9. Dansen

In de daaropvolgende maanden breidde mama's sociale leven zich steeds meer uit. Er waren dagen dat we elkaar niet zagen. En als er een paar dagen of avonden waren waarop het leek dat er geen diners waren, geen shows waar ze naartoe moesten, geen kunstgaleries en openingen om heen te gaan, wist Charlotte altijd wel iets te bedenken, dan gingen ze winkelen of uitvoerig lunchen. Ze kocht nog meer kleren voor mama, nog meer sieraden, nog meer schoenen. Ze ruilden hun kleren. Ze werden bijna onafscheidelijk.

Misschien uit woede of uit frustratie en nervositeit, legde ik me toe op mijn studie en op de danslessen van Miss Anderson. Het duurde niet lang of wij waren de enigen die na schooltijd bleven. Ze vertelde me dat ze een gefrustreerde choreografe was en het heerlijk vond dat ze nu een leerlinge had met wie ze kon experimenteren. Haar idool was Bob Fosse. Ze had videobanden van hem die we samen bekeken. Als ze iets uitlegde en voordeed, en ik deed het na, was ze altijd tevreden.

'Je hébt iets, Rose,' zei ze. 'Je pikt alles zo gemakkelijk op, en je hebt het uiterlijk ervoor en de benen. Je moet hier toch echt eens serieus over denken.'

Evan steunde me in alle opzichten en was heel enthousiast. Hij besloot een dansstudio in te richten en liet Nancy Sue en Ames alles weghalen uit de logeerkamer beneden aan het eind van de gang. Hij gaf zelfs opdracht grote wandspiegels te installeren. Charlotte verzette zich er niet tegen en reageerde slechts met een simpel 'Goed zo, Rose. Je wekt zijn belangstelling voor iets anders dan hemzelf en die stomme computer van hem.'

Toen mama het hoorde zei ze bijna precies hetzelfde, maar ze kwam bijna nooit kijken als ik oefende. Evan bracht uren bij me door, zat in zijn rolstoel en keek naar me als ik mijn warming-up en mijn figuren deed.

'Vervelen al die oefeningen je niet, Evan?' vroeg ik hem. Hij schudde heftig zijn hoofd.

'Nee. Het is alsof ik via jou, met jou, beweeg. Jij bent mijn benen. Ik vind het heerlijk,' beweerde hij. Dat gaf me een goed gevoel, en het duurde niet lang of ik vergat dat hij er was, dat zijn ogen strak gericht waren op alle bewegingen van mijn spieren, duidelijk zichtbaar onder mijn maillot.

Barry kwam elke zaterdag en ging met me naar een film of uit eten, soms alleen picknicken in het park, maar hij had Charlotte nog steeds niet ontmoet, en ook mama was er nooit als hij kwam. In de weekends hadden ze altijd een of ander sociaal evenement in en rond Atlanta.

Eindelijk stemde Evan erin toe hem te ontmoeten. Onwillekeurig was ik zenuwachtig, maar tot mijn opluchting en verbazing wist Barry meer over computers dan ik had verwacht. Toen het gesprek eenmaal daarop terecht was gekomen, zaten ze allebei achter Evans computer en voelde ik me op mijn eigen afspraakje overbodig. Ze vonden het prachtig elkaar verschillende websites te laten zien en toonden elkaar allerlei trucjes.

'Neem me niet kwalijk,' zei ik, 'maar hadden we niet afgesproken dat we vanavond naar de bioscoop zouden gaan na snel een hapje te hebben gegeten?' vroeg ik met mijn handen op mijn heupen en een knikje naar de klok.

'O,' zei Barry. 'Sorry.'

Ik lachte.

'Het geeft niet. Ik begon me alleen eenzaam te voelen.' Ze moesten allebei lachen. Toen trok Evan een schuldig gezicht omdat hij Barry zo in beslag nam.

'Sorry,' zei hij ook.

'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, Evan. Waarom ga je niet met ons mee?' vroeg ik.

