Hoofdstuk 7

 

 

 

Rafael staarde naar Cora. Ze was beeldschoon. Het besef pompte door zijn hersens en door zijn lijf. Rustig aan. Cora kussen was geen optie, want als hij dat deed, zou het niet voor de show zijn. En het zou niet bij een oefenkusje blijven. Dit hoorde niet bij het plan.

Hij haalde diep adem, liet haar los en deed een stapje achteruit. ‘We moesten maar eens gaan.’ Het kwam er nogal gekweld uit, hij had zijn stem even niet in de hand.

‘Ja.’ Cora leek in een vergelijkbare stemming te zijn, gezien het feit dat ze even later in stilte in de limousine door Londen reden, naar het restaurant dat de hertog en hertogin hadden gekozen.

Rafael was kwaad op zichzelf omdat hij zich had laten overvallen door begeerte en zo Cora had laten schrikken. Dit diner was belangrijk, de aankondiging van de verloving moest echt lijken en iedereen overtuigen.

Hij wierp een steelse blik naar rechts, zag haar expressieve gezicht en hoe ze nerveus haar rok gladstreek.

‘Zullen we nog even ons actieplan voor vanavond doornemen?’

Ze keek hem aan, haar gezicht lichtte op in de straatverlichting die ze passeerden. ‘Maak je maar geen zorgen,’ zei ze. ‘Ik weet wat er van me verwacht wordt en ik doe waar ik voor betaald word. Ik heb ermee ingestemd de rol van liefdevolle verloofde te spelen en dat zal ik doen.’

‘Heb je nog tips hoe ik een beetje goede indruk op je ouders kan maken?’ Hij hunkerde naar een beetje conversatie, om het ontspannen gevoel terug te krijgen dat ze in Cornwall hadden weten op te bouwen.

‘Je hebt geen tips nodig,’ zei ze. ‘Je bent volmaakt in staat om ze in te pakken, ook al omdat ze zich dolgraag laten inpakken.’

Die wetenschap knaagde nog altijd aan hem. Hij had verwacht dat de hertog en hertogin moeilijk over hem zouden gaan doen. ‘Dus je hebt nog altijd geen idee waarom ze onze verloving zo vlot hebben geaccepteerd?’

‘Nee.’

Het antwoord kwam te snel en was onbevredigend.

‘Doet het ertoe? Het belangrijkste is dat we hun instemming hebben. Het kan aan hen worden overgelaten om de verloving zo bekend te maken dat iedereen, ook Don Carlos, het zal geloven. De pers zal losgaan op dit diner.’

‘Vind je dat vervelend?’ Hij voelde weer wat frustratie omdat ze de jurk had geweigerd. ‘Ik weet dat je je altijd op de achtergrond hebt gehouden.’ Hij wist alleen niet waarom.

‘De media en ik hebben niet zo’n briljante relatie.’ Haar afgemeten toon vertelde een onuitgesproken verhaal over dingen waar ze duidelijk liever niet meer aan wilde denken. Hij voelde zowel nieuwsgierigheid als medeleven bij haar woorden.

‘Dus het lijkt me het beste om het aan hen over te laten. Daarom hoef ik me geen zorgen te maken over vanavond, ik kan me achter jullie verschuilen.’

‘Je hoeft je helemaal niet te verschuilen en vanavond al helemaal niet. Vanavond ben je de ster van de show.’

Ze knikte, maar haar blik sprak boekdelen. ‘Zoals ik al zei, maak je geen zorgen. Ik zal de verlovingsring goed in beeld brengen voor de camera’s. Dat zal de pers wel overtuigen. Ik weet wat er van me verwacht wordt.’

‘Oké, laat me dan nog even checken of ik alles goed heb begrepen.’ De persverklaring zou beter gaan als het diner een succes was, dus mocht hij niets doen wat zijn onverwachte welkom in de Derwent-clan in gevaar kon brengen. ‘Je ouders en Kaitlin zijn er vanavond, maar Gabriel is er niet?’

