1

Zacht neuriënd stuurde Danielle Lemaine haar rode Porsche cabriolet door het drukke verkeer van Miami City. Zij lette niet op de blikken en opmerkingen van de andere automobilisten. Bij vrijwel elk stoplicht was het raak, maar Danielle was gewend aan al die aandacht. De platinablonde schoonheid leek zo te zijn weggelopen uit een reclamefilm. Zij beantwoordde aan het ultieme schoonheidsideaal van de Amerikaanse vrouw. Vanaf haar vroegste jeugd was zij omringd geweest met zoveel luxe dat deze gemakkelijk iedere ambitie in de kiem had kunnen smoren.
Maar zij had haar ambities behouden en werkte er zelfs keihard voor om te bereiken wat haarvoor ogen stond. Haar fortuinlijke afkomst beschouwde zij als een comfortabele voorsprong. Ze was pas negenentwintig en hard op weg om een van de scherpzinnigste openbare aanklagers van Florida te worden. Diep in haar hart hoopte zij daarnaast op een politieke carriere en door puur toeval had zij nu een zaak te pakken die haar doorbraak kon betekenen. Het was erop of eronder.
Uit haar hele verschijning sprak beheersing, alsof zij iedere situatie onder controle had. Ook nu leek zij volmaakt ontspannen, alleen het zenuwachtige getik met haar perfect gemanicuurde nagels op het stuur verried enige spanning. Met geroutineerde nonchalance draaide ze het parkeerterrein van het Jackson Memorial Ziekenhuis op. Ze stapte uit de auto, veegde met een gebaar dat tegelijk gedecideerd en elegant was, de kreukels uit haar zijden mantelpakje en liep met snelle pas naar de hoofdingang.
Het was bezoekuur en Miss Lemaine moest zich een weg banen door een stroom van patienten in pyjama's en kamerjassen en familieleden die met bloemen en tassen vol tijdschriften en snoepgoed zeulden. Bij de receptie stonden de bezoekers in de rij. Achter de balie zat maar een vrouw, die efficient en beleefd de ongeduldige bezoekers te woord stond. Er vormden zich donkere transpiratieplekken onder de mouwen van haar uniform. De receptie was duidelijk onderbezet, een gevolg van de zich jaar in jaar uit voortslepende bezuinigingen in de gezondheidszorg.
In een flits zag Danielle het zorgelijke gezicht van dokter Brett Murphy voor zich, die bepaald geen voorstander was van het huidige stelsel in de gezondheidszorg. Hij koesterde hoge verwachtingen van de veranderingen die de nieuwe democratische regering beloofd had in te zullen voeren. Brett werkte bij voorkeur in een algemeen ziekenhuis. 'Daar blijf je tenminste op de hoogte van wat er in de wereld omgaat.' Danielle vond het interessant om via haar nieuwe vriend kennis op te doen van een onbekend terrein. Zelf was ze kerngezond en als er al wat was, dan spaarde de familie Lemaine kosten noch moeite om zich in een dure prive-kliniek te laten behandelen. In zo'n kliniek had Danielle op aanraden van haar moeder aan het eind van haar studietijd haar neus een stukje laten inkorten. 'Dit is je kans,' had mrs. Lemaine gezegd. 'Je bent vijf jaar weg geweest en dus zal het niemand opvallen.'
De geur van een ontsmettingsmiddel drong door tot haar reukepitheel en onwillekeurig streelde ze de brug van haar neus. Zij hield niet van wachten en helemaal niet in een ziekenhuishal.
Een man in pyjama liep op een holletje met zijn infuusstandaard door de gang. De zak schudde hevig heen en weer en de infuusvloeistof klotste en schuimde. Bijna botste de man tegen haar op. 'Sorry!' Ze bedwong haar ergernis. Haar nagels tikten een nieuw ritme op de rand van de balie.
Met een mengeling van jaloezie en nieuwsgierigheid tiet de receptioniste langzaam haar blik van Danielles fraaie nagels naar haar gezicht glijden. Ze was zelf het type van een gezellige dikkerd. Die opvallend knappe vrouw kon op haar horloge kijken zo vaak als ze wilde, op haar maakte het geen indruk. Alleen dat getik begon nu toch te irriteren. 'Wat kan ik voor u doen?'
vroeg ze, zonder haar ergernis te tonen.
