Hoofdstuk 7

Violet kneep zo hard in de map, dat haar knokkels wit werden.

Tom leunde achterover en wachtte. Dit kende hij. Bij elk interview was dit het moment waarop de geïnterviewde zich probeerde te herinneren wat zijn pr-goeroe hem had geadviseerd te zeggen om eventuele wandaden in een beter licht te zetten. Miss Violet Huntingdon-Cross had vast advies van haar tweelingzusje gekregen. Val niet op, doe aan liefdadigheid of maak je nuttig voor de gemeenschap. Hou je gedeisd tot iedereen is vergeten dat ze je naakt op internet hebben gezien in een nogal saaie vrijpartij.

Had Rick hem daarom gepusht haar te helpen met het benefietconcert? Hij twijfelde er niet aan dat publiciteit voor de band bij Rick op de eerste plaats kwam, maar het herintroduceren van zijn oudste dochter als gewaardeerd lid van de gemeenschap zou een leuk extraatje zijn. De twee getrouwde dochters kon hij portretteren als volwassen en gesetteld, maar voor Violet gold dat niet.

In het luchthavencafé had hij een glimp opgevangen van een wilde, hartstochtelijke Violet, en hij geloofde haar brave verhaaltje niet.

‘We hadden toch afgesproken dat je nu geen interview zou doen?’ zei ze stijfjes.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat is het ook niet. Ik neem niets op. Ik stel gewoon een vraag.’

‘Jaja.’ Haar glimlach was verbitterd. ‘Dit is natuurlijk off the record, hè? Nee, dank je, ik weet hoe het werkt.’

‘Als ik zeg dat iets off the record is, is het dat ook.’ Geërgerd ging hij rechtop zitten. ‘Je vader heeft me hierheen gehaald omdat hij weet dat ik de reputatie heb een eerlijke, betrouwbare journalist te zijn. Ik probeer je er niet in te luizen, Violet.’

Hij zou de goede naam die hij met hard werken had opgebouwd beslist niet op het spel zetten voor een losgeslagen blondine. Als zijn moeder nog had geleefd, zou zelfs zij hebben moeten toegeven dat hij het roer had omgegooid. Verdorie, hij was inmiddels een gerespecteerd man!

In haar blauwe ogen lag een kwetsbare blik toen ze naar hem opkeek. Die had ze vast voor de spiegel geoefend.

‘Oké dan,’ zei ze, en ze knikte. Maar in plaats van antwoord te geven op zijn vraag richtte ze haar aandacht weer op het dossier.

Even wilde hij vragen wat ze las, tot hij besefte dat er een veel dringender vraag was. ‘Wat bedoelde je toen je zei dat je weet hoe het werkt?’

Zonder op te kijken haalde ze haar schouders op. ‘Nou, je weet wel. “Off the record” geldt alleen maar tot iemand iets vertelt wat de moeite waard is om onthuld te worden.’

‘Dat is niet waar.’ Automatisch verdedigde hij zijn beroep, al moest hij toegeven dat dat voor sommige reporters inderdaad gold. Journalisten die voicemails hackten of mailtjes onderschepten, hielden zich vaak niet aan mondelinge afspraken over vertrouwelijkheid. Feitelijk was zeggen dat iets ‘off the record’ was vaak niet meer dan een aardig gebaar om een geïnterviewde op zijn gemak te stellen. Zelf had hij zich echter zijn hele carrière aan die afspraak gehouden, op één keer na. En hij was niet van plan de afspraak nog eens te schenden.

‘Echt niet?’ Vol ongeloof trok ze haar wenkbrauwen op. ‘Geloof je werkelijk dat alle journalisten iets wat hun in vertrouwen wordt verteld ook als vertrouwelijk behandelen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Je kunt er maar beter van uitgaan dat alles wat je zegt, wordt genoteerd.’

De toon waarop ze het zei, vol overtuiging… Dit was niet zomaar een advies van een media-expert, dit was het mantra dat ze voortdurend voor zichzelf herhaalde, veronderstelde hij.

‘Geldt dat alleen voor journalisten?’ vroeg hij. ‘Of voor iedereen?’

Ze ontweek zijn blik. ‘Het hangt ervan af met wie ik praat, of ik erop kan vertrouwen dat diegene mijn verhaal niet aan de pers verkoopt.’

