Murrag lag op de grond en wachtte op het orgasme. Dat zou over minder dan vijf minuten komen en uit de lucht vallen.

De alarmbellen hadden dichtbij en in de verte gerinkeld. De echo's waren over de heuvels van Sectie Zes weggestorven. Murrag Harri lag languit op de rand van een met gras begroeide rotswand, deed de proppen in zijn oren en legde zijn gasmasker naast zich klaar.

Alles was nu kalm en stil, de hele wereld was stil. En in hem groeide de spanning net zo vreemd en verrukkelijk als de spanningen van de liefde.

Hij hield zijn verrekijker voor zijn ogen en tuurde de vallei in waar de Flens lag, die brede en verboden weg waarlangs de sterrenschepen schitterend afdaalden. Zelfs van zijn hoge positie kon hij de overkant van de Flens nauwelijks onderscheiden; hij liep van oost naar west, precies over de evenaar van Tandy u, ononderbroken en onveranderlijk met overal een nauwkeurige breedte van - hij had het getal vergeten - was het vijftien, of zeventien, of twintig kilometer. In het zonlicht glinsterden en bewogen de ontelbare facetten.

Met zijn verrekijker kon hij de bergen aan de zuidkant van de Flens onderscheiden. Ze waren zwart en wit, net zo kaal geknaagd als de ribben van een dode, ontvleesd onder het absolute vacuüm.

'Ik moet Fay hier morgen brengen voor ze naar de Aarde terugkeert,' zei hij hardop. 'Fantastisch, fantastisch.' Hij nam een andere toon aan en zei: 'Er heerst hier verschrikking op Tandy's evenaar, verschrikking en verhevenheid. De meest ontzagwekkende plaats in de Sterrenhoop waar vacuüm en atmosfeer elkaar kussen: en de kus is een kus des doods! Ja. Onthou dat: 'De kus is een kus des doods'.'

In zijn weinige vrije tijd schreef Murrag - dat deed hij al sinds ik hem de eerste keer ontmoette - een boek over Tandy Twee zoals hij het onderging. Toch wist hij, vertelde hij, dat de zinnen die hij daar op de heuvel vormde te veel gekleurd waren, te groot, te vals. Onder zijn opwinding worstelden de waarheidsgetrouwe beelden om geboren te worden.

Terwijl ze worstelden, terwijl hij daar lag en wilde dat hij Fay meegenomen had, kwam het sterrenschip binnen.

Dit! Dit was het moment, het angstaanjagende apocalyptische moment. Gedachteloos liet hij zijn verrekijker vallen en begroef zijn hoofd in de grond, waaraan hij zich met wanhopige opwinding vastklampte met al zijn botten, van zijn tenen tot zijn schedel. Tandy Twee wankelde.

Het SDL schip barstte de normale ruimte binnen op de automatische piloot, onzichtbaar en onhoorbaar in het begin. Het boorde zich naar de aarde toe als een metalen vuist, die op een onbeschermd hart toezwaait; het was een orkaan van kracht. Het was wreedheid... maar het beroerde de Flens even zachtjes als een kus de wang van een geliefde.

Die zachtheid was toch nog zo machtig dat er voor een ogenblik om heel Tandy Twee een cirkel van vuur gesponnen werd. Boven de Flens flikkerde een luchtspiegeling; een vreemde lange vage streep die slechts door een geoefend oog gezien werd als het na-beeld van een sneller-dan-licht-schip dat zijn doel probeert in te halen. Toen steeg er een nevel op die de Flens verduisterde. Cherenkov-straling schoot naar buiten en verstoorde het zicht.

De transgraviteitsgordijnen ten noorden van de Flens - aan Murrags kant ervan en langs de vallei onder zijn top opgesteld - bogen door maar hielden het, zoals ze het altijd hielden. De hoge BGL masten stonden in een amber licht. Atmosfeer en vacuüm brulden naar elkaar van beide kanten van de onzichtbare gordijnen. Maar zoals altijd hield de vliesdunne geograviteit hen uiteen, hield orde en chaos gescheiden.

Een orkaan joeg over de berghellingen.

De zon schoot wild door de lucht.

Dit alles gebeurde in één ogenblik.

