9

Vrijdag

'Waar is de taxi?' vroeg Justine. 'Het is allang twee uur geweest.' Amador gaf geen antwoord. Hij stond voortdurend om zich heen te kijken, alsof elke schaduw een potentiële bedreiging vormde. De afgelopen jaren had hij zowel voor de landelijke als voor de in­ternationale pers een aantal artikelen geschreven over de steeds ernstiger wordende misdaadproblematiek en het zou heel wrang zijn als hij nu zelf ook zou eindigen als onderdeel van een statis­tisch overzicht over de misdaad in Mexico City. Hij zette die maca­bere gedachte snel van zich af. Achter hem viel met een kletterend geluid iets op de grond en toen hij snel omkeek, zag hij een nacht­waker zijn knuppel oprapen. Kennelijk had hij die laten vallen toen hij langs de hoofdingang van het aan de buitenkant helver­lichte museum liep. In stilte vloekte Amador zichzelf uit. Waarom deed hij toch zo nerveus? Maar hij voelde zich kwetsbaar, hier op de stoep, in het holst van de nacht. En dat terwijl de Paseo de la Reforma toch een van de drukste straten van Mexico City was, waar ook om deze tijd van de nacht een gestage stroom verkeer reed.

'Alles in orde?' vroeg Justine. Ze liet haar hand licht op zijn arm rusten.

Hij wierp haar een verlegen glimlach toe. 'Neem me niet kwalijk. Het is gewoon dat ik deze stad ken, en reken maar dat elke reisgids je afraadt om hier om twee uur 's nachts te gaan rondhangen.' 'Volgens mij gaat die taxi stoppen,' zei ze.

De groen met witte Datsun kwam voor hen tot stilstand en de chauffeur leunde ver opzij, zodat hij zijn hoofd door het rechter­zijraampje kon steken. 'Amador?' vroeg hij, maar zonder één van hen duidelijk aan te kijken. 'Ja,' zei Amador.

'Ik moest u hier ophalen,' zei de chauffeur, en met een prikkend

gebaar van zijn duim over zijn schouder voegde hij daaraan toe: 'Stap maar in.'

'Amador hield het achterportier open voor Justine en stapte daar­na zelf ook in. 'Ik hoop dat u weet waar u ons heen moet brengen,' zei hij tegen de chauffeur nadat hij het portier had dichtgeslagen. Die nam hem via zijn achteruitkijkspiegel even aandachtig op en knikte toen. 'Hij zei dat u niet zou weten waar u heen moest. Ik denk dat u wel eens vreemd zou kunnen opkijken als we er straks zijn.'

'Nou, waar gaan we dan naartoe?' vroeg Amador terwijl de auto optrok.

'Sorry, maar dat mag ik u niet vertellen,' zei de man en hij lachte hem verontschuldigend toe. 'Maar de rit is al betaald, en met een goede flinke fooi. U hoeft alleen nog maar achterover te leunen en ervan te genieten.'

'Hier zijn we dan,' zei de chauffeur terwijl hij de wagen tot stil­stand bracht.

'Maar hier zijn we begonnen!' zei Amador terwijl hij stomver­baasd naar het Nationaal Volkenkundig Museum keek. ik zei toch al dat u verbaasd zou zijn?' zei de chauffeur, 'Ik heb op­dracht gekregen om vijftien minuten rond te rijden, en u daarna terug te brengen naar het museum. Ik heb wel eens eerder vreem­de ritjes gehad, maar dit slaat toch wel alles! Maar mij hoort u niet klagen, hoor. Ik ben er dik voor betaald.' Amador en Justine stapten uit. De taxi reed weg. 'Dat was om er zeker van te kunnen zijn dat we niet werden ge­volgd,' zei Amador.

'Voor mijn part rijden we de hele nacht rondjes, als het ons maar een verhaal oplevert.' Naast hen stopte een witte GM Cutlass. 'Het ziet ernaar uit dat we gezelschap krijgen.'

Het zijraampje gleed omlaag. 'Stap maar in,' zei een vrouwenstem. 'Hector zit al op u te wachten.'

Ze gingen op de achterbank zitten en de chauffeur keek om. 'Hal­lo, ik ben Carmen López.'

Ze was voor in de twintig, met lang zwart haar dat een smal en hoe­kig gezichtje omkranste. Er zaten donkere vlekken onder haar doffe ogen en met een licht schuldgevoel merkte Amador dat hij zich afvroeg waarom Lacamara voor déze vrouw zo veel op het spel had gezet. Hij besefte echter terdege dat dat oneerlijk was. Het gaat in de liefde niet alleen om iemands uiterlijk.