Hij schrok zo, dat hij even niets kon zeggen. Hij keek naar Barry en mij en begon zijn hoofd te schudden.

'Ik weet dat je rolstoel opvouwbaar is en in de kofferbak van de auto past, dus dat is geen excuus,' waarschuwde ik.

'Kom,' zei Barry. 'Ga mee. Het is een mooie film.'

'Dat kan ik niet. Ik...'

'Heb een afspraakje op internet,' plaagde ik hem. Hij kreeg een vuurrode kleur. 'Sorry,' zei ik snel. 'Het was niet mijn bedoeling om...'

'Nee, nee, het is goed. Ik had beloofd met iemand te chatten, maar...'

'Je gaat mee?' vroeg Barry.

Evan keek naar mij.

'Alsjeblieft, Evan,' zei ik. Hij haalde diep adem en knikte toen.

'Oké.'

'Mooi zo.'

'Ik moet me even voorbereiden,' zei hij.

'We wachten op je in de zitkamer,' zei ik en Barry en ik lieten hem alleen.

'Dank je dat je dat gedaan hebt, Barry,' zei ik.

'Het is een ontzettend aardige jongen. Geen enkel probleem,' antwoordde Barry, en ik gaf hem een zoen.

Het werd een heerlijke avond. Evans enthousiasme voor alles wat we deden en zagen maakte Barry en mij ook blij. Het was bijna of je met een kind uitging en het zag genieten van dingen die jij vanzelfsprekend vond.

Toen we thuiskwamen, maakte ik warme chocolade klaar met een flinke dot slagroom, en we bleven wat napraten over de film. Toen, na een blik op mij, excuseerde Evan zich, bedankte Barry en ging naar zijn kamer om ons een tijdje alleen te laten. Barry bleef tot heel laat. Toen we begonnen te zoenen, pakte ik zijn hand en stond op, leidde hem de zitkamer uit, de trap op, naar mijn kamer.

'Het ijs is hier heel wat gladder, Rose,' zei hij, toen ik op het bed ging zitten, nog steeds met zijn hand in de mijne. 'Misschien wordt het onmogelijk om te stoppen.'

'Ik ben niet bang,' zei ik. 'Met jou wil ik overal naartoe glijden.'

Hij lachte en knielde voor me neer en legde zijn hoofd op mijn schoot terwijl ik door zijn haar streek.

'Je beeft,' zei ik. Ik kon het voelen.

'Van verwachting,' antwoordde hij.

Hij stond langzaam op, boog zich naar me toe om me te kussen en we begonnen te vrijen.

'Je bent zo mooi, Rose,' zei hij, 'maar zo achteloos en nuchter, dat ik me op mijn gemak voel bij je. Ze zeggen dat schoonheid aan de oppervlakte ligt, maar dat geldt niet voor jou. Jij bent van buiten en van binnen mooi. Ik kan me niet voorstellen dat ik om iemand meer geef dan om jou. Ik hou zoveel van je dat het bijna pijn doet. Ik houd soms plotseling op met mijn bezigheden, waar ik ook ben en wie er ook bij is. Ik moet er wel heel stom uitzien met die dwaze grijns op mijn gezicht als ik jou in gedachten voor me zie.'

'Dan hoop ik dat je er voor eeuwig en altijd stom uit blijft zien,' zei ik. Hij lachte en hield me even vast voordat hij mijn mond zoende en me hielp met het uittrekken van mijn kleren. Daarna trok hij zijn eigen kleren uit. 'Ik kwam voorbereid,' fluisterde hij. 'Voor de mogelijkheid dat we op glad ijs zouden raken.'

'Glij maar,' drong ik aan.

Papa zei altijd dat als je te veel van iets verwacht, je teleurgesteld wordt, hoe geweldig het ook is.

'Beheers je verwachtingen, Rose. Doe het langzaam aan, geniet van de verrassingen.'

