3

Het was zes weken geleden dat ze de brieven in haar moeders nachtkastje had gevonden. En nu stond Catherine op de veranda van een pand dat nog het meest leek op een oud verlaten pakhuis en de angst gierde door haar keel. Ze keek nog eens of ze op het juiste adres was. Het nummer klopte. Toen ze haar arm optilde om op de deur te kloppen trilde haar telefoon. Ze grabbelde in haar tas en keek wie er belde. Ze grinnikte en nam op.

‘Ik heb haar nog niet gezien,’ zei Catherine snel met gedempte stem. ‘Niet meer bellen, hoor.’

Ze hoorde Mary vloeken. ‘Waarom duurt het zo lang, mens? Ik zit me hier op te vreten.’

Als Catherine niet zo nerveus was geweest had ze hard gelachen om Mary’s ongeduld. ‘Ik sta nu voor Gracies deur.’ Ze keek naar een paar gebarsten bakstenen in de muur boven de voordeur en zei: ‘Ik denk tenminste dat het haar deur is. Maar goed, ik bel je later om alles te vertellen. Afgesproken?’

Mary zuchtte diep. ‘Goed dan, maar niet te lang wachten.’

Catherine grinnikte. ‘Ik zou niet durven.’

Ze namen afscheid en Catherine had haar telefoon nog niet goed en wel opgeborgen toen de deur opeens openzwaaide. Voor het eerst in haar leven stond ze oog in oog met haar zus. Ongelooflijk, de foto’s in de e-mails hadden niet gelogen. Ze hadden een tweeling kunnen zijn. Ze hadden hetzelfde rode haar behalve dat Gracie fijne, golvende lokken had en Catherines volle bos altijd supersteil was geweest. Dezelfde groene ogen. Dezelfde bouw. Rond. Gracie was misschien twee centimeter korter. Toch was het raar. Alsof ze naar een andere versie van zichzelf keek.

Nadat Catherine in de brieven had gelezen dat ze een zus had, was het een kwestie geweest van even zoeken op internet. Ze had Gracie gevonden op een social media-site. Het was allemaal zo ontzettend snel gegaan.

‘Catherine,’ zei Gracie zacht. ‘Daar ben je dan eindelijk.’

Ondanks haar voornemen niet te huilen merkte Catherine dat de tranen over haar wangen stroomden. ‘Eindelijk,’ zei ze met trillende stem.

Zonder nog iets te zeggen stapte Gracie naar buiten en ze pakte haar vast in een stevige omhelzing. Een paar seconden bleef Catherine gewoon staan, net als Gracie huilend en te verbijsterd om te praten. Ze kwam snel weer bij haar positieven en beantwoordde de omhelzing zo innig als ze kon. Weer een paar seconden later deden ze allebei een stap naar achteren. Catherine sprak eerst. ‘Ik ben zo blij dat ik gekomen ben.’

‘O, ik ook.’ Gracie schrok op en sloeg een hand tegen haar voorhoofd. ‘Ik laat je zomaar in de kou staan. Sorry, sorry, sorry. Kom binnen.’

‘Dank je.’ Toen Catherine het pakhuis instapte keek ze even snel om zich heen. Ze was sprakeloos toen ze zag hoe prachtig het binnen was. ‘Wat een mooi huis.’

‘Dat verwacht je niet van de buitenkant, hè?’

Catherine lachte en voelde het bloed naar haar wangen stijgen. ‘Inderdaad.’

Gracie knipoogde. ‘Ik reageerde precies zo toen ik hier voor het eerst was. Het is Wades huis maar zijn zus heeft het ingericht. Zij is geweldig.’

‘Dat geloof ik,’ mompelde Catherine rondkijkend in de grote open ruimte. Het was er warm en uitnodigend. Ze werd meteen minder nerveus. Hoge plafonds en witte eikenhouten vloeren die perfect pasten bij de Aziatische, bordeauxrode loungebank en bijpassende ronde fauteuils. Ze bewonderde de roestvrijstalen keukenapparatuur. Ze zag een mooie metalen wenteltrap die naar de tweede verdieping leidde. Deze moderne inrichting was het tegenovergestelde van de stijl van het grote victoriaanse huis van haar ouders in Georgia.

‘Over Wade gesproken, ik wil je graag aan een paar mensen voorstellen. Vind je dat goed?’

Catherine glimlachte. ‘Is je verloofde er nog steeds niet zeker van dat het zuivere koffie is?’ Ze wist dat Wade, de man die nog maar een paar weken geleden Gracie ten huwelijk vroeg, privédetective was, en lichte bedenkingen had gehad tegen een vrouw die uit het niets kwam en zei dat ze Gracies lang verloren zus was. Maar ze had gedacht dat hij haar inmiddels had nagetrokken en tevreden zou zijn. Misschien had ze dat mis.

Gracie maakte een luchtig handgebaar. ‘Nee joh, dat is het niet. Iedereen is zo nieuwsgierig naar je, ze willen je dolgraag ontmoeten.’

Catherine ontspande. ‘Dat snap ik. Ik ben trouwens ook nieuwsgierig naar hen.’

Gracie knikte. ‘We kunnen allemaal niet wachten, dat is logisch, maar ik dacht dat het beter zou zijn om je niet meteen in het diepe te gooien. Ik wilde graag alleen met je zijn als ik je voor het eerst ontmoette. We hebben een schema bedacht om iedereen langzaamaan te introduceren.’

Catherine zette haar tas op een stoel naast een lange, toonbankachtige tafel, en antwoordde: ‘Ik wilde ook alleen met jou zijn. Er wilde een vriendin meekomen maar ik heb haar aanbod afgeslagen. Het leek me bij uitstek een moment om niemand anders bij te hebben.’

