Pianoles

Ik ga eens per week om negen uur ’s morgens naar pianoles. De honden mogen altijd mee. Niet dat ze iets aan de pianoles hebben, want dat half uurtje moeten ze in de auto wachten tot we gaan wandelen. Dat is Mijn Half Uurtje. Daarna komen zij aan de beurt.

Elke week, als ik thuis mijn schrift en pianoboeken pak, weten ze het al en staan ze bij de deur. Je ziet ze denken: tijd voor de hei. Want de pianolerares woont vlak bij één van de mooiste heides uit de buurt.

Vandaag stap ik met de nodige twijfel de auto in, want ik heb veel te weinig gestudeerd. Een kwartier voor een nocturne van Chopin. Hij zou zich in zijn graf omdraaien.

Op de les aangekomen draai ik eerst de pianokruk omhoog. Alsof dat mijn prestatie zou verbeteren. Ik zet de eerste maten om in muziek. Met wat aanwijzingen, 'minder pedaal, iets luider spelen', wordt het zowaar echt een beetje Chopin. Uitleg, wat schrijfsels onder de notenbalk, 'nog eens die maat alsjeblieft - in welke toonsoort staat het stuk?'

De tijd vliegt voorbij. Het eindeloos geduld van de juf stimuleert. Het zet aan tot spelen, vanavond zal ik alle mooie stukken die ik ooit heb ingestudeerd weer eens herhalen.

Zingend kom ik in de auto voor het volgende agendapunt, de honden kwispelen al. We gaan met de muziek nog in mijn oren de hei op voor hun uurtje rennen. Ik neurie zacht alvast mijn verder te studeren stuk. Mijn Half Uurtje, af en toe een dankbare natte hondenneus bij mijn hand.

Ik ben Chopin eeuwig dankbaar; wat een prachtig begin van de dag!