‘Klopt. Breng hem ook maar niet ter sprake.’

‘Waarom niet?’

Ze fronste. ‘Omdat ik geen idee heb hoe het momenteel met hem gaat, wat hij uitspookt en hoe hij op dit moment bij mijn ouders ligt.’

‘Praat me even bij, het gaat niet verder dan deze auto. Hoe beter ik op de hoogte ben, hoe minder groot de kans dat ik zo een blunder maak.’

‘Ik kan je niet meer vertellen dan ik weet,’ zei Cora een beetje bedrukt. ‘Een paar maanden geleden verbrak Gabe van het ene moment op het andere zijn relatie met zijn vriendin en vertrok naar het buitenland.’

‘En je hebt sindsdien niets meer van hem gehoord?’

‘Nee, maar we zijn ook niet erg close. Kaitlin en hij zijn dat wel. Maar als zij al wat weet, zal ze het toch niet zeggen.’

‘Niet eens tegen haar eigen tweelingzus?’

‘Nee.’

Haar koele toon baarde hem zorgen. Het laatste wat hij vanavond kon gebruiken was een of andere familievete aan tafel.

‘Maar Kaitlin en jij hebben wel goed contact, toch?’

Cora schuifelde heen en weer en ging op haar handen zitten. ‘Uiteraard.’

‘Is het echt zo dat tweelingen een speciale band hebben?’

Ze dacht even na. ‘Vroeger wel. Als kind kon ik voelen wat Kaitlin voelde, ook al waren we niet op dezelfde plek. Het is steeds minder geworden naarmate we ouder werden. De laatste keer dat ik wat voelde, was het vals alarm. Ik vrees dat we uit elkaar zijn gegroeid.’

Ze klonk verdrietig, maar berustend. ‘Ik denk dat jij haar tegenwoordig vaker ziet dan ik.’

‘Ik zie Kaitlin inderdaad weleens, maar ik ken haar helemaal niet.’

Voor ze nog iets kon zeggen, kwam de auto tot stilstand aan de achterkant van het restaurant en ze streek haar rok nog maar eens glad.

‘Het zal best goed gaan,’ zei hij, ook om zichzelf gerust te stellen.

Even later waren ze binnen en voor hij tijd had om het duizelingwekkende decor, vervuld van roem, celebrity’s en een buitengewoon bekwame binnenhuisarchitect, in zich op te nemen, dook Kaitlin al op. ‘Cora, schat. En Rafael, enig om jou weer eens te zien.’

Ze zag er fantastisch uit. Kaitlin werd in de media standaard bejubeld om haar looks, haar zelfverzekerdheid en haar ultieme chic. Ze lachte hen toe en de lach was oprecht en gul, hij maakte haar klassieke trekken nog mooier, maar toch deed hij Rafael niet zoveel als de zwaar bevochten lachjes van Cora.

Hij voelde hoe Cora naast hem even haar pas inhield, maar toen deed ze toch een stapje naar voren om haar zus te omhelzen. ‘Je ziet er geweldig uit, Kait. Leuk, dat nieuwe kapsel. Die pony staat je goed.’

‘Dank je, schat. Zo enig dat jij je haar eindelijk weer eens los hebt.’

Cora verstijfde en hoewel hij geen idee had waarom, sloeg hij intuïtief een arm om haar middel en trok haar tegen zich aan. ‘Leuk je weer te zien, Kaitlin.’

‘Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat jullie dit geheim hebben weten te houden. Cora, waarom heb je me niets verteld?’

Rafael fronste. Aangezien Cora hem net had verteld dat de zussen uit elkaar waren gegroeid, klonken Kaitlins woorden onoprecht, alsof ze het alleen maar zei omdat het de correcte woorden waren voor de gelegenheid.

‘Je zus is geweldig, maar koppig,’ antwoordde Rafael voor Cora. ‘Ze weigerde te geloven dat ik alles meende toen ik duidelijk probeerde te maken wat ik voor haar voelde.’

