―  16  ―

 

 

Grafwoorden

 

 

Er is een stilte waar geen geluid is geweest,

Er is een stilte waar geen geluid kan zijn,

In het kille graf - onder de diepe, diepe zee,

Of in de weidse woestijn waar geen leven is.

— Thomas Hood

 

 

 

'Ik moet er niet aan denken hier gewoon te moeten staan wachten,' zei Sinah met een huivering, terwijl de anderen zich op hun dagelijkse taken voorbereidden. 'En ik denk dat ik een paar mensen moet bellen - mijn agent bijvoorbeeld.' Ze had er weinig zin in.

'Maar als jij eens over een paar uur langskwam, Truth, en we samen naar de supermarkt in Pharaoh gaan? Ik ben onthand zonder de Jeep - Wycherly heeft die geleend, en nog niet teruggebracht,' voegde ze er voor Dylan aan toe.

'Uitstekend - om een uur of drie?' Truth verloor Sinah niet graag uit het oog, maar wat voor kwaad kon dat eigenlijk? Als Sinah zichzelf aan de Poort wilde offeren, kon Truth daar als het erop aankwam weinig tegen uitrichten.

'Uitstekend. En als jullie vieren vanavond eens bij me komen eten?' voegde Sinah eraan toe. 'We houden het eenvoudig, maar jullie kunnen tenminste je was doen en lekker douchen, zonder dat het water op de bon is.'

'Dat zou geweldig zijn,' zei Dylan. 'Ik vrees dat ik vandaag met die camper ergens heen moet dat Bear Heaven heet, om de tanks te laten vullen. Een camper is heel wat comfortabeler dan op de grond slapen, maar tegenover ieder voordeel staat een gelijkwaardig nadeel. Dat is de wet van Palmer.'

'Tot vanavond dan,' zei Sinah glimlachend. Ze wuifde en liep de weg op.

'Waar denk jij dat Wycherly Musgrave is?' vroeg Dylan aan Truth, toen Sinah ver genoeg weg was en Rowan en Ninian naar hun werkterrein waren. Dit leek méér op een gewoon gesprek dan ze in dagen hadden gevoerd, en Truth was er mateloos dankbaar voor.

'Waarschijnlijk inmiddels terug op Long Island, als hij tenminste niet met Sinahs auto tegen een boom is gereden. Je mag drie keer raden van wie die in elkaar gereden Ferrari is geweest,' zei Truth afwezig.

Dylan keek even in die richting, waar nog steeds het felle rood van de auto was te zien tussen de andere wrakken.

'Wat zijn jouw plannen voor vanmiddag?' vroeg hij, tegen de zijkant van de camper leunend.

'Och, ik had gedacht mijn notities uit te werken, maar als jij met mijn kantoor uit rijden gaat...' zei Truth, zo luchtig als ze kon.

'Je zou met me mee kunnen gaan.'

Vroeger had ze zo'n aanbod zonder aarzelen aangenomen, maar de recente gebeurtenissen hadden haar waakzaam gemaakt, en ook bij iets onschuldigs was ze bedacht op voetangels en klemmen. Ze zuchtte.

'Dylan, we moeten praten,' zei Truth.

'Dat weet ik,' zei Dylan. Hij ging aan de tafel zitten. Truth volgde en nam zich voor eerlijk te zijn - en op haar beurt eerlijkheid te aanvaarden.

'De laatste tijd lijkt het of we met grote haast ieder een andere kant op gaan. Waarom heb je me niet verteld datje vanmorgen naar het sanatorium zou gaan?' vroeg ze.

Dylan overwoog de vraag en gaf die het volle gewicht voor hij sprak.

'Eerlijk gezegd wilde ik niet... Ik weet niet wat ik niet wilde. Maar de manier waarop jij je gedraagt sinds we hier zijn... ach, zo ben jij niet, Truth.'

'Ik vrees dat ik wel zo ben,' zei Truth nuchter. 'Mensen veranderen, Dylan. Voornamelijk als ze jong zijn natuurlijk, als al het andere zo sterk verandert dat ze wel mee moeten. Maar ik denk dat ik een geval van stilgezette ontwikkeling ben, Dyl. Ik heb alles zo lang tegengehouden dat ik toen ik daarmee ophield meer veranderde dan ik of jij verwachtte.'

'Dat kan zo zijn. Maar ik hou van je, schat, wat je ook voor onzinnige ideeën mag hebben. Ik wil niet dat je iets overkomt. Je bent zo roekeloos...' zei Dylan, die zweeg alsof hij de omvang van haar roekeloosheid voor zich zag.

Ze moest lachen om zijn gezicht. 'Ik? Nee, Dylan, voor roekeloosheid moet je bij Rowan zijn! Ik zweer dat mijn bloed stolde toen ik haar hoorde aanbieden die paranormale plaats bij de kop te pakken. Ik weet wat ik doe, Dylan, ook al lijkt dat niet zo. Ik ben zo voorzichtig als maar kan.'

Dylan kwam overeind alsof hij zich niet meer in kon houden. Hij stond half van haar afgewend met zijn ene hand tegen zijn nek, alsof hij onbewust trachtte zich aan iets te onderwerpen.

'Luister. Zonder flauwekul, ik weet dat jij... in toverij gelooft. Maar in ons hoekje van de wereld kun je algauw een vertekend beeld krijgen van hoe aanvaard dat is. Je hebt het leven van Thorne bestudeerd, en er een boek over geschreven. Kun jij je blootstellen aan zoveel... hoongelach?' besloot hij op benauwde toon.

Dit was moeilijk. Dat had ze verwacht, maar het overtrof haar verwachtingen nu al. Het zou eenvoudiger zijn geweest als Truth Dylan gewoon had verteld dat ze niet van hem hield en niets meer met hem te maken wilde hebben.