Ik deed heel erg mijn best om geen klokken te horen luiden of me op wolken te voelen zweven, al die dingen die ik boeken had gelezen. Dit was mijn realiteit, mijn intrede in de wereld van het vrouw-zijn. Seks kon je altijd hebben, maar ik verlangde ernaar om het met liefde te doen en dat was wat ik hoopte dat zou gebeuren. Het was de enige droom die ik mezelf toestond, de enige verwachting die ik mezelf niet wilde ontzeggen.

En het was alles wat ik me ervan had voorgesteld. We waren teder en vol liefde voor elkaar. We voelden ons met elkaar verbonden, een deel van elkaar, in diepere zin. Het leek me of we eikaars ziel aftastten en toen het voorbij was, hielden we elkaar vast om het moment te laten voortduren en het eeuwig en onuitwisbaar in ons hart te bergen.

Toen Barry en ik uit mijn slaapkamer kwamen, liepen we Charlotte tegen het lijf, die net de trap opkwam. Met een brede wellustige grijns bleef ze staan. Mama was niet bij haar.

'Is dat je vriendje uit het verleden?' vroeg ze.

Barry keek nerveus naar mij.

'Nee. Hij is mijn vriendje uit het heden. Barry Burton, dit is Charlotte Alden Curtis.'

'Hallo,' zei Barry.

'Laat Rose je het huis zien?'

Ze lachte en liep verder de trap op.

'Wacht maar niet op je moeder,' zei ze in het voorbijgaan.

Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen en holde de trap af. Zonder iets te zeggen liep ik naar buiten.

'Wat bedoelde ze daarmee?' vroeg Barry.

'Mijn moeder geniet van het sociale leven dat Charlotte haar biedt. Charlotte schijnt het leuk te vinden dat het mij ongerust maakt,' zei ik met een woedende blik achterom.

'Gaat het goed met je?'

'Ja,' zei ik. 'Maak je maar geen zorgen, Barry.'

Hij knikte en gaf me een afscheidszoen. Ik keek hem na en staarde naar de duisternis. Ik vroeg me af waar mama de nacht zou doorbrengen en wat er van ons terecht zou komen.

De hele volgende dag bleven mama's gedrag en nieuwe levensstijl aan me knagen. Op dansles zag Miss Anderson onmiddellijk dat me iets dwarszat.

'Je mist het ritme soms, Rose,' zei ze. We waren aan het repeteren voor de show in het voorjaar. Ik zou een interpretatieve dans doen die zij had gechoreografeerd. 'Is er iets?'

Eerst schudde ik mijn hoofd en begon weer te dansen. Maar toen stopte ik en begon te huilen. Het was of mijn tranen een eigen leven hadden. Ik bleef huilen en rillen.

Miss Anderson sloeg haar arm om me heen en leidde me naar de stoel.

'Kan ik je helpen?' vroeg ze.

Ik slikte het brok in mijn keel weg en haalde diep adem.

'Nee. Ik denk dat niemand me hiermee kan helpen.'

'Probeer het eens,' zei ze.

Toen vertelde ik haar over mama en dat ze zo veranderd was. Ze luisterde met een bezorgd ge- zicht en knikte nu en dan begrijpend.

'Misschien heb je je niet gerealiseerd hoe verloren ze zich voelde na de dood van je vader, Rose. Ze moet een manier vinden om haar verdriet te overwinnen.'

'Maar ze is zo veranderd,' kermde ik.

'Grote gebeurtenissen veranderen je soms,' zei Miss Anderson. Ze vertelde me hoe verlegen zij het grootste deel van haar leven was geweest. Ze onthulde dat ze een oudere zus had gehad die gestorven was aan de ziekte van Hodgkin.

'Ze was mooi en intelligent en wilde danseres worden. Ze was net als jij, geboren met een natuurlijk gevoel voor ritme en het vermogen om hart en ziel van mensen te beroeren door haar dans. Toen ze stierf, waren mijn vader en mijn moeder gebroken. Ik voelde me verplicht in haar voetsporen te treden en bedwong mijn verlegenheid. Ik moest die trieste blik uit hun ogen wissen. Door grote gebeurtenissen verander je.'

