26

‘Hij heeft het haar verteld?’ Eve was ontzet. ‘Dat zou hij toch niet echt doen, dat had hij toch beloofd?’

‘Dat dacht ik ook, maar kennelijk had ik het mis. Hij heeft het wel gedaan, dus. En helaas had hij het ook nooit beloofd. Ik denk dat ik gewoon hoopte… dat ik er van overtúígd was dat hij het niet zou doen, als ik er al bij stil heb gestaan, en dat heb ik niet, geloof ik. Dat toont maar weer aan hoe dom ik ben. Het was gewoon nooit bij me opgekomen dat hij zoiets…’

‘Wie? Wat zou hij doen?’ vroeg Lily die zich op een stoel naast hen hees. ‘Het spijt me dat ik jullie onderbreek,’ voegde ze er aan toe, toen Clare haar boos aankeek. Jezus, die zus van haar wist wel hoe je wrok moest koesteren.

‘Will,’ fluisterde Clare, ‘heeft Lou verteld van de cheque. Hij zei dat hij heeft geprobeerd om mij geld te geven toen ze was geboren, en dat ik de cheque versnipperd heb teruggestuurd.’

De drie vrouwen zaten er een poosje zwijgend bij, en dachten na over de enorme implicaties die dit had.

‘Ik kan het toch nog steeds niet geloven,’ zei Eve. ‘Dit moet een vergissing zijn.’

‘Geloof het maar gerust,’ antwoordde Clare. ‘En wat ook vaststaat, is dat Lou mij nu haat. Ze praat niet meer tegen me, ze kijkt me niet meer aan, ze wil niet eens meer langer met mij in dezelfde ruimte zijn dan nodig om een boterham te smeren. Ik dacht dat er niks erger was dan die donkere buien van haar van de afgelopen veertien dagen, maar dit…’ Clare liet haar hoofd zakken zodat de anderen de tranen in haar ogen niet zouden zien.

Toen ze weer opkeek, waren die ogen weer droog.

‘Geef me dan maar liever dat puberale gezeur en wat onschadelijk slaan met deuren.’

‘Wanneer heeft ze je dit dan verteld?’ vroeg Eve. ‘Als ze niet meer met je praat?’

Clare's glimlach was somber. ‘O, daar heeft ze zo haar manieren voor.’

Toen Lily haar hand opstak om te vragen of ze iets mocht zeggen, was Clare niet boos, maar keek alleen nog verdrietiger. ‘Zo slecht ben ik toch niet echt?’

‘Ik zat te denken,’ zei Lily. ‘Hier helpt koffie niet. Laten we naar de pub aan de overkant gaan.’

‘Moeten we niet op Mandy en Melanie wachten?’

‘Melanie komt niet,’ zei Eve. ‘En voor jullie daar iets van zeggen, we gooien haar niet uit de club. Ze heeft namelijk een geweldig excuus. Ze is met Vince bij haar ouders… ja, ongelofelijk!’ zei ze toen ze de geschokte uitdrukking op de gezichten van Clare en Lily zag. ‘Maar daar hebben we het later nog wel over. Hoe zit het met Mandy?’

Clare zei: ‘Die is onderweg. Ik sms haar wel even waar we zitten.’

Eve en Lily wisselden een verbaasde blik.

‘Vanwaar dat zelfingenomen gezicht?’ vroeg Melanie aan Vince toen hij bij haar wegrolde omdat zijn mobieltje piepte. ‘Zó goed ben je nou ook weer niet, liefje!’

‘O nee?’ Hij grijnsde. ‘Je ouders vonden me geweldig. Die ouders die nooit tevreden zijn, welteverstaan. En je broer vindt me leuk, en jij…’

Melanie zag dat zijn zelfvertrouwen hier wat inbond. ‘Ik hou van jou,’ vulde ze voor hem in.

‘En volgens mij heb jij net het orgasme van je leven gehad. Dan mag een man best een beetje met zichzelf ingenomen zijn.’ Hij rolde weer terug en kneep in haar tepel.