Dat was niet waar. Maar helaas wilde Truth hem op voorwaarde van volkomen eerlijkheid en openheid, en dat leek haar niet mogelijk.

'Als ik een lachertje zal worden, moet dat maar - omwille van wat juist is. Het is niet zo dat ik in mijn magie geloof, Dylan; magie gelooft in mij. En... ik denk dat ik je niet alles heb verteld over wat ik de laatste paar jaar heb geleerd. Ik denk dat wanneer ik... open zal zijn over mijn overtuigingen, we dat vooral moeten bespreken.'

Nu zou het komen - de openlijke breuk tussen hen.

'Goed,' zei Dylan, op zijn hoede als iedere man onder die omstandigheden zou zijn.

Truth haalde diep adem en probeerde de rijzende vloed van haar stormachtige emoties te bedwingen. Ze kreeg maar één kans om dit goed te krijgen, maar de woorden moesten worden gezegd.

'Je weet dat Thorne beweerde te zijn verwacht door een Verlichte Heerser van de sidhe - een niet-menselijke kracht. Nou, dat is de waarheid. Dat is hij. Daar heb ik zoveel bewijs van als ik maar nodig heb. En ik ben zijn dochter. Ik ben... niet helemaal een mens, Dylan.'

Haar keel was schraal van het moeizaam uitbrengen van deze woorden, die zo gewaagd en onwaarschijnlijk waren. Dylan lachte niet, maar zou een man lachen wanneer de vrouw van wie hij hield opbiechtte dat ze niet oprecht was geweest? Als hij haar niet vertrouwde en in haar geloofde, kon haar bekentenis voor hem niets anders lijken.

Dylan haalde zijn hand langs zijn voorhoofd. Hij zweette.

'Ik weet dat Blackburn...' begon hij. 'Je moet me tijd geven, Truth. Het spijt me. Dit is heel wat om te verwerken.'

En er is meer. Mijn levenswerk is er ook nog - en dat is geen gegoochel met cijfers in een kaal hokje op het Instituut!

'Ja. Ik weet het. Het spijt me.' Banale, weinigzeggende woorden. Maar wat kon ze anders zeggen? Het spijt me, Dylan, schat. Het spijt me.

'Waarom ben je hier niet eerder mee gekomen?' De wanhoop in zijn stem deed pijn in haar hart.

Omdat ik dacht het te kunnen negeren, te doen alsof het niet uitmaakte. We wilden tenslotte geen kinderen. Omdat ik meende me als een normaal mens te kunnen voordoen.

'Het spijt me, Dylan,' zei Truth nogmaals.

Ze zaten lange tijd te zwijgen, zonder elkaar aan te kijken, tot Truth eindelijk opstond en wegliep in de richting van de dorpswinkel. Terwijl ze binnen etenswaren kocht die het gemiste ontbijt moesten vervangen hoorde ze de motor van de camper starten, en ze zag hem langzaam de straat uitrijden.

Ze had zich in haar leven nog nooit zo verlaten gevoeld, maar Truth hield zichzelf koppig voor dat er voor wanhoop geen tijd was. Als Dylan kon aanvaarden wat ze hem deze morgen had verteld, hadden ze een grondslag om al het andere te bespreken.

Als hij het niet kon, zou Truth zodra de Poort was gesloten vertrekken, en er alles aan doen om Dylan Palmer nooit meer te zien.

 

'Dit is een verderfelijk oord,' zei Michael Archangel onomwonden, starend naar het Zwarte Altaar.

Voor aardse ogen was Michael Archangel een lange man van onbestemde leeftijd, met de zwarte haren, ogen en olijfkleurige huid die een mediterrane afkomst verraadden. Hij had een zwart pak aan dat heel misplaatst aandeed in de grillige, overwoekerde ruïne van het afgebrande sanatorium. Hij leek een gewone zakenman.

Maar Truth wist dat hij meer was dan dat - veel meer. Ze hield haar tweede zicht goed in bedwang wanneer ze in zijn richting keek, maar zijn hoedanigheden bestookten als niet-aflatend zonlicht haar schilden. Ooit zou het onvermijdelijk oorlog tussen hen zijn, omdat Michael het Rechterhandpad volgde, het pad van Licht, en Truth niet.

Wanneer dit onuitgesprokene niet tussen hen was geweest had Truth Michael aardig kunnen vinden. Hij was degene die Light Win-wood, haar zuster, als levenspartner had gekozen. En hoewel hij nooit haar bondgenoot kon zijn, vertrouwde Truth Michael als zijnde op zijn manier oprecht. Michael Archangel kwam bij haar weten het dichtst bij een witte magiër.

Het was vroeg in de morgen van de veertiende augustus, en de onderkelder van Sanatorium Wildwood was koud en dreigend. Op deze dag was er niet eens zicht op blauwe lucht en zonlicht in de wereld boven hen om hen te verwarmen. Het weer was nevelig en bewolkt, ongewoon koel voor augustus, en de stenen wanden leken koude uit te stralen. Truth, Michael, Dylan en Sinah stonden opnieuw voor het stenen altaar dat de macht van Quentin Blackburn symboliseerde.

De problemen tussen Truth en Dylan waren erger dan ooit. Ze hadden elkaar de vorige avond bij Sinah gemeden. Truth zou later nog de tijd krijgen om met Dylan te spreken, teneinde de zaken af te ronden, want ze wist dat dat moest. Maar nu moest Truth haar persoonlijke grieven in het licht van de verantwoordelijkheden van zich afzetten.

Sinah drentelde nerveus naast haar.

