In het weeshuis was er een vrouw geweest. Die vrouw ging 's avonds altijd de slaapzaal langs, stopte iedereen in en zei 'Goeienacht, welterusten'. Maar voor een paar oudere jongens bleef het niet bij instoppen alleen. Ze schoof haar Hand dan onder de dekens en raakte bij een paar jongens de geheime delen aan, speelde ermee en stond dan heel dicht bij het bed zodat zij hun handen onder haar rok, in haar geheime delen konden steken. Maar om Eric had ze altijd moeten lachen. Want als ze Erics geheime delen aanraakte, of als Eric eerst zijn hand onder haar rokken stak, dan plotseling... meteen... terwijl het nog... altijd... iedere keer weer. En zij lachen! Geen spoor van opwinding, van verrukking, alleen maar verrassing en schaamte. Eerst dacht hij dat het kwam omdat hij nog zo jong was; hij had de andere jongens ernaar gevraagd, en die hadden hem verteld dat zij hun handen minutenlang in haar geheime delen hadden gehouden, soms nog langer, en hoe het daar voelde, van binnen, met hun vingers in haar, hoe ze helemaal wijd en nat was geworden daarbinnen en zich gekronkeld had en... en zelfs bij het vertellen, dikwijls bij de droge opsomming van de feiten alleen al had Eric hetzelfde vreemde en schandelijke orgasme ervaren, hij wist niet dat het een orgasme was, had zelfs nog nooit van een orgasme gehoord, wist alleen dat hij er geen controle over had, noch het kon verbergen. 'Het moest geheim blijven. Anders zouden ze haar uit het weeshuis hebben weggestuurd. Ze heeft de anderen nooit iets over mij verteld, maar die hadden wel hun vermoedens!'

Hij zweeg, liet Sarah's haar los, verborg zijn hoofd in het kussen en beet zich daarin vast. Al die spijt en woede en diepe schaamte. Sarah boog zich over hem heen en dacht aan al die meisjes op school met hun 'vuile praatjes' en aan al diegenen die, in tegenstelling tot haar zelf, hadden gehuild toen ze voor het eerst ongesteld werden. Zij had niet gehuild, ze had zich ineens veel ouder gevoeld, een vrouw, een vrouw van de wereld bijna. Eric had goudblonde haartjes in zijn nek, wist ze. In het donker strekte ze haar hand uit en raakte ze aan. Zij was een vrouw, hij maar een uit zijn krachten gegroeide jongen. Maar zij had kracht, die moest ze gebruiken.

Langzaam, terwijl haar man geluidloos in het kussen lag te snikken, ging Sarah op haar knieën op het bed zitten en trok haar nachtjapon uit. Toen nam ze een van Erics handen in de hare en leidde die langs de omtrek van haar lichaam. Ze gebruikte haar eigen vingers om de zijne te spreiden en nam zijn hand mee over en onder en rondom haar ene en daarna haar andere borst, voor langs haar maag naar beneden, vervolgens opzij over de ronding van haar heup, omlaag langs de buitenkant van haar dij en omhoog langs de binnenkant tot tussen haar benen.

Toen zijn vinger haar schaamhaar raakte, spande zijn hand zich en trachtte hij terug te trekken, maar zij hield de hand stevig vast en weigerde hem los te laten. Toen ze zichzelf neerliet op zijn vingers zei ze: 'Trek je er niets van aan wat er nu gebeurt. Het heeft niets te betekenen,' duwde zijn vingers bij haar naar binnen en streek met een vinger over haar schaamlippen.

'We moeten elkaar liefhebben, Eric. Want dat hebben we aan God beloofd.' En ze dacht bij zichzelf: 'Eens! Ik kan wachten. Eens zal hij me een baby geven.'

Ze kuste hem achter in zijn jongensnek en met haar vingers in de zijne gestrengeld en haar rechterarm over hem heen vielen ze beiden in slaap.