29

Mike bleef het mes vasthouden, maar zijn kracht nam af. David zou winnen en dat wisten ze alle twee. Zijn ogen glansden van opwinding terwijl hij trok. De beweging van het lemmet in zijn been stuurde golven van pijn door Mikes lichaam en pompte nog meer bloed uit de wond.

Twack.

Davids grip op het wapen verzwakte. Zijn ogen gingen wijd open, rolden toen omhoog. Zijn vingers lieten los.

Twack.

De grote kerel viel opzij. Rachel stond over hem heen gebogen, haar gezicht rood, hijgend en met een dikke tak in haar handen. Ze gaf Davids lichaam een por met haar voet. Kennelijk tevreden dat hij niet langer een bedreiging was, liet ze zich op haar knieën vallen naast Mike en keek omlaag naar zijn been. Bloed welde op rond het uitstekende mes.

‘Trek het er niet uit.’ De pijn verminderde Mikes zicht en een koude rilling trok door hem heen. ‘Maar je moet druk uitoefenen…’ Mike haalde diep adem. ‘… eromheen. Kun je dat?’

Haar gezicht werd bleek toen ze naar de wond staarde. Na een korte knik met haar hoofd deed ze haar shirt uit en drapeerde het om het mes heen.

‘Mobiel. In zak.’ Hij zou niet lang meer bij bewustzijn blijven. En gelet op hoe snel het bloed uit de wond stroomde, kwam hij misschien niet meer bij bewustzijn. ‘Hou van je.’

Ze aarzelde een seconde. ‘Ik hou ook van jou.’ Ze duwde haar shirt om het lemmet heen. ‘Het komt allemaal goed met je.’

Hij wist wel beter. Gezien de hoeveelheid bloed die hij verloor, was het redden van zowel zijn been als zijn leven twijfelachtig.

‘Jezus, ik zei dat je op me moest wachten.’ Seans stem bulderde over de open plek heen. ‘Klootzak. Jij moest je zonodig laten steken.’ Hij duwde Rachel opzij. ‘Laat me erbij.’

Mikes lichaam schokte. Sean legde zijn jack over Mikes borst. De kou overspoelde hem als een vloedgolf. Hij voelde nauwelijks dat Rachels vingers de zijne grepen, maar de tranen die over haar met roet besmeurde gezicht rolden, zeiden genoeg. Helaas strekte de gevoelloosheid die zich door zijn lijf verspreidde, zich niet uit tot de plek waar het mes in zijn been stak.

Sirenes kwamen dichterbij. Sean deed zijn best met de wond. Hij keek heel even opzij. ‘Rachel, pak mijn pistool.’ Hij knikte in de richting van Davids bewegingloze lichaam. ‘Als hij beweegt, schiet je hem neer.’

‘Is hij niet dood?’ kreunde Mike.

‘Helaas niet. Tenminste, nog niet. Herinner me eraan dat ik je vriendin nooit boos maak.’ Ondanks de grap stonden de ogen van zijn vriend ernstig – en bezorgd – terwijl hij een mobieltje tevoorschijn trok en op een toets drukte. Zijn vingers zaten onder het bloed. Hij gaf de telefoon aan Rachel. ‘Zet hem op de speaker. Ik heb allebei mijn handen hierbij nodig.’ Toen boog hij voorover naar Mikes gezicht. ‘Zet je schrap. Dit gaat pijn doen.’

De brandende pijn in zijn been explodeerde zo ongeveer tot, godzijdank, alles wegvloeide naar een zalig niets.

 

Opgerold tot een balletje op een stoel in de wachtkamer van het ziekenhuis rilde Rachel in een staat van verdoofd ongeloof. Op de bleke gele muur naast haar las ze op een plaquette: in liefdevolle herinnering aan robert taylor. De dood was de geldschieter van deze ruimte. De dood had de gestoffeerde stoel gekocht waarin ze zat te wachten op een bericht over Mikes lot. De dood bezat deze plek.

Sean ijsbeerde over het marineblauwe tapijt, zoals hij ook de afgelopen twee uur had gedaan. De bloedspatten op zijn kleren waren opgedroogd tot een donker, roestig rood dat overeenkwam met de vlekken op het topje en de jeans die zij nog steeds droeg. Ook al was de ruimte gevuld met agenten en wat andere mensen die Rachel niet herkende, ze voelde zich heel erg alleen. De enige lege stoelen waren die links en rechts van haar. De groep bezette de kleine ruimte tot in de gang, maar de stilte was drukkender dan de menigte.

Mike had de ruimtes in haar gevuld waarvan ze niet wist dat ze leeg waren. Als hij het niet haalde, voelde dat alsof ze zou wegkwijnen en sterven. En dat dat haar niet veel zou kunnen schelen. Sowieso voelde ze op dit moment niet zo erg veel. Haar overvoerde systeem had het begeven, alsof de overweldigende gebeurtenissen van de afgelopen nacht haar zekering hadden doen doorbranden.

