7. Hart van de engel

Ik had geen idee hoe lang ik in Evans kamer was om hem te zien werken op zijn computer en ervan te leren. Ik raakte gefascineerd door de gesprekken tussen de jongens en meisjes naar wie hij en ik keken in de zogenaamde datingroom.

'Ik maakte vroeger ook afspraakjes met dat meisje,' vertelde hij. 'Haar computernaam is Dreamluv. Ze heeft haar datingroom-wachtwoord niet veranderd, dus ik kan haar afluisteren.'

Hij keek me glimlachend aan.

'Ik denk dat ze wil dat ik meeluister. Het is haar manier om me te plagen. Ze denkt dat het me stoort, vermoed ik. Ik heb haar twee dagen geleden aan de kant gezet.'

'Hoe oud is ze?'

'Ze zegt dat ze zeventien is, maar te oordelen naar haar woordkeus en reacties zou ik zeggen dat ze eerder twaalf is, jij niet?'

'Dit is niet te geloven,' merkte ik op toen ik zag dat het gesprek tussen Dreamluv en haar veronderstelde nieuwe vriendje Spunky na korte tijd obsceen en vulgair begon te worden. Ze begonnen elkaar te vertellen wat ze met zichzelf deden en meldden de resultaten daarvan.

'Walgelijk!' riep ik uit, en Evan klikte ze onmiddellijk weg.

'Nu heb je cyberseks gezien,' zei hij en haalde achteloos zijn schouders op.

'Dat wil ik niet zien. Het maakt me kotsmisselijk.'

'Voor het merendeel van deze mensen,' zei hij, zo zacht fluisterend dat ik moeite had hem te verstaan, 'is dit alles wat ze hebben. Ze zijn te verlegen of vinden zichzelf te lelijk om mensen persoonlijk te ontmoeten. Sommigen zijn lid van mijn Anonieme Invaliden. Het spijt me dat het je van streek maakt.'

Voor ik kon antwoorden, hoorde ik de stemmen van mama en Charlotte in de hal. Ik keek op de klok toen ik hun gelach en het geklik van hun schoenen op de tegelvloer hoorde.

'Ze zijn terug! Kijk eens hoe laat het al is. We zijn hier al uren, Evan.'

Hij haalde weer zijn schouders op.

'Soms ben ik hier de hele dag. Dan laat ik me hier de lunch brengen en soms ook het avondeten.'

'Ik moet zien wat mama heeft gedaan. Bedankt voor je demonstratie van de computer.'

Ik ging de kamer uit om mama te begroeten en te zien hoe haar haar nu zat en bleef toen stokstijf staan. Haar kapsel was praktisch een kopie van dat van Charlotte. Ze droeg Charlottes designkleding en ze was ook anders opgemaakt: een veel lichtere lippenstift en meer rouge en eyeliner. Ze had haar armen vol dozen en aan haar voeten stonden nog meer dozen.

'O, Rose, kom eens gauw en help me hiermee,' riep ze.

'Wat is dat allemaal, en wat heb je met je haar gedaan, mama?'

'Vind je het niet goed?' Ze draaide rond om haar kapsel te laten bewonderen.

'Ik heb haar meegenomen naar mijn eigen kapper,' zei Charlotte. 'Hij heeft heel veel zorg aan haar besteed.'

Ze stond zich als een dokter Frankenstein te verlustigen aan haar creatie.

'Nou?' vroeg mama, wachtend op mijn antwoord.

'We hebben je moeder in de eenentwintigste eeuw gebracht,' pochte Charlotte.

'Je bent jezelf niet meer, mama,' zei ik, en mama's glimlach verdween. 'Je hebt te veel make-up op,' klaagde ik. 'Ik vind het ordinair.'

Charlotte lachte.

'Kindlief, je moeder is opgemaakt door een cosmeticadeskundige in het warenhuis.'

'Kan me niet schelen. Het is te veel voor haar,' hield ik vol. 'Ze ziet er... goedkoop uit.'

'O, hemel,' zei Charlotte en sloeg haar hand tegen haar keel.

