Hoofdstuk 14

Cora schoof heen en weer, strekte haar benen op de leren bank en staarde naar haar boek. Het lukte haar al twee dagen lang niet om zich in het verhaal te verliepen. Twee dagen waarin ze Rafael amper had gezien. Sinds hun etentje in het flamencorestaurant had hij zich afgezonderd en zich verdiept in zijn werk. En sufferd die ze was, ze miste hun contact.

Net toen ze uit frustratie haar boek door de kamer wilde smijten, ging de deur open en kwam Rafael binnen. Blijven ademen, zei ze in zichzelf, ze weigerde op te kijken en deed net alsof ze verdiept was in haar roman. Tot hem negeren niet meer kon, omdat hij pal naast haar stond, met zijn gespierde benen in jeans verpakt in haar zichtveld.

‘Sorry voor het storen, ik wilde alleen even laten weten dat Don Carlos’ zaakgelastigde contact met me heeft opgenomen. Ik heb morgen een afspraak met de hertog in Madrid, om de papieren voor de wijngaard te tekenen.’

Hoewel ze wel verwacht had dat er beweging in de zaak zou komen, overviel het nieuws haar. Te snel, dacht ze. Dat is veel te snel.

Ze keek hem aan, hij straalde triomf noch blijdschap uit. Ze lachte automatisch, het leek haar de sociaal wenselijke reactie. ‘Wat geweldig! Gefeliciteerd. Toch?’ Ze zwaaide haar benen van de bank.

‘Ja, al geloof ik het pas als ik de eigendomspapieren in mijn handen heb.’ Hij wreef over zijn gezicht. ‘Hoe dan ook: onafhankelijk van wat er morgen gebeurt, kan dit schijnhuwelijk daarna worden ontbonden. Ik zal de rest van je honorarium overmaken, zodat je je ouders terug kunt betalen.’

Van dat idee zou ze nu radslagen door de kamer moeten maken, maar het enige wat in haar hoofd rondtolde was ‘te snel’.

‘Nou, dat is fijn.’ Eigenlijk wilde ze het daarbij laten, maar ze schraapte haar moed bij elkaar. ‘Dan lijkt dit me een goed moment om je te vertellen dat ik me aan mijn woord heb gehouden en goed heb nagedacht over mijn toekomst en het idee van een eigen hondenopvang. En ik heb besloten dat ik dat niet ga doen.’

‘Mag ik vragen waarom niet?’

Shit. Ze had gehoopt dat hij het voor kennisgeving zou aannemen. Maar ze vond dat hij recht had op de waarheid, omdat hij zich zo oprecht voor haar toekomst had geïnteresseerd.

‘Ik moet mijn ultieme droom volgen,’ zei ze. ‘Ik moet aan mezelf en mijn ouders bewijzen dat ik een echte Derwent ben. Daar streef ik al mijn hele leven naar. De beste manier om dat te doen, is werken voor het landgoed.’

‘Niet doen!’ Rafael klonk verscheurd. ‘Cora, verspil je leven niet aan pogingen om ze te veranderen. Mensen veranderen niet.’

‘Dat kun je niet weten.’

‘Toch wel. Mijn moeder leefde tien jaar in niemandsland, rouwend om de liefde van haar leven, mijn vader, die haar had verraden en verlaten. En al die tijd hoopte ze dat hij terug zou komen en dat hij zou veranderen. Nou, dat gebeurde dus niet. Ze heeft haar leven vergooid aan iets wat nooit ging gebeuren.’

Cora kon zijn frustratie bijna proeven en even twijfelde ze. ‘Ik kan en ik wil dat niet geloven,’ zei ze desalniettemin. ‘Misschien zijn er dingen die je niet weet, Rafael. Over je vader. Misschien had je moeder gelijk en was er een goede reden voor haar om op hem te wachten. Misschien -’

‘Misschien was hij een zwakke lafbek.’

‘Dat weet je niet.’

‘O, jawel.’ Hij stond op, alsof het onmogelijk was te kunnen blijven zitten bij de gedachte aan zijn vader. ‘Mijn moeder liet een brief bij een notaris voor me achter. Daarin onthulde ze de identiteit van mijn vader. Ik heb hem opgespoord en kwam erachter dat hij ons heeft verlaten om met iemand anders te trouwen. In plaats dat hij het lef had om dat zelf aan mijn moeder te vertellen, stuurde hij iemand anders op haar af met een knokploeg. Die haar terroriseerde, haar pijn heeft gedaan en al onze bezittingen heeft vernield, om ons zonder iets op straat te gooien. Ik was vijf en ik weet nog steeds hoe hulpeloos ik me voelde en hoe machteloos ik was. Ik kon haar niet helpen.’

Cora was geschokt. ‘Wat afschuwelijk!’

‘Dat kun je wel zeggen. Toch bleef mijn moeder in hem geloven en dat heeft haar jaren van haar leven gekost. Maak niet dezelfde fout met je ouders. Probeer geen goed te zien in waar niets goeds te vinden is. Het is zonde van je tijd en energie.’

Het enige wat ze op dit moment zag, was de vijfjarige Rafael die gedwongen was toe te kijken hoe zijn moeder in elkaar werd geslagen. Het brak haar hart. Zonder erbij na te denken stond ze op, liep op hem af en sloeg haar armen om hem heen, met haar handen op zijn sterke rug. Zijn lijf bleef stokstijf gespannen, dus legde ze haar wang tegen zijn borstkas, voelde zijn hart kloppen en hoorde hoe hij uitademde voor hij eindelijk ontspande.