Een lange man met een stok kwam binnen. Sarah liep vlak achter hem. Terwijl ze de tranen van haar wangen veegde, haastte Sarah zich naar Rachel en sloot haar wanhopig in haar armen. ‘O mijn god, ik heb me rot gezocht naar jou.’

De lange man pakte zijn telefoon. ‘We hebben haar gevonden.’ Hij tikte op Seans schouder. ‘Je nam je telefoon niet op.’

Sean haalde zijn mobieltje uit zijn broekzak en staarde ernaar. ‘Sorry Jack, ik heb hem niet voelen trillen.’

Sarah duwde haar zus tot op armlengte van zich af. ‘Ben je in orde? Heeft een dokter je onderzocht?’

Twee vrouwen kwamen door de deur. Sean nam de slanke brunette in zijn armen en hield haar stevig vast. Of misschien hield zij hem stevig vast. Het was moeilijk te zeggen wie wie steunde. Terwijl ze naar hen keek, deed Rachels hart meer pijn dan de rauwe brandwonden op haar handen.

‘Daar ben je.’ De andere vrouw, lang en blond, ging op de lege stoel naast Rachel zitten. ‘Ik ben Claire, de vrouw van Quinn.’

Rachel knikte.

Schrandere, maar vriendelijke ogen namen haar op en vonden het, kennelijk, niet prettig wat ze zagen. Claire pakte een stethoscoop uit haar zak en duwde die tegen Rachels rug. Een minuut later haalde ze een bloeddrukmeter uit een andere zak. Ze nam Rachels pols. Daarna draaide ze haar hand om en fronste haar wenkbrauwen bij het zien van de brandwonden die Rachel negeerde. ‘Sean, is het niet in je opgekomen dat zij verzorging nodig heeft?’

Sean haalde zijn schouders op. ‘Ik veronderstelde dat ze hier nodig was.’

Claire verdween en kwam een paar minuten later terug met een deken. Ze sloeg hem om Rachels blote schouders. Warmte omhulde haar. Ze had zich niet gerealiseerd hoe koud ze het had gehad.

Een silhouet vulde de deuropening. Quinn stapte de ruimte binnen. Hij liep naar Rachel en hurkte voor haar neer. ‘De operatie is goed verlopen. Hij gaat vannacht naar de intensive care, maar het ziet er goed uit.’

Alle lucht ontsnapte uit haar longen. Had ze haar adem ingehouden? Kleine lichtstipjes bespikkelden haar blikveld.

Quinns frons deed niet onder voor die van zijn vrouw. ‘Ik zocht je in de operatiekamer. Waarom ben je niet daar?’

Claire, die naast hem stond, deed haar armen over elkaar voor haar borst. ‘Kleine tweedegraads brandwonden op haar hand. Ze is onderkoeld en uitgedroogd.’

Quinn mompelde iets wat klonk als een vloek. ‘Dit is het voorstel. Je mag van mij een paar minuten bij hem als je ermee instemt om daarna naar beneden te gaan om je te laten behandelen.’ Het was geen vraag en Quinn wachtte niet op een antwoord.

In no time was ze omgekleed en stond ze in een intensive-care-unit omringd door een hele uitstalling van medische apparatuur die ze maar al te goed kende. Was dit hoe Sarah zich had gevoeld? Bang om te geloven wat haar ogen zagen? Verpletterde hoop was erger dan helemaal geen hoop. Rachel kwam dichterbij. Mikes gezicht was zo wit als het beddengoed van het ziekenhuis. Slangetjes en snoertjes krioelden over en onder de lakens. Maar zijn massieve borst ging gelijkmatig op en neer en het rijtje monitors bevestigde dat zijn hart ook regelmatig klopte. Tranen druppelden over haar gezicht terwijl ze keek, terwijl het tot haar doordrong.

Hij was niet dood.

Na de afgelopen uren telkens de aanblik van zijn bloed dat de grond in sijpelde opnieuw te hebben afgespeeld in haar hoofd, knikten haar knieën van opluchting. Quinns hand ondersteunde haar lichtjes bij haar elleboog.

‘Hij hoeft niet alleen te zijn, toch? Ik bedoel er niks mee, hoor, maar hij houdt niet zo van ziekenhuizen.’

‘Ik weet alles van Mikes eh… ding.’ Quinn glimlachte. ‘Ik ben hier de hele nacht. Ga met Jack mee. Mike wordt vannacht toch niet wakker. Maar morgen ben jij de eerste die hij wil zien. Hij voelt zich vast beter als je er niet halfdood uitziet en geen bloed in je haar hebt.’

Haar hand strekte zich naar haar hoofd. Haar haar was hard en plakkerig. Gadver. Maar toch aarzelde ze nog, ze was er niet aan gewend om de grote, capabele man van wie ze hield, zo kwetsbaar te zien.