'Zo is het genoeg, Rose,' snauwde mama tegen me. 'Help me eens met die dozen. Ze moeten naar mijn kamer.'

Ik pakte zoveel dozen op als ik kon.

'Waar is Evan?' vroeg Charlotte.

'Achter zijn computer.'

'Werkelijk?' Haar gezicht vertrok alsof ze in

een hardgekookt rot ei had gehapt. 'Ik had gehoopt dat jij hem daar vanaf zou kunnen brengen.' Ze keek naar mama, die nerveus haar ogen neersloeg, uit schaamte dat ik kennelijk niet aan Char- lottes verwachtingen had beantwoord.

'We hebben ongeveer anderhalf uur buiten zitten praten,' zei ik.

'Mooi. Elke dag wat meer, en misschien krijg je hem dan nog zo ver dat hij een sociaal en normaal mens wordt.'

'Hij is normaal,' zei ik nadrukkelijk. 'Maar hij heeft veel pijn.'

'Niet volgens zijn dokters en verpleegsters,' kaatste Charlotte terug.

'Dat soort pijn bedoel ik niet. Ik heb het over de pijn in zijn hart.'

'O, nou ja, misschien kun jij hem helpen daar overheen te komen,' ging ze verder. 'Daarom wilde ik jullie tweeën hier hebben, weet je.' Haar stem klonk koeler, formeler.

'Natuurlijk kan ze dat,' zei mama snel. 'Ja toch, Rose?'

'Ik weet het niet, mama,' zei ik eerlijk.

'Nou, ik wél,' zei Charlotte. 'Je kunt het. Je zult de sombere doemsfeer uit dit huis verdrijven en het terugvoeren naar de oude, gelukkige tijd toen er nog gelachen werd en de kamers vol knappe, aardige mensen waren, en er muziek was en de champagneglazen tinkelden. We zullen het blijven proberen tot we erbij neervallen, hè, Monica?'

Mama lachte.

'Ja, Charlotte, o, ja.'

'We hebben een paar aardige mensen ontmoet tijdens de lunch, vind je niet?'

'Ja,' zei mama. 'Absoluut.'

'Vooral die Grover Fleming,' zei Charlotte plagend. 'Hij bleef je maar aanstaren. Ik heb hem nog nooit zo verliefd gezien. En hij is een voortreffelijke partij, hij heeft miljoenen ! voegde ze er nadrukkelijk aan toe.

'Hij was heel aardig,' gaf mama toe. In haar ogen lag een dromerige blik als van een tiener.

'En vergeet niet dat we dit weekend zijn uitgenodigd voor een diner in Atlanta,' ging Charlotte verder.

'Diner?' vroeg ik. 'Maar hoe... wie?'

'Vrienden van Charlotte,' zei mama.

'Grover zal er ook zijn,' vulde Charlotte aan.

'Ik zal je later alles erover vertellen,' zei mama. 'Laten we nu eerst dit boven brengen.' Ze liep de trap op.

Ik keek achterom naar Charlotte. Haar blik van kille voldoening voelde als een ijspegel in mijn hals.

Zodra we in mama's kamer waren, begon ze alles uit te pakken en liet ze me de ene outfit na de andere zien, met de schoenen, nieuwe blouses, ceintuurs, zelfs wat duur uitziende bijouterieën.

'De verkoopster zei dat ik er hierin tien jaar jonger uitzag.' Ze hield een bordeauxrood broekpak op.

'Ik viel bijna flauw toen ik de prijs zag, maar Charlotte vertrok geen spier. Raad eens hoeveel ze vandaag voor me heeft uitgegeven. Toe dan. Raad eens.'

'Het kan me niet schelen, mama. Dit is... ziekelijk.'

'Ziekelijk? Waarom?'

'Waarom zou ze dat allemaal voor je doen en zoveel geld aan je besteden?'

'Dat hebben we allemaal al besproken, Rose,' zei mama. Ze liet het pak op het bed vallen en zocht naar hangertjes. 'Het is een ruil. Ik voel me ook absoluut niet schuldig, en ik vind het niet vreemd. Ik weet zeker dat we het allemaal zullen verdienen. Je begint al bevriend te raken met Evan en hem te helpen, ja toch?'

