus en de Taiwanees bracht de zijkant van zijn eeltige hand neer op de punt van Jakes schouder.

Jake kromp ineen en de Taiwanees stortte zich op hem, grijnzend van de toevloed van overwinningsadrenaline. Midden in een a/emidie drie ribben brak. De grijns bevroor op zijn gezicht. Zijn ogen spalkten zich verbijsterd open toen Jake verrees alsof hij opstond uit het dodenrijk, en een venijnige afemiuitdeelde waarmee hij de nek van de Taiwanees brak. Hij stierfin de overtuiging dat hij had gewonnen.

Tegen de avond kwam Geduchte Sung uit zijn villa. Ze begonnen hem te schaduwen.

Jake en Bliss hadden tot lang na zonsopgang in eikaars armen gezeten. Jake was duizelig en verging van de pijn. Tot zijn verbazing merkte hij dat hij zich meer om Bliss' pijn bekommerde.

Heel langzaam had hij elk plekje van haar lichaam onderzocht, om de schade op te nemen. Er was niets gebroken, als door een wonder, maar haar prachtige gouden huid werd ontsierd door talrijke blauwe plekken die met het uur donkerder en gevoeliger werden. Opengebarsten bloedvaten tekenden zich als grijphanden af op haar buik en borsten. Ze had ineengedoken tegen hem aangezeten, met haar hoofd tegen zijn borst, terwijl hij zijn onderzoek verrichtte. Haar dikke, glanzende haar kwam tegen zijn hals en kin.

Ze had geen kik gegeven, zelfs niet toen hij diep peilde rondom haar ribbenkast, waar haar pijn het hevigst moest zijn. Maar hij merkte haar diepe ademhaling op en wist wat ze probeerde te onderdrukken. Ze had zijn naam gefluisterd toen hij klaar was, alsof ze zich van zijn aanwezigheid moest overtuigen. Hij had haar gekust op haar voorhoofd, de punt van haar neus, haar zachte lippen. Hij was overweldigd geweest door opluchting omdat ze er goed van afgekomen was.

Zo waren ze het grootste deel van de bewolkte dag blijven zitten. Afgezien van de korte momenten dat een van hen opstond om tussen de bomen te urineren of even de benen te strekken, bleven ze in eikaars armen verstrengeld.

Het eten dat ze bij zich hadden gehad, was allang op. Ze stelden zich tevreden met het lauwe water uit hun veldfles. Het was vreemd dat Geduchte Sung niet naar de fabriek was gegaan, dat hij gedurende de hele dag nergens heen was gegaan.

In de schemering was er een eind aan het verkrampte wachten gekomen. De glanzende roodbruine Mercedes 500-SEL reed met grote snelheid over de bergachtige wegen op het midden van het Eiland. Jake kon hem maar met moeite bijhouden in de viercilinder Nissan, en was blij dat er maar weinig rechte stukken waren, waarop de Mercedes met zijn krachtige motor een onoverbrugbare voorsprong kon nemen.

Nu en dan kon hij het silhouet van Geduchte Sung zien. Hij zat voorin, naast de bestuurder. De binnenverlichting was aan, alsof de 489 zat te lezen terwijl zijn chauffeur de haarspeldbochten nam.

Jake reed met gedoofde lampen. Dat was gevaarlijk, maar het was gevaarlijker Geduchte Sung in de gaten te laten krijgen dat hij gevolgd werd.

Ver beneden de voortjagende auto's daalde de duisternis over de wijde Zuidchinese Zee, en hier en daar brandde de saffier-en robijnkleurige boordlichten van een schip als levende juwelen.

De Mercedes raasde voort met roekeloze vaart, alsof hij te laat was voor een belangrijke afspraak. De bestuurder was zeer goed, wat maar gelukkig was, want deze wegen, waarop overdag werkzaamheden werden verricht, waren een doolhof van zaagbokken, zwaaiende lantaarns en omleidingen over stoffige bermen, overwoekerd met wild gebladerte. Ze reden tegen de noordelijke helling van Violet Hill op. Vlak na de top zwenkte de Mercedes opeens van de weg af. Jake minderde vaart, maar toch had hij de afslag nog bijna gemist. Hij stond haaks op de hoofdweg. De eerste honderd meter was de zijweg nog geplaveid. Toen ging hij over in een zandpad, dat kennelijk veel werd gebruikt. Jake hobbelde voort. Door het dichte geboomte aan weerszijden leek het hier wel het holst van de nacht.

Hij stopte, stak zijn hoofd uit het open raampje en luisterde scherp. Hij hoorde geen andere motor. Behoedzaam reed hij verder en toen hij een opening tussen de bomen vond, reed hij de Nissan daarin en zette de motor af.

Ze gingen te voet verder. De bomen verdwenen haast meteen. Ze stonden naast een villa met azuurblauwe dakpannen, op de rand van een klip die zich boven Repulse Bay verhief.

Jake nam Bliss bij de hand en ze slopen samen naar een plaats vanwaar ze de voordeur goed konden zien. Wat verder gekomen vingen ze een glimp op van een brede, door houten palen geschraagde veranda aan de achterzijde van het huis. Die liep aan de rechterkant door en daar verborgen Jake en Bliss zich achter chrysanten en rozestruiken. Jake zag dat hij vanaf een rotspunt zonder moeite op de veranda zou kunnen springen. De roodbruine Mercedes stond op een met grind bedekte uitloper van de half cirkelvormige oprit. Op dat moment werden de voorkant van de villa en de veranda aan de achterkant verlicht. Jake zag twee mannen naar buiten komen en in de schemering staan.

Toen hoorde hij nog meer auto's naderen, en samen met Bliss kroop hij diep weg in de schaduw van de struiken.

'Dat is hem!'

Het driehoekige, katachtige gezicht met de grote gitzwarte ogen, wiebelend als een dodelijke knop op zijn zwanehals. De kleine, platte oren, nauwelijks zichtbaar onder het lange, zwarte haar.

Hij liep over het tegelpad naar het huis met de dreigende, soepele gratie van een kat in het oerwoud.

Nichiren.

Bliss, tegen Jake aangedrukt, voelde de spanning door hem heen golven. Haar vingers knepen in de dikke spieren van zijn bovenarm.

'Niet doen!' siste ze heftig in hun schuilplaats. 'Er komen nog meer mensen aan. Je hebt te lang gewacht om het nu te verpesten.'

Jake wist dat ze gelijk had. Maar het viel niet mee om hier in de schaduw te zitten terwijl zijn nemesis nog geen honderd meter van hem vandaan was. Een schim die hij in de afgelopen drie jaar over alle continenten van de wereld had nagejaagd. Met wraakzucht in zijn hart, sinds de Sumchun. Nu verdween in het westen het laatste rode en diepgele licht en zag Jake Drie Eden Tsun en T.Y. Chung naast elkaar op de veranda staan.

'Ik snap het niet,' zei Jake. 'Jouw vader en Chung zijn bittere vijanden.'

'Dat dacht ik ook,' zei Bliss, terwijl ze dacht: hoeveel heeft mijn vader voor me verzwegen?

Enigszins terzijde op de veranda stonden Geduchte Sung en Nichiren op gedempte toon met elkaar te praten. Er kwamen weer twee auto's aan. Achtbare Chen en Haaietand Tung, de draak van de Hak Sam-triade, stapten eruit.

De twee staarden elkaar even aan. Ze liepen tegelijk naar de voordeur, stopten allebei. Het was een komisch gezicht, ondanks de omstandigheden. Ten slotte kwam Drie Eden Tsun van de veranda en begon een gesprek met Achtbare Chen, zodat Haaietand Tung naar binnen kon gaan zonder dat een van beide mannen gezichtsverlies hadden geleden. Even later ging Drie Eden Tsun met Achtbare Chen naar binnen.

'Ze zijn er allemaal,' zei Jake. Toch was het raar. Geen van hen maakte aanstalten om de gesprekken te openen. Er hing een afwachtende sfeer in de lucht.

Bliss voelde het ook. 'Er gaat iets gebeuren.'

Ze keken toe, terwijl de hemel donker werd en de boordlichten van tankers als gevallen sterren op het water twinkelden. Op het strand liepen paartjes hand in hand, hun gezichten geheven naar de opkomende maan. Jake voelde de vibratie en keek naar de oprit. Een zwarte limousine kwam uit het bos. Het leek wel of hij een plezierritje maakte, zo langzaam reed hij. Hij stopte voor de voordeur. De motor liep door terwijl een magere Chinees in een glimmend blauw pak het portier aan de bestuurderskant opende en uitstapte. Hij had een stramme rug en Jake herkende die houding: een militair.

Een voorgevoel deed de spieren in zijn onderbuik trillen. Hitte steeg op in zijn nek en hals.

De magere Chinees boog zich een beetje voorover om het achterportier te openen. Hij stak zijn arm naar binnen, klaarblijkelijk om steun te bieden. Toen kwam de oude man te voorschijn, en voor het eerst in zijn volwassen leven keek Jake naar het gezicht van zijn vader.

Hij twijfelde geen moment; hij wist meteen wie dit was. In de ogen, het voorhoofd, zag hij zichzelf weerspiegeld, net zoals een beeldhouwer met een lichte ontroering zichzelf zal herkennen wanneer hij naar het gezicht van zijn eerste creatie kijkt.

Het was waar, dacht hij. Alles wat Bliss hem had verteld was waar. Niet dat hij aan haar woorden getwijfeld had. Maar toch was de schok van de realiteit adembenemend.

'Boeddha,' fluisterde Bliss, 'dat is Shi Zilin! Wat doet die hier? Zijn aanwezigheid kan de hele yuhn-hyun vernietigen. Als de triadedraken in de gaten krijgen wie hij is, stort alles in. Wat voor dringende noodzaak was er voor zijn aanwezigheid? Hij is hier in groot gevaar. Als de autoriteiten het wisten ...' Ze hoefde die gedachten niet te voltooien. De magere Chinees had een wandelstok uit de limousine gepakt. Nadat hij die aan Zilin had gegeven, bleef hij bij de auto staan. De oude man moest alleen over het tegelpad gaan.