‘Jij en Mike lijken veel op elkaar. Ja, ik weet het, jullie lijken elkaars tegenpolen omdat hij altijd zo rustig is en jij, nou, eh… niet. Naast het feit dat veel van zijn kalmte een houding is, spenderen jullie allebei veel tijd aan het zorgen voor andere mensen,’ zei Quinn rustig. ‘Het is oké om anderen zo af en toe voor jullie te laten zorgen.’

‘Blijf je echt bij hem?’

‘De hele nacht.’

Beneden, bij de eerstehulppost, wikkelde men haar in verwarmde dekens. Vervolgens maakten ze haar brandwonden schoon en verbonden die. Rachel sloeg een infuus af, en dronk in plaats daarvan een fles water leeg. Ze wilde liever boven zijn, bij Mike, maar ze moest toegeven dat ze in haar leven nog nooit zo moe was geweest als nu. Andere mensen, zoals Quinn, hebben om op te vertrouwen was zo slecht nog niet. Misschien kon ze zich aanpassen.

 

Rachel verstijfde op de achterbank van Jacks suv. Nu ze er zeker van was dat het goed kwam met Mike, begonnen haar hersencellen weer te functioneren. Ze tikte Jack op zijn schouder. ‘O mijn god. De paarden, Jack. Ik moet naar huis.’

‘Nee, hoor,’ zei Sarah vanaf de stoel naast Jack. ‘Cristan heeft ze allemaal verzameld en Blake heeft ze meegenomen naar zijn farm.’

Rachel liet zich weer achteroverzakken op de bank. Dit ‘vrienden hebben’ was tot dusver behoorlijk prettig.

Jacks huis was waanzinnig. Het stond achter een hoog hek van zwart gevlochten ijzer. Bouwlampen verlichtten de steigers tegen de stenen voorgevel waaraan reparaties werden verricht. Jack reed eromheen naar de achterkant van het huis.

Hij parkeerde zo dicht mogelijk bij het huis en voerde hen naar een dubbele openslaande deur. ‘Iedereen slaapt waarschij…’

Waf, waf, waf! Bandiets waakzame gekef werd gevolgd door een lage woef van een veel grotere hond.

Een tengere, kleine vrouw met lang, bruin haar deed de deur voor hen open. Bandiet en een enorme Duitse herder probeerden allebei als eerste door de deur te gaan. De vrouw stak een voet voor de kleine hond om hem tegen te houden. ‘Stil.’

Jack wrong zich naar binnen en duwde de grote hond uit de weg. ‘Aan de kant, Henry.’ De herder botste met zijn kop tegen Jacks slechte been. ‘Au.’

Beth wees. ‘Henry, zit.’

De Duitse herder zakte met zijn kont op de vloer.

Rachel volgde Sarah een enorme en gerieflijke oude keuken in. Ondanks de grandeur van het huis aan de buitenzijde, straalde het ouderwetse interieur een huiselijke, gezellige sfeer uit. Sarah tilde Bandiet van de grond.

‘Ik ben Beth,’ zei de kleine vrouw. Ze gebaarde naar een lange, fit ogende oudere vrouw die in de keuken rondscharrelde. Een pezige, slanke man van een jaar of zeventig leunde tegen het aanrecht. ‘Dit zijn mevrouw Harris en mijn oom James.’ Beths oom keek naar Rachel met blauwe ogen die te fel en te indringend waren voor een man van zijn leeftijd.

Met een frons op zijn gezicht kuste Jack Beth. ‘Jij hoort in bed.’

De kruin van Beth kwam nauwelijks tot zijn schouder. ‘Ik voel me prima.’

De manier waarop Jacks brede hand de nauwelijks zichtbare ronding van Beths buik bleef strelen, bezorgde Rachel acuut een warm en doezelig gevoel. Hoe zou het voelen om Mikes kind te dragen? Om door hem aangeraakt te worden met die vreugdevolle tederheid? Plotseling moest ze gaan zitten.

Ze had een stoel onder haar billen toen haar benen slap werden. Oom James bewoog zich sneller dan ze verwacht had. Mevrouw Harris stond vlak achter hem. Ze zette een dampende mok op tafel. ‘Je ziet er uitgeput uit, liefje. Hier is wat thee. Geef haar een beetje ruimte.’ Mevrouw Harris klopte op James’ arm. ‘Als je iets nodig hebt, mijn deur is vlak voorbij de keuken. Klop maar, maakt niet uit hoe laat. Heb je honger?’

Rachel schudde haar hoofd.

‘Voel je vrij om in de keuken rond te struinen,’ zei Beth terwijl Jack haar door de deuropening duwde. ‘Sarah, de kamer naast die van jou is in orde gemaakt.’ Beth klopte op haar dij. Henry liep haar achterna.