'Spreekt ze Spaans?' Haar stem was al net zo dof als haar ogen. 'Nee,' zei Amador. 'Spreekt u Engels?' Ze schudde van nee.

'Hoe wist u dat de taxi niet werd gevolgd?' vroeg Amador. 'Omdat ik die zelf ben gevolgd,' zei ze. 'Verder heb ik u niets te zeggen, dus ik zou het op prijs stellen als u ook niets tegen mij zegt.'

En na die woorden gaf ze gas.

Tien minuten later, nadat ze twee keer rechtsomkeert had ge­maakt en nogmaals de Paseo de la Reforma was overgestoken, reed ze een donker steegje in dat nauwelijks anderhalve kilometer van het museum lag. In het licht van de koplampen zagen ze een rij metalen vuilnisbakken langs de muur staan en nadat ze de wagen tot stilstand had gebracht, maakte een gedaante zich los uit de schaduw daarachter en kwam met grote stappen naar de rechter­kant van de wagen gelopen. Hij was achter in de veertig, had zil­vergrijs haar en was ongeschoren. Hij ging gekleed in een rafelige spijkerbroek en een sweater met een V-hals, en hij had een zwart diplomatenkoffertje bij zich. Nadat hij naast Carmen López was gaan zitten, reed die snel het steegje uit.

De man draaide zich om en zei: 'Ik ben Hector Lacamara. Neemt u me niet kwalijk dat dit allemaal zo melodramatisch gaat,' zei hij in vlekkeloos Engels. Hij liet zijn blik over de twee mensen op de achterbank gaan. 'Maar na wat er eerder op de avond is gebeurd, ben ik extra waakzaam.' 'Ik wist niet dat u Engels sprak,' zei Amador. 'Ik ben de hele wereld over gereisd om geld wit te wassen voor het kartel. Engels is de internationale taal van vandaag.' Hij richtte zijn ogen op Justine. 'U bent zeker de Amerikaanse verslaggeef­ster.'

'Justine Collins, van de New York Independent,' zei ze. 'Ik heb gehoord dat dat een kwaliteitskrant is,' zei Lacamara. 'Daar streven we wel naar,' zei ze. 'Voor we verdergaan, moet ik u echter één vraag stellen.'

'Wilt u weten waarom ik dit gedaan heb?' zei Lacamara. 'Ja,' zei Justine.

'Weet u, ik heb daar al een paar jaar over lopen denken,' zei Laca­mara. 'U kunt zich gewoon niet voorstellen wat voor een druk dit werk met zich meebrengt. Alles moet in het geheim. Je moet liegen tegen je vrouw, tegen je kinderen, tegen je vrienden. Je moet voortdurend op je woorden letten om niet per ongeluk iets te zeg­gen dat belastend is voor een van de cliënten van het kartel. Ik be­gon me een soort machine te voelen. Ik was al mijn spontaniteit kwijt. Toen heb ik Carmen ontmoet. Mijn huwelijk was destijds trouwens al op de klippen gelopen. Niet dat mijn vrouw ook maar iets te verwijten valt. Ik was nauwelijks meer een echtgenoot voor haar. Ze kende me gewoon niet meer; ik was eigenlijk alleen nog maar een vreemde die onder haar dak woonde. Carmen heeft me doen beseffen dat het tijd was om ervandoor te gaan.' 'En voordat u wegging, hebt u nog even vijftig miljoen dollar van het kartel meegenomen?' vroeg Amador.

'Het ligt dichter bij de zevenenveertig miljoen, weet u,' zei Laca­mara. 'En ik heb het natuurlijk niet allemaal tegelijk achterover­gedrukt, maar in de loop van twaalf maanden. Met de hoeveelheid geld die het kartel op bankrekeningen in het Caribisch gebied en het Verre Oosten heeft staan, was dat een koud kunstje. Mijn part­ner had geen idee van wat er aan de hand was. Ik heb gehoord dat hij binnen enkele uren na mijn verdwijning werd vermist. Doyle zal hem wel hebben laten martelen om erachter te komen of hij iets wist, en daarna is hij ongetwijfeld vermoord.' 'Zo te horen, maakt u zich daar niet al te druk om,' zei Justine. 'Dat hebt u mis, mevrouw Collins. Ik mocht Oscar graag. Hij was een briljant accountant - in veel opzichten heel wat beter dan ik. Maar in sommige opzichten was hij soms vreemd naïef. Ik had hem nooit in vertrouwen kunnen nemen. Hij zou het gewoon niet begrepen hebben.'

