11
Tom?' zei Laura verrast nadat ze had opengedaan. 'Wat doe jij hier?'
'Hoezo? Waar had je me dan verwacht?' zei Keilerman met een gespeelde onzekerheid op zijn gezicht.
'Je weet best wat ik bedoel.' Ze glimlachte. 'Meestal bel je even voor je komt.'
'Nou, als je wilt, bel ik je wel even op mijn mobiele telefoon,' zei hij en hij klopte op de zak van zijn jasje. 'Kom nou maar gewoon binnen, man!' 'Heb je al gegeten?'
Ze schudde van nee en keek hem toen vragend aan. 'Je hebt toch niet weer van die taco's meegenomen?'
'Quesadillas,' verbeterde hij. 'En nee, die heb ik niet meegenomen. Ik dacht dat we vanavond misschien uit eten konden gaan. Authentiek Mexicaans, wat dacht je daarvan?' 'Ik heb niks om aan te trekken,' zei ze.
'Voor het restaurant waar ik aan had gedacht, is dit prima,' zei hij en hij wees op de spijkerbroek en het oversized T-shirt dat ze aanhad. 'Ik eet alleen maar in dure restaurants als het moet voor de zaak, en zelfs dan alleen als ik er echt niet onderuit kom.' 'Je had me even kunnen bellen om me te vertellen wat je van plan was. Dan was ik klaar geweest tegen de tijd dat jij hier was.' 'Waarom? Je ziet er geweldig uit.'
'Ik vóel me niet geweldig,' zei ze. 'Met deze kleren aan kan ik niet uit eten. Ik loop er de hele dag al in rond. Ik neem snel even een douche en trek iets schoons aan. Geef me een halfuurtje.' 'Een halfuurtje? Drie kwartier dus.'
'Nee, een halfuurtje,' zei ze. 'Hoe kom jij zo cynisch over vrouwen?'
'Mijn ex,' zei Keilerman, maar hij zei het met een brede grijns. 'Terwijl jij onder de douche staat, bel ik het restaurant wel even om een tafeltje te reserveren voor...' Hij keek even op zijn horloge.
'Laten we eens kijken. Het is nu halfzeven. Zeg tussen halfacht en acht? Dat geeft ons ruim de tijd om erheen te rijden.' 'Met andere woorden: dat geeft mij ruim de tijd om me op te tutten,' zei ze plagerig.
'Heb ik dat dan gezegd?' vroeg hij in alle onschuld en na die woorden liep hij naar de woonkamer.
Ze ging de slaapkamer binnen, haalde wat schoon ondergoed en een witte blouse uit haar koffertje en pakte een tweede spijkerbroek uit de kleerkast. Ze wenste nu dat ze op zijn minst één jurk had meegenomen, maar de vorige keer dat ze Melissa met een jurk aan had gezien, was tijdens de begrafenis van hun ouders. In de badkamer kleedde ze zich uit, zette het water aan en stapte het douchehokje in. Ze deed haar ogen dicht en met haar hoofd schuin omhoog naar de douchekop liet ze de hete stroom water haar lichaam verkennen. Het voelde alsof haar poriën werden opengeprikt door honderden kleine therapeutische naaldjes en al snel begon haar hele lijf te tintelen. Ineens voelde ze zich weer een tiener. Ze moest glimlachen toen ze aan haar eerste afspraakje dacht. Wat een ramp was dat geweest! Ze was toen zestien geweest en ze had haar huiswerk altijd belangrijker gevonden dan jongens, maar toen was het tijd voor de jaarlijkse dansavond van de school en haar ouders vonden dat Melissa en zij nu wel oud genoeg waren om daarheen te gaan. Ze moest snel een partner zien te regelen - maar ze was te verlegen geweest om een van de jongens te vragen. De meesten van hen vonden haar toch maar een enorme trut. Ze was verliefd op de aanvoerder van het footballteam, maar dat gold voor alle meisjes van de hele school. En wie wist hem mee te krijgen naar de dansavond? Melissa natuurlijk! Uiteindelijk was Laura erheen gegaan met Cecil Leander, de engerd van de klas, de enige die nog minder populair was dan zijzelf. Hij had puisten en een brilletje, hij stonk uit zijn bek en bovendien wist hij zijn handen niet thuis te houden. Vooral dat laatste kon ze zich nog maar al te goed herinneren. En toen was Melissa op de proppen gekomen. Ze had Cecil met zich meegelokt naar de ruimte achter de toiletten en hem daar een harde stomp gegeven, recht in zijn gezicht, zodat hij met een bloedneus en een kapotte bril weer te voorschijn kwam. De rest van de avond had hij zich niet meer bij een van hen beiden in de buurt gewaagd en Laura had alleen moeten zitten tot haar vader hen weer kwam ophalen. Mooie eerste afspraak! Maar hoe kon ze nou aan zo'n engerd als Cecil Leander denken terwijl ze uit eten ging met Tom Kellerman? Dat was toch iets van een heel andere orde? Nee, het was meer de verwachting van wat er na het eten zou kunnen gebeuren...
