4

Zijn donkere hoofd was in het kussen begraven, en in zijn appartement was het stil, op het geluid van zijn ademhaling na, toen Lily eindelijk de deur openduwde van de slaapkamer die ze deelde met Liam. Staande in een strook licht vanuit de gang, voelde ze een steek in de buurt van haar hart. Ergens wilde ze haar hand uitsteken en zijn haar strelen, Maar ergens wilde ze ook gewoon rust en slaap. Ze kon het niet riskeren hem wakker te maken, want dan kregen ze weer ruzie en ze hadden sinds Rosies laatste logeerpartij alleen nog maar ruzie gemaakt.

Als ze überhaupt met elkaar spraken, tenminste.

Dit was toch zeker niet hoe het hoorde te zijn? Dit was toch niet wat het betekende om kinderen te hebben? Ook al waren het dan niet je eigen kinderen.

Lily stak haar arm naar achter om het ganglicht uit te doen, en hoorde een vloerplank kraken, waardoor Liam in zijn slaap begon te mompelen en zich nog dieper onder het dekbed begroef. Ze wachtte tot hij weer rustig was, trok toen de deur dicht, smeet haar kleren van zich af en liet haar ogen wennen aan het semidonker van zuid-Londen dat zichtbaar was door een spleet in zijn gordijnen.

God, wat hield ze van hem. Hier had ze alleen nooit op gerekend. Ze was drieëntwintig, twaalf jaar jonger dan hij. En ineens werd ze door de Poolse serveerster in de Pizzahut aangesproken met ‘mama’.

Toen ik jouw leeftijd had, was ik getrouwd en had ik een kind van drie.

Haar moeders stem galmde door haar hoofd. Ja, dacht Lily, zoals altijd. Net als Clare. Nou ja, behalve dat getrouwd zijn, dan. En dat was dus precies waarom Lily het per se allemaal anders wilde doen.

Hoe haalde ze het in haar hoofd om iets te beginnen met een vader die niet eens helemaal single was? Niet dat ze nog nooit iets had gehad met een jongen met wat bagage. Sterker nog, hoe meer bagage ze hadden, hoe leuker zij ze vond. Als Lily al op één bepaalde type viel, dan was hij lang, mager en kunstzinnig… Flinke jukbeenderen, uitstekende heupbotten, flink wat levensangst en een interessante cocktail vreemde gewoonten.

Dus wat moest ze eigenlijk met een enigszins gedrongen sportverslaggever waar ze een kind bij cadeau kreeg? Wat een waanzin.

Maar ja, dit was natuurlijk niet iets rationeels. Daar had dat tweede flesje pinot grigio – of was het het derde, wellicht? – wel voor gezorgd. En de seks was waanzinnig, zelfs al waren ze dronken. Of was het juist doordat ze dronken waren? Maar ook zonder drank op was Lily niet gewoon maar weer weggelopen, zoals ze normaal altijd deed. Weglopen was niet eens bij haar opgekomen.

Lily Adams, die zich nooit door een man liet paaien, laat staan dat ze zich door een man in de weg liet staan in haar ambities binnen het comedycircuit, begon ineens weekends rond een driejarig kind te plannen. Dat stond dus niet vermeld in al die tijdschriften die het hadden over de Do's and Don'ts in relaties in de eenentwintigste eeuw. Waar bleven de artikelen over verliefd worden op een man met bagage? Of over hoe je met zijn ex moest omgaan, en wie Tinky Winky was, of wat je allemaal op zaterdag kon doen met een kind, behalve naar de speeltuin gaan.

Ze bedacht zich dat ze dat de volgende keer aan Eve moest zeggen en gleed het bed in, naast Liam.

Tot Lily's verrassing was dat snelle kopje koffie met Clare en Eve uitgedraaid op een lange kletspartij; ze hielden pas op toen een Portugese barista met het woord trainee op zijn rug, om hen heen begon te dweilen. Lily had wat goed te maken toen ze weer terugkwam in de Comedy Club. Het was ver na negenen, de voorstelling was al bijna aan de eerste pauze toe en Brendan was zelf de kas al aan het opmaken.

‘Sorry,’ zei ze. ‘Het spijt me echt. Het zal nooit meer gebeuren.’

