'Islington, Wandsworth, Streatham, Richmond, Chiswick en Ealing.' Tartaglia wees met een pen naar de kaart van Groot-Londen die Wightman op het whiteboard in het grote kantoor had geplakt, de locaties met magneetjes aangegeven. 'Daar zijn Laura, Ellie en Gemma opgegroeid en gestorven. Marion Spear woonde in Ealing en is er ook gestorven. Is er op dit moment iets wat hen aan elkaar verbindt?'

Er viel een lange stilte voordat Wightman antwoordde: 'Door de schaal van de kaart lijkt het allemaal heel dicht bij elkaar, maar het gaat om een enorm gebied. Ik snap er niets van.'

'Ik ook niet,' voegde Donovan toe. 'Laura uit Islington wordt dood aangetroffen in Richmond; Ellie uit Wandsworth in Chiswick; en Gemma uit Streatham in Ealing. Behalve het feit dat hij die meisjes een flink stuk van huis ombrengt, zie ik geen patroon.'

Het enige antwoord van Dickenson was een luidruchtige zucht. Het was laat in de middag en Donovan en Wightman zaten op een rij lege bureaus voor het bord. Dickenson zat scheef op een stoel met haar voeten voor zich uitgestrekt op de rugleuning van een andere stoel. Haar handen lagen vreemd ineengestrengeld op haar buik en ze zag eruit alsof ze niet meer dan een paar uur had geslapen, haar ogen hadden moeite te focussen en ze gaapte af en toe. Tartaglia vroeg zich af of het niet beter zou zijn als hij haar naar huis zou sturen, hoewel hij wist dat ze razend op hem zou worden als hij dat voorstelde.

Zijn hele team had zich tot dusverre geconcentreerd op de victimologie van de drie meisjes om te proberen een verbindende factor tussen hen te vinden, op school, op een clubje, via de huisarts, tandarts, wat dan ook. Ze waren nog maar net bezig, maar hadden tot nu toe niets gevonden wat suggereerde dat de paden van de meisjes de afgelopen twee jaar waren gekruist. Er moest een link zijn, maar ze zagen hem niet.

'Heeft een van jullie ervaring met geografische profilers?' vroeg Tartaglia.

'Toen ik in Lewisham werkte, hebben we een keer een profiler bij een verkrachtingszaak gebruikt,' zei Dickenson terwijl ze nog een gaap onderdrukte. 'Hij had heel interessante dingen te vertellen.'

'Bedoelt u iemand als Cracker, meneer?' vroeg Wightman.

Tartaglia schudde zijn hoofd. 'Jullie hebben het over psychologische profielen. Geografische profielen zijn iets heel anders.' Hij tikte met zijn pen tegen de kaart. 'Wat wij doen schiet niet op. Alles wordt tegenwoordig met de computer gedaan en je hebt een minimum van vijf plaatsen nodig om een goede analyse te kunnen maken. Maar het heeft altijd zin om te visualiseren waar de slachtoffers hebben gewoond en waar ze zijn gestorven, voor het geval er iets interessants uit komt. Bovendien is de plaats waar een misdrijf is gepleegd een vaststaand feit. Je kunt er niet aan twijfelen en het vertelt veel over de misdadiger.'

'Doelt u op de reden dat Tom die plaatsen heeft gekozen om de meisjes te vermoorden?' vroeg Donovan. 'Kennis van de omgeving, dat soort zaken?'

'Precies. Alle drie de moorden zijn in West-Londen gepleegd. Die kerken waren allemaal min of meer in onbruik en perfect geschikt voor zijn doel. Als we kijken naar wat we over hem weten uit zijn e-mails, zijn die plaatsen niet willekeurig gekozen. Wat betekent dat hij ze kent; óf er tijd in heeft gestoken ze te vinden.'

'Ik weet niet of het iets betekent, maar de kerken waren allemaal in de buurt van een metrostation en lagen allemaal aan de Districtlijn,' zei Dickenson. 'Misschien reist hij per metro.'

Tartaglia knikte. 'Misschien. Een ander interessant gegeven is dat de moorden allemaal doordeweeks hebben plaatsgevonden, midden op of laat in de middag. Ik weet niet of het iets betekent, maar Marion Spear is ook 's middags gestorven. Onze moordenaar is iemand die óf werkloos is, óf hij heeft relatief flexibele werktijden. Hij kan vrij nemen zonder dat het opvalt. Het zou kunnen dat hij de weekenden ontwijkt omdat hij dan zelf verplichtingen heeft, misschien een gezin.'

