Tom staarde met een glimlach op zijn gezicht naar de televisie. Inspecteur Carolyn Steele deed het goed, haar hese stem had precies de goede combinatie van ernst en emotie toen ze eventuele getuigen verzocht zich te melden. Jammer van dat hoekige jasje met die eenvoudige witte blouse. Helemaal niet flatteus. Misschien dacht ze dat ze zo een zakelijke uitstraling had, maar een uniform zou beter zijn geweest, als ze dat effect had willen creëren. En een vrouw in uniform had iets vreselijk opwindends. Hij beeldde zich even in hoe Carolyn eruit zou zien als ze langzaam haar knoopjes zou losmaken en al die laagjes zou uittrekken, met muziek op de achtergrond, tot ze alleen nog kousen met jarretels, een zwart behaatje en een string aanhad.

Het deed hem denken aan een vrijgezellenfeest waar hij een paar jaar daarvoor was geweest. Een drietal strippers was uitgedost met handboeien en wapenstokken, twee geblondeerde meiden en een brunette, uitgezakte wijven die hun houdbaarheidsdatum allang voorbij waren. Toen ze tijdens het kritiekloze dronken applaus hun kleding hadden uitgetrokken was de brunette naar hem toe gekomen; kronkelend met haar stinkende, bezwete lijf was ze bij hem op schoot gaan zitten en had ze gevraagd of hij iets extra's wilde. Ze had geprobeerd hem met die boeien aan zijn stoel vast te klinken, maar hij had haar hard geslagen en haar van zich af geduwd, en ze was op de grond gevallen. Ze was ergens tegenaan geslagen met haar hoofd en was gaan bloeden, waarna ze hysterisch tekeergegaan was en gedreigd had de politie te bellen. Iedereen gierde van het lachen, zelfs die andere hoeren. Maar uiteindelijk was hij gedwongen die slet een belachelijk grote fooi te geven om haar de mond te snoeren en te zorgen dat ze hem met rust liet. Hij had de stank van haar goedkope parfum nog dagen geroken.

Maar Carolyn Steele had niets goedkoops. Ze was een klasseproduct, precies het soort vrouw waar hij op viel. Haar gladde zwarte haar was een elegante omlijsting van haar brede gezicht en de visagist had haar zo bewerkt dat ze er net zo goed uitzag als nieuwslezeres Fiona Bruce. Beter zelfs.

Er werd een reconstructie vertoond. Een jong meisje dat Gemma Kramer moest voorstellen stond bij de Sint-Sebastiaan in Ealing te praten met een man in een donkere winterjas. Het duurde even voordat het tot hem doordrong dat hij die man moest voorstellen. Wat een giller. Hoewel het meisje in de verte wel iets weg had van Gemma, leek de man in niets op hem. Verkeerd kapsel, foute kleding, andere lichaamsbouw. Zelfs zijn lichaamstaal was helemaal verkeerd terwijl hij met Gemma stond te praten en zich naar voren boog om haar te kussen alsof hij er plezier aan beleefde. Die achterlijke juten hadden geen idee. Konden ze dan helemaal niets goed doen? Details waren zo belangrijk. Het draaide allemaal om de details.

De camera zoomde uit en liet een panoramisch beeld van de kerk zien. Alles zag er net zo uit als hij zich herinnerde, hoewel hij nooit de moeite had genomen de kerk uit die hoek te bewonderen. Er verscheen een foto van Gemma in beeld. Ze droeg haar schooluniform en zag er nog jonger uit dan hij zich herinnerde. De foto deed een siddering van genot door hem heen gaan; het was net of hij weer in de kerk was. Hij sloot zijn ogen, probeerde het eentonige commentaar te negeren en zich te concentreren. Hij zou er alles voor overhebben om dat moment nog eens te kunnen beleven. Hij zag de echte Gemma van vlees en bloed zo scherp voor zich dat hij haar bijna kon aanraken, kon ruiken. Het lange bruine haar, de fijne donshaartjes op haar wangen, de roomblanke huid met sproeten. Ze zou al snel gaan vervagen, hij zou details vergeten en dan zou het beeld helemaal verdwijnen, als dat op een oude foto, tot hij niets meer van haar had. Dan zou hij haar moeten vervangen, net zoals hij dat bij de anderen had gedaan. Maar op dit moment was het beeld nog scherp genoeg. Ze keek hem aan met haar helderblauwe ogen en stak haar hand naar hem uit, lokte hem verder. Hij pakte haar hand, merkte op hoe koud die in de zijne voelde. Maar ze glimlachte nog steeds, lokte hem naar zich toe. Toen hij haar langzaam het duistere interieur van de kerk in lokte, voelde hij het bloed weer door zijn aderen stromen.