27

Dean werd wakker en wist meteen dat er iets niet goed was. Hij stak zijn hand uit en voelde dat het bed koud was waar Catherine had gelegen. Toen hij zijn ogen opendeed en zag dat de kamer leeg was fronste hij. Hij schoof uit bed en schoot zijn spijkerbroek aan. Toen hij geluid hoorde in de keuken dacht hij dat ze misschien besloten had een ontbijt te maken, maar in de keuken vond Dean haar zittend aan de keukentafel, een paar documenten uitgespreid voor zich. O god, nee. Alsjeblieft. Catherine keek op. Tranen stroomden over haar wangen en drupten op tafel zonder dat iemand er iets aan deed.

‘Wanneer was je van plan me dit te vertellen?’ Ze greep een document in een vuist en zwaaide ermee. ‘Wanneer was je van plan me te vertellen dat mijn vader een verkrachter was?’

Dean zag het verdriet op Catherines gezicht en zijn hart brak. ‘Ik heb dit gisteren pas gekregen,’ zei hij zacht. ‘Ik wilde het je vandaag vertellen.’

Ze gooide het papier neer en stond op. ‘Je hebt me laten natrekken, hè? Je hebt me nooit echt vertrouwd.’

Dean schudde zijn hoofd en liep naar haar toe. Hij pakte haar schouders en schudde haar even door elkaar. ‘Hou op, Catherine. Je weet dat dat niet waar is. Ik vertrouw je. Ik hou verdomme van je.’ Hij wees naar de papieren en zei: ‘Ik heb Jonas inderdaad gevraagd om wat uit te zoeken maar dat was eerder, lieverd.’

‘Voordat we voor het eerst seks hadden, Dean?’ Hij kromp ineen. ‘Ja, dat dacht ik al.’

Ze trok zich los uit zijn armen en ging naar de slaapkamer. Dean volgde met pijn in zijn buik. ‘Laat me het uitleggen.’

‘Uitleggen dat je me hebt laten natrekken? Uitleggen dat je dit gisteren al wist en niets gezegd hebt?’

Dean stond als verlamd in de kamer terwijl Catherine zich aankleedde. ‘Ik wantrouwde je eerst, dat weet jij ook, verdomme. Toen heb ik Jonas ingeschakeld, maar toen ik zei dat ik je vertrouwde, meende ik het. Toen ik zei dat ik van je hield.’

Ze snoof. ‘Natuurlijk. Was het lekker om die dingen over mij te weten, Dean? Je hebt toch gelijk gekregen. Er waren inderdaad geheimen. Je zult wel euforisch zijn!’

‘Verdomme, Catherine, zo is het niet gegaan!’

Ze zakte in elkaar. ‘Mijn god, wat een ongelooflijke sukkel ben ik, maar ja, ik ben dan ook het resultaat van een verkrachting, dus het zal wel in mijn dna zitten om nergens voor te deugen.’

Dean kookte van woede. Hij stapte naar haar toe, pakte haar bovenarmen en schudde haar weer. ‘Dat wil ik never nooit meer horen,’ blafte hij. ‘Die klootzak heeft niets met jou te maken, Catherine. Niets, hoor je me?’

Catherine rukte zich los en draaide zich om. ‘Wat maakt het uit. Het is klaar. Ik ga naar huis.’

‘Nee, niet doen, niet zo. Alsjeblieft, lieverd, praat met me.’

‘Het ergste is nog dat ik dacht dat je echt om me gaf.’

Dean had het gevoel dat iemand een hand om zijn hart kneep en het uit zijn lichaam rukte. Ze moest weten hoeveel ze voor hem betekende. Hoeveel hij van haar hield. Hij had het grandioos verprutst en kon niets doen om het goed te maken.

‘Catherine, ik geef om je,’ zei hij, met wanhoop in zijn stem. ‘Ik hou van je. Het maakt me verder niet uit wat je wel of niet gelooft, maar dat is waar.’

Ze draaide zich weer naar hem om. ‘De spelletjes zijn voorbij. Het was leuk, maar het is tijd om naar huis te gaan,’ zei Catherine met een stem die zo koud en kil was dat Dean moeite had de vrouw te herkennen die een paar uur geleden nog gezegd had dat ze van hem hield.

Hij ging in de deuropening staan om haar tegen te houden. ‘Geef me een kans,’ zei hij met zijn handen in de lucht ter overgave. ‘Meer vraag ik niet.’

