Hoofdstuk 20

Kat voelde de spanning in de lucht hangen zodra ze Susans kamer binnenkwam. Susan en Nick zaten tegenover elkaar aan de vergadertafel als twee tegenstanders aan het begin van een belangrijke ijshockeywedstrijd.

‘Goedemorgen, Kat. De plannen zijn gewijzigd. Je aanwezigheid is toch niet vereist bij de vergadering van de Raad van Bestuur. Die heeft op dit moment belangrijker zaken te bespreken.’ Susan schoof het persbericht in Kats richting en gebaarde dat ze kon gaan zitten.

Een overname. Welke verrassingen had Liberty nog meer in petto? Porter Holdings, een maatschappij waar Kat nog nooit van had gehoord, deed een bod op alle bestaande aandelen. Kat las het bericht door en keek Nick en Susan vol verbazing aan.

‘Kan dit überhaupt? Ik bedoel, hoe kan iemand een overnamebod doen zonder dat hij de meerderheid van de aandelen heeft? Nick en het trustfonds hebben samen de zeggenschap over het bedrijf, dus hoe kan Porter de zaak overnemen?’

Kat stelde de vraag aan Susan, maar Nick nam het woord.

‘Het gaat ook niet gebeuren. Ik ga verdomme niet het bedrijf opgeven dat mijn vader heeft opgebouwd. Porter gaat niets bereiken met deze onzin. Ik ga Liberty niet opgeven!’ Nick sloeg met zijn vuist op tafel.

Voor het gemak vergat Nick maar even de naam van Henry Braithwaite, de andere mede-oprichter, dacht Kat bij zichzelf. Morley Racine, de vader van Nick, had het bedrijf niet alleen opgericht. En Nick was niet de eigenaar van Liberty. Liberty was het eigendom van alle aandeelhouders samen. Hij had alleen de meeste aandelen.

Nick had trouwens ook niet echt antwoord op de vraag gegeven. ‘Maar hoe-’   

Susan onderbrak Kat en sprak tegen haar alsof ze nog op school zat. ‘Omdat het trustfonds ons allemaal een loer draait. Dat is tenminste wat we denken. Het trustfonds vindt een koper die genoeg geld biedt om een voldoende aantal categorie-B-aandeelhouders om te kopen die samen met het fonds de meerderheid van de aandelen in handen hebben.’

‘Maar zelfs samen hebben ze niet genoeg aandelen,’ verklaarde Kat.

De andere twee luisterden niet naar haar. Zowel Susan als Nick schonken geen aandacht aan Kat, terwijl Nick doorging met zijn getier. ‘Ik heb veel te veel bloed, zweet en tranen in het bedrijf geïnvesteerd om het nu zomaar op te geven!’

Kat vond dat ze iets moest zeggen. ‘Nick, misschien is het een truc om de prijs van het aandeel omhoog te krijgen. Sommige van deze zakelijke ‘overvallers’ staan er bekend om dat ze met een overnamebod komen om de zaken op te schudden. Als vervolgens de prijs van het aandeel stijgt naar aanleiding van het bod, dan verkopen ze hun aandelen, strijken een aardige winst op en richten zich weer op een volgend project. Aangezien zowel jij als het trustfonds de verkoop kan tegenhouden, hebben ze maar een zeer kleine kans op succes, maar wel een heel goede kans om zonder risico snel iets te verdienen. Tja, tnzij jij of het trustfonds van Liberty af wil. Wil jij dat?

‘Natuurlijk niet. Waarom zou ik dat in godsnaam willen?

‘Ik zeg niet dat je dat zou willen. Het is alleen vreemd dat ze hun pijlen richten op Liberty en niet op een onderneming met veel aandeelhouders die ze aan hun kant zouden kunnen krijgen.’

Nick richtte minachtend een priemende wijsvinger op Kat.’ Jij kunt je beter houden bij je cijfertjes. Je snapt niet hoe het er in het bedrijfsleven aan toegaat.’

En dat durfde híj te zeggen! Zij was niet degene die uit een rijke familie kwam. Ze wist veel meer dan Nick. Hij had zelfs nog nooit ergens anders gewerkt dan bij Liberty. De woede die ze van binnen voelde, kwam bijna tot uitbarsting, maar ze hield haar mond. Ze had het geld nodig.

Susan kwam tussenbeide. ‘Ze heeft wel een punt, Nick. Het is vaker voorgekomen. Waarom zou Porter zelfs maar proberen een overname te doen, als die kan worden tegengehouden door aandeelhouders die een meerderheidsbelang hebben? Jij gaat je aandelen niet verkopen, en op basis van wat je me verteld hebt over Audrey Braithwaite gaat het trustfonds dat ook niet doen. Jij weet dat de overname niet door kan gaan en ik weet dat ook, maar de buitenwereld weet het niet. Het aandeel is al twintig procent gestegen sinds de opening van de beurs. Ongeacht wat er wel of niet gebeurt, Porter profiteert van een leuke stijging in de waarde van hun aandelenpakket Liberty. En dat geldt voor ons ook.’