Niemand in het huis maakte aanstalten om hem te helpen. Zo'n gebaar zou een enorm gezichtsverlies voor de oude man hebben betekend. Maar allen waren zich van zijn aanwezigheid bewust. Niemand sprak nog, niemand dronk. Niemand keek naar de zee of de rotsen in de diepte. Nu echter, toen Zilin de stenen stoep beklom, maakte Drie Eden Tsun zich van de anderen los en ging in het midden van de veranda staan. Jake, die scherp op Nichiren lette, zag deze weglopen van Geduchte Sung. Hij ging naast Drie Eden Tsun staan en begon te praten.

Eerst gaf de oude man geen antwoord. Maar toen Nichiren aanhield begon hij te praten. Jake kon niet horen wat er gezegd werd, maar de uitdrukking op Nichirens gezicht was maar al te duidelijk.

'Dew neh loh moh!' hijgde Jake. 'Mijn vader is Nichirens Bron!'

Toen Zilin op de veranda verscheen, was er een moment van absolute wezenloosheid op Nichirens gezicht, en op datzelfde moment maakte Jake zich los uit de schaduwen en stormde over het grasveld. Met een soepele beweging sprong hij op de rotspunt.

Bliss schreeuwde hem na, maar hij luisterde niet. Hij concentreerde zich alleen op die eigenaardige gelaatsuitdrukking. Die had hij eenmaal eerder gezien, toen ze tegenover elkaar hadden gestaan in O-henro Huis. Jake was erdoor getroffen omdat het de voorbode van Nichirens uitbarsting tot agressiviteit was geweest.

Wat had hij aan Drie Eden Tsun gevraagd? Wat had de oudere man geantwoord? Jake wist het niet; hij was er alleen van overtuigd dat hij al te laat was.

In een flits was Nichiren van absolute onbeweeglijkheid overgegaan tot gewelddadige actie. Hij had zich op Shi Zilin gestort, had de oude man van de grond getild voordat Jake driekwart van de afstand naar de veranda had afgelegd.

'Ik wil weten wie dat is,' had Nichiren gezegd toen hij naast Drie Eden Tsun stond.

In feite had Drie Eden Tsun hem de eerste keer niet eens gehoord. Hij werd volkomen in beslag genomen door de aanblik van zijn broer, die hij vijftig jaar niet had gezien. Van dit moment had hij tientallen jaren gedroomd. Een hereniging van de familie. De gebeurtenis deed hem beven. Maar door zijn stilzwijgen was Nichiren in woede ontstoken. Nichiren herhaalde de vraag, en deze keer hoorde Drie Eden Tsun hem wel. Hij wist dat hij iets moest zeggen. Dit was beslist niet het aangewezen moment om Nichiren te vertellen dat deze man zijn vader was, en wetend dat Nichiren intelligent genoeg was om een leugen te onderkennen, vertelde hij hem een andere waarheid.

'Hij is jouw Bron.'

Op dat moment was die wezenloze uitdrukking als een AToft-masker over Nichirens gezicht gegleden. Wat Drie Eden Tsun niet kon weten, was dat Nichirens moeder een oude, gerafelde foto van Zilin had gehad, die ze had meegenomen naar Japan. Ze had hem niet willen weggooien omdat haar wraakzucht erdoor was hernieuwd, telkens wanneer ze ernaar had gekeken. Na haar dood had Nichiren de foto gevonden, samen met haar dagboek, en had het verband gelegd.

Nu, vele tientallen jaren later, had Drie Eden Tsun hem zonder het te weten de volgende schakel gegeven: dat Nichirens vader tevens zijn Bron was. Daardoor was Nichiren geëlektriseerd.

Ik weet alles wat er over jou te weten valt, had Bron door de ether tegen hem gezegd. Alle onderdrukte woede en vernedering die hij van zijn moeder had geabsorbeerd, die hij onbewust had gekoesterd tegen de vader die hem en zijn moeder aan hun zwarte lot had overgelaten, welde in hem omhoog. Rode razernij deed hem sidderen. Te bedenken dat hij jaren lang de bevelen had opgevolgd van de enige man ter wereld die hij zijn hele leven had gehaat. De onwaardigheid daarvan! De bittere ironie was als een brok in zijn keel, die dreigde hem te verstikken.

Nichiren merkte dat hij niet kon ademen, dat hij niet helder meer kon denken. Hij wilde vrij zijn, hij wilde naar huis, naar Kamisaka, hij wilde zichzelf zijn. Met een schok besefte hij dat zo iets nooit mogelijk was zolang zijn vader leefde. Hij zou niet nog eens onder de discipline kunnen uitkomen. Deze man, die hem had opgespoord, die hem op zo'n manier had gebruikt - deze man was een magiër. Nichiren voelde zich zo hevig bedrogen dat hij wankelde. En ook werd hij bang. Hij wist dat hij machteloos was tegenover zoveel vernuft. Hij wilde zo graag vrij zijn. Vrij van die hele psychische last waarmee hij was opgegroeid. Hij beefde van razernij en angst voor deze man. Nichiren kende zelden angst, en hij haatte zijn vader des te meer omdat deze zo'n emotie in hem kon teweegbrengen.

Voor zijn geestesoog versmolt Kamisaka's mooie lichaam met het beeld van zijn met littekens overdekte moeder. Hij voelde een vuur in zijn innerlijk alsof hij het was die gebrandmerkt was.

En inderdaad, hij was gebrandmerkt. Nu zag hij het in. Het was het enige dat hij helder inzag. Zijn longen barstten van onnatuurlijke hitte. Zijn hart hamerde wild in zijn borst. Razernij omhulde hem als flitsende vlammen. Hij brandde zich vrij.

Met een diepe grauw die klonk als het oprijzen van een vreeswekkende elementaire kracht, sprong Nichiren langs Drie Eden Tsun heen en voordat de andere aanwezigen zich van de schrik konden herstellen had hij Zilin bij de keel gegrepen.

'Nu ga je naar mijn moeder. Alleen door deze boetedoening kan haar verminkte geest genezen.'

Drie Eden Tsun hoorde de woorden en huiverde. Het leek of ze waren uitgestoten door een onmenselijke keel.

Als vanzelf ging Jakes mond open. Van heel diep kwam de bulderende fciai-kreet die Fo Saan hem had geleerd.

Het klonk als de uitroep van een dier, vol kracht en agressiviteit. Het trilde door de bomen. Het nagelde iedereen op de veranda aan zijn plaats. Het liet Nichiren even aarzelen, lang genoeg voor Jake om het laatste stuk van de afstand tussen hen te overbruggen.

Hij zag hoe de oude man heen en weer gerukt werd, zag het gezicht dat hem zo aan zijn eigen gezicht deed denken, als een dalende zon in de van geweld vervulde lucht. Hij voelde de buitengewone kracht van Nichirens intrinsieke energie.

Jake gebruikte een elleboog atemi, een felle stootslag tegen Nichirens schouder. Hij moest Zilin uit zijn buurt krijgen. Op dat moment was er niets anders in Jakes gedachten, maar toen hij Nichiren van de oude man wegsleurde, toen hij gevangen in Nichirens omhelzing over de gladde planken van de veranda wankelde, werd het beeld van Lan in hem ontzegeld. Hij wist dat haar beeld maar door een heel dun vliesje van zijn bewustzijn gescheiden was sinds hij bij de Sumchun getuige was geweest van haar dood. Misschien was het weer bij hem teruggekomen doordat hij erover had gepraat, of misschien kwam het door de druk van Nichirens lichaam tegen het zijne.

Wat de oorzaak ook was, de wereld trok samen in een scherpe punt. Verdwenen was de gedachte aan de ruil van de/u-fragmenten; verdwenen was de gedachte aan Kamisaka's vriendelijkheid en liefde. Wraakzucht dreef als een grote vlieger aan zijn hemel en verduisterde een horizon van mogelijkheden.

Alleen Jake en Nichiren bestonden - deze villa niet, de mensen op de veranda niet, Repulse Bay niet, schitterend in het maanlicht in de diepte. Zelfs Bliss niet.

Er leefde nu een vreeswekkend dier in hem; het had zijn poten uitgestoken, zijn gapende kaken, zijn redeloze geest, en het sprong in de vuurgloed. Het was geboren in de bron van zijn smart en zijn schuldgevoelens. Hij was een vader die gefaald had. Een vader die, voor zijn eigen bewustzijn althans, even verantwoordelijk voor Lans dood was geweest als Nichiren. In de laatste flikkering van bewustzijn in haar ogen had hij zijn verwaarlozing van haar weerkaatst gezien. Mariana, een volwassene, had met zijn lange perioden van afwezigheid kunnen leren leven. Een kind kon dat niet, en in de afloop van haar leven had hij het vreselijke, tragische resultaat gezien.

Als een hamer op een aambeeld had het zijn hart platgeslagen. Het had zijn ziel vervormd.

Sindsdien was hij als een stervende geweest. Een stervende die zich terugtrok uit de wereld van zijn eigen makelij.

Hij had zo van Lan gehouden, en had het haar nooit kunnen vertellen. Liefde tot haat verwrongen.

Jake en Nichiren.

Tuimelend over de veranda. Zich ophijsend aan de leuning. Nichirens linkerbeen schoot uit in een dodelijke atemi. Jake rolde weg en de leuning werd onder het geweld versplinterd.

Jake deelde twee snelle atemi uit voordat Nichiren losbarstte. Als een panter sprong hij en smeet Jake tegen de leuning. Met een gekraak van splijtend hout gaf die mee. Ze gingen samen over de rand en tuimelden in de nacht.