En het volgende moment was het diep in de nacht.

Murrag groef zijn handen uit de zachte aarde en stond op. Zijn borst was doorweekt van het zweet, zijn broek was vochtig. Bevend schoof hij zijn gasmasker over zijn gezicht en beschermde zich tegen de gassen die door het voorbijgaan van het SDL schip waren opgewekt.

De tranen liepen nog over zijn gezicht toen hij zich moeizaam omdraaide om terug te gaan naar de boerderij in het hoogland. 

'Kus des doods, vurige omarming...' mompelde hij in zichzelf toen hij in de tractor klom; maar het vluchtige beeld dat hij verlangde wilde niet komen.

De boerderij stond in een vouw tussen de heuvels in het noorden, diep ingegraven in het graniet tegen eventuele ongelukken. Murrags lichten beschenen hem. De stallen en schuren stonden op een terras eronder; bedekte kraal na bedekte kraal, allemaal vol met schapen van boer Dourt, zoals altijd tijdens een inreis opgesloten. Geen enkel dier mocht buiten als een SDL neerkwam.

Alles was rustig toen Murrag naderde in zijn tractor. Zelfs de schapen waren stil en lagen stom bijeen in het plotseling gevallen duister. Er vloog geen vogel, geen insect glinsterde in het licht; dergelijke levensvormen waren bijna uitgestorven in de honderd jaar dat de Flens in werking was. En de vruchtbaarheid werd door de giftige gassen niet erg bevorderd.

Spoedig zou Tandy zelf opkomen en op zijn op de aarde gelijkende tweede maan neerschijnen. De planeet Tandy was een gasreus, een prachtig voorwerp als hij opsteeg aan de hemel van Tandy Twee, maar onbewoonbaar en ongenaakbaar.

Tandy Een was eveneens geen plaats voor menselijke wezens. Maar de tweede satelliet, Tandy Twee was een vriendelijke wereld met milde seizoenen en een zuurstof-stikstof atmosfeer. Er leefden mensen op Tandy Twee, ze beminden er, haatten er, worstelden en streefden er als op elk van de talrijke beschaafde planeten in Sector Azuur, maar met dit verschil: dat omdat er iets uitzonderlijks was met Tandy Twee, er ook iets uitzonderlijks met haar problemen was.

Het zuidelijk halfrond van Tandy Twee was levenloos onder vacuüm; het noordelijk halfrond bestond voornamelijk voor de enorme havensteden Bierion, Touchdown en Ma-Gee-Neh. Behalve de steden werd af en toe een schapenfarm op het grasland toegestaan.

'Wat een satelliet!' riep Murrag, toen hij uit de tractor klom. Er klonk bewondering in zijn stem. Hij was een vreemde man, Murrag Harri - maar ik zal bij de feiten blijven en u laten begrijpen wat u kunt.

Hij duwde de iets uit elkaar liggende dubbele deuren open die de Dourt boerderij tot een primitieve luchtsluis dienden als de gassen rondzweefden. In het leef-eet-kook-gedeelte daarachter stond Col Dourt zelf bij de KTV afwezig naar de kleuren te kijken. Hij keek op toen Murrag zijn masker afzette.

'Goedenavond. Murrag,' zei hij met zware spot. 'Geweldig om zo'n prachtige morgen gevolgd te zien door zo'n prachtige nacht, zonder zelfs maar een zonsondergang ertussen.'

'Je zou er zo langzamerhand aan gewend moeten zijn,' mompelde Murrag terwijl hij zijn verrekijker en zijn jas in de AG kast hing. Nadat hij alleen geweest was in de overweldigende tegenwoordigheid van Tandy, had hij altijd enige tijd nodig om zich weer aan mensen aan te passen.

'Dat zou ik, dat zou ik. Veertien aardejaren en ik word nog steeds woest als ik eraan denk hoe de mens met een van Gods werelden is omgesprongen. De hemel zij dank dat we over drie weken allemaal van deze krankzinnige maan zijn! Ik kan bijna niet wachten om Droxy weer te zien, dat kan ik je wel zeggen.'

'Je zult de graslanden en de open ruimte missen.'

'Dat zeg jij telkens. Wat denk je dat ik ben? Een van mijn schapen? Net zo lief...'

