Impulsief

Net toen ik dacht dat de verhalen uitgeput raakten, vertelde zij mij het hare.

Ik zag haar al in de verte. En eigenlijk baalde ik daar een beetje van, want ze was nogal een kwetsbaar typetje. Mijn honden mochten niet in haar buurt komen omdat ze een gebroken teen had en aangezien mijn honden bij voorkeur IN je schoenen gingen staan, was onze verhouding een beetje ingewikkeld.

Mevrouw Kwetsbaar riep al van verre dat de honden voorzichtig met haar moesten zijn. Zelf had ze een acht maanden jonge bastaard die in al zijn vrolijkheid onmiddellijk tegen je opsprong. Met poten waarmee hij net vol door de modder had gegaloppeerd. Maar goed, ik had geen gebroken teen dus het kon mij allemaal niets schelen. Ik aaide zijn lieve kop die probeerde de hondenbrokjes uit mijn zak te pikken.

Mevrouw K riep luid dat haar hond moest komen. Geen enkel effect. Ik liep boven op een heuveltje, zij beneden. Ze riep me toe: 'Hij luistert niet erg en ik durf niet naar boven!' Naast de gebroken teen bleek ze ook last te hebben van hoogtevrees. Om de conversatie iets gemakkelijker te maken daalde ik maar af naar beneden. Ik riep mijn honden bij me, weg van haar tere voetjes.

Dat gebaar maakte haar milder. 'Ach, laat ze maar, het gaat al een stuk beter met mijn voet. Zal ik me even voorstellen: Marie-Louise.' Ik was verrast want voorstellen deden we nooit. We aaiden de honden, vertelden verhalen maar werden als baasjes zelden persoonlijk. Ik keek naar haar gezicht. Best aardig eigenlijk, ik schatte in dat ze van mijn leeftijd was. Misschien moest ik mijn mening een tikkie herzien en was ze toch niet zo’n tuttig typetje. Ik besloot een stukje met haar op te lopen.

Ze vertelde dat ze altijd honden had gehad, maar dat deze de lastigste was van allemaal. 'Hij knaagt aan alles in huis. Hij heeft mijn schoenen, mijn handtas en alle tijdschriften al gehad. Nu alleen de vioolkist nog.' Ah! Ze speelde viool. Ik begon haar nu werkelijk anders te bekijken.

'Heb je les?' vroeg ik.

'Neen! Geen les, niet meer!' vlamde ze.

Ik verbaasde me over die plotselinge felheid in haar stem. Ze leek ineens met haar gedachten mijlenver te zitten. Toen ze weer op aarde neerdaalde zei ze: 'Ik heb mijn pup gekregen omdat ik in een zware depressie zat. Na mijn scheiding zag ik het allemaal niet meer zitten... Ik kwam nergens meer, mijn zoon ging bij mijn man wonen, ik was plotseling helemaal alleen. Ik zat dagen met de gordijnen dicht in mijn nieuwe huis. Mijn vrienden hebben mij toen dit pupje cadeau gedaan. Om me weer een beetje op de been te helpen. Het was lief bedoeld.' Ze keek me aan. Ik begon steeds meer sympathie voor haar te voelen. Helemaal alleen met haar depressie en haar knaagpup, de arme. 'Zie je je zoon nog wel?' vroeg ik. 'Ja, sinds kort weer een beetje. En mijn man ook. Maar ja, er was een derde in het spel en die schaduw hangt nog teveel over ons heen.'

Ach, ik zag het helemaal voor me, mevrouw Kwetsbaar in de steek gelaten voor een ander, de zoon die zo’n snelle, strak in het vel zittende nieuwe juffrouw van pa wel zag zitten en die ineens geen spruitjes maar spannende Italiaanse hapjes te eten kreeg.

'Ik heb ook zo stom gedaan!' kwam er ineens heftig uit. 'Het is echt allemaal mijn eigen schuld!' Ik zweeg, verbaasd over deze wending. De haren van Marie-Louise illustreerden haar boosheid. De krullen sprongen alle kanten op.

'Mijn man wil niet geloven dat het een korte verhouding was. Hij denkt dat ik al jaren wat met hem had. Maar het is echt niet waar! Na al die jaren vioolles sloeg ineens de vlam in de pan. Wham! Weg was ik! Man en kind in de steek gelaten, direct bij hem ingetrokken. Zomaar! Van de ene op de andere dag!' Ze keek me aan om mijn reactie te peilen.

Dus zij had een ander? Ik moest een beetje gniffelen. Zij was verliefd geworden, niks strakke juffrouw die op vaders pad was gekomen. Moeder was zelf op vrijersvoeten gegaan!

'Ik was helemaal weg van die leraar! We genoten van de muziek en van elkaar. Maar ja, na een paar maanden was dat over. Weg vlam. Maar ook: weg man. Toen ik weer thuis wilde komen wilde mijn man mij niet meer. Hij geloofde me niet. Hij dacht dat ik hem al veel langer had bedrogen.'

Eén ding werd mij duidelijk. De dingen zijn vaak niet wat ze lijken. Een fragiele vrouw blijkt een hartstochtelijke minnares. De muziek als sleutel voor het ongeluk...

De wandeling was ten einde. Zij wachtte op de lieve knager, ik nam mijn honden aan de lijn. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik zeggen moest. Zij loste het voor me op toen ze zei: 'Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, ik heb dus geen vioolles meer, snap je?'