Er ging helemaal niets gebeuren. Punt uit. Gisteravond ging het bijna mis. Heb je daar dan niets van geleerd? vroeg ze zich scherp af. En bovendien werd ze verondersteld veel verdriet te hebben over de dood van Melissa, wat betekende dat ze zich een beetje moest inhouden. Maar dat was niet het enige. Ze wilde niet toegeven dat ze veel voor hem voelde, en al evenmin dat ze dergelijke gevoelens voor een man nooit meer gehad had sinds... Maar nee, het was geen 'nooit meer', het was 'nooit'. Met Jefferson was het een hevige verliefdheid geweest, maar meer ook niet. Dat besefte ze nu en ze wilde maar dat ze dat toen ook al door had gehad. Maar met Tom was het anders. Ze had zich al vanaf de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet, in haar appartement, in zijn aanwezigheid op haar gemak gevoeld en gezien de omstandigheden was er geen groter compliment denkbaar. En toch was er voor hen geen gezamenlijke toekomst weggelegd. Onder andere omstandigheden zou het heel verleidelijk zijn geweest om een paar stapjes verder te gaan. Die gedachte deed haar opschrikken uit haar dagdroom. Hou het platonisch. Dat is de enige manier... Ze draaide de kraan dicht, stapte het douchehokje uit en begon zich af te drogen. Tien minuten later kwam ze de badkamer uit en liep naar de woonkamer, waar Keilerman wat zat te zappen. Toen ze de kamer binnenkwam, zette hij de tv uit en stond op. 'Helemaal klaar - en dat binnen twintig minuten,' zei ze en ze stak haar armen op om hem het resultaat goed te laten bewonderen. 'Je klinkt als een reclame voor diepvriesmaaltijden.' 'Nou, bedankt hoor,' zei ze met een gemaakt-boze uitdrukking op haar gezicht. 'Jij weet wel hoe je een vrouw een complimentje moet maken, hè?'
'Geloof me, het kost jaren ervaring om zover te komen.'
'Als ik jou was, zou ik maar blijven oefenen,' zei ze giechelend. Ze
pakte haar tasje. 'Nou, zullen we dan maar?'
'Na u,' zei hij en hij liep achter haar aan de gang in.
Een jongen zonder schoenen aan wees Kellerman een leeg parkeervak binnen gezichtsafstand van het restaurant aan de Boulevard Dominguez, en liep toen haastig naar het andere portier en begon daar verwoed aan te trekken. Laura schrok, maar gelukkig zat het portier op slot.
'Dat maakt allemaal deel uit van de Mexicaanse gastvrijheid,' zei
Kellerman geruststellend. Ze maakte het portier open en stapte uit zonder acht te slaan op de uitgestoken hand van de jongen. Nadat Kellerman eveneens was uitgestapt, zette hij het alarm aan en overhandigde de jongen een biljet van tien peso. 'Hoeveel heb je hem gegeven?' vroeg Laura terwijl ze wegliepen. 'Ongeveer één dollar vijftig.'
'Omdat hij je een parkeerplaats heeft gewezen? Dat is toch afpersing!'
'Het is meer dan de meeste mensen hier hem zouden geven, maar zo weet ik tenminste dat hij een oogje in het zeil houdt terwijl we zitten te eten. Voor wat gemoedsrust is dat niet duur.' Kellerman legde zijn hand even op haar arm en wees naar een gebouw van twintig verdiepingen verderop in de straat. 'Dat is het hoofdkantoor van Mex-Freight. Het kantoor van Juan Salcido zit op de bovenste verdieping. Hij heeft een penthouse waar hij gasten ontvangt.'
'En het restaurant waar we nu naartoe gaan, is zeker zijn favoriete eetplek,' zei ze scherp.
'Denk je dat ik je hiermee naartoe heb genomen omdat ik de Salcido's in de gaten wil houden?' Hij was duidelijk wat gekwetst. 'Jezus, Laura, zo'n lul ben ik nou ook weer niet.' 'Sorry,' zei ze, een beetje in het nauw gedrongen. 'Zo bedoelde ik het niet, maar ik wil gewoon even leuk uit eten gaan en me even niet met Doyle en de Salcido's hoeven bezig te houden, al is het maar een paar uur. Op de een of andere manier schijn ik nergens anders over te kunnen denken als ik alleen thuis ben.' ik zal er niets meer over zeggen. Eerlijk niet.' Ze liepen naar het Hosteria de Santo Domingo, dat was opgericht in 1860 en dat algemeen beschouwd werd als het oudste restaurant van Mexico City. Kellerman hield de deur voor haar open en toen Laura naar binnenstapte, gingen haar ogen onmiddellijk naar de indrukwekkende wandschildering van het Plaza Domingo in de negentiende eeuw. Ze werden hartelijk begroet door een ober die even in het register keek of Kellerman wel gereserveerd had en hen daarna gewapend met twee menu's naar een tafeltje vlak bij de wandschildering bracht.
'Ah, señor Kellerman,' zei een zware stem nadat ze waren gaan zitten.
Kellerman keek om en zag een gezette gestalte met zilvergrijs haar op hen af komen. 'Miguel, leuk je weer eens te zien.' insgelijks, beste vriend. Ik heb je al een hele tijd niet gezien.' 'Ach, zo gaat dat, hè?' zei Kellerman schouderophalend. 'Nog steeds op boevenjacht zeker?'
