30

Door de verblindende schittering van het zonlicht op het spiegelende wateroppervlak was de Arendsneus toen ze er voor het eerst overheen vlogen niet goed herkenbaar geweest. Er was alleen een smalle, onregelmatige maansikkel van toendra zichtbaar als onderdeel van een voor het grootste deel overstroomde kustvlakte die zich tot aan een peervormige baai uitstrekte. Zavala beschreef met het toestel een zodanige bocht dat ze de donkere contouren van generaal MacArthurs neus onder de doorzichtige waterlaag zagen schemeren. Austin stak zijn duim naar Zavala op. Hier is het. Vervolgens wees de duim naar beneden. Landen.

Zavala zette een geleidelijke daling in en vloog op een hoogte van zo'n zestig meter in de lengterichting over het schiereiland. De kromme landtong was bijna twee kilometer lang en niet half zo breed. De eroderende werking van het water had de kust sterk aangetast en samen met de verwoestende invloed die ook wind en ijs op het landschap hadden uitgeoefend, was er van de oorspronkelijk vorm weinig meer over.

'Kijk of we zo dicht mogelijk bij die morenen kunnen komen,' zei Austin, terwijl hij naar de lage, door gletsjers opgestuwde heuvels wees op de plek waar het schiereiland met het vasteland was verbonden.

Zavala tikte tegen de klep van zijn honkbalpet. 'Geen probleem. Deze schat van me landt op een speldenknop als het moet. Maak je maar klaar voor een voorbeeldige landing.'

Austin had alle vertrouwen in de vliegkunsten van zijn collega. Zavala had honderden vlieguren in de meest uiteenlopende vliegtuigtypen op zijn conto. Maar er waren ook momenten dat Austin eerder een soort Snoopy voor zich zag die zich bovenop zijn hondenhok verbeeldde dat hij in een Sopwith Camel uit de Eerste Wereldoorlog vloog. Die gedachte zette hij echter resoluut van zich af toen Zavala met een wijde bocht over de landtong terugvloog, een lange glijvlucht inzette en gas terugnam tot de drijvers van het toestel vlak over het ondiepe water scheerden.

Net toen het vliegtuig zachtjes het water zou raken, hoorden ze een harde dreun onder hun voeten gevolgd door het snerpende geluid van scheurend metaal. Het toestel sloeg wild in de rondte alsof het de nieuwste attractie in een pretpark was. De twee mannen werden als lappenpoppen in hun veiligheidsriemen heen en weer geschud. Het tollende vliegtuig kwam onder een schuine hoek tot stilstand. Zavala was zich kapot geschrokken, maar het lukte hem de motor uit te krijgen.

Terwijl de propeller met een klap stilviel, tastte Austin naar zijn hoofd om te voelen of alles nog op zijn plaats zat. 'Als je dat voorbeeldig noemt, wens ik absoluut niet te weten wat een ruwe landing inhoudt. Hoe zat 't ook alweer met die speldenknop?'

Zavala trok zijn honkbalpet recht en zette zijn spiegelende zonnebril op zijn neus terug. 'Sorry,' zei hij op een voor hem ongewoon nederige toon. 'De speldenknoppen van tegenwoordig zijn een stuk groter dan vroeger, geloof ik.'

Austin schudde zijn hoofd en stelde voor dat ze de schade maar eens moesten gaan opnemen. Ze lieten zich op de drijvers zakken, waar ze onmiddellijk met het plaatselijke welkomstcomité te maken kregen. Een zwerm uit hun krachten gegroeide, Alaskaanse muggen, belust op mensenbloed, dreef hen terug de cockpit in. Nadat ze zich flink met Cutter's extra sterke insectenmiddel hadden ingesmeerd, waagden ze zich opnieuw naar buiten. Van het vliegtuig stapten ze in ongeveer vijftig centimeter diep water en inspecteerden de schade aan de rechterdrijver.

'We komen er wel mee weg, maar de verhuurder zal er niet zo blij mee zijn,' zei Zavala. Hij waadde terug naar de plek van de landing. Even later boog hij voorover en zei: 'Hé, moet je dit zien.'