‘Au,’ gilde Melanie, en ze schoof zover van hem vandaan als het kingsize bed toeliet, maar ze stelde zich eigenlijk maar een beetje aan. De waarheid was dat ze van dat ene kleine kneepje alweer behoorlijk zin in hem had gekregen.

‘Sms'je van Ellie,’ zei Vince terwijl hij naar beneden scrolde. ‘Ze doet je de groeten, ze hoopt dat Boston leuk is, en dat ze een paarse iPod nano krijgt voor kerst.’

‘In die volgorde?’

Vince’ mond vertrok. ‘Dat niet, nee.’

‘Ach, nou ja, het is weer eens wat anders dan dat eeuwig roze, moet je maar denken.’ Melanie kroop tegen hem aan, met aan elke kant van hem een been, en haar kleine borsten tegen zijn brede rug gedrukt. Ze vlocht haar vingers door zijn borstharen.

‘Niet doen,’ zei Vince die driftig aan het sms'en was. ‘Je leidt me af.’

‘O ja?’ Melanies handen gleden af naar beneden. ‘Maar de man die het hele universum inpalmt – of in elk geval de Cheungs in Cambridge Massachusetts – laat zich toch zeker niet zó gemakkelijk afleiden?’

Melanie kon eigenlijk nog steeds niet geloven dat het allemaal zo gladjes was verlopen met haar familie. Het was bijna te makkelijk gegaan. Voor het eerst sinds haar puberteit waren er geen ruzies geweest, geen gekibbel en hooguit een paar momenten van lichte spanning.

Relaxed als altijd, was Vince als een soort kalmerende balsem op de stekelige uitslag die was veroorzaakt door jarenlange spanning binnen de familie Cheung. Dat haar broer Pete en zijn vrouw hun kinderen mee hadden genomen hielp ook erg voor de sfeer. Vince en Pete konden het meteen goed met elkaar vinden, en Melanie vond Lucy, haar schoonzusje, altijd al leuk. Hoewel ze bij god niet begreep hoe Lucy het uithield met haar broertje. En wat haar neefje en nichtje betrof…

‘Hoe komen jullie ineens zo groot?’ riep Melanie uit, terwijl ze tevergeefs probeerde om Mikey en Mia op te tillen toen ze van de achterbank van hun vaders terreinwagen kwamen buitelen. De laatste keer dat ze hen zag, kon ze hen moeiteloos ieder onder een arm dragen.

‘We zijn gegroeid, tante Melanie,’ zei Mikey met een serieus gezicht. ‘We hebben je al heel lang niet gezien.’

Tuurlijk, jongen, wrijf het er maar in.

‘Ik weet het,’ zei Melanie zuur. ‘Sorry. Ik heb het echt ontzettend druk gehad. Maar ik heb jullie ongelofelijk gemist en ik heb cadeautjes bij me om het goed te maken.’

‘Dat had je niet moeten doen,’ zei Pete zachtjes terwijl hij met zijn ogen rolde. ‘Ze zijn al zo verwend. Je moest eens weten wat papa en mama allemaal voor hen hebben gekocht voor Kerstmis.’

‘Het geeft toch niet?’ siste Melanie terug. ‘Je moet die terreinwagen trouwens echt wegdoen. Echt veel te suf.’

Pete stak zijn tong uit en dreef zijn kinderen het huis in. ‘Whatever! Kom, dan gaan we naar opa en oma,’ zei hij.

‘Maar we hebben opa en oma verleden week nog gezien,’ klaagde Mia.

‘Vince lijkt me een prima kerel,’ zei Pete later, terwijl ‘de kinderen’ de afwas in de machine zetten, zoals altijd. ‘Zo ontspannen. Hij heeft papa en mama om zijn vinger weten te winden. En je weet hoe makkelijk dat gaat. Totaal niet, dus…’

Melanie grinnikte. Ze kon zich niet inhouden. Ze voelde zich… Melanie wist niet precies hoe ze het moest omschrijven. Gelukkig, waarschijnlijk. ‘Het is een geweldige vent,’ antwoordde ze. ‘Dat denk ik echt, broertje.’

En Pete lachte terug. ‘Heel wat beter dan de vorige, in elk geval.’

