Hoofdstuk 1

De zoete geur van rozenblaadjes die in de lucht hing, gaf een zwoele noot aan de schemering. De band op de patio speelde romantische, een beetje sexy muziek. In de bomen en onder de partytent twinkelden sprookjesachtige lichtjes, en de bladeren ruisten in het warme briesje. Het geheel was met zoveel liefde verzorgd, dat Violet bang was dat ze misselijk zou worden als ze nog een minuut langer bleef.

Na een geërgerde blik op haar lavendelkleurige bruidsmeisjesjurk sloop ze naar de rand van de festiviteiten om in alle rust naar de band te kijken. Ze moest proberen van de avond te genieten, en misschien kon de muziek daarbij helpen. De hernieuwing van de trouwgeloften van haar ouders was prachtig geweest, en het feest erna een groot succes.

Haar vader en de andere mannen van The Screaming Lemons hadden hun set een uur eerder beëindigd, maar zouden ongetwijfeld later nog eens optreden – tot groot plezier van de gasten. Het was moeilijker om haar vader van het podium af te houden dan hem erop te krijgen. Hij was altijd in voor nog een nummer. De open ruimte voor het podium was vol mensen die dansten of gewoon met hun armen om elkaar heen stonden of elkaar kusten. Verliefd waren.

Fronsend wendde ze haar blik af.

De aanwezigheid van haar familie maakte de situatie er natuurlijk niet beter op. Haar jongste zusje, Daisy, stond tegen haar kersverse echtgenoot – Lord Sebastian Beresford, graaf van Holgate, jawel – geleund. Niet te geloven dat de kleine Daisy nu een echte gravin was. Lady Holgate! Maar nog moeilijker te geloven was de lichte zwelling van haar babybuikje onder haar zorgvuldig gekozen, smaragdgroene bruidsmeisjesjurk. Nog een paar maanden, en dan zou Violet officieel de ongetrouwde tante van de familie zijn.

Verdorie, ze verzorgde ook al bijna elk weekend de bloemen in de kerk en dronk thee met de dames met wie haar moeder altijd lunchte. Ze kon net zo goed direct een kat met drie pootjes adopteren en aan een haakwerkje beginnen. Eerlijk gezegd wilde ze best leren haken, maar dat was het punt niet.

Toen Seb zijn hand op de buik van zijn vrouw legde, werd Daisy’s glimlach nog breder, en ze hief haar hoofd naar hem op voor een kus.

Gegeneerd omdat ze dat had gezien, wendde Violet zich af. Helaas viel haar oog daardoor op Rose en Will, die ook al helemaal in elkaar leken op te gaan. Haar tweelingzusje en haar beste vriend – nog zoiets wat ze niet had zien aankomen. Aantrekkingskracht oké, of zelfs een kortstondige flirt, maar niet dat Will zijn status van weglopende bruidegom voorgoed zou opgeven om in haar familie te trouwen. Na de hernieuwing van de trouwgeloften van haar ouders waren de twee weggeslopen voor hun eigen, heimelijke huwelijk, en nu stond Rose daar in haar bruidsjurk.

Misschien had Violet geen radar voor liefde. Of misschien was hij kapot. Dat zou veel verklaren.

Will keek op, en nu kon ze haar blik niet snel genoeg afwenden. Hoewel ze strak naar de band keek, was ze zich bewust van het gefluisterde gesprek tussen Rose en haar nieuwe echtgenoot. Waarschijnlijk probeerden ze vast te stellen wie nu verantwoordelijk was voor Violets gekwetste gevoelens.

Ze slaakte een zucht. Natuurlijk was ze blij voor haar zusjes. Hun geluk zou haar eigen meelijwekkende situatie ook niet moeten verergeren, maar helaas deed het dat wel. Ze slikte en keek naar haar voeten, die bekneld zaten in hooggehakte pumps. Het zou wel overgaan. Eens zou ze in staat zijn met een glimlach naar alle blije, verliefde mensen rondom haar te kijken zonder de bitterheid die haar hele wereld dreigde te kleuren. Maar zover was het nog niet.