Nichiren strekte zich kronkelend uit. Hij graaide boven zich en kreeg de rand van de veranda beet. Jake, vlak onder hem, sloeg zijn benen om Nichirens heupen. Hij was blind voor hun situatie. Hij wist alleen dat hij Nichiren had gevonden. Hij dacht alleen nog maar aan Lan: haar stem, haar bloedbevlekte gezicht, de weerkaatsing van zijn eigen betraande gezicht in haar glanzende ogen.

'Bah-ba.' Papa.

Haar laatste, gefluisterde woord. Hij was niet in staat geweest dat aan Bliss te vertellen. Zelfs nu kon hij de herinnering nog niet verdragen.

'Bah-ba.'

Hij sloeg op Nichiren in alsof hij de Duivel zelf was. Het kon Jake niet meer schelen of hij leefde of dood was. Hij wist alleen dat hij werd gekweld door het onuitsprekelijk bedroefde gezicht van zijn dochter. Van Mariana zou hij dromen, maar Lan zou hem achtervolgen, elke dag van zijn leven. Boven de vechtende mannen stonden de Chinezen als aan de grond genageld door het geweld van de haat der twee vijanden. Zilin zou misschien wel tussenbeide zijn gekomen, maar hij lag op het midden van de veranda. Drie Eden Tsun en T. Y. Chung zaten op hun knieën naast hem en verzorgden hem.

Maar Bliss, die in navolging van Jake op de veranda sprong, liet zich niet afschrikken. Ze rende tussen de starende mannen door en greep Nichiren in de kraag van zijn shirt. Maar zijn gewicht, samen met dat van Jake was te veel voor haar.

Ze schreeuwde tegen Jake dat hij moest ophouden. En toen ze zag hoe wild Nichiren Jake van zich af probeerde te trappen, schreeuwde ze ook tegen hem.

Ze luisterden niet naar haar. Misschien waren ze allebei wel vastbesloten te sterven.

Jake was erin geslaagd langzaam tegen Nichirens lichaam op te kruipen. Nu hingen ze verstrengeld, Jake met zijn handen om Nichiren, Nichiren met zijn benen en voeten om Jake.

Ze staarden in eikaars ogen, zo dicht opeen dat ze eikaars adem voelden. Welke vreemde vonk ging door hen heen? Welke botsende emoties? Elk van hen zat gevangen in het verleden, in een klein, bedompt kamertje, sinds lang niet meer in gebruik maar zeker niet vergeten. Nichiren herinnerde zich de vernedering van zijn moeders getekende vlees; Jake werd verteerd door het beeld van de eerste stralen van de zon, opgaand boven de boomtoppen, een jong gezicht beschijnend in de dood, een gezicht dat hij niet had begrepen in het leven.

Toen was het eindeloze moment voorbij. Nichiren, die zich vasthield aan de rand van de veranda, was duidelijk in het nadeel. Daardoor was Jake in staat over hem heen te klimmen. Hij kreeg houvast aan de planken en zag kans zich op de veranda te hijsen. Hij draaide zich om en ramde met de zijkant van zijn hand op Nichiren in.

De ander zwaaide weg en Jake, hijgend en zwetend, dacht dat het voorbij was. Hij merkte al gauw hoezeer hij zich vergiste. Nichiren had van Jakes aanval gebruik gemaakt om zichzelf op de veranda te tillen. Hij strekte zijn benen zo ver hij kon om vaart te krijgen. Op het moment dat hij de top van zijn zwaai bereikte rolde hij zich tot een bal en wipte op de veranda. Hij landde en viel aan in één beweging. Jake was er niet op bedacht en Nichiren lag meteen boven op hem. Twee venijnige levermeppen en Jake ging bijna buiten westen.

In paniek gaf Bliss een harde schop. Haar schoen trof Nichiren op de punt van zijn kin. Zijn tanden klapten op elkaar en zijn hoofd schudde op zijn nek. Hij hoestte en spoog bloed.

Jake ging direct tot de aanval over, met een tweehandige atemi op Nichirens luchtpijp. Nichiren viel achterover. Maar hij trapte van zich af en raakte Jakes dijbeen.

Jake rolde weg, zonder verder na te denken; hij wilde alleen maar aan de pijn ontkomen. Nichiren, die daarop had gehoopt, liet de zijkant van zijn hand op Jakes rug neerkomen.

Krimpend van de pijn schoot Jakes linkerbeen uit. Hij raakte Nichirens heup, zodat die achteruit vloog. Jake was alweer overeind gesprongen, terwijl hij tranen van pijn wegknipperde. Hij wilde weer toeslaan, had zijn arm al geheven. Maar er was geen leuning meer om Nichiren te stuiten. Die was al versplinterd; een scherpe houtspaander schampte langs zijn zij, verder niets.

Jake dook vooruit om de genadeslag toe te dienen. Zijn vingers raakten iets en sloten zich er onwillekeurig omheen. Hij hoorde een klap, en toen was er niets anders meer voor zijn ogen dan de schitterende Zuidchinese Zee. Een vochtige wind blies in zijn gezicht. Zelfs de schaduw van een vlieger was er niet meer.

Jake sprong naar de versplinterde leuning. Na een poos hoorde hij Bliss'

zachte stem, die als van grote afstand tot hem kwam.

'Het is voorbij, Jake. Nichiren is dood.'

Bah-ba.

Was het de nachtwind of Lan die hij hoorde?

Toen merkte hij dat hij hevig beefde.

Bliss trok hem weg van de afgrond. Toen hij op het midden van de veranda kwam, werd hij door licht overspoeld. Geduchte Sung was met de andere triadedraken naar binnen gegaan.

Drie Eden Tsun en T. Y. Chung zaten bij Shi Zilin. De huid van de oude man leek zo dun als rijstpapier. Op zijn gezicht was een netwerk van blauwe adertjes.

'Nichiren?' Zijn stem was even broos als zijn huid.

Jake kon niet antwoorden. Zijn kaakspieren zaten klem.

'Hij is dood, gaau-fuh,' zei Bliss. Hoe lang had zij er niet naar verlangd om met hem te spreken. Haar peetvader.

'Dood.' In dat woord lag een leven van verloren liefde besloten. Shi Zilin legde zijn hoofd tegen de schouder van zijn broer. 'Ah, Boeddha, bescherm die er nog over zijn van mijn familie.'

Jake deed een stap naar voren. Hij wilde iets zeggen, maar de emoties raasden door hem heen. Het logge beest van zijn eigen makelij stampte nog steeds in hem rond. Na driejaar onderdrukt te zijn kon dat ook nauwelijks anders.

Zilin sloeg zijn blik op en zag Jakes gezicht. Een hele poos dronken die heldere, zwarte ogen zijn aanblik in. Vijftig jaar lang had hij van dit moment gedroomd; gedurende een groot deel van die tijd had hij niet geloofd dat het ooit zou plaatsvinden. Hij was als een man die weken lang niet gegeten heeft en die nu een uitgelezen feestdis voor zich ziet. Zijn hart vulde zich met liefde.

Zilin ging geheel en al op in zijn zoon. Het moment vloeide zo over van oprechte emotie dat de anderen om hem heen in de ban van zijn extase waren.

Hij wilde spreken, maar de woorden bleven steken in zijn keel, dooreengegooid door deze gevoelens die zo sterk waren, maar toch zo vreemd. Eindelijk zei hij zacht: 'Help me overeind, Jongere Broer, als je wilt.'

Voorzichtig, geholpen door T.Y. Chung, tilde Drie Eden Tsun de oude man op. Hij trilde hevig, alsof hij onder stroom stond.

'Jake,' zei Zilin.

Jake, die Nichiren nog niet van zich af kon zetten, zei: 'Waarom vroeg u naar Nichiren?'

'Het had niet zo mogen aflopen,' zei de oude man. 'Ik had de diepte niet voorzien van de haat die zijn moeder in hem had gezaaid. Ik dacht dat ik die had uitgebannen.'

Langzaam trokken de nevels op. Jake voelde een grote vuist om zijn hart, knijpend. 'Ik begrijp het niet.' Maar hij begreep het wel!

'Ook Nichiren was mijn zoon,' zei Zilin. 'Hij was jouw broer. Of, nauwkeuriger, je halfbroer.'

Knijpend.

Jake dacht dat hij zou sterven. Een zwarte golf van wanhoop, groter dan hij ooit had gevoeld, spoelde over hem heen. Eerst Lan, en nu Nichiren. Hij kon geen lucht meer krijgen. Zijn hart leek te zijn gestopt. Het suisde in zijn oren.

'Jake?'

'Ik heb mijn broer vermoord,' zei iemand.

Pas nadat hij van hen was weggevlucht, nadat hij in het bos naast het zandpad was verdwenen, besefte hij wie die iemand was. Veel later, in de stilte van haar flat, bracht Bliss Jake een wei qi-bord en twee bakjes met zwarte en witte stenen.

Ze wist niet wat ze anders kon doen. Hij was er al toen ze thuiskwam. Hij zat op de bank en staarde naar de naderende dageraad. Hier en daar brandde nog licht, omkranst door de paarlemoeren gloed die de duisternis van de nacht kwam verdrijven.

Hoewel hij in geen achtenveertig uur had geslapen, maakte hij geen vermoeide indruk. Bliss had hem wat te eten gemaakt, maar hij had het niet gewild. Hij dronk alleen water. Nu zette ze het wei qi-spel voor hem neer en vouwde het papier open dat Zilin haar had gegeven toen ze op zoek ging naar zijn zoon. Er stond een met de hand geschreven lokaal telefoonnummer op.

'Jake,' zei ze, 'je vader heeft een paar maal gebeld. Hij wil je spreken.'

Jake zei niets.

