Hoofdstuk 6

De oude Victoriaanse trap kraakte onder Kats voeten toen ze hem die zondagmorgen opliep op weg naar de voordeur met de glas-in-loodramen. Het huis moest duidelijk opgeknapt worden, maar in het daglicht zag Kat veel beter de mogelijkheden van het huis dan vrijdagavond tijdens de rondleiding met een zaklantaarn.

Naast de trap stonden aan weerszijden gigantische rododendrons, en in de rest van de voortuin stonden wat azalea’s en andere struiken. Het enige wat de tuin nodig had was een goede snoeibeurt om alles weer op orde te krijgen. Het huis met de afbladderende verf en sierlijke afwerking deed haar denken aan een vervallen peperkoekhuis. Er waren alleen wat reparaties nodig. Maar reparaties kostten ook geld.

Eigenlijk was dit het huis van Jace, zei ze tegen zichzelf. Ze zou nooit in staat zijn de veertigduizend dollar op te hoesten die ze hem nu schuldig was. Zelfs al zou ze de zaak Bryant snel oplossen, dan nog zou het maanden duren voordat ze betaald zou krijgen. Ze had er nooit mee akkoord moeten gaan samen met Jace te gaan investeren, ook al was het zo dat ze helemaal niet hadden verwacht dat hun bod zou worden geaccepteerd.

Kat draaide aan de knop van de niet afgesloten deur en stapte naar binnen. De morgenzon scheen de hal in en ze zag stof opdwarrelen in de zonnestralen. Het huis zag er heel anders uit dan ze zich vrijdagavond had voorgesteld. Dat gold vooral voor het meubilair, dat bijna allemaal net zo oud leek als het huis zelf. Antieke spullen die goed waren onderhouden en die om onverklaarbare redenen ook deel uitmaakten van de gedwongen verkoop door de gemeente.

‘Jace?’ Er kwam geen antwoord.

Ze bleef even staan bij het tafeltje in de hal en pakte een paar brieven op, die boven op de stapel reclamefolders en kranten lagen. Een telefoonrekening en een elektriciteitsrekening die allebei geadresseerd waren aan Verna Beechy en waar Laatste Aanmaning op stond. Een andere envelop die honderden dollars aan kortingsbonnen beloofde, was gericht aan “de huidige bewoner”. Kat kon niets persoonlijks ontdekken. Wie was Verna en wat was er met haar gebeurd?

Toen ze de brieven teruglegde op het tafeltje, zag ze een antieke, esdoornhouten klerenkast staan. Ze deed de deur open en keek in de kast. Verscheidene damesjassen aan klerenhangers met daaronder stevige schoenen en laarzen, netjes naast elkaar gezet. Rockports, platte schoenen van het merk Cole Haan en een paar enkellaarsjes van het merk Hush Puppies. Wandelschoenen. Schoenen waren veelzeggend. Verna was een praktisch ingestelde vrouw die kwaliteitsbewust was. Verstandige vrouwen zoals zij verdwenen niet van de wereld met onbetaalde rekeningen en raakten al helemaal hun bezittingen niet kwijt bij een gedwongen verkoop.

Het voelde alsof Verna ieder ogenblik weer kon opduiken, terugkerend van een bezoek aan de kruidenier, en dat ze dan twee vreemden in haar huis zou aantreffen. Kat had het gevoel dat ze hier niet mocht zijn en deed vlug de kastdeur dicht.

‘Kat? Ik ben hier.’

Ze volgde Jace’s stem de eetkamer in. Een zware, eikenhouten tafel was tegen de muur geduwd met acht stoelen erbovenop gestapeld. De gordijnen waren in een lus bij elkaar geknoopt, zodat ze een stukje boven de vurenhouten vloer hingen. Waar de vloer een beetje afliep, lag een paar centimeter water. Op strategische plekken in de kamer en op een groot eiken dressoir stonden emmers.

Jace stond gebogen over een grote waterstofzuiger; hij droeg een opgerolde broek en rubberlaarzen. Zijn brede schouders vormden een V-vorm en ze zag de spieren bewegen onder zijn witte, katoenen T-shirt toen hij het reservoir leeggooide. Ex-vriendje of niet, hij was nog steeds de best uitziende man die ze ooit had gezien.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Het dak lekt. Weet je nog die regen van vannacht?’ Jace ging rechtop staan en stootte onmiddellijk zijn hoofd tegen de kroonluchter.

Hoe kon iemand zo’n oog voor detail hebben en tegelijk zo blind zijn voor een kroonluchter die iedereen kon zien?

‘Verdomme!’ vloekte hij toen de kroonluchter terugzwaaide en hem opnieuw raakte.

‘Au – gaat het?’  Kat pakte de lamp en hield hem stil en daarna streek ze over de zijkant van Jace’s hoofd. Even vergat ze dat ze geen stel meer waren. Ze waren allebei verder gegaan met hun leven en het ging hier om een zakelijke overeenkomst.