'Zelf jaag ik tegenwoordig niet zoveel meer.' Keilerman keek naar Laura. 'Dit is Miguel,' zei hij, terwijl hij van Spaans overging op Engels. 'Hij is de eigenaar. Miguel, dit is Melissa Wade. Zij en ik zijn oude vrienden.' 'Aangenaam,' zei Miguel. 'Hablo español,' zei ze met een glimlach.
'Ah, prachtig,' zei Miguel terwijl hij snel weer overging op zijn eigen taal. Hij drukte haar vriendelijk maar stevig de hand. 'Bent u hier met vakantie?'
'Ja,' zei Kellerman voordat ze zelf iets kon zeggen. 'Ze komt uit New York.'
'Ach, New York,' zei Miguel met weemoed in zijn stem. 'Ik zou daar graag eens gaan kijken, maar het restaurant vergt tegenwoordig zoveel tijd en aandacht.' Hij sloeg zijn handen in elkaar. 'Als jullie me willen excuseren, het is al vroeg druk vanavond. Ik hoop dat het zal smaken.'
'Dat zal het zeker,' zei Kellerman en keek hem na terwijl hij zich een weg zocht tussen de tafeltjes en door de klapdeuren de keuken binnenliep.
'Het is duidelijk dat hij weet dat je voor de DEA werkt,' zei Laura.
'En dat ik gescheiden ben. Dat heb ik hem op een avond ooit eens verteld, toen ik een beetje te veel tequila had gedronken, en dat was een vergissing. Daarna heeft hij een hele tijd geprobeerd om afspraakjes voor me te regelen met alleenstaande vrouwen die hem echt geknipt voor mij leken. Elke keer zei ik jammer maar helaas, maar hij bleef maar doorgaan. Ach, het was goed bedoeld, zullen we maar denken.'
'Dus daarom heb je gevraagd of ik mee hiernaartoe ging. Je wilt dat hij ophoudt met koppelen,' zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen.
'Je hebt me door,' zei hij terwijl hij het menu opensloeg. 'Pas op, de porties hier zijn nogal groot, dus tenzij je echt sterft van de honger zou ik maar geen voorgerecht nemen. Begin gewoon maar met het hoofdgerecht.'
'Zolang als ik maar een gaatje openhoudt voor het toetje,' zei ze. 'Een tandarts die van zoetigheid houdt? Dat is een goede reclame voor je beroep.'
'Er is niets mis met een beetje snoepen, als je het maar niet te vaak
doet,' zei ze. 'Nou, wat zou je me aanraden? Niet te scherp gekruid, graag.'
'Zelf neem ik altijd de varkensentrecote. Dat is hun specialiteit.' 'Maar jij houdt van scherp,' zei ze.
'Het vlees zelf is niet gekruid. Ik neem er altijd wat hete guacamole bij plus een bordje chilis rellenos - gebakken paprika's gevuld met kaas, gehakt en rozijnen. Heerlijk.'
'Dat vind jij misschien, maar als ik dat eet, heb ik dagenlang brandend maagzuur.' Ze kreunde.
Hij liet zijn vinger langs de lijst met sauzen gaan. 'Waarom probeer je de pipian-saus niet eens? Ik heb gehoord dat die heel licht gekruid is.'
'Gemalen pompoenzaad, noten en zachte milde pepertjes,' las ze op. 'Dat klinkt goed. Ik denk dat ik dat maar eens neem.' 'Én te drinken?' iets kouds.'
'Dan weet ik iets goeds,' zei hij en hij stak zijn hand op om de aandacht van de ober te trekken. Hij bestelde en vroeg de man of hij de drankjes nu meteen al wilde brengen.
'Heb je er bezwaar tegen als ik rook?' vroeg ze toen de ober weg was.
'Nee hoor,' zei hij en hij schoof de asbak naar haar toe. Ze haalde een pakje sigaretten uit haar tasje en stak er een op. 'Vertel eens iets over je ex.'
Kellerman werd door die vraag een beetje overvallen. Hij leunde achterover en dacht even na over wat hij daarop zou zeggen. 'Ze heet Caroline. We zijn vijf jaar getrouwd geweest. Geen kinderen. We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan. Dat is het eigenlijk wel.'
'Zie je haar nog wel eens?'
'Zo nu en dan, ja. Ze is advocaat en ze woont in Washington. We hebben elkaar ontmoet op een cocktailparty op de Amerikaanse ambassade in Parijs. Ze was zojuist geslaagd voor haar doctoraal examen aan Harvard en had een korte vakantie genomen voordat ze begon aan haar eerste baan. Haar vader was een persoonlijke vriend van de nieuwe ambassadeur. Tyrrel Hammond. Misschien heb je wel eens van hem gehoord.'
'Nee, eigenlijk niet,' zei ze en ze keek hem wat verbaasd aan. 'Had je dat dan verwacht?'
'Niet per se. Hij is een oliemiljonair. We hebben echter nooit goed met elkaar overweg gekund. Al op de eerste dag dat we elkaar ontmoetten, heeft hij besloten dat een medewerker van de CIA nooit goed genoeg kon zijn voor zijn dochter.' 'Heb je dan voor de CIA gewerkt?' zei ze verrast. 'Ik ben begonnen bij de militaire inlichtingendienst. Daar heb ik mijn Spaans geleerd. Daarna ben ik bij de CIA gegaan.' Hij keek op naar de naderende ober. De man zette snel de drankjes op hun tafeltje en liep weer weg. Hij wees op het glas. 'Vooruit, probeer het maar eens. Het is een beetje zoet, maar wel verfrissend.' Ze zette het glas aan haar lippen en nam een slokje. 'Mmmm, lekker,' zei ze instemmend. 'Waarom ben je overgestapt van de CIA naar de DEA?'
