34

Het was niets eens zo vreemd om weer aan het werk te zijn als Eve had gedacht. Oké, Miriam had het natuurlijk nodig gevonden om iets te zeggen over de oorzaak van haar afwezigheid. Maar kennelijk had ze iets gezegd over het stuklopen van haar relatie en had ze de miskraam niet genoemd. Dat was tenminste iets om dankbaar voor te zijn.

Miriam had het de hoofden van de andere afdelingen in vertrouwen verteld, en die hadden het meteen doorgebrieft aan hun assistentes, die het gelijk aan hun vrienden e-mailden en doorbelden. Dus nu wist de hele bladenwereld dat de relatie van Eve en Caroline Newsome's weduwnaar net zo snel weer voorbij was als hij was begonnen; en ze was nog niet eens een week weg geweest. Goed, het was wel een week waarin ze zwanger was geweest en toen weer niet; waarin ze haar enige kans om Ian terug te krijgen had verknald, en waarin ze de goede bedoelingen van haar beste vriendin in twijfel had getrokken. Al met al geen beste week.

Werk was altijd al haar reddingsboei geweest. Ze had zich eerder moeten bedenken wat voor veilige haven haar kantoor voor haar was. Ze had er sneller naar terug moeten vluchten in plaats van te blijven huilen in Clare's eenpersoonsbed, vol zelfmedelijden. Als ze dat had gedaan, zou Clare nu misschien nog met haar praten, in plaats van met haar te communiceren via beknopte briefjes.

Arme Lou leek helemaal niets te snappen van wat er aan de hand was tussen haar moeder en Eve. Ze zat klem tussen de strijdende partijen. Hoewel, vermoedde Eve… Het meisje was al veertien. En zoals de meeste veertienjarigen, was ze al behoorlijk wereldwijs en was ze veel slimmer dan de meeste volwassenen om haar heen. In élk geval veel slimmer dan Eve. Slim genoeg om de koude oorlog als een excuus te gebruiken om zo vaak mogelijk bij haar vader te verblijven.

Eve rolde haar bureaustoel naar achter en reed tussen de plastic boodschappentassen door die over de hele vloer verspreid lagen. Zoenoffers. Eten en wijn voor Clare, en een fles champagne zodat ze konden proosten op Eve's naderende vertrek. Vanavond wilde Eve aan Clare vertellen dat ze een appartement had gevonden via het prikbord op haar werk. Shooter's Hill was dan wel niet zo'n geweldige buurt, al was het alleen al omdat het ten zuiden van de rivier lag, maar was een prima tussenoplossing tot haar eigen huurders zouden vertrekken. Als de verhuurder akkoord ging met een kort contract was Eve bereid om hem nog die avond een cheque te overhandigen en binnen een week bij Clare uit te trekken. Zo niet, dan zou ze nog dat weekend een hotel zoeken. In haar tas zat zeker honderd pond aan cadeaubonnen van Marks & Spencer, als bijdrage in de rekeningen en als extraatje om het goed te maken. En vijftig pond aan Topshop-bonnen voor Lou, gewoon omdat ze al haar gezeur had moeten doorstaan. Of het genoeg was om veertien jaar vriendschap te redden, dat kon Eve alleen maar hopen.

Eve vond troost in de dagelijkse routine van haar werk en gooide de nieuwe versie van haar stuk in Miriams bakje. Er waren momenten geweest in haar carriere waarop de hectiek van telkens weer ideeën/vergaderingen/planning/uitbesteding/redactie haar horendol maakte. Als het niet de lente/zomermode was, dan waren het wel de hoogzomer-bikinidiëten. Als het niet het herfst/winter catwalknummer was, dan was het wel de kerstspecial, die al snel werd gevolgd door een nummer getiteld: Een Nieuw Jaar, Een Nieuwe Jij. Maar nu kon ze het juist wel waarderen. Het gaf Eve een doel; het was iets waar ze goed in was. Ze voelde zich weer een beetje haar oude zelf.