'En hoe zit het met uw gezin? Bent u niet bang dat het kartel wraak op hen zal nemen?' vroeg Justine.

'Mijn gezin is volkomen veilig, mevrouw Collins,' zei Lacamara met iets van ergernis in zijn stem. 'Daar lijkt u wel heel zeker van te zijn,' zei ze. 'Juan Salcido is een man van eer. Als iemand hem de voet dwars zet, dan gaat hij achter die persoon aan, maar niet achter zijn gezin. Hij straft alleen degenen van wie hij denkt dat ze schuldig zijn. Mijn vrouw en kinderen hebben hem niets misdaan.' 'Bent u meteen naar het Palacio Hotel in Tepotzotlan gegaan na­dat mevrouw López en u herkend waren?' vroeg Amador na een korte stilte.

'We hadden het niet zo gepland. We zijn zo maar ergens naartoe gereden. We wisten dat we snel de stad uit moesten zien te komen om tijd te krijgen voor het bedenken van een nieuwe strategie. Toen we door Tepotzotlan reden, zag Carmen een reclamebord van het Palacio Hotel. Het was een aftandse oude vlooienkast en dus uitstekend geschikt om er voor een paar dagen in onder te dui­ken.'

'Waar was u dan toen de autoriteiten eerder vanavond een inval deden?' vroeg Amador.

'We maakten een wandeling,' zei Lacamara en hij liet zijn hand lichtjes op Carmens schouder rusten. 'We zijn pas tien minuten voordat ze kwamen het hotel uitgegaan. Het enige wat we nu nog hebben, is deze huurwagen en de kleren die we aanhebben.' 'En dat koffertje,' zei Amador.

'Dat heb ik sinds ik gisteren het kantoor uit ben gelopen voortdu­rend bij me gehad. Er zit voldoende bewijsmateriaal in om de Sal­cido's voor de rest van hun leven achter slot en grendel te bren­gen.' Lacamara richtte zijn aandacht nu op Justine. 'Zoals ik al over de telefoon tegen Amador heb gezegd: ik ben bereid u alvast een paar namen te geven, plus alle gegevens over de bankrekenin­gen die ik in hun naam heb geopend in het Caribisch gebied. 'Ik heb ook een paar foto's waarop Doyle op verschillende locaties hier in de stad geld overhandigt aan een hoge functionaris van de DEA. Ze speelt hem nu al geruime tijd regelmatig informatie toe. De foto's zijn genomen als een verzekeringspolis voor het geval ze ooit mocht willen terugkrabbelen. Ze is van heel groot belang voor het kartel en ze wordt goed voor haar diensten betaald.' 'Dat is toch niet Melissa Wade, hè?' zei Justine. Heel even stond er een verraste uitdrukking op Lacamara's ge­zicht. 'Hoe wist u dat?' 'Een beredeneerde gok,' zei ze.

Amador keek haar eens aan. Er lag een flauwe gimlach op zijn ge­zicht. Ze had haar huiswerk goed gedaan. Ze was nu allang niet meer de naïeve roddeljournaliste die hij zich nog herinnerde uit zijn tijd in New York. Hij had het gevoel dat hij goed met haar zou kunnen samenwerken...

'Hoe lang hebt u nodig om die documenten op echtheid te contro­leren?' vroeg Lacamara.

'Ik heb een paar discrete informanten op strategische punten in de financiële sector,' zei Amador. 'Zodra ze vanochtend opengaan, neem ik contact met ze op.'

Lacamara maakte het koffertje open en overhandigde hem een map. 'Alles wat ze maar nodig zouden kunnen hebben, zit hier vol­gens mij wel in. Ik neem om elf uur vanochtend contact met u op. Als u er dan niet bent, bel ik elk uur opnieuw.' 'En in de tussentijd blijft u gewoon de stad rondrijden?' vroeg Jus­tine.

'Dat hoeft u niet te weten,' zei Lacamara. 'Zorgt u er nou maar voor dat die redacteur van u woord houdt. Want zonder mij hebt u niets om over te schrijven.'

'Hij houdt heus wel woord,' zei Justine geruststellend. Lacamara tikte Carmen even op haar arm en wenkte dat ze even langs de kant van de weg moest gaan staan. 'We zijn weer op de Paseo de la Reforma. Ik neem aan dat u van hieruit de weg wel weet te vinden.'

'Om elf uur belt u dus,' zei Amador en hij stapte de wagen uit. Justine stapte eveneens uit. Zodra ze het portier had dichtgesla­gen, reed de wagen weg. Amador bleef hem staan nakijken en riep toen een naderende taxi aan.