'Nadat Caroline en ik waren getrouwd, heb ik een kantoorfunctie in het Pentagon gekregen, zodat ik vaker thuis kon zijn. Maar ik voelde me er niet prettig bij. Ik miste het steekspel, de uitdaging van het veldwerk, en die onvrede had ook invloed op mijn huwelijk. Dat was natuurlijk onvermijdelijk. Dus hebben Caroline en ik daar eens een lang en goed gesprek over gevoerd en besloten dat ik weer veldwerk zou gaan doen. Toen ik overplaatsing aanvroeg, werd me dat echter geweigerd. Dus heb ik mijn voelhoorns eens uitgestoken in het inlichtingenwereldje en de eerste organisatie die me toen benaderde, was de DEA. Ze zochten een vervanger voor een medewerker die in Colombia was vermoord. De CIA kreeg er lucht van en bood me een positie aan als hoofd inlichtingenwerk op een van de ambassades in Zuid-Amerika. Het was een verleidelijk aanbod, maar ik had geen zin in een toekomst binnen de militaire wereld. Daarom ben ik op het aanbod van de DEA ingegaan.'
'Wat vond Caroline ervan dat je werd overgeplaatst naar Colombia?'
'Ze was er natuurlijk niet al te blij mee, maar ik moet haar nageven dat ze geen ogenblik heeft geprobeerd me tegen te houden. Ze wist dat ik weer veldwerk wilde gaan doen. Maar onze relatie is daarna nooit meer geworden wat zij ooit geweest was. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat we allebei meer met onze carrière bezig waren dan met elkaar. Dat wil niet zeggen dat ik niet van haar hield, maar ik hield nog meer van mijn werk. We zijn echter nog steeds goede vrienden.'
'In ieder geval hebben jullie dat dan nog samen.' 'Anders dan Jefferson en jij?' zei hij terwijl hij haar glas pakte. 'Ik weet eigenlijk niet of we ooit wel echte vrienden zijn geweest,' zei ze terwijl ze langzaam haar sigaret uitdrukte in de asbak.
'Jefferson had maar één vriend en dat was hijzelf. Zolang hij in het middelpunt van de belangstelling stond, was hij de meest charmante man die je je maar kunt voorstellen.' 'Waarom heeft het je zoveel tijd gekost voordat je erachter kwam hoe hij werkelijk was?'
'Toen ik hem ontmoette, wist ik nog niets over mannen. Op school zat ik altijd met mijn neus in de boeken, zonder de jongens ook maar een blik waardig te keuren, en op de universiteit ging dat al net zo. Het enige wat ik belangrijk vond, was diploma's halen. En toen werd ik plotseling de grote boze buitenwereld in geduwd en moest ik mezelf maar zien te redden. Een van de eerste mensen die ik tegenkwam, was Jefferson. Hij was destijds een jonge arts in het Bellevue Hospital en ik vond het heel vleiend dat zo'n vlotte jongen zoveel belangstelling voor mij toonde. Dat had nog nooit iemand gedaan. Ik liet hem me onder zijn hoede nemen. Dat gaf me een veilig en beschut gevoel. Melissa was toen een jonge politieagente die vol zelfvertrouwen in uniform door de straten van Brooklyn stapte en ik was zo bang en schichtig dat zelfs mijn eigen schaduw me soms aan het schrikken kon brengen. Nu ik erop terugkijk, vind ik het gewoon zielig. Maar zo was ik toen.' 'Dan ben je sindsdien erg veranderd,' zei Kellerman. 'Met vallen en opstaan.'
'Ik weet dat je aan de drank bent geraakt omdat je man je bedroog...'
'Dat staat zeker in mijn dossier!' viel ze hem in de rede. 'Nee, de werkelijke reden waarom ik dronk, is dat ik me onvolwaardig voelde. Ik dacht dat er wel iets mis met mij moest zijn als hij zo'n sterke behoefte had om met andere vrouwen naar bed te gaan. En toen ik er voor het eerst achter kwam dat hij me bedroog, heb ik de vergissing begaan om hem dat te vertellen. Daarna heeft hij dus elke keer dat ik een confrontatie met hem aanging over dat eeuwige rondneuken van hem, mijn eigen woorden tegen me gebruikt, en elke keer kostte dat me weer een deel van het weinige zelfvertrouwen dat ik nog over had. De enige manier waarop ik met mijn pijn en verdriet wist om te gaan, was nog meer gaan drinken. Daarom is het zo uit de hand gelopen. Ik was liever ongelukkig samen met hem dan in mijn eentje. Ondanks alles wat hij me heeft laten doormaken, hield ik toch nog steeds van hem. Dat geeft duidelijk aan hoe erg ik in de war was. En wat erger is, hij wist maar al te goed hoe ik me voelde en dat gaf hem nog meer macht.' Ze keek op toen de ober terugkwam en schoof de asbak wat opzij om plaats te maken voor het bord. Ze wachtte even tot hij Keiler- mans bord ook had neergezet en floot toen zachtjes voor zich uit bij de aanblik van de enorme berg eten die nu fraai uitgestald op het bord voor haar lag. 'Je had gelijk. Ze zijn hier niet zuinig met eten.'