Toen Eve naar haar bureau liep, knipte Miriams secretaresse met haar vingers. ‘Er is telefoon voor je,’ zei ze. ‘Het klinkt als Ian.’ Eve schudde haar hoofd en draaide zich om, ze probeerde niet te horen hoe Beth vertelde dat Eve in een vergadering zat.

‘Nee,’ hoorde ze Beth zeggen. ‘Ik heb geen idee wanneer ze klaar is. Haar agenda is overvol.’

‘Waarom praat je niet gewoon met hem?’ vroeg Beth, nadat ze de hoorn op de haak had gegooid. ‘Dit is al de derde keer sinds de lunch. Die arme man klinkt wanhopig.’

‘Het heeft geen zin,’ zei Eve. ‘We hebben alles gezegd wat er te zeggen viel.’

‘Dat zou ik niet al te hard roepen,’ waarschuwde Beth. ‘De dames staan al voor hem in de rij. Ik moest Caitlin al tegenhouden, anders had ze je ronduit gevraagd of hij weer op de markt was.’

Eve forceerde een glimlach, maar haar ogen lachten niet mee. Het was niet aan haar aandacht ontsnapt dat Caitlin aandachtig naar Eve's ringloze hand had gekeken toen ze langs haar bureau liep.

De waarheid was dat de telefoontjes haar verwarden.

De arme man klinkt wanhopig? Dat klonk totaal niet als Ian. Zelfs als hij wanhopig was, en daar twijfelde Eve aan, was hij veel te Brits om aan een totale vreemde aan de andere kant van de lijn te laten merken dat hij dat was. Want, dacht Eve, hij is nou niet bepaald het type dat de vrouw van wie hij houdt laat weten dat hij van haar houdt.

Hield. Verleden tijd.

Het was voorbij. Over en uit. Dat had hij duidelijk gemaakt. En zij ook. Het enige wat nog restte, was het ophalen van haar spullen en dan kon het zo in haar boekje met ervaringen bijgeschreven worden. Ze wilde niets van hem, behalve…

Dat zou echt nooit gebeuren. Zoals Melanie al zei, stiefmoeders krijgen nooit omgangsregelingen. Zeker als ze nooit getrouwd zijn geweest met de vader. Anders had Melanie nog steeds contact Vince’ dochter, ook al had ze met Vince zelf geen contact meer. Maar als stiefouder had je nul rechten. Je had ook nul plichten, hoorde ze Ian al zeggen, want anders had je hen nooit zomaar in de steek gelaten.

Eve zette de gedachte van zich af, en ze vocht tegen de opkomende tranen. Het hele samenwonen en stiefgezingedoe was gewoon een grote vergissing geweest. Eve Owen was geen type om te trouwen, en trouwens ook geen type om moeder te worden. Dat had ze moeten weten, en ze had nooit in de buurt van andermans kinderen moeten komen. Het was tijd om haar leven weer op te pakken.

Eve klikte haar screensaver weg, sloot het interview dat ze net had afgerond en opende haar internetbrowser. Schoorvoetendestiefmoeder.com stond vol onbeantwoorde berichten, oudgedienden die elkaar op de hoogte hielden en nieuwe bezoekers met hun eerste berichten. Ook stond er een vraag van een bezoeker waarom er geen berichten van de schoorvoetende stiefmoeder zelf meer waren.

Omdat ik het druk heb gehad, dacht Eve geërgerd, terwijl ze verder omlaag scrolde.

Een paar honderd berichten verder stond er een van Bella, wat haar verbaasde. En in de inbox, tussen Eve's gebruikelijke junk en verzoeken om interviews en updates van lezers van het blog die haar als vriendin zagen, stond ook een mailtje van Bella. De titel luidde: Alles goed?

Nee, typte Eve terug. Niet echt…

En toen voegde ze er een zin aan toe waarin ze zei dat ze van plan was de site op te heffen – om privé-redenen – maar dat ze zich afvroeg of Bella misschien interesse had om de boel over te nemen. Ze zou hem zelf kunnen runnen, of ze kon de hulp inroepen van een aantal vaste bezoekers… schoorvoetendestiefmoeder.com was een eigen leven gaan leiden. Of Eve het nou nodig had of niet, er waren nog genoeg vrouwen die er wel op zaten te wachten.