Bliss kon zich voorstellen wat hij doormaakte, maar naarmate de uren verstreken werd ze steeds bozer. Met deze psychische vlucht vernietigde hij zichzelf. Hij werd zo in beslag genomen door het verleden dat hij het contact met het heden had verloren. Dat joeg haar angst aan, en ten slotte, toen het weer donker begon te worden, besloot ze er iets aan te doen. De L-vormige bank had een lage, brede rugleuning. In de schaduwen en de stilte van de flat kleedde ze zich helemaal uit. Naakt klom ze op de rugleuning. Als een grote kat sloop ze op Jakes bewegingloze gestalte toe. Ze stortte zich op hem als een roofdier op haar prooi, zodat ze samen op het kleed voor de ramen vielen. Wijdbeens op hem gezeten beet ze in zijn oor, plantte haar nagels in zijn borst, sloeg haar enkels om zijn kuiten.

'Bliss, nee.' De eerste woorden die hij in bijna een etmaal had gesproken.

'Ja,' fluisterde ze. 'Ja, ja, ja.'

Ze liet hem haar tanden zien, met flitsende ogen. Haar lange haar zwaaide als een levend wezen over zijn buik. Met haar vingers rukte ze zijn overhemd open, en toen hij haar wilde tegenhouden sloeg ze hem in zijn gezicht.

'Bliss, godverdomme!'

Goed zo, dacht ze, porrend met ellebogen en heupen, als je maar reageert. Hun gezichten waren zo dicht bij elkaar dat hij haar wimpers voelde als ze knipperde. Ze rook naar citroen en muskus. Jakes hoofd zat vol herinneringen, krijsend als hongerige dieren die allemaal tegelijk gevoerd wilden worden. Hij voelde weerzin tegen deze inbreuk op zijn levende nachtmerrie. Hij had het niet erg gevonden om zich in zijn schuldgevoelens te wentelen - de boetedoening van wanhoop.

Bliss' harde tepels gleden over zijn naakte borst. Haar hoofd ging naar beneden, haar hete lippen sloten zich om een van zijn tepels. Haar kleine roze tong flitste uit haar mond. Ze maakte een diep geluid in haar keel toen ze de zwellende bobbel tussen zijn dijen voelde.

'Laat me met rust,' hijgde hij. 'Ik wil niet.'

'Je wilt wel,' zei ze in zijn oor. Haar vingers wriemelden aan zijn riem. 'Je bedoelt zeker datje dit nu niet verdient. Dat is heel westers van je, Jake. Ik haat je als je zo bent.'

Hij staakte zijn verzet. Zijn buitengewone koperkleurige ogen waren haast oranje in de schemering. Maar de ogen van Bliss, waarin hij staarde, waren die van een wild dier.

'Haat je me echt?' Zijn stem was dik.

'Ja.' Haar glanzende lippen waren vaneen.

Jake pakte haar hoofd tussen zijn handen en trok het naar beneden. Zijn mond sloot zich over de hare en toen hun tongen zich om elkaar heen strengelden begon Bliss van boven tot onder te rillen. Haar vingers openden zijn broek, trokken die van zijn heupen en dijen. Als een wilde klom ze op hem. Haar bekken schokte en hij hapte naar adem toen hij haar vloeibare hitte voelde.

Terwijl hun lippen dicht op elkaar gedrukt bleven tastte ze met een hand naar beneden en stopte zijn lid in haar gesmolten kern. Hij duwde zich helemaal omhoog.

Bliss voelde de lucht uit haar longen suizen. Ze hijgde tegen zijn hals. Haar ogen schoten vol. Ze bezat hem zoals hij haar bezat. Het was zo'n volmaakt mooie band dat ze in een andere sfeer kwam. Ze had nooit geloofd dat ze zich zo innig met een ander menselijk wezen verbonden kon voelen.

Jake was meer dan haar minnaar.

Het gevoel van zijn lid, diep in haar, haar intieme vlees masserend, wekte een volmaaktheid op die ze tot nu toe alleen met Boeddha had geassocieerd. Ze gleed met haar heupen over hem heen, kreunend. Haar haren bedekten hun lichamen als een waaier, vezels van gevoel.

En toen haar orgasme in haar opbloeide straalde het uit tot in de top van haar schedel.

Zijn spuitende hitte.

'Jake, o Jake! Ja, ja, ja!'

Met haar hoofd op zijn zwoegende borst luisterde ze naar zijn hart alsof het de polsslag van de zee was. Ze kuste zijn vochtige vlees, streelde met haar vingers. Toen zijn lid, eindelijk weer slap, uit haar gleed, hield ze het in haar hand, wilde het niet loslaten.

Hij kon de plek op zijn huid nog voelen waar ze hem had geslagen. De roep van een pluvier, de echo bij de bron. Hij wist dat ze hem geen pijn had willen doen, maar dat ze hem alleen had willen herinneren aan alles wat hij was.

'Bliss,' zei hij. 'Bliss.'

En zij huilde, want ze wist dat ze hem terug had.

Maar hij bleef koppig. 'Ik wil hem niet zien.'

'Jake, het is je vader.'

'Dacht je dat ik iets met die yuhn-hyun van hem te maken wil hebben?

Omdat die bestaat zijn Mariana en David Oh nu dood. Ik heb mijn broer gedood omdat die bestaat.' Hij stak het papier dat ze hem had gegeven in zijn zak, zonder naar het nummer te kijken.

'Ben je dan helemaal niet nieuwsgierig? Zou je niet willen weten wat de yuhn-hyun is?'

'Het is een operatie van de Chinese communisten.'

'Je hebt half gelijk. Het is een operatie van de Chinezen.'

Hij staarde haar aan. Zijn hand kwam uit zijn zak. Toen hij het papier erin had gestopt, hadden zijn vingers een voorwerp gevoeld. Ze keken er allebei naar.

'Hoe kom je daar aan?' vroeg Bliss.

'Helemaal op het eind, toen ik op Nichiren afdook, kreeg ik dit in mijn hand.' Jake had een klein, versleten, zeemieren buideltje in zijn hand. Hij maakte het koordje los en zijn fragment van de fit rolde eruit. Ze staarden er allebei een poosje naar, zonder een woord te zeggen. Jake liep ermee naar de tafel waarop Bliss het wei qii-bord had gezet. Hij tastte in een andere zak, legde de twee stukken tegen elkaar. De woeste tijger.

'Eén kant van de/u,' zei hij. 'Wie zou de andere twee stukken hebben?'

'Ik dacht dat je geen belangstelling voor de yuhn-hyun had.'

Jake trok een gezicht tegen haar en ze liep door de kamer. Hij keek naar haar gouden huid. Van achteren waren alle opgezette blauwe plekken onzichtbaar.

Toen ze terugkwam legde ze haar gesloten vuist op de tafel. Langzaam opende ze haar vingers. Daar, tussen hen in, lag een bewerkte lavendelkleurige jade scherf, de kop van een grote draak: het derde fragment van de fit.

'Boeddha!' zei Jake. 'Hoe zit dat?'

'Ik ben Shi Zilins peetdochter. Lang geleden, toen hij nog een kind was, had je vader een mentor. Een Jian. Begrijp je? Die man was mijn overgrootvader. Mijn moeder reisde onder bescherming van Shi Zilin van China, via Burma, waar ik werd geboren, naar Hongkong. Toen was ze al erg ziek, maar ze slaagde erin mij naar de bestemming te brengen die Shi Zilin haar had opgegeven: Drie Eden Tsun.

Het was mijn moeder,' zei Bliss, terwijl ze het derde fragment aan de twee andere paste, 'die me dit gaf.'

'Dus dan kwamen ze allemaal van één bron: mijn vader.'

Bliss keek op. 'Ja.'

'Wie heeft het ontbrekende fragment?'

'Dat weet ik niet. Ik denk dat alleen Shi Zilin je dat kan vertellen.'

Hij wendde zich af. 'Die heeft voor mij afgedaan. Voor mij hebben schaduwen en leugens afgedaan.'

'Ik denk dat de yuhn-hyun niet zonder jou kan werken.'

'Kan me niet schelen, Bliss.'

'En de infiltratie door de Quarry dan?' zei ze boos. 'In de afgelopen vier dagen zijn we als honden opgejaagd. Verandert dat er niets aan? Dat kan je toch zeker wel schelen?'

'Het maakt me allemaal niet uit.' Hij ging op de bank zitten, begon afwezig een wei qi-spel op te zetten. 'Ik weet niet waarom David Oh is vermoord.'

'Maar het bewijsmateriaal bestaat.' Bliss trok een spijkerbroek en een amberkleurige blouse met een V-hals aan.'" Huo _yan".'

'Het "beweeglijke oog",' zei Jake. 'Nichiren gebruikte het in zijn spel. Ik ook. Dacht je dat ik niet heb geprobeerd erachter te komen wat David daarmee bedoelde?'

'Het moet iets te betekenen hebben.' Bliss ging naast hem zitten. 'Jij kende David al jaren.' Jake knikte. 'Misschien ligt de betekenis ergens in jullie verleden.'

'Maar ik kan me niets voor de geest halen.'

'Speelden jullie wei qi samen?'

'Maak het nou! David vond zulke dingen afschuwelijk. Hij was de eeuwige vrijgezel. In zijn vrije tijd deed hij niets liever dan achter de meiden aanrennen. Hij vertelde hun altijd dat hij informatieverzamelaar was. Ze snapten niet was hij bedoelde tot hij "spion" zei. Natuurlijk geloofden ze hem nooit. Dan begonnen ze te giebelen en loerden onder zijn oksels naar het pistool dat er natuurlijk niet zat.'

'Maar toch hebben jullie in de loop der jaren heel wat tijd samen doorgebracht. Wat deden jullie dan?'

Jake schoof de witte en zwarte stukken over het bord; hij maakte verbindingen. 'O, van alles.'

Bliss schoot in de lach. 'Achter de meiden aanjagen met een wei <?i-spel in je zak zeker.'

Het was bedoeld als een grapje, maar het elektriseerde Jake.' Dew neh loh moh, ik heb een geheugen als een zeeslak!' Hij sprong op, gespte zijn riem dicht en stak zijn armen in zijn hemd. 'Kom mee!' gilde hij.