Austin kwam naar hem toe en bekeek de ijzeren buis die net een paar centimeter onder de waterspiegel zat. Er was een stuk vanaf gescheurd en aan de bovenkant glom het ijzer en hingen er koperen elektriciteitsdraden uit.

'Gefeliciteerd,' zei Austin. 'Volgens mij heb je een landingslicht gevonden.'

'Zavala's feilloze geleidingsintuïtie laat hem nooit in de steek,' zei Joe alsof hij het landingslicht opzettelijk had geraakt. Vervolgens zocht hij het gebied eromheen af en vond binnen een paar minuten een tweede lamp. Hiervan waren de glazen kap en de fitting nog heel.

Austin keek zoekend om zich heen en probeerde zich te oriënteren. Het lag voor de hand waarom ze deze afgelegen plek voor een geheime start- en landingsbaan hadden uitgekozen. Het terrein was van nature al zo vlak als een vliegdekschip en hoefde nauwelijks te worden geëgaliseerd. Hij tuurde naar de heuvels waar het zonlicht op een heel net van riviertjes schitterde die allemaal in het meer uitmondden dat de landingsbaan verborg.

Ze pakten hun spullen uit het vliegtuig, namen de tassen op hun schouders en waadden naar de nog geen vierhonderd meter verderop gelegen heuvels. Ook al droegen ze laarzen waarin hun voeten droog bleven, toch klotste het water tegen de pijpen van hun waterdichte GoreTex-broeken en ze waren blij dat het niet veel kouder dan een graad of tien was. Het water werd steeds ondieper en veranderde in sponzige modder, waarna ze de permafrost onder hun zolen hoorden knerpen en ze langs bosjes boterbloemen, wilde krokussen en klaprozen liepen. Ze ontdekten meer landingslichten die samen een op de heuvels gerichte lijn vormden. Op een gegeven moment bleven ze staan om naar een enorme zwerm eidereenden te kijken die als een donkere wolk boven het moeras zweefde. In de onaardse stilte die er heerste, waanden ze zich op een andere planeet.

Terwijl ze doorliepen, kwamen ze bij een talud dat recht uit de grond oprees. De heuvel erboven had een ronde top en leek vagelijk op een Italiaans ciabatta-broodje. Tussen de dichte begroeiing die het grootste deel van de heuvel bedekte, staken zwarte, met korstmossen bevlekte rotsen uit. Austin vond het nogal merkwaardig dat deze bult zo op zichzelf stond, op een afstand van enkele honderden meters van de dichtstbijzijnde heuvels. Hij zei dit tegen Zavala.

'Dit stuk is overal vlak, behalve deze bult hier.'

'Als ik geoloog was geweest, had ik er misschien iets over kunnen zeggen.'

'Ik dacht meer aan de landingslichten. Ze lopen er recht op af.'

Hij staarde een ogenblik naar een uitstekend stuk rots, ging er met zijn neus bijna bovenop staan en streek met zijn vingers over het glanzende oppervlak. Met het grote lemmet van zijn Zwitserse legermes schraapte hij over het steen en wrikte een plat stuk ter grootte van zijn handpalm los. Hij bestudeerde het aandachtig, grijnsde en gaf het aan Zavala.

'Verf,' zei Zavala verwonderd. Hij streek met zijn hand over het glanzende vlak dat Austin met zijn mes had losgewrikt. 'Plaatijzer en bouten. Hier heeft iemand zich de nodige moeite getroost de boel te camoufleren.'

Austin deed een paar passen achteruit en wierp een aandachtige blik op de top van de bult. 'Ik herinner me dat Clarence Tinook ook iets over een oude blimp-basis zei. Misschien zit hier een verrijdbare hangaar onder.'

'Klinkt overtuigend en past bij jouw theorie dat ze een bestaande basis hebben gebruikt. De volgende vraag is: hoe komen we erin?'

'Probeer het met "Sesam open u" en kijk of er iets gebeurd.'

Zavala deed een stapje naar achteren en brulde het beroemde bevel uit Ali Baba en de veertig rovers tegen de bult. Toen er niets gebeurde, probeerde hij het in het Spaans, opnieuw tevergeefs.