Eve drukte op VERZENDEN en vroeg zich af of Bella zou reageren. Ja, natuurlijk, dacht ze. Bella had toch dat berichtje met Alles goed? nooit hoeven sturen?

Eve werd knettergek van het gerinkel van haar telefoon. Waar was de voicemail als je hem nodig had? Of eigenlijk, waar was Beth als je haar nodig had? Niet achter haar bureau, dat was duidelijk. Haar instinct zei Eve dat ze hem moest laten overgaan, maar niet beantwoorde telefoontjes waren een van Miriams grootste spookbeelden. Een niet-beantwoorde lezer is een verloren lezer, zei ze vaak.

‘Hallo, u bent verbonden met Beau.’

‘Eve, godzijdank, eindelijk heb ik je te pakken.’

Het telefoonnummer op het scherm kwam haar niet bekend voor, maar de stem zeer zeker wel.

‘D-dag Ian,’ zei Eve. Ze vervloekte zichzelf dat ze zijn naam hardop uitsprak en boog haar hoofd terwijl om haar heen iedereen zijn oren spitste.

‘Het spijt me dat ik je lastig moet vallen, maar ik moet weten of jij Hannah soms hebt gezien?’ Beth had gelijk, Ian klonk inderdaad wanhopig. Eve had moeten weten dat zij niet de reden was dat hij belde.

‘Waarom zou ik Hannah hebben gezien?’ De woorden waren er al uit voor ze er erg in had.

‘Ze is weg, onvindbaar. Haar school belde en zei dat ze er tijdens de eerste pauze vandoor was gegaan en dat ze sindsdien niet meer is gesignaleerd. Ze is al vijf uur weg. Ik dacht dat ze misschien…’

‘Ian,’ zei Eve. ‘Jij weet net zo goed als ik dat ik wel de laatste ben waar ze naar toe zou gaan. En jij bent de eerste die ik zou bellen in het onwaarschijnlijke geval dat ze hier op de stoep staat. Heb je Caro's ouders al geprobeerd?’

Hij zuchtte. ‘Natuurlijk, dat was mijn eerste gedachte.

’ Natuurlijk was dat de eerste gedachte. Waar zou ze anders heen gaan?

‘Mijn ouders, de ouders van haar vriendinnen… Niemand heeft haar gezien. En haar mobiele telefoon staat uitgeschakeld.’ Een hysterische ondertoon klonk door in zijn stem.

‘Dus ik ben de laatste die je belt?’

‘Eigenlijk wel ja.’

Eve slikte haar antwoord in. Haar stem klonk zachter. ‘Nee, ik heb Hannah niet gezien en ook niets van haar gehoord. De laatste keer dat ik haar sprak…’ ze zei niets. Ze wisten beiden hoe die zin afliep, dus ze hoefde het niet hardop te zeggen.

‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Het spijt me dat ik je lastigval. Ik zal je niet verder storen.’

‘Ian?’

‘Wat?’

‘Laat je het me weten als…’ Eve moest haar zin weer inslikken. ‘Het komt allemaal goed. Maar laat je het me weten als je haar hebt gevonden?’

‘Echt?’ Ian klonk verbaasd. ‘Oké, ik sms je wel.’

‘Waar kom jij vandaan?’ vroeg Eve toen Beth terugkwam.

Beth keek haar aan. ‘Even roken, half staan bevriezen op de trap met de andere verstotenen.’

‘Mag ik dan een sigaret van je bietsen?’

‘Jij rookt helemaal niet.’

‘Dat weet ik. Maar ik heb er nu echt eentje nodig. Ik ga even een koffie halen, wil jij ook iets?’