'Dat zal wel,' zei ik en veegde mijn tranen af.

'Het komt heus in orde met je moeder,' zei ze. 'Geef haar een kans. Ze zal niet vergeten wie jij bent en wat ze voor je betekent, dat weet ik zeker.'

Ik knikte en glimlachte.

'Dank u.'

'Ik kan niet goedvinden dat mijn ster bedroefd is tenzij het bij de dans hoort,' verklaarde ze, en ik lachte. 'Klaar?'

'Ja.'

Ik ging weer aan het werk en deed het nu veel beter. In de maanden daarna bleef ik thuis oefenen

voor Evan en soms, als Barry vroeg kwam in het weekend, ook voor hem. Ze waren een fantastisch publiek en krikten mijn zelfvertrouwen op met hun applaus en gejuich.

Evan ging vaker met ons uit, soms alleen voor een ritje met de auto, soms om mee te gaan eten en naar een film. We gingen ook met hem winkelen in het winkelcentrum, waar hij en Barry discussieerden over nieuwe software voor de computer. Vaak bleef ik buiten de winkel op ze zitten wachten. Naast me op de banken zaten mannen die hun vrouw hadden gebracht en ook geduldig zaten te wachten. Ik moest lachen om hun gezicht als ze beseften dat ik op mijn vriend en mijn halfbroer wachtte, die druk aan het winkelen waren, en niet andersom.

De show naderde met rasse schreden, en elke ochtend als ik wakker werd en besefte hoe snel de datum dichterbij kwam, begon mijn hart sneller te kloppen. Zo erg, dat ik bijna niet meer op durfde te staan en naar school te gaan. Ik zag mijn naam op de posters in de gangen, hoorde mijn docenten onder elkaar praten. Ze vertelden me allemaal hoe ze zich verheugden op mijn optreden. Miss Ander- son scheen niet genoeg superlatieven voor me te kunnen vinden. Ik smeekte haar niet zo over me op te scheppen.

'Ze krijgen veel te hoge verwachtingen van me!'

'Alleen als het ongelooflijke pummels zijn,' antwoordde ze. 'Maak je niet zo ongerust. Je kunt niet helpen wie en wat je bent, Rose. Ik kan het 

voelen,' verklaarde ze zo dramatisch dat ik als ge-hypnotiseerd raakte. 'Dat willen bedwingen is of je de zon wilt tegenhouden.'

Haar woorden maakten me opgetogen. Het duurde niet lang of ik stond op en ging naar bed met de dans. Ik werd 's morgens uitgeput wakker en verbeeldde me dat ik was opgestaan en had ge- danswandeld in plaats van geslaapwandeld.

Ik weet niet hoe vaak ik mama herinnerde aan de ophanden zijnde voorstelling; ik was doodsbang dat ze niet zou komen omdat ze een of andere sociale verplichting had. Ze ging nog steeds uit met Grover Fleming. Telkens als ze zijn naam noemde hield ik mijn adem in. Ik verwachtte dat ze me zou vertellen dat hij een huwelijksaanzoek had gedaan of zoiets, maar dat gebeurde niet, en ik vroeg me af of Miss Anderson misschien gelijk had en mama er alleen maar overheen moest komen en ze geen nieuwe levenslange verplichtingen op zich nam.

Eindelijk brak de avond van de show aan. Barry en ik hadden Evan overgehaald een nieuw pak te kopen. Barry zei dat hij 's morgens vroeg zou komen om met ons naar het winkelcentrum te gaan. Ik smeekte Evan het te doen, vertelde hem dat het me zou helpen me af te leiden en minder zenuwachtig te zijn over mijn optreden. Hij beschikte over creditcards en geld. Hij was nerveus, maar genoot echt van de dag samen met ons. Barry hielp hem de kleren te passen en ik beoordeelde hoe ze hem stonden. Hij was verlegen en had een kleur als een biet, maar ten slotte kon ik het genoegen in zijn ogen zien toen hij de pakken op zijn schoot hield. Hij stemde zelfs toe zijn haar te laten knippen.

