'Hou je hoed vast!' gilde Golly boven het geronk van de uitlaatpijp uit terwijl het gele autootje wegvloog van de voordeur van Shottestone.
Ik droeg geen hoed of muts, wat me danig speet omdat Golly het heerlijk vond om met de kap omlaag te rijden.
We hadden een poel van ellende achter ons gelaten. Toen ik tegen Golly had gezegd dat ik de rol van Kayoko zou dansen, had ze haar handen ineengeslagen en gezegd: 'Een vrouw naar mijn hart!'
Evelyn had met een stem als een glasscherf gezegd: 'Marigold, ik geloof niet dat je hier goed over hebt nagedacht. Je hebt nu al een programma vol verplichtingen.'
Het gezicht van Rafe was even wit geweest als het servet dat hij neersmeet. 'Marigold, wil je even met me mee naar de hal gaan?' Daarna was hij de kamer uit gelopen.
'Ga jij maar gewoon dansen, want je bent toch te egoistisch om hem van enig nut te zijn,' had Isobel gezegd. 'Het is je verdiende loon als je die stomme rotvoet weer breekt.'
'Isobel! Ik wens niet zulke taal te horen aan de lunchtafel!'
'Ach, vlieg toch op, mammie! Het is gewoon een stuk mahonie, geen teerhartige maagd.'
Ik liep achter Rafe aan naar de hal. Hij ijsbeerde over de tegelvloer met zijn handen ineengeslagen op zijn rug. Hij kwam naar me toe en bracht zijn gezicht tot vlak bij het mijne. 'Wat bedoel je in godsnaam met dat je die rol aanneemt? Ik dacht dat het hele punt van het opgeven van die baantjes van jou was dat wij meer tijd samen konden hebben. Je bent volstrekt onverantwoordelijk!'De minachting in zijn ogen gaf mij de moed met vertoon van kalmte te zeggen: 'Dat is niet waar. Ik heb ze opgegeven omdat jij vond dat mijn laag-bij-de-grondse bezigheden een slechte uitstraling hadden op jou.'
'Dat geloof jij natuurlijk graag.' Zijn toon was minachtend. 'Je verdraait alles zodat het jou beter uitkomt.'
'Is dat zo?' Ik was oprecht verbaasd. 'Maar aan de andere kant... doet iedereen dat niet? Ben ik nou echt zo oneerlijk?'
'Ja, oneerlijk is er een goed woord voor! Je bent met dat mispunt van een Lenoir naar bed geweest en dat heb je aan Isobel verteld, he? Maar je wilde het niet aan mij opbiechten! Ja! Oneerlijk en bedrieglijk en...' Hij zweeg. Zijn mond verkrampte. 'De hemel weet dat ik heel weinig van jou heb gevraagd, voor mijn bereidheid mijn leven met je te delen.'
'Het spijt me heel erg... ik ben inderdaad met Sebastian naar bed geweest, maar ik heb dat niet aan Isobel verteld. Ze raadde er alleen maar naar... tenzij Conrad het haar heeft verteld...'
'Weet Conrad dat jij de maitresse van Lenoir bent geweest?' Zijn gezicht werd vuurrood. Ik stond op het punt te protesteren dat maitresse een te verheven omschrijving was, maar ik besefte dat dit zijn mening over mij niet zou verbeteren. 'Je hebt de verloofde van mijn zusje over je groezelige affaire verteld? Een man met wie je nauwelijks tien zinnen hebt gewisseld?'
Ik besefte opeens met grote helderheid dat ik me schuldig had gemaakt aan meer dan alleen maar vergeetachtigheid door Rafe niet te vertellen over de vroege gesprekken in de kluizenaarsgrot. Ik had begrepen dat hij, zoals waarschijnlijk de meeste mannen, het geen leuk idee zou vinden dat het meisje met wie hij wilde trouwen af en toe in een hoogst romantische omgeving met een andere man ontbeet, vooral wanneer die andere man knap, intelligent en interessant was. Ik kon hem onmogelijk uitleggen dat mijn relatie met Conrad was gebaseerd op niets meer dan dat ik het leuk vond om hem te horen praten en dat hij het leuk vond om mij te vertellen hoe hopeloos onwetend en naief ik was. Wie in deze cynische, wantrouwende wereld zou dit hebben geloofd?
'Je hebt het hem verteld maar je liet mij in het ongewisse, jij kleine...' Rafe kneep zijn lippen op elkaar tot ze wit werden. 'Je hebt me op een onvoorstelbare manier voor schut gezet! Dit zal ik je nooit kunnen vergeven!'
'Het spijt me echt verschrikkelijk! Ik wilde je over Sebastian vertellen, echt waar. Maar er was nooit een geschikt moment voor, en het scheen voor jou zo belangrijk te zijn! Ik vond het toch ook niet erg dat jij affaires had gehad voordat wij elkaar ontmoetten.'
'Voor een man ligt dat heel anders.'
'Waarom is dat anders?
Hij snoof smalend. 'Doe nou maar niet zo onnozel. Je weet heel goed dat een man met een vrouw de liefde kan bedrijven zonder dat dit voor hem enige betekenis heeft. Terwijl een vrouw altijd emotioneel betrokken is bij...'
Ik begon kwaad te worden. 'Ik geloof eerlijk gezegd niet dat harteloos, achteloos geneuk erg aantrekkelijk is voor beide seksen. Ik schaam me voor mijn affaire met Sebastian omdat ik hem haatte en het alleen maar deed om goede rollen te krijgen, maar ik weiger te erkennen dat dit erger was dan dat jij naar bed ging met meisjes om wie je helemaal niet gaf, alleen maar omdat ze gewillig waren.'
'Je weet niet waar je over praat! Je bent harteloos, ondankbaar, ijdel, zedeloos...'
Hoewel ik volmaakt stilstond terwijl deze beledigingen over mij werden uitgebraakt, maakte ik in gedachten een grote sprong bij hem vandaan. Ondanks mijn gehechtheid aan de droom uit mijn jeugd over liefde en mijn blijvende genegenheid voor zijn familie, besefte ik dat hij en ik niet hetzelfde soort mensen waren en dat we elkaar nooit zouden kunnen helpen. We konden elkaar niet tegen eenzaamheid en angst beschermen en ook niet substantieel bijdragen aan eikaars geluk. We konden geen werelden van idee- en en fantasie delen. Woede maakte plaats voor spijt.
'Alsjeblieft, Rafe, lieverd,' zei ik toen hij zweeg om op adem te komen, 'laten we elkaar niet blijven kwellen. Het spijt me verschrikkelijk... het had nooit iets kunnen worden - ons huwelijk - maar ik zal altijd erg op je gesteld blijven...'
'Wat voor toestanden hebben we hier?' Golly was bezig haar jas aan te trekken terwijl ze de hal in kwam. 'Tristan en Isolde op een regenachtige dag op een verlaten kermis. Kop op, jullie twee! Tragedie zuivert de emotie. Kom mee, Marigold, ik neem je mee naar Hindleep om met Orlando te praten. Toedeloe, Rafe. Uitstekende lunch.'
Ik legde bedeesd mijn hand op zijn arm, maar Rafe rukte zich los. Hij keerde me zijn rug toe en leunde tegen de schoorsteenmantel terwijl hij in het vuur staarde.
Zelfs terwijl ik in het gele autootje klom was ik aan hevige twijfels onderhevig.
'Zet je schrap voor die steile brug,' gilde Golly boven de wind uit.
We schoten vanaf de top de lucht in en kwamen pas een stuk verder met een harde klap weer op de weg.
Tegen de tijd dat we op Hindleep arriveerden bonsde het hart me in de keel en durfde ik nauwelijks mijn ogen open te doen.
'Marigold. Marigold!'
Het was Conrads stem. Ik deed mijn ogen weer open.
'Golly, Marigold ziet spierwit. Je hebt weer veel te hard gereden.'
'O onzin! Ik rijd altijd heel voorzichtig. Is Orlando er?'
'Hij is net gearriveerd.'
'Ik ga meteen met hem praten.' Golly liep naar de voordeur.
Conrad boog zich in de auto en zette de motor uit. 'Kom binnen en neem een kop thee. Of beter nog, cognac.'
'Dank je.' Ik stapte uit, dankbaar voor zijn hand onder mijn arm.
Hij gaf me zijn zakdoek. Ik veegde mijn gezicht af; het prikte van de wind op mijn zilte tranen.
'Ik moet snel iemand naar een stoffenwinkel sturen, als jij een twee-zakdoeken-per-dag-vrouw wordt.'
'O nee, heus niet. Ik was bang, en Rafe en ik hebben ruzie gehad. Het is nu allemaal voorbij. Onze verloving, bedoel ik.'
We liepen naar de stoep van de voordeur.
'Dus je bent verdrietig? Je hart is voor altijd gebroken?'
'Nou, eerlijk gezegd voel ik me ook opgelucht. Ik was al een tijdje bang dat het niet goed zou gaan. Ik heb eigenlijk vanaf het begin twijfels gehad, maar dat wilde ik niet inzien. Waarom maakt een mens toch steeds dezelfde fouten? Ik denk altijd dat het beter
is om me te schikken in plaats van in verzet te komen en iedereen tegen de haren in te strijken. Maar na afloop zit ik nog erger in de narigheid. Nu heb ik iemand op wie ik heel erg gesteld ben vreselijk verdriet gedaan. Ik weet zeker dat hij met een ander veel gelukkiger zal zijn, maar ik heb hem in zijn trots geraakt en dat zal hij me nooit vergeven. O lieve help, en Evelyn beleefde zoveel plezier aan het organiseren van de trouwerij en nu zal ze iedereen moeten vertellen dat het niet doorgaat. En Isobel is woedend op me omdat ik haar geliefde broer verdriet heb gedaan. O God, ik voel me vreselijk!' Ik drukte zijn zakdoek weer tegen mijn ogen. 'Ik heb hen mijn hele leven gekend en ik heb echt altijd van hen gehouden, zelfs als de verhoudingen gespannen waren. Ik ben werkelijk helemaal akelig van schaamte en medelijden en... een schandalig verlangen om te ontsnappen.'
'Dat klinkt inderdaad allemaal heel ongemakkelijk.'
Ik bleef op de bovenste trede van de stoep staan en keek Con- rad aan om te zien of hij me voor de gek hield. Zijn zwarte ogen waren zoals gewoonlijk moeilijk te doorgronden, maar over het algemeen dacht ik dat zijn gezicht medeleven uitstraalde. Hij glimlachte langzaam en om de een of andere duistere reden voelde ik me getroost.
'Je bent nog niet erg oud. Het vormt een onlosmakelijk deel van de jeugd af en toe hulpeloos te worden meegesleurd op een vloedgolf van actie en reactie. Maar eens neem je het heft in eigen hand en bepaal je je leven zelf.'
'Kom mee, Marigold!' Golly holde naar ons toe toen we de hal binnenstapten. Ze greep me bij de arm en sleurde me mee naar de salon. 'Laten we aan de slag gaan.'
Orlando, die elegant over een divan gedrapeerd lag, stond op en plantte een lichte kus op mijn wangen. Ondanks al zijn neuroses, narcotica en hongerdieten was hij bij niet te fel licht nog steeds knap om te zien. Zijn dunne blonde haar, dat slap over zijn voorhoofd hing, en zijn schuinstaande ogen verleenden hem het uiterlijk van een wezen dat uit de zee was opgerezen. Hij moest iets van veertig of vijfenveertig jaar zijn, maar hij danste nog iedere dag en gaf ook les, dus hij was in een vreselijk goede conditie. 'Lieverd,' zei hij met lijzige stem, 'wat een ervaring... die brug... mijn hoogtevrees... de reis... een snikhete trein... een klein kind dat moest overgeven... Alleen de gedachte dat ik jou weer zou zien heeft me er honderd keer van weerhouden terug te gaan.'
Ik was ervan overtuigd dat hij gedurende de hele reis niet een keer aan mij had gedacht, maar ik was aan zijn overdreven charmeren gewend en vond dit wel leuk. Tussen alle pestkoppen, prima donna's, opscheppers, geldwolven en seksmaniakken van de balletwereld vormde Orlando's bloemrijke, vertrouwelijke manier van doen een welkome afwisseling.
'Ach, Marigold!' Fritz kwam binnen met zijn onvermijdelijke dienblad. 'Ik cake hebben gebakken.'
'Hallo Fritz!' Ik kuste hem op zijn zachte, blozende wang. Zijn ogen waren bijna violetkleurig in de invallende schemering terwijl de regenwolken zich samentrokken. Er brandde een flink vuur in de haard, maar een van de grote glazen deuren naar het balkon stond open en de lucht was vervuld van een frisse bladergeur die uit de bossen beneden opsteeg.
Orlando keek naar het gebak. 'Op zich is suiker rampzalig voor mijn gestel... ik word er slapeloos en nerveus van... maar misschien moet ik dit toch maar riskeren...'
