16

Rachel trok haar stalkleren uit en nam een snelle douche voor ze een rijbroek en een schoon T-shirt aantrok. Beneden greep ze een Pop-Tart uit de keuken en stapte vervolgens de bewolkte middag in. Sean, de veiligheidsman, en zijn assistenten waren bezig materialen achter uit hun busje te halen. Een gigantische suv stond naast het busje geparkeerd. Bij de stal duwde David zijn professionele verfspuit naar zijn wagen.

Rachel stak het grasveld over, stopte bij de boom om de gefrustreerde Bandiet een aai te geven en een stukje van haar Pop-Tart. ‘Sorry, maatje. Ik kan je niet aan die werklui laten knabbelen.’

Rachel naderde de stal. De nog natte witte verf glom. ‘Bedankt, David. Ik kan nauwelijks geloven dat je alles met één laagje hebt weggewerkt, en dat in maar een paar uur.’

‘De juiste spullen, hè.’ David bloosde en hield het verfpistool in zijn hand omhoog. ‘Ik heb een superdekkende grondverf gebruikt, zodat het rood er niet doorheen komt. De tweede laag moet nog even wachten. Het weerbericht zegt dat er meer regen op komst is.’

Ondanks het vooruitzicht van een naderende storm straalde Rachel. De afwezigheid van de schuttingtaal verbeterde haar stemming. Achter haar knarsten autobanden op het gravel van de oprit. Rachel draaide zich om terwijl Sarah haar auto naast de Wilson Security-bus parkeerde. Haar zus stapte uit en maakte de meisjes achterin los. Ze renden met z’n tweeën naar de vrolijk springende en blaffende Bandiet toe om hem te begroeten.

Met een tas vol boodschappen in haar goede hand liep Sarah naar Rachel en David toe. Haar zus liep gemakkelijker dan de dag ervoor. ‘Heb je tijd om te lunchen, David?’

‘Zeker.’ David knikte. ‘Ik moet alleen nog even opruimen.’

‘Rachel, heb jij honger?’ vroeg Sarah.

‘Ik heb eerst nog wat te doen.’ Ze was die ochtend al te veel tijd kwijtgeraakt met het doornemen van het beveiligingssysteem met Sean. ‘Ga jij maar vast.’

Rachel liep de stal in. Een hoef trapte tegen hout. Het enige paard in de stal, de onhebbelijke grijze, stak zijn hoofd over de halve staldeur heen en hinnikte.

‘Rustig aan, zeg. Ik moet nog iets doen. Daarna zullen jij en ik eens wat kwaliteitstijd met elkaar doorbrengen.’ Ook al was het onervaren meisje het probleem en niet het paard, Rachel zou er alles aan doen om van het paard een veiliger rijdier te maken. Zelfs als dat betekende dat ze er elke dag op moest rijden om zijn overdaad aan energie kwijt te raken voordat Lucia kwam voor haar les.

In het voederhok ruimde ze de restjes op de bodem van de lege voederbak op en greep een nieuwe zak van 25 kilo korrels van de pallet in de hoek. Ze had nog steeds last van de dag ervoor en het oude littekenweefsel op haar schouder deed pijn toen ze de zak door het hok droeg. Ze stopte even om te rusten, ging toen door haar knieën en pakte de zak. Ze kwam omhoog en tilde de zak daarna op de rand van de voederbak.

‘Wat ben jij in godsnaam aan het doen?’ Een zware, geïrriteerde stem uit de deuropening verraste haar.

Ze stond te hannesen met de zak. Mike stapte naar binnen. Met twee grote passen was hij bij haar en pakte de zak met één hand uit haar armen. Onder zijn politieshirt bolde zijn biceps op, maar zijn gezicht was rood van kwaadheid, niet van de inspanning, toen hij de korrels in de voederbak stortte. ‘Dit is veel te zwaar voor jou.’ Hij kwam dichterbij, torende boven haar uit.

Rachel week niet. De wetenschap dat hij gelijk had, zond een steek van irritatie door haar heen. Het was echt niet omdat ze het zware mannenwerk zo leuk vond. Zodra haar budget het toestond, zou ze maar al te graag de hulp inhuren van een jonger, sterker exemplaar. Tot die tijd moesten de karweitjes gedaan worden. ‘Zeg, Echte Man, ik stel je bezorgdheid op prijs, maar ik moet mijn bedrijf runnen. Ik kan niet elke keer als er een zware klus is, wachten op een sterke vent om het te doen.’

De uitdrukking op zijn gezicht veranderde in die geïrriteerde blik die ze kennelijk bij hem kon oproepen. Het blauw van zijn ogen werd donkerder terwijl hij naar haar keek. Warmte straalde door haar buik, wat er bijna voor zorgde dat ze vergat waarom ze zich zojuist had geërgerd aan hem.

‘Nou, dat zou je wel moeten doen. Je doet jezelf zo pijn.’