'Of omdat er op doordeweekse middagen minder kans is op pottenkijkers,' zei Wightman.

Donovan knikte. 'En om die tijd is de kans kleiner dat de slachtoffers thuis worden gemist. Ze hadden allemaal op school moeten zitten toen ze naar die kerken gingen.'

'En het feit dat alle drie de plaatsen delict een kerk zijn?' vroeg Wightman. 'Misschien windt het idee van een kerk hem op.'

Tartaglia haalde zijn schouders op. 'De kerk is absoluut onderdeel van het hele theatrale ritueel waarmee hij de meisjes lokt. Maar op dit moment zoek ik er verder nog niets achter.'

'Denkt u niet dat die kerken iets speciaals voor hem betekenen?' vroeg Dickenson, die er verbaasd uitzag.

'Alles kan,' antwoordde hij terwijl hij nogmaals zijn schouders ophaalde. 'Maar hoe kunnen we dat nu bepalen? Als we ons gaan afvragen hoe zijn psyche in elkaar zit, gaan we speculeren. En zelfs als kerken een speciale betekenis voor hem hebben, wat helpt die ons dan hem te vinden?'

'Dus u wilt geen tijd spenderen aan een psychologisch profiel?' vroeg Dickenson met een sceptische blik.

'Wat mij betreft is het een geheimzinnige kunst en zijn de voorspellingen die ermee worden gedaan even wetenschappelijk als de horoscoop in een roddelblad.' Hij staarde even naar haar vermoeide gezicht en voelde een combinatie van frustratie en medeleven naar haar. 'We zouden allemaal wel een kristallen bol willen hebben en ik zou je graag vertellen dat die werkt. Maar je hoeft alleen maar naar de flaters in sommige beruchte zaken te kijken om te weten dat het allemaal heel misleidend kan zijn.'

'Dus u gaat geen psychologisch profiel laten maken?' vroeg Donovan, die met een wrange glimlach in Dickensons richting keek.

'Later misschien,' zei hij vaag. Hij wist dat hij waarschijnlijk wel zou worden gedwongen er een te laten maken, al was het maar om zijn superieuren tevreden te stellen dat hij al het mogelijke had gedaan. Maar wat hem betreft kon elke ervaren, goede rechercheur net zo'n goed profiel maken als een profiler, hoewel het niet politiek correct was om dat hardop te zeggen.

'Maar zo iemand zou toch kunnen helpen de zoektocht een beetje in te perken,' zei Dickenson geïrriteerd, weigerend zich erbij neer te leggen.

'In theorie wel. Maar zoals met alles hangt dat van de kwaliteit van de input af. Als je ergens troep in stopt, komt er ook troep uit.'

Tartaglia zuchtte en verwenste Dickenson dat ze hem tot zijn uitspraken dwong. Maar hij kon maar beter eerlijk zijn, ook al zou Cornish, die een fervent gelovige was, over zijn ketterij worden geïnformeerd. 'Luister, dan geef ik een voorbeeld. Die vent die we hebben gebruikt bij die wurgmoorden in Noord-Londen was erger dan nutteloos, ondanks het feit dat hij een oneindige hoeveelheid diploma's heeft en wordt gezien als een van de beste profilers van het hele land. Hij...'

'Maar er zijn fantastische boeken over psychologische profielen geschreven,' onderbrak Dickenson hem. 'Die kunnen toch niet allemaal onzin zijn?'

'Dat zeg ik ook niet, hoewel heel veel van die studies achteraf zijn geschreven, wat een enorm voordeel is. Waar het mij om gaat, is dat we ons nu niet moeten laten afleiden. We hebben bij die wurgmoorden gezien dat het niet slim was om blindelings te vertrouwen op een profiler, of forensisch gedragskundige, zoals ze graag worden genoemd, alsof dat ze wetenschappelijker maakt. We hebben door hem heel wat tijd verspild. Hij zei dat de man die we zochten - een gewelddadige verkrachter-moordenaar - begin tot midden twintig was, impotent, dat hij alleen woonde en moeite had vrienden te maken. Maar Michael Barton was in de dertig, populair bij zijn vrienden en een echte rokkenjager. Zijn vrouw was zo tevreden over zijn prestaties in bed dat ze zich niet afvroeg wat hij 's nachts deed als hij zogenaamd de hond ging uitlaten.'