James aarzelde bij de deur. ‘Heb je hulp nodig om boven te komen?’

‘Dat lukt wel. Bedankt voor alles.’ Sarah ging naast Rachel zitten en wreef over haar rug. Er daalde rust over hen neer.

‘Ik heb het gevoel alsof ik een uittreding uit mijn hersenen doormaak. De gedachten die door mijn hoofd gaan, kunnen niet van mij zijn.’ Zoals die gedachten over huwelijk, baby’s en andere angstaanjagende gebeurtenissen waar ze nooit eerder over had nagedacht. ‘Ik had hem net gevonden… en raakte hem bijna kwijt.’

‘Ik raakte jou bijna kwijt.’ Sarah legde een arm om haar schouders. ‘Opnieuw.’

‘Het spijt me dat ik je dat heb aangedaan.’ Rachel zou van nu af aan eerst aan anderen denken voor ze iets deed. Echt.

‘Niet jouw fout.’ Sarah stond op en zette Bandiet op de grond. ‘Kom mee. Alle troep van je afspoelen zal je helpen. Je hebt een bad of een douche nodig.’

Rachel kwam overeind en keek omlaag naar haar met bloed bevlekte kleding. Wat ze echt wilde, was bij Mike zijn. ‘Allebei.’

 

Mike opende zijn ogen in een wazige, schemerige kamer. Er piepte iets zachtjes naast zijn bed.

‘Ben je wakker? Verbazingwekkend. We hebben je genoeg spul gegeven om een olifant in slaap te krijgen.’ Quinn leunde over hem heen en drukte met een hand op zijn schouder. ‘Niet bewegen en niet uit je dak gaan.’

Mike deed zijn gebarsten lippen van elkaar. Zijn keel was geïrriteerd en droog, en zijn hoofd te wazig om zelfs maar te denken aan uit zijn dak gaan. Om nog maar te zwijgen van het feit dat zijn lichaam ongeveer een triljard kilo woog. Hij kon, als hij het al probeerde, waarschijnlijk niet eens een pink optillen. Wat er ook door zijn aderen zwom, het gaf hem een heel erg zengevoel ten aanzien van dat hele ziekenhuisgedoe.

Quinn deed een plastic lepeltje met wat ijsschaafsel in zijn mond. De koude vloeistof in Mikes mond was hemels. Quinn bewoog zich naar het voeteneind en tilde het laken op. Paniek bezorgde Mike een zuchtje energie. Hij vocht om zijn hoofd op te tillen. ‘Is mijn been…?’

‘Het is oké. Je been is er nog. Ik ga niet tegen je liegen. Het scheelde niet veel. Het mes stak in je dijbeen, maar heeft de hoofdslagader niet geraakt. Dat beetje geluk en de in het leger geleerde eerste hulp van Sean hebben je leven en je been gered.’ Quinn sloot zijn hand om Mikes voet. ‘Voel je dat?’

Mike knikte.

‘Wiebel eens met je tenen.’

Het was een herculische inspanning.

‘Goed.’ Quinn sloeg het laken weer over zijn been. ‘En dan nu het andere goede nieuws. Terwijl je knock-out was, is je maag onderzocht.’

‘Verdomme, Quinn, je kunt niet zomaar…’

‘Normaal gesproken ben ik het daarmee eens, maar voor jou golden verzachtende omstandigheden. Ik heb hem trouwens helemaal bekeken. Je werkte erg goed mee.’

‘Ik was buiten bewustzijn.’ En dat akelige, huiveringwekkende gevoel dat dit hem bezorgde, was een van de vele, vele redenen waarom hij ziekenhuizen haatte.

‘Precies.’ Quinn knikte. ‘Ik vermoedde dat het mijn enige kans zou zijn.’

Quinn zou gelijk hebben gehad als Mike niet verliefd was geworden op Rachel. Terwijl hij in de modder lag, bloedend, was hij banger geweest om dood te gaan dan waarvoor ook. Hij zou alles gedaan hebben om in leven te blijven – om bij Rachel te blijven. Nu begreep hij waarom zijn moeder zo hard had geknokt en zoveel had verdragen.

‘Maar goed, je bent de trotse bezitter van een maagzweer van olympische omvang, maar verder helemaal normaal, die eenvoudig met medicijnen te behandelen is. Lucht dat niet op?’

‘Ja,’ mompelde Mike. Maar de opluchting vloeide door hem heen zoals de morfine uit het infuus. ‘Hoe is het met Rachel?’

‘Ze is in orde. Ze is behandeld voor kleine brandwonden en een paar uur terug ontslagen. Ik wilde haar niet bij jou laten voor ze ermee instemde dat ze met Jack mee naar huis ging en wat rust nam. Ik heb haar ook gezegd dat er geen kans was dat je zou ontwaken voor het ochtend was. Het zou dus prettig zijn als je ons gesprekje niet noemt.’