‘Nee, dank je. Ik zit al aan mijn taks voor vandaag.’ Ze haalde een pakje Silk Cut uit haar tas en gaf dat aan Eve. ‘Niet allemaal tegelijk oproken.’

Eve liep naar de trap; in de lift kwam je altijd wel iemand tegen die je niet wilde zien. En wat ze nu nodig had was een peuk, een koffie en wat frisse lucht. En als dat niet voorradig was, dan maar de vieze Londense smog. De volgorde maakte haar niet uit.

Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan dat ze de telefoon had opgenomen: voor ze met Ian had gesproken ging het allemaal goed, en leek ze weer een beetje op haar oude zelf. Maar nu begon haar zorgvuldig opgetrokken muur weer langzaam af te brokkelen. Ze moest even alleen zijn, voor hij voor de ogen van al haar collega's helemaal zou instorten.

De late middaglucht was een typische eind-februarisoort. Een grijze, koude en regenachtige lucht die haar pasgeföhnde haar direct deed opkrullen. Daar ging Lou's voorschrift.

Eerst de sigaret, dacht Eve, dan de koffie. Ze probeerde niet te letten op de trillende hand die de Silk Cut naar haar lippen bracht. Ze huilde niet, echt niet, maar ze draaide haar rug naar de straat om de aansteker te beschermen tegen de wind die in haar gezicht beet en in haar ogen prikte. Het waren die vervloekte hormonen. Ze was nooit zo'n jankerd geweest.

Omdat ze ineengedoken zat te roken, hoorde Eve de stem pas toen die recht voor haar klonk.

‘Mag ik er ook een?’ Het klonk bekend.

‘Alsjeblieft?’ kwam er nog achteraan.

Eve keek om zich heen, en was verbaasd toen ze het magere blonde meisje voor zich zag staan. Ze bad dat haar tranen niet op zouden vallen. Kon deze dag nog erger worden?

‘Ik wist niet dat jij rookte,’ zei het meisje. Haar toon deed Eve vermoeden dat dit ene kleine feit haar net iets minder saai maakte dan Hannah voorheen had gedacht.

‘Hannah… nee, doe ik ook niet. Roken, bedoel ik. En nee,’ zei ze, weer enigszins bij zinnen. ‘Ik kan je er natuurlijk niet eentje geven.’ Eve zette zich schrap voor de stortvloed van verwijten die de enige reden kon zijn voor dit onverwachte bezoek. Ian bleek toch gelijk te hebben.

‘Je rookt niet? Dat lijkt me anders toch echt een sigaret in je hand.’

‘Dat is het ook, ik bedoel… weet je vader dat je hier bent?’

‘Daar trap ik niet in. Nou, mag ik er eentje of niet?’

‘Nee, ze zijn niet van mij. En je vader weet dus niet dat je hier bent, klopt dat?’

‘Nee, natuurlijk weet hij dat niet,’ zei Hannah ongeduldig. ‘Hij zou mij nooit hebben laten gaan. Ik mag sowieso nooit meer iets van hem.’

Eve hoopte dat haar zucht opging in de rook die ze uitblies nadat de nicotine haar longen had bereikt. Ze moest vreselijk hoesten, maar haar trots weerhield haar daarvan.

‘Je moet je vader bellen,’ zei Eve. ‘Hij is vast vreselijk ongerust.’

‘Hij denkt dat ik op school zit.’ Ze schuifelde ongemakkelijk van de ene op de andere voet en haalde haar schouders op, alsof het haar niets kon schelen. Ze zag er tegelijk ongelooflijk jong uit, in haar grijs-met-rode schooluniform, en toch ook volwassener dan Eve zich haar kon herinneren. Maar ja, Eve had Hannah ook nooit eerder zo gezien. Ze was altijd gewoon een van Ians kinderen. Ze had Hannah nog nooit gezien als alleen maar Hannah. Als mens op zich.

‘Kunnen we ergens heen gaan? Ergens koffie drinken, of zo?’ vroeg Hannah.

