8

Gedempt gedreun drong door tot in haar slaap. Ze ontwaakte in een nog donkere kamer. Het was nog geen ochtend. Ze sloot haar ogen, drukte haar hoofd diep in haar kussen en wachtte tot de sluimering kwam. Maar de slaap wilde niet komen. Het werd steeds warmer onder de dikke quilt. Ze sloeg het beddengoed van zich af en stond op, haar lievelingsbeer onder een arm geklemd. Koele lucht streelde de hete, klamme huid van haar gelaat, maar de schok van haar blote voeten op de koude hardhouten vloer veroorzaakte een rilling in haar ledematen. Ze duwde een haarlok achter een oor terwijl ze naar de deur toe ging.

Er klonk een schrapend geluid van buiten bij haar raam. Ze kreeg acuut kippenvel op haar armen toen ze zich omdraaide, speurend naar de oorzaak ervan in de duisternis voorbij het glas. Opnieuw geschraap. Een tak?

Angst en nieuwsgierigheid streden in haar met elkaar. Haar keel werd dichtgeknepen, haar ademhaling maakte een geluid als schuurpapier. Ze slikte, wat pijn deed aan haar droge keel. Ze moest het weten. Zodra ze wist dat het niets voorstelde, zou ze weer kunnen gaan slapen.

Ze deed haar badjas en haar slippers aan, liep op haar tenen haar slaapkamer uit, door de gang, naar de keukendeur. De deur gleed open met een zacht gepiep. Haar adem was zichtbaar in de ijskoude lucht die de pijn van haar keel en gloeiende huid verzachtte. Sneeuwvlokken dwarrelden in de stille, mooie nacht omlaag. Alles was goed. Ze had een nare droom gehad.

Ze deed haar mond open om een sneeuwvlok met haar tong op te vangen en bleef als bevroren staan toen ze het knarsen van een laars op de bevroren grond hoorde. Haar kaak sloeg dicht en ze draaide haar hoofd in de richting van het geluid.

Een gestalte met een hoed op stond aan de andere kant van de ijzige tuin. Iets donkers en roods druppelde van een grote, in een handschoen gestoken hand. Zo dik als bessensap viel het in een vochtige poel tussen het witbevroren gras naast zijn laars. Natte, donkere, roestkleurige vlekken bezaaiden de grond om hem heen.

Ze bleef stokstijf staan, verlamd, op het trillen van haar benen na, die het dreigden te begeven. Haar schreeuw klauwde zich een weg door haar borst naar buiten, bleef steken in haar keel en verstikte haar.

Het hoofd van de man draaide haar kant uit. In plaats van ogen staarde een zwart gat haar aan. Ze kon zijn ogen niet zien, maar ze wist dat hij naar haar keek, ze voelde het met hetzelfde instinct dat een konijn waarschuwt voor het loeren van een hongerige wolf.

 

De pijn schoot door Rachels knieën toen ze de houten vloer raakte. Ze strekte haar vingers, die nog steeds de rand van het laken omknelden dat ze met zich mee van het bed had getrokken. Met één hand duwde ze het bezwete haar uit haar gezicht terwijl haar hart bonkte. Ze haalde diep adem en hield haar adem een paar seconden vast om zichzelf onder controle te krijgen. Ze keek naar het raam. Het ochtendgloren meldde zich nog maar zwakjes boven de horizon.

Haar persoonlijke kwelgeest was zeker al tien jaar niet meer in haar dromen verschenen. Het nare incident van de vorige avond in het bronhuisje moest een spin-off van haar nachtmerries uit haar kindertijd getriggerd hebben.

Maar verdomme. Hij was nog steeds even angstaanjagend als hij was geweest toen ze zes was.

Ze stond op om een hete douche te nemen, een zielige poging om alle bewijzen van de walgelijke droom van zich af te spoelen. Ze boog zich naar voren en draaide de kraan open toen het uitblijven van de waterstralen haar eraan herinnerde dat ze geen water had. Afgelopen avond, nadat Mike was vertrokken, had ze gedoucht bij mevrouw Holloway en dankbaar de noodvoorraad gebotteld water van haar buurvrouw geaccepteerd.

Ze hoopte maar dat de reparateur echt zo vroeg zou komen als hij had beloofd en dat hij de waterpomp in het bronhuisje ter plekke kon maken.