‘Wie vertrouw je?’ Hij vermoedde dat het een kort lijstje was.

‘Wie vertrouw jij?’

Bij die wedervraag knipperde hij verrast met zijn ogen. ‘Geloof me, in een verhaal over mij is niemand geïnteresseerd.’ Bij het idee alleen al moest hij lachen. Hij was journalist, werkte achter de schermen om licht te werpen op de levens van anderen. Niemand had behoefte aan zijn verhaal, en dat wilde hij zo houden.

‘Stel je voor dat men dat wel is,’ zei ze.

Onder haar doordringende blik voelde hij zich opeens ongemakkelijk.

‘Stel dat er iets in jouw leven gebeurt. Dat je de loterij wint of de volgende Harry Potter schrijft of een beroemdheid trouwt, en iedereen wil ineens alles over jou weten. Wie zou jij dan nog de waarheid vertellen?’

Niemand.

Het woord galmde door zijn hoofd. Hij vertrouwde niemand. Hij praatte met niemand over zijn hoop en over zijn dromen, of over zijn fouten en zijn spijt van dingen. O, vrienden had hij meer dan genoeg. Overal kende hij wel iemand met wie hij uit eten kon gaan of een drankje kon drinken. Ook vriendinnen had hij zat. Dat hij momenteel geen vaste vriendin had, had niets te maken met vertrouwen. Geen van zijn ex-vriendinnen had hij meer verteld dan ze hoefden weten. Waarschijnlijk was zijn moeder de laatste die hij volledig had vertrouwd, en zij was allang dood. Bovendien had haar de waarheid vertellen niet echt goed uitgepakt. Het ging niet om zijn verhaal. Nooit. Als journalist richtte hij zich vanzelfsprekend op anderen.

‘Dat zal nooit gebeuren,’ zei hij luchtig. ‘Ik val niet op, en daardoor heb ik een carrière als muziekjournalist kunnen opbouwen. Maar wie vertrouw jij? Rose, natuurlijk. En Daisy en je ouders. Wie nog meer?’

‘Is dat niet genoeg?’ Ze pakte een andere ordner. ‘Dat zijn er al vier meer dan jij,’ voegde ze er zonder opkijken aan toe.

Daar wist hij niets op te zeggen.

Het zou veel tijd kosten om alle dossiers van Rose door te spitten. Ze onderdrukte een zucht om te voorkomen dat Tom zou vragen waarom ze zuchtte. Of ze gefrustreerd was door het vertrek van haar zusje of, erger nog, verliefd was op haar nieuwe zwager. Het was slechts een kwestie van tijd voor iemand zou bedenken dat Rose was getrouwd met de man die de afgelopen jaren voortdurend met haar tweelingzusje was opgetrokken en tot de – onjuiste – conclusie zou komen dat daar een sappig verhaal in zat. Ze durfde te wedden dat Tom daar nog voor het einde van de week op zou komen.

Ze wierp een blik op hem. Zelf had hij de vraag over wie je kon vertrouwen ontweken. Het verbaasde haar dat iemand een korter lijstje had dan zij, maar gezien zijn beroep was dat misschien niet zo vreemd. Als geen ander wist hij dat iedereen zijn prijs had zolang het verhaal of het beeld maar goed was. Toch had ze verwacht dat hij ten minste één persoon vertrouwde. Een beste vriend of zo. Of een trouwe, smachtende vriendin. Natuurlijk had niet iedereen het geluk sinds zijn geboorte een beste vriend te hebben, zoals Rose en zij. Maar dat hij helemaal niemand had…

Ja, het was vreemd dat hij die vraag had ontweken. Het leek alsof ze allebei iets van de ander hadden gezien wat ze niet hadden willen tonen. Had hij haar angst gezien, haar wantrouwen? Of had ze zich die onderzoekende blik maar verbeeld? Hoe zat het bij hem? Was ook voor hem de waarheid privé? Vond hij ook dat je niet altijd hoefde te laten zien wie je werkelijk was? Hij vertrouwde anderen net zomin als zij. Was hij eenzaam, of vond hij het prettig om alleen te zijn? Was zijn werk voor hem gemakkelijker als hij niet werd gehinderd door vrienden of familie die in hem teleurgesteld konden raken of die zijn verhalen afkeurden? Of had iemand hem bedrogen voor een verhaal, zoals Nick bij haar had gedaan?