‘Ze denkt dat je boos op haar bent. Of misschien op mij,’ zei Will, die naast haar was opgedoken met zijn handen in zijn zakken. Hij was een vertrouwd gezicht bij dit soort gelegenheden. Gewoonlijk vormde zijn aanwezigheid een troost, was hij een betrouwbare vriend die haar hielp de geamuseerde blikken te doorstaan, de gefluisterde commentaren en de dronken suggesties van kerels die ze nauwelijks kende, maar die dachten dat ze alles van haar wisten – en van haar seksuele voorkeuren. Op dit moment herinnerde hij haar er echter alleen maar aan dat niets ooit nog hetzelfde zou zijn.

‘Boos op Rose?’ Ze glimlachte. ‘Waarom zou ik in ’s hemelsnaam boos zijn op Rose? Omdat ze jou van me heeft afgepakt? Opgeruimd staat netjes, zou ik zeggen.’

Wills verraste blik maakte haar duidelijk dat ze de situatie totaal verkeerd had ingeschat.

‘Eh… nee. Ze denkt dat je boos bent omdat jij die reporter vanavond van het vliegveld moet afhalen, want dan mis je de champagne.’

O, dat. Ja, dat was aannemelijker. Vooral omdat ze had laten merken dat ze sowieso niet blij was met de komst van die journalist

‘Ik had niet echt… Vind je echt dat ze me van je heeft afgepakt?’

Ze zond hem een vernietigende blik. ‘Ja, Will. Ik verlangde heel erg naar je, ondanks al die belachelijke verlovingen van je en al die keren dat je de vluchtende bruidegom speelde. Nu ben je uiteindelijk getrouwd met mijn zusje. Ik vrees dat ik daar nooit overheen zal komen.’

Haar uitgestreken gezicht had het gewenste effect: hij lachte opgelucht. ‘Mooi zo. En je bent ook niet boos vanwege die reporter?’

‘Nee. Wel vanwege de champagne. De rest kan me niet schelen.’

‘Weet je het zeker? Ik weet dat je een beetje…’

Ze probeerde te raden wat hij wilde zeggen. Nerveus bent? Bezorgd? Paranoïde? Waarschijnlijk het laatste.

‘…ongerust bent omdat hij is uitgenodigd,’ maakte hij zijn zin af.

Ze slaakte een zucht. ‘Ongerust’ was nog zwak uitgedrukt. Haar vader had besloten dat hij zijn levensverhaal wilde vertellen, een officiële biografie op zijn naam wilde hebben staan, en hij had deze vent uitgekozen om die te schrijven. Toen hij het had aangekondigd, had Rose haar bezorgd aangekeken, maar zelfs zij had moeten erkennen dat het goed was om het nu te doen, vóór de nieuwe tournee en het nieuwe album. Die reporter zou de enige zijn die alles mocht inzien en diepte-interviews mocht doen. Bovendien had hij genoeg connecties om de aandacht van de media te trekken.

‘Volgens Rose is het een aardige kerel,’ zei Will vergoelijkend. ‘Ze heeft hem in New York ontmoet, voor ze terug naar huis kwam.’

‘O, het is vast een schat van een man,’ zei Violet. Het deed er niet toe wie of wat hij was. Hij was van de pers en dus alleen in hen geïnteresseerd als verhaal, als iets wat hij kon verkopen. Die les had ze door schade en schande geleerd.

Will fronste. ‘Misschien kan ik met je vader praten…’

Vriendelijk glimlachend schudde ze haar hoofd. ‘Het is goed, echt.’

Haar vader had zijn besluit genomen, punt uit. Daar konden Will, Daisy, Rose en zijzelf niets aan veranderen. Het had geen zin er nog langer bij stil te staan. Ze zou zo veel mogelijk uit de buurt van die journalist blijven en er maar het beste van hopen. Wat kon ze anders?

‘Wat betreft het benefietconcert…’ begon hij.