'Zorg dat je nog een gaatje overhoudt voor het toetje,' zei hij nadat de ober weg was.
'Reken maar,' zei ze. Ze nam een grote hap eten en knikte goedkeurend. 'Héérlijk!'
Daarna zaten ze een paar minuten zwijgend te eten, tot hij de stilte verbrak. 'Wanneer drong het tot je door dat je een probleemdrinker was geworden?'
'Bij de dood van mijn ouders. Ik was toen drie jaar getrouwd met Jefferson en al twee daarvan was ik aan de drank. In die twee jaar was ik niet alleen mijn baan kwijtgeraakt maar had ik ook mijn ouders de rug toegekeerd. Ze wilden dat ik hulp ging zoeken, ze waren echt wanhopig, maar ik vond dat ik helemaal geen probleem had. Dat is de gebruikelijke reactie van elke alcoholicus. En hoe meer ze probeerden tot me door te dringen, des te meer ik me terugtrok. De laatste keer dat ik ze heb gezien, was toen ze even langskwamen om afscheid te nemen voordat ze naar Spanje gingen. Dat deden ze elk jaar. Ik was natuurlijk weer eens dronken en ik kreeg enorme ruzie met mijn vader toen hij mijn laatste fles bourbon door de gootsteen probeerde te spoelen. Ik was zo wanhopig dat ik hem een klap in zijn gezicht heb gegeven. De blik die hij toen in zijn ogen had, zie ik nu nog steeds voor me. Hij zette de fles neer en is zonder verder ook maar een woord te zeggen het huis uit gelopen. Mijn moeder stond te huilen. Ik denk dat ze gewoon niet kon geloven dat ik hem had geslagen. Drie dagen later kreeg ik het bericht dat ze om het leven waren gekomen bij een vliegtuigongeluk in Andalusië. Mijn eerste reactie was nog meer drinken om mijn verdriet te vergeten. Dat zou natuurlijk de makkelijkste uitweg zijn geweest... Maar ik kon die laatste keer dat ik ze gezien had, maar niet van me afzetten en daarom besloot ik hulp te gaan zoeken. Ik heb een detox gedaan in een ontwenningskliniek en sindsdien heb ik nooit meer een druppel gedronken. Dat is nu twee jaar geleden.' Om het sombere gesprek te beëindigen glimlachte ze even en veranderde van onderwerp. 'Dit is heerlijk, maar het vult wel, hè?'
'Mexico is een gastvrij land, vooral als het om eten gaat,' zei hij. 'Waar je ook komt, ze vinden het altijd heerlijk om je iets te eten voor te zetten. En als je de neiging hebt om snel dik te worden, zoals ik, dan moet je hier echt goed opletten. Daarom doe ik ook elke dag wat aan sport. Maar ik moet daar wel aan toevoegen dat ik naarmate ik ouder word, steeds minder enthousiast begin te worden over al dat getrain. Op een goede dag word ik wakker en besluit ik dat het nou wel mooi is geweest.'
'Jefferson was ook wat te zwaar, maar door al dat neuken kwam hij toch niet te veel aan.' 'Zie je hem nog wel eens?'
'Nee. Hij zit in de gevangenis. Maar dat wist je toch al?' 'Nee. Daar had ik geen idee van,' zei Kellerman verbaasd, ik had gedacht dat dat ook wel in je computer zou staan, samen met de rest van mijn levensgeschiedenis,' zei ze met iets laatdunkends in haar stem.
'Nee, er staat alleen maar in de computer dat hij je ex is. Wat heeft hij uitgevreten?'
'Drugs. Een maand nadat de scheiding definitief was geworden, kreeg de politie een anonieme tip dat hij een pond coke in zijn sportwagen had verborgen. Hij is aangehouden in New Jersey en toen zijn wagen werd doorzocht, hebben de agenten die ook werkelijk in zijn kofferbak aangetroffen. Hij heeft vijf jaar gekregen. Ik geloof dat hij over zes maanden met proefverlof mag, maar ik heb geen idee wat hij dan gaat doen. In de medische wereld kan hij het verder wel schudden.' 'Dealde hij dan?'
'Nee,' zei ze ingetogen, 'het was doorgestoken kaart, maar helaas wilde de jury dat niet geloven.'
'Heb jij hem erin geluisd?' vroeg Kellerman vol ongeloof. 'Hoe had ik nou aan een halve kilo cocaïne moeten komen? Nee hoor, ik heb niets gedaan.'
'Melissa?' zei hij, zo zachtjes dat het nauwelijks hoorbaar was. Hij was bijna bang om het antwoord te horen.
Laura knikte. 'Totdat het vonnis was uitgesproken, had ik geen idee dat zij erachter zat. Pas toen heeft ze het me verteld. Wat had ik eraan moeten doen? Mijn zus aangeven om Jefferson uit de bak te houden? Mooi niet. Niet na alles wat ik van hem te verduren had gehad.'
