5 Ongeveer terzelfder tijd dat de R 101 neerstortte op een akker ten zuiden van Beauvais

Begin oktober 1930 zat Sarah in een ziekenhuisbed, voelde zich net een opgeblazen peer en las de luxetijdschriften die door welgestelde dames waren achtergelaten met de bedoeling dat ze bij de mensen op zaal rond zouden gaan, opdat de eerzuchtige arbeidersklasse nog eens goed kon zien wat voor leven zij, de andere helft, leidden.

In het Proenix Theater te Londen ging er een toneelstuk, Private Lives genaamd, in première. De schrijver, Noel Coward, speelde een van de twee hoofdrollen, Gertrude Lawrence de andere met Adrienne Allen en Laurence Olivier in de bijrollen. Het stuk ging over partnerruil, las ze, en moest reuze geestig zijn. In advertenties werden de ivoren mondstukken van de De Reszke sigaretten aangeprezen; Sarah vroeg zich af hoeveel mensen die naam goed genoeg konden uitspreken om bij de sigarenhandel op de hoek naar een pakje te vragen. Voor een bepaalde boenwas, 'Mansion Polish', werd geadverteerd met een pauw met hoge hoed en rok en een toekan met das om; in de luxebladen waren zelfs de vogels en de dieren om door een ringetje te halen. Beneden op het voorplein van het ziekenhuis was er tussen de werklozen die in de rij stonden voor een baantje als tijdelijk portier of hulp in het lijkenhuis een gevecht uitgebroken.

Zaterdagavond laat, op 4 oktober, begonnen Sarah's wee-en. Dat duurde tot vroeg in de morgen van zondag, de 5de oktober. Het was geen al te langdurige bevalling; er kwam geen buitensporig lijden aan te pas vanwege te smalle heupen. Ongeveer terzelfder tijd als het Britse luchtschip R 101 in vlammen neerstortte op een akker niet ver ten zuiden van Beauvais, had Sarah haar laatste wee en schonk het leven aan een jongetje. Op het vliegdek en in de passagierssalon van de R 101 hadden ze nog champagne gedronken en geklonken op de Eeuw van het Luchtschip. Sarah's baby woog bijna zeven pond en leek volmaakt gezond. Sarah had al besloten dat hij 'Walter' zou heten, want dat vond ze een leuke naam.

Twee weken nadat Sarah met Walter was thuisgekomen, stond er op de voorpagina van de lokale krant een grote foto van het pas gedoopte prinsesje 'Margaret' met haar moeder, de koningin. Ergens binnenin, in veel kleinere lettertjes en op een lang niet zo opvallende plaats stond de aankondiging van de geboorte van Walter. Van de koningin had de lokale krant geen betaling verlangd voor publikatie van de foto van de doop van haar dochter, maar van Sarah en Eric hadden ze wél betaling verlangd voor de aankondiging van Walter en na een ruzie over de kosten, die Sarah won, hadden ze het toch maar gedaan. Sarah zei dat de nieuwsgierigheid van al die vrouwen uit de buurt die al zo vaak en zo lang en met zoveel belangstelling in de kerk naar haar hadden zitten staren, nu maar eens, dat was niet meer dan fair, bevredigd moest worden en ze moesten weten dat ze niet onvruchtbaar was.

Sarah's moeder zat in Sarah's keuken, hield haar handen vanwege de warmte op de boiler en keek toe hoe haar dochter Walter de borst gaf. De schoorsteen van de boiler was in orde gemaakt zodat je nu in de keuken kon zitten zonder te stikken in de rook.

Ze had twee zakjes verse kruiden en een schapekop meegebracht om bouillon van te trekken. De tong van het schaap zouden ze apart koken en dan in plakken snijden en eten met mosterd.