'Kan ik dokter Murphy spreken?'
'Ik zal even voor u kijken.' Omdat Danielles vingers opnieuw begonnen te trommelen, draaide de mollige receptioniste haar stoel weg.
'Hallo, met Helen. Is dokter Murphy daar?' hoorde Danielle haar zeggen. '0, is-ie daar?' De receptioniste draaide haar stoel een klein stukje om en wierp een blik over haar schouder. 'Nee, dat is lastig, want ik heb hier een bezoekster voor hem en ...' Ze zweeg en draaide zich toen volledig om. 'Ik zal het even vragen ... Wat is uw naam?'
Danielle schoof haar zwijgend haar kaartje toe. De vrouw reikte ernaar, zag de naam en bloosde van ontzag. De naam Lemaine stond nog altijd voor een van de rijkste families van Miami, vroeger landeigenaren, nu bankiers en juristen. De receptioniste gaf de naam door en legde de hoorn neer. Het kaartje gaf ze Danielle terug met de woorden: 'Dokter Murphy is nog bezig in het lab. Hij vraagt of u wilt doorlopen naar de afdeling, hij komt dan over een paar minuten naar u toe.'
Danielle lachte haar stralend toe, griste haar tas van de balie en zei: 'Nee, ik wil niet dat de dokter voor mij zijn werk onderbreekt. Ik loop wel even door naar het autopsielab.'
'Maar daar mag niemand ...' Danielle hoorde het protest al niet meer. Met wapperende haren liep ze de gang in naar de afdeling waar Brett Murphy werkte. Haar hakken tikten op de zwarte natuurstenen vloer. Zij wist zonder aarzelen de weg te vinden, want Brett had haar net vorige week een rondleiding gegeven. Hij had een nieuwe wereld voor haar geopend. In haar juridische carriere was ze in contact gekomen met de wereld van criminaliteit, misdadigers en slachtoffers. Het was haar vak en ze ging daar volledig in op. Zij zag het als een boeiend spel van winnen en verliezen en genoot ervan om haar gelijk te halen. Iedere keer dat er door haar toedoen een misdadiger een passende gevangenisstraf opgelegd kreeg, was zij ervan overtuigd dat ze de samenleving een dienst had bewezen.
'Jij beschouwt je werk als een soort L.A. Law,' had Brett gemopperd. Als medisch specialist had hij een levendige belangstelling ontwikkeld voor het strafrecht. Danielle had zich bij hun eindeloze discussies over de beginselen daarvan verbaasd over zijn juridische kennis. Naar aanleiding van hun gesprekken had hij haar meegenomen naar het ziekenhuis en haar statistieken laten zien over gezondheid, criminaliteit en milieu en de relaties daartussen. Ze waren het niet met elkaar eens geworden: Brett zocht naar de achtergronden van de misdaad en Danielle vooral naar de misdadigers zelf.
Zij had Brett ontmoet op een feestje van de chef de clinique en sindsdien had ze hem niet meer uit het oog verloren. Zij bewonderde hem om zijn ambitie en doorzettingsvermogen. AlIes wat hij had bereikt, was het resultaat van zijn eigen inspanningen. Een voorsprong lOals zij had hij niet gehad. Brett Murphy was opgegroeid in een provinciestadje in Arkansas, hij had zijn vader niet gekend en was door zijn moeder opgevoed. Hij was een uitblinker op school geweest en had daarom een beurs gekregen voor Harvard. Hij werkte keihard, was succesvol in het medische vak en specialiseerde zich uiteindelijk tot patholooganatoom voor forensische zaken. Waar Danielle Brett nog het meest om benijdde, was het schijnbare gemak waarmee zijn werk hem afging. Daarbij deed hij geen enkele moeite om populair te zijn en vooral dat stak DanieIle nogal eens. Haar ouders zouden hem zeker niet als de ideale schoonzoon zien, maar daar maakte zij zich geen zorgen over. Voorlopig piekerde zij er niet over om Brett aan hen voor te steIlen. Soms, als ze een beschaafd slokje te veel op had, vroeg zij zich af waarom zij hem zo aantrekkelijk vond. Misschien kwam het wel juist omdat hij uit een lager milieu kwam.