‘Je hebt me pijn gedaan, Dean,’ antwoordde ze naar de grond kijkend. ‘Je had beloofd dat je dat niet zou doen, maar je hebt het toch gedaan.’ Hij begon iets te zeggen maar Catherine keek op en keek hem aan. ‘Ik weet waarom,’ zei ze iets zachter nu. ‘Linda’s verraad was verschrikkelijk, dat snap ik. Ik snap zelfs dat je meer over mijn verleden wilde weten. Ik was in feite een vreemde toen ik hier kwam en jij wilt je familie beschermen.’ Ze veegde de tranen van haar wangen en stamelde: ‘Maar dat verklaart niet waarom je dit niet meteen aan mij verteld hebt toen je het hoorde.’

Hij schoof zijn handen in zijn zakken om de neiging om haar aan te raken te bedwingen. De pijn in haar ogen sneed door zijn hart. ‘Ik wilde de nacht met jou,’ zei hij zacht. ‘Het was egoïstisch, dat weet ik, maar ik wilde dat onze laatste nacht perfect was. Ik zweer dat ik je alles wilde vertellen.’

Catherine fronste. ‘Ik moet nadenken. Hou me niet tegen, Dean. Ik moet hier weg anders stort ik in,’ zei ze met trillende stem. ‘Alsjeblieft.’

Dean had het angstige voorgevoel dat als Catherine nu weg zou gaan, ze nooit meer terug zou komen. Maar hij kon haar verdriet ook niet aanzien. Bovendien maakte het niet uit waar ze heen ging, hij zou haar toch wel vinden. Zij zat in zijn hart en hij was tot alles bereid om haar te houden.

Dean stapte opzij en keek hoe ze haar jas en haar tas pakte en naar buiten stapte. Urenlang, althans zo voelde het, stond Dean op dezelfde plek, starend, haar terug wensend. Ze kwam niet. Ze was weg. Hij wist niet of ze hem zou vergeven, maar hij zou haar heel even tijd gunnen. En als ze niet terugkwam, zou hij naar haar toe gaan, omdat hij zonder haar geen leven had.

Eenmaal in haar huurauto zat Catherine met bevende handen en het gevoel dat ze in duizend stukjes uit elkaar zou vallen achter het stuur. Ze startte de auto en vertrok zonder precies te weten waarheen. Dean had achter haar rug om in haar verleden zitten wroeten. En wat ze gelezen had? Catherine kon het nog niet bevatten. Ze werd letterlijk misselijk als ze dacht aan wat haar moeder had doorstaan. Haar moeder en die van Gracie, corrigeerde ze zichzelf. Wist Gracie hiervan? Ze dacht van niet.

God, geen wonder dat haar moeder haar had afgestaan. Welke vrouw zou constant herinnerd willen worden aan zo’n afschuwelijke ervaring? De wetenschap dat ze het product was van zo’n wrede daad was misselijkmakend. Ze fronste en vroeg zich af of haar adoptieouders hadden geweten dat ze zo verwekt was. Dat zou verklaren waarom ze haar niet hadden verteld dat ze geadopteerd was. Ze beseften waarschijnlijk dat ze op een dag op zoek zou gaan naar haar biologische ouders. Op de een of andere manier moest ze Dean nog dankbaar zijn ook omdat haar dat werd bespaard, dacht ze bitter.

Catherine sloeg af en zag dat ze rechtstreeks naar Gracies huis was gereden. Toen ze bijna bij het huis was minderde ze vaart en ze parkeerde voor de bocht. Ze zette de motor af en stapte uit. Gracie kwam haar bij de voordeur tegemoet met haar ogen vol tranen en een wit gezicht. Catherine wist meteen dat Gracie alles wist.

Toen ze naar binnen liep sloeg Gracie haar armen om haar heen. Catherine brak. Ze barstte in huilen uit. Een paar minuten later zat ze op de bank tussen Wade en Gracie in. ‘Sorry,’ mompelde ze en ze snoot haar neus. ‘Normaal ben ik niet zo’n huilebalk.’

‘Je hebt een goed excuus,’ zei Wade. ‘Ik heb Dean net gesproken. Hij maakt zich zorgen.’

Catherine wist niet goed wat ze moest denken van het feit dat hij gebeld had. Ja, ze hield van hem maar het feit dat hij achter haar rug om in haar privéleven had gesnuffeld voelde als verraad. ‘Dat had niet gehoeven. Ik red me wel.’

Gracie kneep even in haar hand. ‘Wil je erover praten?’

‘Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik… ik kan het gewoon niet bevatten.’