Hoezeer ze het ook haatte om zwakheid toe te geven, haar schouder deed nog steeds pijn bij elke hartslag. Ze slaakte een krachtige, gefrustreerde zucht. ‘Nu je er toch bent, kun je nog zo’n zak in deze bak legen?’

Mike pakte de zak van 25 kilo en schudde hem leeg in de bak alsof hij een schaaltje cornflakes vulde. Uitslover.

‘Bedankt.’ Rachel stak de gang over naar de zadelkamer, een ruimte van drie bij drie meter die stof bleef verzamelen, hoe vaak ze er ook veegde. De zoete lucht van glycerinezeep en leer vulde haar neus toen ze haar zadel optilde. Ze legde het op een rek in de gang. Een vochtige windvlaag drong de gang in.

Mike leunde tegen de houten muur en sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. ‘Is het wel verstandig dat je nog rijdt?’

Rachel kon niet antwoorden. Haar ogen brandden en haar keel was dichtgeknepen. Maar het was geen irritatie meer van de rook die haar een oncomfortabel gevoel gaf. Het was dezelfde vraag waarmee ze zelf al twee jaar worstelde. Als ze niet kon rijden, wat zou ze dan doen? Ze had geen contacten buiten de paardenbusiness. Ze was geen socializer. Alleen op de rug van een paard voelde ze zich geen uitgestotene. Daar hoorde ze thuis. Ze vermeed zijn blik en liep terug naar de zadelkamer voor een hoofdstel.

‘Ik heb de video van je val gezien.’

Hitte racete naar Rachels hoofd – woede en schaamte streden met zelfmedelijden om de hoogste plek in haar emotie-top drie. Eén enkel moment, één verkeerde reflex was maar nodig geweest om haar carrière en de benen van een ongelofelijk paard te verwoesten. Ze stapte terug de gang in, keek hem aan en knarste met haar tanden.

‘Het staat op YouTube.’

‘Geweldig.’

‘Wat ik wil zeggen is dat je dit soort dingen niet moet doen. Je maakt het alleen maar erger. Je zou andersoortig werk moeten zoeken.’

Ze prikte met haar vinger tegen zijn brede, stevige borst. Het was alsof ze tegen een steen prikte. ‘Zoals? Voor het geval je het nog niet wist, ik ben niet echt een mensenmens.’

Zijn gezicht toonde medeleven. Rachel deed haar ogen dicht. Haar lastige situatie was niet Mikes fout. De val was haar fout geweest. Ze zette haar boosheid van zich af en telde tot tien. Hij onderbrak haar niet, stond daar alleen maar met al dat godvergeten begrip in zijn ogen. ‘Kijk, dit is het enige waarvan ik weet hoe het moet. Het enige wat ik ooit heb willen doen.’ Haar stem beefde en ze had spijt dat ze haar kwetsbaarheid had toegegeven zodra dat haar mond uit was. Eerst denken, dan praten. Zo’n simpel concept zou niet zo moeilijk in te passen mogen zijn.

Mikes ogen werden zachter. ‘Ik zou niet graag zien dat je nog eens zo gewond raakt.’

‘Ik red mezelf wel.’

‘Nog even over gisteravond. Je bent er zeker van dat niemand ervan wist dat je in het gemeentehuis was?’

‘Ik wist het vooraf zelf niet eens.’ Rachel gaf hem een kort verslag van haar onvoorbereide bezoek aan de gemeentesecretaris.

‘Waar heb je die blauwe plekken opgelopen?’ Zijn ogen tuurden naar haar onderarm, waar de graaier van de vorige avond zijn vingerafdruk had achtergelaten.

Ze vertelde hem over de mannen in de menigte. Om zijn ogen – en haar vernedering – te vermijden toen ze bij het onaangename graaiwerk kwam, dook ze weer in de zadelkamer om een deken te pakken. ‘David vertelde me dat de leider van die groep Will Martin is. Ik heb het hem niet zien doen, maar ik weet bijna zeker dat hij het was. Grote gast, donkerblauwe ogen, ruziezoeker van het ergste soort.’

Toen ze zich omdraaide, volgde hij haar de kleine ruimte in, die door zijn postuur verder verkleind werd. Hij kwam dichterbij, dichtbij genoeg om zijn aftershave om van te watertanden te kunnen ruiken, sloot haar in bij de muur en hield zijn hand naar voren, de palm omhoog. Rachels polsslag versnelde. Ze kneep in de fleece deken in haar handen. Ze keek op, verwachtte lust. Maar zijn blik was verhard, zijn ogen waren koel als een heldere winterhemel.

‘Laat eens zien.’

‘Het doet geen pijn.’

Hij hield zijn hoofd schuin en schonk haar een blik die zei dat hij haar niet geloofde. Zij knipperde als eerste.

‘Laat eens zien,’ herhaalde hij, dwingender nu.

Ze zou moeten protesteren, bewegen, iets doen om meer ruimte tussen hen te creëren. Ze stond niemand toe haar in het nauw te drijven. Maar Mike overweldigde haar gevoelens, sloot haar af van haar ingebakken defensieve reacties. ‘Het stelt niet veel voor.’