‘Alleen als je eerst je vader belt.’ Eve hoorde de volwassene in haar stem, en zag Hannahs mond vertrekken. ‘Ik wil niet vervelend zijn,’ zei ze, en ze probeerde haar gezicht tot een glimlach te plooien. ‘En ik weet dat het mij niets aangaat, maar hij weet wél dat je niet op school zit, en hij maakt zich wél zorgen.’

Hannah keek sluw. ‘Bel jij hem maar,’ zei ze. ‘Je kent het nummer.’

‘Nee, nee.’ Eve schudde haar hoofd. Daar trapte zij dus niet in. ‘Doe jij het maar. Ik heb bovendien niet eens een mobieltje. Die ligt nog op mijn bureau.’

‘Eerst koffie, dan bel ik pa,’ zei Hannah, in de wetenschap dat ze gewonnen had. ‘Anders doe ik het niet.’

‘Ik wil weten wat er aan de hand is,’ zei Hannah, toen ze eenmaal aan een tafeltje in de hoek van een klein Italiaans cafeetje zaten, met twee cappuccino's voor hun neus, waarvan eentje met extra cacao. De enige andere klanten waren Poolse bouwvakkers. Eve vroeg zich af of ze er net zo opvallend uitzagen als ze zich voelde.

Hoe zagen ze er uit? Als moeder en dochter? Ze was net oud genoeg om door te kunnen gaan voor Hannahs moeder. Tante en nichtje? Halfzussen? Vrienden? Stiefmoeder en stiefdochter? Hoe dat er ook uit mocht zien.

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik mag dan “nog maar dertien” zijn, maar ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen,’ zei Hannah, terwijl ze Eve aankeek vanachter het schuim op haar cappuccino. ‘Ik ben het echt zat dat iedereen me als een klein kind behandelt. Ik wil weten waarom jij en pap uit elkaar zijn. Het ene moment zijn jullie smoorverliefd en nog geen dag later ben jij vertrokken en is papa niet meer te genieten. Zomaar ineens. Ik wil weten waarom.’

‘Dat moet je dan maar aan hem vragen,’ zei Eve. ‘Het is niet aan mij om je dat te vertellen. Het spijt me.’

Het meisje dacht na. Eve zag dat ze haar opties overwoog. ‘Als ik je een vraag stel,’ zei Hannah eindelijk, ‘beloof je dan dat je eerlijk antwoord geeft?’

Nooit een belofte doen die je niet kunt nakomen. Ians woorden echoden in Eve's hoofd.

‘Ik kan niets beloven,’ zei ze. ‘Want als ik geen antwoord kán geven breek ik mijn belofte, en dat wil ik niet.’

‘Geef dan gewoon antwoord, dan hoef je ook je belofte niet te breken.’

‘Ik beloof niks, Hannah,’ zei Eve. ‘Maar stel je vraag, en als ik antwoord kan geven, dan doe ik dat, dát beloof ik.’

‘Oké… is het mijn schuld?’

Eve schrok. ‘Is wat jouw schuld?’

‘Dat jij en papa uit elkaar zijn. Ben je weggegaan vanwege mij?’

‘Omdat ik zei dat…’ Aan de andere kant van de tafel vulden de ogen van het meisje zich met tranen. Voor het eerst zag Eve Alfies grote blauwe ogen die vanuit Hannahs gezicht naar haar keken. Tot haar schrik merkte ze dat ze eigenlijk nooit echt naar haar had gekeken. Maar nu ze dat deed, zag ze dat het meisje brozer leek dan ooit, en ze had donkere kringen die niet onder de ogen van een dertien jaar oud meisje thuishoorden.

‘Papa is ongelukkig, Alfie is ongelukkig, Sophie is ongelukkig. Iedereen is ongelukkig. Het is net alsof… alsof mam weer is doodgegaan. En het is allemaal mijn schuld.’

‘Nee,’ zei Eve, en haar eigen ogen liepen ook vol, terwijl ze zachtjes in de handen van het meisje kneep. ‘Dat is het niet. Zo zit het echt niet. Dat was toch je moeder. Daar heb je er maar een van.’