'Maar hij is toch gepakt,' zei Donovan.

'Niet dankzij die profiler. Als we zijn advies serieus hadden genomen, zouden we nu nog zoeken en dan zouden er ongetwijfeld meer slachtoffers zijn gevallen.'

'Hoe heeft u hem dan gevonden?' vroeg Wightman.

'Het gebied waarbinnen hij opereerde was heel klein, wat opmerkelijk was. De meeste moordenaars hebben niet onbeperkt de tijd. Ze moeten de omgeving kennen, weten waar het veilig is, waar de kans groot is dat ze ongestoord hun gang kunnen gaan en hoe ze er snel weg kunnen komen. We hebben in het geval van Barton onze eigen conclusies getrokken, die waren gebaseerd op logica. We hebben ons op alle omwonenden geconcentreerd, los van leeftijd en achtergrond, die al eerder waren veroordeeld wegens mishandeling, in het bijzonder van een seksuele aard. Barton verscheen op de radar omdat hij een paar jaar eerder al twee keer was gearresteerd wegens poging tot verkrachting, ondanks het feit dat beide slachtoffers weigerden te getuigen en de aanklacht was ingetrokken, wat de reden was dat we zijn DNA niet hadden. Dat was vóór de wetswijziging.'

Dickenson zag er nog steeds niet overtuigd uit. 'Maar Gemma Kramer, Ellie Best en Laura Benedetti zijn allemaal onder de twintig. Dat zegt toch wel iets over de moordenaar?'

Tartaglia schudde zijn hoofd. 'Niet per definitie. Misschien lokt Tom wel allerlei vrouwen, maar lukt het hem toevallig alleen jonge meisjes te doden. Misschien selecteren ze zichzelf uit.'

'U bedoelt omdat ze jong, naïef en goedgelovig zijn,' voegde Donovan toe, en ze zag eruit alsof ze met hem instemde. 'Ze waren ook allemaal kwetsbaar. We weten dat ze alle drie werden gepest en dat een van hen aan de prozac was. Zulke meisjes denken niet helder na. Hoe kan hij hen anders zover krijgen dat ze gaan geloven dat ze zelfmoord moeten plegen?'

Tartaglia knikte. 'Misschien zien we alleen het topje van de ijsberg. Hoeveel mislukkingen horen er bij elk slachtoffer en wat is het profiel bij al die mislukkingen? Misschien probeert hij het ook wel bij oudere vrouwen, maar trappen die niet in zijn verhaal. Het is te vroeg om conclusies te trekken. We hebben nog niet genoeg informatie, en daarom wil ik Marion Spear nog niet opgeven.'

'Een vrouw van eind twintig, begin dertig, zoals Marion Spear, zou niet geloven in zijn onzin. En de kans is groot dat zo iemand hem zou aangeven,' zei Dickenson nadrukkelijk terwijl ze ging verzitten en haar armen strak over elkaar sloeg. 'Waarom zou hij dat risico nemen?'

Donovan schudde haar hoofd. 'We weten nog niets over haar. Misschien is er een reden.'

'Maar Marion Spear is anders aan haar einde gekomen dan die andere drie,' zei Dickenson scherp. 'En er was geen zelfmoordbriefje. Het oordeel was dat het een ongeluk was.''Inderdaad,' zei Tartaglia. 'Maar ze is van hoog naar beneden gevallen en woonde en stierf in Ealing, maar een paar straten van waar Gemma is vermoord. Dat vind ik persoonlijk een interessant gegeven. In ieder geval genoeg om eens nader te onderzoeken.'

Hij wist terwijl hij de woorden uitsprak al dat ze op weinig waren gefundeerd. Maar het was onmogelijk om de meeste mensen uit te leggen dat je er nu eenmaal een gevoel over had. Het was allemaal gebaseerd op een paar regeltjes uit een van de e-mails aan Gemma die hem maar bleven achtervolgen. Tom had Gemma gevraagd of ze hooggelegen plaatsen spannend vond, of ze het opwindend vond om van een hoog gebouw of van een klif af te kijken. Tartaglia had die ochtend toen hij terugkwam van de begraafplaats, in nog een poging voor zichzelf te rechtvaardigen waarom hij dacht dat de dood van Marion Spear moest worden onderzocht, de mail nog eens gelezen:

Voel je de aantrekkingskracht van de leegte? Voel je de trekkracht als je over de rand van een hooggelegen plaats kijkt en weet dat je als je daarvoor zou kiezen maar een moment van de dood bent verwijderd?