Een spier in zijn kaak trok even. ‘Alsjeblieft.’

Ze was niet voorbereid op zijn vriendelijke verzoek. Haar arm bewoog al zonder overleg met haar hersenen. Ze gaf zich over zonder ook maar enige schijn van verzet. De zadeldeken gleed uit haar handen en belandde op de vloer. Mikes bizar beleefde manieren brachten haar uit balans. Rachel voelde zich meer op haar gemak bij vijandigheid en confrontatie dan bij zijn rustige, doordachte routine.

Mike sloot zijn vingers om haar slanke pols en onderzocht de blauwe plekken.

Rachel dwong haar hart om met die maniakale samentrekkingen te stoppen, maar het liet haar in de steek. Haar polsslag bonkte tegen zijn duim alsof hij probeerde zijn aandacht te trekken. Hij draaide haar arm om de plekken te bekijken. Een vingertop streelde haar huid vederlicht en haar hartslag schoot omhoog.

Ze trok met haar arm, maar hij liet nog niet los, kreeg het voor elkaar om haar arm vast te blijven houden zonder extra druk uit te oefenen op haar huid. Zijn greep was als een gestoffeerde bankschroef. Vreemd genoeg maakte ze zich niet druk om het feit dat ze werd vastgehouden, maar om haar reactie daarop. Haar lichaam wapperde met de witte vlag. Een vreemde huivering welde in haar op toen een beangstigende gedachte in haar opkwam: op dit moment zou ze alles doen wat hij haar vroeg. En ze zou het waarschijnlijk prettig vinden. Heel erg prettig. Hij zou teder zijn – en geduldig, op een manier die een hele nacht kon duren. De rilling die nu door haar ruggengraat naar haar buik liep was gloeiend heet.

De intensiteit en honger op Mikes gezicht zetten Rachels hele lichaam in vuur en vlam. Toen zijn hand naar voren kwam en haar achter haar nek vastpakte, bood ze bepaald geen weerstand. Hij draaide haar hoofd wat omhoog en perste zijn mond op die van haar.

Zijn mond was heet en eisend. Haar bloed kookte en haar lichaam reageerde helemaal uit zichzelf, duwde zich omhoog tegen elke vierkante centimeter van zijn lijf van staal. De kleine, stoffige ruimte loste op. Hij smaakte naar pepermunt. Het enige wat ze kon ruiken was de warme geur die haar gek maakte. Hij trok zijn hoofd weg, maar ze had nog niet genoeg gehad. Absoluut niet genoeg. Die kus was een voorproefje geweest en zij had trek in het hele diner. Haar vingers grepen de revers van zijn politieshirt en ze trok zijn mond terug op die van haar. Ze wilde zichzelf om hem heen wikkelen. Ze wilde hem tegen elk stukje van haar huid persen. Ze wilde hem onder haar, boven haar, in haar. Huid op huid.

Ze wilde alles.

Mike draaide zijn hoofd zodat hij dieper in haar kon komen. Zijn tong gleed over de hare en zijn handen gingen over haar lichaam heen, pakten haar billen en knepen. Haar palmen spreidden zich uit over zijn borstspieren. Ze leunde nog meer tegen hem aan tot hun lichamen elkaar van mond tot heupen raakten en ze de enorme erectie in zijn broek voelde groeien. O, schatje. Al zijn lichaamsdelen waren evenredig groot. Ze haakte één been om zijn heup en manoeuvreerde zijn knots van een stijve precies waar ze die hebben wilde. Hij duwde tegen haar aan. Ja. O mijn god. Ja. Daar!

Ze sloot haar ogen en ze kon alleen nog maar voelen. De hitte en de oerkracht onder haar handen, tegen haar lijf, in haar hart – deden haar ledematen trillen.

Vloeibaar vuur ontstak in haar buik. Maar dat was niet het enige deel van haar dat in brand stond. Mikes omhelzing wakkerde een diep verlangen aan, iets wat ze nog nooit had ervaren en nooit gemist zou hebben als ze het niet gevoeld had. Iets verschoof in haar terwijl deze man de harde schil om haar hart zachter maakte.

Wat is er verdomme zojuist gebeurd?

Ze deed haar ogen open. Hij haalde zijn mond een paar centimeter bij de hare vandaan. Hij probeerde haar aan te kijken alsof hij op zoek was naar het antwoord op dezelfde vraag.

‘Ik vind de gedachte dat een andere man aan je zit vreselijk. Dat maakt me gek. Dat zorgt ervoor dat ik hem in stukken wil breken.’ Hij sprak de woorden hijgend tegen haar mond uit. Zijn borstkas ging op en neer en er stond zweet op zijn voorhoofd. Het blauw van zijn ogen was bijna zwart van begeerte. Echte Mans ijzeren zelfcontrole was hem ontglipt, allemaal vanwege haar. ‘Wat heb je met me gedaan?’