In de autopsieruimte rook het naar balsemvloeistoffen en er hing een weeë ontbindingslucht. Drie van de ontleedtafels waren in gebruik. Brett Murphy en zijn assistent Tom Wiley stonden gebogen over het lichaam van een vrouw. De reflectie van het felle neonlicht op hun groene operatiekleding en het opengesneden lijk vormden een macaber gezicht. Brett tilde voorzichtig de lever uit de buikholte en wees naar verschillende plekken. Het orgaan glansde en had een oranjeachtige kleur. Het aderpatroon tekende zich duidelijk af. 'Een plastisch chirurg kan alles verhullen,' grinnikte hij, 'maar als de buik opengaat, is de waarheid genadeloos.' Brett legde de lever op de weegschaal, drukte op het voetpedaal van de dictafoon en sprak in telegramstijl een beschrijving van vorm en kleur van het orgaan in. 'Neem jij een paar monsters, Tom?’ Hij trok zijn handschoenen uit en waste geroutineerd zijn handen. Terwijl Tom met een vlijmscherp mes plakjes van verschillende delen van de lever sneed, viste hij een scalpel tussen de instrumenten, waarmee hij de pizzadoos opende die al die tijd op een verrijdbaar instrumententafeltje had gestaan. 'Maak ook maar een paar foto's. Een plaatje erbij is altijd overtuigender in een geval als dit.'
Brett, zelf een perfectionist, hamerde er bij de artsen-in-opleiding altijd op niet meteen met een diagnose klaar te staan. 'Eerst precies noteren wat je ziet, dan pas stel je de diagnose. Een gedetailleerde beschrijving, daar heb je wat aan, want als je diagnose later niet blijkt te kloppen en het lichaam weg is, dan benje mooi in de aap gelogeerd. Hij was berucht om zijn precisie bij alle assistenten, behalve bij Tom Wiley. Die vond dat een kritische leermeester hem verder zou kunnen brengen in zijn vak dan een gemakzuchtige. Dat Murphy hem als zwarte student vanaf het begin volstrekt gelijkwaardig had behandeld, was voor Tom de doorslag geweest om zich bij hem te specialiseren. Aanvankelijk had hij nog zo zijn bedenkingen gekoesterd. Vroeg of laat zou Murphy toch zijn blanke superioriteit laten gelden, daarvan was hij overtuigd. Toen Brett hem op een vrijdag uitnodigde mee te gaan golfen op de Bachelors Country Club, had Tom eruit
geflapt: 'Zeker om je tas te dragen.'
'He?' Brett had hem eerst niet-begrijpend, en toen tot hem doordrong wat Tom bedoelde, gekwetst aangekeken. Tom was er zelf van geschrokken, maar Brett was er niet verder op ingegaan. Hij had zijn schouders opgehaald en gezegd: 'Je ziet maar watje doet, Tom. Ik ben morgen om elf uur op de baan.' Ze hadden het nooit uitgepraat. Tom was de volgende ochtend om elf uur op de golfbaan verschenen en ze hadden urenlang over de uitgestrekte golflinks gelopen. De avond tevoren had Tom zijn hele kennissenkring afgebeld om een golfuitrusting te lenen. Het was de eerste keer dat hij golf speelde en hij bracht er niets van terecht, maar Brett leek het niet op te merken. Ze spraken al wandelend over de houdbaarheid van preparaten, over maaginhouden en leverpuncties. Sindsdien kuierden ze iedere vrije zaterdag over de onwaarschijnlijk groene gazons. Zelfs de meest bekrompen leden van de Bachelors Country Club hadden niets aan te merken op dokter Wiley.
Terwijl Tom de weefselmonsters prepareerde, sneed Brett een flinke punt uit de pizza en vouwde die dwars in zijn mond. 'Ook een stukje’ vroeg hij, nauwelijks verstaanbaar. Tom bedankte met een hoofdbeweging. Tevreden kauwend keek Brett toe hoe Tom handig te werk ging. Hij had het zelf niet beter kunnen doen. Plotseling werd hij afgeleid. iemand kwam door de plastic klapdeuren en stevende recht op hem af. '0 nee!' kreunde Brett binnensmonds. Tom keek op en volgde de blik van zijn chef. Hij kon zijn ogen niet geloven. Door de autopsiezaal liep de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Bij iedere stap van haar lange, glanzende benen veerden haar blonde haren een beetje op. Haar kleding was decent, maar kon niet verhullen dat zij een prachtig figuur had. Tom realiseerde zich dat hij haar aanstaarde. Hij richtte zijn aandacht weer op de restanten van de .)ever in de metalen schaal, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de schoonheid recht op Brett afstevende. Dit moest Bretts nieuwe vriendin zijn over wie de verpleegkundigen in de koffiekamer zaten te roddelen. De volmaakte miss Lemaine.
