10

Mike parkeerde vlak bij Rachels stal naast een lange, gestroomlijnde Mercedes. Donkergetinte ruiten verborgen het interieur. Hij noteerde het kenteken toen Sean zijn enorme suv ernaast zette. Het geluid van stemmen en het getrappel van paardenhoeven dirigeerde hen naar de andere kant van de stal, waar een paard met amazone in korte galop rondreden in een met hekken afgezette bak. Rachel stond in het midden, haar aandacht gericht op het schoolmeisje en haar grijs gespikkelde rijdier. Rachel riep instructies, draaide om haar as terwijl het paard rondging in de bak.

Lieve jezus. Die rijbroek was strak.

Ook al liep Mike het water in de mond, hij merkte op dat haar leren kniestukken bijna doorgesleten waren, net als haar hoge zwarte rijlaarzen. Daartegenover was alles aan haar leerling nieuw, glanzend en duur.

Het grijze paard keerde naar een van de houten hindernissen in de bak. De balk was ongeveer een meter hoog. Mike keek naar de enige toeschouwer, een slanke donkere man, van eind dertig. Gekleed in een als gegoten zittende zwarte broek en shirt leunde hij met zijn getinte onderarmen op het hek.

‘Gewicht naar achteren,’ riep Rachel. ‘Hielen omlaag. Stuur hem naar voren.’ Haar stem werd harder en scherper bij elk commando. Het hoofd van het paard ging op en neer en hij rolde met zijn ogen toen hij recht op de hindernis af galoppeerde en er toen omheen ging. Het grijze dier maakte gebruik van de onzekerheid van het meisje, gooide zijn hoofd omlaag en nam de benen. Zijn berijdster trok aan de teugels tot het dier slippend stopte voor het hek. Het meisje werd gelanceerd en vloog tegen zijn nek.

Rachel was snel bij het paard en sprak met lage stem tegen het meisje. Het jonge gezicht was bleek geworden en Mike kon vanaf de andere kant van de bak zien dat haar handen beefden. Rachel fluisterde en het meisje schudde haar hoofd.

‘Oké.’ Rachel hield de teugels vast terwijl het meisje afsteeg.

De man die op het hek steunde, richtte zich op en verstrakte. ‘Het was de bedoeling dat jij dat dier zou trainen om fatsoenlijk te springen,’ schreeuwde hij en hij zwaaide dreigend met zijn wijsvinger in haar richting.

Mike liep naar het hek. Sean schoot opzij naar een plek een paar meter aan de andere kant van de man. De bezoeker nam hen beiden wantrouwend op met ogen die heen en weer schoten.

Zonder een woord te zeggen, pakte Rachel de cap van het meisje, zette hem op haar hoofd en besteeg het grijze dier in één vloeiende beweging. Ze zette haar voeten in de beugels en pakte de teugels vast terwijl het dier ervandoor ging. Ze zat rustig en rechtop terwijl ze twee rondjes door de bak maakte en het grijze dier aanzette tot een vloeiende galop. Mikes spieren spanden zich even toen ze het rijdier keerde en het naar dezelfde sprong dirigeerde die het dier zo-even had geweigerd, maar het grijze dier vertoonde geen enkele aarzeling. Hij nam de hindernis in één soepele beweging. Ze landden en galoppeerden verder. Rachels hoofd draaide. Mike volgde haar blik naar een andere hindernis, deze bijna anderhalve meter hoog. De oren van het paard bewogen en het verlengde zijn passen bij de nadering van de sprong. Rachels lichaam strekte naar voren, over de nek van het dier, toen ze over de bovenste balk vlogen.

Het meisje liet haar schouders hangen toen Rachel het dier vaart liet minderen en naar haar toe stapte. Rachel steeg af en gaf de teugels aan het meisje. ‘Laat hem uitlopen.’

Met een kille blik naar Mike en Sean liep de slanke man naar de ingang. Hij focuste bewust op Rachel toen zij het hek opendeed. Nadat het meisje en het paard gepasseerd waren en naar de stal liepen, stapte de man op Rachel af.

‘Van jou werd verwacht dat je het paard zou trainen zodat mijn dochter erop kan rijden,’ zei hij rustig. Zijn stem had een licht Zuid-Amerikaans accent en een dreigende ondertoon. ‘Ze moet dat beest de baas zijn.’