Kaitlin glimlachte en legde een volmaakt gemanicuurde hand op zijn arm. ‘Nou, ik ben blij dat je haar hebt kunnen overtuigen. Lopen jullie mee naar onze tafel? Onze ouders kijken er enorm naar uit je te ontmoeten.’

Dat waagde hij te betwijfelen, maar een uur later begon hij er toch in te geloven. Het eten was verrukkelijk, de sfeer was ontspannen, de hertog en de hertogin de beminnelijkheid zelve en Rafael zag de jovialiteit bij wijze van spreken over het smetteloze witte tafelkleed golven.

En toch klopte er iets niet. Hij had geleerd zijn intuïtie nooit te onderschatten. Die had hem geholpen de buien van zijn moeder in te schatten en die had hem zijn eerste miljoen opgeleverd. En nu zei zijn intuïtie dat Cora doodongelukkig was in dit gezelschap. Niet dat ze niet de op en top verliefde verloofde speelde, maar er misten lichtjes in haar turkooizen ogen. Ze lachte wel, maar het was niet de lach die ze zo gul schonk aan al haar hondenvrienden. Flash, Ruffles, hij had het hele stel de afgelopen week leren kennen en was erachter gekomen dat het er niet toe deed of het nu een border collie, een terriër of een mastiff kruising was, Cora vond ze gewoon het einde. Heel af en toe had ze ook zo naar hem gelachen. Maar nu bereikte haar lach haar ogen niet, het was niet meer dan het minzaam optrekken van haar mondhoeken.

Bovendien was ze veel te stil. En wat ze zei was nietszeggend. Ze volgde de conversatie, echode wat haar dierbaren net hadden gezegd, maar dan op een manier alsof ze met grote concentratie elke lettergreep afwoog.

Er was een tripje met haar moeder naar de damestoiletten geweest, dat nogal lang had geduurd. Cora was er stilletjes van teruggekeerd, hij had gemerkt dat ze zich daarna nog meer op de achtergrond probeerde te houden. De hertogin daarentegen, had haar vertrouwde serene glimlach gehad en was een en al hartelijkheid geweest.

‘Het is heerlijk om mijn dochter zo gelukkig te zien,’ had ze gezegd, waarop Cora als op commando haar stoel wat dichter naar die van hem had geschoven en haar hand op zijn onderarm had gelegd.

De hertog had ook van zich laten horen. ‘Dus jij wilt trouwen met mijn dochter?’ was zijn goedmoedige begroeting geweest. ‘Weet je zeker dat je de goede hebt?’

Wat hem bij Kaitlin bracht. Hij kon er maar niet achter komen of die nu echt was of alles speelde. Alles wat ze zei was ad rem of grappig. Het leek ondenkbaar dat ze zelfs maar de kleinste faux pas zou maken. En het was duidelijk dat haar ouders haar adoreerden. De conversatie was weliswaar doorspekt met anekdotes, maar op een of andere manier werd Cora hooguit zijdelings genoemd en gingen ze over Kaitlin. En Gabriel leek helemaal uit de familieannalen te zijn gepoetst.

‘Wat vind jij, Rafael?’ De melodieuze stem van de hertogin liet hem opschrikken uit zijn gedachten. ‘O, beste jongen, je hebt geen woord gehoord van wat ik zei, hè? Geen zorgen, we hadden het er net over dat je het vast niet erg vindt als we Cora meenemen en bij ons houden tot de bruiloft. Er moet in een korte tijd heel veel worden geregeld.’

Rafael trok zijn wenkbrauwen op. ‘Daar ben ik me van bewust, maar ik kan Cora niet zolang missen.’

De glimlach van de hertogin vertoonde nu een vleugje staal. ‘We zullen zien wat we kunnen doen. Maar als je snel wilt trouwen en het ook nog een high society-waardig huwelijk moet zijn, moet ik toch echt Cora te allen tijde bij me in de buurt hebben om alles te kunnen regelen.’