Pete mocht Simeon niet bepaald graag, en dat was nog zacht uitgedrukt. Niemand in de familie mocht Simeon, trouwens. Maar Melanies broer mocht bijna iedereen, dus zijn afkeer van Simeon had alarmbellen moeten doen afgaan. En het feit dat dat niet was gebeurd…

Enfin, haar studievrienden noemden haar niet voor niets ‘Mel de Stierenkop’. En Pete had tenminste niet gezegd dat hij haar nog gewaarschuwd had. Nog niet.

‘Pas op jij, apenkop,’ zei ze, en ze stompte hem tegen zijn bovenarm, op een plek waar het zeker pijn zou doen. Hij had gelijk, en dat wist ze, en hij wist dat ze het wist. Vince was een heel stuk beter dan haar vorige vriendje.

Melanie vond het vervelend om Vince bij haar ouders te moeten achterlaten, maar het bleek dat ze zich niet druk had hoeven maken. Haar vader verklaarde dat het een aardige jongeman was (waarbij hij het feit dat Vince’ haar aanmerkelijk meer uitgedund was dan het zijne beleefd negeerde) en gaf hem een glas van zijn beste whisky. Zelfs haar moeder glimlachte goedkeurend en bracht David Deng maar een keer ter sprake. Dat was om Melanie te informeren dat Davids extreem vruchtbare vrouw, Ling, een vierde kleinkind had geproduceerd, een jongetje nog wel. Dit was voor haar moeder een record in zelfbeheersing. Melanie was er belachelijk dankbaar voor.

‘Wie is David Deng?’ vroeg Vince toen Melanies moeder in de keuken verdween om de voorbereidingen te treffen voor de derde maaltijd van die dag. Het was al zo lang geleden dat Melanie bij haar ouders thuis was geweest, dat ze het eten al helemaal was vergeten. Ze vroeg zich af of de kleren die ze had meegenomen nog wel zouden passen als ze weer terug waren in het hotel.

‘Dat was Melanies beoogde echtgenoot,’ zei Pete, en hij dook weg voor de tik waarvan hij wist dat die zou komen.

‘Pete,’ zei Lucy en ze rolde met haar ogen. ‘Wees eens een beetje lief voor die arme Melanie.’

‘Arme Melanie? Ik dacht het niet,’ zei Pete. ‘Zij heeft lekker drie jaar rust aan haar hoofd gehad.’

‘Ik ben in ballingschap geweest,’ protesteerde Melanie.

‘Die had je jezelf anders opgelegd,’ vuurde Pete terug. ‘Terwijl ik elke Thanksgiving, verjaardag, Kerstmis, Chinees Nieuwjaar enzovoort hier was. Jij hebt heel wat goed te maken. En bovendien, het is toch een feit. Dat is David Deng nu eenmaal.’

‘Niet waar!’ protesteerde Melanie.

‘Wel waar!’

‘Ja, in mama's dromen.’

Pete haalde zijn schouders op. ‘Dat is toch al genoeg,’ antwoordde hij.

‘De familie Deng was bevriend met onze familie, toen wij klein waren,’ legde Melanie uit aan Vince. ‘David is de oudste zoon. Keurig netjes, half Chinees, half Amerikaans. Altijd hoge cijfers, bizar hoog zelfs, op de middelbare school. Heeft aan Harvard gestudeerd. Moeder heeft altijd de fantasie gekoesterd dat wij zouden trouwen. Een huwelijk tussen de oudste dochter en de oudste zoon van twee respectabele Chinese families uit Boston, die samen de Deng-Cheung dynastie konden beginnen. In haar hoofd was de zaak al helemaal beklonken.’

‘Maar Melanie wilde er niets van weten,’ zei Pete. ‘De hel brak los toen zij aankondigde dat ze verkering had met iemand die vakken vulde bij de supermarkt!’

‘Een vakkenvuller?’ Vince stak zijn ongeloof niet onder stoelen of banken. Hij had nooit gedacht dat Melanie met simpele jongens zou uitgaan, zelfs niet als tiener.