'En wat gaf haar het recht om het recht in eigen handen te nemen?' vroeg hij en hij zei het met zo'n venijnige klank in zijn stem dat enkele gasten aan naburige tafeltjes zich met een ruk omdraaiden om naar hem te kijken. Hij sloeg daar echter geen acht op en hield zijn ogen strak op Laura gericht. 'Wat als ze betrapt
was?' vroeg hij, nu wat rustiger. Maar aan zijn ogen was duidelijk
te zien dat hij nog steeds erg boos was.
'Ze is niet betrapt,' zei Laura.
'En hoe is ze aan die cocaïne gekomen?'
'Van een paar dealers in Atlantic City die haar nog wat schuldig waren. Dat is in ieder geval wat ze mij heeft verteld. Ik weet niet hoe ze dat heeft geregeld en dat wilde ik ook helemaal niet weten.' 'Ik geloof het gewoon niet.' Vol wanhoop schudde hij zijn hoofd. 'Dat geeft wel te denken, hè?' 'Wat?' vroeg ze.
'Of ze buiten medeweten van de DEA ook nog bij andere illegale transacties betrokken is geweest. Melissa opereerde altijd op de grens van het toelaatbare - Jezus, dat wisten we allemaal - maar ze wist bij mij altijd de indruk te wekken dat ze er prat op ging dat alles wat ze deed, altijd nog net binnen de letter van de wet viel. Op die manier wist ze altijd uit de problemen te blijven. Kennelijk heb ik haar onderschat.'
'Hoor eens, ik ben heus niet trots op wat ze heeft gedaan,' zei Laura, 'Maar, zoals ik al zei, ik kon niets doen zonder haar een hoop narigheid te bezorgen en dat wilde ik niet. Als je wilt, kun je er nu Melissa ... dood is, altijd nog iets mee doen. Maar ik zal je daar niet bij helpen.'
'Wij van de DEA zijn loyaal aan onze eigen mensen,' zei Kellerman nijdig en met zachtere stem vervolgde hij: 'Nee, laten we maar geen slapende honden wakker maken. Ik heb geen zin om de DEA hierbij te betrekken. Als dit algemeen bekend wordt, kan dat ons onze goede naam kosten.' De ober kwam terug om af te ruimen. 'Geeft u mij gewoon maar wat vanilleijs,' zei Kellerman toen het menu hem opnieuw werd voorgehouden. Laura nam wel een menu, keek het even door en zei toen: 'Geeft u mij dat ook maar.' De ober liep weer weg. 'Zo te horen kost het je nu minder moeite om over Melissa te praten dan een paar dagen geleden,' zei Kellerman. 'Ik heb voor elke gelegenheid een passende façade,' zei Laura terwijl ze haar sigaretten pakte. 'Dat heb ik als kind al geleerd. Melissa was altijd degene die aandacht wilde. Ik wilde alleen maar met rust gelaten worden. Dus als ik een probleem had waarvan ik niet wilde dat mijn ouders er iets over te weten kwamen, en dat was vaker wel dan niet zo, dan trok ik me gewoon terug om het zelf uit te zoeken. Dat doe ik trouwens nog steeds.' 'Verberg je je ware ik nu ook achter zo'n façade?' 'Ik beschouw het niet als verbergen. Dat woord suggereert iets van angst en als ik zo bang was om jou in mijn wereld binnen te laten, zou ik je dan ook maar iets over mijzelf verteld hebben? Raquel was mijn beste vriendin, maar ik heb haar nooit verteld wat er die laatste keer dat ik mijn ouders heb gezien, is gebeurd. En ik heb haar al helemaal niet verteld dat Melissa Jefferson erin heeft geluisd.'
'Waarom heb je het mij dan wél verteld?' vroeg Keilerman terwijl hij haar heel strak aankeek.
'Dat weet ik niet,' zei ze eerlijk en daarna stak ze de sigaret op waarmee ze al die tijd wat had zitten spelen. 'Dat was ik helemaal niet van plan. Het... het gebeurde gewoon. Misschien was het een soort "voor wat hoort wat". Jij hebt me iets over jezelf verteld en daarom heb ik jou iets over mij verteld.' 'Zeg je dat nou zelf of is dat je façade?'
'De enige façade die ik nu verberg, is de façade waarachter ik mijn verdriet schuilhoud. Dat is de enige manier waarop ik met haar dood kan omgaan. In het openbaar laat ik mijn verdriet niet zien. Dat heb ik niet gedaan na de dood van mijn ouders en dat ga ik ook niet doen nu Melissa en Raquel dood zijn. Sommige mensen vinden me daarom maar een kouwe kikker en misschien hebben ze gelijk. Ik weet het niet. Zo ben ik nou eenmaal.' Keilerman wachtte even tot het ijs was opgediend voordat hij zei: 'Koppig, ja dat wel, maar kil... nee. Melissa, die was kil. En dat bedoel ik als een compliment. Dat maakte haar zo'n goede infiltrant.' Laura knikte instemmend. 'Vroeger, toen ik klein was, bewonderde ik haar daarom. Ik wilde altijd net zo zijn als zij.' Zwijgend aten ze hun ijs op. Toen Laura klaar was, zei Keilerman: 'Als je nog koffie wilt, is mij dat best, maar meestal valt die tegen in restaurants als dit.' 'We kunnen ook thuis wei koffie drinken.'
'Dat zou ik prettiger vinden,' zei hij en nadat hij even zijn hand had opgestoken om de aandacht van de ober te trekken, maakte hij een schrijvend gebaar in de lucht.