‘Ga maar, Will.’ Ze gaf hem een duwtje. ‘Ga met Rose op huwelijksreis. Ik zal overal voor zorgen, dat beloof ik. Die vent is mijn verantwoordelijkheid toch al, want je hebt hem mijn telefoonnummer ge-sms’t. Ik ga hem afhalen op de luchthaven. Gaan jullie het er maar lekker van nemen. Jullie moeten er vast nog aan wennen dat jullie getrouwd zijn in plaats van verloofd.’

‘Oké. Tot gauw dan.’ Nadat hij haar een knuffel en een zoen op de wang had gegeven, liep hij terug naar Rose.

En weer was Violet alleen. Zoals gewoonlijk.

Ze had niet echt tegen Will gelogen. Ze had hem nooit als echtgenoot of zelfs maar als onenightstand gezien. Als vriend was hij haar veel meer waard, en ze had nooit meer voor hem gevoeld. Toch was het vreemd dat hij uitgerekend voor Rose was gevallen, haar als twee druppels water op haar lijkende tweelingzusje.

Eigenlijk had ze er inmiddels aan gewend moeten zijn dat men in Rose iets zag wat men nooit in haar zag. Haar ouders hadden Rose gevraagd thuis te blijven om de ceremonie van hun hernieuwde trouwgeloften en het feest erna te organiseren. Anders zou Rose na Daisy’s bruiloft terug zijn gegaan naar de Verenigde Staten. Ze hadden Rose gevraagd, terwijl Violet ter plekke was, genoeg tijd had en het graag had gedaan. Violet was niet verbitterd. Ze wist dat ze het haar niet hadden gevraagd omdat ze ervan overtuigd waren dat ze het niet zou willen. Dat ze niet met zoveel mensen, met zoveel veelbetekenende blikken, van doen wilde hebben. Vermoedelijk hadden ze gelijk.

Will had daar niet bij stilgestaan toen hij haar had verteld waar ze Rose’ zwarte agenda kon vinden en haar had gevraagd of ze ervoor kon zorgen dat het jaarlijkse Huntingdon Hall Benefit Concert gewoon kon doorgaan wanneer zij op huwelijksreis waren. Was hij zo verliefd, dat dat niet bij hem was opgekomen? Of verwachtte hij dat ze een bureau zou inhuren om Rose’ werk te doen?

Misschien moest ze dat inderdaad doen. Uiteindelijk had ze geen flauw idee hoe ze een concert voor duizenden mensen moest organiseren. Will had haar echter verzekerd dat Rose het meeste werk al had gedaan, dat ze bijna niets meer hoefde meer te regelen. Anders zou hij wel iemand hebben gezocht die competenter was.

Ze schudde haar hoofd. Ze stelde zich aan. Die hernieuwing van de trouwgeloften had ze sowieso niet willen organiseren. Net zomin als het benefietconcert. Ze had andere verplichtingen. Alleen had Rose hun vader verteld dat ze haar baan als pr- en evenementenmanager van The Screaming Lemons wilde opgeven wanneer ze terug was van haar huwelijksreis. Iémand moest het doen, en nou ja, Violet kon er niet omheen dat zij die iemand kon zijn.

Nee. Ze had er geen ervaring mee en geen zin om te dealen met mensen die haar achter haar rug om uitlachten. Ze deed liever iets waar ze goed in was, zoals bloemschikken. De bloemstukken die ze voor de ceremonie had samengesteld, waren verreweg de beste die ze ooit had gemaakt. Veel exotische bloemen in prachtige kleuren. Opvallend en onvergetelijk, net als haar ouders. Haar bloemen trokken de aandacht, dat zei iedereen.

Zevenentwintig jaar op aarde, en dat was alles wat ze over zichzelf kon zeggen. Violet Huntingdon-Cross, goed in bloemschikken en haken. Potentiële ouwe vrijster.