Danielle had Brett willen omhelzen, maar hield zich in toen hij zich omdraaide en zij zijn met bloed besmeurde schort zag. Zij glimlachte nu alleen maar en zei op een toon waarin lichte afschuw doorklonk: 'Hallo, Brett. Wat loop jij daar te eten?' Brett verslikte zich in zijn pizza. Hij liep paars aan en haastte zich naar de kraan om een slok water te drinken.
'Danielle, dit is geen plek om een dame te ontvangen,' bracht hij ten· slotte uit en maakte aanstalten om zijn schort los te maken. Danielles blik was intussen op de pizzadoos gevallen. 'Wat ben je toch een viezerik. Pizza eten, terwijl je in een lijk staat te snijden ...'
Waar maakte zij zich druk over. Hij was al klaar, had zijn handschoenen uitgetrokken en zijn handen gewassen. Zijn gezicht betrok en hij wendde zich af. Onmiddellijk gooide Danielle het over een andere boeg. Ze was per slot van rekening naar het ziekenhuis gekomen om Brett een gunst te vragen.
'Terzake,' zei ze daarom opeens op een heel andere toon. 'lk heb iets belangrijks met je te bespreken. Heb je even tijd voor me?'
Brett fronste zijn voorhoofd en keek zijn horloge. 'Mmmm, ja, lk geloof dat ik nu wel een kop koffie heb verdiend.'
Danielle moest nog steeds wennen aan Bretts manier van doen. Het fascineerde haar dat hij zich niet het vuur voor haar uit de sloffen liep, zoals de andere mannen die zij kende. lntegendeel, zij kreeg de indruk dat haar gezelschap hem lang niet altijd welkom was. Dat maakte Brett extra aantrekkelijk in haar ogen.
'Arme schat, wat moet je toch hard werken,' zei Danielle ironiseh. De assistent deed of hij niets zag of hoorde, hij probeerde zich te concentreren op de leverpreparaten. De mieroseoopglaasjes lagen in een rijtje op het aanrecht, op veilige afstand van de autopsietafel. Ge'irriteerd door Toms gebrek aan belangstelling liet Danielle haar blik van zijn rug naar de autopsietafel glijden. Aan de linker grote teen van het lichaam was een kartonnen kaartje bevestigd, waarop een lange reeks cijfers en letters, een streepjescode en een naam stonden. Elsbeth Maria Griffin, las Danielle. Naast de ontlede vrouw lag een formulier. Danielle zag onmiddellijk wat dat voor document was. 'He, een justitierapport?' Brett griste het weg van de tafel en borg het op. 'Discreet blijven, anders laat ik je nooit meer verder komen dan de klapdeuren.' Maar Danielle brandde van nieuwsgierigheid. Ze schonk hem haar liefste lachje en zei: 'Maar nu ik het toch al heb gezien, mag ik je toch wel vragen waar het om gaat?'
Brett keek even bedenkelijk, maar bleek niet helemaal ongevoelig voor haar verleidelijke lach. 'Nou, goed dan. Let op.' Hij trok snel een paar handschoenen aan en ging aan de ontleedtafel staan, waarop het lichaam van de overleden vrouw lag. Hij nam het hoofd in zijn handen en rolde het opzij. 'Deze vrouw is zestig jaar geworden. Ze ziet er nog goed uit aan de buitenkant; dat heeft ze te danken aan de plastische chirurgie. Kijk...' Zijn gehandschoende hand veegde het blonde haar opzij en trok de huid strak. Het ontging Danielle niet dat het haar tot enkele centimeters van de wortel vaalgrijs van kleur was. Met een pincet wees Brett de fijne, witte littekens van de facelift-operatie aan. 'Je ziet het haast niet. Ze zijn goed weggewerkt achter de oren. Echt vakwerk.' Hij legde het hoofd terug waarbij een ooglid omhoog schoof en de vrouw met een glazige, verbaasde blik de autopsieruimte in leek te kijken. Danielle huiverde. Geroutineerd drukte Brett het oog toe. Zijn hand dwaalde naar de buikholte en wees naar de plek waar de lever was verwijderd.