‘Zit wel goed.’ Brendans schouderophalen suggereerde dat het hem geen bal kon schelen. ‘Maar als je nog een keer een avond vrij wilt, plan dat dan gewoon in, zoals iedereen altijd doet.’

Dus toen de voorstelling was afgelopen en de plakkers en handtekeningenjagers waren verdwenen, had ze erop gestaan dat hij met de crew naar de kroeg zou gaan voor een biertje en dat zij zou afsluiten. Dat hield in dat ze de nachtbus moest trotseren, met alle dronkelappen en hitsige kerels, maar gezien de omstandigheden was dat wel het minste dat ze kon doen.

‘Lil, ben jij dat?’

Liams stem klonk slaperig, en hij rolde om en drapeerde zijn arm zwaar over haar heup. ‘Tis laat… Alles in orde?’

Haar lichaam krulde zich instinctief tegen het zijne. ‘Werk,’ fluisterde ze. ‘Het was mijn beurt om af te sluiten.’

‘Hè, sorry van dat gedoe met Rosie,’ zei Liam, met zijn slaperige warme adem in haar oor. ‘Helemaal mijn fout. Had op weg naar de wedstrijd moeten bellen. Maar toen was het te laat en…’

Ja, ik weet het, dacht Lily, laffe zak, toen durfde je niet.

‘Sorry dat ik jou met mijn shit heb opgezadeld.’ Hij snuffelde in haar hals, en ze voelde hem hard worden tegen haar onderrug. Voor ze er erg in had, trok ze zich tegen hem aan. ‘Het zal niet meer gebeuren,’ beloofde hij, terwijl hij een hand naar haar borst liet glijden, en zijn vingertoppen haar tepels aftastten. ‘Ik trek het allemaal wel recht, dat beloof ik. Je gelooft me toch wel, hè?’

Haar hoofd geloofde hem niet, niet echt.

Maar haar lichaam wel, in elk geval voor dat moment.

Twee uur later lag Lily met wijdopen ogen te staren naar de schaduwen van de lantaarnpalen, en het licht van koplampen op het plafond. Dit was niet die slapeloosheid waar ze al sinds haar jeugd last van had, waar je van die jeukogen van kreeg en de dag erop gegarandeerde migraine rond de lunch.

Ze was warm en haar lichaam was ontspannen; ze was zelfs even ingedommeld na het vrijen, toen Liam weer in zijn gebruikelijk onverstoorbare slaap was weggezakt. Nee, ze was wakker geworden door een gedachte. En die gedachte liet haar niet meer los.

Liam en zij hadden nauwelijks achtenveertig uur doorgebracht zonder seks, laat staan twee weken. En het was niet aan haar aandacht ontsnapt dat hij vlak voor Rosies volgende bezoekje vrede had gesloten. Die gedachte liet haar niet los. Had hij wel echt spijt?

Had hij haar evenveel gemist als zij hem? Was hij even ongelukkig door dat geruzie als zij was geweest? Of maakte hij zich alleen zorgen omdat hij zijn dochter dadelijk vierentwintig uur lang in zijn eentje moest zien te vermaken?

Nee, ze wiste die gedachte uit. Er was veel mis met Liam, maar berekenend was hij niet.

‘Lukt het nog met die casestudy?’

Eve hing aan de telefoon met Nancy Morris, die regelmatig stukken schreef voor Beau. Wat een rechttoe rechtaan artikel over ‘vier vrouwen die…’ had moeten worden bleek een nachtmerrie toen de vierde casestudy zich die ochtend had teruggetrokken. En de fotoshoot was al over twee uur. Ergens in Londen moest toch een vrouw te vinden zijn van tussen de achtentwintig en vijfenveertig die een emotioneel trauma tot een zakelijk succes had weten te maken en die op zijn laatst om twee uur die middag in een fotostudio in Chalk Farm kon zijn.

‘Ik heb nog twee mogelijkheden,’ zei Nancy. ‘Als Miriam die allebei niks vindt, dan zitten we goed in de shit.’

Eve lachte. De hoofdredactrice van Beau was berucht om haar kieskeurigheid. Hadden ze wel gezorgd voor de juiste spreiding in leeftijd, woonplaats en ras? En dat ging nog vooraf aan het keuren van de foto's van de vrouwen in kwestie. ‘Vertel op, wat heb je dan?’