Nee, dat was niet alles. Dat was wat anderen zagen, en zo wilde ze het graag houden. Elke dag opnieuw maakte ze het verschil in de levens van jonge mensen en tieners, al wist niemand dat. Zodra bekend werd dat Violet Huntingdon-Cross aan een telefonische hulplijn voor tieners zat, zou het aantal telefoontjes omhoogvliegen. Allemaal mensen die naar haar verleden zouden vragen of gewoon met een bekend iemand wilden praten. De kinderen die ze wilde helpen, zouden er niet meer doorheen kunnen komen.

Kon ze maar meer doen.

Ook haar ouders ondersteunden anoniem goede doelen. Het enige verschil was dat zij ook openlijk een heleboel liefdadigheid bedreven – als muzikant en als model. Iedereen ging ervan uit dat ze alles wisten wat er over Rick en Sherry Cross te weten viel.

Maar hun dochter Violet… Ze kon wel raden wat ze nog steeds over haar zeiden. Het aardigste was vermoedelijk dat ze een kluizenaar was geworden. Toch was dat een stuk beter dan wat ze acht jaar eerder over haar hadden gezegd.

Ze haalde haar mobieltje uit haar tas om te kijken hoe laat het was en checkte nog een keer de mail met vluchtgegevens van die journalist, die Will haar vanaf Rose’ toestel had gestuurd. Thomas Buckley heette hij. Ze moest proberen hem niet de hele tijd ‘die journalist’ te noemen, maar ze mocht ook niet vergeten dat de pers de pers was en altijd op jacht, wat ze ook zeiden.

Tijd om te gaan. Ze moest zich verkleden, het visitekaartje dat Rose voor haar had achtergelaten pakken en op tijd naar Heathrow gaan om vóór zijn vlucht landde nog een kop koffie te kunnen drinken.

Ze liep naar Huntingdon Hall, maar bleef staan toen ze haar ouders zag dansen in het licht van de opkomende maan. Ze gingen zo in elkaar op, dat de honderden toeschouwers – die allemaal waren gekomen om dit met hen te vieren – er net zo goed niet hadden kunnen zijn. Hoewel algemeen bekend was dat Sherry Huntingdon en Rick Cross dol op elkaar waren, geloofde Violet pas echt in de mediahype als ze hen zag op momenten als deze. Toegegeven, dat was ook de reden dat al dat romantische gedoe haar zo aangreep. Diep in haar hart had ze altijd aangenomen dat zij net zo’n perfecte relatie zou krijgen als haar ouders en zusjes.

In plaats daarvan was haar iets totaal anders overkomen. Een soort anti-liefde. Het soort relatie dat je vanbinnen verscheurt en je verandert in iemand anders. Daarna had ze de moed niet meer gehad om het nog eens te proberen.

Haar mobieltje ging over, en ze nam automatisch op, blij met de afleiding. ‘Hallo?’

‘Ik dacht dat jij, wie je ook bent, verondersteld werd me twintig minuten geleden op de luchthaven te ontmoeten.’

Bij het horen van het Amerikaanse accent sperde ze haar ogen open. De journalist. Volgens Rose’ mail zou hij pas over anderhalf uur landen. Verdorie!

‘Het spijt me, Mr….’ Lieve hemel, hoe heette hij ook alweer?

‘Buckley,’ snauwde hij. ‘En hou je excuses maar. Kom zo snel mogelijk hierheen, oké? Ik zit in de bar.’ Hij hing op.

Ze rende naar de garage en deed een schietgebedje dat niemand haar auto had ingesloten, want dan moest ze een auto van haar vader lenen. Geen tijd meer om zich te verkleden of dat speciaal gemaakte visitekaartje van Rose te pakken. Als ze ooit om iets anders dan het schikken van bloemen bekend wilde staan, mocht ze dit niet verknoeien. Ze moest de slechte indruk die zij – en dus haar familie – nu op de journalist had gemaakt, ongedaan zien te maken.

Om te beginnen moest ze zo snel mogelijk op Heathrow zien te komen. Ze kende journalisten. Een goed verhaal had zelden met de waarheid te maken, en als ze eenmaal dachten alles over iemand te weten, was het praktisch onmogelijk hen op andere gedachten te brengen. En Violet Huntingdon-Cross had de familie al genoeg slechte pers bezorgd.