Het was een dag in januari. Sarah's moeder hield haar jas aan en Sarah had een grijze legerdeken om haar schouders geslagen. Na de warmte van haar eigen huis was het huisje zo koud en vochtig, zei Sarah's moeder. Als Sarah wilde dat Walter de winter doorkwam, moest ze maar liever zijn borst inwrijven met ganzevet en hem goed inpakken. 'Hij lijkt me een beetje kortademig.' Ze keek omhoog en zuchtte bij het zien van de vochtplekken op de muur, waarna ze met haar tong klakte om die dunne gordijnen en de karige meubels. Sarah's moeder slaakte deze kreten en geluiden iedere winter weer, maar deze januari nog eens zo luid vanwege Walter.

'En je hebt niet één keer geschreeuwd?'

'Ik weet 't niet meer. 't Zal wel. Niemand gaf me een klap of noemde me een sukkel. Ze waren heel bezorgd.'

'Je zult wel iets gekregen hebben. Er zijn tegenwoordig van die middelen om de pijn te verlichten.'

'Als ze me een middel hadden aangeboden, moeder, dan zou ik 't geweigerd hebben. Het had slecht kunnen zijn voor de baby. Maar ze boden me niets aan. Ik had geen middelen nodig. Er was bij mij niets bijzonders aan de hand.'

'Je hebt nu van die meisjes bij ons in de straat die baretten dragen en kauwgum kauwen. Je komt ze iedere dag tegen. Ze hebben geen respect meer.' Even stilte. 'Hoe denk je er te komen met één salaris?'

'Net zoals ieder ander.'

'Is hij nou goed voor je?'

'Ik weet niet wat u bedoelt.'

'Ik bedoel precies wat ik zeg. Eric, is hij goed voor je?'

'U hebt me niet horen klagen.'

'De laatste tijd niet, nee. Maar jullie slapen dan ook niet meer in de kamer naast de mijne. Wat ik in die tijd allemaal heb moeten horen, de haren rezen me te berge.'

Sarah wilde antwoorden: 'Luistervinken horen nooit veel goeds over zichzelf,' maar dat leek nauwelijks op zijn plaats, dus liet ze het bij: 'Krulhaar zou veel beter staan bij die Eiffeltorenoorbellen die u van uw zogenaamde vriend kreeg.'

Het was voor het eerst dat haar moeder toegaf geluisterd te hebben naar wat zich tussen Eric en Sarah in bed afspeelde. 'U weet wat ze over bemoeials zeggen.'

'Wat zeg je van die vrouwen in Hongarije die hun man met arsenicum vergiftigd hebben. Minstens vijftig! Ze kregen het van de vroedvrouw. Die begon een vergiffabriek en ze haalden het bij haar. Tja, niemand verdenkt natuurlijk een vroedvrouw, hè. Ze handelt in geneesmiddelen. Arsenicum. Ze hebben de mannen opgegraven en vonden het in hun lichaam. Ik hoorde het vanmorgen over de radio.'

Sarah tilde Walter op, hield hem over haar schouder en wreef over zijn rug. Hij liet een boertje als om te laten merken dat hij zijn moeders mening over bemoeials deelde. 'Knappe jongen!' Haar moeder keek nog steeds als de beledigde onschuld, wat Sarah maar al te goed van haar kende. 'Nou ja, het uiteindelijk resultaat, daar gaat het om, nietwaar?'

Nog voor de vraag kon worden beantwoord, verscheen Erics gezicht voor het raam. Hij glimlachte en hield iets omhoog tussen zijn handen geklemd.

'Wat heeft ie daar nou?'

'Lijkt wel een vogel. Laat hem niet binnenkomen voor ik deze deken om Walter heb heen geslagen.' Sarah's moeder stond met haar schouder tegen de achterdeur terwijl Eric aan de klink rammelde en Sarah Walter haastig toedekte tegen de kou. Daarop gaf ze een teken en haar moeder deed de deur open.

'Waarom hadden jullie de deur op slot?'

'Ze pakte het kind in zodat hij zich niet de dood op de hals haalt. Niet dat hij dat toch niet zal doen als je bedenkt dat er hier mos op de muren groeit.' Sarah's moeder flirtte niet meer met haar schoonzoon, zoals ze altijd gedaan had toen hij nog bij haar inwoonde. Integendeel, hij was nu haar klachtenboek, speciaal waar het zijn eigen tekortkomingen betrof. 'En wat moet dat voorstellen?'