'Ik doe het niet om mijn verblijf hier te verdienen, mama. Hij is mijn halfbroer!'

'Charlotte heeft me zoveel over hem verteld, hoe introvert hij is en hoe erg ze dat vindt,' ging ze verder alsof ik niets gezegd had. 'Weet je dat hij nog nooit naar een film is geweest? Hij wil geen ritjes maken of de stad in gaan. Ze moet alles op alles zetten om nieuwe kleren en schoenen voor hem te kunnen kopen. Het kan hem niet schelen wat hij aan heeft. En moetje zijn haar zien! Ze heeft erover gedacht hem te verdoven en dan op een avond stiekem een kapper te laten komen.'

'Schitterend. Dat zal beslist een sociaal mens van hem maken,' zei ik en plofte neer op de landelijke Franse stoel die in haar zithoek stond.

Mama besteedde weinig of geen aandacht aan me. Haar ogen waren strak gericht op de kleren die ze ophing, terwijl ze beschreef hoe ze erin uit had gezien toen zij ze in de winkel had gepast.

'De andere verkoopsters kwamen eromheen staan om me te vertellen hoe mooi alles me stond. Ik had mijn eigen fanclubje, net als jij die dag toen ik je jurk voor de schoonheidswedstrijd kocht, weetje nog?'

'Dat doen ze alleen om goed te verkopen, mama.'

'Rose, ze wisten dat we kleren gingen kopen. Ze hoefden niets te doen. Charlotte is heel bekend in die winkels. De manier waarop ze naar haar toe komen en alles laten liggen waarmee ze bezig zijn zodra ze haar entree maakt... het benam me bijna de adem, zoveel toewijding.'

'Dat is geen toewijding. Dat is dienstbaarheid. Dat zijn ze verplicht omdat ze zo'n goeie klant is.'

'Uiteindelijk komt dat op hetzelfde neer, niet, Rose? Wie zou je liever zijn, de verkoopster of Charlotte?'

'Charlotte beslist niet,' zei ik nadrukkelijk.

Mama lachte alsof het een krankzinnige opmerking was. Ik betrapte me erop dat ik steeds kwader begon te worden. Aan de manier waarop ze om de haverklap in de spiegel keek, kon ik zien dat ze verliefd was op haar nieuwe uiterlijk.

'Waarom heb je hun je haar zo laten knippen, mama?'

'Wanneer heb ik ooit het geld of de kans gehad om met de mode mee te gaan, Rose? Ik kon het verschil zien zodra we uit de kapsalon kwamen. Op straat bleven mannen staan om naar me te kijken. Zelfs mannen in auto's keken naar ons. Het is lang geleden dat ik zo de aandacht van een man trok. Ik heb al die jaren in een cocon geleefd die je vader om me heen had gesponnen. Wie had tijd of zin om mooi te zijn, en wie kon het zelfs maar iets schelen?

'Dit,' ging ze verder terwijl ze een van haar nieuwe jurken tegen haar boezem hield en om zich heen keek, 'is een wonder. Op mijn leeftijd een tweede kans krijgen in je leven.'

'Zo oud ben je niet, mama.'

'Je bent zo oud als je je voelt, en in dat... dat leven vroeger, voelde ik me oud. Nu lijkt het plotseling of ik uit de bron van de jeugd heb gedronken.'

Ze sloot haar ogen en deed ze toen weer open en keek me aan.

'Je zult het zien. Jij zult ook van dit alles gaan genieten. Wacht maar tot je morgen naar die school gaat en vriendschap sluit met jongens en meisjes uit welgestelde families. Dan hoef je niet meer te klagen over roddels en jaloezie.'

'Dat is belachelijk, mama.'

Ik keek haar verbijsterd aan. 'Waarschijnlijk zijn die er twee keer zoveel.'