‘Ik heb de foto's net voor je op de mail gezet. Ze zouden allebei vanmiddag naar de shoot kunnen komen, maar de eerste is verreweg de beste keus. Ze heet Melanie Cheung. Ze is vijfendertig en ze heeft haar huis verkocht en al haar spaargeld in een online modebedrijf gestopt nadat haar huwelijk is stukgelopen. Je kent het waarschijnlijk wel, Personalshopper.com heet het.’

Eve kende het inderdaad. Het was een van die geniale ‘waarom heb ik dat nou niet zelf bedacht?’-ideeën, dat het gemak van goede kleding zoals bij NET-A-PORTER combineerde met een personal shopping-service. Als je je aanmeldde, hoefde je alleen maar je maat, je budget, je favoriete kleuren en voorbeelden van merken en kledingstukken die je al in je kast had in te voeren om een idee te geven van je persoonlijke stijl. En elke week kreeg je dan een Personalshopper-mail met een op maat samengestelde lijst van hun nieuwe artikelen. Je klikte op de spullen die je leuk vond, en dan werden ze voor zes uur 's middags geleverd, als je tenminste voor één uur had besteld. (En als je in Londen woonde, uiteraard. De rest moest vierentwintig uur langer wachten.) Niet dat Eve er ooit iets had gekocht. De meeste van de dingen die zij verkochten waren ‘investeringsobjecten’ met navenante prijskaartjes.

‘Dus dat is een mooi onderneemster-herrijst-uit-as-van-mislukthuwelijk verhaal,’ zei Nancy. ‘En ik denk dat er als ik even doorvraag ook nog wel een ik-wilde-kinderen/hij-niet-draai aan te geven is. Als dat tenminste niet te veel wordt. Ik kijk wel hoe het loopt, goed?’

‘Tuurlijk,’ zei Eve.

‘Ze woont natuurlijk in Londen. Dus dan hebben we drie Londense verhalen. Maar als je reëel bent, dan moet dat ook wel, als je vanmiddag nog iemand op de fotoshoot wilt hebben. En het is een Chinese, dus geen blondje.’

‘Godzijdank,’ zei Eve. ‘Want die andere drie zijn allemaal al blond. En je weet zeker dat ze kan komen?’

‘Meer dan zeker. Ik heb haar eerlijk gezegd al vastgelegd. Ik heb geen keus.’

Eve slaakte een zucht. ‘Hoef ik dan nog wel naar die ander te kijken?’

‘Waarschijnlijk niet,’ zei Nancy, terwijl ze Eve even snel de andere casestudy schetste. Ze had gelijk. Hoewel die vrouw een eigen bedrijfje was begonnen, ze verkocht geurkaarsen vanuit haar huis in Notting Hill, zat er niet genoeg human interest in het verhaal om de sympathie van de lezers te kunnen winnen. Bovendien was ze blond.

‘Dan gaan we dus voor Melanie,’ zei Eve, en ze stuurde de foto door naar haar hoofdredactrice, samen met de relevante gegevens. ‘Miriam wil meestal kunnen kiezen, maar we hebben nu geen tijd voor die geintjes. Ik regel het wel met haar.’

‘Leg nog eens uit waarom we er maar eentje hebben?’

‘Omdat die ander een blondine is, en daar hadden we er al een paar van. Bovendien heeft die geen stukgelopen huwelijk en heeft ze niet een van de meest succesvolle nieuwe bedrijven gebouwd op de brokstukken van haar relatie.’

‘En waarom zijn drie van de casestudies hier in Londen?’

‘Omdat we David duizend pond betalen voor de shoot en omdat ze over nog geen twee uur in de studio moet zijn.’

Miriam was niet bepaald in haar sas. Maar Eve wist dat haar baas heus wel het verschil kende tussen een lastige en een onmogelijke opgave.

Nu ze haar hoofdredactrice had weten te overtuigen, ging Eve naar de picture desk. Gelukkig had Melanie Cheung maatje 36. Dan konden ze mooi nog wat kleren bij de modeafdeling wegvissen, voor ze weer terugkwamen bij de ontwerpers.

