―  11  ―

Ernstige fouten

In het graf is geen berouw.

— Isaac Watts

De regen was afgenomen tot een zacht gespetter toen Truth bemodderd, verkleumd en doodmoe haar tas met spullen met zich meezeulend - haar veldfles was ze ergens verloren - eindelijk bij de camper aankwam. Daarbinnen brandden alle lampen en ze zag mensen bewegen.

Dit wordt geen lolletje. Maar zo Truth Jourdemayne één kenmerkende eigenschap had, was het koppigheid. Grimmig ploeterde ze het laatste stukje door naar de Winnebago en klopte op de deur.

Dylan rukte de deur open en staarde haar aan alsof hij haar nog nooit had gezien.

'Naar binnen,' zei hij ten slotte verbeten.

Gedwee stapte Truth de camper in, en knipperde met haar ogen bij het licht. Rowan en Ninian staarden haar met verbaasde gezichten aan.

'Het is één uur,' zei Dylan met licht bevende stem. 'De laatste zes uur zijn we naar jou op zoek geweest.'

Truth kromp inwendig ineen. Ze wist dat dit niet mee zou vallen, maar ze had Dylan in al de jaren dat ze hem kende nog nooit zo ontdaan gezien.

'Het spijt me,' zei ze. 'Het was dom van me eropuit te gaan zonder iemand te zeggen waarheen, maar -'

'O, ik wist wel waar je zou zijn,' zei Dylan, dodelijk afgemeten. Hij keerde zich naar de twee studenten. 'Het geval is opgelost. Het spijt me dat jullie dit moesten meemaken. Mevrouw Jourdemayne maakt het goed, dus als jullie tweeën er eens indoken?'

'Hm... ja. Doen we.' Rowan keek Ninian aan, die zijn hoofd boog en iets onverstaanbaars mompelde. Truth ging onhandig uit de weg toen de twee naar de deur hepen en over het grind vol plassen naar hun tentjes.

'Je bent doornat. Ik zou die natte kleren maar uitdoen voor je kou vat,' zei Dylan effen.

'Dylan, ik moet met je praten,' zei Truth, die bleef staan waar ze stond. Van haar broek en schoenen drupte gestaag water, dat een vuile plas vormde op de plastic matten.

'Ik zal koffie voor je maken,' zei Dylan.

'Dylan, ik ben naar het sanatorium geweest-'

'Dacht je dat ik dat niet wist?' viel Dylan uit, om haar heen lopend. 'Jij hebt daar als een onnadenkend kind je bezetenheid van Quentin Blackburn botgevierd. Wat had ik moeten doen toen je niet terugkwam?'

'Mijn bezetenheid botgevierd? Er is daar een onbeheerde Poort, waarvan de wachter niet te vinden is. Als jij geestverschijningen wilt - daarbij vergeleken is zo'n doorsnee spookhuis zo gevaarlijk als een natte zevenklapper. Je zult me moeten helpen, Dylan. We moeten uitzoeken welke familie hier met de Poort verbonden is, en -'

'Nee,' zei Dylan heel zacht. 'Wil je nu wat droogs aantrekken, Truth? Morgen zal ik je naar de dichtstbijzijnde luchthaven rijden, maar met dit ding wil ik vannacht niet over deze wegen.' Hij deed een greep in de kleine doucheruimte van de Winnebago en gaf haar een handdoek.

Truth droogde er haar gezicht mee af. Haar handen beefden. Heel even wilde ze tegen alles ingaan wat Irene haar had geleerd, en de krachten die ze kon oproepen tegen Dylan gebruiken, zelfs om te doden.

Nee. Het moment van woede ging voorbij en ze was uitgeput. Ze begon haar shirt los te knopen, terwijl Dylan koffie zette.

'Ik wil niet op het vliegtuig, Dylan,' zei ze, zich stevig met de handdoek wrijvend toen het shirt uit was. Ze nam de badjas aan die hij haar voorhield.

'Ik vind dat het zou moeten,' zei Dylan. Zijn ingehouden woede maakte zijn toon mat en mechanisch. 'Het zal deze zomer al moeilijk genoeg zijn iets uit dit bergvolk te krijgen zonder dat teamleden die op de toer van zinsbegoocheling gaan. Ik zei het je al: occulte verschijnselen zijn verraderlijke dingen die maar al te graag misleiden.'