'Tom, met Don Childs,' zei een stem toen Kellerman een paar se­conden nadat hij zijn kantoor binnen kwam lopen al de hoorn op­nam. Childs was het hoofd Beveiliging van de ambassade. 'We zit­ten met een probleem, of liever gezegd, jij zit met een probleem.' Kellerman liet zich weer in zijn stoel zakken en wreef met zijn duim en wijsvinger over zijn bloeddoorlopen ogen. Hij had de af­gelopen nacht geen oog dichtgedaan en dat was hem duidelijk aan te zien. 'Ga verder,' zei hij met een diepe zucht. 'Heb je ooit gehoord van een journaliste die Justine Collins heet?' 'Eerlijk gezegd niet, nee. Hoezo?'

'Die zit hier in de foyer. Ze wil speciaal agent Wade spreken. Ik heb geprobeerd haar wijs te maken dat hier niemand werkt die zo heet, maar daar trapt ze niet in. Ze zegt dat ze een paar foto's bij zich heeft die speciaal agent Wade wel interessant zal vinden.' 'Heeft ze die laten zien?' vroeg Kellerman. 'Ze zegt dat ze die alleen maar aan agent Wade laat zien, en als ze die niet te spreken krijgt, publiceert ze ze. En nou komt het: ze be­weert dat die foto's de carrière van agent Wade onmiddellijk zou­den ruïneren.'

'Dat is een geweldige manier om de dag te beginnen,' snauwde Kellerman. 'Alsof ik niet al voldoende heb om me druk over te ma­ken.'

Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn. 'Wat wilt u dat ik eraan doe?'

'Je bedoelt in plaats van haar te vertellen dat ze maar moet doen wat ze niet laten kan?' Kellerman probeerde zijn stijgende woede

te bedwingen. 'Alsof ik niet al genoeg heb om me druk over te ma­ken. Ik kom wel even naar boven om haar te woord te staan. Wat kan ik anders doen?' 'Ik vertel haar wel dat u onderweg bent.'

Kellerman wist de verleiding te weerstaan om de hoorn met een klap neer te smijten. Maar zijn woede werd getemperd door een gevoel van ongerustheid. Een journaliste met foto's die van speci­aal belang waren voor Melissa? Foto's die haar carrière konden ruïneren? Melissa had nooit iets illegaals gedaan - in ieder geval niet voorzover hij wist. Dat betekende dat er maar één mogelijk­heid overbleef. Het waren foto's van haar gesprekken met Doyle. Maar hoe kon een Amerikaanse journaliste zulk belastend mate­riaal in handen hebben gekregen? En wie had die foto's geno­men? Met een onheilspellend voorgevoel liep hij de trap naar de ontvangsthal op. Childs wees hem Justine Collins aan. 'Mevrouw Collins?' zei hij met zijn breedste glimlach. 'Wie bent u?' vroeg ze op hoge toon. ik wil Melissa Wade spre­ken.'

ik ben Tom Kellerman. Ik ben de DEA-landenattaché hier in Mexico.'

'Wat betekent dat? Dat u hier de opperbobo bent?' 'Zo zou u het kunnen zeggen,' antwoordde Kellerman en hij ge­baarde naar de stoel waaruit ze zojuist was opgestaan. 'Waarom gaan we niet even zitten? Dan kunnen we erover praten.' 'De enige die ik wil spreken, is Melissa Wade,' zei ze. 'Dat is helaas niet mogelijk.'

'U gaat me nou toch niet beledigen door hetzelfde lulverhaal op te hangen dat uw chef Beveiliging me net ook al heeft verteld: "Er werkt hier niemand die zo heet."'

'Dat is standaardprocedure op alle Amerikaanse ambassades, me­vrouw Collins. Hij deed alleen maar wat hem opgedragen was.' 'Waarom kan ik haar dan niet spreken?' 'Omdat ze ergens buiten het pand aan het werk is.' 'Kunt u geen contact met haar opnemen?'

in dergelijke situaties houden wij van hieruit een telefoonstilte in acht. Ze belt me als ze nog nieuwe ontwikkelingen te melden heeft.'

'En u heeft natuurlijk geen idee wanneer zij ú weer gaat bellen?' zei Justine met een sarcastische klank in haar stem. 'Ik vrees van niet,' zei Kellerman en hij haalde verontschuldigend zijn schouders op. 'Het hoofd Beveiliging zei dat u een paar foto's

had die u haar wilde laten zien. Kan ik u misschien van dienst zijn?' 'Zoals ik u al heb gezegd: ik laat ze alleen maar zien aan Melissa Wade.'