'Deze mevrouw was ontzettend rijk. Vanwege het testament dat zij heeft achtergelaten, is het nu oorlog tussen de erfgenamen. De een beweert dat de ander haar heeft vergiftigd.' Brett grinnikte. 'Zelfs na de dood weten mensen hun relatieproblemen nog op het bord van de arts te schuiven.' Danielle keek hem verwachtingsvol aan. 'En ... heb je gifsporen aangetroffen?'
'Nou en of!' Brett trok haar mee naar Toms leverpreparaten. 'De doodsoorzaak is een dagelijkse overdosis alcohol, over een periode van vele tientallen jaren.' Brett viste een groot stuk van de lever uit de schaal en hield hem vlak voor Danielles neus, waarop ze meteen een flinke pas naar achteren deed.
'Ze is inderdaad vergiftigd, maar dat heeft ze zelf gedaan,' eoncludeerde hij, terwijl hij haar op de bleke vlekken aan de buitenkant wees en op de kleur van de lever. 'Straks krijgen de erfgenamen ons rapport met de uitslag van alle proeven en dan moeten ze het verder onderling maar uitvechten. Laten ze maar gaan ruzien over de vraag door wie moeder aan de drank is geraakt.' Brett wierp de lever misprijzend in de schaal en pelde de handschoenen van zijn vingers. 'Zonde van m'n tijd.'
Intussen treuzelde Tom bij het aanrccht. Hij wist zich nog steeds geen houding te geven. Moest hij zich nu voorstellen of niet? Zijn chef begreep de aarzelende blik. Hij sloeg een arm om Danielle heen en schoof haar naar voren. 'Jullie kennen elkaar nog niet. Dit is mijn gewaardeerde collega Tom Wiley, Danielle Lemaine.'
Ze glimlachte minzaam. 'Hoe maakt u het?'
Hij knikte haar zwijgend toe. Brett gaf hun geen gelegenheid om verder een woord te wisselen. Hij trok Danielle mee en zei over zijn schouder: 'Tom, we gaan even koffie drinken.'
'Ik maak deze klus wel af,' antwoordde Tom neutraal en schoof het eerste glaasje onder de microscoop. Hij wist niet wat hij moest denken van die miss Lemaine. Zij was beslist de meest sexy vrouw die hij ooit had ontmoet, zij leek hem ook intelligent, maar of zij nou zo sympathiek was ...
Brett stelde voor naar het personeelsrestaurant te gaan. Ze liepen door de hoge, glazen gang die naar de kantoorvleugelleidde. De gang gaf uitzicht op een troosteloze binnenplaats. Uit een van de pijpen kwam een walmende, witte rookpluim. Danielle wendde haar blik naar rechts, naar een brede verkeersweg vol auto's. Dit uitzicht was tenminste weidser. De lelijkheid van ziekenhuizen contrasteerde sterk met het beeld dat zij zich er ooit van had gevormd. En dat gold net zo goed voor de medici die deze deprimerende omgeving dagelijks stoi'cijns ondergingen. Gelukkig bleef haar deze keer de bedompte atmosfeer van de koffiekamer bespaard. Die ene keer dat ze er was geweest, was in een oogopslag alle glamour van het medische vak verdwenen. Overal plastic bekertjes vaak nog half vol koffie, achtergelaten door artsen en verpleegkundigen die waren weggeroepen. Er hing een vermoeide sfeer in het morsige lokaal.
De laatste automatische deuren zwaaiden open en ze liepen het personeelsrestaurant binnen. Het was vorig jaar opgeknapt en straalde nu een goedkoop soort gezelligheid uit. Een zuinige binnenhuisarchitect had wat sprietige palmen neergezet die nu al bruin werden. Het plafond en de pilaren waren in een opgewekt turquoise geschilderd, dat binnen enkele jaren deprimerend ouderwets zou zijn.
Terwijl Danielle een tafeltje uitzocht op een strategische plek bij het raam, waar ruimschoots daglicht naar binnen viel, haalde Brett een beker yoghurt en een cola-light. Hij zette het blad op tafel en ging tegenover Danielle zitten. Nu pas voelde hij in zijn benen en rug dat hij uren achtereen aan de snijtafel had gestaan. Hij glimlachte vermoeid naar Danielle. 'Ik ben geen twintig meer.'