Truth had Sinah hier niet bij willen hebben, maar ze had daartoe geen goed argument kunnen bedenken. Sinah was als de dood voor Quentin Blackburn en het grijze oord waarin ze op het Astrale Vlak gevangen zat, nog banger dan voor de afstamming en haar plichten als Poortwachter. Toen Truth Sinah vertelde dat Michael zou komen om een einde te maken aan alles wat in deze wereld van Quentin Blackburn over was, wilde Sinah daar per se bij zijn, en Truth had nog steeds haar medewerking nodig - of de medewerking van wat er aan voorouderlijke herinneringen achter Sinahs grijze ogen leefde - om de Wildwood Poort af te sluiten. Daarom ging Sinah mee toen Michael Truth die morgen bij Sinah's huis kwam ophalen.

Toen Michael bij Sinah aankwam, was hij met Dylan. Truth kon niet bedenken hoe ze tot contact waren gekomen, of wat ze als gesprekstof hadden gevonden. Of wat Dylan tegen Rowan en Ninian had gezegd, die achter waren gebleven.

'Heb je nog iets van Wycherly gehoord?' vroeg Truth, om Sinah af te leiden van wat Michael deed. 'Vermoedelijk zal hij door de sheriff moeten worden gehoord. Waarschijnlijk was hij de laatste die Luned levend heeft gezien, omdat ze zijn huishouding deed.'

Inmiddels ging iedereen in Morton's Fork ervan uit dat Luned dood was. Spoedig zouden de geruchten op gang komen dat Sinah haar dood had veroorzaakt. Truth hoopte dat Sinah zo verstandig was om dan uit de buurt te zijn - als de Poort eenmaal was gesloten.

Sinah schudde haar hoofd. 'Hij heeft haar niet gedood,' bracht ze met grote moeite uit.

Michael stapte naar voren en streek licht over het Zwarte Altaar. Zijn beweeglijke gezicht verwrong van afschuw bij wat hij daar voelde. Na enkele ogenblikken richtte hij zich weer op en keerde zich naar het wachtende drietal.

'Hier is voldoende kwaad voor mij om in te grijpen.'

Michael keek Truth even aan, en ze ervoer een felle schok van herkenning, van het gevoel dat ze zijn ware naam wist.

Toen was het weer weg.

'Ik wil jullie vragen, Truth en Sinah, om jullie geest stil te houden en vertrouwen te stellen in jullie zwakte. Als jullie vertrouwen hebben, zal jullie niets overkomen.'

Truth kon dat niet helemaal geloven. Dit was een fundamenteel geschilpunt over het gebruik van het vermogen van de mens om te weten en te handelen. Het lag ten grondslag aan het conflict tussen Truth en Michael, maar dit was niet het moment om in discussie te gaan. Sinah moest maar vertrouwen hebben in Michael, als ze dat kon. Truth zou op haar eigen kracht vertrouwen om zichzelf te beschermen, en Michael niets in de weg te leggen.

Michael stak zijn hand naar Dylan uit, die naar voren trad. Toen boog Michael zich over de tas die hij had meegebracht, haalde die leeg en legde de inhoud op een eveneens meegebracht uitklaptafeltje.

Het meeste van wat Truth zag was haar bekend - de apparatuur van Hoge Magie was haar bekend - maar sommige dingen waren uniek voor het pad van Michael: de monstrans met de geconsacreerde hostie die Michael als het lichaam van zijn god beschouwde; het flesje met het heilig oliesel, en een lange, smalle strook zijde, met de symbolen van zijn geloof erop geborduurd. Toen hij al zijn benodigdheden had uitgestald, drapeerde hij de stola om zijn nek en kuste de beide uiteinden ervan.

Michael stak de kaars aan om daarmee de wierook aan te steken in het vaatje ernaast. Toen de dikke, witte rook omhoogkringelde - de geur ging in de open lucht bijna verloren - haalde hij nog een laatste voorwerp uit zijn tas - een boek - en begon te lezen.

'Gezegend is de man die niet te rade gaat bij de goddelozen, noch zondaars iets in de weg legt, noch op de zetel van de verachters zit -'

Dit was niet het uitdrijvingsritueel van de katholieke kerk - Truth had dat een keer gelezen - hoewel de woorden enigszins bijbels klonken. Exorcisme of niet, ze voelde hun kracht als een opstekende wind, en voelde ook de kracht opkomen van datgene dat ze wilden bestrijden.

'Zijn vreugde is in de wet van de Heer, en in zijn wet mediteert hij dag en nacht.'

Dylan hield nu het boek vast en las, met een ernstig gezicht en een rustige, vaste stem. Sinah kwam bij Truth staan, drukte zich tegen haar aan, en haar vingers waren als ijs in de hand van Truth.

Michael hief de monstrans met twee handen boven zijn hoofd. De schijf van goud en kristal ving de stralen van de ochtendzon en flitste als een spiegel.

Toen zette hij de monstrans op het altaar.

Er volgde een lichtloze flits; een woordloze, geluidloze kreet van woede, alsof iemand - een of ander ding - was verbrand. Truth zag een felrode flits, alsof vers bloed opwelde rond de hostie in de kristallen schijf, en het stenen oppervlak van het altaar eronder begon te roken, met een vreselijke stank van verbranding en bederf.

'En hij zal zijn als een boom, geplant bij de rivieren van water -' Michael en Dylan spraken nu samen - Dylan las op, een beetje haperend, en Michael reciteerde uit zijn hoofd de klankvolle lettergrepen.

Vervolgens pakte Michael het wierookvat en zwaaide ermee over het altaar. De zoete rook van harswierook versluierde de afstotelijke geur van de brandende steen en benam ieder weer de adem.

Maar dit was nog slechts het begin. Truth kon haast geen adem krijgen. Haar hart zwoegde in haar borst. Ze voelde een druk, een onaangenaam gewicht op haar sinussen, haar longen en haar ogen, alsof ze in een drukcabine was gebracht en langzaam en pijnlijk werd onderworpen aan een luchtdruk van duizend atmosfeer. Dylan en Sinah voelden het ook. Dylan zweette en zag bleek, en Sinah leek elk moment flauw te kunnen vallen.