'Zoals u wenst. Als ze contact met ons opneemt, vertel ik haar wel dat u gebeld hebt. Hebt u een nummer waarop u te bereiken bent?'

Justine haalde een notitieblok uit haar tasje, schreef er iets op en overhandigde het bovenste blaadje toen aan Kellerman. 'Dat is mijn mobiele telefoon. En, meneer Kellerman, dat verhaal van u, dat u helemaal niet in staat bent om contact met haar op te nemen, eerlijk gezegd geloof ik daar helemaal niets van. Dus vertelt u haar namens mij maar dat ze tot vijf uur vanmiddag de tijd heeft om te besluiten of ze me wil ontmoeten of niet. Anders staan die foto's binnen een paar dagen in de New York Independent. Maar natuur­lijk geef ik haar graag de kans om eerst haar kant van het verhaal toe te lichten. Ze mag zelf kiezen.'

'Ik moet zeggen dat ik wel benieuwd begin te raken naar die foto's

die u in uw bezit beweert te...'

'O, die heb ik echt wel, hoor!' viel ze hem in de rede.

'En u beweert dat die haar zouden ruïneren?'

'Zeg haar maar dat ze me belt - voor vijven,' en na die woorden

liep ze naar de hoofduitgang.

Kellerman liep naar de plek waar Childs had staan toekijken. 'Zorg dat ze wordt gevolgd en laat uitzoeken waar ze logeert. Maar meer niet. Mijn mensen doen de rest wel.' 'Onmiddellijk, meneer.'

Kellerman liep weer naar zijn kantoor in de kelder en draaide het nummer van Melissa's huis in San Angel. Toen Laura opnam, zei hij: 'Hallo, met Tom. We zitten met een probleem, en we zullen jouw hulp nodig hebben om het op te lossen. Ik kom naar je toe om je te vertellen wat er aan de hand is.' 'Nee, toch? Niet alwéér!' kreunde ze. 'Ik kom over een halfuur.'

'De enige reden waarom ik hierin heb toegestemd, was dat ik had begrepen dat ik alleen maar even Doyle hoefde te ontmoeten om hem een diskette te geven,' zei Laura. 'Meer niet, geen enkel risico, zei je in New York maar gisteravond nog heb ik Doyle moeten op­zoeken in de een of andere gore bar en nu wil je dat ik een con­frontatie aanga met Justine Collins over die afschuwelijke foto's van haar. Ik kén dat mens, verdomme nog aan toe. Ze was een van

Raquels patiënten. Toen Raquel met vakantie was, heb ik zelfs nog eens een kies van haar gevuld.'

'Ik weet dat het veel gevraagd is, vooral na gisteravond, maar als het foto's zijn van Melissa en Doyle en als die voor aanstaande zondag in de krant staan, gaat de deal niet door, dat is zo zeker als wat. Je moet haar zover zien te krijgen dat ze de publicatie nog even uitstelt - op zijn minst tot na het weekeinde.' 'En hoe zou ik dat moeten aanpakken?' vroeg Laura. 'Zeg haar maar dat je begin volgende week terugvliegt naar New York en dat je bereid bent haar dan een exclusief interview toe te staan. Maar niet eerder dan woensdag. Vertel haar maar dat je eerst verslag moet uitbrengen aan de DEA.' 'Maar er komt geen interview, want aanstaande woensdag heeft de DEA al een persverklaring uitgegeven waarin staat dat Melis­sa...' Terwijl ze Kellerman de rug toekeerde, sloeg Laura een hand voor haar ogen en liet ze haar stem langzaam wegsterven. Pas op dat je het niet overdrijft, dacht ze. 'Laura, alles in orde?' vroeg hij.

'Ja hoor,' zei ze en ze keek aandachtig naar zijn spiegelbeeld in de ruit. 'Ik heb mezelf beloofd dat ik niet zou huilen en dat doe ik ook niet.'

Kellerman had op het punt gestaan om een arm om haar heen te slaan. Dat was een instinctieve - en impulsieve - opwelling ge­weest en nu was hij blij dat hij dat niet gedaan had, want dat zou ze allerminst op prijs hebben gesteld. Het zou de zaak eerder verer­gerd hebben, want op haar eigen manier was Laura al even onaf­hankelijk ingesteld als Melissa.