Hoofdschuddend keek ze naar de ordner in haar handen. Ze was aan het projecteren. Wat Toms verhaal ook was en met wie hij het al of niet wilde delen, het leek vast niet op het hare. Ze legde de ordner op een stapel en wilde net een volgende pakken, toen haar mobieltje ging. Snel viste ze hem uit haar achterzak. ‘Rose,’ zei ze. ‘Ik neem hem wel even hiernaast.’

‘Vraag haar waar ze de contracten van de band heeft verstopt. En de aantekeningen over de clausules. Dat zou handig zijn.’

Ze knikte en liep naar de zitkamer. ‘Hoi, waar ben je?’ Om te voorkomen dat Tom haar kon afluisteren, deed ze de deur dicht. ‘Is het daar mooi en fantastisch en zonnig?’

‘Heel mooi, heel fantastisch en heel zonnig,’ antwoordde Rose lachend. ‘Will heeft zichzelf overtroffen. Je ziet de foto’s wel wanneer we terug zijn. Ik ben benieuwd of iemand kan raden waar we zijn geweest.’

‘Dat is gemeen,’ zei Violet pruilend – wat haar zusje niet kon zien, dus wat helemaal geen effect had. ‘Ben je gelukkig?’

‘Ja, heel erg,’ zei Rose, nu ernstig. ‘Echt, Vi… gelukkiger dan ik ooit had durven dromen.’

Rose’ oprechte woorden bezorgden Violet een steek in haar hart. ‘Ik ben ontzettend blij voor je,’ zei ze zo oprecht mogelijk. Stiekem wenste ze dat ook zij dat geluk ooit zou vinden.

‘En jij? Hoe gaat het daar?’

Nu moest ze haar zusje opgewekte verhalen vertellen over wat er in de minder dan vierentwintig uur sinds haar vertrek was gebeurd. Ze merkte dat ze moeite had de juiste woorden te vinden. ‘Eh… prima. Niets speciaals. Pap en mam en de jongens zijn nog heel lang opgebleven, en vanmorgen is pap na een paar koppen koffie halfdood naar zijn dienst op het centrum vertrokken. Voor zover ik weet, is mam nog niet op.’

‘Niks bijzonders dus. En Tom? Kon je hem makkelijk vinden op het vliegveld?’

‘Uiteindelijk wel.’ Ze beet op haar wang. Eigenlijk wilde ze zeggen dat Rose haar de verkeerde vluchttijd had gegeven, maar dan moest ze haar ook vertellen wat er daarna was gebeurd, en dat wilde ze voorkomen.

‘Hé! Wat is er gebeurd? Vertel op!’ zei Rose echter meteen.

‘Er is helemaal niets gebeurd.’

‘Jawel. Dat was je ik-ben-boos-op-jou-maar-weet-niet-hoe-ik-het-moet-zeggen-stem. Ik ben je tweelingzus, weet je nog?’

‘Oké dan. Je had me de verkeerde vluchttijd gegeven. Hij belde om te vragen waar ik bleef, dus ben ik als een gek in mijn bruidsmeisjesjurk en hoge hakken naar het vliegveld gereden. Daar heb ik mezelf vernederd in een bar.’ Zo, het was eruit. Ze ontspande. Het kostte veel meer energie om Rose iets níét te vertellen.

‘Will heeft Toms e-mail met de vluchttijden aan jou doorgestuurd,’ zei Rose vriendelijk. ‘Als die niet klopten, was het Toms eigen stomme schuld. Maar hoezo heb je jezelf vernederd?’

Misschien had ze dat deel beter voor zich kunnen houden, bedacht ze te laat. ‘Zijn eigen schuld? Nou, lekker dan. Dus uiteindelijk ging het helemaal nergens over.’ Ze slaakte een zucht. ‘Ik wilde een goede indruk maken, ervoor zorgen dat hij ons aardig vond zodat hij aardig over ons zou schrijven. Door zijn telefoontje en het drukke verkeer was ik nogal opgefokt. Bovendien was het een lange dag geweest.’ Een lange, uitputtende dag voor het enige ongetrouwde meisje in een familie waarin iedereen gek was op zijn partner.