'Ken je nog meer toverformules?' vroeg hij aan Austin.

'Dat was mijn hele repertoire,' reageerde Kurt met een schouderophalen.

Ze liepen naar de andere kant van de hangaar. Uit de bevroren grond staken de fundamenten van diverse kleinere gebouwen, waarschijnlijk quonset-hutten. Ook zagen ze een soort vuilnisbelt met verroeste blikjes en gebroken glas, maar nergens iets dat op een ingang van de bult wees.

Uiteindelijk vonden ze de ingang doordat Zavala er letterlijk over struikelde.

Austin liep een paar passen voor zijn collega uit toen hij een gil hoorde. Hij draaide zich pijlsnel om. Joe was weg, alsof hij door de aarde was opgeslokt. Als een bevestiging van die mogelijkheid klonk Zavala's, gesmoord in de taal van zijn voorouders vloekende stem vanuit de diepte op. Austin schuifelde behoedzaam in de richting van het geluid tot hij Zavala in een gat ontdekte dat door plantengroei overwoekerd was geweest. Austin was er vlak langs gelopen zonder dat hij het had gezien.

'Alles oké?' riep Austin.

Weer dat binnensmondse gevloek. 'Ja, de planten die dit verdomde gat aan het oog onttrokken, hebben mijn val gebroken. Kom er ook maar in. Hier is een stukje trap.'

Austin liet zich naast Zavala in het gat zakken, dat zo'n tweeënhalve meter diep was. Joe stond voor een half openstaande deur van dik staalplaat.

'Ja hoor, ik weet 't,' gromde Austin. 'Zavala's feilloze geleidingsintuïtie.'

'Wat anders?' zei Zavala.

Austin diepte een kleine, maar krachtige halogeenlamp uit zijn tas op. Met enige druk van zijn schouder schoof de deur luid protesterend iets verder open. Hij stapte naar binnen met Zavala dicht op zijn hielen. Er sloeg hen een koude, vochtige lucht in het gezicht alsof ze voor de airconditioning van een mausoleum stonden. In de straal van de zaklantaarn zagen ze een gang waarvan de betonnen muren en het plafond onvoldoende isolatie vormden tegen de permafrost en de kou nog leken te versterken. Met hun jaskraag strak om de hals geklemd liepen ze de gang in.

Aan weerszijden van deze hoofdgang door de bunker bevonden zich verschillende deuren. Austin scheen in een aantal van deze vertrekken naar binnen. De verroeste onderstellen van bedden en rottende matrassen in een van de ruimtes maakten duidelijk dat het hier een slaapzaal betrof. Verderop waren nog een keuken en een voorraadkast. De laatste kamer was een communicatiecentrum.

'Ze zijn in aller ijl vertrokken,' zei Zavala. De gebroken elektronenbuizen en radiokasten zagen eruit alsof ze met een moker waren bewerkt.

Ze liepen verder de gang in, waarbij ze voorzichtig over een rechthoekig gat in de vloer stapten. Het metalen rooster dat er ooit overheen had gelegen was finaal doorgeroest. Austin scheen met de felle lichtstraal in het diepe gat. 'Is waarschijnlijk voor de ventilatie of de verwarming geweest.'

'Ik moet opeens denken aan wat Clarence Tinook over mijnen vertelde,' zei Zavala.

'Hopelijk hebben ze dat verzonnen om nieuwsgierige jagers en vissers op een afstandje te houden,' zei Austin. 'Misschien heeft hij ook geen "mines" gezegd, maar "mimes", gewoon namaak dus.'

'Daar zou ik me inderdaad enorm door laten afschrikken,' reageerde Zavala.

Ten slotte eindigde de gang bij een trapje dat naar weer zo'n stalen deur leidde. Ze veronderstelden dat ze zich nu bij de hangaar bevonden. Niet volledig overtuigd van zijn eigen argument tegen de aanwezigheid van boobytraps haalde Austin diep adem, opende de deur en stapte erdoorheen. Austin voelde ogenblikkelijk dat de lucht er anders was. De kou was er minder bijtend en muf dan in de betonnen bunker. Er hing een penetrante geur van kerosine, olie en verwarmd metaal.