Jace zei eerst niets en volgde met zijn ogen haar hand, toen ze die weer weghaalde.

‘Ja, het gaat wel. Kijk daar eens.’ Hij wees naar het plafond. Er liep een barst in het pleisterwerk van de ene kant van de kamer naar de andere.

‘Is dat te maken?’

‘Tuurlijk – kost gewoon tijd en geld. Ik heb een zeil op het dak gelegd. Dat dak moeten we eerst laten maken en daarna moeten we iemand inhuren om het plafond te stuccen. Als we de rest van het water snel kunnen opzuigen, dan trekken de vloerdelen misschien niet krom.’

Kat keek omlaag, zag dat haar suêde laarzen nat werden en liep naar de keuken. Ze zette haar laptop en tas op de tafel en ging zitten om haar laarzen uit te doen. Toen zag ze het blaadje papier.

De man van vijf miljard: een les in corruptie door Jace Burton.

‘Schrijf je een verhaal over Liberty?’ Kats hart ging sneller kloppen toen ze de eerste paar regels las. Er stonden details in over de overboekingen. Details waarvan alleen zij op de hoogte was.

‘Ik was er mee bezig. Tot het dak begon te lekken.’ Hij kwam de keuken in met een emmer water in zijn hand.

‘Waar heb je dat vandaan?’ Ze zwaaide met het blaadje. Hij kon het maar op een manier te weten zijn gekomen.

Jace gaf geen antwoord. Hij goot het water in de gootsteen en ontweek haar blik.

‘Heb je deze informatie van mijn laptop gestolen? Hoe durf je? Je lijkt wel een of andere spion.’ Ze trok haar laarzen uit en gooide ze tegen de muur. Het kon haar niet meer schelen of ze wel of niet nat werden. Waar was hij nog meer achter gekomen?

Jace draaide zich snel om toen haar laarzen tegen de plint knalden.

‘Het is niet alsof ik iets met je laptop heb gedaan of zoiets. Je had hem gisteren open laten staan en ik liep er toevallig langs.’

‘Je liep er toevallig langs? Mijn laptop stond in mijn kantoor – en je kon vanaf de deur niet op het scherm kijken. Denk je dat ik dat geloof?’

Ze stond op, liep terug naar de eetkamer en pakte een zwabber.

‘Je moet echt eens overwegen om een screensaver te nemen. Nee, bij nader inzien, doe dat maar niet.’ Hij maakte een schijnbeweging naar rechts toen ze met de zwabber op de gootsteen afging.

‘Dit is geen grap, Jace. Het gaat om vertrouwelijke informatie.’

‘Maar het is zo’n lekker sensationeel verhaal. De CFO en de diamantmijn die failliet is.’

‘Ze zijn nog niet failliet.’

‘Maar ze gaan wel failliet.’

‘Niet als ik er iets aan kan doen.’ Wat zei ze nu eigenlijk? Ze wilde de zaak nog steeds niet hebben.

‘Ik heb een verhaal nodig, Kat. Een dak is duur. En vloeren die moeten worden opgeknapt zijn ook niet echt goedkoop. We kunnen het werk voor een deel zelf doen, maar het gaat nog steeds een hoop geld kosten.’

Kat telde de bedragen in haar hoofd op. Het zag er niet zo goed uit met hun opknap-en-doorverkoop scenario. Zelfs niet als ze het geld van Liberty meetelde.

‘Kunnen we hier niet onderuit? Doorverkopen aan de hoogste bieder?’

‘En de kans laten lopen dat we tienmaal zoveel verdienen? Ja, dag!’

‘Nou, ja, als je dit verhaal schrijft, gaat het mij m’n reputatie kosten.’

‘Rustig, Kat. Het is nog maar een concept, maar als het persbericht eenmaal uitkomt, dan ben ik vast al klaar met mijn verhaal.’

‘Susan geeft geen persbericht uit.’

‘Maar... dat is ze verplicht.’

‘Jace, over dit huis – ik moet je echt vertellen-’

‘Verander nou niet van onderwerp, Kat. Ik heb dit verhaal nodig. Alles wat je ook maar kunt schrijven over banken die over de kop zijn gegaan, gedwongen verkoop van huizen en bankiers met vette bonussen is inmiddels wel geschreven. Liberty is iets nieuws en het kan wel eens een hele grote zaak worden. Laat nou niet iemand anders met de primeur komen. Alsjeblieft?’

Kat zuchtte. Ze zag maar een enkele manier waarop dit kon werken.

‘Oké. Op voorwaarde dat je niets schrijft over zaken die niet openbaar zijn.’

‘Maar als er geen persbericht uitkomt, welke informatie is er dan überhaupt openbaar?’