Ze zette een pot koffie. Bandiet kwam de keuken binnen en deed zijn impressie van een harige springstok na. Ze greep zijn halsband en deed de achterdeur open. Ze deinsde terug. Op haar oprit stapte Mike uit zijn suv.

Wat verdo…

Bandiet maakte zich los uit haar grip en croste de tuin door.

Mike stond stil toen de hond ongeveer een halve meter bij hem vandaan slippend tot stilstand kwam. Met zijn kop omlaag liep Bandiet langzaam naar hem toe en snuffelde aan zijn schoenen. Tevreden omdat de hond geen gat in zijn enkels zou bijten, schonk Rachel alvast een mok koffie voor hem in voordat ze de frisse ochtendlucht in stapte. Wat dunne mistflarden zweefden boven de omringende weilanden, een vreemde mix van spookachtig en vredig.

Hij stak zijn hand uit naar de hond en wachtte geduldig tot Bandiet zijn poten op Mikes knie zette en zijn kop naar voren stak. De hond likte zijn hand toen ze hem zijn koffie gaf. Hij bleef kalm onder het spuugbad van de hond, wat hem nog aantrekkelijker maakte. Verdomme. Maar zijn gezicht zag er nog afgetobder uit dan de vorige avond. ‘Ik ben geaccepteerd, denk ik.’

‘Daar lijkt het wel op.’

Mike krabbelde de hond achter z’n oren. Bandiet kwispelde met zijn staart, zocht toen snuffelend zijn weg naar de boom die midden achter in de tuin stond en tilde zijn achterpoot op.

Rachel hield met één oog de hond in de gaten, maar haar andere oog werd in beslag genomen door Mike die zijn schouders rekte. Dat ze niks met hem kon krijgen betekende nog niet dat ze niet van de show mocht genieten. Vanochtend geen uniform. In plaats daarvan spande een marineblauw T-shirt om de spieren van zijn brede schouders en borst. Hij wreef zich in zijn nek en trok een gezicht alsof die stijf was.

‘Ben je hier de hele nacht geweest?’

Er verscheen een blos op zijn stoppelige kaken en hij keek van haar weg om zowel haar vraag als haar blik te ontwijken. ‘Ik was bezorgd vanwege het gebrek aan beveiliging in jouw huis.’

Juist, ondanks zijn irritatie de vorige avond maakte hij zich zorgen om haar. Rachels hart bonsde. ‘Dus je hebt op mijn oprit geslapen?’

Hij bracht de mok naar zijn mond en nam een slok, ongetwijfeld om wat tijd te rekken en ondertussen een passend antwoord te formuleren. De politiebaas was een zorgvuldig man die net zoveel nadacht over zijn woorden als over zijn acties. In tegenstelling tot Rachel handelde hij doorgaans niet impulsief en kreeg dan later spijt. Het duurde even voor hij haar aankeek. De gelatenheid van die blik duidde erop dat hij niet wist hoe hij haar vraag kon omzeilen. ‘Nou, ik was hier niet de héle nacht en geslapen heb ik niet.’

‘Je had het niet hoeven doen.’ Hoewel, als ze had geweten dat hij er was als haar bewaker, dan was haar plaaggeest niet langsgekomen voor een bezoekje. Ze staarde naar zijn opbollende spieren. Hij zag er absoluut… lekker? God nee, capabel uit. Houd het zakelijk. Dat de agent opwindend was, deed er niet toe. Omdat het onbetwistbaar was? Deze discussie in haar hoofd verliep niet zoals ze wilde. God, ze had meer cafeïne nodig. ‘Maar evengoed bedankt.’

‘Bedankt voor de koffie.’ Om zijn ogen waren donkere kringen gekomen na twee nachten met nauwelijks rust; twee nachten slaap had hij verloren door haar en haar familie te beschermen. Een diepe zucht ontsnapte aan zijn borst, waarna hij slikte.

‘Dat is het minste wat ik kan doen.’

Hij leunde wat dichter naar haar toe. Een flits van verlangen brak door de uitputting in die prachtige ogen heen. Rachel voelde hoe haar lichaam naar hem toe getrokken werd toen hun blikken elkaar ontmoetten. Ze werd door hitte overspoeld. Lieve god! Hij rook zo lekker.