Michael legde zijn rechterhand naast de rokende monstrans op het altaar. De druk viel opeens weg.

'- de boom die in zijn jaargetijde vrucht draagt; zijn blad zal ook niet verdorren, en -'

Voor het eerst hoorde Truth Michael haperen. Hij stak zijn linkerhand naar Dylan uit. Dylan pakte deze en Truth hoorde Dylan hijgen.

'- zijn blad zal ook niet verdorren...'

Het werd donkerder in de onderkelder, alsof er iets tussen de zon en de aarde schoof. Maar het werd steeds donkerder. Het was zonsopgang - schemering - nacht. Er was geen licht meer.

Truth nam Sinah in haar armen en hield haar stevig vast.

Een grote golf - een verdriet, een overlijden, een sterfelijkheid, waar Truth geen naam voor wist, overspoelde haar. Ze wist niet hoe ze hiertegen moest vechten, tegen deze stompzinnige, eindeloze vernietigingsdrang.

Heel even voelde ze de vlammen om zich heen opstijgen, en ze leek Quentin Blackburns laatste sterfelijke gedachten te voelen - woede, arrogantie en razernij.

'Athanais!' klonk luid zijn stem.

Truth zag Quentin Blackburn één moment duidelijk. Hij had de ogen van Thorne, en diens onbekommerde charme, maar zijn gezicht was diep doorploegd met lijnen van woede en onvrede die nooit tot de erfenis van Thorne hadden behoord. Hij droeg een onbekend gewaad en een gehoornde kroon, als een griezelige echo van het wezen op het altaar in het Grijze Oord.

En terwijl Truth toekeek, loste hij op en werd omlaaggezogen in een draaikolk van vlammen die als water ruiste, een leegte in, die zelfs geen duisternis was, maar afwezigheid van alle kleur en beeld.

'Nee!' Terwijl de astrale tempel die Quentin Blackburn had gebouwd door de ingreep van Michael begon op te lossen - en alles wat over was van Quentins persoonlijkheid, en misschien zijn ziel wegvoerde - gilde en wrong Sinah in de armen van Truth, en opeens voelde Truth de macht van de Poort zelf, als een koud, zuiver, harteloos vuur, waar Sinah naar reikte om haar geliefde te redden.

'Wees stil, vrouw!' brulde Michael. Op zijn voorhoofd stonden bloeddruppels als een rij doorns. Hij wees naar Sinah met een gebaar dat als een zweepslag werkte, en ze viel flauw in de armen van Truth.

Truth liet Sinah zachtjes op de vloer zakken. Sinah was ongedeerd, maar ze was beslist tot... zwijgen gebracht.

De sirenenverlokking van de Poort verflauwde, maar Michael betaalde een hoge prijs voor de stoornis. De vloedgolf van duisternis begon weer op te rijzen, voor Truth net zo pijnlijk als het licht van Michael was geweest. Truth wist al dat alles wat ze aan krachten zou kunnen oproepen en hanteren hier geen uitwerking had - zowel het Rechter - als het Linkerpad was door haar eigen gelofte voor haar afgesloten. Juist door dat feit had ze haar ontmoeting met de macht van de Kerk van de Antieke Ritus overleefd. Maar Michael was een Dienaar van het Licht, en zijn macht was tegengesteld aan die van de Antieke Ritus. En de kracht van Michael taande.

'Ik zal de nachtelijke verschrikking niet vrezen.'

De rustige, vaste stem van Dylan klonk als klokgelui door de verstikkende essentie van deze aangetaste plaats.

Hij las de prachtige woorden van de litanie op, als het verzet van een klein, zwak wezen, een wezen dat niet was opgewassen tegen de grote, ertegen in stelling gebrachte krachten; een wezen dat gemakkelijk was te beschadigen, uiteen te slaan, te vernietigen, maar nooit tegen zijn wil was te onderwerpen.

Dylans woorden stierven weg, en nu verhief Michael zijn stem weer. Met hernieuwde kracht riep hij de krachten op waarover hij beschikte.

'Zijn blad zal ook niet verdorren, en al wat hij doet zal gedijen.'

De duisternis trok op alsof Truth opeens weer kon zien. Toen ze zich over het bewusteloze lichaam van Sinah boog, zag ze Michael het flesje olie van het tafeltje pakken en er het altaar mee wijden, zo voorzichtig alsof de onbezielde steen het lichaam van een stervende geliefde was. Midden op de gladde zwarte steen stond de monstrans nog steeds te roken.

'De goddelozen zijn zo niet; zij zijn als het kaf dat wegwaait in de wind,' zei Michael krachtig. 'Heft uw hoofden, o gij poorten, en wees opgeheven, gij eeuwige deuren -'

Hij deed de dop op het flesje olie, zette het weg en pakte de grote metalen bel die klaarstond.

Of was het een zwaard? Truth knipperde met haar ogen en keek een andere kant op. Volgens haar ogen was het allebei - en geen van beide. Ze deed ze dicht en sloot de leugenachtige beelden uit. De bel - het moest een bel zijn - begon krachtig te luiden.

Het geluid maakte de volgende woorden van Michael onverstaanbaar, maar Truth, die weer naar hem keek, zag zijn lippen nog bewegen. Elke galm sloeg als een schok door haar heen, alsof iets van haar wezen door het geluid werd weggeworpen. Maar hoe akelig het ook voor haar was, de uitwerking op de tempel was nog veel erger.

Het was alsof het beeld voor haar ogen een weerspiegeling in een plas was, die met elke galm van de bel tintelend oploste. Elke keer herstelde de tempel zich weer, maar telkens leek het beeld lichter - zwakker - dan daarvoor.

