Hij klopte op de deur en wachtte, erop bedacht haar te horen schreeuwen. Geen geschreeuw. Hij wachtte en klopte nog wat harder. Geen antwoord.

'Moeder?' Zijn stem trilde. Er was iets mis. Als ze op was had ze hem nu moeten horen, ook al had hij op zijn tenen gelopen; zij kende ieder kraak-en klopgeluid dat het huis voortbracht. Hij herinnerde zich de keren dat ze van haar avondkrant had opgekeken en zei: 'Verzakking!' en toen hij gevraagd had wat dat betekende had ze, zonder haar ogen van de krant op te slaan, gezegd: 'Dat geluid. Dat betekent dat het huis zakt.'

Walter stapte op elk van de zestien treden van de trap naar de hal en op weg naar beneden bestudeerde hij op elk van die treden het patroon van het tapijt. Het tapijt in de hal was rood en had geen patroon. Op de mat bij de voordeur lag een bruine enveloppe. Walter bukte zich om de naam die erop stond te lezen: 'Mevrouw Sarah Williams, 23 Bancroft Straat, Bamber Bridge, bij Preston, Lancs.' Dat adres kende hij goed omdat hij het zich in had moeten prenten voor het geval hij verdwaalde.

Niemand in de zitkamer, de salon of de keuken te zien. Buiten in de tuin maakten de duiven het bekende geluid van 'Waarom krijgen wij niet te eten?' Dan was het dus laat, voor hij zelf ontbeten had riepen ze nooit zo naar hem. De tafel in de woonkamer was gedekt; dat deed ze altijd de avond tevoren om tijd te sparen. Op een keer had ze gezegd: 'Ik snap eigenlijk niet waarom ik tijd spaar. Ik heb er al veel te veel van.'

Walter ging terug naar de hal en trok zijn regenjas over zijn pyjama aan. Hij ging de keuken weer in en deed zijn rubberlaarzen aan zijn blote voeten. Toen deed hij de achterdeur van het slot af en ging de tuin in naar de duiven-volière.

'Stil maar. Ik ben jullie niet vergeten.' In de schuur naast de volière gebruikte Walter een oude kruideniersweegschaal

om de juiste hoeveelheid raapzaad, lijnzaad, hennep, gierst, grutten, spliterwten en voederwikke af te wegen. Van zijn vader had hij geleerd de verschillende zaadsoorten en granen te herkennen en welke ijzeren gewichtjes hij voor wat gebruiken moest. Maar omdat ze het meest van hennep schenen te houden - ze pikten de grijze korreltjes zo vlug op dat het wel een versneld gedraaide film leek - smokkelde Walter en gaf hij ze meer dan hun eigenlijke rantsoen door het gewichtje van een ons in plaats van een half ons te gebruiken. Onder het mengen van de ingrediënten praatte hij voortdurend tegen de vogels, net als zijn vader altijd gedaan had: 'Wie is er dan zo'n mooi vogeltje? Wie krijgt er een lekker ontbijtje? Zo dan, ga je gang', en voorzichtig opende hij de deur van de volière opdat er geen enkele vogel zou ontsnappen en bukte zich, terwijl de tuimelaars en de hoogvliegers hem om de oren vlogen en elkaar met hun vleugels hinderden om bij het voer te komen. Soms landde er een vogel op Walters hoofd, armen en schouders. Omdat het vroeger wel voorgekomen was dat Walter dan zijn haar moest wassen en een schoon jasje aantrekken voor hij naar zijn werk ging, droeg hij nu bij het voeren een oude overal en een van de petten van zijn vader. Maar vanmorgen was alles anders.

Vanmorgen was hij laat. De vogels betuigden hun ongenoegen over dit te laat zijn door elkaar te pikken en het knorrende geluid te maken waarmee duiven laten merken dat ze er de smoor in hebben. Walter strooide het voer in de voederbak en ververste het drinkwater. De bak was onmiddellijk bedekt met hongerige en kwade duiven.

Voordat Sarah een eind had gemaakt aan het steeds maar uitbroeden van eieren, had Walter de schotten die de soorten van elkaar gescheiden hielden weggehaald zodat hij vanaf zijn stoel in de volière alle duiven tegelijk kon zien. De Engelse Langvoorhoofd Tuimelaars, waar hij het meest op gesteld was vanwege de lange, deinende veren aan hun poten, en het gekke duiken, rollen en tuimelen dat ze in de

lacht deden als ze losgelaten werden, waren nu gekruist me: de Russische Hoogvliegers, zodat hun nakomelingen hoog en ver uit het zicht boven in de wolken tuimelden en je alleen nog het tuimelen van de raszuivere vogels kon zien. De kruising van de Witte Pauwstaarten met de Russische Hoogvliegers was niet zo interessant en hun kruising met de Tuimelaars bracht slechts miskleurige Pauwstaarten voort. En wat de kleurige Turbits betrof, de Witte Pauwstaarten namen geen notitie van ze en er was maar één Turbit geweest die een verbintenis met een Russische Hoogvlieger probeerde aan te gaan, maar dat was nadat de eieren rigoureus werden weggehaald en dus zou Walter nooit te weten komen hoe een Russische Hoogvliegende Turbit eruitzag.

Walter betaalde het voer voor de duiven uit zijn zakgeld en zijn moeder had hem gewaarschuwd zijn zakgeld helemaal in te houden, zodat de duiven zouden verhongeren, als er door zijn schuld nog meer eieren uitgebroed en jonkies geboren werden. Zelfs toen Frieda, die een prijs gewonnen had en altijd de lieveling van zijn vader was geweest, -het trouwe beestje, zelfs toen zij een hoekje in de volière had uitgezocht waar ze met al haar veren overeind en haar kop naar de muur ging zitten, wat duiven altijd doen als ze doodgaan, zelfs toen ze die nacht dood van haar laatste plaatsje was gevallen en Walter haar de volgende morgen gevonden had en begraven op een klein plekje in de voortuin waar vuurrode nasturtium stond te bloeien, zelfs toen had zijn moeder hem geen toestemming gegeven nog meer eieren te laten uitbroeden. Het was zonde van het geld, al dat luxe-voer, zei ze hem. Wilde duiven eten gewoon wat ze vinden. 'Dood is dood. De volgende keer breng je het lijk maar naar het park of ergens buiten, maar hier moet ik het niet. Ik wil geen duivenkerkhof onder mijn raam bij de straat.'

Vanmorgen werd hij door twee zittende duiven gepikt en kreeg hij klappen van hun vleugels. Hij verruilde de echte eieren waar ze op zaten voor plastic eieren, en mopperend