Fritz sneed een plak cake af en gaf hem een bordje.
'Jij vormt wel een goede reclame voor je eigen kookkunsten.' Orlando nam een hap en zette toen grote ogen op, als in extase, voor hij Fritz goedkeurend van top tot teen opnam. 'Mmm. Geweldig!'
Het was duidelijk dat zijn waardering niet alleen de cake gold.
We dronken thee die uit een zilveren theepot in de vorm van een zwaan in vuurrood en azuurblauw geglazuurde theekopjes werd geschonken.
'Als jullie klaar zijn met jezelf volproppen, kunnen we beginnen.' Golly goot snel haar thee naar binnen. 'Nee, dank je, Fritz.' Ze wierp hem een verwijtende blik toe, toen hij haar een plak cake aanbood. 'Sommige mensen hebben betere dingen te doen dan hun botte eetlust te bevredigen.'
Fritz, die niet wist dat ze nog geen uur geleden uitvoerig op
Shottestone had geluncht, keek een beetje gekwetst. Golly stapte naar de piano en zette een bundel beschreven muziekpapier op de lessenaar. Daarna drukte ze op de knop van een draagbare cassetterecorder. 'Vanaf de eerste opkomst van Kayoko, Conrad. Maat achtendertig. Yuki, tenor, heeft onder de kersenboom lopen zingen over de geheimzinnige verschijning van een tanuki, in de Japanse overlevering een wasbeer die magische krachten bezit om van gedaante te veranderen. De tanuki heeft hem een belangrijke ontmoeting onder de bloesem voorzegd, waarbij zijn hart van een beeld van schoonheid zal worden vervuld.'
Conrad liep naar de piano. 'Het hart van de wasbeer?'
'Doe nou niet alsof je onnozel bent. Het hart van Yuki uiteraard. Misschien kun je ons de twintig voorgaande maten geven, waar de toonsoort van zes mollen naar zeven kruizen gaat en de maat in dertien vierenzestigsten overgaat.'
Conrad trok een zuur gezicht. 'Jij maakt het wel heel gemakkelijk.'
Orlando veegde de kruimels van zijn vingers en ging voor het open raam staan, met een hand op zijn heup, de andere boven zijn hoofd uitgestrekt, terwijl hij nadacht. 'Marigold, lieverd, we lopen gewoon even een paar ideeen door. Begin met je zo klein mogelijk op te vouwen, alsof je niet groter bent dan de bol van een papaver.'
Conrad boog zich over de piano, met gefronste wenkbrauwen van concentratie, terwijl zijn flitsende vingers een woeste kakofonie van razendsnelle trillers, onderbroken door harde klappen, produceerden, alsof een panische muis over het toetsenbord rende en hij die met een hamer probeerde te raken.
Ik deed mijn best om op een kleine papaverbol te lijken, hoewel ik werd gehinderd door een gerende wollen rok en een dikke trui.
'Nu heel licht, licht, licht naar het midden van het toneel, nu een glissade, assemble, bouree en jete... Probeer eens een adagio en- chainement, alsof je half een fantasie van die man bent, half een verschijning uit de geestenwereld...'Orlando werd steeds enthousiaster in het bedenken van handelingen voor mij om uit te voeren, en Golly zei van tijd tot tijd: 'Ja!' 'Prachtig!' 'Precies goed!' of 'Te overdreven!' 'Te sexy!' 'Te Europees!' En af en toe begonnen ze hevig te kibbelen, wat Conrad en mij de kans gaf om uit te rusten.
'Ik wil dat Kayoko danst als een dwarrelend bloemblaadje, dat heen en weer wordt geblazen door de wind!' riep Golly. 'En daarna, als Yuki probeert haar in zijn armen te nemen, tolt ze in het rond tot ze slechts een vage vlek is, om vervolgens weg te smelten in onzichtbaarheid.'
'Jij wilt ook niet veel,' zei Orlando nijdig. 'Als ze zo snel gaat draaien, zal ze waarschijnlijk meteen naar het ziekenhuis moeten worden gebracht. En ik kan haar niet zomaar onzichtbaar maken. Misschien kan ze zich achter een boom verschuilen. Bovendien smelten bloemblaadjes niet. Ze worden bruin en verrotten. Je bedoelt zeker een sneeuwvlok.'
'Ik bedoel een bloemblaadje.' Golly trok een koppig gezicht met woedende ogen. 'En deze smelt. Er is niets voorspelbaars aan mijn opera...'
Conrad en ik gingen bij de haard zitten. We keken naar de regen die op het terras kletterde terwijl Golly en Orlando schreeuwden en met hun vuist zwaaiden.
Tegen etenstijd hadden we de eerste dansscene geschetst. Orlando stond te trillen van vermoeidheid. Hij was ervan overtuigd dat hij koorts had en dat hij mogelijk een verkoudheid had opgelopen. Conrad en ik waren er niet veel beter aan toe. Hoewel ik niet 'voluit' had gedanst, kon ik iedere centimeter van mijn lichaam voelen. Ik probeerde te blijven glimlachen en geen enkel lichaamsdeel te masseren, voor het geval iemand mocht denken dat ik er niet toe in staat was. Mijn linkervoet had gedaan wat ik wilde en deed nu net zoveel pijn als mijn rechtervoet. Maar ik had die middag op blote voeten gedanst en ik wist niet hoe het op spitzen zou gaan.
Toen Isobel, die voor het avondeten werd verwacht, niet verscheen, voelde ik me geroepen Conrad mijn excuses aan te bieden.
'Ik vrees dat dit is omdat ze kwaad op me is. Of ze wil Rafe niet alleen laten.'
'Maak je geen zorgen. Ze had de keuze om wel of niet te komen. En ze had het vast niet leuk gevonden dat wij te moe waren om haar te amuseren.'
Het was een opwekkende maaltijd, een gebraden gans gevuld met appels en pruimen, gevolgd door flensjes met jam en poedersuiker. Ik wist me te bedwingen en at slechts een half flensje. Golly stak een pijp op en blies naar teer ruikende lucht over me heen, wat een nuttige eetlustremmer was. Ze was hees geworden van zoveel schreeuwen, en Orlando zei dat hij ook te moe was om te praten, dus was het een vredige avond.
Ik liet Siggy in zijn warme mand in de keuken achter en trok mijn jas aan. Fritz reed mij naar huis.
Toen ik op de passagiersplaats van de comfortabele Bentley ging zitten, ving ik een glimp op van Orlando, naast Golly in het gele autootje gezeten, met zijn mond wijdopen om te gillen toen ze van de binnenplaats naar de brug reden, met koplampen die als zoeklichten langs de dramatische gevel van Hindleep veegden.
'Een prachtige avond,' zei Fritz toen we over de bochtige weg omlaag reden. 'Sterren tussen de wolken en de maan die proberen te komen.'
'Heel mooi,' zei ik, terwijl ik mijn ogen stijf dicht hield.
'Jij hebt Orlando gekend lange tijd?'
'Ongeveer een jaar of vijf, maar nooit echt goed.'
'Ach. Maar wat een reis het zou kunnen zijn om zijn innerlijk te ontdekken! Hij is een genie!'
De hele weg naar Dumbola Lodge deed ik mijn best antwoord te geven op Fritz' vragen over Orlando. Hij zette me bij de deur af en reed weg, in een staat van bedwelmde verliefdheid. Ik maakte de deur voorzichtig open en hoopte stilletjes naar boven te kunnen glippen, maar de deur van de studeerkamer stond open en er viel een streep licht in de hal. Ik begon op mijn tenen naar de trap te lopen, maar schrok geweldig toen de staande klok opeens sloeg. Er verscheen een gestalte in de deuropening, en het licht achter hem veranderde de uiteinden van zijn rode haar in vuur en hield zijn gezicht in de schaduw.
'Waar heb jij verdomme gezeten?'

'Het is erg vriendelijk van jullie om mij hier te laten logeren.'
Conrad, Fritz en ik zaten in de keuken van Hindleep aan een ontspannen ontbijt van gebakken eieren, toast en koffie. Ik keek verlangend naar de zelfgemaakte abrikozenjam, maar nu ik weer danseres was, moest ik ook eten als een danseres. Een splinternieuw Aga-fornuis - geinstalleerd in de dagen van overvloed - verjoeg de kilte van de ochtendnevel die door de openstaande terrasdeuren naar binnen kroop. Buiten hupte Siggy rond, in het gezelschap van een stel merels die de kruimels oppikten die Fritz voor ze had gestrooid.
Conrad schonk zich nog een kop koffie in. 'Zo bijzonder is het nou ook weer niet.' Hij keek over de rand van het boek dat hij las. 'We waren nou niet direct in een positie om te weigeren.'
'Je had kunnen zeggen dat ik weg moest gaan. Of je had me naar het dichtstbijzijnde hotel kunnen rijden.'
'Wat het eerste betreft: wat voor man weigert onderdak te bieden aan een jonge vrouw die onder het bloed en de modder zit en trillend van angst in het holst van de nacht op zijn deur bonst? En wat het tweede betreft: we liepen in onze ochtendjas en dan was dat op zijn zachtst gezegd niet handig geweest.'
Ik bedacht hoe moe Conrad moest zijn geweest na zijn tour de force op de piano, en ik vond dat hij opmerkelijk goedgehumeurd was geweest toen ik na middernacht op Hindleep terugkwam, onaangekondigd en ongenood. Ik was erg overstuur geweest. Het vriendelijke bos van overdag, met klaterend water en lommerrijke bosschages, was heel anders in de nachtelijke uren, met moerassen, ondoordringbaar struikgewas, gekrijs, gejank en angstaanjagende donkere vormen. De regen was af en toe kletterend omlaag gekomen, ik had mijn armen en benen opengehaald aan braam- en doornstruiken, en bij iedere stap had ik me verbeeld hoe de hand van mijn vader op slechts luttele centimeters boven mijn schouder zweefde, terwijl het mes en zijn brillenglazen in de laatste restjes maanlicht schitterden.
Ik moet er weerzinwekkend hebben uitgezien. Bij het uit mijn ogen vegen van de regendruppels had ik het bloed uit de schrammen op mijn voorhoofd, wangen en kin uitgesmeerd. Fritz en Conrad hadden beurtelings water uit de bron opgepompt opdat ik een bad kon nemen. Er waren geen logeerkamers die in bewoonbare staat waren, dus had ik uiterst comfortabel op een van de divans bij de haard geslapen. Het was bijna twee uur geweest voordat iemand van ons de ogen had kunnen sluiten.
'Hoe laat jouw vader uitgaan zodat wij die kleren en die tandenborstel halen kunnen?' vroeg Fritz.
'Laten we voor de zekerheid tot half tien wachten.'
De gedachte mijn vader weer te ontmoeten, maakte me doodsbang. Toen hij had gevraagd waar ik verdomme had gezeten, had ik zo kalm en waardig mogelijk geantwoord dat ik de avond op Hindleep had doorgebracht en dat ik nu naar bed ging. Ik had geprobeerd langs hem heen te lopen, maar hij had me de weg naar de trap versperd.
'Hoe laat noem jij dit?'
'Ik noem dit elf uur.'
'Precies. Ik ben al sinds zes uur thuis en ik heb nog niets te eten gehad.'
'Ik wist niet dat je wilde dat ik eten voor je zou maken. Dat heb ik nooit eerder gedaan.'
'Omdat je moeder het altijd heeft gedaan.' Hij grijnsde vals. 'Maar nu ze het met een smerige zigeuner heeft aangelegd, heeft ze daar geen tijd meer voor.'
'Had je niet een of ander blikje soep open kunnen trekken of zo?'
Hij had vermoeid gezucht en zijn vingers laten knakken. 'Ik heb het grootste deel van deze dag in het ziekenhuis doorgebracht, om te proberen de ziekelijke lichamen van de lompe, onwetende en valse medemens te repareren. En hoewel het morgen zondag is, heb ik dienst, want Chatterji heeft de een of andere zenuwinzinking. Ik kan tot woensdag geen vervanger krijgen, maar dat weerhoudt het lompenproletariaat er niet van vreemde voorwerpen in hun lichaamsopeningen te stoppen en lompenproletariaat-baby's te krijgen. Ik denk dat ik veilig aan kan nemen dat jij niets hebt gedaan dat, met hoeveel fantasie ook, als nuttig kan worden aangemerkt. Bovendien zijn er geen blikjes soep. Ik heb nog een half oud brood kunnen vinden, en een stuk bikkelharde kaas en een blik palmharten, wat dat dan ook moge zijn.'
Dimpsie en ik hadden de voorraadkast leeggegeten, maar we hadden niet weten te bedenken wat we met dat laatste blikje moesten doen.
'Ik wist niet dat je van mij verwachtte dat ik je huishoudster werd.'
'Je woont toch zeker hier in huis? Dan kan zelfs iemand als jij ook wel bedenken dat er enige bijdrage van je wordt verwacht?'
Voor ik kon overwegen welk antwoord ik zou geven, begon de telefoon te rinkelen.