'Maar als je eenmaal weg bent...'

'Wacht even Murrag!' Dourt stak een bruine hand omhoog terwijl hij in de richting van de KTV knikte. 'Hier komt Touchdown om ons te vertellen of het al bedtijd is.'

Murrag bleef staan op zijn weg naar boven naar zijn kamer. Hij kwam terug om met de schaapherder in de bol te kijken. Zelfs Hoe de huishond keek even naar het zelfverzekerde gezicht dat in de heldere bol verscheen.

'KTVA hier,' zei het gezicht en glimlachte naar zijn onzichtbare publiek. 'Het SDL schip Droffoln is veilig en succesvol de Flens binnengekomen op ongeveer vierhonderdtachtig kilometer buiten het station van Touchdown. Zoals u in deze direct uitgezonden beelden kunt zien worden de passagiers al door een helicar opgehaald en naar de SDL haven in Touchdown gebracht. De Droffoln komt van Ryvriss XI in Sector Purper. U kijkt op het ogenblik naar een echte Ryvrissiaan. Hij is, zoals u ziet, achtvoetig.

'We zullen u nieuws over en interviews met de passagiers en bemanning laten zien als alle inzittenden van het SDL schip de opleving hebben gehad. Voor het ogenblik blijven ze onder licht-vries.

'We schakelen nu over naar Chronos-Touchdown voor de herziening van de tijd.'

Het zelfverzekerde gezicht maakte plaats voor een baardig gezicht. Daarachter begroette de slordige rekenkamer van de sterrenkundige afdeling de kijkers. Het baardige gezicht glimlachte. 'Op het moment hebben we alleen een ruwe berekening voor u. Het zal zoals gewoonlijk enige tijd vergen om onze machines van nauwkeurige gegevens te voorzien, en er moeten nog rapporten binnenkomen. 'Inmiddels is hier een ruwe berekening van de tijd. Het SDL schip kwam vandaag, Zeventiendag van de Monnikskapmaand, om ongeveer 1219 uur 47.66 seconden de invloedssfeer van de Flens binnen. De stoot absorptie schoof Tandy door ongeveer 108.75 graden axiale wenteling in ongeveer 200 milliseconden. Dus werd de tijd aan het eind van die zeer korte periode ongeveer 1934 uur 47.66 seconden. 

'Daar dat ongeveer vierentwintig en een halve minuut geleden was komt de tijd waarop iedereen in de Touchdown-zone zijn horloge en zijn klok moet zetten... op... 1959 uur en 18 seconden... Nu! Ik herhaal, de tijd is nu 1959 uur, een minuut voor acht 's avonds plus 18 seconden.

'Het is natuurlijk nog steeds Zeventiendag van de Monnikskapmaand. 'We komen over twee uur bij u terug met meer nauwkeurige gegevens over de tijd.'

Dourt snoof en zette de bol af. Hij gleed gehoorzaam terug in de muur.

'Hier heb ik net mijn middagmaal gehad,' gromde hij, 'en daar is Bes boven de kinderen in bed aan het stoppen!'

'Dat gebeurt nou eenmaal op Tandy Twee,' antwoordde Murrag en schoof de kamer uit. Zonder dat hij onbeleefd wilde lijken, was hij doodziek van Dourts geklaag, dat met weinig variatie iedere veertien dagen voorkwam - in feite, telkens wanneer een SDL schip landde. Hij dook de kamer uit en holde bijna de trap op.

'Het mag dan op Tandy Twee gebeuren,' zei Dourt die er niet afwijzend tegenover stond alleen tegen Hoe te praten, 'maar dat wil niet zeggen dat Col Dourt het leuk moet vinden.' Hij ging rechtop staan, stak zijn borst vooruit en stak zijn duimen in zijn jasje van gesponnen staal.

'Ik ben geboren op Droxy, waar een man vierentwintig uur in zijn dag krijgt - iedere dag.'

Hoe sloeg lui met zijn staart op de grond alsof hij ironisch applaudisseerde.

Toen Murrag bovenkwam liep Tes langs hem op de terugweg van de badkamer. Ze was helemaal naakt.