‘Wat erg dat je moeder en jij dat hebben moeten meemaken,’ zei ze. ‘Zoiets afschuwelijks, dat gun je niemand.’

Misschien dat ze secondenlang zo stonden, misschien dat het minuten waren. Langzaam werd ze zich bewust van de intimiteit van het moment, zijn versnelde hartslag en zijn geur. Het vervulde haar met zo’n intens verlangen dat het pijn deed. En dat gaf haar de kracht om hem los te laten en een stapje achteruit te doen.

Het probleem was dat ze hem nu kon zien. Hij was zich al even bewust van het contact als zij, er gloeide lust in zijn donkere ogen, zag ze. In haar hoofd fluisterde een stemmetje iets over leven in het moment en kansen pakken zodra die zich voordeden. Doe niet zo raar. Zeg iets, wat dan ook, voor je iets stoms doet, zei een stemmetje in haar.

‘Zal ik voor vanavond een afscheidsetentje maken? Ik regel het, ik ga wel even wat boodschappen doen.’ Alles om maar even wat afstand tussen ons te creëren, dacht ze. Al was dat niet wat ze wilde. Als ze toch eens wist wat er in hem omging. Had hij spijt van zijn openhartigheid? Of was hij opgelucht dat ze elkaar na morgen vermoedelijk nooit meer zouden zien? Het idee bezorgde haar een paniekerig gevoel.

‘Oké, dat klinkt goed,’ zei hij, na een seconde te lang te hebben gewacht met antwoorden.

‘Mooi, dan ben ik zo even weg.’

Zou ze het durven? De vraag tolde en danste door haar hoofd toen ze even later het appartement verliet en de zonnige straat opstapte. Zou ze het erop wagen? Ze kocht paté, kaas, olijven en brood, terwijl het idee van verleiding haar betoverde. Zou ze het kunnen?

Dit was haar laatste kans om het te doen. Een keer niet voorzichtig zijn, het risico op een gebroken hart nemen en leven in het moment. Zou ze sterk genoeg zijn om zich aan zijn regels te houden? Sterk genoeg om waardig afscheid te kunnen nemen zonder spijt? Ze wist dat hij niet de ware voor haar was en dat was wederzijds. Ze zou hem nooit lang kunnen boeien, Rafael zou haar nooit als meer dan een intermezzo zien. Maar misschien zou dat vanavond genoeg zijn.

Later die dag aarzelde ze niet en ze legde de goudkleurige jurk klaar op haar bed.

Hou de jurk voor een andere gelegenheid. Er komt vast wel een moment waarop je je er prettig in zult voelen. Als je maar weet dat de wereld en de man voor wie je hem aantrekt dan versteld van je zullen staan. Dat waren Rafaels woorden geweest.

Ze waste haar haar en liet het los opdrogen. Een halfuur later keek ze in de spiegel en probeerde ze geen denkbeeldige Kaitlin naast zich te zien staan, die meer…

Nee, nu even niet, besloot Cora. Vanavond draaide het alleen om het verlangen Rafael versteld te doen staan en één keer mee te maken hoe dat voelde.

Voor de moed in haar schoenen kon zinken liep ze naar de eethoek, hopeloos verlegen. Wat als Rafael zich de jurk niet eens meer herinnerde?

Hij was verdiept in een document, maar keek op van haar iets te schrille ‘Hé’.

De manier waarop hij onmiddellijk opstond, nog net niet met open mond, stemde haar hoopvol.

‘Die jurk staat je nog mooier dan ik had gedacht,’ zei hij waarderend. ‘Je ziet er spectaculair uit.’

Een gevoel van pure vrouwelijke triomf gaf haar de moed om door te gaan.

‘Dank je wel, ik zal zo het eten serveren, maar mag ik je eerst nog wat vragen?’

‘Zeg het eens.’ Met een paar passen was hij bij haar.

‘Ik…’ Ze keek naar hem op, nam zijn sterke trekken in zich op, zag de gloed in zijn ogen, zag het nauwelijks zichtbare litteken bij zijn linkerwenkbrauw. Hem in al zijn glorie zien, liet haar zorgvuldig voorbereide speech verdampen.

Ze deed een stapje voorwaarts, liet haar handen op zijn borst rusten en ging op haar tenen staan om haar lippen op die van hem te drukken. Het was heerlijk, ze proefde zijn koffie en haar eigen pure adrenaline.

Zijn handen gleden om haar middel toen de kus zich verdiepte en ze gaf zich over aan de verrukking, even vrij van al haar zorgen en angsten.

Cora kwam pas weer op aarde toen de kus ten einde was gekomen, maar hij haar nog altijd dicht tegen zich aan hield.

‘Cora, weet je dit zeker?’ vroeg hij hees.

‘Ik ben nog nooit ergens zo zeker van geweest.’ Ze keek hem recht aan, al dreigden haar knieën te gaan knikken bij de aanblik van het ongekende genot dat de lust in zijn ogen beloofde. ‘Ik had een hele speech voorbereid, maar waar het op neerkomt, is dat ik deze dag wil plukken. Dit moment, Rafael. Na morgen gaan we allebei onze eigen weg en ik denk dat ik er eeuwig spijt van zou hebben als ik dit niet zou doen. Als jij het ook wilt, natuurlijk.’

‘Ja, ik wil het ook.’

Zijn diepe stem liet haar huiveren, gevolgd door een onverwacht kreetje toen hij haar met één snelle beweging in zijn armen nam.