‘Hij had een Harley. Ik zat op de middelbare school. Moet ik het echt uitleggen?’ zei Melanie. ‘Iemand die meer op Matt Dillon leek was in heel Boston niet te vinden. Het was gewoon puberale rebellie.’

‘Het was puberale rebellie die, eens kijken, twintig jaar heeft geduurd.’ Pete's ogen gleden richting Vince, alsof hij wilde zeggen, ‘tot nu’. Melanie was blij dat haar broer die woorden niet hardop had uitgesproken. Ze had gehoopt dat haar familie Vince leuk zou vinden, maar dat ze hem zó leuk zouden vinden was nooit bij haar opgekomen. Het leek wel of ze hem zagen als haar terugkeer naar een eerzaam leven. Maar ja, hij had dan ook een eigen IT-bedrijf, en hij had toegegeven dat hij zoveel spaargeld had dat het hem zorgen baarde. Simeon was een heel ander verhaal. Die was veel te rijk, veel te flitsend. Vince was degelijk. Dat was een vreemd besef. Ze had Vince nog nooit zo gezien.

‘Hoe dan ook,’ zei ze om het gesprek in veiliger vaarwater te brengen (zolang hun moeder niet in de kamer was). ‘Wie zegt dat hij ooit in mij geïnteresseerd was?’

‘Ach kom nou, Melanie. Jij was de plaatselijke stoot, dat weet toch iedereen. Het viel niet mee om haar broer te zijn, hoor,’ zei hij tegen Vince.

Melanie maakte een hopeloos gebaar, maar beide mannen negeerden haar.

‘Al die oudere jongens die mijn vriend wilde worden, terwijl ik nooit wist of ze mij echt leuk vonden, of dat ze gewoon een date wilden met mijn knappe zus!’

‘Was dat inclusief David Deng?’ vroeg Vince.

‘Hij was stapelgek op haar,’ zei Pete. ‘Maar hij hoefde het niet via mij te spelen. Zijn ouders vonden het goed, die van ons vonden het goed, en hij vond het zelf goed. Iedereen vond het goed…’

‘Behalve ik,’ zei Melanie. ‘Het was zo'n vreselijk nerd.’

‘Die nerd is nu anders wel multimiljonair,’ zei Pete. ‘Maar al was hij geen nerd, dan nog zou je niet met hem zijn gegaan, omdat papa en mama dat zo graag wilden.’

Melanie haalde haar schouders op. ‘Zou jij dan zijn gegaan?’

‘Met David Deng? Absoluut niet!’

‘Je weet best wat ik bedoel! Het punt is, Vince…’ Melanie ging zachter praten, zodat haar ouders, maar ook Mikey en Mia haar niet zouden verstaan. ‘Papa en mama hebben het me nooit vergeven. Vooral mama. Ze hebben altijd gehoopt dat ik tot inkeer zou komen, tot hij zich een jaar of tien geleden verloofde met Ling. Sindsdien zijn ze ronduit woedend omdat ik het zo heb verpest voor mezelf. Of liever, voor hen, en hun hoop op een Cheung-Deng-dynastie.’

‘Het liep echt vreselijk uit de hand,’ zei Pete, ‘een jaar of vijf geleden, toen hij een advocatenkantoor opende in Boston en een herenhuis kocht op Beacon Hill. Ik dacht dat mama zou ontploffen van nijd.’

Hij keek even naar Melanie, die zat te knikken.

‘Man, ze was woest,’ zei Melanie. ‘Want David Deng is niet alleen de man die ik had moeten trouwen, hij is ook de belangrijkste man binnen de Chinese gemeenschap, en hij produceert de ene na de andere erfgenaam.’

‘En daaruit leidden zij dan af,’ zei Pete, ‘dat als zij nou maar braaf had gedaan wat zij voor ogen hadden, zij ook flink wat nazaten op de wereld had gezet.’

‘Ja.’ Melanies mondhoeken trokken naar beneden. ‘Een hele terreinwagen vol kleine Cheung-Dengetjes.’

Haar broer was zo aardig die steek onder water te negeren.