'Onzin. Als je dit allemaal hebt, voel je je niet bedreigd en hoef je een ander niet te kleineren om je goed te kunnen voelen. Je zult meer gewaardeerd worden, Rose. Je zult het zien.'

Ze ging verder met het opbergen van haar nieuwe kleren. Ze leek een vreemde voor me, zei dingen, had ideeën die ik nooit eerder van haar gehoord had. Ik wist niet of ik bang of kwaad moest zijn.

'Wat is dat voor diner waar je dit weekend naartoe gaat?'

'Een diner in een van de chicste hotels in At- lanta waar een orkest speelt tijdens het eten. Zie je nou waarom ik betere kleren nodig had?'

'Barry komt me zaterdagavond halen om met me te gaan eten,' zei ik.

Ze stopte met opbergen en draaide zich naar me om.

'Kind, vind je niet dat je het verleden nu van je af moet schudden? Je zult morgen veel aardigere en betere jongens leren kennen en ik weet zeker dat je, voordat de week voorbij is, mee uit zult worden gevraagd. Je wilt toch zeker niet iemand van hier afwijzen omdat je de banden met het verleden niet hebt verbroken?'

De tranen sprongen in mijn ogen, tranen van woede en teleurstelling. Ik haalde diep adem en stond op.

'Ja, dat wil ik wél,' zei ik. 'Ik beoordeel mensen niet naar hun bankrekening en als ik een aardige jongen als Barry leer kennen, wijs ik hem niet af in de hoop iemand tegen te komen die in een landhuis woont.'

'Je leert het wel.' Ze schudde haar hoofd, er lag een medelijdende blik in haar ogen. 'Ik had gehoopt dat ons leven, mijn fouten, voldoende waren om het je te doen beseffen, maar hopelijk zul je het nog wel leren.'

'Dat is een les die ik liever oversla, mama. Je hebt altijd gezegd dat ware liefde de echte rijkdom is.'

'Dat is iets wat arme mensen zichzelf voorhouden om zich wat op te peppen, Rose. Liefde is een zeepbel met alle kleuren van de regenboog, maar zodra je die aanraakt, spat hij uit elkaar en blijf je achter met de herinnering aan een illusie.

'Ik herinner me liever dit alles.' Ze knikte naar de muren of ze van goud waren. 'Je zult het zien.'

Ze dacht even na en begon toen te lachen.

'Heb ik je de ketting en oorbellen laten zien? Ze zijn gemaakt van dat materiaal dat op diamant lijkt. Je kunt het verschil niet zien. Het heet Diamond Air, Cubic Zirconia.'

'O, mama hou toch op,' zei ik. 'Denk je nu heus dat iemand met de rijkdom en achtergrond waar jij zo mee dweept, dat verschil niet kan zien?'

Ze dacht even na en haalde toen haar schouders op.

'Nou ja, dan koopt hij wel echte diamanten voor me.'

Ze lachte en draaide zich weer om naar haar kast. Ik bleef even naar haar staren, toen stond ik op en ging weg. Ze merkte het niet eens.

Ik voelde me niet erg op mijn gemak en vond het niet prettig om door een chauffeur naar school te worden gebracht, maar Charlotte stond erop en mama was een trouwe cheerleader; ze drong er bij me op aan om ja te zeggen op elke suggestie van Charlotte. Aan het ontbijt had ze zelfs de euvele moed om voor te stellen dat ik mijn haar in hun stijl zou laten knippen.

'Dan lijken we allemaal op elkaar,' zei ik.

'Nou en?' vroeg Charlotte onschuldig.

'Eén maat past niet iedereen als het om zoiets

gaat. Ik ben ik. Jij bent jij. Mama is...'

'Mama,' zei Charlotte. Ze keek naar haar en mama wendde haar hoofd af. Er was een tijd geweest, niet meer dan uren geleden, leek het, dat ze hierbij trots zou hebben gekeken, niet beschaamd en verlegen. 'Kun je haar geen Monica noemen?'

'Hè? Ze is mijn moeder. Waarom zou ik haar Monica moeten noemen?' vroeg ik.