'Waar gaan we heen?'

' Huo yan, natuurlijk. HuoyanV

In Wanchai, waar nog geen week geleden David Oh voor zijn leven had gerend, holden Jake en Bliss over dezelfde overvolle straten.

'We gingen vaak naar een tent waar we allebei graag kwamen,' legde Jake uit. 'Daar hadden ze meiden zoals David hen het liefst had: schoon en jong genoeg om er nog lol in te hebben. De eigenaar heette Mok. Kale kop, ring in zijn oor. Een Mongool misschien. Ik weet niks over zijn achtergrond, maar zo zag hij eruit.

Mok was de vuilste rotzak die David en ik ooit hadden gezien. We hebben tweemaal geprobeerd hem te recruteren, maar hij had geen interesse. Zelfs de triaden lieten hem met rust.

Hij dolde graag met de meiden, daarom waren ze zo schoon en jong. Hij was ook gek op wei qi.

Zijn favoriete eindspel was onveranderlijk gebaseerd op huo yan. Als David klaar was met zijn meiden zaten wij altijd nog te spelen. Zelfs hij had niet zoveel uithoudingsvermogen als Mok, dus op het eind van het spel zat hij er altijd bij. Huo yan was de enige wei qi-zet die hij kende.'

'En nu denk je dat hij het bewijsmateriaal aan deze Mok heeft gegeven.'

'Dat zullen we zo weten.'

Mok dreef zijn zaak in een sjofel pand op Luard Road. Het zag eruit als het soort gelegenheid waar alleen zeelui met eelt op hun ziel zouden binnengaan. Binnen werd een achthoekige dansvloer verlicht door rode, blauwe en gele spots. Uniformen en splitrokken voerden de boventoon, plus loeiharde R&B-muziek uit de vroege jaren zestig: the Temptations en the Supremes.

Jake nam Bliss bij de hand en liep naar de barkeeper. Nadat hij even met hem had gepraat, werd hij naar de achterkant van het zaaltje verwezen. Bliss pikte Mok er meteen uit. Hij zag er precies zo uit als Jake had beschreven, alleen bleek hij ook nog ruim 240 pond te wegen. Bollende spieren. Héél vuil. Maar toen hij Jake zag, begon hij te stralen als een vuurtoren in een mistige nacht. Hij stond op van zijn wei qi-bord en dreunde Jake op de rug. Hij lonkte goedgemutst naar Bliss toen Jake haar voorstelde.

'Lang niet gezien. Kom je een spelletje doen?' Mok had een diepe basstem. Hij was getatoeëerd als een Amerikaanse matroos.

'Niet precies,' zei Jake.

De twee mannen keken elkaar even aan.

'David is dood.'

'Hel en verdoemenis,' zei Mok, en spoog op de grond. 'In dat geval weet ik watje komt doen.'

Jake had er nog geen drie uur voor nodig om de gegevens die David Oh aan de Quarry-computer had ontfutseld te lezen en te analyseren. Toen wist hij dat Gerard Stallings om dezelfde reden was vermoord als David Oh. Hij begreep ook dat er in de nacht van zijn inval in O-henro Huis een eliminatieteam van de Quarry op Mariana was afgestuurd.

'Als ze alleen maar jouw fragment van de ju wilden,' vroeg Bliss, nadat hij haar van de strekking van de gegevens op de hoogte had gebracht,

'waarom moesten ze Mariana dan doden?'

'Omdat iemand in de Quarry wist dat het /«-fragment verborgen was. Wie dat eliminatieteam ook uitstuurde, hij kende mij en Mariana goed. Hij wist dat Mariana nooit vrijwillig zou loslaten waar de fu was. Ze moesten haar martelen tot ze het vertelde. Daarna moest ze natuurlijk sterven. Anders zou ze een niet gesanctioneerde Quarry-operatie kunnen verraden.'

Hij was ontsteld over de stompzinnigheid van Mariana's dood en hij zei:

'Christus', heel zacht.

Bliss sloeg haar arm om hem heen. Even later zei ze: 'Donovan of Wunderman. Wie is de verrader?'

Jake staarde naar de nachtelijke hemel van Hongkong, door sterren verlicht. Hij voelde de vermoeidheid door zich heen golven. Zijn strijd was bijna gestreden.

'Helaas,' zei hij, 'is er maar één manier om daar achter te komen.'

Boven Washington kwam onweer opzetten. Grauwe wolken pakten zich samen. De warme dag werd klam, alsof al het zware gebladerte vocht uitzweette.

In de koele werkkamer op de derde verdieping van Greystoke had Henry Wunderman zich begraven in de boordevolle Quarry-schatkamer van informatie. De veiligheidsmaatregelen die hij en Donovan sinds de moord op Antony Beridien hadden getroffen stelden hem niet tevreden. Langzaam maar zeker raakte hij bezeten van Jake Maroc en de toenemende bedreiging die Jake vormde voor de wereldwijde organisatie die hij nu beheerste.

Het sombere weer belette Rodger Donovan niet om aan zijn oude Corvette te werken. Hij had hem naast de rozentuin gezet, aan de zijkant van het grote huis. Te midden van het slaapverwekkende gezoem van de hommels, dik en lui van zomerstuifmeel, voelde hij zich aangenaam alleen

- onbereikbaar voor de wisselvalligheid van het weer. Hier kon hij zijn gedachten de vrije loop laten, en hij piekerde over steeds ingewikkelder software programma's voor de GPR-3700 Quarry-computer. Toen hij de stem heel zacht 'Hallo, Rodger,' hoorde zeggen, stopte hij met zijn bezigheden. Hij droeg tuinhandschoenen. In zijn rechterhand had hij een vettige schroefsleutel. Hij had een bougie in zijn andere hand. Vlak achter hem stond een struik met perzikkleurige bloemen. Hij richtte zich op. Hij had een paarskatoenen polohemd aan, een oude witte broek vol vegen en versleten schoenen zonder sokken.

'Jake,' zei hij, zonder zich om te draaien. Hij maakte een heel kalme indruk. 'Het lijkt wel of jij evenveel levens hebt als de held in een roman. Ik wist wel dat we jou niet konden doden.'

'Dat heeft jullie niet verhinderd het te proberen.'

Donovan kromp ineen onder Jakes toon. 'Natuurlijk niet. Wat denk je dat we zijn, amateurs?'

'Geen geklets,' zei Jake. 'Breng me naar Wunderman.'

'Ah, Wunderman. Die zal ook wel willen weten hoe jij tussen al onze veiligheidsmaatregelen door bent geglipt.'

'Dat wordt dan een teleurstelling voor hem. Schiet op, lopen.'

Nu draaide Donovan zich om. 'Dacht je dat ik jou zomaar naar hem toe zou brengen? Hij is nu de directeur. En jouw classificatie luidt "Dodelijk Onkruid".'

'Ik zal je maar niet vragen hoe dat zo is gekomen.'

'Je zou er niets mee opschieten, vrees ik. Dat is geheime informatie.'

Jakes gezicht verstrakte. 'Wunderman.'

Donovan spreidde zijn armen. 'Sla me maar dood, als je wilt, met een van je vechtspecialismen.'

Jake bewoog zo snel dat Donovan zelfs geen tijd had om met zijn ogen te knipperen. Hij zag alleen een flits met een harde rand aan het uiteinde. Donovan viel in de rozestruiken; bloed sijpelde uit zijn neus. De doornen prikten door zijn polohemd, krabbend als katteklauwen. De tranen sprongen in zijn ogen. Hij liet de sleutel vallen, tilde een hand op, veegde het bloed weg.

'Mijn God,' zei hij, 'ik kan mijn geintjes beter voor me houden, lijkt me.'

Jake sleurde hern overeind. 'Tegen de muur, Rodger.'

De ander gehoorzaamde en Jake fouilleerde hem.

'Dat was niet nodig,' zei Donovan. 'Ik draag nooit een wapen.'

'Lopen,' zei Jake. 'Ik wil jullie bij elkaar hebben.'

Er lag een verontschuldigende trek op het gezicht dat Donovan in Wundermans werkkamer stak. De neus en de bovenlip begonnen al op te zwellen en hij had een tissue-propje in het linker neusgat moeten doen om het bloed te stelpen.

'Jezus,' zei Henry Wunderman toen hij hem zag, 'wat is er met jou gebeurd? Met je neus in de motor gevallen?'

'Het spijt me vreselijk,' zei Donovan snuivend.

'Wat?'

Jake duwde hem de kamer in en kwam zelf ook naar binnen. 'Ik denk dat hij mij bedoelt.'

'O Christus.' Wundermans ogen puilden uit.

Hij zat in zijn hemdsmouwen voor de computerterminal. Alleen zijn hoofd bewoog toen hij Jake volgde, die door de kamer liep. Jake had David Ohs printouts niet meegenomen. Hij was ook niet van plan erover te beginnen. Wat voor zin had dat? De verrader zou liegen om zijn hachje te redden, en de onschuldige zou liegen om de Quarry te beschermen. Wat dat betrof, besefte Jake, was er geen enkel verschil tussen hen.

In de strijd, had Fo Saan Jake keer op keer voorgehouden, zijn woorden zinloos. De mensen zeggen maar wat als ze denken er beter van te worden. Alleen actie heeft zin. Actie is gedistilleerde bedoeling.

'Jij hebt alle Quarry-regels overtreden.' Wunderman zat met zijn handen op zijn dijen. Hij was veranderd sinds hij de directeur was geworden. Niet fysiek, maar in emotioneel opzicht. 'Denk maar niet dat we ons gaan verontschuldigen voor onze daden, of dat we onze excuses zullen aanbieden.'

'Henry gelooft dat je ons gaat vermoorden.' Donovan stond nog op de plaats waar Jake hem heen had geduwd. Hij had het niet gewaagd zich te verroeren. 'Hij is ervan overtuigd dat je Chinese bloed de overhand heeft gekregen. Hij denkt dat je alleen nog maar wraak in de zin hebt.'