Mikes gezicht vertrok in een flauwe glimlach. ‘Ik zeg haar niets als jij dat ook niet doet.’

Toen hij zijn ogen opnieuw opende, had Sean de plaats van Quinn in de stoel naast zijn bed overgenomen.

‘Ik raak niet buiten zinnen.’

‘Jij zegt het.’ Sean schoof dichterbij. ‘Maar we herinneren ons allemaal nog die paniekaanval van een paar jaar terug. Je sloeg allerlei spullen stuk.’

Mike kromp ineen. ‘Serieus, ik kan mijn hoofd nauwelijks optillen. Ik heb geen babysitter nodig.’ Maar iemand aan zijn zij was niet verkeerd. Hij was ontzettend gelukkig dat hij hier was in plaats van dood, maar de plek gaf hem nog wel de zenuwen.

‘Jack heeft gebeld. Hij brengt Rachel nu hiernaartoe. Ze zeurt al vanaf zonsopkomst aan zijn hoofd en is een regelrechte lastpak.’

‘Dus ze is in orde.’

‘Absoluut.’ Sean snoof. ‘Dat is me een vrouw. Ze heeft letterlijk Gunners hersenen ingeslagen om je te beschermen. Je kunt maar beter zo snel mogelijk met haar trouwen.’

‘Ben ik van plan.’

Sean lachte. ‘Dat moet goed spul zijn wat je krijgt. Er kwam nog geen druppeltje zweet toen je dat zei.’

‘Iedere vrouw die mijn gewonde lijf beschermt met een boomtak, is een blijvertje.’

‘Amen.’

‘Heeft Gunner het gehaald?’

‘Tot nog toe.’ Er klonk walging door in Seans stem. ‘Maar hij heeft ernstig hoofdletsel. Rachel heeft een behoorlijk stevige swing. De doktoren weten niet of hij weer bij bewustzijn komt. De rechercheur van de regionale politie snuffelt al rond. Quinn heeft hem weggestuurd, maar je zult een verklaring moeten afleggen.’

‘Ik weet het.’ Bezorgdheid wurmde zich door de verdoving heen. Zelfs als David overleed, had Rachel puur uit zelfverdediging gehandeld. Hij had haar gekidnapt. Hij had geprobeerd Mike te doden. Er waren duidelijke bewijzen voor stalking en toenemend geweld. David was een moordenaar. Maar Mike zat niet op deze zaak. Hij lag plat op zijn rug en was van geen nut.

Nou, verdomme. Net toen hij dacht dat hij zich nergens meer druk over hoefde te maken…

Een paar minuten later liep Rachel naar binnen en vertrok Sean. Terwijl hij toekeek hoe ze naar hem toe liep, klopte Mikes hart twee keer zo snel. Met uitzondering van een verbonden hand, een paar blauwe plekken en een uitstraling van algehele uitputting, zag ze er geweldig uit. En levend.

De zijne.

Haar ogen waren vochtig en ze veegde met een hand over haar wang. ‘Ik heb gezworen dat ik niet meer zou huilen. Ik denk niet dat ik in mijn hele leven zoveel heb gehuild als nu.’

‘Kom hier.’ De tranen in haar ogen bezorgden hem een brok in zijn keel. Mike stak een hand uit.

Ze pakte hem voorzichtig aan. ‘Ik wil je geen pijn doen.’

‘Alles behalve mijn been is in orde.’ Mike trok haar dichter naar zich toe.

Ze boog voorover en kuste hem. Daarna legde ze haar hoofd op zijn in een ziekenhuishemd gestoken borst. ‘Ik was zo bang.’

Mike haalde zijn infuusslangetje uit haar haar en sloeg zijn armen om haar heen. ‘Het is voorbij. Hij kan je geen pijn meer doen.’

‘Nee, ik bedoelde dat ik bang was om jou kwijt te raken.’ Ze beefde in zijn armen. ‘Ik hou van je.’

Mike streelde haar. ‘Ik hou ook van jou. Toen David je had, kon ik nauwelijks functioneren.’

‘Maar je deed het wel en je vond me. Maar laten we dat allemaal maar niet meer doen, oké?’ zei ze tegen zijn keel. ‘Laten we van nu af aan lekker saai zijn.’

‘Goed idee.’ Maar Mike dacht oprecht dat een leven met Rachel nooit saai zou worden. Hij kuste haar boven op haar hoofd. ‘Zul je in staat zijn om te leven met wat je hebt gedaan?’

‘Je bedoelt als hij doodgaat?’

‘Ja.’

‘Ik zag hoe hij jou stak. Hij probeerde mijn paarden levend te verbranden.’ Ze tilde haar hoofd op. Woede lichtte op in haar ogen. ‘Ja, daar heb ik vrede mee. Maar misschien zal ik nachtmerries hebben.’