'Haar mama noemen zorgt ervoor dat ze... ouder lijkt,' beweerde ze. 'Doe het in ieder geval als er gasten bij zijn.'

Weer keek ik naar mama om te zien of ze het oneens met haar zou zijn, maar ze zweeg en glimlachte vaag naar me.

'Wil je dat ik dat doe, mama?'

'Ik snap niet waarom dat zoiets wereldschokkends is,' ging Charlotte verder.

'Jij hebt geen dochter of zoon,' zei ik scherp. 'Jij bent geen moeder.'

'Rose,' zei mama berispend. Ze keek naar Charlotte.

'Laat maar, Monica,' zei Charlotte op haar lieve toontje. 'Rose heeft gelijk.'

Ze keek naar mij met toegeknepen ogen.

'Nee, ik ben geen moeder, kindlief.' Ze lachte kil. 'Maar als ik zie wat de meeste moeders - en vaders - tegenwoordig te verdragen hebben, kan ik niet zeggen dat ik me erg berooid of teleurgesteld voel. Moderne kinderen hebben zo weinig waardering voor hun ouders. Ze denken dat ze op alles recht hebben, alleen omdat ze op de wereld zijn gezet. Ze willen hun ouders bijna straffen omdat ze het lef hebben gehad ze te verwekken. Je weet wat ik bedoel, hè, Monica? We hadden het er gisteren nog over in de auto, toen we hadden meegemaakt hoe die arme vrouw in Tiffany's getreiterd werd door die verwende dochter van haar.'

'Ja,' zei mama snel.

Ik draaide me met een ruk naar haar om.

'Goed,' zei ik. 'Van nu af aan zal ik je Monica noemen, Monica. Ik moet weg. Ik wil niet te laat komen op de eerste dag van mijn nieuwe, geweldige school. Ben ik modieus genoeg gekleed?'

'O, maak je daar geen zorgen over,' zei Char- lotte met een lachje dat me nieuwsgierig maakte.

'Ga maar, lieverd,' zei mama. 'Ik weet zeker dat je veel te doen hebt.'

'Natuurlijk heeft ze dat,' zei Charlotte.

Ik liep de deur uit en viel bijna over Evan die in zijn rolstoel vlak voor de deur zat. Hij glimlachte naar me.

'Hindert tante Charlotte je?' vroeg hij.

'Als een teek,' antwoordde ik. Hij lachte.

'Ik kwam je succes wensen vandaag,' zei hij. 'Ik brand van verlangen om alles te horen als je terugkomt.'

'Dank je,' zei ik. Ik had me koelte willen toewuiven; ik verbeeldde me dat er rook uit mijn oren kwam. Hij reed naast me terwijl ik naar de deur liep.

'Wacht,' zei hij toen ik de deur opende en weer achter me wilde sluiten. Hij reed de zuilengang op. 'Ik vind het prettig om je te zien lopen.'

'Hè?' Ik glimlachte.

'Je hebt zo'n perfecte houding en loop, alsof je altijd op een catwalk loopt om kleren te showen of zoiets.'

'Je maakt me verlegen. Zoveel meisjes heb je niet gezien, Evan.'

'Genoeg,' zei hij vol overtuiging. 'Op de televisie, op de computer, daar.' Hij wees naar de weg die langs het landgoed liep. 'Ik heb er genoeg gezien om te weten dat jij iets bijzonders bent, Rose. Laat je geen minderwaardigheidsgevoel opdringen door een of ander rijk, verwend meisje op school. Niemand kan bij jou in de schaduw staan.' Hij draaide zijn rolstoel om en reed snel weer naar binnen, alsof hij iets brutaals had gezegd en wil-de vluchten voor mijn reactie.

De deur viel dicht.

Ik moest lachen en werd me plotseling intens bewust van de manier waarop ik de trap afliep naar de wachtende auto.

'Goedemorgen, miss,' zei Ames.

'Goedemorgen, Ames. Wat een heerlijke dag, hè?' Ik staarde voor het eerst die ochtend naar de lucht en het prachtige landschap.