De bel klonk voor de dertiende keer, en Michael zette hem weg. Toen de nagalm was verklonken zag Truth dat alles weer was als voorheen, maar op een of andere manier ijler, schoner, nieuw. Wat hier was geweest, was verdwenen, en de concrete werkelijkheid die ze zag was herboren.

Sinah bewoog in haar armen, en Truth ging gehurkt zitten om haar lucht te geven. De zon was inmiddels door de wolken gebroken, en het licht was bijna te fel, hoewel het niet meer was dan gewoon zonlicht. Truth kneep met haar ogen toen ze naar Dylan keek. Hij leunde tegen de zijkant van het altaar en ze zag donkere zweetkringen op zijn shirt. Hij leek op iemand die met de zweep had gekregen.

De altaarsteen leek op een of andere manier minder zwart - hoewel dat een speling van het licht kon zijn - en de fries van symbolen op de zijkant was verdwenen alsof deze was weggepoetst. Truth kwam moeizaam overeind en zag toen dat de monstrans die Michael op het altaar had gezet ook was verdwenen. Alles wat restte was een lichte uitholling in de steen, maar Truth kon niet zeggen of die er vooraf niet was geweest.

Het was voorbij.

Daarop maakte Michael een kruisteken in de lucht, en ze besefte dat hij nog niet klaar was. Hij wilde verder gaan, om het hier af te grendelen tegen elke mogelijkheid dat Quentin terugkwam, maar als hij dat deed, zou hij het ook voor Truth en Sinah afsluiten.

'Michael - nee! riep Truth. Ze richtte zich op en liep met knikkende knieën naar hem toe.

Na zijn kruisteken keerde hij zich naar haar en keek haar aan. Het teken stond onzichtbaar achter hem en brandde als een vermaning in haar zintuigen.

'Je wilt me dit kwaad laten uitdrijven zonder dat ik een garantie inbouw tegen zijn terugkeer?' vroeg Michael. Hij zag er moe uit - en diep moedeloos, alsof deze ondraaglijke opgaaf er een was die hij al te dikwijls had moeten uitvoeren, en hij wist dat hij het steeds maar weer zou moeten doen.

'Ik laat me door jou niet buitensluiten,' zei Truth botweg, zonder dat het haar kon schelen hoe Dylan of Sinah haar woorden opvatten. 'Je moet deze plaats voor me openlaten.'

Michael zag met streng mededogen op haar neer. Achter hem schuifelde Dylan onbehaaglijk heen en weer.

'Als ik dat doe, zal hij na verloop van tijd weer vereerders aantrekken. Er is er al een... maar die laat nog even op zich wachten. Ik kan zoiets niet toelaten. Jullie die niet in de waarheid geloven, moeten tenminste geloven dat ik dat doe. Bescherming nalaten is net zo'n groot kwaad als kwaad doen. Hoeveel onschuldigen wil je door je trots opofferen?' vroeg Michael ernstig.

'Geen enkele, als ik hier kan doen wat mijn bedoeling is,' zei Truth.

'Maar kun je dat? Wie boet ervoor als het je niet lukt? Ooit had ik je van je erfenis kunnen redden, Truth. Pas op voor waar je trots je heen zal voeren.'

'Die heeft me al hierheen gevoerd,' zei Truth. 'En al weet ik dat jij dat afkeurt, het was mijn keuze. Laat het hierbij, Michael. Er is al veel minder reden tot zorg nu de Antieke Ritus is verdwenen.'

'Maar jouw Poort blijft dan. Wat te denken van de levens en zielen die hij nog op zal eisen?' hield Michael aan.

'Dat is mijn verantwoordelijkheid,' zei Truth kortweg.

'En de zielen van degenen die hier sterven zijn die van mij,' zei Michael daarop, en hief zijn handen weer.

Zwarte geesten en witte, rode geesten en grijze... Kom paard, kom hond, kom hertenbok en wolf -' Truth verzamelde haar eigen krachten.

'Ik zei nee.' Zijn toon was hard.

'Truth, kijk -' zei Dylan, maar Truth legde hem het zwijgen op met een gebaar zoals Michael bij Sinah had toegepast, hoewel achter dat van Truth geen dwang zat.

'Ga niet tegen me in, Michael. Ik waardeer je omdat je mijn zuster gelukkig maakt, en vandaag heb je hier iets gedaan wat ik niet had gekund. Maar dit moet op mijn manier gaan. Ik zweer je dat het in orde komt.'

Op het moment dat ze de woorden uitsprak, wist Truth dat ze een fout maakte - dat ze op een of andere manier tot iets was gebracht wat Michael wenste.

'Goed dan. Vanaf nu heb jij alle doden hier op je geweten. Jij moet er boete voor doen, en ik heb het recht die boete te bepalen,' verkondigde Michael.

Truth volgde de Weg van het Evenwicht, maar ze zat klem door de smet in haar bloed waaraan hij haar herinnerde. Michael had van haar de eed geëist van goedmaking voor de nog niet verloren levens, dm het leven te verheffen boven de dood, en het Wiel in onbalans te brengen dat ervoor stond dat er voor alles wat er ging gebeuren een tijdstip was.

Maar als ze het hem niet liet doen - waarbij haar eigen gelofte ertoe diende haar te binden - zou ze Michael Archangel hier en nu moeten bestrijden.

Hoe durf je zo tegen me te spreken - kind - slavin - zijn soort, dat waren dienaren die in de modder kropen toen ik - toen wij - Truth voelde de echo van sidhe-woede als een zweepslag in haar geest.

'Goed. Ik ga akkoord.' Haar ogen flitsten dreigend, en daagden Michael uit te triomferen met zijn overwinning.