'Dacht je dat ik dat niet wist?' zei Truth, die ging zitten om haar bergschoenen uit te trekken. Ze zette ze weg en trok vlug de rest van haar kleren uit voor ze zich in de weldadige badstof hulde.

'Ben je vergeten wie ik ben?' vroeg ze, al viel het niet mee indruk te maken in een gewaad met kleurige pastelstrepen, in plaats van met ordetekens van mystiek gezag.

'Jij bent de dochter van Thorne Blackburn,' zei Dylan, 'en als ik denk aan al die jaren dat ik wenste dat je daarmee om leerde gaan, zodat we het werk van Thorne konden gaan onderzoeken - samen -'

'O ja?' hoonde Truth, die zich niet meer in kon houden. 'Onderzoek dan dit: er is een onbeheerde Poort - een sidhe-Poort, een Blackburn-Poort, die daar op het terrein van Sanatorium Wildwood gewoon zijn gang gaat, en dat is het middelpunt van alle onverklaarbare geestverschijningen in Morton's Fork.'

'O ja?' bauwde Dylan haar na. 'Bewijs dat maar.' Hij gaf haar de kop met hete koffie. 'Ik zal een boterham voor je maken.'

'Bewijzen?' echode Truth wezenloos. Ze brandde haar vingers aan de kop, die veel heter aanvoelde omdat zij zo koud was. 'Maar ik heb je gezegd -'

'En ik heb je keer op keer gezegd dat jouw mening - of zelfs de mijne - geen bewijs is. Geef me iets wat ik kan meten - of tenminste getuigen. Jij hebt jezelf niet zo gezien als ik, Truth. Je bent gewoon aan het stuntelen, op zoek naar iets in de plaats van het onderzoeken - en je vader te haten. Nu heb je dit gevonden, en er is geen tijd voor twijfel. Je stormt er gewoon recht op af.'

'Maar het is gevaarlijk!' zei Truth. 'Een onbeheerde Poort -'

'Lijkt me niet zo'n probleem, gezien wat jij me vertelde over de Shadow's Gate. De mensen leven daar zonder veel problemen al drie eeuwen naast.'

'Afgezien van de doden die zijn gevallen!' zei Truth heftig. 'De Poort eist een bloedoffer van elke generatie van de familie van de wachters-'

'En jij zei net dat die familie nergens te vinden is,' vulde Dylan aan. 'Dus wie wordt er geofferd?'

Truth keek hem geërgerd aan.

'Ik voel heus wel met je mee,' zei Dylan. 'Maar als je nu eens rustig en redelijk wordt, zou je toegeven wat we allebei weten - dat een van de grootste gevaren in dit vak de kans is dat je eindigt als Margaret Murray. Dat was een gerenommeerd egyptologe, voor ze op hol sloeg met publicaties over de Europese heksencultus. Een reputatie is gauw geschaad. Wat dacht je van de wetenschappers die achter Uri Geiler stonden? Of van de Fransman die concludeerde dat ze de Heilige Graal hadden gevonden? Het vak kent vele voorbeelden als deze. Daarom lijkt het me voor jou het beste als je wat afstand neemt van jezelf en... hm, laten we het maar verleiding noemen.'

Hij wilde haar wegsturen. Pure paniek vaagde alle andere emoties van Truth weg.

Natuurlijk was dat niet zo eenvoudig. Dit waren de duistere Middeleeuwen niet; ze was niet eens met Dylan getrouwd. Hoewel hij haar geheel kon weren van het project van het Instituut had ze net zoveel recht om in Morton's Fork te zijn als hij. Als hij haar naar een vliegveld bracht, kon ze daar een auto huren en linea recta terugkomen. Dat kon hij haar onmogelijk beletten.

Maar hij kon de bevolking tegen haar opzetten, en haar eventueel zelfs de toegang laten ontzeggen tot het sanatorium. Ze kon zich niet veroorloven Dylan als vijand te krijgen.