Caitlin, een van de designers, was net bezig om de fotoredacteur haar wekelijkse update te geven over hoe vreselijk het is om als single van in de dertig te daten.

‘Je kon er je kont niet keren of je botste weer tegen zo'n spannende vader aan,’ zei Caitlin. ‘Je kent ze wel, sexy, nonchalante dertiger, veertiger misschien, met schattige kindjes in snoezige spijkerbroekjes en van die piepkleine Allstars. En allemaal met een ecologische boodschappentas vol met biologisch verantwoorde asperges.’

‘Wat is daar precies het probleem van?’ vroeg Jo, de fotoredactrice. ‘Ik dacht dat het jouw hobby was, om een spannende vader te scoren in het weekend.’

‘Ja, die van mij en die van de rest van de vrouwelijke singles in noord-Londen,’ verzuchtte Caitlin. ‘En het probleem met die lui die naar de biologische markt in Queens Park komen is dat er meestal ook een heel spannende mama bij hoort!’

De art-afdeling bulderde van het lachen. ‘Jij woont niet eens in de buurt van Queens Park,’ zei Jo. ‘Wat moest je daar überhaupt?’

‘Ik was op jacht. Iemand had me getipt,’ antwoordde Caitlin iets zachter, en ze streek een lok met subtiele highlights uit haar blauwe ogen. ‘Maar goed, ik heb dus een plan.’

Jo wachtte af.

‘Zelfs spannende papa's en mama's gaan wel eens uit elkaar,’ zei Caitlin. ‘Dus moet er ergens een spannende, gescheiden om-hetweekend-papa rondlopen. En dus moet ik mijn methode daarop aanpassen. Vanaf volgend weekend neem ik de kinderen van mijn zusje mee als aas en dan vermom ik me als spannende maar verlaten mama. Dan heb ik dus vijf dagen om mijn nichtjes te instrueren. Als je mij daar ziet hangen met twee snoezige kleine meisjes, doe me een lol en verraad me niet.’

Jo grinnikte. Ze keek op van haar scherm en zag Eve staan. ‘Heb je er eentje?’

‘Yup,’ zei Eve. ‘En ze is perfect. Ze heeft de standaardmaat en ze kan er om twee uur zijn.’ Ze boog om het applaus in ontvangst te nemen dat niet kwam.

‘Wat vind jij nou van Caitlins plannetje?’ vroeg Jo. ‘Ik bedoel, jij bent de expert op dit gebied. Kan het wat worden?’

‘Sorry, maar spannende vaders, daar weet ik niks van.’

Jo en Caitlin snoven eensgezind. ‘Hallo!’ zei Caitlin. ‘Aarde voor Eve Owen. Ian Newsome is zo ongeveer de beschermheilige der spannende vaders. En bovendien is hij beroemd. Beroemd en weduwnaar, dus hij is in feite de Heilige Graal. Alleen maar medeleven en geen nachtmerrie van een ex. Doe even normaal, mens, het enige wat jij nu nog nodig hebt is een ring om je vinger, en je bent binnen.’

Caitlin zweeg, en wachtte op antwoord van Eve.

Toen dat niet kwam, hield Caitlin haar hoofd schuin, en vroeg met een hoopvolle blik. ‘Is het uit?’ Er klonk niets medelevends door in haar vraag, eerder nauwelijks verholen opwinding. Eve realiseerde zich dat het nog maar een fractie van een seconde zou duren, of haar collegaatje zou haar vragen om Ians telefoonnummer.

‘Echt niet,’ zei Eve.

Was Ian eigenlijk een spannende papa? Daar had ze nou werkelijk nog nooit bij stilgestaan.

Misschien wel.

Sterker nog, Ian en Caroline Newsome waren spannende ouders geweest.

‘Kom op, Eve,’ Caitlins woorden schalden door het kantoor toen Eve wegliep. ‘Vertel ons nou hoe je dat hebt geflikt.’

Eve haalde haar schouders op en liep door.

Ze haalde haar schouders op omdat ze, in alle eerlijkheid, geen idee had hoe iemand zoals zij – net knap genoeg, net slim genoeg en net succesvol genoeg – een partij als Ian Newsome aan de haak had weten te slaan. En nu ze zijn kinderen had ontmoet, had ze geen idee hoe ze hem aan die haak zou moeten houden.