Uit de manier waarop hij het zei kon Jake opmaken dat hij zich hetzelfde afvroeg. Wunderman mocht dan overtuigd zijn van deze dingen, zoals Donovan zei, maar het scheelde niet veel of Donovan geloofde het zelf ook. Jake zei niets. Hij was niet van plan met deze mannen te gaan debatteren.

'Jake,' zei Wunderman op de overdreven redelijke toon die een dokter tegen een gek zou aanslaan, 'je moet inzien dat de tragische dood van Mariana zich bij het trauma van de Sumchun en de dood van de dantaiin O-henro Huis heeft gevoegd.

Zoveel doden op iemands geweten; dat is te veel voor een mens... zelfs voor jou. Als je je nu overgeeft, voordat er nog meer slachtoffers vallen, beloof ik je datje niet vervolgd zult worden. We zullen genoegen nemen met je verklaring, en dan maken we je weer gezond.'

Jake kon de man die hem voor de Quarry had gerecruteerd nauwelijks herkennen, de man die zijn training had geleid in deze zelfde golvende heuvels van Virginia.

De macht waarnaar Wunderman had gestreefd, de macht die hij nu bezat, had hem misvormd. Misschien was de verantwoordelijkheid te groot voor hem geweest; betere mannen dan hij waren bezweken onder de enorme druk. Of misschien was het zijn dubbele leven dat hem oud maakte voor zijn tijd.

Donovan hield zijn kaken op elkaar, en dat vond Jake even belangwekkend. Net als Wunderman liet hij zijn ogen geen moment van Jake af, maar er stond geen angst in te lezen. Hij was zo kalm alsof hij nog steeds aan zijn auto stond te prutsen.

Jakes strakke blik, die even op Donovan gericht was geweest, flitste weer naar Wunderman. In die fractie van een seconde moest hij reageren. Hij zag het pistool in Wundermans hand en moest een besluit nemen. Actie is gedistilleerde bedoeling. En zijn eigen gedachte: De man achter het eliminatieteam kende mij en Mariana goed.

Wunderman.

Het pistool ging af, maar Jake was al niet meer op de plek waarop Wunderman richtte. Hij was een luchtvlaag, die met zijn vooruitgestoken voet tegen Wundermans borst trapte.

De twee mannen vielen met een klap achterover. Wundermans hoofd smakte op de vloer. Het wapen vloog uit zijn hand, scheerde over het kleed naar het midden van de kamer. Jake deelde een paar levermeppen uit die krachtig genoeg waren om Wundermans ogen door hun kassen te doen rollen.

'Ophouden!'

Jake hield op. Donovan wees met het pistool in zijn richting.

'Ik zou je moeten neerschieten waar je staat!'

'Er is een verrader in de Quarry,' zei Jake. Er was geen enkele emotie in hem. Hij had zich dit moment voorgesteld, de gezichten van Mariana en David Oh dansend voor zijn ogen, hun geesten roepend om wraak. Maar op dit moment was hij helemaal leeg. 'Ik neem aan datje er zelf ook wel achter gekomen zou zijn. David Oh werd geëlimineerd omdat hij bepaalde informatie uit de geheugenbank van de computer had opgediept. Voor Stallings geldt hetzelfde.'

Jake zag de schrik in Donovans ogen. Schrik, samen met verwarring en ongeloof.

'Henry denkt dat jij de verrader bent.'

'Gelooft Henry dat ik David Oh zou doden?'

'We weten datje in vier dagen evenzovele Quarry-agenten hebt geëlimineerd.'

'Die hadden David vermoord toen hij onderweg was naar een afspraak met mij. Daarna kwamen ze achter mij aan.'

'Met een "Dodelijk Onkruid"-directief op jouw naam is dat geen wonder.'

'Van wie was dat directief afkomstig?'

Donovan gaf geen antwoord, maar zijn ogen flitsten heel even naar Wunderman. 'Christus aan het kruis,' hijgde hij. Hij wuifde met de loop van het pistool. 'Ga opzij.'

Jake gehoorzaamde.

Donovan ging op zijn knieën zitten, maakte Wundermans boord los zodat hij twee vingers tegen zijn halsslagader kon drukken. Er was geen pols meer voelbaar.

Nadat hij een hele poos naar het grauwe gezicht had gestaard zei hij:

'Henry, jij rotschoft.'

Ze gingen samen dineren, in een herberg met een Franse keuken, niet ver van Greystoke. Motten dwarrelden in het licht en jonge meisjes zeilden binnen met hun vriendjes, met vrolijke gezichten en schitterende ogen. Donovan had een pleister op zijn neus, maar toch had hij het klaargespeeld er oogverblindend uit te zien. Het was naar hem dat de meeste meisjes keken, niet naar Jake.

Donovan bestelde de beste wijn uit de weivoorziene kelder, en samen brachten ze een toast uit op de Henry Wunderman van weleer. Jake dacht aan het moment op het Schiereiland toen Wunderman hem had gerecruteerd. 'Op afwezige vrienden,' zei hij, alsof Wunderman in de strijd gesneuveld was, wat in zekere zin ook zo was.

'Op Mariana,' zei Donovan. 'Je hebt er niet veel aan, maar het spijt me vreselijk.'

Ze dronken meer dan een halve fles voordat het diner werd opgediend.

'We zullen wel nooit precies te weten komen wat er gebeurd is,' zei Donovan een poosje later boven de koffie met cognac. 'Hoe het komt dat hij overgelopen is.' Hij had fazant besteld en verorberd. Jake had voor garnalen gekozen, maar de saus was hem niet bevallen en daarom lagen ze grotendeels ongegeten voor hem. Hij was blij dat de serveerster de borden weghaalde.

'Maar het is wel duidelijk dat Wunderman aan de voet van Antony's ijsberg stond.' Donovan schonk de cognac in zijn koffie en roerde afwezig.

'Nu ik het er toch over heb, heb je gehoord dat Daniëlla Vorkuta, het meesterbrein achter de ijsberg, tot hoofd van het Eerste Hoofddirectoraat is benoemd?'

Jake zei dat hij dat niet wist.

'Ze wordt ook het eerste vrouwelijke lid van het Politburo.'

'Waarom vertel je me dat allemaal?' zei Jake. 'Is dat geen geheime informatie?'

Donovan bromde in zijn servet. 'Ik hoopte dat ik je kon overhalen om terug te keren op het oude nest.'

'Dat is een interessante manier om je uit te drukken.'

'Ik vraagje alleen om erover na te denken,' zei Donovan, en hij riep om de rekening.

Maar Jake dacht niet aan de Quarry toen hij weer in zijn hotel kwam. Zoals in alle hotelkamers in Amerika waren de zware gordijnen dichtgetrokken, zodat de kamer iets van een baarmoeder had.

Jake liep door de kamer en deed de gordijnen open. Hij zag een binnenplaats met een volwassen plataan. De met lichtjes getooide takken bewogen een beetje in de zomerwind, maar omdat de ramen dicht waren, was er geen geluid te horen. Het was alsof hij naar een stomme film keek. Door de takken zag Jake een klein café, met een terras vol gestreepte parasols en tafeltjes met marmeren bladen. Het zag er opvallend Europees uit. Terwijl hij stond te kijken liep een paar, mensen van middelbare leeftijd die niettemin een stapelverliefde indruk maakten, hand in hand tussen de lege tafeltjes door. Voor Jake, de toeschouwer, had het iets melancholieks. Bij het diner had hij Rodger Donovans aanbod als een ironische grap beschouwd. Maar nu hij in de met lichtjes bezaaide duisternis tuurde, begreep hij wat Donovan in hem gezien moest hebben: dat hij nog dezelfde was die hij altijd was geweest. Hij was niet anders dan de andere mannen die meededen aan dit dodelijke spel.

Toen hij weer keek was de binnenplaats verlaten. Even later gingen de lichtjes in de bomen uit. Jake wierp een blik op zijn horloge. Het was na middernacht.

Hij liep naar zijn bed en ging op de rand zitten. Hij staarde een poosje naar de telefoon. Toen haalde hij een stuk papier uit zijn zak, vouwde het open. Hij pakte de hoorn, vroeg de hoteltelefoniste hem met Hongkong te verbinden. Toen ze zei dat hij rechtstreeks kon bellen gaf hij haar zijn kamernummer en volgde haar aanwijzingen op.

Hol gerinkel; een hele poos. Juist toen hij wilde ophangen zei een stem:

'Wal' Hallo.

Zoveel emoties gingen door Jake heen toen hij die stem hoorde, dat hij haast niet kon spreken.

Toen haalde hij diep adem en zei: 'Bah-ba.'

Vader.

EPILOOG

Hongkong/Washington

ZOMER, HEDEN

Een hond rende blaffend langs het water. Hij sprong achter een rode bal aan, met uitgestrekte poten vloog hij als een projectiel door de lucht. Toen hij vlak bij Jake neerkwam, spatte het zand tegen zijn broekspijp. Langzaam liepen Jake en Zilin over het halvemaanvormige strand van Shek-O. Het was tien uur in de ochtend. In het heiige zonlicht leek de oceaan bedekt met room.

Zilin had Jake juist over zijn leven in China verteld. Hij had het nieuws van Chimera's dood met karakteristieke gelijkmoedigheid opgenomen.

'Nu weet je meer van me dan zelfs mijn broers weten.'

Jake keek naar de oude man, terwijl hij dacht: hij zal altijd vol verrassingen zitten.

'Het was verkeerd van me om jou en je moeder in de steek te laten,' zei Zilin. 'Zoals het ook verkeerd was om een maltresse te nemen. Maar ik was blind, snap je? Ik werd verteerd door wat ik dacht dat ik moest doen. Ik nam besluiten en hield geen moment rekening met de consequenties. Ik was net een monnik, Jake, die op de lekenwereld wordt losgelaten nadat hij jaren lang zijn god heeft gediend. Ik liet me door volkomen andere regels leiden.'