Mike kuchte. Een pijnscheut trok door zijn been. De verdoving raakte uitgewerkt. ‘De rechercheur van de regionale politie wil een verklaring opnemen. Als het zover is, kun je dat misschien liever wat anders formuleren. Medelijden zou goed zijn. Voel je vrij om nog wat te huilen.’

Ze maakte een geluid van afkeer, dat verontrustend veel leek op dat van Sean. ‘Jack heeft me bij het ontbijt al geïnstrueerd. Daarna heeft hij geregeld dat zijn advocaat om tien uur met me meegaat.’

Bedankt, Jack.

‘Het spijt me dat ik er niet was toen je bijkwam.’ Ze snoof en kwam overeind. ‘Ik wilde afgelopen nacht niet weg, maar ik werd slim gemanipuleerd door Quinn.’

‘Dat is een teken van genegenheid. Hij zit alleen mensen om wie hij geeft op de huid.’

Ze streek het dunne laken op zijn borst glad. ‘Heeft Sean je verteld dat mijn huis niet bewoonbaar is?’

‘Nee, maar ik zag dat de brandweer het gisteravond natspoot.’

‘Het dak moet vervangen worden en nog veel meer. Het gaat wel een paar weken duren voordat het gerepareerd is.’

‘Kom bij mij wonen,’ zei Mike zonder aarzeling.

‘Met mijn zus en de meisjes?’

‘Dat wordt een beetje krap.’ Bovendien was hij wel klaar met dat ‘op de bank slapen’-gedoe. Maar hij merkte ook op dat ze hem niet had afgewezen. Hij lag in een ziekenhuisbed, de toenemende pijn in zijn been was genoeg om een neushoorn te vellen, maar hij was gelukkiger dan hij ooit in zijn leven was geweest. ‘We regelen wel wat.’

Jack stak zijn hoofd om de deur. ‘Kan ik even met Mike praten?’

Rachel ging naar de gang. Het beklemmende gevoel in Mikes borst had niets met zijn verwonding te maken.

Jack kwam naar het bed toe, zijn handen over elkaar voor zijn borst. ‘Oké, nu je niet bij me vandaan kunt rennen, moet je me eens vertellen waarom je me ontwijkt.’

Mike keek omlaag naar het weefpatroon van het laken. ‘Het was mijn schuld dat Beth bijna gedood werd.’

Jacks gezicht kreeg een ‘krijg nou wat’-uitdrukking. ‘Jouw schuld? Waarom denk je dat?’

‘Ik had het moeten weten. Hij vermoordde vrouwen onder mijn neus. Hoe kon ik dat over het hoofd zien? Hoe kon ik met hem praten en niet weten wat hij was?’

‘Mike, je kunt jezelf de schuld niet geven.’ Jack legde een hand op Mikes schouder. ‘Niemand wist het. Denk je dat ik in de twintig jaar dat ik bij Moordzaken werkte, iedere moordenaar kon pakken? Ik kwam zelfs niet in de buurt. Dus, zet dat nu maar uit je hoofd. Dat is te veel verantwoordelijkheid voor één persoon.’

De spanning vloeide weg uit Mike. ‘Bedankt dat je voor Rachel en haar zus en de meisjes hebt gezorgd. Het moet een gekkenhuis zijn bij jou thuis.’

‘Ja, maar het is wel een prettig soort chaos. Het afgelopen jaar was ik een gestoorde vrijgezel die leefde voor zijn baan. Vandaag woon ik samen met twee senioren, drie vrouwen, vier kinderen en twee honden – én ik ga komende week trouwen.’ Jack kreeg een brede grijns op zijn gezicht. ‘Jullie zijn allemaal welkom om te blijven zo lang als jullie willen. We hebben ruimte zat.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Ik kan nu maar beter Rachel naar het bureau van de regionale politie brengen zodat ze haar verklaring maar achter de rug heeft.’

‘Ik maak me daar een beetje zorgen over.’

Jack knikte. ‘Ik heb met de rechercheur gesproken die deze zaak behandelt. Het blijkt dat Gunners huis een ware schatkamer is. Hij heeft mensen bespioneerd sinds hij een kind was. Hij begon met foto’s, duizenden. Recent is hij verdergegaan met camerasurveillance. Hij heeft verborgen camera’s geïnstalleerd in de ventilatiegaten van het huis van Vince en Tanya Mitchell, met een live-verbinding. Behalve opnames van Tanya die onder de douche staat en het doet met oude Vince, heeft Gunner ook wat geluidsopnames die duidelijk laten horen dat Vince deals sluit met Lawrence Harmon. Mitchell en Harmon worden momenteel allebei ondervraagd. Bovendien, Gunner moet terechtstaan voor kidnapping en twee moorden. Will Martin is vannacht overleden.’

Een verpleegkundige kwam de kamer in, controleerde Mikes polsband en injecteerde iets in zijn infuus.