'Mijn twee begeleiders,' verklaarde ik toen we die dag teruggingen naar huis.

'Je twee grote fans, zul je bedoelen,' riep Barry uit.

We lachten alledrie en brachten een vrolijke stemming in huis. We rammelden van de honger, voornamelijk van opwinding, denk ik. Maar zodra we binnenkwamen, kon ik voelen dat er iets veranderd was. Om te beginnen wendde Nancy Sue snel haar ogen af toen ze me zag. Zelfs Ames staarde me langer aan dan normaal en liep toen weg alsof hij zich niet op zijn gemak voelde in mijn aanwezigheid.

'Gaan jullie maar vooruit,' zei ik tegen Barry en Evan. 'Ik kom zo bij jullie. Ik wil even met mijn moeder praten.' Haastig liep ik de trap op naar haar slaapkamer. De auto stond nog in de garage en Ames was hier, dus ik wist dat ze niet op stap was met Charlotte. Dat kon ze ook maar beter uit haar hoofd laten, dacht ik.

De deur was dicht. Ik klopte, wachtte, klopte en riep haar.

Charlotte kwam haar slaapkamer uit. Ze droeg een van haar Armani-pakjes.

'O, Rose, kind, je bleef zo lang weg,' zei ze met haar gebruikelijke stroperige liefheid. 'Mama heeft gewacht zo lang ze kon.'

'Hoe bedoel je, gewacht? Waarom gewacht?'

'Om afscheid te nemen natuurlijk,' verklaarde ze met een stralende glimlach.

'Afscheid?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, vanavond is de show. Ze kan niet ergens anders naartoe zijn, niet vanavond. Nee,' hield ik vol. Ik deed de deur open om te bewijzen dat mama er was en Charlotte ongelijk had.

Maar niet alleen was ze er niet, er hing een vreemde leegte in de kamer. Ik zag dat een van de kastdeuren halfopen stond. Er hingen alleen maar lege hangertjes. Alles op haar toilettafel was verdwenen, ook al haar make-up.

Ik draaide me met een ruk om. Charlotte stond zich te verkneukelen in de deuropening.

'Waar is ze?'

'Er is iets geweldigs gebeurd,' zei Charlotte. 'Grover heeft haar gevraagd bij hem te blijven. Ze zijn samen vertrokken.'

'Bij hem te blijven? Ik begrijp het niet. Wat bedoel je? Trouwt ze met hem?'

'Nou, het woord trouwen is eigenlijk niet gevallen.' Ze rimpelde haar neus. 'Tegenwoordig gaan mensen gewoon samenleven. Dat is minder intimiderend,' zei ze lachend.

'Wanneer komt ze terug? Heeft ze geen brief voor me achtergelaten?'

'O, ja,' zei ze en bleef boven aan de trap staan. 'Ze zei wel iets over een briefje of zo. Ik geloof dat ze het op jouw bed zou leggen. Het spijt me dat ik vanavond niet naar je show kan komen, maar er is een party voor de burgemeester van Atlanta waar ik absoluut naartoe moet.

'Hals- und Beinbruchl voegde ze eraan toe. Ik wist dat het de traditionele wens was voor een ar- tiest, maar in haar geval dacht ik dat ze me letterlijk een gebroken been toewenste.

Ze liep de trap af en ik holde naar mijn kamer. Op mijn kussen lag een kleine envelop. Ik pakte hem op en scheurde hem ongeduldig open.

Lieve Rose,

Vergeef me alsjeblieft dat ik je voorstelling vanavond niet kan bijwonen, maar er is iets fantastisch gebeurd. Grover heeft me gevraagd bij hem te blijven, zijn 'special lady' te zijn. We gaan met vakantie naar Hilton Head, South Carolina. Het is een soort test om te zien hoe het tussen ons gaat als we dag en nacht bij elkaar zijn. Ik weet dat het goed zal gaan. Ik weet dat dit impulsief lijkt, maar ik herinner me hoe graag je vader impulsieve dingen deed. Er valt iets voor te zeggen. Ik voel me weer net een jong meisje. Ik voel dat de zon eeuwig voor me zal blijven schijnen.