Rachel bevroor. Zelfs als ze door de kus niet buiten adem was geraakt, had ze toch geen antwoord gehad voor hem. Zijn verklaring had een positief randje dat al haar gesmolten delen weer deed verstijven. Ze liet haar been langzaam op de grond zakken, trok zijn shirt weer in de plooi en wreef de kreukels glad. Voor één keer was ze sprakeloos. Haar hersenen spiegelden zijn vraag. Wat had híj gedaan met háár?

Hij keek haar in de ogen. ‘Wat is dat toch met jou? Je bent prikkelbaar en koppig en roekeloos. En toch lijk ik er niet genoeg van te krijgen.’ Hij duwde zijn voorhoofd tegen het hare in een verrassend en onbekend gebaar dat de verandering aangaf van seksuele hunkering naar iets intiemers.

O nee. Meer kon ze niet aan. Kijk maar eens wat ze met Blake had gedaan. En haar moeder met haar vader.

Ze leunde naar achteren. Een koude rilling voer door haar heen zodra het fysieke contact – en het verlies van haar controle – weg was. Was hij gewoon nog een impulsief besluit? Dat gevoed was door de opgebouwde spanning in de afgelopen dagen?

Haar onmacht om zich aan Blake over te geven had de beste, de enige, echte vriendschap in haar leven vernietigd. Daar kon ze niet nog eens doorheen. De inzet was veel hoger dit keer. Mike voedde de hoop in haar. Hij vulde de eenzame, holle ruimte onder haar borstbeen. Maar wat zou er gebeuren als hij erachter kwam dat ze niet in staat was om hem hetzelfde terug te geven? Kille paniek drong door haar huid heen en nestelde zich in haar hart. Het klamme zweet stond in haar handen. Ze was buiten adem en duizelig, ook al werkten haar longen als bezetenen.

Ze had frisse lucht nodig. Ze zette beide handen tegen zijn borst en duwde hem weg. ‘Ik kan dit niet.’

De warmte in zijn ogen verdween alsof ze een vuur had gedoofd.

‘Groot gelijk.’ Mikes stem klonk gespannen. Hij zette een grote stap achteruit. Eén keer balde hij zijn vuisten, en liet zijn armen toen naast zich zakken. ‘Mijn gedrag was onprofessioneel en ik verontschuldig mezelf.’

Rachel boog voorover en raapte de zadeldoek op. Ze hield hem als een schild voor zich. ‘Het spijt me. Het komt niet door jou. Het ligt aan mij. Ik ben hier niet klaar voor. Ik ben eraan gewend de controle te verliezen, mijn emoties met me aan de haal te laten gaan en daarna te betreuren wat er gebeurd is. Ik wil geen spijt van jou hebben.’

 

Mike werd overspoeld door teleurstelling. Ze dacht nu al dat ze spijt van hem zou krijgen. Een minuut geleden stond hij op het punt zijn baan te riskeren, zijn hele leven, voor wat er ook zou gebeuren tussen hen bij de volgende stap.

Ze was eraan gewend de controle te verliezen? Nou, hij niet.

Wie hield hij voor de gek? Twee minuten langer en hij had met haar de liefde bedreven, daar tegen de muur. Een beeld van haar naakte lichaam om het zijne geslagen stuurde een golf van verlangen door hem heen.

Misschien had ze gelijk. Hij begreep waarom ze zo’n effect op hem had. Zelfs na haar afwijzing woedde in zijn lijf het verlangen naar haar. Telkens als ze vlakbij was, verliet zijn zorgvuldig opgebouwde zelfcontrole hem als een lafaard die de strijd ontvlucht. Zijn scheiding had diepe littekens nagelaten, maar met Laura was hij de controle over zijn emoties nooit kwijtgeraakt. Geen enkele keer. Natuurlijk, zijn lijf had haar begeerd. Zijn ex-vrouw was model voor onderkleding. Ze was een zonde op naaldhakken. Maar zijn hart was nooit in gevaar geweest.

Hij keek naar Rachel. Ze zat op het randje van hyperventilatie. Haar ogen waren wijd open, haar gezicht was bleek. De handen die de zadeldeken vasthielden, beefden nog altijd. Wat er tussen hen was gebeurd, had haar evenveel geraakt als hem.

Ze leek in niets op Laura. Het leven met zijn ex was vol melodrama geweest, maar dat was met opzet geweest. Nooit had ze naar hem gekeken alsof hij zojuist haar lichaam en ziel met een kus in vervoering had gebracht. Laura zou hem goed gebruikt hebben voordat ze hem van zich af duwde, en had vervolgens geprobeerd hem aan het lijntje te houden.

Nee, Rachel manipuleerde hem niet. Ze was doodsbang. Nog banger dan toen Troy achter haar aan kwam met een honkbalknuppel. Ergens tijdens haar leven was ze zwaar beschadigd geraakt. Welke bagage ze ook met zich meetorste, die was zwaarder dan die van hem, en aan haar reactie te merken was ze niet geïnteresseerd die last met hem te delen. Hoe anders Rachel ook was dan Laura, het feit dat hij haar ondanks haar afwijzing nog steeds wilde helpen, bewees dat hij een voetveeg was als het om vrouwen ging.