‘Ze hielden er nooit over op. Als ik thuiskom is het meestal David Deng dit, David Deng dat, toch?’

Pete knikte heftig. ‘Ja,’ zei hij en weer gleed zijn blik af naar Vince. ‘Familiebijeenkomst waren vreselijk, als Melanie erbij was. Als ze er niet bij was trouwens ook, als het ons niet lukte om haar als gespreksonderwerp te mijden. Tot nu dan, natuurlijk.’

‘Waar waren we?’ vroeg Eve toen ze eindelijk aan een tafeltje zaten in de hoek van de pub aan de overkant, met een fles rode wijn op tafel. Mandy had zich tien minuten later bij hen gevoegd, en kwam net terug van de drukte aan de bar. Om de een of andere reden dronk ze cola.

‘Ik geloof bij het moment dat mijn dochter net aan het schreeuwen was.’ Clare dronk het halve glas dat Lily voor haar had gezet in een teug leeg. En Lily keek waarschuwend toen Eve bijschonk.

‘Een uur later kwam ze haar kamer uit, met een of ander… hebbeding in haar hand. Ik vroeg heel onnozel wat het was, en toen zei Lou dat me dat geen ene moer aanging. Dus ik zei niet vloeken, en toen was het gebeurd. Toen ging ze helemaal door het lint. Nou heb ik toch ruim veertien jaar ervaring als moeder, maar ik tuin er toch weer in.’

Clare schudde haar hoofd, verbaasd over haar eigen naïeviteit.

‘Mijn hemel,’ zei ze met wijdopen ogen. ‘Lou gaf me er van langs, niet normaal. Ze noemde me een egocentrische, manipulatieve bitch. Ze zei dat ze een rotjeugd had gehad, en dat dat allemaal mijn schuld was. Dat ze al die jaren gewoon een vader zou hebben gehad als ik er geen stokje voor had gestoken. En dat ik ervoor heb gezorgd dat we zo arm zijn. Omdat ik het zo fijn vind om de martelaar uit te hangen, terwijl ik gewoon haar papa – ja echt, haar pápa,’ Clare's vingers maakten aanhalingstekens in de lucht, ‘had moeten laten betalen. Alsof hij veertien jaar lang Bureau Jeugdzorg op mijn deur heeft laten kloppen met alimentatie en ik ze steeds heb weggestuurd.’

‘Oei,’ zei Lily.

‘Maar nee, Wills geld aannemen past natuurlijk niet bij mijn zaken-as persoonlijkheid. Dat zei ze: “jouw zak-en-as persoonlijkheid”.’

‘Hoe komt ze aan die uitdrukking?’ vroeg Mandy. ‘Dat zegt een kind toch niet. Heeft haar vader haar dat soms ingefluisterd?’

‘Nee,’ zeiden Eve, Clare en Lily tegelijk.

‘Dat is typisch Lou,’ verklaarde Eve. ‘Die komt soms met dat soort dingen. Dingen die vreemd klinken uit de mond van een tiener.’

‘Ze heeft het waarschijnlijk ooit eens van mij gehoord,’ gaf Clare toe.

Niemand nam de moeite dat te ontkennen.

‘Maar wat was dat nou voor hebbeding?’ vroeg Eve.

‘Ja, dat was pas echt erg,’ zei Clare. ‘Ja,’ voegde ze eraan toe, toen ze zag hoe Lily keek. ‘Het wordt namelijk echt nog erger. Hij had een cadeautje voor haar gekocht.’

Lily haalde haar schouders op, alsof ze wilde zeggen Nou en …?

‘Dat wist ik natuurlijk wel. En eerlijk gezegd, hij had me ook van tevoren gevraagd of ik dat goed vond,’ verklaarde Clare. ‘Maar als hij me had gezegd wat hij voor haar wilde kopen, dan had ik daar nooit toestemming voor gegeven.’

‘Wat was het dan?’ drong Eve aan.

Clare haalde diep adem en dronk haar glas leeg. ‘Hij had een iPhone voor haar gekocht.’

Lily floot.