'Gaat u Marion Spears lichaam laten opgraven?' vroeg Wightman, die daarmee Tartaglia's gedachten onderbrak.

Hij schudde zijn hoofd. 'We moeten eerst meer over haar achtergrond weten. Laten we ons op dit moment concentreren op de drie bevestigde slachtoffers. Hoe zit het met waar ze woonden?' Hij keek terloops naar Donovan. 'Sam, ideeën?'

Ze staarde even naar het bord en haalde haar vingers door haar haar. 'Nou, Gemma woonde nog geen kilometer van Ellie vandaan, wat toeval is. Maar ik zie geen link met Islington.'

'Misschien heeft hij een baan waarvoor hij de stad door reist,' zei Wightman.

'Of misschien heeft hij hen via internet leren kennen en maakt het niet uit waar ze wonen,' voegde Dickenson toe, die nog steeds koppig aan haar eigen theorie vasthield.

'Maar ik heb toch al gezegd dat hij Gemma niet via internet heeft leren kennen,' antwoordde Donovan, die geïrriteerd in Dickensons richting keek. 'Haar computer is schoon, op die e-mails na. Er was toch iets anders? Ik bedoel, wat voor haar opgaat, kan misschien ook voor de anderen gelden.'

'Dat weten we zeker als we de analyse van de computers van Laura en Ellie terugkrijgen,' zei Tartaglia op het moment dat de lange, slanke Cornish in de deuropening verscheen. Hij had een glanzende zwartleren aktetas in zijn hand, die Tartaglia nog nooit had gezien, en zag er in zijn goedgesneden zilvergrijze pak gesoigneerd uit als een paspop in een winkel aan Savile Row.

'Mark, sorry dat ik stoor. Kan ik je even spreken?'

Cornish gedroeg zich gespannen. Hij kwam zelden van Hendon naar Barnes en Tartaglia was direct op zijn hoede. Hij het de teamleden achter met hun interpretaties van de betekenis van de locaties, liep achter Cornish aan de ruimte uit en de gang door naar Clarkes kantoortje.

Cornish deed de deur achter zich dicht en gebaarde naar Clarkes stoel. 'Ga zitten.'

'Nee, dank u,' antwoordde Tartaglia, die alleen maar wantrouwiger werd. 'Neemt u de stoel maar. Stoelen zijn hier zeldzaam.'

Hij rolde de stoel naar Cornish en ging zelf op het randje van zijn bureau zitten. Cornish bestudeerde vol afgrijzen de stoel voordat hij de zitting afveegde en behoedzaam ging zitten. Hij opende zijn aktetas en gooide een exemplaar van de Evening Standard naar Tartaglia. 'Lees dat maar even.'

Toen Tartaglia de krant openvouwde en de kop op de voorpagina zag, trok zijn maag samen: POLITIE JAAGT OP SERIEMOORDENAAR. Hoe waren ze daar in godsnaam zo snel achter gekomen? Het was ongelooflijk hoe het journalisten lukte hun kleverige tentakels in de meest onwaarschijnlijke plaatsen te wurmen. Wraakzucht en jaloezie speelden vaak een rol en sommige mensen deden alles voor geld of een gratis lunch. Maar het was bijna onmogelijk de bron te achterhalen. Hoe het ook lag, het was niet best als de pers in zo'n vroeg stadium van het onderzoek al de meeste details te pakken had weten te krijgen.

'Het kan geen lek van hier zijn,' zei hij terwijl hij snel de eerste alinea's doorlas. 'Niemand uit het team zou...'

'Natuurlijk niet,' snauwde Cornish, hoewel zijn gezichtsuitdrukking niet overtuigd was. 'Maar het moet iemand van binnen zijn. Ze hebben verdomme alle details.'

Tartaglia keek nog een keer het artikel door. 'Behalve de GHB en die haarlok.'

'Dat is tenminste iets,' zei Cornish bitter. Hij griste de krant terug, duwde hem in zijn aktetas en draaide een paar keer aan de slotjes, alsof hij een topgeheim document veiligstelde. Toen zette hij de aktetas op de grond, stond op en begon met zijn handen in zijn zakken door de kleine ruimte te ijsberen. 'Maar ze weten wel van de ringen en de huwelijksceremonie. Dat is wat mij betreft ook al veel te veel.' Hij keek Tartaglia even gekweld aan. 'En ze hebben hem een belachelijke bijnaam gegeven: "de Bruidegom", nou vraag ik je.'

