4

Dean wilde zich niet aangetrokken voelen tot Catherine maar verdomd als dat niet precies het geval was. Haar zuidelijke accent was extreem sexy maar ze had een hautain trekje alsof hij niet goed genoeg was om dezelfde lucht als zij in te ademen. Die gedachte maakte hem woest. Als er iemand dankbaar moest zijn was zij het. Hij vertrouwde haar niet. Geloofde geen seconde dat ze hier alleen was om haar verloren gewaande zus op te zoeken. Er zat meer achter en hij zou niet rusten voor hij wist wat.

Vanaf het moment dat hij haar foto had gezien op Gracies computer was ze in zijn gedachten geweest. Ze leek onschuldig. Alsof de donkere kanten van het leven haar altijd bespaard waren gebleven. Maar Dean wist alles van uiterlijke schijn. Hij had Wade verteld van zijn zorgen maar zijn broer was niet voor rede vatbaar. Wat hem betreft was Catherine wie ze zei dat ze was, Gracies zus en niets meer of minder. Jonas had haar zelfs nagetrokken. Dat had niets anders opgeleverd dan een artikel over Catherines rozen die goed waren voor een eerste prijs. Ze had geen strafblad. Ze had bij haar ouders in Atlanta, Georgia, gewoond tot ze beiden waren omgekomen bij een auto-ongeluk. Toen had ze die brieven gevonden over haar biologische moeder. En toen kwam ze er pas achter dat ze een zus had in Ohio. Dat klonk allemaal prachtig. Maar Dean wist zeker dat Catherine iets achterhield. Hij wist dondersgoed hoe vrouwen toneel konden spelen als ze iets wilden. Maar wat wilde Catherine?

Toen Catherine over de adoptie begon, reageerde Dean. ‘Je vertelde Gracie dat je ouders jou nooit verteld hebben dat je geadopteerd was, toch?’

Ze slikte een paar keer voor ze antwoord gaf. ‘Ja. Ik denk dat mama wel van plan was het te vertellen maar het goede moment nog niet gevonden had. Daar heb i het nog wel moeilijk mee.’

‘Heb je het dan van een vriend gehoord?’ viste hij. Dean zag dat Catherine het zwaar had maar er waren te veel vragen en te weinig antwoorden.

Ze knikte. ‘Onze huisarts. Hij was al jaren bevriend met mijn ouders.’

‘Heel goed bevriend, zeker, als je ouders hem zo’n geheim toevertrouwden.’

‘Nou nee, ze hebben het hem ook nooit verteld. Hij was mama’s arts dus hij wist dat ze nooit een kind had gekregen. Hij onderzocht haar weleens, snap je?’

Dean fronste. ‘En hij kan zich niet vergist hebben? Hij weet zeker dat ze nooit bevallen is?’

‘Dean, dat zijn genoeg vragen,’ gromde Wade.

Catherine stak een hand op. ‘Het geeft niet, vraag maar. Juist doordat mensen geheimen hadden is dit gebeurd. Gracie en ik hebben een heel leven samen gemist door dit geheim. Het is tijd dat de waarheid boven water komt.’

‘Maar dat gaan we goedmaken,’ zei Gracie waar ze achter Catherine ging staan.

Ze lachte naar Catherine. ‘Precies.’ Catherine richtte zich weer op hem, haar glimlach verdween rap, en zei: ‘Zelfs als dokter Cabel zich vergist heeft dan zijn de brieven van Gracie en mijn biologische moeder voldoende bewijs, denk je ook niet?’

‘En waarom wist Gracies vader niet van jouw bestaan?’

Gracie keek Dean aan. ‘Dat heb ik je verteld, Dean. Catherine weet uit de brieven dat wij verschillende vaders hebben. Er zijn meer vrouwen die kinderen hebben van verschillende mannen.’

‘Natuurlijk, maar…’

‘Geen gemaar, Dean,’ zei Wade op een toon die geen tegenspraak duldde. ‘Het verhoor is voorbij. We zullen het nog uitgebreid over de details hebben. Laten we Gracie en Catherine eerst rustig kennis laten maken.’