Rafael wist dat hij moest instemmen. Het leek de volmaakte oplossing. Cora en hij zouden zo niet verplicht zijn om voortdurend een dolverliefd stel te spelen en hij zou zich niet hoeven bezig te houden met de voorbereidingen voor de bruiloft. Win-win. Tenslotte had hij er geen belang bij om tijd met Cora door te brengen, voor haar was dit ook maar gewoon een zakelijke deal. Maar of het nu kwam door het idee dat hij wel erg makkelijk op een zijspoor werd geschoven, of dat Cora wel erg pips keek, hij besloot niet meteen toe te happen. In plaats daarvan keerde hij zich naar Cora. ‘Wat vind jij, liefje? Als je nu vanavond gewoon met mij meegaat, breng ik je morgen naar huis. Is dat wat?’

‘Eh…’ Cora keek even snel naar haar moeder. ‘Ja, dat is een prima idee.’

‘Mooi zo.’ Rafael hief zijn glas. ‘Op de bruiloft.’

 

Na een verrukkelijk dessert van aardbeien, meringue en slagroom, een zwerm paparazzi en een ritje in de limousine, zat Cora op het puntje van een weelderige bank in Rafaels woonkamer en keek uit over Londen. ‘Wat heb je een prachtig uitzicht.’

‘Ja,’ zei hij een beetje afwezig.

Ze keek over haar schouder en zag dat hij naar haar keek, maar zijn uitdrukking was niet te peilen.

‘Wil je ook een whisky?’

Waarom niet? Ze had de hele avond geen druppel alcohol gedronken en Rafael had het rustig aan gedaan, de volmaakte aanstaande schoonzoon, die intussen alles met donkere haviksogen in de gaten hield.

‘Voor iemand uit de arbeidersklasse valt hij me best mee, niet zo vulgair als ik had verwacht.’ Dat was het oordeel geweest dat de hertogin haar in het damestoilet met frisse tegenzin had gegeven.

‘Ja, graag.’

Ze nam een kristallen tumbler van hem aan, rook eraan en nam een slokje. ‘Heerlijk. Vijftien jaar oud?’

‘En je hebt ook nog verstand van whisky? Ik ben onder de indruk.’

‘Ik ook, misschien dat je je roeping hebt gemist, want je hebt vanavond een Oscarwaardige performance gegeven.’

‘Dat geldt ook voor jou.’

‘Nou, ik heb niet meer gedaan dan lachen naar de fotografen.’

‘Dat was niet jouw schuld, je ouders waren non-stop aan het woord en Kaitlin had het heel druk met het zusje van de bruid spelen.’

Zijn blik was veel te opmerkzaam naar haar smaak.

‘Iedereen zou denken dat jullie superclose zijn.’

‘Het is belangrijk om voor de buitenwereld een eenheid te lijken.’ Tijd om van onderwerp te veranderen, ze had wel even genoeg van de bizarre manier waarop haar familie functioneerde. ‘Net zoals het belangrijk is dat jij en ik een stel lijken. Ik neem aan dat dat de reden is dat je voorstelde dat ik met jou mee zou gaan?’

‘Voor een deel, ja,’ zei Rafael. ‘Maar ik wilde me er ook van verzekeren dat jij je kunt vinden in het idee dat je moeder de regie heeft overgenomen.’ Hij kwam tegenover haar zitten en fronste. ‘Ik had zomaar het gevoel dat er iets niet helemaal klopte aan tafel.’

Nu was ze echt onder de indruk, ze had gedacht dat haar ouders wel weg waren gekomen met hun gelukkig-gezin-act. Ze was er zelf bijna in gaan geloven, tot haar moeder haar apart had genomen in het toilet en haar had laten weten hoe de familie écht dacht over de verloving. Niet dat ze dat met Rafael zou delen.

‘O ja? Mij leek het redelijk normaal.’

‘Waarom is ze er dan zo op gebrand om ons uit elkaar te houden tot de bruiloft?’

De werkelijke reden was zo gênant dat Cora wel door de grond had willen zakken. ‘Je hebt gehoord wat mijn moeder zei, het is niet eenvoudig om in twee weken een societyhuwelijk te organiseren.’