Mike maakte zijn ogen van haar los en draaide zich om. De pijn in zijn borst zou uiteindelijk wel afnemen. Hij trok zijn revers recht en dwong zijn nog altijd begerige stijve te verslappen. Dat lukte niet.

Verdergaan…

Het incident met Will Martin, dat er in de eerste plaats de oorzaak van was dat Mike Rachel wilde claimen, moest aangepakt worden.

‘Je kunt dus niet bevestigen dat het Will was die jou vastgreep?’ Hij keek over zijn schouder en zag het al verwachte schudden van haar hoofd. Haar ogen waren donker en bedroefd. ‘Ik moet met Sean gaan praten.’

Hij liet haar achter in de stal. Elke stap die hij in de richting van het huis zette, was olie op het vuur in zijn binnenste. Dit was belachelijk. Hij hoefde zich nergens schuldig over te voelen, alsof hij haar in de steek liet. Zij had hém afgewezen.

Maar hij wilde wel verdomd graag weten wat haar zo gemaakt had – en of de schade blijvend was.

 

Rachel zadelde het grijze paard en leidde hem naar het erf. Haar knieën waren niet zo stevig als ze wilde, maar niets zou haar sneller oppeppen dan een lekker snelle galop – iets wat het ongedurige paard ook kon gebruiken. Het dier voelde haar turbulente emoties aan en begon te steigeren voor haar voet de stijgbeugel raakte. Ze greep de teugels, liep voorbij de bak en ging in plaats daarvan naar het weiland dat grensde aan de weg. Zij en het paard moesten allebei even die nauwe, omsloten ruimte uit en naar meer open terrein. Het paard trok aan het bit. Ze hield het bij draven, maar zette hem aan tot meer snelheid toen ze het grote stuk land twee keer rond waren gegaan als warming-up, en liet hem toen wat bochten maken.

Het dier voelde heerlijk aan, zijn soepele lijf wendde en gaf mee na haar aanwijzingen. Misschien was springen de verkeerde sport voor hem. Hij leek beter mee te werken als ze hem een paar basisoefeningen van de dressuur liet doen dan als ze hem over hekken liet springen.

Hij bokte even met zijn achterlijf en herinnerde haar eraan dat hij vol opgekropte energie zat. Ze liet de teugels wat vieren. Het paard reageerde direct en schoot vooruit in een handgalop. Rachel verplaatste haar gewicht naar voren en liet hem gaan. Maar zelfs de wind in haar gezicht of de beweging van de spieren onder haar kon de herinnering aan Mikes kus niet wegpoetsen. Zelfs met haar ogen open zag ze het beeld voor zich van de pijn in zijn ogen toen ze hem wegduwde.

Opnieuw voelde ze de druk in haar borst toenemen. Haar ogen brandden en er ontsnapten een paar tranen.

Hiervoor had ze niet geweten wat ze miste. Maar nu…

Een ruk aan de teugel haalde Rachels aandacht terug naar haar rijdier. Het paard had vaart geminderd toen ze de bocht naar de stal maakten. Het paard zwenkte af naar het erf. Rachel draaide zijn hoofd en oefende druk uit met haar kuiten om hem op koers te houden. Het dier trok harder en Rachels schouder, die toch al afgemat was, verkrampte. Ze liet de teugel los. Na een ruk van zijn achterlijf zwenkte het dier en dook met zijn schoft omlaag.

Rachel liet haar hielen en achterwerk zakken. ‘Sorry, maatje. Zo makkelijk kom je niet van me af.’ Ze zat weer goed in het zadel, pakte de bungelende teugel en stuurde het paard met kracht bij de stal vandaan.

Opeens was ze haar houvast kwijt. Rachel zeilde van de rug van het paard. Het gras kwam razendsnel dichterbij. Haar lichaam ramde de grond. Een pijnscheut schoot door haar schouder en arm. Onder haar cap rammelde haar hoofd door de impact van de dreun op de aarde.

 

Nadat Mike er zeker van was dat zijn erectie voldoende was afgenomen om in gemengd gezelschap te kunnen verkeren, ging hij op weg naar het huis om met Sean te praten. Hij klopte op de achterdeur. Sarah liet hem binnen.

‘Ik ben op zoek naar Sean.’

‘Hij is in de woonkamer aan het werk.’

Mike liep door de keuken. Op de met kranten bedekte tafel waren de meisjes een pompoen aan het uithollen met plastic lepels. Die gozer van de vorige avond, Rachels oude vriend, stond bij de gootsteen en spoelde een mok om. Mike wist zeker dat hij hem weleens in de stad had gezien, maar officieel hadden ze elkaar nooit ontmoet.

‘David, toch? Ik wil je graag wat vragen stellen over gisteravond.’

