De natuur

We zijn niet alleen voor ons lichamelijke overleven afhankelijk van de natuur. We hebben de natuur ook nodig om ons de weg naar huis te wijzen, de weg uit de gevangenis van ons eigen verstand. We zijn verdwaald in doen, denken, herinneren, verwachten – verdwaald in een doolhof van complexiteit en een wereld vol problemen.

We zijn vergeten wat stenen, planten en dieren allemaal nog weten. We zijn vergeten te zijn – stil te zijn, onszelf te zijn, te zijn waar het leven is: Hier en Nu.

Telkens als je je aandacht richt op iets natuurlijks, op iets dat zonder menselijke tussenkomst is ontstaan, stap je uit de gevangenis van het denken in begrippen en heb je tot op zekere hoogte deel aan de toestand van verbondenheid met Zijn waarin al het natuurlijke nog bestaat.

Je aandacht verplaatsen naar een steen, een boom of een dier betekent niet dat je erover denkt maar gewoon dat je het of hem waarneemt, je er bewust van bent.

Iets van het wezen ervan gaat dan naar je uit. Je kunt voelen hoe stil het is en daardoor komt diezelfde stilte in jou op. Je voelt hoe diep het rust in Zijn – volkomen een met wat het is en waar het is. Door dat te beseffen kom ook jij bij een plaats van diepe rust in jezelf.

Als je in de natuur loopt of rust, eer haar dan door er helemaal te zijn. Wees innerlijk stil. Kijk. Luister. Zie hoe elk dier en elke plant helemaal zichzelf is. Anders dan de mensen hebben ze zich niet in tweeën gesplitst. Ze leven niet via een mentaal beeld van zichzelf en hoeven dus ook niet te proberen dat beeld te beschermen en te versterken. Het hert is zichzelf. De narcis is zichzelf.

Alles in de natuur is niet alleen een met zichzelf maar ook een met het geheel. Niets neemt afstand van het weefsel van het geheel door een afzonderlijk bestaan op te eisen: ‘ik’ en de rest van het heelal.

Het beschouwen van de natuur kan je bevrijden van dat ‘ik’, de grote lastpost.

Breng bewustzijn naar de vele subtiele geluiden van de natuur – het ritselen van de bladeren in de wind, vallende regendruppels, het gezoem van een insect, het eerste lied van de vogels bij het aanbreken van de dag. Geef je helemaal over aan de kunst van het luisteren. Achter die geluiden gaat iets groters schuil: een heiligheid die je met het denken niet kunt begrijpen.

Je hebt je lichaam niet geschapen en je kunt de lichaamsfuncties niet beheersen. Er is een grotere intelligentie aan het werk dan het menselijk verstand. Dezelfde intelligentie die de hele natuur in stand houdt. Je kunt niet dichter bij die intelligentie komen dan door je bewust te zijn van het energieveld in jezelf – door de levendigheid, de bezielende aanwezigheid in je lichaam te voelen.

De speelsheid en blijdschap van een hond, zijn onvoorwaardelijke liefde en bereidheid elk moment het leven te vieren staan vaak in schril contrast met de geestesgesteldheid van zijn eigenaar: gedeprimeerd, bezorgd, zuchtend onder een berg problemen, in gedachten verzonken, niet aanwezig op de enige plaats en in het enige moment die er zijn: Hier en Nu. Je vraagt je af hoe de hond het klaarspeelt zo normaal, zo blij te blijven als hij steeds moet optrekken met zo iemand.

Als je de natuur alleen waarneemt door het denken, kun je het leven, het zijn ervan niet voelen. Je ziet alleen de vorm en bent je niet bewust van het leven binnen de vorm – het heilige mysterie. Het denken reduceert de natuur tot een gebruiksartikel dat je kunt gebruiken in je jacht op voordeel, kennis of een ander nuttig doel. Het oude bos wordt timmerhout, de vogel wordt een onderzoeksobject, de berg iets om delfstoffen te winnen of om te bedwingen.