Eve kneep haar ogen dicht, worstelend om haar gedachten op orde te krijgen. Moest ze nog meer zeggen? Ian zou haar vermoorden. Maar dat maakte nu toch niets meer uit, of wel? Ian was uit haar leven, en het meisje tegenover haar, met haar rode ogen en haar loopneus, nou ja, die verdiende toch zeker beter?

‘Ik heb nooit geprobeerd om je moeder te vervangen, Hannah,’ zei ze uiteindelijk. ‘Althans, dat is nooit mijn bedoeling geweest… als het zo leek, dan spijt me dat.’

Het meisje snoot haar neus en Eve worstelde verder. ‘Maar het was niet makkelijk hè, of wel?’ zei ze. ‘Jij en ik, bedoel ik. We waren nou niet bepaald de beste vrienden. Maar nee, ik beloof je, dat is niet de reden waarom ik ben weggegaan. Het kwam niet door wat jij hebt gezegd.’

‘Waarom ben je dan wél weggegaan? We komen thuis van school en ineens zegt papa dat je weg bent. Het was het ergste weekend ooit.’

‘Dat was het niet…’ begon Eve begon, maar ze bedacht zich. Dat was het wel, realiseerde ze zich. Zo was het wel.

‘Het spijt me, Hannah,’ zei ze. ‘Maar ik heb al gezegd dat ik je dat niet kan vertellen. Dat moet je echt aan je vader vragen.’ ‘En ik heb jou toch al gezegd dat ik het hem al gevraagd heb, en dat hij het niet wil vertellen. Ik word hier ziek van.’ Hannah zette haar koffie ineens zo hard op tafel dat het schoteltje trilde. Eve schrok.

‘Waarom behandelt iedereen me als klein kind?’ schreeuwde Hannah. ‘Ik ben het echt zat. Ik ben groot genoeg.’

Eve kon een glimlach niet onderdrukken. Er kwamen wel duizend dingen bij haar op, maar ze hield ze maar voor zich. Bovendien kon ze zich dit gevoel nog maar al te goed herinneren. Die machteloosheid, dat gevoel dat iedereen iets over jouw leven te zeggen heeft, behalve jij zelf.

‘Alsjeblieft, vertel het me.’ Hannah keek haar aan, grote natte ogen en uitgelopen mascara op de plek waar ze boos haar tranen had weggeveegd. Haar onderlip trilde, en er hing een scène in de lucht.

Eve keek van het gezicht van het meisje naar haar lege kopje en weer terug. Wat had ze ook te verliezen? Niets. Ze had het enige wat er echt toe deed toch al verloren. Misschien moest Hannah het maar gewoon weten. Misschien begreep Hannah dan dat het niet haar schuld was. Oké, als Hannah niet zo had gedaan, dan had Eve misschien helemaal nooit in deze situatie gezeten, maar het kind was pas dertien. Dertien en verdrietig en in de war en, zo leek het, schuldbewust. Eve was hier de volwassene, en ze kon het niet aan om haar nog langer te laten zitten met dat schuldgevoel en dat verdriet.

‘Nou, goed,’ zei ze, en de beslissing was genomen. ‘Ik zal het je vertellen. Maar als ik dat doe, ik zeg het je nu, dan is het daarmee ook meteen echt helemaal over. Je vader zal het me nooit vergeven.’

‘Dat komt wel goed,’ zei Hannah, met een aanmerkelijk vrolijker gezicht. ‘Ik zal niets zeggen. Dat beloof ik.’

‘Oké, dit duurt even. Toen ik ongeveer zes jaar ouder was dan jij nu bent, was ik student, en toen heb ik echt een enorme teringzooi van mijn leven gemaakt…’

Hannah keek haar aan.

‘Ja,’ zei Eve. ‘Ik weet het. Ik mag niet vloeken.’

Toen Eve klaar was, waren Hannahs ogen nog groter dan eerst, maar ze waren tenminste droog. Verrassend genoeg, waren die van Eve dat ook. ‘Dus papa wilde niet dat je het kind hield? Is dat waarom je bent weggegaan?’

