Hoofdstuk 21

––––––––

Ortega stond op van zijn leren stoel en liep rond in zijn ruime werkkamer. Het was twaalf uur ’s middags en door de hoge ramen kon hij beneden op straat mensen zien lopen tijdens hun lunchpauze. Mohammeds stem jammerde door de luidspreker van de telefoon; hij spuide een hele lijst van excuses die Ortega al te vaak had gehoord.

‘Mohammed, bespaar me je leugens. Ik heb genoeg van je slappe excuses waarom je me geen diamanten kan leveren. De diamanten die je me de laatste keren hebt geleverd zijn waardeloos; jij weet het en ik weet het. Waarom geef je dat niet toe en bespaar je me je kletsverhalen?’

Ortega was razend. Hij had het helemaal gehad met Mohammeds eindeloze verontschuldigingen. Hij ging weer zitten.

‘Maar mijnheer Ortega, ik beloof u dat –’

‘Hou op!’ Ortega sloeg met zijn vuist op het bewerkte, mahoniehouten bureau. Mohammed en zijn Libanese handlangers hadden hem opgelicht, zo simpel was het.

‘Mijn diamanten zijn van de allerhoogste kwaliteit. Alstublieft, ik begrijp niet waar u het over hebt.’

‘Ik denk dat je dat wel weet. Ik heb de diamanten laten testen. Je belazert me, Mohammed. Ik kan deze waardeloze rotzooi niet aan de man brengen.’ Ortega tikte met zijn pen op het bureau. ‘Ik heb ze laten testen, dus kom niet met leugens aanzetten.’

De testresultaten hadden aangetoond dat de diamanten van nog slechtere kwaliteit waren dan hij oorspronkelijk had gedacht. Niet alleen was het aantal diamanten naar beneden gegaan, maar dat gold ook voor de kwaliteit.

Ortega liep naar de leren bank dat uitzicht bood op de flatscreentelevisie die aan de muur was gemonteerd. Hij schonk kokendhete melk in de mok koffie op het dienblad dat Luis zonder iets te zeggen een paar tellen eerder had binnengebracht.

Op het scherm was de voorgevel van Mohammeds winkel te zien, en ook dezelfde luie gasten in het koffiehuis ernaast. Ortega had direct nadat ze hun afspraken hadden gemaakt camera’s laten installeren, om in de gaten te houden wat zich in de winkel van Mohammed aan activiteiten afspeelde. Momenten als deze maakten al die voorzorgsmaatregelen de moeite waard. Hij kon er ieder moment voor zorgen dat Mohammed hem niet nog een keer zou oplichten.

‘Mijnheer Ortega, ik zal het goed maken. Ik zal onmiddellijk contact opnemen met mijn leveranciers.’

Het gejengel van Mohammed duurde voort, terwijl hij zijn zaak bepleitte, maar Ortega voelde geen medelijden. Hij had door deze bedrieger te maken gekregen met een ernstige verstoring van de aanvoerlijnen. Hij had een permanente behoefte aan diamanten, maar op dit uiterst kritieke moment had Mohammed niet geleverd. In dit late stadium kon hij zijn plannen niet meer afblazen. Mohammed stond op het punt duur te gaan betalen voor zijn nalatigheid.

Ortega fronste terwijl hij naar het scherm keek. Hij was het wachten beu. Het was tijd om er een eind aan te maken. Hij telde tot vijf en drukte op het ontstekingsmechanisme. Zonder emotie te voelen zag hij hoe zich in de winkel een explosie voordeed die de muren en ramen naar buiten blies. De verbinding met Mohammed werd verbroken. Mannen kwamen gillend uit het koffiehuis naar buiten en renden naar de overkant van de straat om aan effecten van de ontploffing te ontkomen.

Ortega gaf er altijd de voorkeur aan om persoonlijk een einde te maken aan een contract. Alleen als hij dat zelf deed, wist hij zeker wat de uitkomst was.

Hij nam een slokje koffie en was even stil van bewondering voor de technologie die de aanslag mogelijk had gemaakt. Een paar jaar geleden zou dit machtsvertoon onmogelijk zijn geweest zonder ontdekt te worden. Nu was hij in staat zijn vijanden uit de weg te ruimen door middel van een druk op de knop vanuit de comfortabele omgeving van zijn werkkamer. Niemand zou erachter komen. Heel simpel allemaal. Ortega stelde efficiëntie erg op prijs.

De eerste reden waarom Mohammed dood moest, was vergelding. Ortega geloofde dat je met iemand moest afrekenen als hij je bedroog, ook al woog dat niet op tegen de aanzienlijke financiële verliezen die hij zou lijden als hij niet in staat was om zijn noodplan snel uit te voeren. De tweede reden was intimidatie. Mohammed kon gemakkelijk worden vervangen, maar Ortega wilde een duidelijk signaal afgeven aan de volgende leverancier. Hij zou zich niet in een tweederangsrol laten duwen of anderen zijn handel laten overnemen. Er was gewoon geen ruimte voor iemand anders en er stond te veel op het spel. De Libanezen deden óf met hem zaken, óf met niemand. Ortega kon zich geen compromissen veroorloven. De volgende stap was het uit de weg ruimen van de koper van de diamanten die eigenlijk voor hem bestemd waren geweest. Op de een of andere manier zou hij hen te pakken krijgen, maar hij had nu weinig tijd.

Hij werd in zijn overpeinzingen gestoord toen zijn telefoon overging. Het was Nick Racine, nog iemand die hij een lesje moest leren. Ortega dacht na over de gebeurtenissen bij Liberty en luisterde maar half naar Nick, terwijl hij een tweede kop koffie inschonk.