Ze was weer in de val getrapt van haar sidhe-verdoemde arrogantie. Ze had lang geleden al openhartig moeten zijn tegenover Dylan, en hem het hele verhaal moeten vertellen van haar vaders herverschijning en vreemde verdwijning, en van haar nieuw ingeslagen richting. Ze had bij Dylan altijd weerklank gevonden voor de zaken die ze wel besprak, en ze wist dat hij Thorne Blackburn had bestudeerd, maar ze had zich er nooit eerder in verdiept hoezeer Dylan eigenlijk geloofde in de wereld van Thorne. Ze had hem niet eens verteld dat de beweringen van Thorne over diens sidhe-afstamming letterlijk waar waren.

En nu was het te laat om het te vragen. Ze had Dylans bereidheid om het Onzichtbare als substantieel te aanvaarden verkeerd beoordeeld, en nu moest ze alle zeilen bijzetten om de zaken te herstellen.

'Je hebt natuurlijk gelijk,' zei Truth met een geforceerde glimlach. 'Ik weet dat iedereen zich zorgen om me maakte...' Ze aarzelde en zocht zorgvuldig haar woorden. Ze moest niet liegen, maar met een waarheid komen die Dylan van haar zou accepteren.

'Maar toen ik daar vandaag was, voelde ik... Ja, het leek voor mij veel op wat ik voelde bij Shadow's Gate. Daarom wilde ik precies vaststellen wat het was... en ik verloor alle gevoel van tijd. Ik ben niet eens veel verder gekomen dan de buitenpoort, en toen ben ik zelfs misschien in slaap gevallen. Het werd al donker toen ik terugging, en toen verdwaalde ik. Dylan, ik zou zweren dat ik zonder één keer om te keren drie keer langs dezelfde bank ben gelopen!'

Dylan glimlachte flauwtjes, al was hij nog lang niet vermurwd. 'Misschien deed je dat inderdaad. Spookhuizen zijn zoals je weet berucht omdat ze mensen in kringetjes laten lopen. Ik ben de laatste om zomaar de mogelijkheid af te doen dat daar in de bossen werkelijk iets paranormaals is. Jouw familie lijkt erdoor aangetrokken.

Maar dat verandert niets aan het feit dat je vandaag te ver bent gegaan, Truth. Je hoort hier niet. Je haalt je alleen maar moeilijkheden op de hals, ook als je niets overkomt.'

'Wie ben jij om voor mij beslissingen te nemen?' vroeg Truth heel zacht.

De uitdaging die ze niet had bedoeld, bleef tussen hen in hangen, vibrerend met een eigen leven. Ze zag Dylan verbleken, maar hield voet bij stuk.

'Ik hou van je, Truth. Ik wil niet dat je iets overkomt,' zei hij toonloos.

Te laat, Dylan. Te laat, mijn liefje.

'Je kunt mensen van wie je houdt niet in een doosje doen,' zei Truth. 'Je moet ze hun eigen weg laten gaan, hoeveel pijn dat ook doet. Dacht je dat ik het prettig vind dat mijn zus Light - bijna mijn enige familie - voor een man kiest die gelooft dat ik alleen maar kwaad bedrijf? Ik houd mezelf voor dat het haar leven is, en dat Michael van haar houdt -'

'Maar je gelooft het niet echt,' vulde Dylan aan. Truth schudde haar hoofd.

'Maar ik wil niet dat jou iets overkomt,' herhaalde Dylan. 'Ik denk nog steeds dat het beter zou zijn als...'

Hij haperde; Truth legde hem met een kus het zwijgen op. Ze kreeg bijna het gevoel dat ze hem verried. 'Het spijt me,' fluisterde ze in zijn hals. Hij beefde toen hij haar vasthield.

Laat hij het als een verontschuldiging opvatten, en niet als erkenning dat ze hem die niet kon geven. De beloften die ze deze nacht indirect had gedaan, was ze niet van plan te houden, en Dylan zou daar te zijner tijd achter komen.

Wat het haar in het persoonlijke vlak ook zou kosten, ze moest hier blijven en iemand zoeken om de Wildwood Poort te sluiten.

Tot elke prijs.