'Die naam heeft de moordenaar zelf gebruikt, in zijn laatste e-mail.'

'Precies. Wat betekent dat ze met iemand hebben gepraat die de mails heeft gezien. We zijn verdomme zo lek als een mandje.' Cornish bleef even staan voor Clarkes spiegeltje en trok zijn lichtblauwe zijden stropdas een piepklein stukje rechter.

Tartaglia schoot bijna in de lach. Echt wat voor Cornish, om zich op een moment als dit druk te gaan maken om zijn uiterlijk. 'U weet hoe ingewikkeld het is om de pers erbuiten te houden, meneer. Het is niet voor het eerst...'

'Ze speculeren zelfs over het aantal slachtoffers,' ging Cornish verder alsof hij Tartaglia niet had gehoord. 'Ze vragen zich af hoeveel zelfmoorden geen zelfmoord waren en of we weer met een seriemoordenaar als Shipman te maken hebben.' Cornish staarde in de spiegel en streek met een handpalm zijn gladde zilvergrijze haar glad, alsof hij zichzelf met dat gebaar tot rust bracht.

'Dat slaat nergens op.'

'Natuurlijk niet.' Cornish draaide zich ineens om met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. 'We weten het toch zeker van die derde, hè?'

Tartaglia knikte. 'Doctor Blake heeft het bevestigd. Het toxicologisch rapport zal wel niets opleveren, maar dit slachtoffer mist in ieder geval net als Gemma Kramer een lok haar.'

'Maar hoe kunnen ze het nu al weten, van die derde? Jullie hebben haar vanochtend pas opgegraven.'

'Zoals ik al zei, meneer, is het niet de eerste keer dat we een lek hebben.' Hij moest het even kwijt, hoewel hij wist dat Cornish niet naar hem luisterde.

Cornish schudde langzaam zijn hoofd. 'Dit is precies wat naar mijn idee niet had mogen gebeuren. Hoe verwachten ze dat we ons werk doen met dit soort spanning, onder een microscoop, met alle details in de openbaarheid voor iedereen die ze wil lezen?'

'Heeft u met het persbureau gesproken?'

'Natuurlijk, maar dat kan nu niets doen. De geest is uit de fles en kan niet meer terug. Het enige wat we nu nog kunnen doen, is proberen de schade te beperken. Ik zal vóór het avondnieuws nog een briefing geven.' Hij was stil, even diep in gedachten, en toen draaide hij zich om naar Tartaglia, heen en weer wiebelend op zijn hakken, handen weer in zijn zakken. Hij zag er ongemakkelijk uit. 'Luister, Mark. Ik kan niet anders, ik hoop dat je dat begrijpt.'

'Dat ik wat begrijp?' 'Dat ik je moet vragen de dagelijkse leiding over te dragen.'

'Pardon? U geeft mij hier toch niet de schuld van?'

Cornish tuitte zijn lippen. 'Natuurlijk niet. Maar het begint uit de hand te lopen. Nu Trevor in het ziekenhuis ligt, heb ik geen keuze.'

'Dus u neemt het over?'

Cornish schudde zijn hoofd en sloeg defensief zijn armen over elkaar. 'Dat zal niet gaan. Tijdgebrek. Ik laat iemand met meer ervaring komen.'

Tartaglia voelde een golf van woede door zich heen gaan en het bloed steeg naar zijn wangen. Hij staarde razend naar Cornish, die er plotseling gegeneerd uitzag. 'Maar ik heb ervaring, meneer. Als u als teamleider formeel de dagelijkse leiding overneemt en de pers voor uw rekening neemt, kan ik direct aan u rapporteren.'

'Dat kan niet, Mark. We hebben met een seriemoordenaar te maken. Dat is groot nieuws en ik moet zeker weten dat er geen fouten worden gemaakt.'

'Maar ik heb de afgelopen twee jaar twee seriemoorden gedaan, die allebei in een veroordeling hebben geresulteerd.'

'Dat weet ik. Maar toen was Clarke tactisch coördinator.'