‘Dat snap ik, maar dat we elkaar niet meer kunnen zien, vind ik wel erg ver gaan.’ Vol argwaan keek hij haar aan. ‘Vertel op, Cora, waar gaat dit om? Ik hou niet van vervelende verrassingen.’ Hij zette zijn glas iets te hard neer op een marmeren tafeltje. ‘Heb je gezegd dat het een verstandshuwelijk is?’

‘Nee!’ Beledigd keek ze hem aan. ‘Ik hou me aan de afspraak, hoor.’ Het idee dat hij haar niet geloofde, kwetste haar meer dan het zou moeten doen. ‘Hoor eens, de waarheid is dat ze niet zo heel erg verrukt zijn van het idee dat een Derwent iemand met jouw achtergrond trouwt.’

‘Waarom waren ze dan zo aardig?’

‘Omdat ze ervan uitgaan dat ons huwelijk geen stand zal houden.’ Vernedering zinderde door haar lijf. ‘Ze denken dat als je me wat beter leert kennen, je van gedachten zult veranderen.’

Zoals haar moeder had gezegd: ‘Ik heb geen idee hoe je hem aan de haak hebt weten te slaan, maar je zult hem nooit kunnen houden. Niet met jouw looks en persoonlijkheid. Dus kunnen we je beter bij hem weghouden, voor hij verder kijkt dan de titel en ziet hoe je werkelijk bent.’

‘Ze willen niet dat dit voor de bruiloft gebeurt, omdat ze het huwelijk willen gebruiken om publiciteit en geld te genereren.’

Ze vermoedde dat er nog meer op het spel stond, een veelbetekenende glans in haar moeders ogen had duidelijk gemaakt dat die nog iets in haar schild voerde.

Cora dwong zich Rafael aan te kijken. Het had geen zin om ineen te krimpen om de waarheid, een vrouw zoals zij zou inderdaad niet in staat zijn om een man zoals hij te boeien. Niet lang, in ieder geval. ‘Je hoeft niet zo verbaasd te kijken, ze hebben een punt. Je hebt nu niet echt een reputatie dat je een kei bent in langdurige relaties. En je kunt alle vrouwen van de wereld krijgen. Als dit een echte verloving was, zou de verliefdheid elk moment kunnen doven en dan zou je doorgaan naar je volgende vriendin.’

‘Dus het kan ze niet schelen dat hun dochter een harteloze klootzak trouwt?’ Rafael grimaste en nam een slok whisky alsof hij een vieze smaak uit zijn mond wilde spoelen.

‘Nee, ze kunnen hier geld aan verdienen en dat kunnen ze weer in Derwent Manor stoppen.’ Cora aarzelde. ‘Ik weet hoe genadeloos het klinkt, maar voor mijn ouders is het huis heilig, het enige wat telt is dat in de familie houden.’

‘Zelfs ten koste van het geluk van hun eigen dochter?’

‘Ze denken niet dat mijn geluk op het spel staat, want ik heb tenslotte tegen hen gezegd dat ik met je wilde trouwen. Ze zijn van mening dat als ze ons uit elkaar houden, dat zal helpen om je niet voortijdig op me af te laten knappen. En ze willen je ook bij Kaitlin weghouden, voor het geval je op het idee komt om van zus te ruilen.’

In de woorden van haar moeder: ‘We kunnen niet riskeren dat hij voor Kaitlin valt en dat is onvermijdelijk. Kaitlin mag niet betrokken worden bij iets dat zelfs maar een beetje naar een schandaal neigt. Niet nu we een royal op het oog hebben voor haar.’

‘Van zus ruilen? Wat zijn dit voor mensen?’ Verbaasd keek hij naar haar. ‘Waarom zou ik zoiets doen, ik heb me toch verloofd met jou?’

‘Ja, maar het zou logischer zijn geweest als je voor Kaitlin had gekozen. Jullie kennen elkaar al, ze is meer je type en met haar charmes zou je de wijngaard van Don Carlos vermoedelijk al in je bezit hebben.’