‘We hebben het hier eerder over gehad,’ reageerde Rachel. Haar ogen flitsten. ‘Het paard is te lastig voor haar. Ze heeft een rustiger, inschikkelijker rijdier nodig. Geen enkele hoeveelheid training zal dat dier handelbaar maken.’

De mond van de man verstrakte. ‘Dat beest heeft heel veel geld gekost. Het is de beste. Mijn dochter verdient alleen het beste. Misschien doet ze niet genoeg haar best.’ Hij kneep zijn zwarte ogen samen en perste zijn lippen op elkaar terwijl het meisje en het dier in de stal verdwenen.

‘Ze zal gewond raken. Lucia heeft eenvoudigweg de ervaring niet om dat dier nu al aan te kunnen, en het paard weet dat. Het staat u vrij om iemand anders te zoeken om hen beiden te trainen.’

‘Ik wil geen ander om hun les te geven,’ zei hij. ‘Lucia zal het wel leren.’

Rachels kaken klapten op elkaar alsof ze haar weerwoord inslikte. ‘Ik zal proberen hem een steviger bit te geven.’

‘Wat je wilt.’ Hij boog zijn hoofd, een overwinnaarsglans in zijn ogen.

Rachel keerde hem de rug toe en liep weg, haar frustratie overduidelijk zichtbaar aan haar stramme postuur.

Rachel ving zijn blik op en knikte met haar hoofd in de richting van het huis. Mike volgde haar over het grasveld.

Sean kwam naast hem lopen en boog zich naar hem toe. ‘Ik mag haar wel.’

‘Ze zou wat minder agressief mogen zijn.’ Mike keek over zijn schouder naar de Zuid-Amerikaan die naar Rachels rug staarde. Had ze zich onlangs soms de woede van iemand anders op de hals gehaald?

Rachel stapte met grote passen over het grasveld. Ze zou met de agent en zijn blonde maatje praten zodra ze afgekoeld was. Haar schouder klopte door de inspanning om het grijze paard over de hindernissen te laten springen. Geweldig hoor, na haar eerdere belofte om impulsieve besluiten te voorkomen.

Lucia’s vader kwaad maken was ook al niet zo verstandig. Ja, Cristan Rojas was een arrogante kwal, maar hij was een rÍjke arrogante kwal. Ze kon het zich niet permitteren hem te ergeren. Niet, gelet op het bedrag dat hij haar betaalde om zijn dochter te coachen en dat tegendraadse paard te trainen. Maar waarom hij bereid was haar een aanzienlijk bedrag voor de trainingen te betalen, was een raadsel. De man ging elke keer over de rooie als ze hem haar mening verkondigde of een vraag beantwoordde.

Rachel knarste met haar tanden. Het maakte niet uit. Ze moest zeggen wat ze op haar lever had. Zoals ze al te goed wist, was paardrijden een gevaarlijke sport. Ze zou het vreselijk vinden als het meisje ernstig verwond raakte. Bovendien, Lucia zou het veel meer naar haar zin hebben en veel sneller vooruitgaan op een beter geschikt paard. Impulsief of niet, Rachel had de juiste beslissing genomen door Lucia’s vader de waarheid te zeggen, al zou ze wat aan de manier waarop ze dat deed kunnen doen. Sarah zou haar punt hebben kunnen maken zonder een confrontatie.

Rachel hield even in toen ze bij de achterkant van het huis was. Sarah stond in de deuropening. Een sprankje boosheid fonkelde achter haar blauwe oog.

O-o. Sarah had gekeken. Bandiet blafte en sprong naar buiten om haar te begroeten. Rachel greep hem vast voordat hij Rojas in de gaten kreeg bij de stal. Een enkel met een hondenbeet erin zou de stemming van haar cliënt niet verbeteren.

‘Rachel, je had het beloofd.’ Sarah blokkeerde de doorgang met haar lichaam. ‘Niet meer springen.’

‘Ik weet het. Het spijt me.’ Rachel bleef staan op de veranda. ‘Ik wist niet wat ik anders moest doen. Die gast had een lesje nodig.’

‘En als je gevallen was?’ Sarah steunde met haar goede hand op haar heup.

Tja. Helaas was die mogelijkheid niet in haar opgekomen. Gevolgen deden dat zelden. ‘Dat gebeurde niet.’