'Wat als Justine daar niet mee akkoord gaat?' ging Laura verder. 'Ze is een journaliste en ze is op een verhaal uit,' zei hij. 'En jij bent degene die haar dat verhaal aanbiedt - als ze erin toestemt om een paar dagen te wachten. Ze kan die foto's natuurlijk gewoon publi­ceren, maar ze zullen heel wat meer impact hebben als er een groot artikel bij staat. Ik denk dat ze wel bereid zal zijn om tot vol­gende week te wachten. Dat is voor haar dubbel en dwars de moei­te waard.'

'Ze zal zeker argwaan koesteren als ik haar op die manier met een kluitje in het riet stuur.'

'Natuurlijk. Maar ik denk niet dat ze veel keus heeft, niet als ze een verhaal bij die foto's wil hebben. Dat moet je haar aan het ver­stand zien te brengen.'

'Makkelijker gezegd dan gedaan,' mompelde ze.

'Je hebt Bill Walker weten wijs te maken dat je Melissa was, en Jus­tine Collins heeft Melissa nooit gekend. Ik denk dat dit je ook niet al te veel moeite zal kosten.' 'Hoe regel ik die vergadering dan?' vroeg ze. Kellerman haalde het vel papier uit zijn zak dat hij van Justine had gehad en gaf het aan Laura. 'Dat is het nummer van haar mobiele telefoon. Bel haar nu maar even. Des te eerder we hier vanaf zijn, des te beter.'

Laura nam de hoorn op, haalde eens diep adem en toetste toen het nummer in.

Zonder zijn blik ook maar één ogenblik van de weg af te wenden, haalde Felix Amador de mobiele telefoon uit zijn zak. Hij reed nu door Centro, het financiële centrum in het hart van Mexico City. Met groeiend ongeloof luisterde hij naar wat Justine hem vertelde: van het bezoek dat ze die ochtend had gebracht aan de Ameri­kaanse ambassade tot aan het telefoontje dat ze zojuist had gekre­gen van Melissa Wade, met wie ze een afspraak had gemaakt voor twee uur vanmiddag.

'Waarom ben je in 's hemelsnaam naar de ambassade gegaan?' zei hij toen ze klaar was,

'Waar ben je nou zo boos om?' zei ze. 'Die foto's zijn dynamiet. En nou heb ik...'

'.. .de DEA achter je aan!' brulde Amador. 'Je bent gevolgd vanaf de ambassade en je hebt ze regelrecht naar mijn huis geleid! En niet uit het raam kijken!' 'Dat was ik helemaal niet van plan.'

'Nu weten ze dat we samenwerken en van hun bronnen hebben ze waarschijnlijk allang gehoord dat ik heb laten weten dat ik bereid ben om Lacamara te helpen het land uit te vluchten in ruil voor een verhaal. En dus zullen ze Lacamara en de foto's heel snel met elkaar in verband brengen.' 'Kellerman heeft die foto's nooit gezien.'

'Dat maakt niet uit. Kellerman is ook niet op zijn achterhoofd ge­vallen. Die heeft heus wel geraden wat erop staat!' Amador gaf een klap op de claxon toen een taxi hem sneed bij het invoegen en wist toen met een harde trap op de rem zijn wagen nog net op tijd tot stilstand te brengen voor een stoplicht. 'Waarom heb je me niet verteld wat je van plan was voordat ik vanochtend wegging? Nu zitten we in een heel lastig parket.'

ik wil dat verhaal, Felix, en ik zal alles doen om het te krijgen,' zei

Justine uitdagend. 'In de Verenigde Staten is een corrupte DEA-agente een veel grotere primeur dan de een of andere Mexicaanse boekhouder die er met wat geld van een drugskartel vandoor is gegaan. Met haar uiterlijk haalt Melissa Wade de voorpagina van elke krant in het hele land. Daar ben ik op uit, Felix. Een groot voorpagina-artikel.'

'Dus wat jou betreft, is Lacamara al oud nieuws?' 'Natuurlijk niet. De krant smokkelt hem en zijn vriendin nog steeds het land uit en zodra hij in veiligheid is, publiceren we zijn verhaal.'

'Je krijgt ze geen van beiden nog te zien voordat ze het land uit zijn.'

'Waar heb je het over? Ethan heeft me gevraagd om op ze te pas­sen tot ze veilig en wel Mexico uit zijn.'