'Ja, heel mooi.' Hij deed het portier dicht. Toen reed hij me naar mijn nieuwe school en ik vroeg me af welke verrassingen me nog meer zouden wachten.

De school bleek er in ieder geval één van te zijn. Charlotte had me niet verteld dat het een confessionele school was, die 'Hart van de Engel' heette. Natuurlijk was ik nog nooit op een confessionele school geweest. Toen Ames stopte voor het gebouw, bleef ik in de auto zitten en staarde naar de trap en de beelden van de engelen aan beide kanten van de hoofdingang, die uit twee brede en hoge glazen deuren bestond waarboven de woorden HART VAN DE ENGEL in graniet en reliëf waren gegraveerd.

Tientallen leerlingen liepen de trap op. De meisjes droegen allemaal witte blouses en blauwe rokken en de jongens donkere broeken, witte hemden en zwarte dassen. Geen van de jongens had erg lang haar. De meesten hadden het op militaire wijze kortgeknipt.

' Miss?' vroeg Ames toen hij het portier voor me had geopend en stond te wachten tot ik uit zou stappen.

'Ik wist niet dat het een religieuze school was,' zei ik toen ik buiten stond.

Ames keek naar het gebouw alsof hij daar evenmin aan gedacht had.

'Een en een is twee waar je het ook leert,' mompelde hij. 'Ik kom om halfvier terug,' ging hij verder en deed het portier weer dicht.

Ik zag hem wegrijden en liep toen aarzelend de trap op. Omdat ik niet in uniform was, trok ik de aandacht. Maar zodra ik in de hal van het gebouw was, kwam een klein, heel tenger meisje met een strakke mond en kleine donkere ogen met uitgestoken hand naar me toe. Alles aan haar was klein, bijna kinderlijk. Mijn hand was niet groot, maar die van haar leek verloren te gaan tussen mijn vingers.

'Hallo,' zei ze. 'Ik ben Carol Way English, je grote zus.'

'Grote zus?'

Ik vond het een grappig idee dat dit kleine meisje iemands grote zus zou zijn.

'Het betekent dat ik je zal helpen je snel in te werken. Om te beginnen,' zei ze met een poging tot perfectie in spraak en manieren, 'gaan we naar het kantoor om je klassenindeling te halen en dan gaan we naar Miss Watson, die je je uniform zal geven.'

Ze keek omlaag.

'Je hoort zwarte schoenen te dragen. Hebben ze je dat niet verteld?'

'Er is me helemaal niks verteld.'

'Waarom niet?'

'Ik wist niet dat ik naar een religieuze school zou gaan,' zei ik.

Ze keek sceptisch, haar glimlach draalde in haar mondhoeken, rekte haar lippen en verwijdde de neusgaten van haar al te perfecte neusje. Ik vermoedde plastische chirurgie.

Ze lachte alsof ik iets heel grappigs had gezegd en schudde haar hoofd.

'Volg me maar. Je heet Rose?'

'Ja.'

'Je haar heeft niet de kleur van een roos.'

'Ik ben niet vernoemd naar mijn haar. Mijn vader hield van de naam. Hij vond hem een vrolijke klank hebben. Rozen brengen mensen meestal geluk. Hij citeerde graag die regel uit Shakespeare, dat een roos onder elke andere naam even zoet geurt.'

'Dat meen je niet!' Ze liep verder de gang door naar de rij kantoren.

Alles ging even gehaast, ik kreeg mijn rooster, een plattegrond van het gebouw, de schoolregels en een brief van de decaan hoe je je moest gedragen in de klas om het meeste profijt te trekken van je lessen en hoe je je huiswerk moest maken. Ga niet voor de televisie zitten als je je huiswerk maakt. Zorg voor een goede nachtrust, zodat je elke dag alert bent. Zou iemand dit echt lezen? vroeg ik me af.

Ze namen me de maat voor een uniform, maar ik zag niet in dat het er iets toe deed. De blouse die ik moest dragen leek twee maten te groot en de enkellange rok wikkelde zich als een deken om mijn heupen. Weer kreeg ik te horen dat ik de volgende dag met zwarte schoenen op school moest komen. Ik denk dat Miss Watson, als ze ge-kund had, de schoenen die ik aanhad zwart geverfd zou hebben. Ze gaf me een gevoel of ik obsceen gekleed was.