'En mocht door jouw nalatigheid iemand iets overkomen, dan zal ik dat weten - en het vergelden.' Zijn ogen brandden een lang, pijnlijk moment in de hare. Toen keerde Michael zich af om zijn hulpmiddelen weg te bergen.

Met moeite bande Truth de spottende fluistering van woede uit haar geest. Ze had gewonnen, want ze had gekregen wat ze wilde. Dit was noch de tijd, noch de plaats om te smachten naar wat had kunnen zijn.

Ze wendde zich af. Sinah ging rechtop zitten, met een verdwaasde, starende uitdrukking op haar gezicht.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Sinah met onduidelijk stemgeluid. 'Ben ik flauwgevallen?'

Dylan liep langs Truth naar Sinah en hielp haar overeind, waarbij hij zelf een beetje wankelde.

'Daar leek het op,' zei hij. 'Overbelasting... ontsteltenis. Niets om je zorgen om te maken.'

Truth kon zien dat Sinah en Dylan het al begonnen te vergeten, en zichzelf voorhielden dat wat hier gebeurde alleen maar suggestie en symboliek was. Spoedig zouden ze zichzelf ervan kunnen overtuigen dat alles wat ze hadden gezien een of ander bloedeloos zegeningsritueel was, en dat Michael Archangel een soort goedwillende geestelijke was die een vriendendienst had bewezen.

'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg Truth aan Michael, hun blijvende geschil opzijzettend. 'We kunnen vast wel ergens een slaapplaats voor je vinden.'

'Een andere keer misschien.' Michael keek op zijn horloge. 'Ik moet naar de luchthaven terug. Light wacht daar in het hotel op me. We zouden naar Japan gaan toen je belde, Truth, dus vond ik dat ik haar net zo goed mee kon nemen. Maar ik laat haar niet graag alleen, en als ik daar bijtijds terug ben kunnen we misschien een eerdere vlucht naar Californië krijgen.'

Hij deed even zijn ogen dicht, en opeens zag Truth hoe moe hij was - Clarksburg was ruim twee uur rijden.

'Ben je wel in staat om te rijden?' vroeg Dylan, net toen Truth iets wilde zeggen. 'Waarom laat je je niet door Truth terugbrengen? Ik weet zeker dat Light haar heel graag terug zou zien.'

'O ja, dat zou geweldig zijn!' zei Michael met schuldige opluchting.

'Voor de rit terug kun je gewoon weer een auto huren,' zei Dylan tegen Truth. 'Die moet je ergens dichterbij dan Clarksburg kunnen inleveren.'

'In Elkins of La Gouloue, denk ik, maar Rowan kan hem rijden, als Michael een lekker ding naast zich wil. Ik heb hier werk te doen,' zei Truth bot. Ze zag Sinahs ogen bij haar woorden flitsen van pure paniek, wat de juistheid bevestigde van de beslissing van Truth. Hoe graag Truth Light ook wilde zien, de Poort was nu belangrijker. En ze had er weinig zin in om meer tijd dan nodig in gezelschap van Michael door te brengen.

Zich wapenend tegen Dylans bezwaren liep Truth naar Sinah, die tegen het Zwarte Altaar leunde, dat nu een onschuldig blok steen was.

'Sinah?' zei Truth. 'Sinah, je moet me nu helpen. Michael heeft de weg vrijgemaakt, maar het is tijd om de Poort te sluiten.'

Behoedzaam tastte Truth met haar sidhe-zintuigen. Ze ontdekte geen spoor van de besmette Kerk van Quentin Blackburn, maar dat bewees niet dat deze verdwenen was. De uiteindelijk proef zou komen als zij en Sinah weer zouden trachten de Poort te sluiten.

Sluit hem, vergrendel hem, sluit hem... De woorden gingen steeds maar weer door de geest van Truth. Er was veel te veel vertraging geweest - eerst de eindeloze obstakels die Quentin hen in de weg had gelegd, en toen door het wachten op Michael. Het was midden augustus. Of de schatting aan de Wildwood Poort moest worden betaald met het bloed van de Poortwachter, of Sinah moest hem voor altijd afsluiten. Een derde mogelijkheid was er niet.

Sinah staarde Truth aan, met ogen groot van angst.

'Ik - ik - ik-' zei ze.

'Truth.' Dylan raakte aarzelend haar arm aan, alsof hij bang was voor een uitval.

'Truth, zie je dan niet dat ze erdoorheen zit? Wij allemaal trouwens. Ik weet dat dit onmogelijk van nut voor je kan zijn. Gun haar wat tijd,' zei hij mild.

'We hebben geen tijd meer,' zei Truth star. Heb je niet gehoord wat Michael tegen me zei? De volgende die sterft is mijn schuld. Dan zit ik in de val en ben ik voor altijd aan het Wiel gebonden...

'We moeten toch tijd hebben,' zei Dylan sussend. 'Natuurlijk, de verdwijningspiek is in augustus. Maar doet het er echt toe of je nu in actie komt, over een paar uur, of morgen? Na de zoektocht van de politie, gisteren in de bossen, zal niemand hier in de buurt komen.'

Dylan was de redelijkheid zelve, gaf Truth bitter toe, of hij nu in de Wildwood Poort geloofde, of eenvoudig maar zei wat zij geneigd zou zijn te geloven. En helaas was het een goede raad. Sinah was al uitgeput en van streek. Het zou tijd kosten om haar weer over te halen tot het sluiten van de Poort.

 

'Ik voel me er echt raar bij dat ik u zomaar hierheen sleep, alleen omdat ik geesten in mijn achtertuin heb,' zei Sinah tegen Michael toen ze uit de auto stapte.

Ook Truth stapte uit en zag Michael glimlachen. 'Helemaal geen moeite, mevrouw Dellon. Het is een - hobby van me.'