Rechts van de deur zat een schakelaar. Op een bordje eronder stond 'Generator'. Austin maakte een ga-je-gang-gebaar naar Zavala, waarop Joe met een ruk de knop omlaagtrok. In eerste instantie gebeurde er niets. Vervolgens klonk er ergens in de duisternis een klik, gevolgd een reeks sputterende plofjes alsof er een motor moeizaam aansloeg. Hoog boven hen gloeiden vaag lange buizen op die geleidelijk het gewelfde plafond van een enorme kunstmatige grot in een fel licht zetten. Zavala was sprakeloos. In het midden van de ruimte stond een voorwerp dat nog het meeste weg had van een zwart-gevleugelde wreker uit een of andere Noorse mythe.

Hij liep naar het op een kromzwaard gelijkende vliegtuig, stak zijn hand uit en streek voorzichtig langs de opstaande rand van een verticale vleugeltip.

'Schitterend,' fluisterde hij, alsof hij het over een mooie vrouw had. 'Ik heb over dit ding gelezen, heb er foto's van gezien, maar ik had nooit gedroomd dat het zo mooi zou zijn.'

Austin kwam naast hem staan en bestudeerde bewonderend de gladde lijn van de gebogen vormen in het aluminium. Als dit de grot van Batman niet is, dan staan we hier oog in oog met het reeds lang verloren gewaande laatste exemplaar van de vliegende vleugel,' zei hij.

Zavala liep onder de romp door. 'Ik heb het een en ander over het toestel gelezen. Die stabilisatoren zijn er later aan toegevoegd, toen ze van propeller- op straalaandrijving overstapten. De spanwijdte is ruim vijftig meter.'

'Dat is een half voetbalveld,' concludeerde Austin.

Zavala knikte. 'Het was het grootste vliegtuig van zijn tijd, ook al is hij van voor naar achter maar zo'n vijftien meter lang. Moet je de straalmotoren zien. In het oorspronkelijke type waren ze alle acht in de romp ingebouwd. Later hebben ze deze twee aan de vleugels bevestigd, om meer ruimte voor brandstoftanks te scheppen. Komt overeen met wat jij zei over aanpassingen in verband met een vergroting van de actieradius.'

Ze liepen door naar de voorkant van het vliegtuig. Vanuit deze hoek gezien was de aërodynamische vorm zo mogelijk nog imposanter. Hoewel het toestel ruim negentig ton woog, maakte het op het drievoudige landingsgestel een bijzonder ranke indruk.

'Jack Northrop moet in topvorm zijn geweest toen hij deze dame ontwierp,' reageerde Austin.

'Zonder meer. Moet je die slanke lijnen zien. Er is zo goed als niets waar een radar vat op kan krijgen. Hij is zelfs net als de spionagevliegtuigen zwart geverfd. Laten we binnen kijken,' zei Zavala ongeduldig.

Ze beklommen een ladder naar een luik in de romp. Net als de rest van het vliegtuig was ook het bedieningspaneel in de cockpit onconventioneel. Zavala ging op de draaistoel van de piloot zitten en pompte de stoel met handbediening ruim een meter op tot hij met zijn hoofd in een plexiglazen koepel zat. Hij tuurde naar buiten en zag dat de cockpit zich iets links van de middellijn van de vleugel bevond. De conventionele schakelaars en instrumenten bevonden zich tussen de piloot en de co-piloot, die een niveau lager zat. De gashendels zaten net als bij de vliegboten van de marine zoals de Catalina aan de bovenkant.

'Wat een fantastisch zicht,' zei Zavala. 'Je hebt echt het gevoel dat je in een gevechtstoestel zit.'