‘Je vriendin Mary? Over wie je vertelde in je mailtjes?’

Catherine kruiste haar armen voor haar borst en knikte. ‘De enige echte.’

‘Ze had mee moeten komen. Ik wil haar ook zo graag ontmoeten.’

‘Dat gaat ook zeker gebeuren,’ giechelde ze. ‘Die laat zich niet tegenhouden.’

‘Mag ik ook meefeesten of ben ik niet uitgenodigd?’

Ze draaiden zich allebei om bij het horen van de zware bas. Catherine herkende Wade meteen van de foto’s die Gracie had gestuurd, maar de echte versie loog er niet om. De man was groot, gevaarlijk uitziend, en ongelooflijk aantrekkelijk met zijn warrige donkere coupe en brutale grijns.

Catherine realiseerde zich dat ze hem aan stond te staren en excuseerde zich haastig. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling plotseling doofstom te worden.’

Wade haalde zijn schouders op en stapte naar voren. ‘Jou in het echt zien is voor mij ook even schrikken. Jij en Gracie lijken zoveel op elkaar dat het bijna eng is. Je zuidelijke accent is trouwens wel een weggevertje.’

Catherine glimlachte, keek naar Gracie en knikte. ‘Inderdaad. Het is net of ik in de spiegel kijk.’

Wade stak zijn hand uit en zei: ‘Welkom bij de familie, Catherine.’

Catherine pakte blij zijn hand en bedankte hem, vanbinnen juichend. Het was goed geweest om dit te doen. Dat was wel duidelijk.

Wade liet haar los en sloeg een sterke arm om Gracies middel om haar naar zich toe te trekken. ‘Ja, welkom, Catherine,’ beaamde Gracie.

‘Dankjewel, en eh, sorry dat ik je aanstaande zo aanstaarde,’ stamelde ze. ‘Indrukwekkende eerste indruk, zal ik maar zeggen.’

‘O, dat geeft niets.’ Ze grinnikte. ‘Hij heeft dat effect op vrouwen. Wacht maar tot je Jonas en Dean ontmoet.’

‘Wachten?’ Een nieuwe stem klonk.

Wade en Gracie stapten opzij om de bezitter van de stem binnen te laten. Ze hoorde Wade iets mompelen tegen de grote gevaarlijke man, maar ze kon niet verstaan wat hij zei. Catherine stond als vastgenageld toen hij op haar af liep. Hij had hetzelfde donkere haar als Wade. Het viel haar op dat hij iets gespierder was. Het zwarte T-shirt leek maar net genoeg rek te hebben om hem te kunnen omspannen. En hij leek bijna woedend. Zijn donkere bruine ogen keken haar aan alsof hij haar de deur wilde wijzen. En liever nu dan straks.

‘Catherine, dit is Dean, Wades jongere broertje en tweelingbroer van Deanna.’

Was dit de aardige broer over wie Gracie verteld had? Echt waar? De man die voor haar stond leek totaal niet aan die beschrijving te voldoen.

‘Leuk je te ontmoeten, Catherine,’ zei Dean met uitgestoken hand.

Ze aarzelde even en zag zijn blik versmallen. Op de een of andere manier voelde Catherine zich uitgedaagd en ze toverde een lach op haar gezicht en schudde stevig zijn hand. ‘Ja, ook leuk om jou te zien. Gracie heeft me veel over je verteld.’

Hij liet haar niet meteen los en Catherine vroeg zich af waarom haar hele lichaam zich begon te verzetten. Ze nam het initiatief en trok zachtjes. Een langzame, sexy grijns verscheen en veranderde zijn hele uitstraling. Even kon Catherine niet wegkijken. Pas toen hij haar losliet kon Catherine zich weer op Gracie en Wade concentreren.

Tot haar grote verbazing had Gracie iets gezegd. Helaas had Catherine niets anders gehoord dan haar eigen hart dat op hol sloeg. ‘Sorry?’ Ze wierp een snelle blik op Dean en zag de zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Ze had zin hem eraf te slaan.

‘Ik zei dat Jonas en Deanna ook onderweg zijn. Zal ik nu een pot koffie zetten? Dat praat lekkerder.’

‘Dat klinkt heerlijk. Het leek wel of de vlucht eindeloos duurde. Misschien omdat ik sinds Georgia geen echte koffie meer gehad heb.’

Gracie verdween achter de bar en begon de pot om te spoelen. ‘Wade of ik hadden je makkelijk van het vliegveld kunnen halen.’

‘Dat weet ik maar het ging prima. En ik kon een heel leuk rood coupeetje huren. Ik ben er nu al verliefd op.’ Ze zei het niet maar ze had de tijd nodig gehad om haar zenuwen te bedwingen. Hoe hartelijk Gracie ook was geweest in haar e-mails, Catherine bleef bang dat ze van gedachten zou veranderen over elkaar ontmoeten.

Alsof ze wist wat Catherine dacht, draaide Gracie zich om en zei: ‘Nou, als je maar weet dat ik blij ben dat je er bent. Ik vind het fijn dat je me gevonden hebt. En ik ben dolblij dat ik een zus heb.’

‘Ik ook,’ zei ze met prikkende ogen. Zus, wow. Daar was het weer. Ze zou er vast nooit aan wennen. Toen dacht ze aan de brieven in haar tas. ‘O! Ik heb de brieven bij me.’

Gracie stak een hand op. ‘Geen haast. Die bekijken we later. We hebben alle tijd.’

‘Ja, dat doen we later wel,’ zei Dean ook. Toen ze naar hem keek zag ze dat zijn gezicht boekdelen sprak. Hij geloofde haar niet. Vertrouwde haar niet. Op onverklaarbare wijze raakte die wetenschap haar.