Mike voelde een soort opluchting – misschien kwam het ook wel door de pijnmedicatie. Wat het ook was, hij was te vermoeid om ertegen te vechten. ‘Ik waardeer dit heel erg, Jack.’

‘Het komt wel goed met haar,’ ging Jack verder. ‘Ze heeft niets verkeerds gedaan en mijn advocaat is erbij.’

‘Bedankt daarvoor. Ze kan eh… moeilijk zijn.’

‘Je hebt je handen er vol aan, dat staat vast.’

 

Een week later bewoog Mike zijn grote lichaam behoedzaam uit de passagiersstoel in Seans suv. Een pijnscheut ging door zijn been toen hij de betonnen stoep voor het gemeenschapscentrum op hinkte. Hij kromp ineen en steunde op het open portier.

Sean stond al op de stoep met een paar metalen krukken. ‘Weet je zeker dat je dit aankunt? Je bent nog maar twee dagen uit het ziekenhuis.’

Tijd die Mike besteed had aan slapen en door Jacks huis strompelen. Rachel was daar ook aan het herstellen. ‘Nancy zei dat ik hier moest zijn. Er moet iets aan de hand zijn.’

‘Als Quinn erachter komt dat ik je hiernaartoe heb gebracht, vermoordt hij me.’

Mike trok de krukken onder zijn armen. ‘Hij moet vanavond werken.’

‘Ja, maar hij heeft overal spionnen. Het is ongezond om mijn broer kwaad te maken.’ Sean bekeek de overvolle parkeerplaats en de rijen geparkeerde auto’s langs de weg. Mensen drongen aan alle kanten het centrum binnen. ‘Er is echt iets aan de hand.’

Rachel en Sarah kwamen vanaf de achterbank de auto uit en kwamen bij hen op de stoep staan. Rachel ging naast hem lopen toen ze in beweging kwamen.

‘Ik ga even parkeren.’ Maar toen Sean zich naar zijn suv toe keerde, kwam Troy Mitchell het gebouw uit lopen. Met opengesperde ogen bleef hij stokstijf staan en keek naar het groepje op de stoep.

‘Shit.’ Troy draaide zich 180 graden om en begon de andere kant uit te rennen.

Sean vatte hem in zijn kraag. ‘Wat heb jij gedaan?’

Troy verstijfde. ‘Niets. Laat me los.’

‘Waarom probeerde je dan weg te rennen?’ Sean trok hem omhoog tot hij op zijn tenen stond.

‘Blijf met je handen van me af.’ Troy wees naar Sarah. ‘Ik ben niet bij haar in de buurt geweest. Je kunt m’n ouweheer op transport zetten, maar ik ga niet naar de gevangenis.’

Mike keek wat beter. Troys ogen stonden helder. Zijn kleren waren schoon. En nog belangrijker, hij stonk niet naar drank.

‘Ik heb geen enkele aa-bijeenkomst gemist, ben niet naar een kroeg geweest en heb niets gedaan waarvan mijn advocaat zegt dat ik het niet moet doen,’ zei Troy nijdig. ‘Wat Will ook gedaan heeft, hij deed het in zijn eentje. Ik had er niets mee te maken en iets anders kun je niet bewijzen.’

Sean trok hem dichter naar zich toe. ‘Troy, als je haar nog één keer lastigvalt, is de gevangenis wel het laatste waar je je zorgen om moet maken.’

Sean liet hem los en Troy spurtte ervandoor.

‘Hij is nuchter.’ Rachel kneep haar ogen een beetje samen van ongeloof terwijl ze Troys aftocht gadesloeg. ‘Ik hoop dat dat zo blijft.’

‘Ik ook.’ Sarah glimlachte.

Rachel greep de arm van haar zus. ‘Je gaat toch niet…’

‘Absoluut niet,’ flapte Sarah eruit. ‘Maar het is beter voor de meisjes als hun vader geen dronkenlap is.’

‘Ik kom zo snel mogelijk nadat ik een parkeerplek gevonden heb.’ Sean stapte in zijn auto.

Mike bewoog zich naar de ingang toe. Rachel deed de deur voor hem open. Binnen hadden de inwoners de grote vergaderzaal veranderd in een staande receptie.

‘Hoofdcommissaris! Hier!’ Drie mannen stonden hun zitplaats af op de achterste rij. Mike bloosde door al die aandacht, maar hij stond de mensen toe hem naar een zitplaats te brengen. Vermoeider dan hij wilde zijn ging hij dankbaar zitten. Iemand pakte zijn krukken aan. Iemand anders zette een stoel voor hem neer. ‘Leg dat been er maar op.’

Rachel gleed op de stoel naast hem, met Sarah aan haar andere zij.