Charlotte heeft beloofd voor je te zorgen en in je behoeften te voorzien. Ze is een fijne vriendin voor me geweest en dat zal ze zeker ook voor jou zijn. Ze is blij dat ze dit voor Evan heeft gedaan, en dat ben ik ook. Ik bel je zodra ik even op adem ben gekomen. Wees blij voor me. Veel liefs, Monica

Mijn vingers trilden en de brief viel uit mijn hand op de grond. Ik voelde me hol van binnen. Mijn nieuwe gespierde benen verloren al hun kracht en ik viel op de grond. Ik bleef liggen en snikte zo lang en hevig dat het pijn deed.

Omdat het zo lang duurde voor ik beneden kwam, ging Barry kijken wat er mis was en vond me met gesloten ogen op de grond liggen, mijn hand om mama's brief geklemd.

'Rose!' riep hij, en holde naar me toe. 'Wat is er?'

Langzaam ging ik rechtop zitten en veegde mijn tranen weg. Toen overhandigde ik hem de brief. Hij las hem snel door en keek me toen aan.

'Je had er geen idee van dat dit vandaag zou gebeuren?'

'Nee,' zei ik. 'Ik ben er aldoor bang voor geweest, maar ik had geen enkel vermoeden dat het zo gauw zou gaan. En uitgerekend vandaag!'

'Ik vind het heel erg voor je,' zei hij, en keek weer naar de brief. 'Ik weet dat het moeilijk voor je is,' ging hij verder, 'maar je mag je optreden er niet door laten bederven, Rose. Je hebt er te hard voor gewerkt.'

'Hoe kón ze!'

'Ik zal er zijn, en Evan ook, en wij zullen hard genoeg klappen voor vier,' beloofde hij, in een poging me weer te laten glimlachen.

Ik glimlachte niet, maar stond op, en we gingen naar beneden om iets te eten. Evan wierp één blik op me en zag onmiddellijk dat er iets ernstigs was gebeurd. Ik vertelde het hem, en hij zei ook dat hij met me meeleefde maar dat het heel belangrijk was dat ik niet zó depressief raakte dat het mijn optreden zou bederven.

'De show must go on!' riep hij. Hij en Barry deden hun best me op te vrolijken. Ze maakten gekheid en vertelden grapjes. Barry imiteerde mijn warming-up en Evan deed of hij een strenge dans- leraar was en schreeuwde bevelen.

Toen het moment naderde waarop ik me klaar moest gaan maken, begon ik het begrip plankenkoorts te begrijpen. Ik wist niet of ik wel in staat zou zijn om op te staan en erheen te gaan, laat staan om voor honderden mensen te dansen.

'Ik ga naar boven om een bad te nemen,' zei ik. 'Ik moet even alleen zijn,' fluisterde ik Barry in het oor.

'Geen probleem, Rose. Ik zal Evan helpen zich aan te kleden. Wij, mannen, moeten ons ook mooi maken,' voegde hij er luid aan toe.

Ik liet het bad vollopen en stak een kaars aan. Terwijl ik in het warme water lag, luisterde ik naar zachte muziek en probeerde kalm te blijven. Onwillekeurig dacht ik aan papa en hoe zorgeloos hij altijd over alles geweest was. Hij leek een man die spanning en stress van zich af kon schudden als een eend het water. Heb ik daar dan helemaal niets van geërfd? vroeg ik me af.

Maar - hoe moeilijk het ook was om het onder ogen te zien - misschien waren alle spanningen en stress die hij op een geheime plaats in zijn hart had weggestopt, hem ten slotte te veel geworden en had hij er niet meer tegenop gekund. Misschien had hij inderdaad een eind aan zijn leven gemaakt.

Ik kon hem naast me horen zeggen: 'Je ogen zijn twee diamanten. Je haar is gesponnen goud.