‘Een iPhone!?’ riep Mandy uit. ‘Dat meen je niet? Hij heeft een iPhone gekocht, voor zo'n kind? Waarom, in godsnaam?’

‘O, gewoon… bij wijze van vroeg kerstcadeau, voor het geval hij haar daarvoor niet meer ziet; en als goedmakertje voor alle verjaardagen die hij heeft gemist. Er zit een camera op zodat ze foto's kan nemen van haar vrienden, en Lou kan er muziek op downloaden. Maar als het daar om ging had hij haar gewoon een simpele mp3speler kunnen geven.’

De anderen staarden Clare aan.

Het was hen volkomen duidelijk waarom Wills cadeau zoveel impact had; maar niemand wilde het als eerste uitspreken. Will had een mobiele telefoon gekocht voor Lou. Zodat zij hem kon bellen. Wanneer en waar ze dat maar wilde. Zonder dat Clare daar iets van hoefde te weten.

‘Hoe gaat Lou de telefoonrekening betalen?’ vroeg Lily, die dacht dat ze een foutje in zijn plan had ontdekt. ‘Will denkt toch hoop ik niet dat jij het wel betaalt?’

‘Daar heeft hij uiteraard over nagedacht. Ik zei toch, we hebben het hier over Will. Hij heeft een prepaid telefoonkaart voor haar geregeld, en die laadt hij op, elk keer als ze elkaar zien. Ja, je moet toegeven, hij durft wel en dom is hij ook niet.’

‘Mag ze hem houden, dan?’ vroeg Mandy. ‘Van mij zou het niet mogen. Ik zou haar dat vervloekte ding afpakken. Op zijn minst tot Kerstmis, gewoon om mijn punt duidelijk te maken.’

‘Heb ik wel over gedacht,’ gaf Clare toe. Ze keek naar haar glas en Eve liep naar de bar voor nog een fles wijn, al hadden de anderen hun glas nog nauwelijks aangeraakt. ‘Maar het lijkt me nauwelijks al het gedoe waard, alleen om een paar weken een punt te maken, en hem dan weer terug te geven. En trouwens, het gaat nu zo slecht tussen ons dat ik bang ben dat ze haar koffers pakt als ik er nog verder op doorga.’

‘Dat doet ze heus niet,’ zei Lily. ‘Ze is dan wel veertienenhalf en ze staat dan wel onder enorme druk, maar ze is niet gek. Bovendien, waar zou ze naartoe moeten?’

Mandy en Clare draaiden zich om en staarden haar aan.

‘Wat denk jij?’ vroeg Clare. ‘Denk je nou echt dat ik haar de deur uit ga duwen, gewoon om te kijken waar die deur op uitkomt?’

‘Nee,’ Lily schudde haar hoofd vol ongeloof. ‘Ze zou toch nooit naar Will toegaan…’ Maar terwijl ze dat zei, wist ze al dat ze dat zelf niet eens geloofde. Louisa was nog koppiger dan de rest van de familie Adams. En als je op het gedrag van haar vader af mocht gaan, dan had ze ook van de kant van de Drews een flinke portie koppige genen meegekregen. Clare had gelijk. Lou zou daar zonder meer toe in staat zijn, als je haar zou dwarszitten.

‘Waarom heeft hij haar in 's hemelsnaam verteld dat ze hem niet mocht zien van jou?’ vroeg Lily om het maar ergens anders over te hebben. ‘Dat is gewoon wreed. En niet alleen naar jou toe. Dat is ook erg kwetsend voor Lou zelf. Ik dacht dat het de bedoeling was dat hij het goed zou maken met haar, niet dat hij de schuld op jou zou schuiven.’

Clare haalde haar schouders op. ‘Ik denk niet dat ze dat van Will heeft, eerlijk gezegd. Toen ik hem opbelde om hem de huid vol te schelden heeft hij me bezworen dan hij het niet had gezegd. Dat het haar interpretatie was. En dat hij nooit weg was gegaan als ik zijn cheque niet versnipperd had teruggestuurd.’

‘En jij gelooft hem?’ vroeg Eve terwijl ze Clare's glas bijvulde uit de nieuwe fles.