De ober knikte, liep de keuken binnen en kwam even later terug met de rekening.
Terwijl ze naar de wagen liepen, gaf Laura Keilerman een arm. Het jongetje zat nu op een omgekeerde houten kist op het trottoir vlak bij de wagen. Toen hij hen zag aankomen, sprong hij op en Keilerman gaf hem wat kleingeld aan. Het jongetje lachte hem vriendelijk toe en bleef staan wachten tot hij het slot van het rechterportier had opengemaakt. Daarna deed hij een stap naar voren en hield het portier voor haar open. Ze zei vriendelijk dankjewel en stapte in. Hij tikte aan zijn gehavende petje en liep weer terug naar zijn kistje.
Kellerman ging achter het stuur zitten. 'We rijden terug via het Plaza de Garibaldi,' zei hij en hij startte de motor. 'Dat is niet ver hiervandaan.'
'Wat is daar dan?' vroeg ze.
'Het is de belangrijkste ontmoetingsplaats van de mariachi's.' 'Ik kan me herinneren dat Melissa daar wel eens iets over heeft verteld. Dat zijn toch muzikanten? Die zich verkleed hebben?' 'Inderdaad. Naar verluidt, komt de naam van het Franse woord voor huwelijk - mariage. Tijdens de Franse bezetting van Mexico in de negentiende eeuw waren de mariachi's zwervende muzikanten die optraden op bruiloften en partijen. Nu vormen ze in elke stad hier een belangrijke toeristische trekpleister.' 'Kan het kwaad als we samen hier op het plein worden gezien?' zei ze aarzelend.
'Wie zou ons hier nou kunnen zien?' zei hij. 'En trouwens, Melissa en ik hebben zo vaak samen aan een zaak gewerkt. Nee, maak je maar niet druk. We zullen echt geen onnodige aandacht trekken.' Het duurde maar een paar minuten voordat ze de Plaza de Garibaldi hadden bereikt, een ruim plein waarop zich honderden mariachi-orkestjes hadden verzameld. Alle muzikanten gingen gekleed in een strakke zwarte broek met zilverbeslag en een zwart jasje met veel borduurwerk en kralen erop, en hadden allemaal een grote zwarte sombrero op. Om het geheel wat kleur te geven, was iedereen bovendien uitgedost met een grote witte vlinderstrik met rode noppen. In het licht van de straatlantaarns boden ze een feeërieke aanblik. Ieder orkestje bestond uit drie of vier akoestische gitaren, eenzelfde aantal violen en een kopersectie die bestond uit drie trompetten. Meestal fungeerde een van de gitaristen als zanger en viel de rest van de bezetting in tijdens het refrein. Kellerman parkeerde en toen ze uitstapten, werd hij aangeklampt door een muzikant. Laura stond echter net iets te ver weg om te kunnen verstaan wat de man zei. Kellerman stak hem wat geld toe, lachte toen onverwacht even en schudde zijn hoofd. De man glimlachte en wierp Laura een snelle blik toe voordat hij zijn collega's wenkte dat ze dichterbij moesten komen. 'Wat was dat allemaal?' vroeg ze toen Kellerman terugkwam.
'Veel Mexicaanse mannen - vooral de wat jongere - huren een mariachi-orkestje om ze te begeleiden terwijl ze hun vriendinnetje een serenade brengen. Hij vroeg of ik jou een serenade wilde brengen, maar ik heb gezegd dat we gewoon vrienden waren. Ik weet trouwens niet of hij dat ook geloofde.' De violen begonnen, daarna vielen de gitaren in en toen begon de zanger zijn lied. Het was degene die net met Kellerman had staan praten. Hij had een volle, zachte bariton die zonder moeite boven de begeleiding uit kwam, maar de tekst die hij zong, was zo suikerzoet dat Laura er met gekromde tenen naar stond te luisteren en zich een beetje onbehaaglijk begon te voelen. Ze ging met haar rug tegen de wagen staan en leunde achterover, met haar armen over elkaar, zodat het leek alsof ze een muur wilde optrekken tussen zichzelf en de weeïge sentimentaliteit van het liedje. Ze voelde Keilermans schouder langs de hare strijken, en toen ze opkeek, zag ze dat hij vriendelijk tegen haar stond te glimlachen. Hij veegde een losse lok haar uit zijn ogen en gaf haar een kus. Haar eerste opwelling was om hem weg te duwen. Ze had haar handpalm ook al op zijn borstkas gelegd - maar het was net of ze niet de kracht had om te doen wat haar verstand haar ingaf. Daarna liet ze haar hand naar zijn nek glijden en daar bleef hij tot ze zich met tegenzin moest losrukken om even op adem te komen. Kellerman sloeg zijn arm om haar schouders en ze drukte zich dichter tegen hem aan.
Toen begon zijn mobiele telefoon ineens te piepen. Hij vloekte woedend, maar wel zachtjes, en ging een paar meter van het orkestje staan voordat hij opnam. 'Met Bill Walker, Tom.'