'Neem op.' Hij gebaarde met zijn duim naar het apparaat. 'Zeg maar dat ik ben weggeroepen. Schrijf de naam, het nummer en de betreffende symptomen op.'
Ik nam de hoorn van de haak. 'Met het huis van dokter Savage.'
'Met wie spreek ik?' De stem was van een vrouw, middle class, kortaf.
'U spreekt met de receptioniste van dokter Savage.'
'O ja, zijn dochter. Ik weet het alweer. Ik wil hem even spreken.'
'Hij is weggeroepen. Als u me uw naam en telefoonnummer geeft, zal ik vragen...'
'U spreekt met Marcia Dane. Hij is er wel, he? Zeg hem dat hij met me moet praten.'
'Mar-cia D-ane,' zei ik langzaam, omwille van mijn vader, terwijl ik deed of ik het opschreef. 'Is het een spoedgeval?' Ik draaide me om en keek hem aan. Hij schudde nadrukkelijk zijn hoofd.
'Ja, het is verdomme een spoedgeval!' Marcia's stem werd luid en kwaad. 'Ik moet hem nu spreken!'
'Als u me kunt vertellen wat eraan scheelt, kan ik u misschien boven aan de lijst zetten...' 'Wat eraan scheelt is dat hij een koud en gemeen monster is! Ik heb hem alles gegeven, alles! En nu denkt hij dat hij er zomaar vandoor kan gaan omdat hij zich verveelt. Hij verveelt zich! Hij heeft met me gedaan wat hij wilde en nu gooit hij me weg als een afgedankte handschoen. Hij is een geweldige rotzak!'
'In dat geval,' zei ik minzaam, toen ze even zweeg om adem te halen, 'zijn jullie aardig aan elkaar gewaagd. Zal ik maar tegen hem zeggen dat de afgedankte handschoen heeft gebeld?'
Dit was helemaal niet aardig van me, maar ze had Dimpsie erg veel verdriet bezorgd. Vanaf de andere kant van de lijn klonk een geluid alsof de hoorn op de haak was gegooid.
Ik schonk Tom een blik vol diepe minachting. 'Ik neem aan dat als Vanessa Trumbull belt, je ook niet met haar wilt spreken?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Ik betwijfel of Vanessa in staat is een telefoontje te plegen. En kijk jij me nou maar niet zo woest aan. Ze was al labiel, lang voor ik iets met haar te maken had.'
'Dan had je haar misschien toch beter met rust kunnen laten.'
'Vrouwen zijn masochisten. Ze vinden het opwindend om slecht te worden behandeld. Jij hebt je tenslotte ook verloofd met dat opgezette overhemd dat een band om je nek zal doen en je aan de lijn zal houden en zal proberen je in zijn moeder te veranderen.'
Voor ik iets kon zeggen ging alweer de telefoon.
'Neem op. Als het Marcia weer is, moet je gewoon ophangen.'
'Hallo? Met het huis van dokter Savage.'
'Marigold!' Ik herkende de stem onmiddellijk. 'Waar heb jij in godsnaam gezeten?'
'Hallo Isobel. Ik ben op Hindleep geweest. We dachten dat jij daar ook zou komen.' Ik draaide me om naar Tom, maar hij was verdwenen.
'Nou, dat noem ik wel heel brutaal, zeg! Rafe zegt dat je jullie verloving hebt verbroken. Hij is er echt heel slecht aan toe, de arme lieverd. Echt helemaal kapot. En hij heeft weer zo'n vreselijke hoofdpijn gekregen. Maar jij bent gewoon aan de zwier gegaan. Het verbaast me dat je geen feest hebt gegeven.'
'Maar het was evenzeer Rafe's besluit als het mijne om onze verloving te verbreken. Hij was eigenlijk veel bozer op mij dan ik op hem. Ik begrijp dat dit allemaal heel schokkend is voor iedereen...'
'Wat ben jij een stommerd!'
'Hoor eens, het is al laat en ik ben doodop. Kunnen we er morgen over praten?'
'Ik wil er nu over praten.'
Ik ging in de luie stoel van mijn vader zitten en wachtte.
'Ben je daar nog, Marigold?'
'Ja, ik ben er. Wat wil je zeggen?'
'Je weet toch dat Rafe heel ziek is geweest... depressief. Maar jij schijnt te denken dat het allemaal een spelletje is... Besef je dan niet dat jij het misschien op je geweten hebt als hij helemaal instort?'
Dit was de derde keer die dag dat ik zulke zware kritiek te verduren kreeg.
'Je hebt hem niet gezien toen hij uit het ziekenhuis kwam,' ging Isobel verder. 'Toen hij pas thuis was, kon hij geen hap door zijn keel krijgen... Hij had voortdurend migraine. Niemand weet dit, maar hij heeft af en toe echt gehuild.'
Ik begreep uit haar trillende stem dat in Isobels wereld mannen alleen maar huilen als ze echt aan het eind van hun Latijn zijn. In mijn wereld huilen mannen als een klein kind wanneer ze een onflatteuze pruik moeten opzetten.
'Als hij weer in die toestand belandt zal ik jou daar de schuld van geven. Iedereen zal je haten, en ik zal jou het meest haten van allemaal. Je had niet mogen zeggen dat je in die belachelijke opera van Golly gaat dansen. Je hoort te trouwen, niet op een podium rond te huppelen, zodat iedereen kan zeggen hoe knap je bent.'
'Maar dat is niet de reden...' Ik zweeg, wetend dat het geen zin had te proberen uit te leggen waarom je wilt dansen aan iemand die daar zelf niet de minste neiging toe had. 'Het gaat niet alleen om het dansen. Ik ben heel erg op Rafe gesteld, maar we hebben niet genoeg gemeen om samen gelukkig te worden. Dit is niet onze eerste ruzie...'
'Ik geloof er niets van. Je deed het zeker om het geld. Of leek het je leuk om de mevrouw van Shottestone te zijn?' Haar stem werd nog smalender. 'Een hele stap voor de dochter van de plaatselijke huisarts, he?' Ik moest me verbijten om niet te protesteren. 'Maar jij bent niet bereid iets terug te doen. Egoistisch kreng dat je bent! Hij is veel te goed voor jou!'
'Ja.' Ik voelde tranen van vermoeidheid en schaamte in mijn ogen komen. 'Dat is hij zeker.'
'Is dat het enige wat je te zeggen hebt? En hoe zit het met alles wat mijn familie voor jou heeft gedaan? Vind je niet dat je mammie ook iets verschuldigd bent?'
Er dreef een smerige lucht van overgekookte melk de studeerkamer binnen. Kennelijk had mijn vader in dit uur van zijn nood zijn toevlucht gezocht tot zelfbediening.
'Ik zal Evelyn altijd dankbaar zijn, maar dat betekent nog niet dat het juist zou zijn om met Rafe te trouwen. Ik pas niet in zijn ideeen over hoe een vrouw zou moeten zijn.'
'Dat kan mammie je leren. En dat ben je verdomme wel aan haar verplicht. Je hebt het over ondankbaar zijn, maar het wordt tijd dat je precies weet hoeveel ze wel voor jou heeft gedaan.'
'Wat bedoel je?'
Isobel lachte misprijzend. 'Ik heb een eeuwigheid geleden geprobeerd Tom over te halen het aan jou te vertellen, maar hij zei dat hij mammie had beloofd dat hij dit niet zou doen. Nou, ik heb het ook beloofd, maar ik trek me er niets van aan. Toen juffrouw Fisher zei dat jij naar Brackenbury House zou moeten gaan, zei je vader dat hij niet van plan was failliet te gaan omwille van de bevlieging van een puber. Mammie heeft alles geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen, maar hij wilde het niet, dus besloot ze dat zij voor jou zou betalen. Ik heb haar er met pappie over horen kibbelen, daardoor weet ik het. Ze zei dat ze de gedachte niet kon verdragen dat een talent verloren ging, en dat het wat haar betrof hetzelfde was als geld geven voor de kinderen in Afrika, alleen met een grotere kans op resultaat. Ze heeft me laten zweren dat ik het je nooit zou vertellen, omdat jij je dan verplicht zou voelen. Mammie is meestal een stomme snobistische trut, maar ze heeft haar betere momenten. En ze was altijd dol op jou.' Isobel zweeg, alsof ze verwachtte dat ik iets zou zeggen, maar ik was met stomheid geslagen. Isobels stem zoemde in mijn oor als een woedende wesp. 'Nu je dit allemaal weet, ga je misschien anders denken over het verwoesten van Rafe's geluk, alleen maar omwille van je eigen kleine ego.'
Ik hoorde de minachting in Isobels stem, maar voor deze keer was ik daar onverschillig onder. Evelyn had betaald om mij naar de balletschool te laten gaan. Ik had moeite om dit tot me door te laten dringen. De last aan schuldgevoelens die ik met me had meegedragen omdat mijn ouders het zonder zelfs maar bescheiden comfort hadden moeten stellen opdat ik misschien danseres zou worden, gleed van mijn schouders. In al die zeven jaar van mijn opleiding was ik me ervan bewust geweest dat de kosten van mijn opleiding verantwoordelijk waren voor het slechte eten en de slechte verwarming, de oude Hillman waarin mijn vader reed, de sombere stemming wanneer er rekeningen kwamen, het gebrek aan vakanties, het feit dat het reeds armoedige huis ieder jaar nog armoediger werd. En ik kon er slechts naar raden hoezeer mijn zusje Kate eronder had geleden, denkend dat zij het minder geliefde kind was. Het was geen overdrijving te zeggen dat haar afgunst onze relatie had verstoord. Ik had haar vijandigheid geaccepteerd als mijn verdiende loon. Nu voelde ik me bevrijd. Maar slechts voor even.
'Marigold? Waarom zeg je niets? Kom op, je moet toch iets hebben vermoed?'
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik had geen enkel moment zelfs maar een vermoeden van de waarheid gehad. Evelyn was verantwoordelijk voor wat ik was geworden, in de eerste en de laatste plaats danseres - daar was ik nu van overtuigd - en ze had het gewoon uit goedheid gedaan. Er was geen enkele berekening aan te pas gekomen, geen hoop op terugbetalen, alleen maar de wens om mij te helpen mijn ambitie te verwezenlijken.
'Marigold! Ik weet dat je me hoort. Zeg in godsnaam iets.'
'Tot ziens, Isobel.'
'Nee, wacht even! Ik moet met je...'
Ik legde de hoorn op de haak en liep naar de keuken. Er stegen slierten rook uit de broodrooster op.
'Waarom heb je me nooit verteld dat Evelyn mijn balletopleiding heeft betaald?'
Hij stond met het broodmes in het harde stuk oude kaas te hakken en keek niet op. 'Ze heeft me laten beloven dat ik het niet zou vertellen.' Hij leek kalm, maar ik zag dat de spieren rond zijn mond verstrakten.
'Je hebt mij steeds met een schuldgevoel laten rondlopen, met de gedachte dat Dimpsie en Kate er door mij bekaaid vanaf kwamen.' Hij bleef hakken, een toonbeeld van desinteresse. Ik had moeite mijn woede te beheersen.
'Ik ben niet verantwoordelijk voor de dingen die jij denkt. En wat die schuldgevoelens van jou betreft, die trek ik ten zeerste in twijfel.' Hij keek me voor het eerst recht aan met ogen vol boosaardigheid. 'Heb je dan ooit overwogen te stoppen? Heb je zelfs maar overwogen een voorstelling te missen om naar huis te komen en je moeder te bezoeken, wier welzijn je kennelijk zo na aan het hart ligt?'
'Als jij mijn opleiding niet hoefde te betalen, waarom was er dan nooit geld genoeg om de verwarmingsketel te vervangen of het dak fatsoenlijk te repareren? En een van de redenen waarom ik niet vaak naar huis kwam was dat ik het vreselijk vond om mee te maken hoe jij Dimpsie behandelde: je legde het aan met andere vrouwen en iedere keer brak je haar hart op de vreselijkste manieren. Je vernederde haar, je verwoestte haar zelfvertrouwen, je bent altijd gemeen tegen haar geweest en ik kon dat niet aanzien. Je ging naar bed met iedere vrouw die je zag, zonder je om iets anders in de wereld te bekommeren dan om je eigen seksuele bevrediging.'
'Wat weet jij nou van de gevoelens van een man. Je vindt het waarschijnlijk allemaal maar niks omdat Rafe een onverschillige minnaar is.' Ik overwoog heel even hem te vertellen wat Dimpsie over zijn eigen lang niet volmaakte liefdeskunsten had gezegd, maar zelfs in mijn ternauwernood bedwongen woede leek dit onmogelijk wreed. 'De Prestons denken dat ze een taak hebben om het land het goede voorbeeld te geven. Niemand mag iets van hun groezelige geheimpjes weten. Alsof iemand zich daarvoor zou interesseren! Je zult geen enkele rol spelen, je bent van geen enkel belang en telt niet mee. Wist je dat?' Hij lachte, met zijn ogen als spleetjes. 'Je bent gek als je met hem trouwt.'
