De eenzame hoed

Het valt niet mee tegenwoordig – je vrienden en familie achterlaten en de kunst van de eenzaamheid bewust een uur, een dag of een week te beoefenen.

– Anne Morrow Lindbergh

Als moeders jagen we in razend tempo door het leven, voortdurend gebombardeerd met lawaai en de behoeften van anderen. We zijn verantwoordelijk voor een hele reeks taken: afspraken maken met de orthodontist, bedenken wat je nu weer moet koken, onthouden welk weekend de schoolcavia ook alweer kwam logeren, vechtende broers en zusjes uit elkaar halen, fietsen repareren, neuzen, vingers en achterwerken afvegen. We kunnen onszelf nauwelijks horen denken, laat staan beseffen dat we ademhalen.

Onze geest snakt naar een pauze, een paar momenten van rust en kalmte. Daarom denk ik dat mijn dochter Julianna iets fantastisch had gemaakt toen ze drie jaar oud was. Het is een ‘Eenzame Hoed’ (een idee uit een tekenfilm). Mijn zus was er gek op en vond dat ze er een Nobelprijs voor moest krijgen!

Julianna was er zo op gekomen. Op een dag sprong ze op de salontafel; toen haar vader zei dat ze dat niet mocht doen, stormde ze naar haar kamer en deed de deur dicht. Een paar minuten later kwam ze terug met een groot vel papier waarop ze allerlei boze zwarte tekens had gekrabbeld. Ze keek kwaad naar haar vader terwijl ze me het papier en de nietmachine gaf.

‘Mama, kun je hier een kegel van maken?’ Nadat ik dat had gedaan, liep ze de kamer uit. Toen ze terugkwam, had ze de grote kegelmuts op haar hoofd, die over haar ogen, oren en mond zakte.

‘Pff!’ snoof ze boos, hopend dat we haar hoorden. ‘Dit is mijn Eenzame Hoed. Als ik die op heb, kan ik jullie niet zien en horen. Pfff!’

‘Wil je ons niet vertellen wat je voelt?’ (Wij zijn tenslotte niet voor niets psychotherapeuten!)

‘Ik hóóóóór je niet,’ riep ze. Toen sputterde ze weer, draaide zich om en liep langzaam zigzaggend de keuken door. Ze botste tegen elke stoel en muur op die ze tegenkwam.

Uiteindelijk zakte de boze bui en legde ze de hoed op tafel. Een paar uur later kwam mijn zus Nancy langs en zag de hoed. ‘Wat is dat?’, vroeg ze.

‘O, dat is de Eenzame Hoed’, zei ik. Ze wilde hem ook eens proberen. De grote kegel bedekte haar ogen en oren, ze zat opeens in haar eigen wereldje. ‘Dit is geweldig!’, riep ze door het papier. ‘Ik denk dat ik die aan moeders in het hele land kan verkopen. Zo kun je aan je man en kinderen melden dat ze je even met rust moeten laten!’

Nancy deed met moeite weer afstand van de hoed.

Wat als wij moeders (bij wijze van spreken) elke dag even onze Eenzame Hoed op zouden zetten en zo een kleine zone van rust creëerden om weer in contact te komen met onszelf? Wij zouden minder uitgeput zijn en beter weten waar we mee bezig zijn en waarom. Voor jezelf zorgen – lichaam, geest en ziel – is een geschenk dat wij net zo goed aan ons gezin als aan onszelf kunnen geven.

In zijn boek Let Your Life Speak schrijft Parker Palmer:

‘Zorgen voor mezelf is nooit zelfzuchtig, maar gewoon goed rentmeesterschap van het enige talent dat ik heb, waarvoor ik op aarde ben gezet: om het aan anderen te geven. Elke keer dat we naar ons ware ik kunnen luisteren en de zorg geven die het nodig heeft, doen we dat niet alleen voor onszelf, maar ook voor de vele anderen met wie we te maken hebben.’

Het is nu eenmaal zo dat we veel betere ouders, partners en vrienden zijn als we de tijd en moeite nemen om onze spirituele kern te versterken. We voeren smoesjes aan dat we daar niet een paar minuten de tijd voor hebben, maar het lukt ons wel om de kinderen naar zwemles te brengen en naar de kapper te gaan.

Zet vandaag eens gewoon even je Eenzame Hoed op. Schep een rustig plekje waar stilte, genade en vrede je geest kunnen voeden.

Oefening van de Eenzame Hoed

Reserveer vandaag een beetje tijd voor jezelf, al is het maar vijf minuten.

•Doe net alsof je de Eenzame Hoed opzet.

•Steek een kaars aan. Ga een eindje wandelen of buiten zitten.

•Sluit jezelf op in de badkamer.

•Schep een plek van stilte.

•Geef jezelf een schouderklopje dat je de tijd daarvoor neemt. Het is een daad van liefde.

•Stel je nu voor dat je leven een oceaan is.

•Aan de oppervlakte kan het er onstuimig aan toe gaan.

Ons drukke leven, alles wat er van ons wordt verwacht en de ups en downs zijn net ruwe golven die om ons heen kolken.

•Stel je nu voor dat er diep in de oceaan, zo’n tien, vijftien meter onder het oppervlak, een plek is waar het altijd stil is.

•Haal adem, laat je zakken naar die plek van rust en kalmte.

Als je deze eenzame momenten oefent, wordt het steeds gemakkelijker om dat middenin de chaos van alledag te doen. Je zult ontdekken dat je je overal aan die plek van stilte kunt overgeven.