‘Maar wat als het wél was gebeurd? De laatste keer ging je bijna dood. Je weet wat de arts gezegd heeft. Als je nog eens valt…’ Sarahs ogen knipperden niet toen ze pauzeerde om adem te halen.

Rachel reageerde niet. Ze was een waanzinnige brekebeen, en niet meer goed in elkaar te zetten na opnieuw een valpartij, al werd een legertje artsen gemobiliseerd.

‘Je mag eigenlijk helemaal niet meer rijden. Ik weet dat je het daar nooit mee eens zult zijn, maar springen is ronduit dom. Je moet jezelf prioriteit geven boven die paarden. Ik kan niet nog een keer op de intensive care zitten en me afvragen of je het zal overleven. Je wilt dat ik bij Troy wegga, zodat ik niet gewond raak, maar je bent niet bereid om op dezelfde manier voor jezelf te zorgen.’

Schuldgevoel zakte als een loodzware zandzak naar haar maag. ‘Je hebt gelijk. Ik zal het niet meer vergeten.’ Sarah had niet nog meer nodig om zich ongerust over te maken. Ze was bij de lunch zo goedgehumeurd geweest en Rachel had het verpest. Om nog maar te zwijgen van de woede die ze veroorzaakt had in de meest gelijkmatig gestemde persoon op aarde. Sarah wierp een blik over Rachels schouder. Rachel bevroor. Ze hadden de agent en zijn maat zojuist getrakteerd op ereplaatsen bij een familieruzie die privé was.

Sarah stapte opzij om ze allemaal de keuken binnen te laten. Bandiet wurmde zich los uit Rachels greep, gromde tegen de blonde gast, kreeg toen Mike in de smiezen en begon te kwispelen en te snuffelen. Hij had zelfs de hond betoverd. Rachel draaide zich om om de mannen aan te kijken.

Ze schonk Mike een koel, stil knikje toen hij haar voorstelde aan de vaalgele blonde man. ‘Sean zal je een prijsopgave doen voor een alarmsysteem.’

‘Prettig kennis te maken.’ Sean stak zijn hand uit. Op de voorkant van zijn witte poloshirt stond een vuistgroot logo met Wilson Security erop. De kerel was slank als een olympische tienkamper en achter zijn vriendelijke glimlach zag ze een scherpe, roofzuchtige glinstering. Ze wist zeker dat Sean zijn kennis van beveiliging niet via een online cursus had opgedaan.

‘Ik stel het op prijs dat we zo vlug ingepast konden worden.’ Rachel schudde zijn hand. ‘Hoe lang heeft u nodig?’

‘Een paar uur.’ Seans serieuze ogen keken de ruimte kritisch rond. ‘Oude huizen kunnen een uitdaging zijn.’

‘Rachel, kun je dit betalen?’ Sarah vulde een boterhamzakje met ijs.

‘Ja, maak je maar niet druk.’

Twijfel kroop Sarahs nieuwe, bazige houding binnen. ‘Ik wil niet dat je je voor ons in de schulden steekt.’

Rachel raakte Sarahs arm even aan. ‘Het is gedekt. Ik maak geen schulden, dat beloof ik.’ Ze keek Sean aan. ‘Ik wil dat mijn familie veilig is, wat het ook kost.’

Sean knikte instemmend. Rachel nam een paar pijnstillers en pakte het zakje ijs van Sarah aan. Bandiet spurtte met Rachel naar de deur. Ze hield hem tegen met haar voet. ‘O nee, niet zonder riem. Niet na vanochtend.’

Mike volgde haar naar buiten. De beveiligingsman liep vlak achter hem.

Met een paar stappen was Mike naast haar. ‘De vader van je leerling leek nogal kwaad.’

Ze duwde het ijs tegen haar schouder. Au! ‘Hij is het niet gewend dat iemand hem tegenspreekt.’

Zijn blik gleed naar het ijs. ‘Gaat het wel goed met je?’

‘Ja hoor, een oude blessure.’

‘Je zou voorzichtiger moeten zijn. Wat weet je over die man?’

Rachel bleef staan. ‘O nee, geen denken aan. Cristan Rojas zou zich niet verlagen tot het schrijven van schuttingtaal op mijn stal.’

‘Maar toch, mensen kwaad maken is niet zo handig om te doen.’