‘Eh. Prima.’ Hij was een boom van een vent, meer dan honderd kilo zwaar en zo solide als een koelkast. Bruin, gemillimeterd haar en bruine ogen. Geen zichtbare littekens of tatoeages. Maar de manier waarop David weigerde om Mike aan te kijken, maakte hem achterdochtig.

‘Jullie kunnen de oude zitkamer wel gebruiken.’ Sarah knikte in de richting van de gang.

De kamer was leeg, op wat kleine tafeltjes, een lamp en een oude koffer na.

Mike haalde zijn notitieboekje uit zijn borstzak. David keek met een frons op zijn voorhoofd naar de stapel oude, vergeelde papieren op het tafeltje vlak bij hem. ‘Hoe lang ken je Rachel al?’

David keek over Mikes schouder naar de muur. ‘Als kinderen woonden we naast elkaar.’

‘Wanneer heb je haar, vóór deze week, voor het laatst gezien?’

‘Toen ze thuiskwam van de begrafenis van haar moeder.’ De grimmige uitdrukking op Davids gezicht gaf Mike de indruk dat er een lang verhaal schuilging achter dat antwoord. Een verhaal dat Rachel niet zou delen zonder felle lampen, duimschroeven en waterboarding.

‘En je kwam toevallig deze week langs om haar te helpen?’

‘Eigenlijk kwam ik voor Sarah.’ David trad niet in detail, maar Mike kreeg er een beeld van door de lichtrode kleur die op het gezicht van de aannemer kwam.

‘Waarom was je gisteren in het gemeentehuis?’

‘Ik moest wat vergunningen ophalen voor een klus.’ Davids blik verplaatste zich naar de vloer. Zou die gast gewoon sociaal superonbeholpen zijn? Of schaamde hij zich ervoor dat hij een oogje had op een getrouwde vrouw en van de eerste de beste kans gebruikmaakte dat ze beschikbaar zou kunnen zijn?

‘Dus je was er niet voor de vergadering?’ Mike maakte een notitie om zijn bewering te controleren bij de afdeling Vergunningen van de gemeente.

‘Nee.’

‘Is je iets ongewoons opgevallen?’

‘Het was er stampvol. Ik heb snel mijn vergunningen gehaald en ben ervandoor gegaan. Ik houd niet erg van menigtes.’ Duidelijk ongemakkelijk verschoof David zijn gewicht en haakte zijn handen achter de gesp van zijn riem. ‘Ik reed net het parkeerterrein af toen ik het alarm en zo hoorde. Ik ging terug om te kijken of ik kon helpen.’

‘Wat kom je hier vandaag doen, David?’

Hij vouwde zijn armen over elkaar voor het logo van een bouwmarkt op zijn borst. ‘Ik heb de stal overgeschilderd voor Rachel.’

‘Heeft ze je daarvoor ingehuurd?’ Mike wilde weten hoe close David met Rachel was. Om zuiver beroepsmatige redenen. David was in het gemeentehuis geweest toen de brand uitbrak.

Dit had niets van doen met jaloezie of met het feit dat Mike Rachel niet uit zijn hoofd kon zetten, zelfs niet nadat ze een groot rood stopbord voor zijn neus had opgestoken. Hij was een idioot dat hij dacht aan die knetterende kus en de manier waarop haar lichaam onder zijn handen aanvoelde. Haar strakke kont had perfect in zijn palmen gepast. Hij had haar willen optillen… Vergeef me, Vader… Wanneer had hij voor het laatst gebiecht? Hij stapelde de zonden op elkaar als kerstinkopen in een warenhuis.

David schudde zijn hoofd. ‘Nee. Ik had een paar vrije dagen tussen twee klussen. En met de goede spullen is het zo gedaan. Ik wilde haar gewoon helpen.’

‘Aardig van je.’

‘Waarschijnlijk, ja.’

‘Bedankt voor je medewerking, David. Dat was alles voor nu, maar misschien heb ik later nog vragen. Hier is mijn kaartje. Bel me als je nog iets te binnen schiet.’ Mike klapte zijn notitieboekje dicht. Hij mocht deze vent niet. Was het jaloezie? Belachelijk als dat zo was. Mike kreeg niets voor elkaar bij Rachel. Er was niets verdachts aan een oude familievriend die de zussen kwam helpen.

Ze gingen terug naar de keuken. David liep naar de deur. Mike duwde de klapdeurtjes naar de woonkamer open. In tegenstelling tot de keuken, die ergens in de jaren zeventig verpest was, echode deze ruimte de oorspronkelijke schoonheid van het huis. De vloer met brede planken was donker en afgesleten door twee eeuwen voetverkeer. Een enorme open haard domineerde de kamer, de veldstenen nog altijd prachtig ondanks de noodzaak het metselwerk wat te repareren.

Sean boorde een klein gaatje in het raamkozijn. Hij keek op en zette de boormachine uit toen Mike naderde.

‘Ik vind die lage ramen hier maar niks. Vooral niet nadat Will Martin Rachel gisteravond bedreigd heeft.’ Mike gaf Sean de inside-information over de confrontatie in het gemeentehuis.