‘Kort samengevat: ja,’ zei Eve. ‘Maar je moet het hem niet kwalijk nemen. Het ligt allemaal niet zo zwart-wit. Het was niet gepland. We waren niet voorzichtig genoeg geweest. We dachten niet na, en toen…’

De blik op Hannahs gezicht deed haar glimlachen. ‘Ja,’ zei ze. ‘Volwassenen hebben ook dat soort ongelukjes, het is walgelijk, ik weet het.’

Hannah grinnikte.

‘Ian… je vader… hij wilde wachten, omdat hij dacht dat dit niet het juiste moment was. En hij had gelijk. De timing was helemaal fout. Het was veel te vroeg voor ons. Ik bedoel, jij en ik praatten niet eens met elkaar.’

Hannah stopte haar vinger in haar kopje en schraapte de laatste restjes cacao van de rand. ‘Mag ik er nog een?’ vroeg ze.

Eve knikte en gebaarde naar de serveerster voor ze verder ging.

‘Papa vond het geen goed idee om het allemaal nog complexer te maken voor jou en Sophie en Alfie. Hij vond dat het feit dat wij waren gaan samenwonen al problemen genoeg had veroorzaakt.’

Terwijl ze naar zichzelf luisterde, en naar hoe ze Ians standpunt verdedigde, vroeg Eve zich af waarom zijn oudste dochter eraan te pas moest komen om het door zijn ogen te kunnen zien. Als ze dat eerder had gedaan, als ze Ian de waarheden had kunnen vertellen die ze nu met Hannah deelde, dan waren ze nu misschien nog bij elkaar. Maar ja, als ze dat had gedaan, zouden Hannah en zij misschien nog steeds niet met elkaar praten.

Het was een vreemde gedachte.

‘Oké,’ zei Hannah. ‘Ik denk dat ik het snap.’

Ze knikte plechtig. Haar blonde haren vielen uit hun clip over haar gezicht, ze misten maar net de cacao die rustte op de verse cappuccino die zojuist voor haar op tafel was gezet.

‘Jij wilde dus geen abortus omdat je er al een had gehad tijdens je studententijd?’ Ze bracht het als een feit.

Eve schrok ervan. Om een of andere reden klonk het veel erger als het uit de mond van een dertienjarige kwam. Waarom had ze het gedaan, waarom had ze Hannah haar grote geheim verteld, terwijl ze het nog niet eens aan Ian had verteld? Als Hannah het nu aan Ian zou vertellen, dan zou hij dat haar waarschijnlijk nooit vergeven. Waarschijnlijk zou hij zelfs nooit meer met haar praten.

‘Waarom heb je dat niet gewoon aan papa verteld?’ vroeg Hannah, alsof ze haar gedachten kon lezen.

‘Goeie vraag.’

‘Waarom dan niet?’

‘Dat vraag ik me ook af. En Clare ook, trouwens. Ze is woedend op me. Weet je nog wie Clare is?’

‘De vrouw die was komen lunchen?’

Ja. Nog zo'n dag, nog zo'n Hannah-drama. ‘Hm-hm.’ Veel meer aandacht wilde ze er niet aan schenken.

‘Die met die gave dochter die zo'n hekel aan mij heeft?’

‘Hannah!’ Eve's adem stokte. ‘Haar naam is Lou, en ze heeft geen hekel aan je… Oké, ze vond je ook niet heel aardig, maar je gaf haar ook weinig kans om iets anders van je te vinden. Maar waarschijnlijk mag ze je wel als ze hoort dat jij haar gaaf vindt.’

Hannah haalde haar schouders op en keek naar de tafel. ‘Nu moet je je vader bellen, want hij is doodongerust.’

‘Nog een ding.’

‘Afspraak is afspraak.’

‘Ja, maar ik moet je nog zeggen waarom ik eigenlijk gekomen ben.’