'De yuhn-hyun.'

Zilin knikte. 'In zekere zin wel.' Ze liepen met een grote boog om een bruin kind heen dat aan de waterkant zandkastelen zat te maken. 'Ik kon niet inzien dat mijn daden een terugslag zouden hebben op de mensen om mij heen. Of misschien zag ik het wel in, maar trok ik me er niets van aan. Je hebt me verteld wat er met mijn Athena gebeurde nadat ik jullie had verlaten. Uit wat ik in de loop der jaren van Nichiren heb gehoord weet ik wat ik Sheng Li heb aangedaan. De yuhn-hyun is hun dood geworden, of liever mijn geobsedeerdheid ervoor.'

Ze liepen een poosje zwijgend voort. Aan de horizon, boven de zwarte vlekken van tankers, pakten wolken zich samen. Met een zilveren regen van opspattend water raasde een plezierboot langs. Een jonge blondine in bikini zwaaide naar haar bewonderaars op het strand. Ze was heel zeker van zichzelf.

'Ik moet rusten,' zei Zilin na enige tijd. Hij ging aan de waterkant zitten, een eindje voorbij de zandkastelen van het kind. Jake, die naast hem stond, zag dat hij zijn schoenen en sokken uittrok, zijn broekspijpen oprolde. Hij plaatste zijn voeten in de krullende, kabbelende golfjes. Toen hij dat zag kreeg Jake tranen in zijn ogen.

Zilin keek naar het spelende kind en merkte het niet.

Jake ging op zijn hurken naast zijn vader zitten. Ze hadden elkaar niet omhelsd toen ze elkaar hier hadden ontmoet; ze hadden geen vertrouwelijk woord gewisseld. Zo deden Chinezen dat niet. Misschien hadden ze met hun stilzwijgen tot elkaar gesproken.

'Ik blijf hier,' zei Zilin. Hij richtte zijn blik op de zee. 'Ik ben nooit communist geweest. Ik hou van mijn land, maar ik ben niet gelukkig met wat ervan geworden is. Ik omhelsde het communisme jaren geleden uit pragmatische overwegingen. En daar had ik gelijk in. Door het communisme is China een eenheid geworden. Ik denk nog steeds dat het de enige manier was om een eind aan onze geschiedenis van verwoestende burgeroorlogen te maken. Zoals je wel zult weten is het niet zo eenvoudig om te breken met de geschiedenis.

Maar zoals zoveel van mijn broeders wist ik niet op welk moment ik me los moest maken van het communisme. Het heeft zijn doel gediend. Ik denk dat we dat allemaal al een hele tijd weten. Maar we bleven het gebruiken voor onszelf, vermoed ik, en verder niets. Nu is het het communisme dat ons aan het verleden bindt. Daardoor kunnen we de toekomst niet tegemoet treden. En dat is de werkelijke reden voor het ontstaan van de yuhn-hyun.'

Terwijl Jake naar zijn vader luisterde, keek hij naar de mensen op het strand. Daar was hij op getraind. Zelfs in deze sfeer kon hij niet vergeten wie hij was.

'De yuhn-hyun kwam tot stand toen ik ervan overtuigd raakte dat Hongkong heel China kon redden. Als ik Hongkong absoluut kon beheersen - en nu heb ik het niet over de Chinese regering, maar over mijzelf of iemand als ik - kon ik de toekomst van heel China beheersen. Ik kon grote sommen geld in de zware industrie pompen, ik kon de ontwikkeling van particulier initiatief stimuleren door de banden tussen de tai pan-huizen hier en de voorraadbronnen op het vasteland te verstevigen. Ik kon binnen vijftig jaar de eenwording van heel China tot stand brengen. Dat was het doel van de yuhn-hyun.'

Jake dacht hier een hele tijd over na. Hij herinnerde zich Bliss' woorden: Het is een operatie van de Chinezen. Ze had niet gelogen.

'Maar de hele Kolonie beheersen,' zei hij nu. 'Ik zie niet in hoe u zoiets voor elkaar zou kunnen krijgen.'

Zilin glimlachte, maar er was geen humor op dat broze gezicht te vinden. Het netwerk van blauwe adertjes lag kriskras onder zijn huid. 'Ik ben Jian. Wat ik creëer, leeft. Zoiets is mogelijk, verzeker ik je, mijn zoon. In feite lag het binnen mijn bereik.'

'Ook nu nog?'

'Zoveel tijd is er niet verstreken. Ja.' De zon scheen in zijn ogen, veranderde ze van zwart in wit. Jake zag een ader kloppen in zijn slaap.

'Maar toch zal het nu niet gebeuren. Te veel mensen hebben de dood gevonden ten gevolge van mijn hardvochtigheid. Ik ben vermoeid. Zelfs een Jian moet soms rusten.'

Rechts van hen kwam de zee opzetten en spoelde een muur van het zandkasteel weg. Het jongetje staarde even naar zijn met de grond gelijk gemaakte arbeid voordat de tranen uit zijn ogen begonnen te stromen. Toen kwam zijn zusje uit het water en zag wat er aan de hand was. Ze liet zich op haar knieën vallen; het zand bedekte haar honingkleurige huid. 'Hier,' zei ze. 'Hier.' En begon de verwoeste muur weer op te bouwen. Al gauw hield haar broertje op met huilen en begon te helpen. Jake, die het toneeltje had gadegeslagen, glimlachte. 'Vader,' zei hij, 'wilt u me over de yuhn-hyun vertellen?'

Zilin knikte. 'Als je wilt. Maar eerst moet ik je iets vertellen. Het was op mijn bevel dat Nichiren Mariana naar Japan bracht.'

De golven sloegen op het strand zoals ze altijd gedaan hadden, maar in Jakes oren klonken de geluiden zo hard als geweerschoten. Mariana, haar witte gezicht, haar rug op de modderige rotsen in het hevige onweer. Wegglijdend, in de diepte stortend.

Mariana! Néé!

'Ik wil het vertellen.'

Jake hoorde zijn vaders stem nauwelijks. 'Waarom wilde u Mariana laten verdwijnen?' Het was een hees gekras.

'Chimera was erachter gekomen hoeveel macht de fu had. Hij stuurde een eliminatieteam naar jullie flat op de avond van jouw onbesuisde inval in O-henro Huis.'

Het verwijt in Zilin stem drong nauwelijks tot Jake door. 'Dat weet ik, maar toch begrijp ik het niet. Mariana zou nooit met Nichiren zijn meegegaan.'

'Natuurlijk niet,' zei Zilin zacht. 'Niet met wat ze wist of vermoedde over de oude vijandschap tussen jullie. Het was essentieel dat ze op andere gedachten werd gebracht.'

Zilin staarde uit over de zee, maar zijn ogen zagen niets. 'Nichiren belde haar op. Hij waarschuwde haar voor de komst van het team. Hij zei dat ze onmiddellijk moest vluchten. Maar ze geloofde hem niet. Waarom zou ze?

De Quarry stond aan jullie kant.

Daarom vertelde hij haar hoe de teamleider heette. Dat was iemand die ze goed kende.'

'Evans.'

'Evans, ja. Kennelijk wist Chimera niet dat Mariana wist wat Evans voor de kost deed. Ze verborg zich buiten de flat en toen ze Evans met zijn team naar binnen zag gaan, moest ze Nichiren wel geloven.'

Er viel een lange stilte. De vrolijkheid op het strand leek heel ver van hen verwijderd. Eindelijk zei Jake: 'Maar waarom Nichiren?'

'Ik zag geen andere mogelijkheid. Ik moest Mariana beschermen, en snel ook. Ik had geen tijd om iets anders te organiseren. Ik wist dat het eliminatieteam haar zou vinden als ze in Hongkong bleef. Daar moest ze weg.

Ik meende dat ze nergens zo veilig zou zijn als bij Nichiren. Ik geloofde dat niemand van de Quarry op de gedachte zou komen haar bij jouw vijand te zoeken.'

'Maar toch gebeurde dat,' zei Jake bitter. 'Ze kwamen erachter.'

Zilin knikte bedroefd. 'En door een machtsstrijd in de Sovjet hiërarchie kwam er ook een KVR-team naar Tsurugi. Het spijt me, mijn zoon.'

Jake voelde de bevingen die door de oude man naast hem heen gingen. Zijn hart brak. We zijn allemaal een beetje schuldig, dacht hij. Maar het is vooral het leven dat ik wilde leiden. Mijn wereld van geweld is haar dood geworden. Een wereld waarvan ik hou.

Na een poosje bedwong hij zijn emoties. 'Vertel me over de yuhn-hyun, vader.'

Zilin accepteerde deze afloop van zijn verklaring omdat zijn zoon het zo wilde. 'Goed. Je weet al van Drie Eden Tsun en T.Y. Chung. Je bent de enige. Zelfs Bliss weet niet dat zij mijn broers zijn. Zo moet het blijven. De consequenties van die bijzondere informatie zijn veel te gevaarlijk. Zoals je weet hebben zij onder de dekmantel van hun vete bedrijven verworven. Dat is allemaal onder mijn leiding gebeurd, zodat al deze nieuwe firma's nu bij de ring horen.

Als onderdeel van dit plan is T.Y. Chung een compagnonschap met Five Star Pacific aangegaan. Dank zij de machinaties van een van mijn vijanden in Peking zullen we binnen zes maanden een meerderheidsbelang in dat handelshuis hebben.

De triaden zijn ook van ons. Je weet dat Drie Eden Tsun bevriend is met Geduchte Sung. Daarmee hebben we de 14K. Sir John Bluestone is geassocieerd met de Hak Sam.'

'Dan blijft alleen de Groene Pang nog over,' zei Jake. 'Zonder de triade uit Shanghai zult u niet ver komen.'