'Hoe bedoel je?'
'Dat kan ik helaas niet zeggen. Vertrouwelijke informatie over patienten. Maar je kunt mijn raad maar beter ter harte nemen.'
Ik verwenste mezelf omdat ik me regelrecht in mijn vaders handen had gespeeld. Ik moest het gesprek van mij weer op hem zien te krijgen. 'Jij bent wel de laatste om anderen raad te geven. Ik doe gewoon wat ik zelf wil.'
'Goed. Dat zal ik ook doen.' Hij richtte zijn aandacht weer op de kaas. 'O verdomme!' Hij schoot uit met het mes en gooide een glas om. De rode wijn die erin zat stroomde als bloed over de tafel.
'Ik haat je!' zei ik tot mijn eigen verbazing, en de woorden waren uit mijn mond voordat ik ze kon inhouden. Opeens stroomden de tranen over mijn gezicht. 'Ik haat je, ik haat je, ik haat je! Ik wou dat je dood was!'
Mijn vaders ogen schitterden en hij vertoonde een valse grijns van voldoening. Hij had zijn doel bereikt. Ik huilde, ik was een kwetsbaar, emotioneel wrak, net als alle vrouwen met wie hij iets te maken had gehad. Hij liet de kaas liggen en kwam langzaam naar me toe, het mes in de hand. Ik draaide me om en vluchtte.

'Een, twee, drie - iets langzamer draaien.' Orlando tolde zelf in het rond om het voor te doen. 'Ellebogen omhoog, scherper... meer overgave... binnen in het zedige meisje zit een sensuele vrouw... vier, vijf, zes... aanloop voor een brise en avant... rechterarm hoger... let op het voorste been... nu verras je je geliefde met een arabesque penchee... perfect!' Bij een arabesque penchee sta je op een been, met je andere been recht omhoog, in een soort verticale spagaat. ']ete elance naar linksboven... daarna grand jete developpe en avant...'
Ik maakte een aantal lange sprongen over de vloer van Conrads salon, culminerend in een grote sprong in de lucht, deze keer met een horizontale spagaat.
Ik deed mijn best, hoewel het nog vroeg op de dag was voor dit soort dingen. We werkten tot lunchtijd, toen iedere spier in mijn lichaam aanvoelde als versleten elastiek.
'Schitterend, lieverd!' Orlando omhelsde me. 'Ik voel hoe er al een paar kleine ideetjes uit de creatieve nevel beginnen op te stijgen. Ik hoop dat die verrukkelijke geuren van onze lunch zijn. Mijn maag knort als een mopperige oude leeuw.'
'Heb je niet ontbeten?'
'Liefje, ik weet dat ik geen kritiek op mijn lieve gastvrouw hoor te hebben, maar beloof me dat je het niet verder vertelt. Ik vroeg om mijn gebruikelijke ontbijt: warme geitenmelk met het wit van een ei erdoorheen geklutst, en slechts een vermoeden van nootmuskaat. Maar Golly drinkt melk uit blikjes en heeft geen nootmuskaat in huis. Kun jij je een huishouden voorstellen zonder nootmuskaat?'
Ik kon me dat maar al te goed voorstellen, zeker nu ik er net uit een was vertrokken.
'Hallo Marigold, Orlando.' Fritz kwam met een dienblad binnen en begon de tafel te dekken. 'Ik heb klaargemaakt een gerecht met zeetong, gevuld met kreeft en champignons. Heel goed.'
Terwijl hij bezig was de servetten tot zwanen te vouwen, hield hij even op om een blik op Orlando te werpen, die, alsof hij zich zijn publiek niet bewust was, drie prachtige pirouettes en dedans uitvoerde. Fritz liet het servet uit zijn vingers vallen en keek met open mond.
Ik lag op mijn rug en legde een been over mijn hoofd tot ik mijn neus met mijn knie kon raken en de vloer met mijn voet - weer een spagaat, deze keer ondersteboven.
'Ik vraag me af of Degas zich geinspireerd zou hebben gevoeld om jou te schilderen.'
Bij het geluid van Conrads stem ging ik snel rechtop zitten. Hij had de hele ochtend in zijn werkkamer gezeten, ongetwijfeld om te proberen de puinhopen van zijn rijk te redden.
'Hij is altijd mijn favoriete schilder geweest.'
'Ja, omdat hij danseressen schilderde. Maar hij gaf niet veel om ballet, hij wilde alleen maar beweging en mooie kleren schilderen. Hij heeft ook veel naakten geschilderd, maar hij gaf niet om vrouwen. Hij schilderde hen graag - zijn woorden - zonder hun koketterie, als dieren die zich schoonlikken. Hij was een vrouwenhater. Volgens hem zouden vrouwen slechts in kleine eenheden tegelijk denken; ze zouden niet in staat zijn tot extrapoleren.'
'In dat geval vind ik hem lang niet zo aardig als eerst.'
'Wanneer ik een man hoor beweren dat het vrouwelijke intellect inferieur is aan het mannelijke, weet ik dat hij bang is voor vrouwen. Degas was een man met sterke voorkeuren, ruimhartig in zijn beoordeling van andere kunstenaars die hij bewonderde, een briljant causeur. Maar hij was gevoelig en melancholiek...'
Buiten begon de lucht steeds donkerder te worden en weldra kletterde de regen tegen de ramen, zodat het groen en bruin aan de overkant van het dal wazig werden, alsof we alles door tranen heen zagen.
'Kom toch aan tafel,' smeekte Fritz. 'Die vis worden koud.'
Golly kwam de kamer binnengestormd. Ze had in de keuken zitten componeren. 'Ik ben tot de conclusie gekomen dat je gelijk had dat die kersenbloesem afgezaagd is - Madame Butterfly en al dat soort dingen - dus heb ik besloten The Fishcake in Alaska te situeren.'
'Alaska!' Orlando was verbijsterd. 'Maar de afgelopen uren is mijn hele wezen gericht geweest op Hokusai en Miyagi, theeceremonies, yatsuhashi's, haiku's en mie...'
'Nou, daar zul je je dan gewoon weer uit los moeten maken. Mijn hele wezen heeft de hele ochtend op ijzige toendra's doorgebracht, met gierende wind, voortkruipende gletsjers, krakende ijsschotsen, blaffende zeehonden en krijsende meeuwen. Alaska is een volstrekt originele setting. Voor zover ik weet heeft geen enkele westerling een opera over Eskimo's geschreven.'
'Volgens mij is er een gezongen versie van Eskimo Nell,' zei Orlando pruilend. 'Bovendien hoor je hen toch Inuit te noemen?'
'Niet als we het over West-Alaska hebben.' Conrad nam Golly bij de arm en leidde haar naar de tafel. 'Ze zijn etnisch verschillend, en ze geven aan Eskimo de voorkeur boven Inuit, en Yupik boven beide.'
'Ik bedoelde West-Alaska.' Golly keek Orlando triomfantelijk aan. 'Er bestaat een Eskimo-sport, Aratcbeak genaamd, waarbij er een bot wordt opgehangen en de deelnemers een staande sprong moeten maken om er met beide voeten tegenaan te schoppen om daarna weer op de grond terecht te komen zonder om te vallen. Mijn idee is dat de sjamaan, die in de Eskimonederzetting de belangrijkste man is, het spel zal gebruiken als test om de geschiktste bruid te vinden voor Ata, zijn zoon. Ilina - dat is Marigold, de dochter van een verschoppeling, wint het spel. De twee jonge mensen doen een feestdans en worden verliefd. Dat is het punt waar die taart erin komt... Wat is dit?' Ze prikte met haar vinger in de saus die over de met kreeft gevulde tong lag, waarbij ze een sliertje blauwe inkt achterliet. Fritz zette de schaal buiten haar bereik en schepte de vingerafdruk er voorzichtig uit. 'Maar dit bevalt de angakok - dat is Eskimo voor sjamaan - natuurlijk niet...'
'Angakok? Weet je wel zeker dat dit geen operaversie van Eskimo Nell is?' onderbrak Orlando haar.
'Hou toch je mond!... De sjamaan heeft deze loop der gebeurtenissen niet voorzien en verzint nog een test. Heel oneerlijk natuurlijk, maar zo gaat dat nu eenmaal in sprookjes. Er is een Eskimo-spel, Qijumik Akimitaijuk Itigaminak, waarbij de spelers zo hoog mogelijk moeten springen terwijl ze hun tenen vasthouden. Marigold - dat wil zeggen, Ilina - wint opnieuw. Daar is geen acteren voor nodig. De meeste zangers die ik ken kunnen helemaal niet bij hun tenen komen of springen, laat staan die twee dingen tegelijk. Ik moet zeggen, dit is uitstekend! Ik neem nog wat.'
Ze zette haar lepel in het verrukkelijke roze met witte meesterwerk van Fritz en morste wat op het tafelkleed, dat Fritz spiegelglad had gestreken. Hoewel hij meestal heel beminnelijk was, kreeg zijn gezicht nu een norse trek en verdween hij in de richting van de keuken.
'De angakok meet Ilina's winnende sprong met haar haarlint, haar meest gekoesterde bezit, knipt dit doormidden en bindt de ene helft om de nek van een rendier dat staat vastgebonden om te worden geslacht voor de pot. Hij maakt het dier los en geeft het een klap, waarop het rendier weggaloppeert, de ijzige nevels in.'
'Een klein punt misschien,' zei Conrad. 'Rendieren komen in Eurazie voor. In Alaska heb je kariboes.'
'Nou ja, goed, het is zo'n groot, harig beest met een gewei. Wie zal het verschil weten? De muziek zal de brul van het rendier... de kariboe... imiteren: E, es, gis, c...' Ze pakte haar pen, trok vijf strepen op het tafelkleed en krabbelde de noten op de balk.
Conrad keek enigszins ontstemd. 'Mag ik een potlood voor je compositie voorstellen?'
'Ik kan niet met potloden overweg. Ze moeten voortdurend worden geslepen en dat is zonde van de tijd. Ik wou dat je me niet telkens in de rede viel.'
Conrad trok zijn wenkbrauwen op en zag af van verder commentaar.'De roep van het rendier... de kariboe... zal in de rest van de opera een leidmotief zijn. Het zal, subtiel verhuld, in de ouverture verschijnen, en het zal in de laatste wegstervende akkoorden worden herhaald. De angakok zegt tegen Ilina dat als zij de twee stukken lint kan verenigen, hij haar met zijn zoon zal laten trouwen. De kansen zijn natuurlijk nagenoeg nihil, aangezien kari- boes' - ze wierp een triomfantelijke blik op Conrad, die naar buiten keek naar de zich samentrekkende regenwolken - 'nu eenmaal grote territoria hebben. Maar na een jaar van beproevingen, gewoon om de dingen nog moeilijker te maken, breekt door de komst van het voorjaar de ijslaag waarop de kleine nederzetting is gebouwd en schept Alignak, de god van de stormen, een zware orkaan. Ik heb de muziek daarvoor vanmorgen geschreven en het is het beste dat ik ooit heb gemaakt. Ten slotte wordt het beest voor een feestmaal geslacht. Het rendier wordt naar de iglo gebracht waar Ilina als kokkin werkt. Triomfantelijk laat ze het lint aan de sjamaan zien en hij zwicht en laat hen trouwen. Wat vinden jullie ervan?' Ze keek de tafel rond, met ogen die schitterden van enthousiasme.
'Ik vind het jammer dat dat rendier dan wordt opgegeten,' zei ik.
'Ik geloof niet dat Eskimo's koks hebben,' zei Orlando. 'Als je geen groenten hebt, valt er niet zoveel te koken. Trouwens, hoe moet ze een taart maken? Daar heb je eieren en meel voor nodig. Je kunt haar beter als troostmeisje laten werken. Daar valt op bal- letgebied meer mee te doen. En het zou een tent van huiden moeten zijn. Iglo's zijn voor de winteronderkomens, en dat zou het decor heel saai maken. Veel te veel wit.'
'Dat is nou net het hele punt, als jij maar eens de moeite wilde nemen je fantasie te gebruiken.' Golly liep warm voor haar geesteskind. 'Ik zie het pertinent midden in de winter. Alles moet in tinten wit, blauw, grijs en violet zijn. Behalve het lint. Dat moet rood zijn. Ilina zal haar haar ermee opbinden, ermee dansen, het om bomen wikkelen, enzovoort, voordat het wordt doorgeknipt, en later zal ze de twee stukken aan elkaar knopen en een liefdes- dans uitvoeren. Stel je dit rode lint voor, wapperend tegen de achtergrond van al dat wit, een symbool van hartstocht, leven, menstruatiebloed en al dat soort dingen.'
Orlando keek gekweld en legde zijn mes en vork neer. Op dat moment kwam Fritz terug met een natte spons. Toen hij de muziek op het tafelkleed gekrabbeld zag, verdween hij naar het balkon en liep daar een paar minuten lang in de regen heen en weer.