Als je de natuur waarneemt, moet je ruimte laten voor niet-denken. Als je de natuur zo benadert, geeft ze antwoord en doet ze mee met de evolutie van het bewustzijn van mens en planeet.

Merk op hoe aanwezig een bloem is, hoe hij zich aan het leven overgeeft.

De plant die je thuis hebt staan, heb je er ooit echt naar gekeken? Heb je dat zo vertrouwde en tegelijkertijd zo mysterieuze wezen dat we plant noemen je ooit zijn geheimen laten leren kennen? Is het je opgevallen hoe diep vredig hij is? Hoe hij omringd wordt door een veld van stilte? Op het moment dat je je bewust wordt van de uitstraling van vrede en stilte van een plant wordt die plant je leraar.

Kijk naar een dier, een bloem, een boom en merk op hoe hij rust in Zijn. Hij is zichzelf. Hij heeft een enorme waardigheid, onschuld en heiligheid. Maar om dat te kunnen zien moet je de mentale gewoonte van het namen geven en dingen in vakjes stoppen afleren. Op het moment dat je verder kijkt dan je mentale vakjes diep zijn voel je die niet in woorden uit te drukken dimensie van de natuur die je niet met het denken kunt begrijpen en met je zintuigen niet kunt zien. Het is een harmonie, een heiligheid waarvan niet alleen de hele natuur vervuld is maar die ook in jouzelf zit.

De lucht die je inademt is de natuur, net zoals het ademhalen zelf.

Ga met je aandacht naar je ademhaling en besef dat je het niet zelf doet. Het is de ademhaling van de natuur. Als je moest onthouden dat je moet ademhalen, zou je snel sterven en als je probeert op te houden met adem te halen, is de natuur sterker dan jij.

Je herstelt het contact met de natuur op de intiemste en krachtigste manier door je bewust te worden van je ademhaling en je aandacht daar te houden. Dat is heilzaam en het geeft je ook veel kracht. Het bewerkstelligt een verschuiving in het bewustzijn van de wereld van het denken in begrippen naar het innerlijke rijk van het ongeconditioneerde bewustzijn.

Je hebt de natuur nodig als leraar om het contact met je Wezen te herstellen. Maar jij hebt de natuur niet alleen nodig, de natuur heeft jou ook nodig.

Je staat niet los van de natuur. We maken allemaal deel uit van het Ene Leven dat zich overal in het heelal manifesteert in oneindig veel vormen, vormen die allemaal volkomen met elkaar verbonden zijn. Als je de heiligheid, de schoonheid, de ongelooflijke stilte en waardigheid waarin een bloem of een boom bestaat onderkent, voeg je iets aan de bloem of de boom toe. Door je inzicht, door je bewustzijn, kent ook de natuur zichzelf. Door jou leert de natuur haar eigen schoonheid en heiligheid kennen!

Een grote stille ruimte houdt de hele natuur in haar armen. Zij houdt ook jou vast.

Alleen als je innerlijk stil bent, heb je toegang tot het rijk van de stilte waar de stenen, planten en dieren verblijven. Alleen als je luidruchtige verstand ophoudt met praten, kun je op een heel diep niveau in contact komen met de natuur en het gevoel van scheiding dat door te veel denken ontstaat achter je laten.

Denken is een stadium in de evolutie van het leven. De natuur bestaat in een onschuldige innerlijke stilte die voorafgaat aan de opkomst van het denken. De boom, de bloem, de vogel, de steen zijn zich niet bewust van hun eigen schoonheid en heiligheid. Als mensen stil worden, laten ze het denken achter zich. Er is een extra dimensie van weten, bewustzijn in de stilte die het denken te boven gaat.

De natuur kan je naar de stilte brengen. Dat is het geschenk van de natuur aan jou. Als je waarneemt en je bij de natuur aansluit in het veld van de stilte, wordt dat veld doordrongen van je bewustzijn. Dat is jouw geschenk aan de natuur.

Door jou wordt de natuur zich bewust van zichzelf. De natuur wacht als het ware al miljoenen jaren op je.