Danielle negeerde hem. Brett wist net zo goed als zij dat hij er goed uitzag. Met zijn slanke, rijzige gestalte, zijn regelmatige trekken en zijn asblonde haar deed hij haar aan Robert Redford denken. Danielle was zich er terdege van bewust dat zij samen een oogverblindend paar moesten vormen: Brett dronk in een teug de helft van zijn yoghurt op en snoot zijn neus. Zijn omgangsvormen waren niet om over naar huis te schrijven. Brett zat half onderuitgezakt en wreef met beide handen over zijn gezicht. 'Nou, vertel me dan nu maar eens wat er zo belangrijk is,' zei hij ten slotte.
Danielle bedwong haar ergernis en opende haar aktentas. 
'Bekijk dit eens.'
Politiefoto's, zag Brett meteen, hij herkende de stijI van fotograferen en het formaat. Zwijgend nam hij de serie door. Het waren opnamen van een dode man, neergestoken. Zijn armen zaten voI schrammen, steek- en snijwonden, er was een steekwond in het Iinkerdijbeen en enkele krassen in het gezicht. Ook de thorax vertoonde steek- en snijwonden, waarvan een grote wond dwars door het borstbeen het meest in het oog sprong.
'Wat zijn dat voor planken waar hij op ligt? Is het ergens buiten?' 'Het is aan boord van een jacht gebeurd, vijf mijl uit de kust.' 'Op volle zee? Toeristen of drugssmokkelaars dus.'
Danielle glimlachte. 'la, waarschijnlijk zit er ook nog een drugszaak achter. Het is alleen de vraag of we die helemaaI boven water kunnen krijgen. Het slachtoffer stond al lang onder verdenking, maar de narcoticabrigade ,had tot nu toe onvoldoende bewijs om de hele bende op te rollen.'
Brett zag de zaak helder: 'Zijn maten merkten dat hij in de gaten werd gehouden, dat maakte hem gevaarlijk en improduktief. Hij kreeg geen opdrachten meer, toen is hij lastig geworden en ...' Brett veegde het stapeltje foto's bij elkaar en overhandigde het aan Danielle. ' ...de dader ligt natuurlijk op het kerkhof. Een typisch geval van een afrekening, lijkt me.'
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, het is veel eenvoudiger, Brett. We hebben de dader al te pakken.'
'Zo?'
Gehaast begon Danielle de toedracht van de steekpartij te vertellen. 'Ze waren allebei onder invloed. De vrouw was dronken en hij had behalve drank ook cocaïne gebruikt. Hij wilde diepzeeduiken, volgens de verdachte, en toen zij dat niet wilde, ging hij haar te lijf.' Ze liet haar stem dalen. 'Ze weet zich niets meer te herinneren van wat er daarna gebeurde. Het enige wat ze weet, is dat ze de volgende ochtend wakker werd met een met bloed besmeurd broodmes in haar handen, terwijl het slachtoffer dood op het dek lag.'
Brett pakte de foto's opnieuw. 'En toen?'
'Toen heeft ze mens en op een andere boot gewaarschuwd en die hebben de politie ingelicht.'
Brett keek op. 'Ze heeft dus niet geprobeerd om het Iichaam kwijt te raken? Ze had het op volle zee kunnen dumpen!'
Danielle schudde opnieuw haar hoofd. 'Ze was volkomen overstuur. Ze moet hem hebben afgeslacht in een drugsroes.'
'Maar je zei toch dat ze alleen gedronken had?' Brett bestudeerde de foto' s aandachtig.
'Hoe dan ook, zij heeft die man op een gruwelijke manier afgeslacht,' zei Danielle kribbig.
'En wat nu?'
'Het wordt mijn grootste zaak tot nu toe, omdat de hoofdofficier met vakantie is; anders had ik er niet eens aan mogen ruiken. Ik wil dat alle stukken tot in de puntjes in orde zijn. En het opgemaakte autopsierapport ziet er nogal slordig uit.' Ze tastte opnieuw in haar tas en trok een plastic mapje met het verslag van een arts te voorschijn.
Bretts blik gleed langs de regels. 'Van wie is dit?'