‘Ik heb niet veel keus, toch? Maar goed, ik geloof hem ook echt wel. Hij klonk behoorlijk aangedaan; hij vond het echt erg. Hij zei dat ze hem zijn vet had gegeven omdat hij haar had laten zitten, en dat ze had gezegd dat hij een waardeloze vader was. Maar dat neemt hij haar niet kwalijk, en hij zegt dat hij nog wel erger had verdiend, eigenlijk. Toen zei hij dat hij vond dat Lou ongelofelijk op mij leek. Wat ironisch is, want als ik tegenwoordig naar haar kijk, zie ik alleen hem maar in haar.’

‘Hij heeft het over haar scherpe tong,’ zei Lily.

Eve schopte haar onder tafel.

‘Maar wat ga je nu doen, dan?’ vroeg Mandy. ‘Je moet Lou toch op zijn minst huisarrest geven. En ik zou haar voorlopig geen contact laten hebben met haar vader. Ze mag toch zeker niet ongestraft dat soort dingen tegen jou roepen?’

‘Ik weet niet,’ zei Eve bedachtzaam. ‘Ik geloof dat Clare even wat geduld moet hebben met Lou. Want als ze nu op haar strepen gaat staan, dan is ze alleen maar die akelige mama. Daar win je niks mee. Lou gaat momenteel aan de leiding.’

Mandy schudde haar hoofd. ‘Niemand gaat aan de leiding.’

‘Goed punt,’ zei Eve instemmend. Als er hier al een winnaar was, wat ze niet geloofde, dan had Mandy gelijk. Het was in elk geval niet het meisje wiens vertrouwde leventje ineens totaal op zijn kop was gezet.

‘Ik neem aan dat Lou Will nog wel vaker wil zien?’ vroeg Eve aan Clare, die knikte.

‘Aanstaande zondag.’

‘Zo snel?’

‘Ja. Ze heeft een hele hoop in te halen.’

Eve glimlacht onwillekeurig. ‘Wat een stuk vreten is het ook. Kom zondag anders bij ons lunchen, voor de afleiding.’

Clare schudde haar hoofd. ‘Bedankt, maar dat meen je toch zeker niet? Na afgelopen keer?’ Ze glimlachte om te laten blijken dat zij ook maar een geintje maakte. Of in elk geval een poging daartoe. Eve ging er verder maar niet op in.

Maar Mandy wel. ‘En haar vader dan?’ vroeg ze.

Ze was duidelijk woedend en deed geen enkele moeite dat te verbloemen. Het viel duidelijk van haar gezicht te lezen. Hoe haalt die vent het in zijn hoofd om jouw leven plat te komen rijden als stoomwals, na al die jaren? Wie denkt hij verdomme wel dat hij is? Mannen! Hoe komen ze erbij dat iedereen maar naar hun pijpen moet dansen?

‘Heeft hij tenminste de moeite genomen om jou te vragen om toestemming om haar nog eens te zien, of heeft hij Lou meteen maar zelf gebeld?’

‘Ik denk allebei,’ zei Clare zwakjes. Voor een deel was ze dankbaar voor Mandy's woede; maar ze vond het voornamelijk vermoeiend. ‘Ja, Will heeft me wel gebeld om te vragen of ik het goed vond dat hij al zo snel weer met haar wilde afspreken. Eerlijk gezegd klonk hij nogal gespannen. Hij zei dat ze waarschijnlijk nog allerlei andere dingen naar zijn hoofd wilde slingeren die ze de vorige keer was vergeten te noemen.’

‘En wat zei jij toen?’ vroeg Eve glimlachend.

‘Ik zie, nou ja, dit is toch wat jij zo graag wilde. Welkom in mijn wereld.’

‘Hij heeft in elk geval gevoel voor humor,’ zei Lily.

In het onwaarschijnlijke geval dat ze Will nog eens zou ontmoeten, dan zou ze hem waarschijnlijk wel mogen, dacht ze. Want ondanks alles klonk hij als een fatsoenlijke kerel. En haar zus had ook nooit zo vreselijk veel van hem gehouden als hij dat niet was, toch?