Er klonk een hamerslag voor in de zaal. Stoelen schoven over de houten vloer en stemmen verstomden toen de menigte ging zitten, waardoor Mike voor het eerst zicht kreeg op wat er voorin gaande was. Fred stond bij het spreekgestoelte, achter hem zaten drie raadsleden aan de lange tafel. Vince’ stoel was verdacht leeg. Herb en Frank grijnsden. Lee zat mistroostig kijkend gebogen over een vel papier.

Een hand landde op Mikes schouder. Hij keek op en zag Sean achter hem staan.

Voor in de zaal schraapte de burgemeester zijn keel. ‘Het doet me verdriet u te melden dat raadslid Mitchell vanochtend is gearresteerd op verdenking van veelvuldige fraude en het aannemen van steekpenningen.’

Opgewonden gemurmel steeg op uit het publiek.

‘Vertel ons liever iets wat we niet weten,’ riep iemand boven het geluid uit.

‘Ja, Fred. Zoals wat er gaat gebeuren met het Lost Lake-project.’

De mensen werden stil. Alle ogen waren weer gericht op de burgemeester.

Mike wreef over zijn pijnlijke dij, vlak boven het dikke verband. Quinn had alweer gelijk. Mike zou het rustig aan moeten doen, geen langdradige bijeenkomst bijwonen. Aan de andere kant, zijn maag brandde niet meer. Zijn maagzweer had al gereageerd op het gebrek aan stress en het handjevol pillen dat hij tweemaal daags slikte.

Fred klonk lusteloos. ‘Lawrence Harmon is vanochtend ook gearresteerd. Ik heb op dit moment geen idee wat er gaat gebeuren met het bouwproject.’

Het geroezemoes zwol aan.

Fred sloeg weer met zijn voorzittershamer, maar de menigte negeerde hem. Twee mensen werkten zich tussen de mensen door naar voren. Mike grinnikte toen Nancy en Phyllis Fred aan de kant schoven.

Nancy greep de hamer uit Freds handen en sloeg er autoritair mee op het spreekgestoelte.

Phyllis pakte de microfoon. ‘Ga zitten.’ Ze wachtte tot de mensen in de zaal stil werden. ‘We kunnen van Fred niet verwachten dat hij al weet wat er met het project gaat gebeuren, maar er zijn verschillende andere onderwerpen waarover hij ons een verklaring schuldig is.’ Ze pauzeerde om het juiste effect te sorteren en keek ondertussen de menigte langs. ‘Bijvoorbeeld waarom hij de hoofdcommissaris van de politie geschorst heeft die deze stad al meer dan tien jaar dient.’

Mikes hand bevroor op zijn been. Hoorde hij echt wat hij dacht dat hij hoorde?

Nancy haalde een bundeltje papieren uit een map en tilde haar bril vanaf de plek waar hij aan een kettinkje bungelde, naar haar neus. Ze boog zich naar de microfoon toe. ‘We hebben hier een petitie, getekend door meer dan vijfhonderd stadgenoten, waarin de gemeenteraad opgeroepen wordt om de schorsing van hoofdcommissaris O’Connell op te heffen.’

Er werd geklapt en gefloten. Phyllis tikte op de microfoon. Het geluidsniveau daalde. ‘We zouden nog meer handtekeningen hebben als we niet zo’n haast hadden.’

Stomverbaasd sloot Mike zijn opengevallen mond. Rachel kneep in zijn hand en veegde een paar tranen uit haar ogen. Hij keek over zijn schouder en wierp Sean een vragende blik toe. Sean schudde zijn hoofd alsof hij ook geen idee had wat er gaande was.

Nancy hield de microfoon omhoog voor de burgemeester. Freds mond ging open en dicht als de bek van een magere forel. ‘Er zal meteen een onderzoek…’

‘Stop daarmee, Fred.’ Nancy trok haar vestje recht. ‘Dat hele gedoe was overduidelijk opgezet door Vince zodat hij weg kon komen met al die dingen waarvoor hij nu gearresteerd is.’

Phyllis tikte met haar makkelijke schoen met lage hak tegen de versleten houten vloer. ‘We hebben Michael veel meer nodig dan jou, Fred.’

Freds gezicht kleurde rood, maar hij deed geen poging in discussie te gaan. Hij liep naar de drie raadsleden achter de tafel, die hun hoofden bij elkaar gestoken hadden. Een minuut later sprong Herb Duncan zo ongeveer uit zijn stoel en gleed bijna naar het spreekgestoelte toe. Hij omhelsde Nancy en Phyllis. ‘De gemeenteraad heeft er unaniem toe besloten om hoofdcommissaris O’Connell zowel onze nederige excuses als zijn baan aan te bieden.’

De menigte kwam massaal overeind. De mensen om Mike heen draaiden zich om en schudden zijn hand en feliciteerden hem. Sean ging pontificaal naast Mikes verwonde been staan.

Herbs stem dreunde uit de speakers. ‘Mike, neem zolang als je nodig hebt om te herstellen. Je baan wacht op je tot je zover bent.’