'Wat vind jij, Conrad?' vroeg Golly.
Conrad wendde zijn blik af van de wolken. 'Je zult iets interessants moeten doen met het licht. In de winter wordt het landschap van Alaska drie maanden lang slechts door de maan beschenen.'
'O ja?' Golly klonk nijdig. 'Weet je, jij kunt jezelf wel verhuren als adviseur voor het draaiboek. Er bestaat nou eenmaal zoiets als dichterlijke vrijheid. Goed, dan moeten we maar voor wat noorderlicht zorgen. Bewegende gordijnen met gekleurd licht. Ja, dat lijkt me schitterend. We zullen van de nood een deugd weten te maken.' Ze keek Conrad bijna smekend aan. 'Vind je niet dat dit geweldige dramatische mogelijkheden heeft?'
'Ik kan zien dat het je de kans geeft wat interessante muziek te schrijven. Maar zal je librettist hier geen commentaar op hebben als je hem vertelt dat je de plaats van handeling naar de andere helft van de wereld hebt verschoven?'
Golly's blik werd uitdagend. 'Niemand heeft ooit gezegd dat kunst gemakkelijk zou zijn. Hij zal dit als een vent moeten verwerken.'
'In elk geval heeft het een vrolijk einde,' zei Orlando. 'De laatste opera die ik heb gezien was Peter Grimes. Geen greintje hoop of sprankje genade. Ik heb er een week lang van moeten huilen.'
'Ach! Nou, eigenlijk heb ik wel een mooie deun voor een treurmars in mijn hoofd, dus misschien moet ik Ilina voor het altaar het loodje laten leggen.'
'Het publiek zal hysterisch zijn na zoveel stemmingswisselingen,' klaagde Orlando. 'Bovendien zal het werk op deze manier tien uur gaan duren. De voeten van mijn arme dansers zijn dan helemaal kapot. Je kunt er niet van alles in stoppen, alleen maar omdat jij er de muziek voor wilt schrijven.'
'O nee? En waarom dan wel niet?' Golly keek hem getergd aan. 'De muziek is het enige dat echt van belang is. Als jij dat wilt, kunnen we het dansen meer bijzaak maken...'
'En hoe ga je de opera nu noemen?' vroeg Conrad toen Golly en Orlando ophielden met ruzien. 'De ringen en de vissen zijn inmiddels wel het raam uit.'
'Hm...' Golly dacht diep na. 'De titel is altijd het moeilijkst. Laten we eens een lijstje opstellen. Alle suggesties zijn welkom. Wat dacht je van Het Sneeuwmeisje?' Ze schreef dit op het tafelkleed.
'Dat ik vind heel charmant,' zei Fritz, misschien met de gedachte het tafelkleed verder te kunnen sparen.
'Klinkt te veel als een ijsrevue,' zei Orlando.
Golly keek woest en zei toen: 'O, nou ja, misschien... Wat dacht je van Een geschiedenis in Alaska?'
'Dat is heel aardig,' zei Fritz. 'Waardig.'
'Ik vind het stom en saai,' mopperde Orlando.
Er ontstond een hevig gekibbel waarbij Fritz probeerde de vrede te bewaren.
'Ach, hou toch op, jij onnozele sukkel!' schreeuwde Golly. 'Sneeuwduinen en zeehondenvet slaat nergens op. Laten we het eenvoudig houden. Het rode lint ! Dat vind ik wel wat.'
'Dat is wel heel simpel,' klaagde Orlando. 'Doet me denken aan de fourniturenafdeling van John Lewis. Wat dacht je van Twintig dingen over Eskimo's die je altijd al wilde weten?'
'Waarom noem je het niet Ilina en het scharlakenrode lint?' opperde Conrad.
'Uitstekend!' riep Golly. 'Eenvoudig en pakkend.'
'Niet slecht,' zei Orlando.
En zo werd er een belangrijke episode in de geschiedenis van de twintigste-eeuwse opera geschreven.

'O mooi, de auto van Evelyn staat er,' zei ik, toen Fritz voor de deur van Shottestone stopte. 'Ik blijf niet langer dan een halfuur.'
'Wat je wilt. Ik boodschappen ga doen.'
Fritz reed weg. Ik liep om het huis heen naar de binnenplaats bij de stallen om me ervan te vergewissen dat de oude Mercedes van Rafe er niet stond. Daarna ging ik door de zijdeur het huis binnen. Mevrouw Capstick zat bij het Aga-fornuis te dommelen met een donkerbruine fles tussen haar benen geklemd. Ze deed haar ogen open toen ik op mijn tenen voorbijsloop. Haar pupillen waren als speldenknoppen.
'Hallo liefje. Kom je voor meneer Rafe? Dat is leuk.'
Voor ik antwoord kon geven was ze weer in slaap gevallen. De salon en de serre waren verlaten. Kingsley en Spendlove zaten in de bibliotheek bij de haard te suffen, met Balfour en Gladstone aan hun voeten. Balfour zwiepte even met zijn staart en Gladstone krabbelde op stijve poten overeind om me te begroeten, maar hij sjokte snel weer terug naar Spendlove's sloffen waar hij zijn kin op legde en zijn gesnuif bij het koor van zware ademhalingen voegde.
Ik bleef even voor de deur van de kleine zitkamer staan. Het was stil in het huis, met als enige geluid het getik van de klok onder aan de trap en het gekwetter van de vogels buiten. De geur van het boeket lelies op de tafel in de hal was bedwelmend. Ik haalde een paar keer diep adem om me schrap te zetten voor het gesprek. Evelyn zou woest op me zijn vanwege mijn ruzie met Rafe, en ze zou ongetwijfeld vernietigende dingen zeggen. Maar ik moest haar vertellen hoe dankbaar ik was voor alles wat ze voor mij had gedaan, en ik moest tevens zeggen hoezeer alles me speet.
Ik deed een stap de kamer in. Evelyn stond op het kleed voor de haard met haar rug naar me toe. Een vreemde man had zijn armen om haar heen geslagen en ze kusten elkaar hartstochtelijk.
Ik moet een kreet van verbazing hebben geslaakt, want Evelyn maakte zich haastig los uit zijn armen en draaide zich razendsnel naar mij om.
'Marigold, lieverd! Wat een verrassing... Ik had je niet binnen horen komen...' Ze streek haar haar glad en gleed met haar vingers langs de knopen van haar blouse... 'Ik geloof dat jullie elkaar nog niet kennen... dit is Rex Campion... een oude vriend.' Ik had de naam eerder gehoord, maar kon me er even niets bij voor de geest halen. 'Rex, dit is Marigold, mijn aanstaande schoondochter.'
Rex en ik schudden elkaar de hand. Hij had een vriendelijk, gebruind gezicht met kortgeknipt grijs haar.
'Hallo Marigold - mag ik je zo noemen? Rafe is een geweldige bofferd.'
Zodra ik zijn accent hoorde, herinnerde ik me de Canadees over wie Evelyn me ooit had verteld. Dus dit was de liefde uit Evelyns jonge jaren.
'Dank je.' Dit was niet het goede moment om te vertellen dat de verloving niet doorging.
'Evelyn zegt dat je hier komt wonen. Het is een prachtig huis. Ik denk dat jij ook een bofferd bent.'
Zijn grijze ogen stonden alert en vriendelijk. Ik vond dat hij er betrouwbaar uitzag.
'Marigold zal een uitstekende chatelaine zijn.' Evelyn leek te spinnen. 'Ik zal heel blij zijn de teugels aan haar te kunnen overhandigen.' Ze zwakte dit genereuze blijk van vertrouwen wat af door eraan toe te voegen: 'Als ze wat meer ervaring heeft.'
Rex lachte. 'Evelyn is bang dat je een rommeltje maakt van de linnenkast en dat je de koetsier overstuur maakt. Ik voelde me net zo toen ik de ranch aan mijn zoon overdeed. Het duurde even voor ik ophield met controleren of hij bijtijds wintervoer had besteld.'
'Ben je cowboy?' vroeg ik heel belangstellend.
Ik stelde me voor hoe hij met een Stetson en een leren broek met franje door een met cactussen bezaaide woestijn reed, achtervolgd door stofwolken en de bitterzoete herinnering aan zijn Engelse geliefde. Maar er was een zoon en vermoedelijk ook een vrouw. Hij was niet ontroostbaar geweest.
Hij lachte weer. 'Geen koeien. Paarden. De mooiste volbloeden van heel Saskatchewan. Het is als hobby begonnen en toen steeds meer geworden. Eigenlijk ben ik advocaat. Of dat was ik. Mijn vrouw is een halfjaar geleden gestorven en het leek me een goed moment om mijn nek uit de strop van het geld verdienen te trekken en iets van de wereld te gaan zien. Sindsdien ben ik voortdurend op reis geweest. Vorige week was het Boedapest. Daarvoor Leningrad.'
'Ik vond Leningrad geweldig,' zei ik. 'En Boedapest ook. Waar ga je hierna heen?'
'Dat hangt van Evelyn af. Ik hoop dat ik haar over kan halen met me mee te gaan naar Salzburg. Ik heb mijn hele leven al Mo- zarts geboorteplaats willen zien. We zouden in het Sheraton kunnen logeren en naar concerten en opera's kunnen gaan. We zouden een geweldige tijd kunnen hebben.'
Ik zag een uitdrukking van groot verlangen over Evelyns scherpe gezicht glijden.
'Maar zij schijnt te denken dat alles in het honderd loopt als zij er niet bij is om de touwtjes in handen te houden.' Rex klopte Evelyn goedmoedig op de arm.
'Geen man heeft enig idee wat er allemaal bij komt kijken om te zorgen dat het leven comfortabel is,' zei Evelyn. 'Zo heb ik Kingsley bijvoorbeeld...'
'Maar zei je niet dat er vanavond een verpleegster zou komen?'
'Ja, maar ik kan er niet zomaar vandoor gaan en alles aan haar overlaten. Die meisjes zijn altijd erg onnozel. Je moet ze voortdurend alles uitleggen, vertellen hoe ze met het vaste personeel moeten omgaan...'
'Hallo lieverd.'
Het was een onaangename schok voor me om Rafe pal achter me te zien staan. Voor ik kon beslissen hoe ik zou reageren, had hij me op de lippen gekust. Hij rook heerlijk naar de frisse buitenlucht, alsof hij in de natte varens had liggen rollen. Buster rende naar binnen en we begroetten elkaar met wilde kreten van blijdschap, wat de enige soort begroeting was die Buster gepast vond. Ik was hier dankbaar voor, omdat het me even de tijd gaf mijn gedachten te ordenen. Het was beslist niet Busters schuld dat dit niet lukte.
Rafe leek in een werkelijk stralend humeur te zijn, onherkenbaar als de woedende man bij wie ik de vorige dag was weggehold.
'Hallo moeder. Rex. Gezellige lunch gehad?'
Evelyn keek naar Rex. 'Het eten was slecht, maar we hebben ons weten te amuseren.'
Rex keek haar aan, en de lucht tussen hen leek te vibreren. 'Ik vond het allemaal verrekte goed.'
Rafe keek even omlaag, en ik kreeg de indruk dat hij Rex niet mocht. Of was het het effect dat Rex op zijn moeder had?
Rafe keek me recht aan, alsof hij hen buiten wilde sluiten. 'Ik ben erg blij dat je er bent. Je blijft toch zeker eten?'
Ik heb zo'n gestoorde instelling dat ik me heel even opgelucht voelde dat ik kennelijk was vergeven. Toen besefte ik dat ik me onder geen voorwaarde moest laten smeken of dwingen onze verloving te hervatten. Ik trok een naar ik hoopte neutraal gezicht, hartelijk maar niet enthousiast.
'Het spijt me, dat gaat echt niet. Fritz komt me ophalen over,' ik keek op mijn horloge, 'twintig minuten.'
Rafe trok met een bezittersair even aan mijn oor voor hij een plak cake ging afsnijden. 'Ik kwam Fritz net bij de tijdschriftenwinkel tegen. Hij vertelde me dat hij had afgesproken jou op te halen. Ik zei dat hij geen moeite hoefde te doen en dat ik je later wel thuis zou brengen.'
Ik was ontzet en niet zomaar een beetje kwaad om deze eigengereide manier van doen. 'Dat is heel aardig van je, maar ik moet nog naar de telefooncel bij het postkantoor om nieuwe spitzen bij Freed's te bestellen...'
'Je kunt hiervandaan wel opbellen. Wil je iets van deze cake? Hij is erg lekker.'
'Nee...' Ik aarzelde, herinnerde mezelf er toen aan dat ik geen toestemming van Rafe hoefde te hebben voor de manier waarop ik mijn leven inrichtte. 'Ik heb trouwens ruzie gehad met mijn vader en daarom logeer ik voorlopig op Hindleep.'