'Hoog tijd dat het meisje kennis maakt met de beschaving en de gebruikelijke regels van zedelijkheid leert,' dacht Murrag goedgehumeurd. Het meisje was dertien jaar en een paar maanden. Misschien was het wel zo goed dat de Dourt-familie over een paar weken naar Droxy terugging.

'Naar bed op deze tijd van de dag!' gromde Tes die zich niet verwaardigde haar vaders helper aan te kijken terwijl ze langs hem stampte.

'Het is acht uur 's avonds. De man op de KTV heeft het net gezegd,' antwoordde Murrag.

'Poe!'

Daarmee verdween ze in haar kamer. Murrag ging zijn kamer binnen. Hij nam de tijdverandering zoals het viel; op Tandy konden de veranderingen nu wel als natuurlijk beschouwd worden, want gewoonte kan de stempel der natuur bijna veranderen. Het leven op de boerderij was streng. Murrag, Dourt en zijn vrouw stonden vroeg op en gingen vroeg naar bed. Murrag was van plan om naar bed te gaan en nog een uurtje te denken, misschien wel nog een bladzijde van zijn boek te schrijven en dan een slaapmiddel te nemen en tot vier uur de volgende morgen te slapen.

Zijn gedachten kregen de tijd niet ingewikkeld en diep te worden. De deur barstte open en Fay rende naar binnen, schreeuwend van uitbundigheid.

'Heb je het gezien? Heb je het gezien?' vroeg ze.

Hij hoefde haar niet te vragen wat ze bedoelde.

'Ik zat boven op de rotswand en keek ernaar,' zei hij.

'Jij boft!' Ze draaide een pirouette en trok een lelijk gezicht. 'Dat noem ik mijn leven-begint-bij-veertig gezicht, Murrag; werd je er bang van? O, om een van die sterrenschepen echt in de Flens te zien neerkomen. Vertel me er alles van!'

Ze had alleen een hemdje en een onderbroek aan. Er flitste een knoop armen en benen toen ze naast hem op het bed sprong en aan zijn oren begon te trekken. Ze was zes - vrolijk, primitief, onvoorspelbaar.

'Je hoort in bed. Je moeder zal achter je aan komen, meisje.'

'Ze zit me altijd achterna. Vertel me over de sterrenschepen en hoe ze landen en...'

'Als je klaar bent met mijn oren eraf te draaien, zal ik het doen.'

Hij voelde zich niet op zijn gemak met haar bovenop zich. Hij stond op en wees naar buiten uit zijn kleine raam waarin dubbel glas zat. Aangezien zijn kamer aan de voorkant van de boerderij lag, had hij een uitzicht over de vallei. De meisjes sliepen in een kamer die als veiliger beschouwd werd, aan de achterkant van het huis, in het massieve graniet weggestopt ('het levende graniet' noemde Dourt het altijd) en zonder ramen.

'Daarbuiten, Fay,' zei hij terwijl het kleine meisje in de duisternis tuurde, 'zijn nu dampen die je ziek zouden maken als je ze inademde. Ze worden door de Flens afgestoten tijdens de spanning door het absorberen van de snelheid van SDL schepen. De geograviteitsgordijnen aan deze kant van de Flens moeten vreselijk hoge drukken doorstaan en doen vreemde dingen. Maar het mooie is dat als we morgenochtend wakker worden alle dampen zijn weggewaaid; Tandy, deze wonderbaarlijke maan waarop we leven, zal ze zelf opzuigen en ons een nieuwe voorraad schone berglucht leveren om in te ademen.'

'Hebben de bergen lucht?'

'We noemen de lucht in de bergen berglucht. Dat betekent het.'

Toen hij naast haar ging zitten vroeg ze: 'Maken de dampen het zo vlug donker?'

'Nee Fay, en je weet dat dat niet zo is. Ik heb dat al eerder uitgelegd. Dat doen de sneller-dan-licht-schepen.'

'Zijn de feller-dan-licht-schepen dan donker?'

'Sneller-dan-licht. Nee ze zijn niet donker. Ze komen zo snel uit de diepe ruimte - met snelheden groter dan die van licht, omdat dat de enige snelheden zijn waarmee ze kunnen reizen - dat ze anderhalf maal om Tandy heen schieten voor de Flens hen kan stoppen, voor de instrumenten ervan het moment van het schip kunnen absorberen. En daarbij draaien ze Tandy een beetje om zijn as.'

