Het ideale versus het reële

Meditatieoefening betekent eigenlijk dat je leert openstaan voor het hele spectrum aan gebeurtenissen in het leven. Het ouderschap is een fantastisch terrein om je in die zin spiritueel te trainen. Het kan net zozeer een deur naar verlichting zijn als wat dan ook.

– Jon Kabat-Zinn

Ik zit op de eerste verdieping van de stadsbibliotheek en kijk door een enorm raam uit over Central Park. Het is niet zo groot als dat in New York, maar het is van ons, een kleine groene oase in een betonnen jungle. De paden en treurwilgen en sequoia’s blazen hun koele adem in onze ziel. Er is een klein kunstmatig meertje in het midden aangelegd, met te veel algen. Het stinkt in de zomer, maar het water trekt toch eenden, zeemeeuwen en ganzen aan – en peuters die ze allemaal willen wegjagen.

Ik ben vandaag naar de bibliotheek gegaan omdat ik het thuis te lawaaiig en chaotisch vond, en ik hoop hier iets van orde en rust te vinden. Misschien dat ik hier ongestoord kan nadenken. Misschien kan ik hier ontsnappen aan de eisen die iedereen aan mij stelt. Wie weet kan ik hier een boek schrijven over mindful moederen, zonder al die kinderen om me heen.

Zucht.

Op het gras onder de bibliotheek zie ik een bronzen standbeeld staan; het is een levensgrote afbeelding van zeven kinderen die elkaars hand vasthouden en in een kring dansen. De drie jongens en vier meisjes glimlachen. Ze zijn kalm. Ze gedragen zich als de beste vrienden. Dat doen ze misschien nog vijftig of zestig jaar.

De zon schijnt op hun koperkleurige haar. Er landt een vogel op het hoofd van een van de meisjes. Een eekhoorn is op zoek naar voedsel bij de voeten van een jongetje.

Wat een welopgevoede kinderen. Wat is het lekker rustig in de bibliotheek. Mijn ogen vallen dicht, mijn gedachten dwalen af. Ik herinner me dat het standbeeld van de kinderen Kring van vrede heet. Wat een mooi concept.

Ik vraag me af of de beeldhouwer een groep echte kinderen voor dit werk heeft laten poseren. Ik stel me voor dat dat het geval was en probeer me het tafereel voor te stellen: welopgevoede kinderen, geen gedrein, geen geruzie – het soort kinderen dat je overal mee naartoe kunt nemen.

Oeps. Terwijl ik het tafereel in gedachten bekijk, worden de kinderen ongedurig. De een trekt de ander naar de grond. Nu lachen en stoeien ze. Daar gaat de idylle. Wacht kinderen, terug naar je kring van vrede! Te laat, ze lopen allemaal al achter elkaar aan te rennen. De beeldhouwer probeert ze in bedwang te krijgen. De ouders besterven het.

Ik doe mijn ogen open. Ik ben opgelucht als ik zie dat het standbeeld er nog is, dat de kinderen elkaars hand nog vasthouden en het gras nog onder hun voeten groeit. Alles is in orde. Maar wacht eens. Nu loopt er een echte jongen van vlees en bloed en kattenkwaad bij de bronzen club. Hij kijkt ernaar. Nadat hij om zich heen heeft gespied of niemand het ziet, geeft hij een van de bronzen jongens snel een schop onder zijn billen.

Ach ja, de kring van vrede.

Ik moet lachen als ik besef dat de natuurlijke orde is hersteld. Kinderen spelen niet volmaakt en al deden ze dat, wat zou de lol daarvan zijn?

Deze perfecte kinderen, die hitte en regen doorstaan met een eeuwige glimlach op hun gezicht, zijn misschien de fantasie van sommige ouders. Maar deze gouden kinderen zijn koude kinderen als de zon ondergaat. Onze eigen kinderen zijn ademend en wriemelend; ze hebben zachte wangen en warme lichamen die we opsnuiven als versgebakken brood. Ze zijn echt.

En dus sta ik nu mijn laptop in te pakken. Het is tijd om naar huis te gaan, tijd om ja te zeggen tegen alles in het leven – het gejengel en het gekibbel, de plakkerige zoenen, de rommel in huis, de kinderen van vlees en bloed die precies goed zijn zoals ze zijn. Het is tijd om hartgrondig ja te zeggen tegen de reële dingen in mijn leven.

Meditatie van het ideale versus het reële

Als je naar je leven kijkt, verlang je dan naar iets anders? Loop je te mopperen over de rommel?

Wat als je, heel even maar, je houding veranderde en dankbaar was dat je in dit gezin leeft, met alles wat plakt en rommelig is erbij?

Let op wat je voelt wanneer het werkelijke leven niet overeenkomt met het ideaal in je hoofd.

• Dit wordt het perfecte uitstapje om een kerstboom te gaan uitzoeken! (En dan maken de kinderen ruzie en begint papa te schreeuwen en glijdt de boom van het autodak.)

• Wat zal het leuk zijn in Disneyland! (Natuurlijk jengelen de kinderen, zijn ze ondankbaar en jaagt Mickey Mouse de baby de stuipen op het lijf.)

• Oefen in het concentreren op de werkelijke dingen in je gezinsleven.