‘Waarschijnlijk niet,’ stemde Rachel in. ‘Maar alleen omdat hij Zuid-Amerikaans is, is hij nog geen drugsbaron.’

‘Misschien niet. Maar hoe goed ken je hem?’

‘Niet zo goed,’ gaf ze toe. Ze betwijfelde of Rojas gevaarlijk was, maar Mikes woorden brachten haar toch even aan het twijfelen. Iemand zat achter haar aan. Kon ze het mis hebben wat betreft Rojas?

Mike hield haar tegen met een hand op haar arm. ‘Je hebt toch niets met hem?’

‘Wat bedoel je?’ Rachel keek met samengeknepen ogen naar zijn hand. Zijn grip was zacht, maar stevig genoeg om een ruk van haar te weerstaan.

‘Dat je met hem date. Met hem flirt.’ Mikes blik werd vlak. ‘Met hem naar bed gaat.’

‘Luister, Echte Man. Jij en ik moeten iets rechtzetten. Ik date, flirt of slaap met niemand.’ Ze draaide haar arm om uit zijn greep te komen en prikte toen met haar wijsvinger tegen zijn borstkas. ‘En al zou ik dat wel doen, dan zijn het nog jouw zaken niet.’

‘Ik probeer alleen maar mogelijke verdachten te elimineren.’

‘Tuurlijk.’ Met het ijs weer stevig tegen haar schouder gedrukt keerde ze zich om en stampte naar de stal.

Achter zich hoorde ze Sean zeggen: ‘Had ik je al gezegd hoe graag ik haar mag?’

‘Houd je kop.’ De korte lach die Mike niet goed kon onderdrukken haalde de angel uit zijn betoog. Hij zag dat Rachel de stal binnenging, haar zakje ijs bij het afval gooide en haar mooie merrie naar het gangpad bracht. Ze leunde tegen de hals van het paard, haar schouders naar voren hangend alsof ze steun zocht. Was hij te ongevoelig tegen haar geweest? Nee. Wacht eens. Zij was het geweest die hem had uitgefoeterd.

Sean ging aan de slag. Mike draaide zich om bij het horen van geronk van een zware motor. Een witte paardenvrachtwagen hobbelde over het pad vol voren en parkeerde naast de stal. Een slanke, zilverblonde man in pantalon, laarzen en een rode polo sprong aan de passagierskant uit de cabine en liep snel op Rachel af, die nog steeds in de stal bij haar merrie was. Ook de bestuurder stapte uit, liep naar de zijkant van de wagen, maakte wat sloten los en liet een klep zakken.

Kwamen er nieuwe paarden?

Onderweg naar zijn wagen keek Mike naar Rachel. Haar gezicht was uitdrukkingsloos geworden terwijl ze de merrie naar voren leidde om de blonde vent te ontmoeten. Hij deed zijn portier open, hield zich stil en luisterde. Er was iets aan de hand.

Rachel stopte een metertje bij de man vandaan. ‘Bedankt voor je komst, Blake.’

Blake Webb? Haar vroegere baas en de eigenaar van Fleet O’ Feet?

Haar voormalige baas perste alle kleur uit zijn lippen. O, ja! Blake Webb had meer belangstelling voor Rachel dan alleen als voormalige werkgever. Het zag ernaar uit dat de roddelpers gelijk had. De spanning die zich in Mikes lijf opbouwde had niets van doen met een of andere aandoening. Het was simpelweg pure jaloezie, die door zijn bloed gutste op een manier die hij nog niet eerder had ervaren. Hij drong haar terug met gezond verstand. Er zou trouwens toch niets gebeuren tussen Rachel en hem. Dus wat kon het schelen als Blake Webb een oogje op haar had?

Mikes hart maakte een sprongetje toen Rachels gezicht geen enkele belangstelling voor hem uitstraalde. Maar haar gezicht was gespannen en angstaanjagend bleek. Er klopte iets niet. Hij sloot het autoportier.

‘Je hoeft dit niet te doen, Rachel. Ik geef je het geld,’ zei Blake.

Met haar lippen op elkaar geperst schudde Rachel snel haar hoofd. ‘Nee, bedankt.’

Alles viel op zijn plek en met een ziekmakend gevoel drong tot Mike door waarom Blake hier was.