Zijn blik ging naar haar lippen. Als ze nog een paar centimeter naar voren ging, zou hij haar kussen. Dan kon ze haar hele lichaam tegen al die spieren drukken. Hij zou die enorme armen om haar heen slaan. Die grote handen waren net zo teder als ze sterk waren. Ze zou meer dan een vlammend seksueel contact voelen. Ze zou zich veilig voelen – en de verleiding was enorm. Ze rukte haar blik bij hem vandaan. Met grote moeite.

Ongenoegen gleed over zijn gezicht voor hij achteruit stapte en zijn gezicht in de plooi trok.

Hij maakte te veel gevoelens bij haar los voor een slippertje. Bovendien keken die ogen te serieus naar haar. Mike was niet het type voor een onenightstand en Rachel was nog niet toe aan een nieuwe relatie. En zeker niet met een man die niet kon beslissen. Toegegeven, ze realiseerde zich dat ze een enorme lastpak was en met gemak de meest stoere kerel het hazenpad kon laten kiezen, maar toch. De vorige avond was hij geïrriteerd en afstandelijk geweest en vanochtend had hij op het punt gestaan haar te kussen. Hoe zat het nou precies?

Rachel draaide zich naar de stal. De paarden moesten gevoerd worden. Geen tijd om te dealen met de lekkere politieman. Ze floot naar Bandiet. De kleine hond draafde naar haar toe en racete toen voor haar uit. ‘Je kan beter naar huis gaan, stoere man. Zelfs superhelden moeten slapen.’

Ze keek over haar schouder en werd beloond met een sexy glimlach. Ze keek weer voor zich terwijl ze haar gezicht voelde branden. Een paar andere lichaamsdelen hadden daar ook last van.

Achter haar startte zijn auto en ze hoorde zijn voertuig weg hobbelen over haar rampzalige oprit. Ze hief haar kin op. Haar blik richtte zich op de stal en haar mond viel open. Zwarte teerzeilen bedekten alle graffiti. De agent had niet alleen staan waken op haar oprit, hij had haar ook uren werk bespaard.

Ze zat erg, heel erg in de problemen. Niet alleen bracht Echte Man haar vrouwelijke delen aan het trillen, hij bezorgde haar ook een warm en wollig gevoel vanbinnen. Een paar hete, zweterige vrijpartijen kon ze wel aan, maar Rachel deed niet aan warm en wollig. Het was gewoon het risico niet waard. In het algemeen lieten mensen haar in de steek als ze hen het meeste nodig had.

Een rinkelend geluid haalde haar uit haar overpeinzingen. Bandiet kwam achter de garage vandaan. Zijn voorpoten waren smerig en een modderig, dood konijn bungelde tussen zijn kaken.

‘Bandiet!’ Rachel spurtte op hem af. De hond zakte met zijn borstkas op de grond. Kont omhoog en zijn staart kwispelend in een ‘kom me paar pakken’-modus.

‘Bandiet, braaf zijn.’ Rachel hield haar pas in en ging langzaam verder naar de hond toe. ‘Laat los. Je krijgt van mij wat lekkers.’

Bandiet vond het een leuk spelletje en kroop een stukje achteruit.

‘Kom op, jongen,’ zei Rachel met een lage, rustige stem. Ze stapte naar voren. De hond schoot ervandoor om de stal heen, zijn flaporen gingen op en neer, en zijn korte pootjes waren een bewegende bruine waas. Rachel zette de achtervolging in, probeerde hem af te snijden door langs de andere kant om de stal te rennen, maar Bandiet was te vlug om hem te grijpen. Hij deed alsof hij naar links ging en sprintte weg in de andere richting. Rachel draaide een rondje. Ze verstopte zich achter de deur en wachtte. Bandiet voelde haar aanwezigheid, hield afstand en schoot vrolijk weg over het erf. Rachel bleef staan, handen op de heupen, en ze zuchtte diep.

Dit was belachelijk. Ze had totaal geen kans om het kleine mormel te vangen.

Ze hoopte dat hij zich zou gaan vervelen en ging aan het werk. Ze werd met verheugd getrappel en gesnuif begroet toen ze de stal binnenkwam. Ze stopte bij Lady’s stal en haalde een wortel uit haar zak. De merrie kauwde rustig terwijl Rachel haar nek streelde.