Rafe lichtte het deksel van de theepot om erin te kijken. 'Die thee is oud. Ik laat even verse komen.' Hij trok aan het schelkoord dat fraai met bloemetjes was geborduurd door een overleden vrouwelijke Preston, ongetwijfeld om de tijd te doden terwijl ze wachtte op nieuwe instructies van haar heer en meester.
'Lieverd, heb je ruzie gehad met je vader?' Evelyn rukte zich los uit haar dagdromen. 'Wat vervelend voor je. Hij is echt onmogelijk, dat is hij altijd al geweest. Je hoeft jezelf geen verwijten te maken. Maar Hindleep is zo onhandig om er te wonen, nog steeds een halve bouwval als ik Isobel moet geloven, en geen telefoon. Je moet hier logeren.'
'Evelyn, zou ik je even kunnen spreken? Alleen?'
'Maar natuurlijk, liefje...'
'Hallo Marigold.' Isobel slenterde de kamer binnen en kuste me op de wang. 'Hoe gaat het met de wereldberoemde ballerina?' Het telefoongesprek van de vorige avond leek nooit te hebben plaatsgevonden. 'Rafe en ik hebben een geweldige middag op de hei gehad. Eerst regende het, toen scheen de zon, en daarna regende het weer. Zelfs mijn onderbroek was doorweekt. Waar heb ik die toch gelaten?' Ze voelde in haar zak en viste een stukje zwarte kant op. 'Hallo Reg. Sorry, dat ik niet op tijd beneden was om je aan het ontbijt te zien.'
'Het is Rex, lieverd.' Evelyns blik van moederlijke genegenheid was wat gespannen geworden.
'O sorry. Wil je dit even over het haardscherm hangen?' Ze wierp haar slipje naar Rex, die het behendig opving en netjes voor de haard drapeerde, alsof hij een cricketbroek moest drogen. 'Hebben jullie een gezellige dag gehad?' ging Isobel verder. 'Is er al thee?'
'Ik ga wel even kijken wat ermee is gebeurd.' Rafe vertrok.
'We hebben een heel leuke dag gehad, dank je.' Rex glimlachte, maar ik merkte dat hij op zijn hoede was voor de dochter van zijn gastvrouw. Dit was niet zo vreemd. Ze leek geladen te zijn met een soort onzichtbare kracht, waarbij haar ogen zo ongeveer vonken schoten.
Ik concentreerde me op een vluchtplan. 'Evelyn, zouden we...?'
'Natuurlijk. Kom, dan gaan we even naar de salon.'
Evelyn liep met me naar de hal. 'Bedenk wel, Marigold, dat wanneer het huwelijksleven en het moederschap ondankbaar lijken, zoals af en toe ongetwijfeld het geval zal zijn, je voldoening zult vinden in het alles goed te doen. Je moeder heeft besloten die banden door te snijden, en naar mijn mening heeft ze daar het volste recht toe. Tom heeft haar bijzondere gaven nooit op waarde weten te schatten. Je maakt je natuurlijk zorgen over haar, maar ze zal zich heus wel weten te redden. Uiteraard is zo'n woonwagen op de hei niet direct... O verdorie!' Ze zweeg toen de bel door het huis schalde. 'Waar is die oude sukkel nu weer gebleven?'
Spendlove kwam, op sloffen waarvan de achterkant plat was getrapt, met dikke ogen van de slaap en zijn witte haar in een pluk omhoog, de bibliotheek uit gewankeld en deed de deur open. Intussen had de bel nog eens twee keer ongeduldig gerinkeld. 'Goede... avond, mevrouw,' hijgde hij tussen zijn gepiep door.
'Hallo, beste man.' Een jonge vrouw in een blauw verpleegstersuniform onder een marineblauwe jas stapte de hal binnen, schudde de hand van Spendlove en daarna de hand van Evelyn. 'U bent vast mevrouw Preston. Ik ben Susan Strangward. Ik heb een trein eerder kunnen halen.'
Susan Strangward straalde aan alle kanten zelfvertrouwen uit. Ze had glanzend bruin haar dat in een boblijn was geknipt, met een zware pony. Haar figuur was stevig en fraai, haar benen waren gespierd. Haar stem was doordringend. De blik in haar koffiekleurige ogen was direct en het was duidelijk dat ze gewend was de lakens uit te delen. Ze draaide zich om en keek naar Spendlove, wiens trillende vingers de knopen van zijn vest in de verkeerde gaten vastmaakten.
'Is dit de patient?''Nee, dat is mijn man. Ik bedoel, mijn man is degene die de patient is.' Evelyn leek een beetje uit haar evenwicht te zijn gebracht door het resolute optreden van de vrouw. 'Dit is Spendlove, onze butler. Je zult wel moe zijn na je reis,' voegde ze er op strenge toon aan toe. 'Die vreselijke bus doet een uur over nauwelijks twintig kilometer.'
Susan nam Evelyn uitvoerig op, van haar haar tot haar kleren en haar schoenen. 'Dat ontdekte ik ook toen ik de dienstregeling bekeek. Ik heb een taxi genomen. Ik zal dit bij de onkosten opvoeren.' Ze bekeek haar omgeving. 'Heel aardig. U heeft de muren in een mooie kleur geel geschilderd. Sommige mensen zullen het misschien iets te schreeuwerig vinden, maar ik zeg altijd dat een heldere kleur iedereen opvrolijkt.'
Evelyn, die wekenlang het Chinese-keizersgeel had vergeleken met een stuk antiek borduurwerk dat ze in haar bezit had en die bovendien ieder commentaar op haar inrichting als impertinent beschouwde, keek ijzig. 'Misschien moet je maar even naar je kamer gaan, Susan. Dan kan Spendlove je wat thee brengen.'
'Een kopje en een sandwich lijken me prima, maar ik ga nog niet naar boven. Ik wil graag dat u me alles over mijn patient vertelt, hoe lang hij al dementie heeft, of hij incontinent is, hoe goed hij slaapt, hoe zijn moreel is... dat soort dingen. En ik wil graag juffrouw Strangward worden genoemd wanneer ik dienst heb. Kunnen we ergens onder vier ogen spreken?'
Evelyn deed haar ogen heel even dicht. Toen zei ze kortaf, misschien met de gedachte aan Salzburg: 'Laten we maar naar de salon gaan.'
Ik zag hen weglopen. Het uitdrukking geven aan mijn oneindige dankbaarheid moest maar wachten tot een beter geschikt moment. Na twaalf jaar waren enkele uren meer of minder niet van belang.
'Klaar, liefje?' Rafe stond naast me, rinkelend met zijn autosleutels, een toonbeeld van beminnelijkheid. 'Heb je dat telefoontje al gepleegd? Dan kunnen we nu naar Hindleep gaan om je spullen op te halen.'
Ik belde Freed's en bestelde dertig paar spitzen terwijl Rafe stond te wachten. Daarna pakte hij zijn jas van de stoel in de hal en viste Busters lijn uit de paraplubak. 'Goed, dan gaan we.'
'Ik wil eerst nog even naar de Singing Swan.'
'Prima.'
'Maar Jode zal er zijn.'
'Dat is dan erger voor hem dan voor mij.' Hij glimlachte nog breder. 'Ik zal hem een kop thee aanbieden om te laten zien dat ik het goed bedoel.'
Rafe leek de vleesgeworden welwillendheid te zijn.
'Echt, Rafe, het is enorm hartelijk van Evelyn om me onderdak aan te bieden, maar ik logeer om allerlei redenen liever op Hind- leep. Om te beginnen omdat ik met Orlando moet werken. Ik heb nog maar zes weken voordat de repetities beginnen. En verder...' Ik keek naar mijn voeten, beducht voor zijn minzame blik. 'En verder zullen we het feit onder ogen moeten zien dat we niet met elkaar gaan trouwen. Ik weet dat het heel vervelend is om dit aan iedereen te vertellen, en Evelyn heeft er al zoveel energie in gestoken en het kant is al geknipt en zo, maar het moet nu eenmaal gebeuren...'
'Mijn arme lieverd.' Rafe pakte me bij mijn kin en duwde mijn gezicht omhoog zodat ik werd gedwongen hem aan te kijken. 'Ik heb je heel verdrietig gemaakt met mijn vreselijke humeur, en dat spijt me geweldig. Ik was gisteren buitengewoon onredelijk.' Hij legde zijn handen op mijn schouders en trok me dicht tegen zich aan. 'Laten we het alsjeblieft goedmaken. Na alles wat er tussen ons is gebeurd verdien ik toch zeker wel een nieuwe kans?'
'Maar ik dacht dat jouw humeur toch eigenlijk niet het probleem was,' zei ik ernstig, terwijl ik worstelde om mezelf letterlijk en figuurlijk van hem los te maken. 'Het werkelijke probleem is dat we het over te veel zaken oneens zijn om samen gelukkig te kunnen worden. Ik begrijp niet waarom je hoe dan ook met mij wilde trouwen, en ik begrijp nu ook niet waarom je met onze relatie door wilt gaan.'
Hij lachte. 'Dwaas meisje! Kijk eens in de spiegel, dan weet je waarom.'
'Je weet heel goed dat mensen niet met elkaar trouwen omdat ze eikaars gezicht aardig vinden.'
'Ik vind je lichaam ook mooi. Ik aanbid het.'
'Allemachtig! Als ik ook maar een ogenblik geloofde dat je zo oppervlakkig was, zou ik geen minuut meer aan kibbelen met jou verdoen. Maar je doet nu wel heel onnozel. En het is je helemaal niet om dat soort zaken te doen.'
Rafe hield op met glimlachen en keek ernstig. 'Is dat de reden van dit alles? Je twijfelt eraan of ik je begeerlijk vind?'
'Ja! Nee! Je probeert me in een hoek te drijven... Begrijp je het dan niet? Dit doet er niet toe. Er is te veel waar wij het niet over eens zijn.'
'Ik geef toe dat ik vind dat je af en toe moeilijk doet om niets, maar zo zijn alle vrouwen nu eenmaal, en alle mannen weten dat ze zich dan eenvoudig even koest moeten houden tot de storm vanzelf over is gewaaid.'
Dit was om uit je vel te springen. 'En hoe zit het dan met die baby van Nan? Dat is toch zeker een storm die niet zomaar over zal waaien.'
'Wie is Nan, en wat heeft haar baby hiermee te maken?'
'Je gaat me toch niet vertellen dat Nan niet de moeder is van je kind?'
'Waar heb je het nou toch over?' Hij keek even verbijsterd, maar toen klaarde zijn gezicht op en begon hij te lachen. 'Je bedoelt de dochter van die zigeuner?'
'Dit is echt niet grappig! De kleine Harrison Ford is een schatje en hij verdient een vader die van hem houdt en voor hem zal zorgen.'
'Je hebt helemaal gelijk,' zei hij sussend, nog steeds glimlachend. 'Dat verdient ieder kind. Lieverd, ik weet niet wat voor absurde romantische fantasieen jij je in dat mooie hoofdje hebt gehaald, maar ik kan je verzekeren dat de baby niet van mij is.'
'Maar dat heb je al toegegeven!'
'Dat heb ik zeer zeker niet toegegeven!' Hij leek het steeds grappiger te gaan vinden. 'Voor zover ik weet heb ik dat onfortuinlijke meisje nog nooit ontmoet.'
'Maar toen ik je over de baby vertelde, vroeg je me hoe oud hij was en toen schrok je heel erg. Weet je dat niet meer? Daarom heeft Jode toch op je geschoten, toen we bij de vestingtoren waren?'
'O lieve help!' lachte Rafe hartelijk. 'Al die tijd heb je me voor een harteloos monster aangezien, die het droit de seigneur gebruikte om de hele omgeving met onwettige kinderen op te zadelen! Het spijt me, maar ik vind dat buitengewoon grappig.' Toen hij mijn gezicht zag hield hij op met lachen. 'Lieverd, je hebt het helemaal mis. Luister even goed. Een paar maanden geleden vroeg Ronald Dunderave me of ik hem wat geld kon lenen. Hij had een meisje zwanger gemaakt en hij kneep hem als wat omdat ze nog geen zestien was, en hij was bang voor de rechter te worden gesleept. Bovendien was de vader van het meisje een zigeuner met een opvliegend karakter die al eens in de gevangenis had gezeten wegens zware mishandeling. Ik verklaarde dat ik uit principe nooit geld aan vrienden leende, maar ik heb hem toch gegeven wat hij nodig had. Toen je me over die baby vertelde, besefte ik dat het van Ronald moest zijn. Misschien weigerde het meisje een abortus te ondergaan of heeft Ronald haar de kans niet gegeven. Hoe dan ook, een van hen heeft mijn driehonderd pond zelf gehouden, en dat is niet eerlijk. Ik was geschokt omdat ik me voorstelde wat voor onaangename scene het moest zijn om hem hiermee te confronteren.'
'Maar als jij de vader niet bent, waarom heeft Jode dan geprobeerd op je te schieten? Bij de vestingtoren, bedoel ik.'