‘O jee, wat heb je gedaan?’ vroeg Rose op een toon waarin doorklonk dat ze in de voorbije zevenentwintig jaar elke domme actie van Violet had meegemaakt.

‘Hij dacht dat ik jou was!’ riep ze uit. Rose wist dat ze daar een hekel aan had.

‘Ga me nou niet vertellen dat je die arme man en plein public hebt verteld hoe stom hij is dat hij een identieke tweeling die hij nauwelijks kent niet uit elkaar kan houden.’

‘Natuurlijk niet. Ik heb even gedaan alsof, maar hij kwam er vrij gauw achter.’ Bij de herinnering moest ze slikken. Dit stukje van het verhaal was het ergst. ‘Hij zei dat hij mijn gezichtsuitdrukking herkende. Van de tape.’

Even bleef het stil aan de andere kant – maar alleen doordat Rose’ ademhaling stokte, vermoedde Violet.

‘Als je wilt, vlieg ik nu direct terug naar huis om hem in elkaar te timmeren,’ zei Rose, waarna ze enkele indrukwekkende krachttermen uitte. Violet herkende er een paar die ze beslist niet op kostschool hadden geleerd. ‘Niet te geloven! Het leek zo’n aardige vent! Ik dacht dat we hem konden vertrouwen met dat interview met pap, en nu… Ik bel pap. Hij moet hem onmiddellijk terugsturen naar de steen waaronder hij vandaan is gekropen.’

Bij het horen van haar zusjes onvoorwaardelijke steunbetuiging werd Violet helemaal warm vanbinnen. Toch zei ze: ‘Eerlijk gezegd was hij doodmoe en had hij veel te veel koffie op. Hij zei het ook niet op een beledigende manier.’

‘Het was jouw schuld niet,’ zei Rose automatisch, zoals ze dat de afgelopen acht jaar elke keer dat de tape ter sprake was gekomen had gedaan. ‘Je vertrouwde hem. Je had geen idee dat hij je filmde, laat staan dat hij het op internet zou zetten. Geef jezelf niet de schuld van wat die hufter van een Nick heeft gedaan.’

‘Nou ja, volgens mij wilde Tom niet gemeen zijn. Ik reageerde misschien een beetje te heftig.’

Violet kon haar zusje bijna horen kreunen voor ze vroeg: ‘Een beetje te heftig? Wat heb je gedaan dan?’

‘Tegen het hele café gezegd dat ik inderdaad de Huntingdon-Cross-tweelingzus van de sekstape ben en dat ze eventuele vragen aan Tom konden stellen aangezien hij het filmpje zo vaak had bekeken.’

Rose barstte in lachen uit. ‘Echt? Briljant! Dat is de eerste keer dat ik je er een grapje over hoor maken.’

‘Ik maakte geen grapje,’ mompelde ze.

‘En, is hij levend en wel op Huntingdon Hall gearriveerd? Hoe gaat het nu? Na zo’n begin hoort hij vast al helemaal bij de familie.’ Ondanks haar romantische geluk kon Rose duidelijk nog prima sarcastisch zijn.

‘We zijn opnieuw begonnen. Hij helpt me met het benefietconcert.’

‘Ga je dat echt doen? Toen Will me vertelde dat je dat op je wilde nemen, hoopte ik er stiekem al op. Ik was er alleen niet zeker van of je… nou ja, of je het aankon. Als je het liever niet doet, kun je altijd het bureau inschakelen waar we vaker gebruik van maken.’

‘Nee, ik heb gezegd dat ik het doe, dus doe ik het ook.’ Dat iedereen ervan uitging dat ze zich zou terugtrekken, motiveerde haar juist om er een overdonderend succes van te maken. ‘Het kost alleen wat moeite om alle papieren door te spitten.’

‘Ja, sorry voor de rommel. Maar echt, er zit systeem in.’

‘Wil je me dan alsjeblieft vertellen wat voor een systeem?’ Ze ging op de bank zitten om notities te maken.

Rose legde haar uit wat de verschillende kleuren van de dossiers betekenden en dat de lopende zaken links op het bureau lagen. Violet kon alleen maar hopen dat Tom en zij Rose’ vreemde systeem niet door elkaar hadden gegooid.