‘Gebeurde dat vlak voor de brand?’ Seans ogen werden ijskoud. ‘Wat vindt Will van het Lost Lake-project?’

‘Hij is waarschijnlijk voor, aangezien hij beste maatjes is met Troy, wiens vader per slot van rekening met Harmon Properties op de proppen is gekomen.’

‘Dus Will heeft geen reden om brand te stichten.’

‘Ik kan in elk geval geen reden bedenken,’ zei Mike. ‘Ik betwijfel zeer dat hij het hele gebouw zou hebben laten afbranden, Harmons presentatie zou hebben tegengehouden en zijn eigen lijf zou hebben geriskeerd alleen om Rachel pijn te doen.’

‘Nee, dat zal wel niet. Will is een stuk slimmer dan de rest van Troys bende.’

‘Hij is zeker de gevaarlijkste, maar wie weet wat Troys andere asomaatjes van plan zijn. Dit huis moet een fort worden.’

Sean krabbelde aan zijn kin. ‘Als ik klaar ben, kan Will noch Troy hier zomaar binnenkomen. Raam- en bewegingsdetectors, twee camera’s buiten…’

De klapdeur ging piepend open. Sarah stak haar hoofd naar binnen. ‘Hebben jullie de meisjes gezien?’

‘Nee, hoezo?’ vroeg Mike.

Sarah beet op een lip. ‘Ik was in het washok om was in de machine te doen. Ze waren hun pompoenen aan het uithollen. Nu zijn ze weg. Ik was maar twee minuten buiten beeld.’

‘Ze kunnen niet ver weg zijn.’ Mike keek door een raam dat uitkeek op het achtererf. ‘Kunnen ze naar Rachel zijn gegaan in de stal?’

‘Ik heb de deur niet open horen gaan.’ Sarah keek door alle ramen die uitzicht boden op het achtererf.

Sean duwde zich langs Mike. ‘Ik ga wel kijken.’ Hij haastte zich de kamer uit.

‘Waarom kijk jij niet nog eens boven?’ stelde Mike voor. Sarahs snelle voetpassen klonken vlak daarna op de trap. Hij ging naar de keuken. De tafel lag nog bezaaid met het inwendige van de pompoenen, de stoelen waren achteruit geduwd en zo blijven staan. Hij boog voorover en raapte een paar glibberige zaadjes op van de vloer. De meisjes waren gehaast vertrokken.

Maar waar waren ze heen gegaan?

De deur ging open en Rachel liep naar binnen, nog steeds in haar rijkleren. ‘Zijn ze er al?’ Haar gezicht was bleek, de huid strakgetrokken als het vel van een trommel.

Had zijn kus haar zo in verwarring gebracht? Of maakte ze zich zorgen over haar nichtjes?

‘Nee,’ zei hij.

‘Sean en zijn mannen controleren het erf en de bijgebouwen.’ Ze haastte zich langs hem heen naar de gang. Mike volgde met een onprettig gevoel over haar manier van lopen. Aan het eind van de gang stond een deur open.

‘Waar gaat die deur naartoe?’ vroeg hij.

‘Naar de kelder.’ Er klonk schrik door in haar stem.

Hij volgde haar naar de deur. Aan de deurpost, zo’n dertig centimeter van boven, bungelde een grote haak die uit het bijbehorende oogje was gehaald. Een bijzettafeltje was over de grenen vloer gesleept om als opstap te dienen. Daar gingen Rachels pogingen het huis kindveilig te maken.

‘Slimme kleine ukken,’ zei Mike droog.

‘Ik heb die haak met een reden op de deur gedaan.’ Ze keek hem aan met ogen die meer dan bezorgd stonden. ‘Ze kunnen van die trap vallen en hun nek breken.’

‘Waar.’ Hij trok de kelderdeur helemaal open en keek omlaag. Er lagen geen lichamen onder aan de trap. ‘Maar dat is niet gebeurd. Is er nog een andere uitgang?’

‘Nee.’

‘Dan zijn ze daarbeneden. We moeten ze alleen nog vinden.’

‘Er ligt daar allerlei gereedschap en wie weet wat er nog meer ligt opgeslagen.’ Rachels stem brak. ‘Er is nog niets uitgezocht sinds mijn grootvader tien jaar geleden stierf.’

‘We vinden ze wel. Het komt wel goed.’

Rachel pakte een zaklamp uit een kast. De treden kraakten onder hun voeten toen ze voorzichtig de steile, smalle trap af gingen en in een ruimte stapten met een smerige vloer, die de hele breedte van het huis, maar slechts de helft van de lengte besloeg. Ze trok aan een kort kettinkje. Kale peertjes die aan de balken boven hen hingen, verlichtten de ruimte. De buitenmuren waren gemaakt van ruw uitgehakt natuursteen, net als de fundering van het huis. De binnenmuren waren een mengelmoes van stenen en pleisterwerk. Werktafels en opgehangen gereedschap besloegen één muur van de grote centrale ruimte. Er was geen schuilplekje in de open werkplaats, maar het achterste deel van de kelder was onderverdeeld in meerdere kleine ruimtes als in een konijnenhol, met uitbreidingen die het werk van meerdere generaties suggereerden, waarbij de nadruk lag op functionaliteit, niet op schoonheid.