'Dat was Jode niet.'
'Hoe weet je dat?'
'Ik heb de volgende dag de politie uiteraard op de hoogte gesteld. Je kunt niet hebben dat daar allerlei woestelingen op mensen lopen te schieten. Ze vonden een heleboel televisies en magnetrons in de oude wagenschuren achter de toren. Een van de zigeuners had daar gestolen spullen opgeslagen. Hij wilde ons gewoon wegjagen, dat is alles. Op dit moment wordt hij op kosten van hare majesteit in bewaring gehouden. Trouwens, weet je' - Rafe streelde me over mijn wang - 'als de baby nu twee maanden oud is, moet de boze daad vorig jaar in juli of augustus hebben plaatsgevonden, en ik ben pas eind september uit het leger gekomen.'
De vlammen van schaamte sloegen me uit. Ik had mezelf op een minimum aan bewijs overtuigd van Rafe's schuld, ondanks alles wat ik wist van zijn karakter, dat waarachtig en eerzaam en praktisch vlekkeloos was. 'O Rafe! Het spijt me echt vreselijk. Ik had het hopeloos mis. Waarom heb je me niets verteld over de gestolen goederen bij de vestingtoren?'
'Ik had die dag al zo'n stom figuur geslagen. Ik leek echt een zielige sukkel. Daar wilde ik je niet aan herinneren.'
'Natuurlijk was je geen lafaard...'
'Het geeft niet, liefste.' Hij sloeg zijn armen om me heen. 'Het verbaast me alleen dat jij me schuldig achtte aan zulk schandalig gedrag: een schoolmeisje bezwangeren en daarna niets meer met haar te maken willen hebben, en dat je toch bereid was met me te trouwen. Wat een schoft moet je me hebben gevonden!'
'Ik denk dat ik dacht, ook al vond ik het heel verkeerd, dat mannen vaker dat soort dingen doen. Ik ken eigenlijk alleen dansers, en die zijn nu eenmaal niet maatgevend...'
'Ik denk dat veel van hen dat wel zijn. Maar ik vind het bemoedigend dat jij desondanks van me kon houden. Als er nog meer van dat soort spoken in de kast van je levendige verbeelding mochten zijn, wil ik dat graag weten, opdat ik ze op kan ruimen.'
'Het spijt me vreselijk.'
'Geef me een kus, dan maken we het weer goed.' Achter me ging een deur open. 'Sorry dat ik walgelijke dingen kom storen,' zei Isobel op haar meest sarcastische toon. 'Gaan jullie naar Hind- leep? In dat geval zou ik graag meerijden.'

Toen we voor de stoep van Hindleep parkeerden, stapte Isobel meteen uit.
'Een moment, lieverd.' Rafe legde een hand op mijn arm toen ik haar wilde volgen. 'Ik moet met je praten. Ik ben vreselijk ongelukkig, liefste. Ik kan gewoon niet geloven dat je niet genoeg om me geeft om me te helpen.'
'Natuurlijk geef ik wel om je, maar...'
'Marigold, je moet me geloven wanneer ik je zeg dat... dat ik met jou wil trouwen. Ik houd van je. Ik weet dat ik niet genoeg zelfbeheersing heb opgebracht. Misschien vind je dat ik flinker had moeten zijn...'
'Natuurlijk vind ik dat niet. Ik zou een wel heel harteloos wezen zijn als ik zo'n instelling had. Ik ben zelf een grotere lafaard dan iedereen die ik ken.'
'Ik wou dat ik kon geloven dat je me niet minacht.'
'Ik minacht je echt niet.'
'Houd je een heel klein beetje van me?'
'Ja.'
'Meer dan een heel klein beetje?'
'Ja. Maar niet genoeg om met je te trouwen.'
Hoewel hij zijn ogen halfdicht kneep, kon hij een blik van verdriet niet verborgen houden. Hij zei, heel zacht: 'Is dat definitief?'
'Helaas wel.'
'Dan... is alles afgelopen voor mij.' Tot mijn ontzetting legde hij zijn gezicht in zijn handen en liet zijn hoofd op het stuur vallen.
'O Rafe, doe niet zo verdrietig! Alsjeblieft!' Ik boog me opzij om mijn arm om hem heen te slaan. 'Je zult vast iemand anders ontmoeten. Iemand die veel beter geschikt is. Ik ben echt niet goed genoeg. De vrouwen zullen in de rij staan om met je te trouwen.' Ik
streelde hem over zijn haar. 'Vind je trouwens het huwelijk geen vreselijk overgewaardeerde instelling? Ik besef nu dat ik er gewoon niet geschikt voor ben. Ik ga mijn leven aan het dansen wijden.'
Ik zei dit deels om hem ervan te verzekeren dat het geen geval was van liever een ander hebben, en deels omdat ik dit oprecht geloofde.
'Ik kan echt niet proberen het een andere vrouw naar de zin te maken,' kreunde hij. 'Ik kan... mezelf... daar niet... toe brengen!'
'Zo voelt iedereen zich wanneer een relatie wordt verbroken.' Ik wist dit omdat ik zo vaak leden van het gezelschap op mijn schouder uit had laten huilen. 'Iedereen is ervan overtuigd nooit meer verliefd te kunnen worden. Maar een gebroken hart kan binnen de kortste keren weer geheeld zijn.' Ik betreurde het dat dit zo alledaags klonk, maar het is moeilijk om over de liefde te praten zonder hopeloos banaal te klinken. 'Ik wilde heel graag dat het werkte, maar dansen is mijn eerste liefde. De waarheid is dat je iets waar je hartstochtelijk aan gehecht bent, niet zomaar weg kunt stoppen omdat het niet gelegen komt. Kun je dat begrijpen?'
'Ja, ik kan het begrijpen.' Hij zweeg even, hief toen zijn hoofd op en keek me woest aan. 'Maar dat helpt niet. Als jij niet met me wilt trouwen, dan... dan zal ik... laat maar.'
'Wat? Wat ga je dan doen?' Rafe trok een verheven gezicht maar zei niets. 'Je bedoelt toch niet...' Ik greep naar zijn hand maar hij trok die weg. Dus klampte ik me aan zijn mouw vast. 'Rafe, beloof me dat je niets geks zult doen.'
'Waarom zou ik jou iets beloven?' Hij bleef me aankijken alsof ik een volslagen vreemde was voor wie hij een onverklaarbare afkeer voelde. 'Je wilt me toch niet helpen.' Hij liet het klinken alsof met hem trouwen het equivalent was van hem vijftig pond lenen.
'Ik zal voor altijd en altijd een goede vriendin van je zijn, als je daar iets aan hebt. Ik zal... ik zal... ervoor zorgen dat je vrijkaart- jes krijgt voor alles waar ik in dans, en...'
Dit maakte op pijnlijke wijze duidelijk hoe egoistisch het leven van een danseres was - moest zijn - als ik niets anders wist te bedenken wat ik voor hem kon doen.Hij keek omlaag naar het stuur en zoog zijn bovenlip naar binnen terwijl hij nadacht. 'Er is iets wat je zou kunnen doen.' Hij lachte bitter. 'Als het niet te veel gevraagd is.'
'O, vraag het alsjeblieft!' riep ik uit. Op dat moment had ik me gewillig - mits het niet met repetities en uitvoeringen botste, tot zijn slavin gemaakt.
'Wil je ermee instemmen niemand te vertellen dat je onze verloving hebt verbroken voor ik een kans heb gehad Evelyn te vertellen dat alles voorbij is?'
'Is dat alles? Natuurlijk!' Ik was duizelig van opluchting. 'Ik ben het ermee eens dat zij het als eerste moet horen.'
'Beloof me dat je het aan niemand zult vertellen.'
'Goed, ik beloof het. Met mijn hand op mijn hart.'
Ik vond dat ik er wel heel gemakkelijk vanaf was gekomen. Ik wierp een zijdelingse blik op Rafe. Zijn gezicht vertoonde een uitdrukking die het best kon worden omschreven als een ijzeren glimlach, alsof hij van plan was door het vuur te gaan en zijn gezicht zo uitgestreken mogelijk te houden. Het stelde me niet gerust.
Voor de eerste keer vroeg ik me af of Rafe soms een soort mentale aandoening had die niets met zijn ervaringen als militair te maken had. Bestond er soms emotionele instabiliteit in de familie Preston? Kingsley leed vermoedelijk aan een vorm van dementie die met hoge leeftijd te maken had, maar zo had je ook Kingsley's vader, die volgens Rafe volstrekt gestoord was geweest. Isobels tegendraadse gedrag was misschien wel het gevolg van een gespleten persoonlijkheid. Op welk punt kon een mens als krankzinnig worden geclassificeerd? Ik dacht aan de mensen die ik goed kende. Verwarrend genoeg bezaten ze allemaal trekjes in hun gedragingen die excentriek, zo niet onverdeeld vreemd waren. Ik dacht aan mezelf. Obsessief over dansen, neurotisch in auto's, mogelijk frigide, een snelle leugenares, een lafaard, altijd geneigd het mensen naar de zin te willen maken. Ik was waarschijnlijk gekker dan ieder ander.
'Jullie komen eten bij ons?' vroeg Fritz minzaam aan Rafe toen we op het balkon wijn stonden te drinken en Zwiebelkuchen aten. De late zon had alle wolken verjaagd en we hadden een prachtig uitzicht op het meer dat schitterde als verkreukeld aluminiumfolie, terwijl de schaduw van de heuvels langzaam over de boomtoppen schoof.
'Nee, dank je,' zei Rafe. 'We moeten morgen al vroeg op. Isobel en ik gaan logeren bij onze oom en tante die in Caithness wonen. Dat is bijna een dag rijden.'
Dit was een verrassing. 'Hoe lang blijven jullie weg?' vroeg ik.
'Ongeveer een week. Misschien twee. Ik weet dat het heel plotseling is, lieverd. We hebben vanmiddag pas besloten deze reis te maken.'
Conrad leunde met over elkaar geslagen armen op de balustrade terwijl hij naar het uitzicht keek. Isobel legde haar hand op zijn schouder. 'Ik hoop dat je me niet te veel zult missen.'
Conrad keek opzij. 'Ik zal proberen afleiding te zoeken in mijn werk.' Hij leek het bericht van haar onverwachte vertrek kalm op te nemen. Maar bij Conrad wist je nooit wat hij dacht.
'We hebben vanmorgen een kaart van tante Billa gekregen,' ging Rafe verder. 'Oom George moet herstellen van een beroerte en zij heeft behoefte aan wat afleiding. We hebben als kind bij hen gelogeerd in hun huis aan de rand van Loch Dubb. Voortdurend regen natuurlijk, maar het landschap is uniek.' Rafe dronk zijn glas leeg en zette het neer. 'We moesten maar eens gaan.'
'Tot ziens, Conrad, lieverd,' zei Isobel.
Hij draaide zich naar haar om en legde zijn handen op haar schouders toen ze haar gezicht naar hem ophief voor een kus.
Rafe sloeg zijn armen om mijn middel. 'Ik zal je een kaart met ooms telefoonnummer sturen zodra we er zijn. Tot ziens, liefje. Loop maar niet met me mee naar de auto.' Hij trok me tegen zich aan en kuste me uitvoerig op de mond.
'Je spreekt echt met Evelyn voor je vertrekt?' zei ik zodra ik de macht over mijn lippen weer terug had.
'Natuurlijk. Het hoeft geen betoog dat ik je iedere minuut zal missen.' Hij kneep even met zijn duim en wijsvinger in mijn kin. 'Werk niet te hard.'
Toen waren ze weg.
Ik keek steels naar Conrad. Hij had zijn wenkbrauwen opgetrokken en staarde me aan alsof hij aan iets heel onaangenaams dacht.
Meteen na het eten ging ik rennen om al het lekkers er weer af te lopen. Orlando en Fritz zaten op het balkon met koffie en Bai- sers, meringues met amandelen en rozenbottels. Conrad was in zijn werkkamer verdwenen. Ik zou niet worden gemist. Terwijl ik voortholde, herinnerde ik mezelf eraan dat ik mijn leven aan het dansen had gewijd en dat gezelligheid daarom een tweede plaats moest innemen. Ik nam het pad dat door het bos naar beneden liep.
Het zachte avondlicht verleende elke boom en open plek een geheimzinnige glans. Af en toe vlogen er vogels verschrikt op. Het simpele genoegen van mijn lichaam te bewegen en mijn ledematen te strekken verhoogde mijn stemming direct. De bedwelmende geur van meidoorn vermengde zich met de scherpe lucht van wilde knoflook terwijl mijn sportschoenen de aromatische blaadjes vertrapten. Ik haalde regelmatig en langzaam adem, tot aan de benedenrand van het bos, en daar draaide ik me zonder te stoppen om en begon aan de klim. Uiteraard was omhoog rennen veel vermoeiender. Tegen de tijd dat ik tussen de bomen uit kwam, op het kleine plateau bij de brug, had de lucht een inktachtige kleur gekregen en haalde ik snel adem.