De investering in Liberty vlak voor de nieuwe diamantvondst bij Mystic Lake had goed  uitgepakt. Hij had zijn aandelen verkocht op de top van de markt en zijn winst was het tienvoudige van de aankoopprijs geweest. Het short gaan vlak voordat het nieuws van Bryants diefstal bekend was geworden had hem op gemakkelijke wijze nog eens het dubbele opgeleverd. Het op gigantische schaal short-sellen had de prijs van het aandeel Liberty zo ver doen dalen dat het bedrijf nu praktisch niets meer waard was. En de coup de grace was zijn op handen zijnde overname van Liberty tegen een afbraakprijs.

Nu dreigde dat laatste mis te lopen, omdat de Canadese autoriteiten de tegoeden hadden bevroren op zijn rekening bij een Canadese aandelenmakelaar onder de naam van Opal Holdings, een investeringsmaatschappij. Hij was van plan geweest die rekening leeg te halen en de tegoeden te gebruiken om het overnamebod van Porter te financieren. En alsof dat nog niet genoeg was, was Nick Racine bezig hem te bedriegen door op zoek te gaan naar een andere koper, die het overnamebod van Porter kon overtreffen.

‘Luister, Nick. We hadden een afspraak. Ik heb je schulden betaald. In ruil daarvoor verwacht ik dat jij je aan jouw deel van de afspraak houdt. En die afspraak houdt niet in dat er nog andere mogelijke kopers voor Liberty worden gezocht. Je hebt je geld gekregen. Nu wil ik wat mij toekomt.’

Ortega stak een Cohiba-sigaat op en nam een trek; hij genoot van de kruidige ondertoon en de zachte geur van chocolade  Dit leek een lange dag te worden.

‘Emilio, luister,’ zei Nick. ‘Ik weet wat ik doe. Je wilt toch dat deze transactie een betrouwbare indruk maakt? Als er geen tweede bod wordt gedaan, dan zal het lijken alsof de Raad zijn werk niet goed heeft gedaan. Dan zou het kunnen dat de aandeelhouders niet akkoord gaan met het bod.’

Misschien moest Nick een beetje eerder dan gepland uit de weg worden geruimd.

‘Door een ander overnamebod gaat alleen de prijs die ikzelf moet betalen omhoog. En als je het over de aandeelhouders hebt, dan heb je het eigenlijk over jezelf. Het enige wat je moet doen is zorgen dat er met de aandelen van Braithwaite geen rare dingen gebeuren. Als je de aandelen van Braithwaite en die van jou bij elkaar optelt, dan kan er niets verkeerd gaan. We hadden een afspraak. Ik heb je geholpen, Nick. Ga me niet belazeren alleen maar omdat je nog wat extra’s wilt verdienen.’

‘Emilio, als ik een andere potentiële koper vind, dan zal dat het wantrouwen wegnemen. Ik kan niet openlijk een vijandig overnamebod steunen. Als voorzitter van de Raad van Bestuur moet ik laten zien dat ik alternatieven heb overwogen en dat ik het beste voorstel aanbeveel. Het is in ieder geval zo dat in het geval van een ander overnamebod er voor de buitenwereld sprake is geweest van enige strijd. Porter kan vervolgens het bod licht verhogen en dan is Liberty van jou.’

‘Nick, ik waarschuw je. Ik ga het bod niet verhogen. En je moet die forensisch accountant zien kwijt te raken. Ze stelt te veel vragen.’

‘Daar ben ik mee bezig. We zetten haar aan de kant. Maar eerst hebben we het rapport nodig waarin ze de schuld bij Bryant legt.’

‘Je zei dat ze verder niets zou vinden.’

‘Dat dacht ik ook. Ze is beter dan ik had verwacht.’

‘Haar aan de kant zetten is niet genoeg. Je moet echt van haar af.’

‘Wat bedoel je?’ Er viel een lange stilte aan de andere kant. ‘Je bedoelt haar echt uit de weg ruimen? Gaat dat niet wat te ver? Daar ben ik niet mee akkoord gegaan.’

‘Je zei anders niets toen Bryant verdween. Je vond alles best, zolang je gokschulden maar werden afbetaald.’

‘Dat was iets anders. En je zei dat je hem zou laten verdwijnen. Ik had niet gedacht dat je hem zou vermóórden.’

‘Nick, wat denk je dat er gebeurt als mensen verdwijnen? Het feit dat jij de trekker niet zelf hebt overgehaald, betekent niet dat jij niet medeplichtig bent. Bryant verdacht maken was jouw idee, weet je nog? Jij bent ook schuldig aan zijn moord.’

Ortega had ervoor gezorgd dat daar geen twijfel over zou bestaan. Als ze Bryant vonden, dan zouden ze ook het DNA van Nick op de plaats delict aantreffen. Ortega moest alleen nog even wachten tot de overname van Liberty rond was. Als hij Liberty eenmaal had, dan zou Nick niet meer belangrijk zijn. Ortega beëindigde het gesprek. Genoeg Nick voor vandaag.

Hij drukte zijn sigaar uit in de marmeren asbak en  begon na te denken over Clara. Ze had nog steeds niets laten horen. Voor zover hij wist, verliep alles wat ze deed volgens plan. Toch maakte haar stilzwijgen hem onrustig. Ze zou in de verleiding kunnen komen risico’s te nemen. Onnodige risico’s.

Met tegenzin had hij haar op haar aandringen bij deze operatie betrokken. Daar had hij nu spijt van. Hij kende haar goed en toch verraste ze hem soms. Ze was taai, slim en onverslaanbaar, maar ze was ook zijn dochter. Hij maakte zich zorgen om haar. Zijn wereld was veel te gevaarlijk voor een vrouw.