Tom duwde de restanten van zijn gerookte kip met avocadosalade van zich af en nam een slokje wijn terwijl hij vanaf zijn plekje achter in het eetcafé toekeek hoe de laatste lunchgasten vertrokken. De meeste mannen droegen slecht gesneden pakken, met opzichtige stropdassen en liters haargel. De vrouwen zagen er nog belachelijker uit, opgeprikt op hun krukjes aan de kleine hoge tafels, hun korte rokjes strak om hun vette dijen, tieten omhoog en naar voren geduwd, de hakken van hun schoenen zo hoog dat ze nauwelijks konden lopen. Ze hadden de woorden NEUK ME net zo goed letterlijk in die dikke laag schmink op hun gezicht kunnen schrijven. Het lag er allemaal zo walgelijk dik bovenop, het was allemaal zo nep en smerig, maar de mannen leken het allemaal te vreten als stomme, opgewonden puppy's; elk giecheltje, elke ordinaire steelse blik en berekenende beweging met het geverfde haar. Normaal gesproken zou hij allang weg zijn geweest. Maar hij had belangrijkere dingen om over na te denken.

De roes was voorbij en hij voelde zich weer kalm, voor even bevredigd. Hij had het stom aangepakt met Yolanda, hoewel hij zichzelf in herinnering bracht hoeveel erger het had kunnen zijn als dat wijf nog had geleefd en het had kunnen navertellen. Hij kon het zich niet permitteren er een te laten ontsnappen. Het had geen zin om zichzelf er nu nog over op de kop te zitten, maar hij mocht nooit meer iets doen wat zo riskant was en zo slecht uitgedacht. Hij had die nacht nauwelijks geslapen. Hij had een stuk van een oorlogsfilm op televisie gekeken en daarna wat muziek geluisterd, tot die klootzak van een makelaar die naast hem woonde op de muur had gebonkt en zo hard had geschreeuwd dat hij de muziek wel uit had moeten zetten.

Hij voelde zich moe vandaag, maar hij had tenminste wel een besluit genomen. Het was tijd om weg te gaan, een lange vakantie te nemen tot het weer wat rustiger was. Er waren genoeg plaatsen op de wereld waar je goedkoop kon leven, waar niemand het zou merken als je op een dag verscheen en later ineens weer verdween. Het zou een heel andere routine brengen, maar wel leuk voor een tijdje. In ieder geval anders. Verandering van spijs deed eten, volgens iemand die het kon weten, en het was tijd voor verandering. Heel veel mensen gingen tegenwoordig met sabbatical, dus waarom zou hij dat niet doen? Hij had een flink bedrag op de bank staan, hij kon het zich veroorloven. Hij zou een veilige plek voor zijn schatten vinden en dan zou hij naar een warme en exotische plaats vertrekken. Het zou heerlijk zijn om ergens op een strand rond te hangen, margarita's te drinken en bruin te worden, ergens waar veel toeristen en backpackers kwamen en gingen, ergens waar genoeg sletten liepen voor wat smakeloze romantiek en een snelle wip, ergens waar de politiemacht uit amateurs bestond.

Alleen al de gedachte deed zijn bloed sneller stromen. Het zou een nieuw begin zijn en hij zou zichzelf opnieuw uitvinden. Hij zou als een goochelaar in rook opgaan en die lui in Londen achter hun eigen staart aan laten jagen op zoek naar iets wat er niet was. Hij werd warm bij de gedachte en nu hij zijn besluit had genomen, had het geen zin te blijven. Zijn grootmoeder kon herrie schoppen wat ze wilde als hij er niet was, het kon hem geen moer schelen. Eigen schuld.Hij zag haar om de een of andere reden steeds vaker. Gisteravond, toen hij ernaartoe was gegaan om Yolanda's haarlok in een theebusje te doen, stond ze ineens op de overloop, over het hekje razend naar beneden te staren alsof hij geen recht had er te zijn. Hij had verdomme elk recht er te zijn. Hij had tegen haar geschreeuwd dat het nu zijn huis was, dat het niet meer van haar was. Maar ze had hem, zoals altijd, genegeerd. Ze had haar lievelingsjurk aan, van zijde, donkerblauw met crèmekleurige stippen, die ze normaal gesproken droeg als ze vrienden op bezoek kreeg voor een spelletje bridge, en hij zag de harde vegen rouge op haar wangen en de scherpe lijn knalrode lippenstift op haar verschrompelde lippen. Hij had zelfs beneden in de hal haar walgelijke geur geroken en ze had er zo levensecht uitgezien dat hij de aandrang had gevoeld naar boven te rennen om te proberen of hij haar kon aanraken. Daar zou de oude taart zo van schrikken dat ze wel zou weggaan. Maar ze was voor hij de kans had gehad het te proberen als rook in de wind verdwenen, alsof ze er helemaal niet was geweest.

De trut zou zich kapot schrikken als het tot haar doordrong dat hij weg was, en hij besloot die middag nog het net op te gaan voor tickets. Hij had niet veel tijd nodig om te pakken. Maar hij moest wel eerst wat praktische zaken regelen. Hij pakte een pen uit zijn zak en begon achter op een envelop een lijstje te maken. Behalve de gebruikelijke afgezaagde zaken was er nog die ene kwestie die hij moest regelen. Normaal gesproken zou hij het hebben laten zitten. Het was enorm riskant, maar wat kon het hem schelen. Hij schreef het op, onderstreepte het en zette er een groot vraagteken achter. Maar hij wist dat hij het moest doen. Het plan had zich de afgelopen dagen in zijn hoofd gevormd en het zou zo, zo eenvoudig zijn, alsof je snoep van een peuter afpakte. Hij zag het als zijn laatste toegift, zijn zwanenzang. Het zou leuk zijn om spectaculair de aftocht te blazen.