Ze hield de staldeur in de gaten, knipte de verlichting aan en begon graan af te wegen. Bandiets kop, inclusief het bungelende, wegrottende dier, verscheen in de deuropening. Rachel negeerde hem. Hij legde het konijn neer en blafte. Ze liep van stal naar stal en vulde de voerbakken. Telkens als ze vlak langs hem kwam, greep de hond het konijn en liep een stukje achteruit. Tegen de tijd dat ze klaar was met het voeren van de paarden, lag de hond als een moedeloos hoopje naast zijn afschuwelijke trofee. Ze liep langs hem de deur uit. De labels aan zijn halsband rinkelden bij haar hielen. Ze keek omlaag. Met een lege bek liep de hond naast haar. Kon een hond er teleurgesteld uitzien?

‘O nee, echt niet.’ Vlug boog Rachel omlaag en greep zijn halsband. Er was geen vierkante centimeter vacht die niet onder de modder zat. Ze maakte hem vast aan een boom. ‘Je bent een puinhoop. En ik laat je mooi geen enkel gezicht likken voordat ik je tanden gepoetst heb.’

Hij keek haar aan. Zijn oren hingen omlaag en hij maakte maximaal gebruik van zijn droevige spaniëlogen.

‘Maar ik beloof je dat we later nog pakkertje gaan spelen.’ Rachel klopte hem zachtjes op zijn kop en voegde ‘Bandiet wassen’ toe aan haar to-dolijst. En ze moest het konijn opnieuw begraven, voor de meisjes hem zagen. In een veel dieper gat.

 

Met een zorgvuldig geoefende gezichtsuitdrukking stak Mike de betegelde lobby van het kleine gerechtsgebouw over. Vanbinnen brandde woede een gat in zijn ziel. Hij liep de gang naar de parkeerplaats achter het gebouw in, waar hij Rachel Parker heen en weer zag lopen.

Wauw.

Haar gebruikelijke look – versleten jeans en een paardenstaart – waren al sexy genoeg, maar na hun ontmoeting in de ochtendschemer had ze zich omgekleed in een kort rokje, een katoenen blouse en lage laarsjes. Mikes blik ging naar haar blote benen. Alle mensen. Ze waren zo slank en getint als hij al vermoedde. Met moeite verplaatste hij zijn blik naar haar gezicht. Ze had de pleister op haar kaak kleiner gemaakt en de blauwe plek eronder was nog vaag zichtbaar. En haar mond… Haar lippen zagen er zacht en rijp en heerlijk uit.

Ze liftte haar wenkbrauwen en er kwam een minimaal glimlachje op haar gezicht. ‘Heb ik me goed genoeg schoongemaakt?’

Mike knipperde met zijn ogen en schraapte zijn keel. ‘Eh, hoe ging het? Heeft ze haar tijdelijke bevelschrift gekregen?’

‘Weet ik nog niet. Ze is al een tijdje binnen. Ze wilde dit alleen doen.’ Rachel stak haar kin iets vooruit alsof ze daar trots op was. ‘Ik neem aan dat hij vrij is op borgtocht?’

‘Troy is op persoonlijke borgtocht vrijgelaten.’

Rachels kaken verstrakten. De humor verdween van haar gezicht.

‘Geen eerdere geweldsdelicten, hechte banden met de gemeenschap enzovoort,’ zei Mike. Hij baalde ervan dat hij zijn best moest doen om zacht te praten. Ja, hij was geïrriteerd geraakt door de rechter, maar hij had nooit moeite om zijn emoties onder controle te houden. Nooit. Tot hij Rachel had ontmoet.

‘Verdomme. Ik weet niet waarom dit als een verrassing komt. Ik had erop kunnen rekenen dat Vince een vuil spelletje zou spelen.’ Ze keek stuurs en de woede die in haar ogen oplichtte, maakte haar sexyer. Wat scheelde hem?

‘Hij moet wel naar de AA, de Anonieme Alcoholisten. Twee keer per week. En hij moet tot de volgende hoorzitting uit de problemen blijven.’

Rachels afkeurende gesnuif gaf ook Mikes mening weer. De voorwaarden waren gewoon een hielenlikkersuitspraak van de rechter, waardoor het erop leek dat hij de hufter niet zou laten lopen als een vriendendienst voor zijn makker, maar dat was juist precies wat hij deed.