'Nou, ik vind het nogal wat, dat u zo'n reis maakt. Het minste dat ik kan doen is u een ontbijt aanbieden.'

'Dank u, maar ik moet ervandoor. Misschien een andere keer,' zei hij.

'Natuurlijk,' zei Sinah, op een toon die aangaf dat ze het wel zo prettig zou vinden als dat nooit zou gebeuren.

'Ik zal zien of Ninian of Rowan Michael terug kunnen rijden,' zei Dylan. Hij aarzelde, alsof hij nog veel meer wilde zeggen, maar dat niet kon met de anderen erbij.

'Nou, tot ziens,' zei Dylan ten slotte. Truth keek de auto na die de stoffige weg afreed. Toen ze zich weer omdraaide was Sinah weg, en Truth volgde haar naar binnen.

 

'Sinah?' Truth hoorde geluiden in de keuken en zag Sinah daar haar handen wassen.

'Een stevig ontbijt lijkt me een goed idee,' zei Sinah opgewekt. Maar Truth kon haar ogen zien, en die stonden mat en schichtig.

'Als je mij dat eens liet doen,' zei Truth. 'Ik kook niet geweldig, maar met eieren weet ik wel raad. Een stevig maal, een paar uur rust, en dan kunnen we naar het sanatorium terug om de Poort af te sluiten.'

Sinah gaf niet rechtstreeks antwoord, maar liep naar de koelkast en legde dingen klaar op haar snijplank. 'Ik dacht dat je vriend daarvoor had gezorgd,' zei ze achteloos.

'Je weet wel beter,' zei Truth.

'Nee.' Sinah keek haar recht aan, en haar grijze ogen waren ondoorzichtig als geverfde contactlenzen. 'Ik denk gewoon dat ik je lang genoeg tegemoet ben gekomen, Truth. Een geintje is leuk, maar het is een eind lopen met dit warme weer, en ik ben het spel zat.'

'Mij tegemoet komen?' Truth had niet meer verbluft kunnen zijn als Sinah haar een klap had gegeven. 'Zie jij dat zo?'

'Hoe anders?' Sinah's toon was koel en verveeld. 'Ik heb geen zin meer in spelletjes.'

Truth had uitvluchten verwacht, maar niet zo'n vierkante weigering. 'Ik kan niet geloven dat je zo spreekt,' zei Truth in eerlijkheid.

'Toen ik hier drie dagen geleden voor het eerst kwam was je bijna hysterisch. Je wist van de Poort - daar heb jij me van verteld! En Athanais de Lyon dan?'

'Ja, wat is daarmee?' antwoordde Sinah met dezelfde gekmakende kalmte. 'Word eens volwassen, Truth.'

Het leek of iedereen dat al de hele zomer tegen Truth zei: word volwassen, hou op met klooien - alsof de gevaarlijke, ontastbare dingen die haar levenswerk uitmaakten slechts speelgoed waren.

'Vertel me,' zei Truth indringend, 'jij las mijn geest toen ik hier kwam. Denk je dat ik aan het spelen ben? Zelfs als je gave is verdwenen -'

Sinah bekeek haar met een effen gezicht met daarop vaag een superieure glimlach. 'Je hebt je toch niet echt laten bedotten door mijn trucjes? Heus, Truth, het was een spel.'

Sinah sprak met zo'n rustige overtuiging dat Truth even aan zichzelf twijfelde. Maar nee. Sinah speelde geen spel toen ze Truth smeekte haar van haar nachtmerries te verlossen, en van de rest had Truth zich ook niets ingebeeld. Het is alsof ze is gehypnotiseerd, of dat ze eenvoudig... een groot stuk van haar leven is vergeten.

Maar als dit een nieuwe streek was van de Poort, of zelfs van Sinah's eigen menselijke geest, kon Truth daar met een frontale aanval weinig aan veranderen.

'Als het dat was, was het wel een wreed spel,' zei Truth koel.

'En ik vind dat je niet erg fair was tegenover Wycherly,' zei Sinah na een ogenblik. Deze uitspraak was verre van overtuigend. 'Als jij eens in de kamer wacht, dan bak ik een lekkere omelet voor ons.'

Ik kan alleen maar hopen dat ze me niet probeert te vergiftigen, dacht Truth somber.

 

Vermoord haar, zei Athanais onverbiddelijk. Dat kan ik niet, antwoordde Sinah Dellon, terwijl ze met vaardige handen in de weer was.

En niet eens omdat ze van zichzelf uit bezwaar had tegen moorden. Dat zou ze als normaal mens moeten hebben, maar alles wat ze voelde was een amorele belangstelling voor de vraag of het haar doel zou dienen.

En dat zou het niet. Het zou de Bron niet beschermen. Als ze Truth vermoordde zouden de anderen nog steeds weten dat de Bron bestond. Als ze hen allemaal vermoordde zou hun verdwijning worden opgemerkt. Ze zouden haar komen halen en voorgoed opsluiten, weg van de Bron, zonder dat iemand van de afstamming haar opvolgde.

De wereld was zo veranderd. Sinah keek weemoedig terug over een periode van drie eeuwen, met net zoveel nostalgie alsof' ze elk jaar daarvan had doorleefd. Ze herinnerde zich immers het leven van anderen.

Kwam het door Athanais, die de macht van de Poort gebruikte om via haar nazaten naar het leven te haken? Het eerste Europese lid van de afstamming had nooit gevonden waar ze op uit was, hier in de wildernis van Virginia, al die eeuwen geleden. Ze vond hier slechts een ander soort gevangenschap, net zo verschrikkelijk als die welke ze was ontvlucht, om te leven en sterven bij een vreemd volk. Haar dochters, kleindochters en achterkleinkinderen volvoerden de opdracht die hun door het bloed van het Tutelo-opperhoofd was opgelegd: het bewaken en dienen van de Bron.