‘Ik ook niet. Ik voel me verschrikkelijk dat ik al die jaren zo slecht over onze moeder heb gedacht.’ Gracie schudde haar hoofd. ‘Wat zij heeft moeten meemaken moet vreselijk zijn geweest.’

‘En als klap op de vuurpijl werd ze zwanger.’ Catherines maag draaide zich om. ‘Mijn vader was een…’

‘Stop met jezelf kwellen,’ zei Wade streng. ‘Jullie allebei. Dit is allemaal jaren geleden gebeurd. Jullie zijn op geen enkele manier verantwoordelijk.’

‘Dat weet ik wel, maar zijn dna…’ Catherine kon haar zin niet afmaken; de waarheid was te akelig om hardop te zeggen.

‘Jij bent de dochter van Jean en Russ Michaels, Catherine,’ zei Gracie luid en duidelijk. ‘Zij hebben je opgevoed. Zij zijn belangrijk.’

Catherine keek haar zus aan en zei: ‘Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien. Ik zou willen dat ik die papieren nooit gevonden had.’

‘Hoe heb je ze eigenlijk gevonden?’ vroeg Wade. ‘Dat zei Dean niet.’

‘Ik was vroeg opgestaan om iets te gaan eten.’ Ze glimlachte. ‘Ik wilde hem ontbijt op bed brengen.’ Ze moest pauzeren bij de pijnlijke herinnering. ‘Zijn jas lag op tafel en toen ik hem over een stoel hing vielen de documenten uit zijn zak.’

‘Shit, wat een nare manier om erachter te komen.’

‘Ja,’ zei Catherine en ze werd weer boos.

‘Ik weet niet of het helpt, maar Dean was echt van plan je alles te vertellen. Dat weet ik toevallig. En toen ik hem net sprak was hij… er behoorlijk van ondersteboven.’

Ze wilde het helemaal niet hebben over Deans intentie om het haar wel of niet te vertellen. Wat haar betreft had hij meteen toen hij naar Jonas was gestapt eerlijk moeten zijn over zijn plannen. Toch raakte het beeld van een aangeslagen Dean haar recht in het hart. ‘Hij zei dat hij van me hield en ik, dwaas die ik ben, geloofde hem.’

‘Hij heeft dit niet goed aangepakt, Catherine, en ik ga hem ook niet verdedigen,’ zei Wade. ‘Maar Dean zegt dit soort dingen niet tegen een vrouw tenzij hij het meent, vanuit zijn hart en ziel. Daar steek ik mijn hand voor in het vuur.’

‘Wat maakt het uit?’ haalde ze haar schouders op. ‘Ik vertrek vandaag. Ik zit in Georgia en Dean woont hier. De wittebroodsweken zijn voorbij.’

‘Daar zou ik niet te veel op rekenen,’ zei Wade verbeten. ‘Als ik mijn broer een beetje ken laat hij je de komende tijd met rust maar denk alsjeblieft niet dat hij je zomaar uit zijn leven laat verdwijnen.’

‘De Harrisons staan bekend om hun vasthoudendheid,’ zei Gracie met een glimlach die haar hele gezicht deed stralen.

Catherine voelde een flintertje hoop. Zou Dean haar vergeten of zou hij achter haar aan komen? En wat zou ze doen als hij dat deed?

Deze frustrerende vragen opzijschuivend stond Catherine op. ‘Nou, ik ga maar eens naar het hotel. Ik moet mijn koffers pakken en op tijd naar het vliegveld.’

‘Mogen we je echt niet wegbrengen?’ vroeg Wade terwijl hij haar stevig omhelsde.

‘Nee, dan hou ik het niet droog en daar heb ik zo’n hekel aan. Ik heb al genoeg gehuild vandaag.’ Ze glimlachte en sloot nu Gracie in haar armen. ‘Dankjewel, voor alles.’

Gracie snotterde. ‘Ik ga je vreselijk missen.’

‘Ik kom terug voor de bruiloft,’ zei Catherine en ze voelde de tranen alweer branden. ‘En jij en Wade zijn altijd welkom bij mij.’

Gracie liet haar los en keek haar aan: ‘Weet je zeker dat het wel gaat?’

Catherine toverde een glimlach tevoorschijn. ‘Ik red me wel, echt waar.’

Toen ze afscheid hadden genomen stapte Catherine weer in haar auto en ze reed weg met tranen in haar ogen. ‘Dat wordt een ellendige vlucht,’ zuchtte ze.