Rachel beet in stilte op haar lip. Mike bestudeerde haar gezicht. Iets aan haar haalde hem uit zijn doen. Hij was de halve nacht bezig geweest zwarte teerdoeken over de graffiti op haar stal te hangen. Daar moest een reden voor zijn. Kwam het door de transparante manier waarop emoties op haar gezicht te zien waren? Ze kon hem niet bedriegen. Of door de manier waarop haar haar golvend over haar schouders viel? Het rook als… Hij leunde iets naar haar toe. Haar ogen verwijdden zich, maar ze stapte niet weg. Nee, ze zou nooit wegstappen. Haar ogen gloeiden door dat sexy vuur erin. Mike haalde adem. Citroen. Ze rook naar citroen, fris en schoon. De geur van haar haar deed hem denken aan andere lichaamsdelen waaraan hij wilde ruiken.

Er klonken voetstappen in de gang achter hem. Hij draaide zijn hoofd. Vince Mitchell kwam door de gang aanlopen, zijn vrouw hing als een trofee aan zijn arm. Op haar torenhoge naaldhakken was de prachtige jonge vrouw langer dan haar pezige, grijsharige echtgenoot. Tanya Mitchell had haar lange platinablonde haar tot een conservatief knotje gedraaid, maar haar kleding was te strak voor haar om het beeld van een provinciale echtgenote gestalte te geven. Met haar overdreven vergrote borsten die tegen de knopen van haar zijden blouse duwden, parels en naaldhakken leek ze op het slettige alter ego van Donna Reed. Haar zware make-up vormde een enorm contrast met Rachels schone, frisse gezicht.

Vince leidde Tanya langs hen. Een arm gleed om het lichaam van zijn vrouw. Zijn hand kneep bezitterig in haar heup, maar zijn kraaloogjes schoten heen en weer tussen Rachel en Mike. Mike realiseerde zich te laat dat hij dichter bij haar stond dan professioneel gezien zou horen. Jezus, zijn gezicht was maar een paar decimeter bij dat van haar vandaan. Ja, hij had echt aan haar haar geroken in de gang van het gemeentelijke gebouw – duidelijk zichtbaar voor het raadslid dat het afgelopen jaar zijn best had gedaan hem te ontslaan.

Achterdocht verlichtte Vince’ bleke gezicht. Zijn mond vormde een gemene, tevreden glimlach. Mike knarste met zijn tanden. Hij had de hele tijd al geweten dat zijn belangstelling voor Rachel zich tegen hem zou keren. Nu Vince ervan afwist, was het alleen maar een kwestie van tijd.

 

Rachel voelde hoe hij zich terugtrok. Mikes lichaam was nog dichtbij genoeg om die verdomde aftershave te ruiken en de hitte die zijn lichaam uitstraalde te voelen. Maar zijn aandacht was verlegd naar de uit het zicht verdwijnende kont van dat blonde mokkel. Yup. Vince’ vrouw had alles aan boord: benen, kont, borsten… perfect voor de badpakkenspecial van Sports Illustrated. Nou, goed hoor. Rachel trok het zich niet persoonlijk aan.

Mike sloot zijn ogen toen hij een stap bij haar vandaan deed. ‘Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan.’

‘Wat hebt gedaan? Een goede blik hebt geworpen op Tanya’s trofeeën?’ Ze klopte hem op zijn onderarm. ‘Niet zo streng zijn voor jezelf. Machtiger mannen zijn door de knieën gegaan.’

Mike fronste zijn wenkbrauwen. ‘Nee. Dat is het niet. Ik kan niet geloven dat Vince… dít zag.’ Hij gebaarde tussen hen heen en weer met een hand.

‘Is dat een probleem?’

‘Ja.’ Hij liep een paar stappen weg en weer terug. ‘Jij bent een belangrijk aspect van een nog lopende zaak. Conform de beroepsethiek mag ik me niet met jou inlaten.’

‘O.’ Rachel werd door teleurstelling overvallen als door een ijskoude rilling. Ze duwde die weg en stak haar kin naar voren. ‘Ik wist niet dat we ons met elkaar inlieten.’

Mike wreef over de brug van zijn neus.

‘Je krijgt een rode kop,’ merkte Rachel op. ‘Heb je onlangs je bloeddruk nog laten checken?’

‘Ik heb zoiets nog nooit gedaan voordat ik jou ontmoette.’ Hij sprak in staccato en de spieren om zijn kaken bewogen alsof hij op zijn tanden knarste. ‘Je leidt me af.’