De klassen waren veel kleiner dan in een van mijn vorige scholen. De leerlingen leken banger om zich te misdragen. Een docent hoefde maar kwaad of afkeurend te kijken, en degene die iets op zijn geweten had, al was het nog zo gering, werd een gehoorzame, oplettende modelleerling. Carol Way English had me uitgelegd dat leerlingen gevraagd konden worden om definitief te ver-trekken en hun ouders het lesgeld dan niet terugkregen.

Voor ik naar mijn eerste les werd gebracht, had ik nog een ontmoeting met zuster Howell, wier welkom uitsluitend bestond uit een herhaling van de gedragsregels, die uit haar mond klonken als de Tien Geboden. Toen ze glimlachte aan het eind van haar preek, was het of ze een glimlach stempelde op de buitenkant van een envelop. Het was niet meer dan een flits, en haar gezicht herkreeg snel de strenge uitdrukking.

De haast waarmee ik ingeschreven, gekleed, gewaarschuwd en naar mijn eerste les werd gebracht, deed me duizelen. Maar mijn docenten waren allemaal erg vriendelijk en bezorgd, en ze namen allemaal even de tijd om te zien hoever ik met mijn studie was gevorderd en wat ik moest doen om eventueel iets in te halen.

Carol Way English stelde me aan alle docenten en leerlingen voor, en legde iedereen uit: 'Haar vader heeft haar genoemd naar een bloem die geluk brengt.' Er kwam een lachende uitdrukking in haar ogen als ze eraan toevoegde: 'Onder elke andere naam zou ze even zoet geuren.' Sommige leerlingen lachten ook, maar de meesten keken verveeld. Tijdens de lunch en in de paar minuten die we van de ene klas naar de andere liepen, werd ik onder-vraagd als een krijgsgevangene. Iedereen wilde weten waar ik vandaan kwam, waar ik nu woonde en wat mijn ouders deden. Er was niet veel reactie of belangstelling, tot ik vertelde dat mijn vader onlangs bij een ongeluk om het leven was gekomen.

De beste les was de laatste, gymnastiek, ook al was ik geen atlete. Ook daarvoor kregen we een uniform. De lerares, Miss Anderson, was net begonnen met een les in dansen. Ze leerde iedereen swingen, en we hadden enorm plezier. De war- ming-upoefeningen, legde ze uit, waren dezelfde als van professionele dansers, ook ballerina's. Ik had natuurlijk nooit dansles gehad. Alles wat ik wist had ik mezelf geleerd.

Miss Anderson vroeg me naar haar kantoor te komen zodra ik me had aangekleed. Ze was mijn jongste lerares, waarschijnlijk pas midden of achter in de twintig, lang, met lange benen. Er lag een zachtmoedige uitdrukking in haar lichtblauwe ogen die me onmiddellijk op mijn gemak stelde. Ik hield van haar glimlach. Het was het soort glim-lach die je het behaaglijke gevoel gaf dat je welkom was. Zoveel docenten die ik op mijn vorige scholen, en ook in deze, had gehad, leken een defensieve houding te hebben en er gewoon op te wachten tot hun leerlingen zich misdroegen of geen aandacht of belangstelling hadden voor de les. Er heerste altijd spanning.

Miss Anderson, die zei dat haar voornaam Julie was, al mocht ik haar op school niet zo noemen, zag eruit of ze van begin tot eind van de les van haar werk genoot. Ze had kleine lichtbruine sproetjes op haar jukbeenderen en glanzende oranjekleurige lippen. Haar roodbruine haar was kortgeknipt, maar stijlvol en een beetje golvend.

'Je hebt een natuurlijk gevoel voor ritme,' zei ze vrijwel onmiddellijk. 'Heb je weieens dansles gehad?'

'Nee.' Ik moest bijna lachen om het idee.