Austin was op de stoel van de co-piloot gaan zitten. Hij kon door ramen in een rand onderlangs de vleugel naar buiten kijken. Terwijl Zavala liefdevol met zijn vingers over het instrumentenpaneel streek, stond Austin op om de rest van het vliegtuig te bekijken. De boordwerktuigkundige zat ongeveer drie meter achter de co-piloot voor een overzichtelijk paneel met een indrukwekkende hoeveelheid knopjes en metertjes. Vandaar kon je niet naar buiten kijken. Austin leek de opstelling nogal onpraktisch, maar hij was onder de indruk van de stahoogte, de kleine slaapruimte en het keukentje, waaruit bleek dat het vliegtuig voor langere vluchten was uitgerust. Hij ging op de plek van de bommenrichter zitten en keek door het raampje naar buiten en zag in zijn verbeelding het kale Siberische landschap onder zich door schuiven. Vervolgens kroop hij het bommenruim in. Zavala zat nog op de stoel van de piloot met zijn handen aan de knoppen, toen Austin in de cockpit terugkeerde.

'Iets bijzonders gevonden?' vroeg hij.

'Wat ik niet heb gevonden, dat is belangrijker,' antwoordde Austin. 'De bommenruimen zijn leeg.'

'Geen granaatbommen?'

'Zelfs geen waterballon.' Hij keek Zavala glimlachend aan. 'Hopeloos verliefd op dit ouwe wijf, hè?'

Zavala grinnikte. 'Liefde op het eerste gezicht. Rijpere vrouwen heb ik altijd al aantrekkelijk gevonden. Ik zal je iets laten zien. Er zit nog leven in deze schat.' Zijn vingers speelden met de knoppen op het instrumentenpaneel. De wijzertjes en metertjes gloeiden op.

'Ze is volgetankt en klaar voor vertrek,' zei Austin ongelovig.

Zavala knikte. 'Ze is al die tijd op de generator aangesloten geweest. Er is geen enkele reden waarom dit niet zou functioneren. Het was hier koud en droog en ze verkeerde in topconditie toen ze de boel hier hebben achtergelaten.'

'Over de boel gesproken, zullen we nog wat verder rondkijken?'

Met tegenzin verliet Zavala de cockpit. Ze klommen het vliegtuig uit en liepen langs de binnenmuur de hele hangaar rond. De inrichting van de ruimte was duidelijk volledig op het toestel afgestemd. Rond het gevaarte stonden hydraulische liften en kranen, testapparatuur, plus brandstof- en oliepompen. Joe bleef staan om een bewonderende blik op een muur vol gereedschap te werpen. Ze glommen als chirurgische instrumenten. Austin stak zijn hoofd om de hoek van een voorraadkamer. Hij keek het vertrek rond en riep Zavala.

De kamer stond vol met tientallen van de vloer tot aan het plafond opgestapelde glanzende cilinders van het type dat ze in het water voor de kust van Baja California hadden gevonden. Austin pakte voorzichtig een cilinder van de stapel en woog het gewicht op zijn hand.

'Deze is een stuk zwaarder dan de lege huls in mijn kantoor.'

'Anasazium?'

'Austins onfeilbare geleidingsinstinct,' zei Kurt glimlachend. 'Je zult moeten toegeven dat dit de reden is waarom we überhaupt hier zijn.'

'Dat zal wel. Maar ik begrijp heel goed waarom Martin op dat toestel daar verliefd was.'

'Hopelijk is 't bij jou niet ook een fatal attraction. We zullen erover na moeten denken wat ons nu te doen staat.'

Zavala keek de voorraadkamer rond. 'De Maule is te klein om dit allemaal in één keer mee te nemen.'

'Het is een lange dag geweest,' zei Austin. 'Laten we naar Nome teruggaan. Daar kunnen we om versterking vragen. Ik ben niet zo blij met de manier waarop we hier binnen zijn gekomen. Laten we kijken of we een andere uitgang kunnen vinden.'

Ze liepen nogmaals helemaal om de vliegende vleugel heen. Het toestel stond met de neus op de langste muur van de hangaar gericht, waarachter zich de start- en landingsbaan moest bevinden. Ze probeerden een deur aan die kant, maar aan de buitenkant was hij waarschijnlijk zo sterk overwoekerd dat ze hem niet open konden krijgen. Een groot deel van de muur zag eruit als een reusachtige garagedeur. Ernaast ontdekte Austin een schakelaar met het opschrift 'deur'. Omdat de generator ook meteen was aangesprongen, haalde hij zonder te aarzelen ook deze schakelaar over. Er begonnen motoren te brommen, waarna er luid gekraak en geknars opklonk, gevolgd door het metaalachtig gesnerp van scharnierend ijzer. De motoren draaiden op volle toeren om de deur uit de begroeiing los te trekken die de gehele bunker aan de buitenkant had overwoekerd. Ten slotte gaf de deur mee en schoof rammelend en ratelend omhoog tot hij helemaal openstond.