Cora perste haar lippen op elkaar. Waar was ze mee bezig? Probeerde ze hem ervan te overtuigen dat hij een slechte deal had gesloten? Ze kon echter niet ophouden.

‘Zij kan bovendien veel beter met publiciteit omgaan dan ik. Waarom héb je het eigenlijk niet aan Kait gevraagd? Of aan iemand anders? Waarom ik?’

Ongemakkelijk keek hij haar aan. ‘Je was er gewoon. We werkten samen. Het leek me logisch.’

‘Maar er speelt meer dan dat, nietwaar? Kom op, je wilde de waarheid van mij, nu vraag ik hetzelfde van jou.’

Rafael zuchtte. ‘Oké, destijds dacht ik dat je kil, oppervlakkig en helemaal niet mijn type was. Ik was van mening dat dit het makkelijker zou maken om met je getrouwd te zijn. Ik wilde niet dat aantrekkingskracht voor problemen zou zorgen.’

Vernedering maakte zich van haar meester. Dus daarom had hij haar gekozen, omdat hij zich niet tot haar aangetrokken voelde en haar makkelijk op afstand kon houden en zakelijk kon benaderen.

Met moeite wist ze haar zelfbeheersing te behouden. ‘Dat klinkt logisch.’ Het was niet de eerste keer dat een man haar had afgerekend op een gebrek aan charmes.

Ze nam een slok whisky, het brandende gevoel in haar keel bood een welkome afleiding. Tot haar ontzetting voelde ze tranen in haar ogen prikken.

‘O, Cora, liefje… niet huilen.’

Dit was belachelijk, haar reactie was extreem. Het deed er helemaal niet toe of Rafael haar aantrekkelijk vond of niet.

‘O, shit,’ mompelde hij.

En toen was hij opeens bij haar, legde zijn handen om haar gezicht en drukte zijn lippen op die van haar. Het vederlichte contact liet een schok door haar hele lijf gaan.

Meer! schreeuwden haar zintuigen en alsof hij het hoorde, verdiepte de kus. Zonder erbij na te denken, kroop ze dichter tegen de gespierde warmte van zijn lijf, legde een hand op zijn schouders en de ander in zijn nek, waar ze nog net een lok van zijn haar voelde.

Ze hoorde hoe hij inademde, vroeg zich af of hij haar luid bonzende hart zou kunnen horen en opende haar lippen om hem te verwelkomen. Daarna ging al het gezonde verstand het raam uit en verloor ze zich in een maalstroom van verlangen, veroorzaakt door zijn vingers op haar huid en pure lust. Ze leunde iets achterover op de bank en trok hem met zich mee.

Ineens was al het genot weg, zodat ze verloren en kwetsbaar achterbleef.

In shock zag ze dat Rafael in één soepele beweging overeind was gekomen en met een hand over zijn gezicht wreef.

‘Allemachtig. Cora. Het spijt me. Dit was een vergissing en…’

Gêne trof haar als een tsunami. Wat had ze gedaan? Rafael had haar juist als zijn nepbruid gekozen omdat hij niets in haar zag. De enige reden dat hij haar had gekust, was omdat hij medelijden met haar had gehad toen ze op het punt stond in tranen uit te barsten, als een of andere emotionele zwakzinnige. En ze had erop gereageerd als een geile groupie en hem gezoend alsof haar leven ervan afhing.

Aangezien haar ervaring met zoenen beperkt was tot wat gefrunnik als puber en één rampzalig afgelopen korte relatie, twijfelde ze er niet aan dat ze zichzelf volkomen voor gek had gezet met dit vulgaire gedrag. Als hij niet was gestopt – ongetwijfeld omdat hij van haar walgde – zou ze zich zo aan hem hebben overgegeven.

Huiverend kwam ze overeind en veegde haar mond af met de rug van haar hand. ‘Ik moet gaan.’

Heel even zag ze schrik bij hem, meteen gevolgd door woede. Daarna keerde ze zich om en liep naar de deur.