Je lippen zijn robijnen en je huid komt van parels. Mijn Rozenblaadje.'

'O, papa,' kermde ik. 'Papa, ik heb je nu nodig. Ik heb je altijd nodig gehad. Of je een zondaar bent of niet, je bent mijn papa,' fluisterde ik en drong mijn tranen terug.

Op de een of andere manier nam de kracht die iemand ertoe drijft te presteren, voorwaarts te gaan en te trachten iets betekenisvols te bereiken in zijn leven, het in me over. Ik deed mijn haar en maakte me op, kleedde me aan en ging naar beneden toen het tijd was. Barry en Evan zaten geduldig te wachten. Ze zagen er allebei erg knap uit en probeerden niet te zenuwachtig te zijn voor mij.

'Jullie zien er mooi uit,' zei ik. 'Een stel knappe jongens.'

'Jij,' zei Evan, voordat Barry zijn mond open kon doen, 'ziet er fantastisch uit.'

'Helemaal mee eens,' zei Barry.

Hij hielp Evan in zijn auto en we reden weg. Mijn hart bonsde niet langer. Het leek meer op een slak die zich in zijn huisje had teruggetrokken. Het klopte zo langzaam, dat ik mijn hand op mijn borst moest leggen om te voelen of het nog leefde.

Er was zoveel publiek dat ik zelfs niet meer kon slikken. Ik dacht dat ik flauw zou vallen aan de voeten van al die elegant geklede volwassenen en mijn klasgenoten. Dit was absoluut een superkritisch publiek, rijke mensen die de ene professionele voorstelling na de andere hadden gezien, dacht ik. Bijna had ik me omgedraaid en was de zaal uitgerend.

Barry zorgde voor Evan, reed hem naar een plaats vlak voor het toneel, terwijl ik in de coulissen verdween om Miss Anderson te zoeken.

'Ik kan het niet,' was het eerste dat me ontviel.

Ze keek me aan, glimlachte, schudde haar hoofd, sloeg haar arm om mijn schouders en liep samen met me weg.

'Denk je heus dat ik je zou vragen iets te doen waarvan ik wist dat je het niet kon, Rose?'

'Dit publiek...'

'Wordt weggeblazen. Je zult het zien,' beloofde ze. 'Wat is trouwens het ergste wat er kan gebeuren?'

'Dat ik op mijn gezicht val,' zei ik.

Ze haalde achteloos haar schouders op.

'Dan sta je op en begint overnieuw terwijl ik opkom en een two-step doe.'

Ik moest even lachen.

'Ik weet dat je het goed zult doen. Als het voorbij is, heb ik een verrassing voor je.'

'Wat dan?'

'Als ik het je vertel is het geen verrassing meer, wel? Trek je kostuum nu maar aan en doe je war- ming-up. We beginnen met de show. Jij bent nummer vijf.'

Ze drukte mijn hand en liet me alleen, zodat ze zich aan de anderen kon wijden.

Er gebeurde iets toen ik het toneel opliep en in de schijnwerpers stond. Ik zou er pas veel later aan denken, als ik alleen was en het applaus allang was verstorven, zelfs de echo ervan in mijn oren. Alleen, en tot rust gekomen, zou het pas goed tot me doordringen hoe Miss Anderson me had omhelsd toen ik van het toneel kwam en in de coulissen stond, hoe mijn klasgenoten in de show zich om me heen hadden verzameld om me te feliciteren. Ze waren zo onder de indruk dat ze me allemaal wilden aanraken. Dan pas zou ik me alle mensen herinneren, vreemden, die na de voorstelling naar me toekwamen, om me geluk te wensen. Later zou ik horen: 'Je was fantastisch. Je was schitterend. Je was zo goed dat de tranen in mijn ogen sprongen.' Het was of alle woorden, alle complimenten bevroren waren, in de wachtstand waren gezet, en pas later, toen ik een kans had om na te denken, werden vrijgelaten, zodat ik ze kon horen.