Het was bijna middernacht. De zon was juist achter de horizon gezakt en hulde de toendra in een bleke gloed. De beide mannen liepen naar buiten en draaiden zich om. Terwijl ze naar het uitzonderlijke toestel staarden zoals het daar stond, in wat de vader van Buzz Martin haar schuilhol noemde, hoorden ze opeens het luide klapwieken van rotorbladen opzwellen. Toen ze zich omdraaiden zagen ze als een roofvogel in duikvlucht een enorme helikopter op zich afkomen.

De helikopter raasde met een wijde bocht over de ondergelopen vlakte, hield in en bleef op enige afstand dreigend hangen. Hij draaide driehonderdzestig graden om zijn as. Daarna spatte er een lichtflits uit de voorkant van de heli, waarop de ondergelopen vlakte in een verblindende explosie van gele en rode vlammen verdween. Er walmde een dikke, vettige rookwolk op van de brandstapel die een paar seconden eerder nog een goed functionerend watervliegtuig was geweest. Op hetzelfde moment was de toendra in een omtrek van enkele honderden meters fel verlicht.

'Dat gaat ons het eigen risico van het huurcontract kosten,' zei Zavala.

Na deze eerste actie maakte de helikopter weer een draai, ditmaal tot de neus recht op de hangaar was gericht. Austin en Zavala hadden die eerste seconden na de komst van de helikopter en de vernietigende aanval als aan de grond genageld staan toekijken, maar nu realiseerde Austin zich opeens hoe kwetsbaar ze daar stonden. Ze renden de openstaande deur door, terwijl de heli naar voren schoot. Uit de wapens aan beide kanten van het aanstormende toestel flitsten witte vuurstralen en de overal inslaande kogels sloegen fonteintjes van water en modder op.

Ze doken naar binnen en Austin rukte de deurschakelaar om. Opnieuw klonk het geratel en geknars van de schuifdeur die langzaam omlaag zakte. De helikopter landde op een paar honderd meter afstand. Er sprong een groep gewapende, in donkergroene uniformen gehulde mannen uit die met hun automatische wapens in de aanslag op de hangaar afrenden.

Helaas had Zavala zijn machinepistool in het vliegtuig laten liggen. Austins Bowen glinsterde al in zijn hand en hij schoot een paar keer op de aanvallers om te laten merken dat ze zich niet zonder slag of stoot gewonnen zouden geven. Even later klikte de deur dicht en was het geweervuur nauwelijks nog te horen.

'We moeten de achterdeur vergrendelen,' zei Austin, terwijl hij naar de achterkant van de hangaar spurtte, waar ze de ruimte waren binnengekomen.

Ze renden naar het gat bij de ingang. De vergrendeling was weggeroest, waardoor ze hem onmogelijk konden afsluiten. In de hoop dat de domheid van hun aanvallers niet onderdeed voor de botheid waarmee ze te werk gingen, sleepten ze een matras uit een van de slaapvertrekken, die ze bij wijze van primitieve valkuil over het gat legden. Daarna renden ze terug en barricadeerden de deur die direct op de hangaar uitkwam. Het was doodstil, maar ze maakten zich geen enkele illusie over hun veiligheid. Het was duidelijk dat de aanvallers niet per se de vliegende vleugel wilden beschadigen, maar met behulp van een paar goed gerichte raketten of explosieven hadden ze de metalen muren van de hangaar binnen de kortste keren als een sardineblikje opengerukt.

'Wie zijn die gasten?' vroeg Zavala uithijgend.

Er werd keihard tegen de metalen deur van de hangaar geslagen alsof de sterkte ervan werd uitgetest. Austin keek met een speurende blik om zich heen.

'Als ik me niet vergis, zullen we dat snel weten.'