Maar de afstamming was uiteindelijk verslagen door de enige vijand die niet met lagen en listen was te verslaan - de tijd. De twintigste eeuw, met zijn computers en registratie, zijn politie en iedereen die moest weten waar iemand iedere minuut was, zou uiteindelijk maken dat de nazaten hun opdracht verzaakten. De Bron zou bekend worden, geplunderd, en onbeheerd achtergelaten. Ze was te zwak geweest...

Sinah klopte met werktuiglijke gebaren eieren en room, en goot het mengsel in de koekenpan. Toen het was gestold voegde ze de andere ingrediënten toe - kaas, uien, champignons, peper - en klapte de omelet handig dubbel. Een beetje groot, maar geschikt voor twee personen.

Tijd. Ik heb tijd nodig. Ze deed brood in de broodrooster en pakte jam uit de kast.

Daarbij zag ze het flesje met slaappillen.

Wycherly's pillen. Heel sterke. Hij had ze daar achtergelaten. Eén ervan had haar uren droomloos laten slapen. Wat kon je daar nog meer mee?

En hoe breng ik Truth ertoe iets in te nemen?

Sinah voelde Athanais zich roeren en lachen in de diepte van haar geest. Athanais wist hier wel weg mee.

Sinah pakte een kopje uit de kast en zette het op het aanrecht. Ze haalde enkele capsules uit het flesje, maakte die open en strooide het witte poeder in het kopje.

 

Truth beende door Sinah's woonkamer en wenste vreemd genoeg dat Dylan hier was. Dylan had de charme om de buien van dwarse paranormalen te doen bedaren; zij niet.

Maar hoe nuttig kon Dylan zijn zonder geloof? Totaal niet, gaf Truth spijtig toe. Ze luisterde naar de geluiden van Sinah in de keuken, en vroeg zich af met welke argumenten ze de koppige barrière kon slechten die Sinah tussen hen had opgeworpen. Truth had het vreselijke gevoel dat de tijd opraakte, en dat er niet veel tijd meer over was om Sinah te redden.

Sinah redden? Truth verbaasde zich over de richting van haar eigen gedachten. Ze had Sinah beslist al gered toen Michael alles uitdreef van wat over was van het ego, de persoonlijkheid van Quentin Blackburn. Alles wat Truth restte was Sinah's medewerking te verkrijgen om de Wildwood Poort te sluiten.

Truth had Sinah op elk moment met bruut geweld in de Anderwereld kunnen trekken. Daar was alleen een aanraking voor nodig, huid op huid, om haar daar tenminste één moment te brengen. Maar zou dat werken, of alles alleen maar erger maken? Het Licht kon niet dwingen, want het ontleende zijn kracht aan morele overtuiging. Het Duister kon dwingen door het recht te eisen van degenen met macht, om alles te doen wat ze konden. De methode van Truth was moeilijker. Het was waar dat ze anderen haar wil kon opleggen, maar daarbij nam ze de verantwoording op zich voor de daad en alle schade die deze kon veroorzaken. Het Grijze Pad: een wankel middengebied, dat gemakkelijk naar onmacht kon afglijden... of naar het kwaad.

'Het eten is klaar!' riep Sinah vrolijk.

 

Ze aten de versbereide omelet, met sterke thee, vers sinaasappelsap en geroosterd brood met delicatessejam. Die was niet altijd lekkerder, meende Truth toen ze een hap nam; de jam was veel te zoet. Maar ze had honger en at het toch maar op. En de rest was overheerlijk.

Maar ze was nog geen stap verder met het overreden van Sinah om de Wildwood Poort te sluiten. Ze hield een geeuw in en besefte dat haar gedachten waren afgedwaald.

'Sorry,' zei Truth ter verontschuldiging. 'We hebben al heel wat beleefd vandaag. Kan ik je helpen met opruimen? En dan - hoop ik je te kunnen overhalen mee naar Wildwood terug te gaan. Als je het nog eens wilt overdenken...'

'O, dat heb ik al gedaan,' zei Sinah met een wrang lachje. 'Maar als jij eens wat gaat rusten in de woonkamer? Ik kan het alleen wel af.'

Zonder een antwoord af te wachten begon Sinah af te ruimen en liep naar de keuken.

Truth onderdrukte een nieuwe geeuw, en gaf er toen aan toe. Hoe kwam ze zo slaperig? Ze stond op. De kamer draaide om haar heen en ze wankelde.

Gedrogeerd. Ik ben gedrogeerd. Maar... waarom?

Sinah had haar iets toegediend. Maar hoe? Ze hadden alles gedeeld wat op tafel stond.

De jam. Die was al op het brood gesmeerd toen Sinah ermee uit de keuken kwam, en Truth had er onbekommerd van gegeten.

'Sinah... waarom?' zei Truth, die zich aan de tafel vasthield en met moeite haar ogen openhield.

'O, ben je nog overeind?' Sinah kwam weer de kamer in en zag haar. Ze glimlachte wreed. 'Kom, Truth. Ga liggen en heel, heel lang slapen...'

Sinah kwam op haar toelopen, pakte Truth bij haar arm, ging met haar de woonkamer in en duwde haar moeiteloos op een van de leren banken. Het hoofd van Truth viel naar achteren en ze voelde zich wegzinken en oplossen.

'Waarom?' mummelde Truth.

'Ik had tijd nodig, lieve zus,' zei Sinah op merkwaardig formele toon. 'En ik heb geen zin in praatjes voor de vaak! Slapen nu, en dromen, en voor alles wordt gezorgd terwijl jij sluimert.'

Ik... kan het niet, dacht Truth.

Maar ze kon het wel, en ze deed het.