‘Bedoel je dat je niet bent gekomen om me dit te vragen?’ Eve fronste haar wenkbrauwen.

‘Nee, nou, niet echt. Ik bedoel, ja, ook wel. Ik wilde wel, maar ik wist niet zeker of ik je te zien zou krijgen. Toen jij het gebouw uit kwam lopen zonder dat ik überhaupt naar binnen hoefde, leek het een kans die ik niet kon laten lopen.’ Hannah glimlachte en slurpte van haar cappuccino voor ze de chocola van haar lippen likte. ‘Maar ik kwam eigenlijk om dit aan je te geven.’

Ze rommelde wat in haar jasje en trok er een opgevouwen stuk papier uit dat ze van een notitieblok had gescheurd en schoof het over tafel langs een plas koffie die ze had gemorst.

‘Wat is dit?’ vroeg Eve.

‘Een brief, natuurlijk.’

De toon was ironisch, maar het was niet gemeen bedoeld.

‘Dat zie ik.’

‘Het is van Alfie. Hij bleef maar vragen of hij je mocht bellen, maar papa zei dat hij je niet moest lastigvallen. Hij zei dat we je met rust moesten laten. Dus heb ik Alfie beloofd dat ik je zou vinden.’

‘Is dit waarom je aan het spijbelen bent?’ vroeg Eve, terwijl ze het papiertje openvouwde. Door waterige ogen las ze de woorden die met viltstift waren geschreven.

Lieve Evie

Zaterdag word ik zes. We gaan naar de slangen toe. Kom je ook? Ik mis je heel erg.

Veel liefs

Alfie

De rest van het briefje stond vol met kruisjes. Kusjes, zwaarden en vogels die een duikvlucht maakten naar de onderkant van het papier, misschien waren het wel Power Ranger-wapens, maar Eve vond het vooral op kusjes lijken.

Toen ze opkeek, keek Hannah haar gespannen aan.

‘Ik mis hem ook,’ zei Eve, en ze veegde met de achterkant van haar hand over haar ogen. ‘Ik mis jullie zo vreselijk.’

De blik in Hannahs ogen was veel ouder dan haar echte leeftijd. ‘Zelfs mij?’

Eve dacht na. Het had geen zin om te liegen, maar het meisje hoefde nu ook weer niet de waarheid te horen. ‘De ruzies mis ik niet. Jij?’

‘Een beetje.’

Eve was onder de indruk. Op haar leeftijd zou zij tegen elke volwassene hebben gelogen die haar zo'n vraag had gesteld.

‘Alfie is verdrietig,’ zei Hannah. ‘Hij blijft maar vragen naar Evie. Ik word er helemaal gek van, om eerlijk te zijn.’ Ze veegde de haren voor haar ogen weg en zag er weer uit als het meisje dat Eve had leren kennen en dat ze, soms, vreesde. ‘Maar papa moet er van huilen, en daar kan ik echt niet tegen.’

Papa moet…

‘Ja, nee, niet waar wij bij zijn,’ verklaarde Hannah, toen ze de blik in Eve's ogen zag. ‘Dat zou hij nooit doen. Hij denkt dat wij het niet kunnen zien als hij de kamer uit is, maar ik ben niet gek.’

‘Nee,’ zei Eve, haar hart klopte in haar keel. ‘Dat merk ik.’

‘Dus ik kan tegen Alfie zeggen dat je komt?’ vroeg Hannah, nadat ze de laatste slok cappuccino opdronk en haar mobiele telefoon openklapte. ‘Alsjeblieft?’

Eve keek haar vragend aan. ‘Ik zou Alfie dolgraag willen zien, maar ik denk niet dat ik dat kan. Dat zou je vader niet erg op prijs stellen, of wel?’

Hannah haalde haar schouders op terwijl ze door haar telefoonboek scrolde. ‘Wat heeft hij ermee te maken?’ vroeg ze. ‘Het is toch zeker Alfies verjaardag. En papa zei dat Alfie mocht uitnodigen wie hij maar wilde.’