'Dokter Meyerholz uit Key West. Hij is al dik in de zestig en ik heb eerlijk gezegd weinig vertrouwen in zijn professionele kwaliteiten.'
'Hmm.' Brett schoof de foto's en het rapport van zich af en staarde peinzend uit het raam. Hij had er weinig zin in om zich zomaar voor Danielles karretje te laten spannen. Deze zaak, zo klaar als een klontje, was duidelijk een kolfje naar haar hand. Als er werkelijk drugssmokkel achter zat, kon er zelfs een doodvonnis in zitten. Danielle zou de voorpagina's halen met haar zaak en dat beviel hem helemaal niet. Hij keek Danielle vragend aan.
Zij glimlachte zelfverzekerd en uitdagend terwijl zij achterover in haar stoel leunde. Haar bloesje spande zich om haar fraaie boezem. Hij wendde zijn blik af. Ze kenden elkaar nog geen maand, maar hij begon zich nu al aan haar te ergeren.
'Dus je wilt een perfect autopsierapportT vroeg hij langzaam. 'Alsjeblieft, doe je het’
Opnieuw begon hij te schuiven met de foto's op tafel. Ge'intrigeerd bleef zijn blik rusten op de close-up van de grote wond dwars door het borstbeen. Hij trok een wenkbrauw op. 'Het moet wel een heel forse dame zijn, die zoiets flikt. Is ze wereldkampioene kogelstoten, of zo Danielle lachte: 'Welnee, ze is zo tenger als moeder Theresa. Maar je staat ervan te kijken wat een vrouw allemaal kan!'
Hij staarde haar ongelovig aan. 'Maar dit is...'
'Een moordzaak,' vulde Danielle in. 'Een dijk van een moordzaak. Ik zou niet graag in de schoenen van haar verdediger staan.'
Resoluut pakte Brett de foto's bij elkaar. 'Goed, ik doe het. Je zult het beste autopsierapport krijgen dat erin zit...' Danielle omhelsde hem. ' ...maar dan wil ik ook alle mogelijke medewerking van jouw kant.'
'Geen probleem!' Snel veegde ze de foto's bij elkaar en stak ze terug in het mapje.
Brett greep haar hand. 'Wat wil je daar nog mee doen? Laat die foto's maar hier.'
Danielle keek schuldbewust. 'Ik wilde er een paar laten zien aan een journalist.'
Brett stond op en klemde het fotomapje stevig tegen zijn borstkas. 'Kon je de verleiding niet weerstaan, Danielle? Een reden temeer om die foto' s aan mij toe te vertrouwen. '
Ze beet op haar lip. 'Ach, er zijn altijd nog negatieven.'
Brett ging er wijselijk niet op in. Hij sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder, terwijl ze door de morsige kantoorgang naar de hal liepen, die er verlaten bij lag nu het bezoekuur voorbij was. De receptioniste zat verveeld een puzzel op te lossen uit een van de beduimelde oude tijdschriften die overal door het ziekenhuis zwierven.
Brett kuste Danielle op het voorhoofd. 'Ik kom morgenavond bij je langs, oké?'
'Het klinkt alsof ik daarop alleen maar 'ja" mag zeggen, maar ik denk dat ik morgenavond moet werken.' Ze schudde haar haren naar achteren en keek op haar horloge. Ze kuste hem vluchtig op zijn wang. 'Zie maar wat je doet.'
Moest hij dit nu als een uitnodiging opvatten of niet? Hij kreeg vaag het gevoel misbruikt te worden en dat zinde hem niet. Hij keek Danielle na, terwijl ze met verende tred over het parkeerterrein naar haar rode Porsche liep. Hij zag dat de beheerder van het parkeerterrein uit zijn cabine kwam om een praatje met haar te maken. Ze lachte vriendelijk naar hem, maar stapte meteen in. De man slofte terug naar zijn huisje en tikte aan zijn pet toen ze onder de afsluitboom doorreed.
'U boft maar, dokter Murphy,' hoorde Brett opeens achter zich. De receptioniste vond dit tafereel duidelijk boeiender dan haar puzzel. Ze leunde breeduit over de balie en keek hem vol interesse aan. 'Miss Lemaine is echt een beauty.'
Brett voelde zich bet rapt, mompelde iets onverstaanbaars en beende de gang in, terug naar de stoffelijke resten van mevrouw Griffin.