'Volkomen juist,' gaf Zilin toe. 'Dat betekent Andrew Sawyer - en Achtbare Chen, die vrijwel het gehele goudverkeer van en naar Macao beheerst.' Nu draaide hij zich om en staarde in Jakes ogen. Heel even vielen de jaren van hem af en zag Jake iets van de jonge man die zijn vader eens was geweest. 'Jij hebt drie fragmenten van defii, mijn zoon. Andrew Sawyer heeft het vierde.'

'Sawyer. Boeddha!'

Er stond een klein boeddhistisch heiligdom op de hellingen boven Shek-O. Laat in de middag betraden de twee mannen het koele, muffe inwendige. De geur van ceders vermengde zich met de opkrullende rook van de Joss-stokjes.

Zilin bad langdurig. Naast hem dacht Jake aan andere dingen, wereldser maar niet minder belangrijk. Hij moest nog steeds wennen aan de gedachte dat hij een vader had, dat hij naast een menselijk wezen zat met wie hij hetzelfde bloed deelde. Vaak merkte hij dat hij beefde. Van blijdschap, dacht hij.

'De yuhn-hyun is nu overbodig geworden,' zei Zilin, toen ze in de schaduw van de beschilderde bamboe luifel van het heiligdom zaten.

'Zonder iemand om in het hart te zitten en de leiding te voeren, is er niets.'

De dalende zon wierp zijn gouden licht over de Zuidchinese Zee. Zelfs de wolkenmassa's aan de horizon waren nu onzichtbaar.

'Nu spreekt u eigenlijk over de tai pan van alle tai pan,' zei Jake voorzichtig.

'Inderdaad. Hij zou heel Hongkong beheersen ... heel China, op den duur. Want zonder internationale handel en de geweldige inkomsten daaruit, is China niets.'

'U hebt mij toch, vader.'

Zilin schudde zijn hoofd. 'Jij hebt al genoeg te verduren gehad in je leven, mijn zoon.'

'Ik ben ertoe in staat.'

Zilin aarzelde, ging met zichzelf te rade. 'Op de hele wereld, Jake, ben jij degene die het best het centrum van de yuhn-hyun kan vormen. Dat was mijn oorspronkelijke bedoeling. Jij en op den duur Nichiren in Japan, als uitvloeisel van de ring.'

'Dan is het geregeld.'

'Nee. Er is niets geregeld. Jaren lang hebben wij op het vasteland de leerstellingen van Marx en Engels gehanteerd om een vorm van orde te bereiken, en om ons te bevrijden van de faan-gwai-loh die zich er niet tevreden mee stelden ons land te plunderen en dreigden ons volkomen op te slokken.

Het communisme was een middel tot een doel. Ik heb al sinds enkele jaren ingezien dat we dat doel bereikt hebben. We hebben een zekere stabiliteit bereikt. Maar nog altijd speelt onze feodale manier van denken ons parten. In Peking overheerst een reactionaire filosofie. Ik ben ook tot het inzicht gekomen dat de toekomst van China in het kapitalisme is gelegen. Hongkong - en daarmee een verenigd China, met inbegrip van Taiwan - zal zichzelf in stand kunnen houden door gebruikmaking van een vrije markteconomie. Die kan het kapitalisme ons verschaffen. Maar die weg is vol gevaren, zowel in Peking, waar nog altijd invloedrijke maoïsten zijn, als in Rusland, waar het Kremlin vreest voor onze onafhankelijkheid. Dat hoort ook bij het ontzagwekkende erfdeel van de tai pan van alle tai pan.'

'Vader, toen ik naar Washington terugging, heb ik iets belangrijks over mijzelf geleerd. Mijn leven is wat ik ervan gemaakt heb.'

'Zelfs terwijl je weet dat ook Fo Saan een deel van de yuhn-hyun was?'

'Ja. Zelfs terwijl ik dat weet. Fo Saan leidde mij op, maar het was mijn eigen kundigheid. Hij kon geen invloed uitoefenen op mijn interesses, en dat heeft hij ook nooit geprobeerd.

Op precies dezelfde manier geef ik zelf richting aan mijn huidige leven. Als ik zeg dat het geregeld is, dan meen ik dat.'

'Dit moet iets zijn dat je wilt.'

'Dat spreekt vanzelf.'

Zilin keek naar de ondergaande zon. Het had hem getroffen hoezeer deze wereld verschilde van zijn oude omgeving. Hij moest zichzelf er voortdurend aan herinneren dat dit ook China was. Vreemd, dacht hij nu, maar zelfs de zon ziet er hier anders uit. Hij zou eraan moeten wennen, aan de wereld. Hij wist dat hij de tijd niet meer zou hebben om alles in zich op te nemen. Maar als hij dood was, zou Jake er zijn. Hij merkte tot zijn eigen verbazing hoe belangrijk die gedachte voor hem was.

Eindelijk knikte hij.

'Het zij zo. Ik heb al met Andrew Sawyer gesproken. Hij staat bij me in de schuld, een schuld die hij nooit helemaal zal kunnen terugbetalen. Hij is taipan dank zij mij. Daarom kreeg hij het laatste/M-fragment. Onthou dat goed.

Sawyer heeft me interessante informatie gegeven, die ik nu aan jou zal doorgeven. Sir John Bluestone is de belangrijkste KGB-agent in dit deel van Azië. Sawyers eigen comprador, Peter Ng, was Bluestone's agent. Hij heeft zijn straf al gekregen.

Maar Bluestone is een heel ander geval. Als je met Sawyer gaat praten, lijkt het me verstandig Bluestone te laten zitten waar hij zit. Hij staat in rechtstreeks contact met Daniëlla Vorkuta, en volgens mij zijn we het meest gediend als we dat zo laten, althans voorlopig.'

'Daar ben ik het mee eens.'

'Goed. Dan weten we alleen nog niet hoe Chimera achter het bestaan van de fu is gekomen. Tot op dit moment is mij duister op welke manier die informatie is uitgelekt.'

'Dat betekent dat er nog iemand vrij rondloopt.'

'Een agent die we niet kennen, ja.'

'Ik zal hem vinden.'

Jake dacht aan alle mensen die hij had verloren. Hoe lang had hij niet gemeend dat hij geen familie had? Nu had hij zijn vader terug. En met hem ooms, neven en nichten. Hij voelde zich als iemand die, na jaren door de woestijn te hebben gezworven, de mijnen van koning Salomo heeft gevonden. Zijn nieuwe rijkdom was overweldigend. Zilin sloot zijn ogen. Hij voelde de zon op zijn gezicht, maar het was de zoon die naast hem zat, die hem verwarmde. Hij voelde een hand op de zijne en ondanks zichzelf schoten emoties door hem heen. Zo hevig waren ze dat hij dacht: nu, op dit moment, is alles goed.

Hij droomde van Parijs. Het zomerlicht vloeide als honing over de boulevards. Hij was in zijn flat op de tweede verdieping van het bruinstenen gebouw in het Zestiende Arrondissement. De vele hoge ramen keken uit op een binnenplaats die zelfs in deze tijd van het jaar een grauwe indruk maakte.

De droom, die met regelmatige tussenpozen terugkwam, begon altijd met een snelle flits, als een impressionistisch schilderij, van die binnenplaats. Grauw was hij, zeker, maar er zat altijd een menigte vogels. Hij hoorde ze kwetteren. De vogelgeluiden waren altijd onlosmakelijk verbonden met de klop op de deur. Zijn pols ging sneller slaan als zij de vestibule in kwam. Hij werd verteerd door haar koele grijze ogen. Ze hadden precies dezelfde vlekjes als een bepaald deel van een schilderij van Seurat dat hij fel begeerde. Hij kon er uren aan een stuk naar kijken; dan gingen de kleurspikkels dansen voor zijn ogen, zich vormend en hervormend, steeds nieuwe tinten creërend. Wat hield hij van dat schilderij; wat hield hij van die ogen en van het dikke, honingblonde haar dat als een waterval langs haar gezicht golfde. Als ze Engels sprak, was het zonder enig accent. In zijn droom had haar stem meer een visuele dan een sonische kwaliteit. Een magische kwaliteit, net als de grauwe, met vogels gevulde binnenplaats. Net als het schilderij van Seurat.

Ze kwam driemaal per week, maar elke week op andere dagen, en hooit op hetzelfde uur. Altijd belde ze hem overdag op om een tijd af te spreken. Altijd sprak ze Engels, hoewel zijn Russisch vlekkeloos was. Zijn droom eindigde altijd met hetzelfde beeld. Ze was naakt; ze stond of zat; hij wist het nooit precies, dat kwam door het lamplicht. Het was een atelierlamp. Hij schilderde haar. In plaats van een penseel gebruikte hij zijn penis. Hij streek met het topje tegen haar blanke, blanke vlees. Daar ging hij mee door tot ze helemaal bedekt was met de moderne runen van computertaal.

Altijd werd hij wakker, zoals ook nu, met zo'n hevige erectie dat het pijn deed. De droom was als een opiaat. Als hij ontwaakte was hij wazig van verrukking.

In een douchehokje vol stoom en de geur van patchoeli sprak hij haar naam, alsof hij haar daardoor opnieuw uit de damp te voorschijn kon toveren.

'Daniëlla.'

Hij droogde zich af; hij schoor zich; hij staarde naar zijn gezicht in een rondom beslagen spiegel. Hij kleedde zich in een donkerblauw linnen broek en een crèmekleurig polohemd.

Terwijl hij in zijn versleten schoenen stapte, bedacht Chimera hoe hij, op zijn eigen manier, een kunstenaar was. Hoe hij, met de programma's die hij voor de GPR-3700 Quarry-computer creëerde, mensen dingen kon laten zien die er niet waren.

Fluitend liep hij naar buiten om zijn verslag door te bellen. Hij droomde alleen van Daniëlla op de dagen dat hij met haar spreken zou. Dan straalde de hele dag van licht. Net als het schilderij van Seurat. Einde