Ik begon terug te wandelen over de brug. Mijn onrust keerde terug. Stel dat Rafe depressief werd? Ondanks het toneelspel dat hij tegenover de anderen had opgevoerd, moest hij toch geloven dat ik deze keer meende wat ik zei. Ik liep verder... en dacht toen dat mijn hart van angst en ontzetting stil bleef staan. Op de borstwering van de brug stond een gestalte. Er rende iemand langs me heen, duwde me ruw opzij zodat ik op een knie viel.
'Vanessa, in godsnaam!' schreeuwde mijn vader. 'Hou op met dit stomme gedoe!'
Vanessa Trumball wiegde naar voren en naar achteren. 'Ik heb genoeg van je spelletjes!' schreeuwde hij. 'Kom eraf, stomme trut die je bent!'
Ik zag dat hij zijn hand uitstak naar de wankelende gestalte, zag dat ze zich omdraaide en in de lucht sprong. Toen sloeg haar lichaam dubbel en viel ze met haar hoofd naar beneden in de diepte, met een hoge gil van doodsangst.
'O... God!' Hij leunde over de borstwering en keek omlaag. 'Jezus! Vanessa!' Hij hapte naar lucht en slaakte toen een reeks gesmoorde kreten. Het was een heel vreemd geluid. Ik besefte dat hij huilde. Mijn hele leven had ik mijn vader nooit zelfs maar enigszins weifelachtig gezien. Hij was altijd hard en zeker en cynisch. Mijn enige wens was te maken dat ik wegkwam voor hij besefte dat ik hem in deze staat van radeloosheid had gezien. Terwijl hij huilend en vloekend tegen de balustrade leunde sloop ik terug naar de plek waar de brug ophield en de weg begon. Toen ik voetstappen hoorde naderen liet ik me achter een struik op de grond vallen. Hij liep langs me heen, nog steeds in zichzelf pratend. 'Trut! Stom kreng! Stomme trut!' Toen schreeuwde hij: 'Marigold! Marigold! Waar zit je, verdomme!' Ik durfde nauwelijks adem te halen tot ik een autoportier dicht hoorde slaan en de motor hoorde starten.
Toen hij was weggereden bleef ik nog een tijd in de modder liggen. Ik kreeg een gewaarwording alsof ik boven mezelf zweefde, of ik omlaag kon kijken en mijn lichaam languit in de modder zag liggen van de met regenwater gevulde bandensporen die door kerende auto's waren veroorzaakt. Ik denk dat het shock was. Ten slotte bracht de kou van de natte grond me weer bij mijn positieven en krabbelde ik moeizaam overeind. Mijn benen waren stijf en zwaar alsof ze allebei in het gips zaten. Ik strompelde over de brug met mijn handen tegen mijn oren. Ik geef toe dat dit dwaas was omdat niets de herinnering aan Vanessa's laatste wanhoopskreet kon uitwissen.
Ik holde de binnenplaats op en nam de stoep met twee treden tegelijk. Ik was bang buitengesloten te zullen zijn, maar de grote ijzeren ring draaide onder mijn hand.
'Waar heb je gezeten?' Conrad stapte opzij om me binnen te laten. 'Ik stond op het punt naar buiten te gaan om te zien wat er van jou was geworden.' Hij bekeek me kritisch. 'Je ziet eruit alsof je in het moeras bent gevallen.'Ik zag mezelf in de spiegel: een lachwekkend beeld. Ik barstte in tranen uit.
'Je moet niet zo gevoelig zijn,' zei Conrad kalm, en hij gaf me zijn zakdoek.
'Het was vreselijk... afschuwelijk!' huilde ik. 'Ik kan het beeld maar niet van me af zetten. Ik denk dat ik gek ga worden.'
'Ik begrijp dat hier meer aan de hand is dan gekwetste gevoelens. Ga maar even zitten, dan schenk ik iets voor je in.'
Het was lekker warm in de kamer, het kaarslicht weerkaatste in het vergulde blad en Siggy lag op een van de divans te slapen naast een open boek. Ik ging zitten, met uitzicht op de grote ramen. Or- lando en Fritz zaten nog steeds op het balkon te praten, hun profiel werd verguld door het licht van een stormlantaarn. Er dwarrelden nachtvlinders om hen heen. Conrad duwde me een glas in de hand en ging tegenover me zitten. Hij sloeg zijn ene been over het andere en vouwde zijn handen. 'En?'
'Ik heb net gezien... hoe een vrouw van de brug is gesprongen...' Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, in een vruchteloze poging het beeld buiten te sluiten. 'Ik zag... Het was... O God!... Het was afschuwelijk!'
'Neem een slokje cognac. Dat zal je moed geven.'
Ik was bang dat ik er misselijk van zou worden, maar ik had niet de kracht om tegen te stribbelen, dus nam ik gehoorzaam een slokje. 'Ze heeft het gedaan om mijn vader... Tenminste, nee... Ze hebben ooit een verhouding gehad, maar hij had die verbroken. Hij zegt dat ze krankzinnig was. Denk jij dat je krankzinnig moet zijn geweest om... dat te doen?'
'Drink dat glas leeg.'
'Ik denk dat ik dat beter niet kan doen. Ik moet morgen dansen.'
'Drink op! Ik zal met Fritz praten.'
Hij liep naar het balkon. Ik hoorde hem iets in het Duits zeggen.
Fritz antwoordde op geschokte toon, knikte toen en zei een paar keer: 'Jawohl!' Hij stond op. 'Alsjeblieft nu meekomen,' zei hij tegen Orlando. 'Ik wil brengen jou thuis.''Dag, dag, Marigold.' Orlando bleef me een seconde langer aankijken. 'Is dat een modderpakking op je gezicht? Volgens mij de beste oplossing voor eczeem. Maar het moet wel vulkanische...'
Conrad pakte hem bij de arm en bracht hem naar de hal. De cognac had het huiveren bij me doen ophouden, maar mijn lichaam deed pijn van alle spanning. Siggy werd voldoende wakker om bij me op schoot te klimmen, wat een troostend gevoel gaf. Ik hoorde gemompel van stemmen voordat Conrad alleen terugkwam. 'Ik wil dat je me alles vertelt wat er is gebeurd.' Hij vulde mijn glas opnieuw en schonk zichzelf er ook een in.
'Ik weet niet of ik het kan opbrengen om...'
'Alles.'
Ik was niet in staat mijn huilen te bedwingen terwijl ik beschreef wat er was gebeurd, maar hoe langer ik praatte, hoe gemakkelijker het werd. 'Hij probeerde haar te redden... Echt waar... Dat is zijn werk. Mensen redden. Ik weet niet... Misschien ben ik een beetje onaardig geweest, ik heb altijd de kant van mijn moeder gekozen, weet je.'
'Isobel heeft me verteld dat hij een man is die niet wordt begrepen.'
'Isobel kan mooi voor hem opkomen,' zei ik opeens heftig. 'Maar ik neem aan dat hij haar nog nooit met een broodmes heeft achtervolgd.'
'Met een broodmes? Meen je dat?' Conrad schonk mijn glas, dat op onverklaarbare wijze leeg was geraakt, nog eens in. 'Wat een prozaisch wapen.'
'Ik hoef niet nog een glas. Ik begin me heel vreemd te voelen.'
'Ga verder over je vader.'
Ik ging inderdaad verder. Het treurige verhaal over onze slechte relatie kwam er zelfs helemaal uit. Ik kon niet meer ophouden met praten. De cognac smaakte veel minder onaangenaam nu mijn mond en keel verdoofd waren. Ik begon me eigenlijk helemaal lekker verdoofd te voelen. 'Dus je begrijpt,' besloot ik, 'het was zijn schuld, maar ook weer niet... Ik haat hem echt... meestal tenminste. Ik haat hem... maar nu heb ik met hem te doen. Niet zo erg als met Vanessa, hoor, maar ik kende haar niet en iemand kennen is eigenlijk waar het allemaal om draait, he?'Ik hield mijn hoofd achterover om de laatste druppels naar binnen te gieten. Toen ik rechtop ging zitten leek Conrad heen en weer te wiegen en in en uit het gezicht te verdwijnen.
'Inderdaad.' Hij vulde mijn glas weer.
'Nee, dank je. Echt niet meer. Wat moet ik nu doen? Wat betreft' - ik kon me haar naam met moeite te binnen brengen - 'Vanessa.' Tot mijn schaamte hikte ik luid. 'Sorry.'
'Niets. Fritz is naar de politie gegaan. Zij zullen alles regelen. Ongetwijfeld zullen ze hiernaartoe komen, maar je hoeft hen niet te spreken. Je kunt niets nuttigs zeggen.'
Ik knipperde heftig met mijn oogleden. De hele kamer leek in brand te staan met vlammen die omhoogschoten tot aan het plafond, waarna ze tot speldenknoppen verschrompelden. 'Het is heel vreemd, zoals jij steeds heel dichtbij komt en dan weer ver weg bent.' Ik giechelde en drukte toen de zakdoek, die inmiddels pikzwart was, tegen mijn mond. 'Wat een belachelijk geluid. Maakte ik dat belachelijke geluid?'
Conrad glimlachte. 'Ik was het niet.'
'Grote hemel! Ik dacht dat ik net moest lachen. Maar ik zal nooit meer kunnen lachen. De rest van mijn leven zal ik haar blijven zien... haar blijven horen...'
'Dat denk ik niet. Zij heeft er niets aan en jij zult eronder lijden. Toen mijn ouders waren omgekomen dacht ik dat ik zwarte kleren moest gaan dragen en voor altijd in de rouw moest blijven. Maar het vermogen tot geluk dat we allen in ons meedragen, vernieuwt zichzelf zo snel dat het bijna schokkend is.'
'O Conrad, het spijt me. Ik was helemaal vergeten... vergeten... ik ben vergeten wat ik was vergeten...' Terwijl ik worstelde om me dit te herinneren, bewoog Siggy op mijn schoot, ongetwijfeld om me eraan te herinneren dat ik was opgehouden hem te aaien. 'Kijk toch eens naar Siggy. Vind je 't niet prachtig als hij geeuwt en al zijn tanden laat zien?'
'Het is een verrukkelijk gezicht.'
'Het is echt een prachtig konijn, he? Vind je niet dat hij het mooiste konijn van de wereld is?'
'Zeker. Hij ziet er volmaakt charmant uit.' 'En jij ziet er ook volmaakt charmant uit. Zie ik er ook sjol- maakt varmant uit?' Ik giechelde nu doorlopend. Het was heel onbeschaafd, wat ik betreurde, maar op de een of andere manier kon ik me niet inhouden.
'Heel charmant, ja. Maar om volmaakt te zijn heb je een schoner gezicht nodig.'
'Ik vind je echt aardig, Conrad. Heel aardig.'
'Dank je.'
'Vind jij mij ook aardig?'
'O, heel erg aardig.'
'Echt? Net zo aardig als ik jou?'
'Daar kan ik geen antwoord op geven, aangezien ik jouw gevoelens niet ken.'
'Ik vind jou het alleraardigste van de hele wereld. Ik... ik ben echt gek op je!'
'Dat is heel leuk voor me.' Conrad stond op. 'Ik denk dat je nu maar eens naar bed moest gaan. Geef me je glas, dan zal ik je laten zien waar Fritz een kamer voor je in gereedheid heeft gebracht.'
Hij torende hoog boven me uit. Zijn gezicht was erg knap. Hij was als een god die uit de hemel omlaagkeek. Ik probeerde te gaan staan zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan, maar mijn benen weigerden te gehoorzamen.
'Ik kan niet overeind komen. Denk je dat ik verlamd ben?' Ik begon te schateren. Siggy schoof nijdig bij me vandaan. 'Ik zal nooit meer kunnen dansen. Zul jij me nog steeds aardig vinden als ik niet kan dansen?'
'Het zal geen verschil maken. Maar je bent niet verlamd. Alleen maar dronken.'
'O nee.' Ik schudde resoluut mijn hoofd. Of liever gezegd, ik dacht dat ik dat deed, maar misschien was het de kamer die heen en weer schommelde. 'Ik word nooit dronken. Dat is slecht voor mijn lichaam. Vind je mijn lichaam mooi?'
'Ik vind het heel erg mooi. Nu moet je naar bed.'
'En Siggy moet ook mee. Hij slaapt altijd bij me. Lieve, lieve Conrad, zou jij ook bij me willen slapen? Toe, alsjeblieft. Ik houd heel veel van je. Ik wil in je armen liggen en je mooie gezicht kussen.'
'Dat is een heerlijk idee, maar dan een andere keer. Laat je glas los, Marigold... Laat los.'
Ik wilde protesteren dat die andere keer misschien nooit zou komen, maar ik kreeg opeens een stel heerlijk zachte donzen zwanenvleugels en ik klapwiekte langzaam weg over het meer, de vergetelheid in.