'Zoals bij een pianokruk?'

'Dat heb ik je al verteld, hè? Als jij erg hard tegen een houten pianokruk zou aanlopen die zelf niet bewoog, zou jij stoppen, maar jouw beweging zou de kruk laten draaien - met andere woorden overdracht van energie. En deze draang beweegt ons soms vanuit zonneschijn naar duisternis.'

'Net zoals vandaag. Ik wil wedden dat je bang was daarbuiten, toen het zo plotseling donker werd!'

Hij kietelde haar in haar zij.

'Nee, helemaal niet, want ik rekende erop. Maar daarom moeten we alle schapen van je vader veilig binnen hebben voor er een schip binnenkomt - anders zouden zij allemaal bang worden en in afgronden springen en zo, en dan zou je vader al zijn geld kwijtraken en dan zou je niet naar Droxy kunnen.'

Fay keek hem bedenkelijk aan.

'Die feller-dan-licht-schepen zijn voor ons nogal vervelend, niet?' zei ze.

Murrag brulde van het lachen.

'Als je het zo stelt...' begon hij, toen mevrouw Dourt haar hoofd om de deur stak.

'Dus daar ben je, Fay! Ik dacht het wel. Kom, je moet onmiddellijk naar bed.'

Bes Dourt was een stevige vrouw, voor in de veertig, eenvoudig en erg netjes. Zij voelde zich van hen allen het minst thuis op Tandy Twee, maar ze mopperde er zelden over; men kon het mopperen niet bij haar vele fouten tellen. Ze stampte Murrags kamer binnen en greep haar jongste dochter bij haar polsen.

'Je vermoordt me!' gilde Fay aanstellerig. 'Murrag en ik hadden het net over de voordracht van energie. Laat me hem welterusten kussen en dan kom ik. Hij is een lieve man en ik wou dat hij met ons meeging naar Droxy.'

Ze gaf Murrag een geweldige klapzoen die hem achterover deed rollen. Toen holde ze de kamer uit. Bes wachtte even voor ze haar volgde; ze knipoogde naar Murrag.

'Jammer dat je het niet leuk vindt om je met iemand anders een beetje meer zo te gedragen, meneer Harri,' zei ze en sloot de deur achter zich toen ze de kamer uitging.

Het was voor hem een hele opluchting dat haar toenaderingspogingen nu vervangen waren door niets ergers dan insinuaties. Murrag trok zijn voeten op het bed en ging achterover liggen. 

Hij keek de kamer met zijn schaarse plastic meubilair rond. Dit zou nog maar drie weken zijn thuis zijn: dan zou hij voor boer Cay gaan werken in Sectie Vijf. Hij zou niets missen - behalve Fay, de enige die zijn nieuwsgierigheid en liefde voor Tandy Twee deelde.

Er zweefde een van haar zinnen naar hem terug - 'de feller-dan-licht-schepen'. Een vreemd toepasselijke naam voor schepen die in de 'fase-ruimte' bestonden waar hun massa door de grenzen van de 'normale' oneindigheid drong! Zijn geest begon met de zin van het kleine meisje te spelen; een droombeeld overviel hem. Toen hij in het nest van zijn eigen gedachten wegzonk, zelfs te midden van de ingewikkelde structuur om hem heen, vond hij een troostgevende eenvoud; een eenvoud waar hij naar had leren zoeken, omdat die hem vertelde dat hij om zijn eigen innerlijk helder te kunnen beschouwen, slechts de aantrekkingskracht die Tandy Twee voor hem had, moest kristalliseren en dat dan alles voor eeuwig duidelijk zou zijn; hij zou een man vrij van banden zijn, of tenminste vrij om zich ervan te ontdoen als hij dat wilde. Zo dook hij, net als op de rots en als vele keren daarvoor, door de misleidingen van de verbeelding naar dat gewenste waarheidsgetrouwe beeld.

Misschien was zijn zoeken zelf wel een misleiding; maar het suste hem tenminste in slaap.