'Ik wel,' zei ze. 'Lange tijd heb ik gedacht dat ik beroepsdanseres zou worden. Ik trad zelfs op in een paar shows, maar ik denk dat ik niet het juiste temperament had voor dat soort leven. Wat wil jij worden?' vroeg ze. Dat had niemand nog gevraagd, ook de directrice niet.

' Ik weet het niet. Ik heb er weieens over gedacht om mannequin te worden.' Gek, ik kende haar helemaal niet, maar haar houding, haar eerlijkheid, stelden me voldoende op mijn gemak om haar te vertellen wat ik niemand anders ooit had toevertrouwd: mijn fantasie.

'Dat zou je best kunnen,' zei ze zonder een zweem van een ontmoedigende klank in haar stem. 'Ik heb altijd een groep willen oprichten voor interpretatieve dans, maar ik heb het nooit aangedurfd. Ik heb de toneelleraar soms geholpen als hij dansers nodig had in zijn musicals, en in het voorjaar ensceneer ik onze variétéshow. Ik heb die droom nog steeds,' ging ze verder. 'Als je wilt, kom dan eens een keer na schooltijd langs, dan kunnen we een paar dingen uitproberen.'

Ik knikte, al wist ik niet wat ze bedoelde of wat ik zou doen.

Maar het was een goed einde van mijn eerste dag. De hele dag had ik gezworen dat ik, zodra Ames me naar huis had gebracht, naar binnen zou stormen en woedend tekeer zou gaan tegen Char- lotte en zelfs tegen mama. Hoe durfden ze me naar een confessionele school te sturen zonder het me te vertellen? Mijn ontmoeting met Miss Anderson had een kalmerende uitwerking. Ik was minder kwaad toen ik binnenkwam.

Mama en Charlotte zaten op de patio en dronken martini's. Ik hoorde mama's lach het eerst.

'Hoi, Rose. Hoe was je eerste dag op de nieuwe school?' vroeg ze meteen. Aan de blos op haar wangen zag ik dat ze al meer had gedronken dan één glas.

'Het is een confessionele school,' antwoordde ik. Ik was kwader over het feit dat ze dronk dan over de achterbaksheid.

'Nou en? Je krijgt een betere opleiding,' zei Charlotte.

'Waarom heb je het me niet verteld?'

'Ik dacht niet dat het belangrijk was. Je hoeft geen non te worden, alleen maar te luisteren naar wat ze zeggen en wat je docenten je vertellen. De meeste vooraanstaande mensen hier sturen hun kinderen naar Hart van de Engel.'

'Wist jij het, mama? Ik bedoel Monica?'

Ik kon aan haar gezicht zien dat ze het had geweten.

'Ik wilde niet datje vooraf een negatief idee zou hebben,' citeerde ze.

Ik keek naar Charlotte. Ik voelde dat het haar woorden waren die ze mama had voorgekauwd.

'We hebben nog nooit geheimen voor elkaar gehad,' zei ik.

'Het was niet echt een geheim,' zei Charlotte.

'Ik had het tegen Monica,' zei ik. Ik keek naar mama. Ze wendde schuldbewust haar ogen af.

Charlottes trage glimlach blonk met een sinistere gloed in haar donkere ogen.

'Als je er niet naartoe wilt, zullen we je in laten schrijven op de openbare school, maar dan zit je in volle klassen en krijg je een slechtere opleiding. Hemel, zo lang heb je niet meer te gaan voor je eindexamen doet, Rose. Ieder ander meisje zou dankbaar zijn.'

'Ik heb er niet zo'n probleem mee. Ik weet dat ik het wel zal overleven,' zei ik, 'maar mijn moeder en ik verzwijgen nooit iets voor elkaar, tenminste tot nu toe niet.'

'Het spijt me, Rose,' zei mama.

Charlotte wilde iets zeggen, maar ik snauwde haastig: 'Het spijt mij ook.'

Toen draaide ik me om en liep naar binnen.

Even later hoorde ik hun gelach weer en het gerinkel van glazen.

Het weergalmde in mijn hart, en het leek of ze de glazen tegen mijn ribben stootten.