Nick keek Susan woest aan toen hij antwoord gaf.  ‘Nou, jij hebt jouw ideeën en ik heb de mijne. In tegenstelling tot jou verkeer ik niet in de luxe positie om er de hele dag over na te kunnen denken. Ik moet terug naar de vergadering van de Raad van Bestuur,’ antwoordde Nick kortaf met een wegwerpgebaar. Hij stond op en liep Susans kamer uit.

Kat wachtte tot hij weg was en leunde toen naar voren over Susans bureau. ‘Susan, weet je echt zeker dat Nick tegen zou stemmen?’

‘Je hebt gehoord wat hij zei. Dat klonk mij nogal overtuigend in de oren.’

En het met zijn vuist op tafel slaan was ook heel overtuigend geweest, dacht Kat cynisch. Op het melodramatische af. ‘Hoe zit het met het trustfonds?’

‘De begunstigden van het fonds zijn Alex Braithwaite’s nalatenschap en zijn zus Audrey. Nu Alex er niet meer is, ligt het voor de hand dat Audrey akkoord gaat met wat Nick en de rest van de Raad van Bestuur voorstellen.’

‘Dus wat je zegt is dat de Raad van Bestuur unaniem tegen de overname is.’

‘Nou, ja, afgaande op wat Nick zegt, lijkt dat er wel op. Ze zullen de aanbeveling doen het overnamebod te verwerpen. Nick was daar heel stellig over.’

‘Maar Susan, even aangenomen dat Porter niet zoveel moeite doet om alleen maar de prijs van het aandeel omhoog te krijgen, en dat ze ook weten dat ze niet veel kans hebben op een overname, waarom proberen ze die overname dan überhaupt?’

Susan wachtte erg lang voordat ze antwoord gaf op die vraag. Ze leunde voorover naar Kat en gaf bijna fluisterend antwoord. ‘Daar maak ik me zorgen over, Kat. Een overname is te duur en kost te veel tijd om te proberen als je dat niet echt wil, dus ik denk dat Porter de overname echt wil. Porter zou dit niet doen als ze niet de verwachting hadden dat het bod zou worden geaccepteerd. Nick wil dat niet zien,’ zei Susan. ‘De Raad van Bestuur werkt aan een strategie om de overname tegen te houden, maar dat wordt niet gemakkelijk. Nu dit bod op tafel ligt, zal er grote druk worden uitgeoefend door de andere aandeelhouders om het te accepteren. Of, als de Raad dat niet wil, met een beter aanbod komen van iemand anders.’

Susan overhandigde Kat een kopie van het meldingsformulier 13D, dat gisteren door Porter was ingeleverd bij de Commissie Beurstoezicht. Volgens de wet op de effectenhandel was een potentiële koper verplicht melding te doen van het voornemen een overnamebod te doen als hij vijf procent of meer van het totaal aantal aandelen in bezit had. Het 13D-formulier gaf aan dat Porter van plan was Liberty zonder meer te kopen of anders een meerderheidsbelang in het bedrijf te verwerven.

‘Ik begrijp het niet. Waarom zou Porter onwaarheid vertellen op het 13D-formulier? Daardoor zouden ze in grote juridische problemen terecht kunnen komen.’

‘Dat zouden ze ook niet doen, Kat.  Er is iets anders aan de hand.’

‘Dus terwijl Nick en de Raad van Bestuur voorstellen het overnamebod niet te accepteren, denk jij dat er in het geheim een overeenkomst wordt gesloten?’

Misschien had de Raad toch geen unaniem standpunt.

‘Een overname zou onmogelijk moeten zijn.’ Susan haalde diep adem en vervolgde: ‘Dat wil zeggen... onmogelijk, tenzij Nick of het trustfonds van de familie Braithwaite vindt dat er iets moet veranderen. Ze hebben met hun aandelenpakket de zeggenschap over het bedrijf en kunnen de stemverhouding beïnvloeden. Iemand die Liberty zou willen overnemen, moet de meerderheid hebben van de categorie-A-aandelen. En niemand komt te weten hoe Nick of het trustfonds hebben gestemd.’

‘Zou dat niet duidelijk worden door het aantal stemmen voor een overname?’

‘Als vijfenzeventig procent of meer het bod zou accepteren, zou dat betekenen dat ze beide zouden hebben voorgestemd, dat is zo. Maar dat zou achteraf zijn. Als het percentage voorstemmers lager is, dan zou dat betekenen dat een van de twee voor het bod van Porter zou hebben gestemd. Maar je komt misschien niet te weten wie van de twee.’

Dus zou Nick kunnen doen alsof hij een goede rol had gespeeld, maar toch voor het overnamebod kunnen stemmen zonder dat iemand dat wist. Kat durfde te wedden dat Nick altijd zou krijgen wat hij wilde.