Maar het gezicht van Barry en van Evan kon ik niet vergeten. Ze keken zo stralend, dat ik dacht dat ze de hele school zouden kunnen verlichten. Barry gaf me een zoen en Evan gaf me een hand. Ik omhelsde hem ook.

'Je moeder is een idioot dat ze niet hier is,' fluisterde Evan.

Toen ik 's avonds het toneel op wilde gaan, dacht ik aan mama en wenste ik dat ze in de zaal zat. Ik had zelfs gefantaseerd dat ze me zou verrassen en toch zou komen. Na de voorstelling zou ze achter de coulissen komen, haar armen om me heen slaan en huilen van blijdschap. Ze zou zeggen: 'Halverwege Hilton Head werd ik wakker en besefte ik dat ik dit niet mocht missen, en ik ben blij toe.'

Het was weereen zeepbel. Natuurlijk spatte hij uit elkaar. Ze was er niet.

Zodra ik me verkleed had en weer tevoorschijn kwam om Barry en Evan te ontmoeten, kwam Miss Anderson naar me toe met een man naast zich. Hij was lang en heel elegant, heel slank, met donkere, dunne lippen en doordringende donkere ogen.

'Rose, ik wil je aan iemand voorstellen,' zei Miss Anderson. 'Hij is een oude vriend van me.'

'Niet zó oud,' zei de man snel.

'Een goede vriend van me,' verbeterde ze zichzelf. 'Edmond Senetsky.'

'Hoi,' zei ik. Ik zocht Barry en Evan en keek langs hem heen.

Ik zag hem glimlachend naar Miss Anderson kijken.

'Ik maak minder indruk dan ik dacht,' zei hij.

'Ik heb niets over je verteld,' legde ze uit.

Hij trok zijn wenkbrauwen op.

'Ik wilde haar niet nog zenuwachtiger maken dan ze al was.'

'Ze leek me niet zo zenuwachtig,' zei hij.

Ik bekeek hem wat aandachtiger. Wie was hij?

'Rose, Edmond is theateragent, maar wat belangrijker is, hij is de zoon van Madame Senetsky, die de beroemde Senetsky School voor Uitvoerende Kunsten in New York heeft. Hij bezocht een van zijn cliënten in Atlanta en ik heb hem overgehaald vanavond naar jou te komen kijken.'

'O,' zei ik. Wat betekende dat? vroeg ik me af.

'Ik heb je niets over hem verteld omdat ik niet wilde datje teleurgesteld zou worden.'

'Heel diplomatiek van je, Julie,' zei hij. 'Je wist dat het voor mij geen teleurstelling zou worden.'

'Dat hoopte ik.'

'Ik vertrouw jouw oog voor talent bijna net zoveel als dat van mijzelf,' zei hij. Ik vond dat hij vreselijk arrogant klonk. Hij draaide zich naar mij om.

'Ik denk - nee, ik weet dat mijn moeder zal willen dat je op haar school komt. Je zult haar aan haarzelf herinneren,' voegde hij er glimlachend aan toe. 'Zij was danseres en actrice. Ze had een klassieke opleiding, dezelfde die jij op haar school zult krijgen.'

'Die ik zal krijgen?'

Miss Anderson glimlachte.

'Mijn moeder staat me toe één leerling per jaar voor haar te kiezen. Het heeft jaren gekost waarin ik mezelf heb moeten bewijzen om dat van haar gedaan te krijgen.'

'Vindt u dat ik naar haar school moet?' vroeg ik aan Miss Anderson.

'Ja.'

'Maar...'

'We zullen het er later over hebben, kindlief. Ik weet dat er mensen op je wachten.'

'Prettig u te hebben leren kennen,' zei ik tegen Edmond.

'Ja. Wel, als je slim bent en geluk hebt, zul je me weer terugzien,' zei hij.

Ik vond dat vreemd en egoïstisch, maar ik zei niets meer. Haastig ging ik naar Barry en Evan en koesterde me in de gloed van mijn succes met de twee mensen van wie ik het meest ter wereld hield, en hoopte dat ik niet zou huilen als ik aan mama dacht.