Dean keek naar Gracie en zag haar bezorgde gezicht. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. ‘Sorry, Gracie. Soms praat ik voor ik nadenk.’

Gracie liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik weet dat je je zorgen maakt,’ fluisterde ze zodat alleen hij het kon horen, ‘maar het komt goed. Let maar op.’

Hij knikte en wreef over haar rug. ‘Natuurlijk komt het goed.’

Toen hij haar losliet was hij blij dat ze weer lachte. Ze zou zijn zus worden als Wade met haar trouwde. Hij wilde haar gelukkig zien, altijd. Het was dus zijn taak om te zorgen dat Catherine niets zou doen om dat geluk in de weg te staan.

‘Iemand nog koffie?’ vroeg Gracie.

‘Zei iemand koffie?’ vroeg een vrouwenstem vanuit de deuropening. Dean draaide zich om naar zijn zus, Deanna, en Jonas die binnenkwamen. Hij zag hoe Jonas Deanna uit haar jas hielp. Jezus, het bleef raar om die twee samen te zien. Jonas was al jaren bevriend met Dean, vanaf hun militaire dienst, maar hij was pas sinds kort met Deanna. Jonas leek haar gelukkig te maken en zolang dat het geval was, vond Dean het goed.

‘Shit, wat is het koud buiten,’ gromde Jonas. ‘De lente laat zich nog niet zien.’

Wade draaide zich om naar Catherine en zei: ‘Begin april kan het in Ohio nog behoorlijk koud zijn. Halverwege de maand stijgen de temperaturen gelukkig weer.’

‘Geen nood, daar heb ik rekening mee gehouden.’ Ze plukte aan haar trui en vervolgde: ‘Ik heb een heleboel truien mee.’

‘Koffie is onderweg, jongens,’ zei Gracie, ‘maar eerst wil ik jullie voorstellen aan Catherine.’ Gracie zong bijna van plezier.

Catherine stond op uit haar stoel en stapte naar voren om Jonas de hand te schudden en een knuffel te krijgen van Deanna. Deans blik werd in een rechte lijn naar Catherines achterwerk getrokken. Ze droeg een nauwsluitende spijkerbroek en een wijde wolle trui. De hooggehakte laarzen waren hem ook al opgevallen. Ze was een en al sexy vormen en lijnen. Dean had een bijna onbedwingbare behoefte om haar beet te pakken en naar zich toe te trekken om te kijken hoe goed ze zou voelen. Hij bedwong de neiging en keek op naar Wade die hem in de gaten hield en fronste. Shit.

‘Goed, wie heeft er trek?’ zei Gracie en ze sloeg haar handen ineen. Jonas zei dat hij honger had als een paard, en Deanna en Catherine gaven aan dat ze wel iets lustten. Toen Wade aanbood om te koken werd dat van alle kanten aangemoedigd. Hij kon behoorlijk goed koken.

Dean zei niets omdat hij volledig in beslag werd genomen door zijn onverwachte reactie op Catherine. Ze draaide zich naar hem om en haar wenkbrauwen schoten omhoog. ‘En jij dan?’

Hij bedacht hoe hij haar met huid en haar zou willen verslinden en antwoordde: ‘Uitgehongerd.’

‘Maar je zei niets.’

Hij grijnsde even. ‘Ik was afgeleid.’

Haar wangen begonnen te gloeien alsof ze zijn oneerbare gedachten woord voor woord kon lezen. ‘O,’ mompelde ze.

Wade sloeg met een vlakke hand op de bar wat het gewenste effect had dat Dean zich wist los te rukken van Catherines mooie groene ogen. ‘Wat dachten jullie van Parmezaanse kip?’

Dean wilde instemmen maar bedacht toen dat de kudde nog niet compleet was. ‘Moeten we niet op mama wachten?’

‘Die is onderweg,’ zei Deanna. ‘Ze belde dat ze opgehouden werd op haar werk.’