Tartaglia schudde zijn hoofd. Hij had zijn vuisten achter zijn rug gebald en duwde zijn nagels in zijn handpalmen; hij kon niet geloven wat er gebeurde. 'We hebben die zaken samen gedaan. Als hij hier was, zou hij hetzelfde zeggen.'

Cornish dwong zichzelf te glimlachen. 'Luister, Mark, daar twijfel ik geen moment aan. Je bent verrekte goed in je werk. Daarom heb ik je ook gevraagd de dagelijkse leiding te nemen.'

'Ja, en ik ben degene die heeft ontdekt dat het om een seriemoordenaar gaat. Ik kan dit onderzoek aan. U hoeft er niemand van buiten bij te halen.'

'Jawel, gezien wat er is gebeurd, gezien het feit dat alles nu veel...' Cornish hield op met praten, op zoek naar de juiste woorden, en haalde toen verontschuldigend zijn schouders op. 'Laten we maar zeggen: ingewikkelder is, en in de schijnwerpers staat. Je ziet toch wel dat het allemaal erg gevoelig ligt? Iemand met veel ervaring moet de tactische coördinatie in Barnes overnemen.'

'Ik kan direct aan u rapporteren,' herhaalde Tartaglia. Hij schreeuwde bijna. 'Het zou niet voor het eerst zijn dat dat wordt gedaan.'

Cornish knipperde met zijn ogen en sprak langzaam door, met op elkaar geklemde kaken. 'Zoals ik al zei, heb ik daar geen tijd voor.'

En je hebt er geen ervaring mee, dacht Tartaglia verbitterd. Dat was waar het allemaal om draaide. De andere inspecteurs en hoofdinspecteurs in Hendon zouden meteen de eindverantwoordelijkheid op zich hebben genomen en Tartaglia de dagelijkse leiding laten houden. Maar Cornish niet. Hij was niet zeker genoeg van zichzelf, voor het geval hij het zou verpesten. Het was niet eerlijk. Dit had Tartaglia's grote doorbraak moeten worden, een belangrijke stap om zelf ook inspecteur te worden. Hij had al het pionierswerk gedaan. Hij had die andere meisjes gevonden. En nu werd de hele zaak, omdat Cornish hem niet aankon, door iemand anders overgenomen, die vervolgens met de eer zou gaan strijken.

'Wie gaat het worden?' vroeg Tartaglia, die zijn drang Cornish in zijn gezicht te slaan onderdrukte.

Cornish sprak zacht. 'Inspecteur Carolyn Steele. Misschien heb je haar weleens ontmoet.'

Carolyn Steele. Hoewel Tartaglia nooit direct met haar te maken had gehad, kende hij haar van gezicht. Er waren niet zo heel veel vrouwelijke inspecteurs die tactisch coördinator van een TGO waren, en al helemaal geen aantrekkelijke. Hij vermoedde dat ze begin veertig was, en ze was klein en atletisch gebouwd, met donker haar, een prachtig gave lichte huid en opvallende groene ogen. Ze werkte al een tijdje in Hendon en had een uitstekende reputatie, hoewel dat het er niet beter op maakte. Voor zover hij wist was ze hiervoor tactisch coördinator van een TGO in Oost-Londen geweest.

Tartaglia bedacht ineens iets wat hem nog razender maakte. 'Wanneer heeft u dit besloten? Toch niet vandaag, hè? U doet dit toch niet vanwege het lek?'

Cornish schudde zijn hoofd en ontweek Tartaglia's blik terwijl hij aan een bijna onzichtbaar draadje aan zijn jasje pulkte. 'Toen duidelijk werd dat we met een seriemoordenaar te maken hebben, moest ik ingrijpen. Zoals ik al zei ben ik erg druk. Het is jammer dat het zo plotseling moet.'

Voordat Tartaglia de kans had te antwoorden, werd er op de deur geklopt, en Carolyn Steele stak haar hoofd om de deur.

'Ze zeiden dat u hier was, meneer,' zei ze tegen Cornish. 'Mag ik binnenkomen?'

Cornish knikte. 'Kom binnen, Carolyn. Dit is Mark Tartaglia.'

Steele deed de deur achter zich dicht en wendde zich onmiddellijk tot Tartaglia. Ze stak een kleine, ferme hand naar hem uit, die koud aanvoelde, en bestudeerde hem op een manier die hem meteen mateloos irriteerde.

'Dag, Mark. Ik verheug me op onze samenwerking. We hebben een interessante zaak te pakken.'