‘Ik leid jou af?’ Rachel voelde haar mond openvallen. Zíj leidde hem af. Vrouwen zoals Tanya leidden de aandacht af. Rachel niet.

‘Je vernietigt mijn objectiviteit.’

‘Tjee, sorry.’

Mikes ogen lichtten op. ‘Er mag niets gebeuren tussen ons.’

‘Goed hoor.’ Rachel vouwde haar armen voor haar borst. ‘Jij bent degene die er een tik van hebt gekregen.’

‘Een tik?’ reageerde hij met verstikte stem en uitpuilende ogen.

De deur achter haar ging open en Sarah kwam aanlopen, haar ogen helder tussen de bont en blauwe plekken.

‘Nog problemen?’ Mikes toon was weer superbeleefd.

‘Nee,’ antwoordde Sarah. Ze keek naar Rachel en fronste haar voorhoofd. ‘Is alles in orde?’

‘Prima.’ Rachel dwong een glimlach af van de protesterende spieren van haar gelaat. ‘Alles geregeld?’

Sarah knikte. ‘Ja. Het was niet zo erg. Troy mag niet bij mij of de meisjes in de buurt komen tot de volgende zitting. Die is over tien dagen. Daar heb ik een advocaat voor nodig.’

‘Wordt al aan gewerkt.’ Rachel kwam los van de muur waartegen ze leunde en begon door de gang te lopen. ‘Laten we er thuis verder over praten.’

‘Goed.’ Sarah volgde haar met een verwarde blik naar Mike.

Rachel probeerde zich te verzetten, maar haar ogen werden naar hem toe getrokken. Haar verdomde ogen. Verraders.

Gelukkig, hij keek naar Sarah. ‘Als er problemen zijn, aarzel niet en bel. Probeer alsjeblieft geen dingen alleen af te handelen.’ Hij schonk Rachel een afkeurende blik.

Rachel nam de steek in ontvangst en keek weg. Woede welde in haar op, heet, bekend en absoluut te prefereren boven zelfmedelijden. Ze draaide zich op haar hakken om. Een paar grote stappen later ging de deur open na de klap met haar hand. Een klamme bries verkoelde haar gezicht. Ze hield de deur open en wachtte op Sarah.

‘Bedankt voor alles, hoofdcommissaris O’Connell.’ Sarahs naaldhakjes tikten op de tegelvloer toen ze zich naar haar zus haastte.

‘Graag gedaan.’

Rachel keek niet op toen hij antwoordde. Die diepe stem was net zo verwoestend als zijn ogen. Ze liet de deur dichtzwaaien. Op het parkeerterrein stond Rachel het zichzelf niet toe om naar haar auto te spurten. Haar zus liep nog steeds stijfjes en zou moeite hebben haar bij te houden. Bovendien, haar trots zou haar niet laten toegeven hoezeer zijn terechtwijzing haar had geraakt. Ze smeet het autoportier harder dicht dan nodig en stak de sleutel in het contactslot.

Sarah ontspande haar lichaam op de passagiersstoel. ‘Is er iets aan de hand tussen jou en hoofdcommissaris O’Connell?’

‘Nee.’

‘Zeker weten? Want hij kijkt naar je alsof je een sappige entrecote bent, terwijl hij al een hele tijd vegetarisch eet.’

Rachel trok aan de versnellingspook. ‘Van jouw schoonmoeder moest hij kwijlen. Hij is alleen maar permanent woest op mij.’

‘Echt? Die indruk kreeg ik niet.’ Sarah leunde met haar hoofd tegen de rugleuning. ‘Nou, daar maakt hij geen schijn van kans. Tanya gaat niet bij Vince weg, zeker niet zolang hij alles voor haar koopt wat ze wil hebben. Ze laat die geldstroom echt niet binnenkort ophouden. Ze is niet zo dom als ze eruitziet.’

‘Als ze zo dom was, zou ze zich ook niet eens zelf kunnen aankleden.’

‘Rachel, dat is vals.’ Maar Sarah lachte ondanks haar protest.

‘Tja, nou, ik ben ook niet zo aardig als jij.’

Sarah boog de vingers van haar gespalkte arm en rilde. ‘Ik blijf erbij dat de politiebaas belangstelling voor je heeft.’