'Vergeet het maar, Justine. Die leuke stunt van jou heeft ervoor ge­zorgd dat jij van nu af aan in de coulissen moet wachten tot de voorstelling is afgelopen. En jijzelf bent de enige die daar schuld aan heeft. Zoals ik al zei, houdt de DEA of de INCD - en dat laat­ste is het waarschijnlijkst - mijn huis nu al in de gaten. Dus reken maar dat je van nu af aan voortdurend gevolgd zult worden en ik wil niet dat jij ze rechtstreeks naar Lacamara leidt. Ik heb een on­derduikadres geregeld waar Lacamara en zijn vriendin zich schuil kunnen houden tot het tijd is om het land uit te vluchten en ik zal daar nu ook moeten gaan logeren, want als mijn huis bewaakt wordt, kan ik me daar niet meer vertonen.' 'Voor het geval je dat soms vergeten bent, het is mijn krant die ze het land uit smokkelt,' zei Justine verontwaardigd. 'Dat ben ik helemaal niet vergeten, en ik ben maar al te graag be­reid om die redacteur van jou uit te leggen hoe de zaken ervoor staan. Ik denk dat hij het dan wel met me eens zal zijn. Regel jij het artikel over Melissa Wade nou maar, dan bekommer ik me wel om Lacamara. Als ze eenmaal veilig het land uit zijn, kan ik wel weer veilig naar huis. Maar eerder niet.'

'Ik neem aan dat je me wel op de hoogte zult houden van wat er al­lemaal gebeurt?' vroeg ze. Hij had gelijk en dat besefte ze nu ook. Dat impulsieve gedoe van haar ook altijd! Daar stond echter wél tegenover dat ze het artikel over Melissa Wade nu helemaal op haar eigen houtje kon afhandelen.

'Natuurlijk houd ik je op de hoogte, maar ik ga je niet vertellen waar ik ben en waar ik heen ga, niet over een open lijn.' 'Heb je het met je informant al over die documenten gehad?' vroeg ze.

'Ik ga hem nu opzoeken; zei Amador. 'Houd me op de hoogte.'

'Jij ook,' zei Amador, en daarna verbrak hij de verbinding en smeet het toestel op de zitting van de stoel naast hem.

Coyoacan was een welvarende voorstad twintig kilometer ten zui­den van het Centro. Aan de rand daarvan stond een twaalf verdie­pingen hoog flatgebouw dat na de grote aardbeving van 1985 on­bewoonbaar was verklaard. Net als met vele andere van dergelijke gebouwen het geval was, had de eigenaar echter niet voldoende geld tot zijn beschikking gehad om het te slopen en een nieuwe flat te laten optrekken. In plaats daarvan was het gebouw wat verste­vigd met stutten en staalkabels die nu, na jarenlange verwaarlo­zing, allemaal bedekt waren met een dikke laag roest. Amador had het altijd al onprettig gevonden om de parkeergara­ge onder de flat als ontmoetingspunt te gebruiken. Vorig jaar was er nog geen meter van hem vandaan een groot stuk beton op de grond gevallen. Zijn protest was echter volstrekt tevergeefs ge­weest. De ontmoetingen werden hier gehouden en dat blééf zo. Hij reed de oprit af en toen hij de garage binnenreed, zag hij de zwarte BMW al staan. Hij zette zijn wagen ernaast en nadat hij de motor had afgezet, pakte hij de map van de achterbank en stapte uit. Onwillekeurig ging zijn blik naar het gat in het dak - hij had kunnen zweren dat het sinds de vorige keer groter was geworden. Aarzelend liep hij naar de BMW, maar de zwarte ruiten maakten het onmogelijk om te zien of er iemand in zat. Een van de ramen gleed naar beneden en een in een smetteloos witte handschoen ge­stoken hand wenkte dat hij dichterbij moest komen. Amador deed het portier open en nadat hij op de achterbank was gaan zitten, trok hij snel het portier weer dicht. Anders zou de frisse koelte in de van airconditioning voorziene wagen snel verdwenen zijn. 'Je bent te laat!'

'Neemt u me niet kwalijk, meneer, maar het verkeer...' 'Bespaar me je uitvluchten, Amador,' viel Ramon Salcido hem boos in de rede. ik vind het niet prettig om te moeten wachten, en al helemaal niet als het om een verklikker gaat.' 'Het zal niet nog eens gebeuren.'