'Ik hoop voor jou dat dit iets belangrijks is.' Kellerman keek naar Laura, die weer naar hem stond te kijken. De gelukkige uitdrukking die hij een paar seconden eerder op haar gezicht had gezien, had nu plaatsgemaakt voor berusting. Het werk ging altijd vóór. 'Wat is dat voor een muziek daar op de achtergrond?' vroeg Walker. 'Heb je soms een geil wijf aan de haak geslagen? Hé, ik hoop niet dat ik je ergens bij stoor?' Hij begon rauw te lachen. 'Verdomme, Bill, wat moet je?' snauwde Kellerman. 'Ik heb net een anoniem telefoontje gekregen over Lacamara. Het staat op de band. Meer kan ik zo over de telefoon niet zeggen. Je kunt maar beter even hierheen komen. Dan kun je het zelf horen.' 'Ik kom eraan.' Kellerman zette de telefoon uit en liep terug naar de plek waar Laura op hem stond te wachten. 'Dat was Bill Walker. Hij zit op de ambassade en ze hebben net een telefoontje van
Lacamara gehad.'
'Nou, laten we gaan dan,' zei ze.
'Ik ga naar de ambassade,' zei Kellerman. 'Jij gaat naar huis.' Laura kneep haar ogen halfdicht. 'Ik ben nu Melissa, weet je nog wel? Die zou toch zeker met je mee zijn gegaan?' Kellerman staarde haar vol ongeloof aan. 'Dat je je op zondag als haar voordoet, wil nog niet zeggen dat je nou ineens een lid van het team bent. Dit is geen spelletje.'
'De vorige keer dat ik met je meeging naar de ambassade, scheen je dat helemaal niet erg te vinden,' merkte ze op. 'Toen heb je me zelfs nog een complimentje gemaakt omdat ik dat zo goed had opgevangen.'
'Toen kwamen we regelrecht uit New York en er stond een chauffeur op ons te wachten op het vliegveld. Ik moest je wel meenemen naar de ambassade. Ik had geen andere keus.' Laura wist dat ze Melissa niet op de hoogte zou kunnen houden van de meest recente ontwikkelingen als ze zich nu liet afschepen. Ineens voelde ze zich volkomen hulpeloos... en erg in de war. Daar had die kus wel voor gezorgd. Het was van het grootste belang dat ze haar gedachten weer wat op orde wist te krijgen. En snel ook. 'Ik: maak nu deel uit van het team, of je dat nou leuk vindt of niet,' zei ze uitdagend. 'Ik heb me al uitgegeven voor Melissa terwijl Walker, Doyle en Justine Collins erbij waren. Zonder mij zou je nooit zover gekomen zijn. Dat weet je best. Ik denk dat ik dit wel verdiend heb. Vind je ook niet?'
'Nee,' zei Kellerman bot en toen het lied ineens afgelopen was, keek hij scherp om zich heen, knikte de muzikanten met een wat krampachtige glimlach toe en richtte daarna snel zijn aandacht weer op haar. 'Ik weet niet waarom we dit gesprek eigenlijk voeren. Ik ben jou geen verantwoording schuldig. Je gaat niet mee naar de ambassade en daarmee uit.'
'Dus met andere woorden: ik ben hier om te doen of ik Melissa ben wanneer jou dat uitkomt. Weet je, er is niets dat me tegenhoudt om het eerstvolgende vliegtuig naar de Verenigde Staten te nemen.'
'Als je soms even een stoel wilt reserveren?' Kellerman haalde de telefoon uit zijn binnenzak en stak hem haar toe. 'Eén telefoontje maar. Meer is niet nodig. Je zegt het maar, Laura, en dan kan je onmiddellijk terug naar huis. Wil je dat soms?' 'Ik heb toch gezegd dat ik dit zou doen omwille van de nagedachtenis van Melissa?' zei ze. Ze was nu kwaad op zichzelf. Waarom had ze gedreigd terug naar huis te vliegen? Zo klonk ze net als een verwend klein meisje dat haar toevlucht zocht tot chantage omdat ze haar zin niet kreeg.
Kellerman woelde met zijn vingers door zijn haar. 'Hoor eens, ik moet nu echt weg. Ik zet je wel in een taxi.' 'Ik denk dat me dat zelf ook nog wel lukt,' zei ze bitter. 'Dit kan een ruige buurt zijn, vooral 's avonds om deze tijd. Ik laat je hier niet alleen achter.' Hij zag een vrije groen-met-witte Datsun en stapte de straat op om die aan te roepen. 'Nadat ik op de ambassade ben geweest, kom ik wel even langs om je te vertellen wat er aan de hand is,' zei hij terwijl hij het portier voor haar openhield.
'Bel maar even. Ik denk dat het voor ons allebei beter is als we onze relatie vanaf nu puur zakelijk houden. Op die manier vermijden we verdere misverstanden.'
'Ja, daar heb je waarschijnlijk wel gelijk in,' zei hij en hij sloeg het portier dicht. Door het open zijraampje keek hij even naar de chauffeur en gaf hem het adres in San Angel waar Laura logeerde. Hij wilde net zijn hand in zijn zak steken om de man wat geld te geven, maar wist zich daar nog net op tijd van te weerhouden. Dat zou haar alleen maar nog nijdiger maken. 'Ik bel je nog wel,' zei hij en na die woorden deed hij een stap naar achteren en tikte twee keer met zijn knokkels op het dak.
De taxi trok op en hij bleef de wagen staan nakijken tot die uit het zicht was. Daarna liep hij snel naar zijn eigen wagen en reed naar de ambassade.