Mike bukte zich om een dikke balk te ontwijken. ‘Hoe oud is dit huis?’

Ze passeerden de eerste ruimte, die voorzien was van planken voor het langdurig bewaren van ingemaakt voedsel en zelden gebruikte keukenspullen. Mike controleerde of de meisjes ergens zaten. Geen spoor van hen. De dozen tegen de muur zaten allemaal onder een dikke laag stof.

‘Meer dan tweehonderd jaar.’ Rachel hurkte om achter een grote doos met daarop kerstversieringen in vage letters te kijken. ‘Ze kunnen overal hierbeneden zitten.’

‘Ik heb een idee.’ Mike klom snel de trap op en holde naar buiten. In de tuin pakte hij een extatische Bandiet van de grond. Toen hij in de kelder terug was, zette hij hem neer. ‘Hij heeft een fantastische neus, toch?’

‘Absoluut, voor eten. Maar we kunnen het proberen.’ Rachel moedigde het hondje aan. ‘Waar is Alex, Bandiet? Waar is Em?’

Bandiet liep snuffelend over de vloer. Mike en Rachel volgden hem naar een andere deuropening achter in de ruimte. Rachel schoot snel alweer een andere, kleinere, met allerlei troep volgestouwde ruimte in. Ze wees naar een grote zeemanskist met kleine handafdrukken op de stoffige bovenkant. ‘Ze zitten waarschijnlijk hierin.’

Bandiet was het ermee eens, hij hield zijn neus vlak bij de kist en kwispelde met zijn staart.

Mike boog zijn hoofd om de lage sluitsteen te vermijden. De muur achter de kist was van steen, net als de fundering, maar hij zag er niet precies hetzelfde uit. De afmeting van de ruimte voelde ook niet echt goed aan.

Rachel voelde aan het deksel. ‘Hij zit op slot.’ Haar stem klonk nerveus.

Mike kwam dichterbij. ‘We krijgen hem wel open. Rustig maar.’

‘Maar ze kunnen geen adem halen.’

‘Er is meer dan genoeg lucht voor de vijf minuten dat ze zoek zijn.’ Er bewoog iets achter de kist. Mike leunde voorover. ‘Ze zitten er niet in, ze zitten erachter.’

‘Alex? Em? Kom alsjeblieft tevoorschijn.’

Er klonk geritsel en een klein wit gezichtje was zichtbaar in de ruimte tussen de kist en de muur. Rachel zuchtte diep van opluchting en ze wankelde naar voren tot ze naast Mike stond.

‘Kom maar, schatje.’ Rachel knielde op de smerige vloer en stak haar hand uit. Het kleinste meisje kroop naar voren en klauterde op Rachels schoot. ‘Ik zei tegu Awek da we niet hoefte verstoppu. Jij gaat ons beschermu.’

‘Waartegen, Em?’

‘Pappie.’

Mikes hart zonk naar zijn buik. Ze hadden zijn gesprek met Sean gehoord.

Rachel veegde wat vuil en stof van Ems wang en keek toen weer de duisternis in. ‘Waar is Alex?’

Nu stak Alex haar hoofd achter de kist vandaan. ‘We hebben nu een goed verstopplekje gevonden. Net als de slaven in de ondergrondse trein.’

‘Wat?’ vroeg Mike.

‘Sarah vond wat papieren waarin wordt beweerd dat het huis ooit deel uitmaakte van de Underground Railroad,’ legde Rachel uit. ‘Kom daar maar vandaan, Alex.’

Alex stopte halverwege. Haar kleine voorhoofdje rimpelde. ‘Ik zit vast.’

Mike trok aan de kist, trok hem weg van de muur. De zoom van Alex’ jeans was blijven steken achter een uitstekende steen. Het meisje trok. Het regende stukjes cement. Stenen verschoven.

Mike pakte haar schouders beet. ‘Niet bewegen.’

Maar Alex’ ogen werden groot, ze klauterde naar voren en rukte haar been vrij. Mike gooide zijn lichaam over haar heen en wachtte tot de muur over hen heen in elkaar zou storten. Maar er daalde slechts een klein wolkje stof en vuil neer.

Toen Mike rechtop ging zitten was de wolk weg. ‘Wat krijgen we…?’

Een vierkant van ongeveer vijftig bij vijftig centimeter was als een soort kleine deur opengegaan in hun richting. Nadat hij het kind overeind had gezet en het stof van haar kleren had afgeklopt, kroop Mike naar de donkere opening en scheen met zijn zaklantaarn in de verborgen ruimte rond. In het midden van de ruimte zat een lange, nauwe sleuf in de vervuilde vloer, min of meer de afmeting van een oud graf.