'Zijn dat de documenten die Lacamara je gisteravond heeft gege­ven?' vroeg Salcido en hij wees naar de map die nu op Amadors schoot lag. 'Ja,' zei Amador en hij overhandigde hem de map. Salcido sloeg de map open en bladerde hem even door. Er zaten

kopieën in van drie computerbestanden die alleen maar geopend konden worden met een geheime code waar Lacamara als enige toegang toe had. Er stonden gegevens in over de exacte bedragen die aan drie afzonderlijke personen waren uitbetaald, plus de data waarop die betalingen waren verricht. Twee van hen waren promi­nente politici en de derde was een voormalige hoofdcommissaris van politie uit Tijuana. Er zat ook een lijstje bij waarop keurig was bijgehouden welke broer welke betaling had goedgekeurd. Salci­do wist maar al te goed dat er nog tientallen van dergelijke be­standen waren. Lacamara had die allemaal zorgvuldig verstopt in de computer van zijn firma en zonder de geheime toegangscodes was er geen enkele manier om die weer terug te vinden. En dat be­tekende weer dat het nu belangrijker was dan ooit om Lacamara levend in handen te krijgen. Hij sloeg het laatste velletje papier om en wierp Amador toen een verbaasde blik toe. 'Ik dacht dat je zei dat er foto's waren van de gesprekken tussen Doyle en Melissa Wade.'

Amador schuifelde slecht op zijn gemak heen en weer op de bank. 'Die moet Justine eerder deze ochtend uit de map hebben ge­haald. Ik had geen idee dat ze iets dergelijks van plan was, en daar­om heb ik er helemaal niet aan gedacht om de inhoud van de map te controleren voordat ik het huis uit ging. Ik heb gewoon aange­nomen dat ze erin zaten.'

'Wat wilde ze daarmee?' vroeg Salcido dringend en Amador ver­telde over het gesprek dat hij zojuist met Justine had gehad. 'Is er dan werkelijk geen enkele grens aan je incompetentie?' zei Salci­do woedend toen hij klaar was. 'Gelukkig heeft Wade er net zo veel belang bij als wij dat die foto's niet gepubliceerd worden. Ze zal zeker proberen om Collins de voet dwars te zetten, in elk geval tot na het weekeinde. Maar voor ons is dat alleen maar een korte-termijnoplossing.'

'Wat staat er dan dit weekeinde te gebeuren?' vroeg Amador. 'Dat gaat je niet aan. Ik wil die foto's hebben, Amador, en ik zal al­les doen wat in mijn macht ligt om te zorgen dat ik die krijg ook. Het zou werkelijk in het belang van je vriendin zijn als jij ze aan mij weet door te spelen.'

'Ze geeft ze heus niet aan mij, en als ik ze meeneem, wil ze vast we­ten waarom. Wat moet ik dan zeggen?'

'Verzin maar iets. Daar zijn jullie journalisten toch zo goed in? Zorg nou maar dat je die foto's te pakken krijgt en kom ze me brengen... vóór zondagavond. Want als ik ze niet uiterlijk zondag­middag in handen heb, stuur ik Peraya naar je huis om ze te halen, als het moet met geweld, en dat zou je toch niet willen, hè?' 'Dat zal niet nodig zijn,' zei Amador nerveus. 'Fijn om dat te horen. Nou, vertel eens, heb je Lacamara nog ge­sproken sinds je hem gisteren hebt gezien?' 'Nee, maar hij belt aan het eind van de ochtend. Ik heb hem gezegd dat ik dan wel een antwoord voor hem klaar zou hebben.' 'Als hij weer belt, zeg hem dan dat je contactpersoon heeft beves­tigd dat de documenten authentiek zijn. Dat betekent dan dat de deal doorgaat. Daarna spreek je af met Lacamara en die hoer van hem dat je ze ergens zult ontmoeten om ze naar een onderduik­adres te brengen. Peraya en een paar mannetjes van mij staan jul­lie daar op te wachten en de rest laat je maar aan ons over.' 'Wat zeg ik tegen Justine?'

'Zeg maar dat je bent overvallen toen je op het onderduikadres aankwam. Peraya geeft je wel een klap op je kop, zodat je even buiten westen bent. Daar houd je gegarandeerd een blauwe plek aan over die groot genoeg is om je verhaal geloofwaardig te ma­ken.'

'Ik weet eigenlijk niet of ik dat wel zo'n goed idee vind,' zei Ama­dor aarzelend.

'Het staat niet ter discussie.' Salcido haalde een verzegelde enve­lop uit zijn binnenzak en hield hem Amador voor. 'Hier heb je vast een aanbetaling. De rest krijg je als we Lacamara in handen heb­ben.'

Amador nam de envelop aan en liet hem in zijn binnenzak glijden. 'Ik neem contact met u op zodra ik van hem gehoord heb.' 'Doe dat, en pas op dat je niet vergeet dat ik die foto's vóór zon­dagavond wil hebben. Anders stuur ik Peraya eropaf.' 'U krijgt ze,' zei Amador, en hij stapte uit. Toen de BMW was weg­gereden, scheurde hij met één vinger de envelop open en begon het geld te tellen.