‘Mooi niet. Ik zeg je dat hij naar Tanya keek. Misschien hebben ze wel iets met elkaar. Ze zou Vince er niet voor hoeven verlaten. Mensen plegen zo vaak overspel.’ Zoals zij goed wist. Haar keel kneep samen bij de herinnering aan Blakes bedrog. Nee. Ze zou niet stil blijven staan bij het verleden. Ze had hem afgewezen en hij was naar iemand anders gegaan. Einde verhaal.

Met een diepe, zuiverende zucht draaide ze Main Street op. Ze trapte het gaspedaal in, de truck sputterde en scheurde toen vooruit. ‘Ik maak O’Connell gek. Ik maak de meeste mensen gek en daarom ben ik het liefste alleen.’

‘Dat is omdat je niemand je ware zelf laat zien.’

Precies. Ze had de muur om zich heen even laten zakken voor Blake en moest je zien hoe dat had uitgepakt.

Rachel stond stil voor een verkeerslicht. ‘Genoeg over Mike, zeg. Er is niets aan de hand tussen ons.’

Sarahs wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Mike? Je spreekt de politiebaas inmiddels aan bij zijn voornaam?’

‘Ik praat er niet meer over.’ Rachels wangen gloeiden. Ze keek naar haar zus.

Sarah deed haar best een grijns te onderdrukken. ‘Wat jij wilt.’

Tijd voor een ander onderwerp. Ook al was het prettig om het sinds lang verborgen gevoel voor humor van haar zus weer te zien. ‘Ik heb ergens over na zitten denken. Stel dat die vandaalgast er niet op uit is om mij te pakken te krijgen? Wat als het de boerderij is die hij wil? Ik heb nooit problemen gehad tot ik hier kwam wonen en de meeste van zijn daden waren gericht op het bedrijf.’

Ze had nagedacht over Mikes vragen. Toegegeven, ze zou het zalig vinden als de bedreigingen geen persoonlijke aanval waren.

Sarah fronste haar voorhoofd. ‘Ik weet het niet. Het is er een puinhoop. Behalve je nieuwe stal dan, maar verder is er al meer dan een halve eeuw niets opgeknapt.’

‘Ik had bedacht dat er misschien iets mee aan de hand is wat wij niet weten.’

‘Zoals? Een olieveld onder de weilanden?’ Sarah begon het melodietje van de oude tv-serie The Beverly Hillbillies te neuriën.

‘Zoiets, ja. Al zijn er bepaald niet veel oliebronnen hier in de buurt.’ Rachel lachte en de spanning in haar borst werd minder. ‘Het idee kwam van O’Connell.’

‘Bedoel je Mike?’ plaagde Sarah. Haar grijns ging van oor tot oor. Ze greep naar haar verwonde kaak. ‘Maak me niet aan het lachen. Dat doet pijn.’

Rachel stuurde een smalle zijstraat in. ‘We hebben nog wel even voordat mevrouw Holloway de meisjes thuisbrengt uit school. En de beveiligingsman komt pas na de lunch. Vind je het goed dat ik even een tussenstop maak bij de bibliotheek?’

Sarah hield abrupt op met lachen. ‘Geen probleem zolang je me niet binnen probeert te krijgen.’

Op de parkeerplaats zakte Sarah een beetje onderuit op haar stoel en hield een hand voor haar gezicht. Rachel koos in recordtempo vier boeken uit over de lokale geschiedenis. Sarah kwam pas omhoog toen de wagen alweer in beweging was.

Tien minuten later reed Rachel haar oprit op. Bij de stal stond de bedrijfswagen van Johnson’s Well Service nog op dezelfde plek als waar hij had gestaan toen ze naar de rechtbank was gegaan. Maar Rachel staarde naar de grote suv die alle parkeerruimte voor het huis in beslag nam. Ladders waren op het dak vastgemaakt. Een grote man leunde tegen de wagen. Toen ze naderden draaide hij zich naar hen toe. David Gunner. Een klein belletje woede van lang geleden dreef naar het oppervlak. En het verleden, waaraan ze zo hard had gewerkt om het weg te drukken, knalde haar herinnering binnen, een lichtshow vol beelden die haar net zo bont en blauw achterlieten als de klappen van Troy.

Sarah keek vol verbazing door het raam.

Rachel slikte de bittere smaak weg die een leven lang van jaloezie in haar mond had achtergelaten. Niets van wat er gebeurd was, was Davids fout. Niet direct, althans.