‘Op dit moment nog niets. Maar hoe vlugger ik de zaak oplos, hoe sneller alles openbaar wordt.’ Jace was goed in het uitzoeken van dingen en dat zou handig zijn als ze er zeker van kon zijn dat hij zijn mond kon houden. En Jace had als een van de mede-eigenaars van Carter & Partners een geheimhoudingsovereenkomst getekend.

‘Weet je nog dat je een geheimhoudingsovereenkomst hebt getekend? Als mededirecteur ben je daaraan gebonden.’

‘Kan ik dan helemaal nergens over schrijven? Hoe kun je me zo kwellen!’

‘Hoe vaak krijg je te maken met fraudezaken van vijf miljard dollar?’

‘Oké dan. Afgesproken. Wat kun je me vertellen?’

‘Niet veel. Het lijkt erop dat Bryant een flink aantal overschrijvingen heeft gebruikt bij het doorsluizen van het geld. Ik heb het kunnen terugvinden in Bermuda, Guernsey en de Kaaimaneilanden, maar toen kon ik het spoor niet meer volgen omdat ik stuitte op een genummerde rekening in Libanon.’

‘Libanon? Waarom sluist hij het geld daar naartoe door?’

‘Goede vraag. Hij hoopte waarschijnlijk dat we door al die handelingen het spoor bijster zouden raken. Bovendien is het geen slecht land om gestolen geld te verbergen. De Libanese bankgeheimwetgeving is heel strikt, en dat is precies wat criminelen graag willen. De Libanese bankautoriteiten hebben geen toegang tot informatie over individuele rekeningen of namen van depositohouders. Alleen de baas van een bank beschikt over die details en hem is het wettelijk verboden enige informatie te verschaffen. Dat betekent dat de informatie niet te achterhalen is, omdat het de banken bij wet verboden is details te verschaffen aan wie dan ook, met inbegrip van de politie.’

‘Beschikt Bryant over contacten daar? Spreekt hij de taal?

‘Dat is niet nodig. Bij handel gebaseerd op digitaal dataverkeer hoef je daar niet in eigen persoon te zijn. Hij kan daar gewoon een rekening hebben en vanaf die rekening geld overboeken naar een plek waar ook ter wereld.’

‘Dus wat ga je nu doen? Hoe ga je hem vinden?’

‘Ik ga opnieuw kijken naar de rekeningen van Liberty en zoeken naar verdachte transacties. Misschien heeft hij een aanwijzing achtergelaten, een paar kleinere transacties bij wijze van proef. De meeste mensen plegen geen fraude op zo’n gigantische schaal als ze niet eerst iets hebben geprobeerd van meer bescheiden omvang. En vreemd genoeg is het zo dat ze niet zo voorzichtig zijn als het niet om zulke grote bedragen gaat. Het is net alsof ze een beetje aan het spelen zijn en nog niet precies besloten hebben hoe ze het gaan doen, en dan is het minder waarschijnlijk dat ze alles tot in detail regelen. Het geld gaat wel nog steeds naar dezelfde plek, maar er vinden minder transacties plaats.’ Kat wrong haar stokdweil uit in een emmer.

‘En wat weet jij over Bryant, Jace? Jij moet al eerder over hem en Liberty geschreven hebben in een of ander economiekatern. Is je iets opgevallen?’

‘Niet echt. Ik heb hem een paar keer ontmoet. De laatste keer heb ik hem geïnterviewd voor een stuk over mijnbouw in het noorden van Canada. Slimme vent. Weet waar hij het over heeft. Hij heeft geologie gestudeerd. Dat heeft hij gedaan voordat hij besloot in de financiële wereld te gaan werken.’

Dat was nieuw voor Kat. Susan had helemaal niets gezegd over een universitaire graad in geologie.

‘Wat ben je over hem te weten gekomen?’

‘Nou, hij dacht dat het noorden van Canada heel belangrijk zou gaan worden. Hij zei dat de opwarming van de aarde heel gunstig zou zijn voor Canada en vooral voor Liberty. Dat het opengaan van de Noordwestelijke Doorvaart zou leiden tot een enorme verlaging van transportkosten en tot betere mogelijkheden voor mijnbouw in het hoge noorden van Canada. En hij zei dat Liberty qua omvang binnen tien jaar DeBeers zou gaan overtreffen.’

‘Het klinkt alsof hij nog lang niet van plan was weg te gaan.’ Dus waarom had hij dat geld gestolen? Het klopte gewoon niet. Bryant zou er meer aan hebben gehad als hij gewoon was gebleven in plaats van het risico te lopen de rest van zijn leven op de vlucht te zijn.

Kats mobieltje ging over. Harry belde.

‘Het lijkt erop alsof die Liberty-zaak nog een stuk ingewikkelder is geworden.’

‘Hoe bedoel je?’ Waren de dingen al niet ingewikkeld genoeg? Ze moest binnen een week een verdwenen CFO opsporen en ook nog eens vijf miljard dollar.

‘Alex Braithwaite is vermoord. De politie heeft net zijn lichaam gevonden aan de oever van de Fraser.’