Catherine leunde achterover in haar stoel en trommelde met haar vingers tegen de zijkant van de beker die ze in haar handen had. Dean had haar dat eerder zien doen. Iets in het gebaar had zijn aandacht getrokken en hield hem bezig. ‘Ik kan niet wachten om haar te ontmoeten,’ zei Catherine. ‘Ik heb al zoveel over haar gehoord van Gracie.’

‘Weet je zeker dat het niet te veel voor je is, op je eerste dag hier? We hadden ook prima even kunnen wachten. Dan had je eerst wat kunnen wennen.’

‘Gracie heeft gelijk,’ zei Jonas lachend. ‘We zijn misschien een beetje overweldigend met z’n allen. In kleinere porties zijn we beter te behappen.’

Catherine lachte en Deans hart ging sneller kloppen bij het aangename geluid. ‘Het gaat prima, echt waar. Ik vind het heerlijk dat jullie allemaal gekomen zijn om mij te ontmoeten. Ik voel me vereerd.’

Deanna ging een nieuwe pot koffie zetten en Wade begon aan het eten. Gracie vroeg Catherine iets over een boek dat net verschenen was en al snel waren de twee zussen verdiept in een conversatie over de aantrekkelijke hoofdpersonages van de auteur. Dean keek naar Jonas en zag dat hij hem observeerde. Hij maakte een hoofdbeweging en liep de kamer uit. Dean stond op en volgde hem.

Toen ze alleen waren fluisterde Jonas: ‘Denk je dat ze is wie ze zegt dat ze is?’

Dean stak zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. ‘Ik geloof dat ze Catherine Michaels is. Ik geloof dat ze geadopteerd is en dat Gracie haar zus is. Ze lijken te veel op elkaar om geen familie te zijn.’

Jonas trok een wenkbrauw op. ‘Waarom zit je dan de hele tijd zo raar naar haar te kijken als je denkt dat niemand het ziet?’

‘Ik vertrouw haar gewoon niet,’ zei hij afgemeten. ‘Ik zal niet gerust zijn voordat ik weet dat ze nergens anders op uit is dan een beetje zusterlijke liefde van Gracie.’

‘Waar zou ze in hemelsnaam op uit moeten zijn?’

‘Geen idee, maar vind jij het dan niet verdacht? Ze komt verdomme uit de lucht vallen met dit bericht voor Gracie en wij moeten haar meteen om de nek vallen?’

‘We hebben haar nagetrokken, Dean. Ze is oké. Ze heeft niet eens een onbetaalde parkeerboete.’

Dean haalde een hand door zijn haar. ‘Jaja. Het is een gevoel. Er is iets aan haar waardoor ik onrustig word.’

Jonas wreef over zijn kin. ‘Dat heb ik gemerkt, ja. En dat heeft toevallig helemaal niets te maken met de mogelijkheid dat ze een oplichtster is?’

Dean verstrakte en deed een stap naar Jonas toe. ‘Hoe bedoel je?’

‘Jezus, man, je vindt haar leuk. Je kijkt naar d’r als een havik die een veldmuis heeft gespot.’

God, was hij zo doorzichtig? ‘Tja, ik ga niet ontkennen dat ze goed raad weet met een spijkerbroek. Maar wat wil je daarmee zeggen?’

Jonas schudde zijn hoofd. ‘Laat maar. Ik wil alleen maar zeggen dat je het rustig aan moet doen.’ Hij wees in de richting van de keuken. ‘Wade staat op het punt je een schop onder je hol te geven. Deze hereniging is belangrijk voor Gracie. Ze heeft er vanaf het moment dat ze Catherine voor het eerst sprak naartoe geleefd.’

‘Je hebt gelijk,’ zuchtte Dean. ‘Verdomme.’

Jonas grijnsde en Dean wilde hem slaan. ‘Dat heb ik toch altijd, vriend.’

Dean gaf hem een schouderduw. ‘Wat ben je toch een vervelend mannetje.’

Jonas lachte en ging terug naar de keuken. Toen Dean hem volgde zorgde hij dat hij zijn ogen afhield van de heerlijke Catherine Michaels. Ze zou de hele week blijven. Dat was een afzienbare tijd om zich in te houden. Dat zou toch wel lukken?